In Twello verloor de vos
harenen streken
Reintje bezocht Reinier en hij
vermoordde 40 kippen
Schilders uit vorige eeuw
konden vertellen
NIEUWE LEIDSCHE COUHANT
VBIJDAG 12 AUGUSTUS 195S
DE BURGEMEESTER LEIDDE DE JACHT
BAADHöis Tl
(Van onze speciale verslaggever)
TN het laatst van de nacht komen ze bijeen. Geeuwend en rillend in de
ochtendkilte. De burgemeester heeft de leiding en de tekkels blaffen
wild. De witte gevel van het gemeentehuis van Twello is een vagesche
merige schim in het licht van de lantaarn, die op het kruispunt van de weg
naar Zutphen brandt, als de stoet zich in beweging zet, naar de kant van
het Blikkenbos. De honden voorop, de burgemeester, het jachtgeweer over
de onderarm, er achter en om en bij hem mannen uit Twello: jachtopzie
ners, boeren, een notabele, wat jongelui. Hun stappen klinken dof in de
stille nacht, die alleen wat relief krijgt, als de banden van een auto zoemen
op de betonweg naar Deventer en als de koplampen er van zilveren luister
toveren in verre bomen.
Bij het Blikkenbos is het nog stil zo
stil als het in een bosrijke streek van
Holland maar zijn kan. Boer Reinier van
Triest ligt o.i één oor, ook al heeft hij
op dit momènt bezoek. "Bezoek van een
naamgenoot. Reintje de vos, die stil, t^e
pluim van zijn staart als een vaandel in
de koele nachtlucht achter zich aan, om
het erf van Van Triest 'werft.
In 1 kippenhok van boer Van Triest"
komt langzaam bij instinct, een onrust,
die voor ons, ongevoelige wezens als
mensen zijn. geen aanwijsbare oorzaak
heeft. Maar de oorzaak is ér. want de vos
heeft een gat in het hek ontdekt en komt
Ktéat'AJtg-
En dan zegt boer Van Triest:
„Kippen houden is voor mij ge
lukkig niet hoofdzaak, maar het
blijft zuur
op het kippenhok toe. Het is geen honger,
die hem drijft, het is moordlust en die
viert hij dan even later uit. Tien kippen
bijt hij dood. Boer Van Triest slaapt.
Jacht bij maanlicht
fWER DE GRAVELWEG, die naar de
Blikken leidt, klinken stappen, klinkt
geblaf van honden. De honden, burge
meester mr G. W. J. baron van der
Feltz, de jachtopzieners, de boeren en
de jongelui. Zij horen het tumult in
het kippenhok van boer Van Triest,
zij versnellen hun pas. Maar Reintje is
al weg en tien kippen liggen dood
Boer Van Triest slaapt, maar de honden
blaffen hem wakker. Nu begint de jacht,
een drijfjacht in een heldere maannacht.
De vos is snel, maar de honden jagen hem
op. Dan, op een open plek In het bos van
de Blikken, valt er een schot. Reintje
maakt een sprong in de lucht en slaat
over de kop en blijft liggen. De Jagers
komen naderbij. De boeren onder hen
grommen wraakzuchtig, als ze de vos
aan de staart optillen. Iemand graaft
een kuil, iemand maakt een blik
creoline open. Het slappe vossen-
lichaam wordt in de kuil gelegd, met cre
oline overgoten en de kuil gaat dicht. Hij
die het dodelijke schot loste, ontvangt
morgen, als hij van deze begrafenis bij
de politie verslag doet voor het proces
verbaal, vijftien gulden premie, een be
drag dat op iedere vos staat wegens
diens beruchte eigenschap, de hondsdol
heid te helpen verspreiden....
Al vijftien maal
yo HEEFT zich al vijftien maal in Twel
lo, stil dorp even bezijden de hoofd
weg van Apeldoorn naar Deventer, deel
van de 18.000 inwoners tellende gemeente
Voorst, die van „kop tot staart" 25 kilo
meters meet, ben jachtstoet geformeerd.
Niet met trompetgeschal, niet met trap
pelende paarden en een nerveuze meute.
Stil, sjokkend in de late nacht, geeuwend
van flauwte en kilte. En zo heeft er acht
maal een dodelijk schot geklonken en zo
is 'er acht maal een proces-verbaal opge
maakt en acht maal een premie uitbe
taald.
"C^N NU zegt burgemeester Van der Feltz,
in yn kamer in het raadhuis van
Voorst, dat In Twello staat, dat de vos-
senfamilie. die Twello en omgeving ter
roriseerde. gedood is. Twello is van zijn
vossenplaag verlost en het heeft heel wat
voeten in de aarde gehad.
Toen in Juni van dit jaar de afslach
ting van kippen bij de boeren in de om
geving begon, was de eerste gedachte:
dassen, kleine vraatzuchtige roofdieren,
die in de omgeving wel voorkomen. Das
sen zijn beschermd en het eerste wat
burgemeester Van der Feltz deed. was
afschotvergunning bij het ministerie aan
vragen. Hij kreeg vergunning tot het do
den van maximaal twee dassen en toen
toog de eerste jachtstoet op weg.
Geen dassen
FN DIE STOET stuitte op een kippen-
hok. waarvan de bewoners in staat
van grote opwinding verkeerden, die
stoet zag de bebloede lijken van de ver
moorde kippen, volgde het spoor, het
spoor van eenvos. Geen dassen dus
en alle tijd, die verstreek met het wach
ten op de vergunning, was verloren! Nu
waren de bordjes verhangen, want vos
sen zijn niet beschermd.
Bijna om de andere dag gingen dorpe
lingen vroeg naar bed, om in het laatst
van de nacht op te staan en op weg te
gaan. Vijf keer onder leiding van de bur
gemeester, tien maal onder leiding van de
Laag onder het enorme dak ligt
de boerderij van Reinier van
Triest, die viermaal bezoek van
zijn naamgenoot Reinaart de Vos
kreeg, een pretje, dat hem 40
kippen kostte
In zijn kamer in het witte raad
huis van Twello zit burgemees
ter Van der Feltz de man, die
vijf maal de jacht op de moord
lustige vossen leidde en zegt
nu: het is practisch voorbij
En rond het raadhuis heerst
weer rust en stilte.
rijkspolitieman Roest. En toen er acht
vossen geschoten en begraven w:
wist men, dat dit een vossenfamilie was
geweest: twee ouden en zes jongen.
Wat de jacht zo moeilijk maakte, was,
dat de vossen met het mooie weer niet
in hun holen sliepen, maar in het haver
veld overnachtten. En zoek daar i
Dan sukkelt onze auto in de zomermid-
ig naar de Blikken, waar, laag onder het
ik en gebed in bomen, de boerderij van
einier van Triest ligt. Reinier van Triest,
die bezoek kreeg van Reintje de Vos. Dat
bezoek kostte hem in totaal veertig kip
pen een schadepost van ruim tweehon
derd gulden. Voor zijn schuur, met de als
een pagode in het land liggende hooiberg
op de achtergrond, staat hij te praten. „De
boeren hier in de buurt hebben de me
te last gehad, omdat die vossenfamilie
het Blikkenbos bleek te wonen. Vier maal
zijn ze 's nachts bij mi) geweest en dal
kostte me veertig kippen, zodat ik van dt
tachtig nog maar de helft over heb En
ze konden wachten uitzetten, ze konden
patrouilleren, de vossen kwamen in hel
hok en richtten daar een bloedbad aan
Kippen houden is bi) mp in mijn gemengd
bedrijf gelukkig niet de hoofdzaak, maar
het blijft zuur....'*
De rust is weergekeerd, de vossen
moorden niet meer. Twello gaat over
tot de orde van de dag landbouw,
veeteelt, toeristen en de industrie.
Ja, de vos heeft in Twello nu eens
niet alleen zijn haren, maar ook zijn
streken verloren
Minister Luns:
Regeling gTenspapieren
schoolreisjes bevredigt
(Van onze parlementsredactie)
Minister Luns acht het niet noodzake
lijk, dat er enige wijziging komt in de
voorschriften, die gelden voor groepen
scholieren, wanneer deze de Benelux-
grenzen overschrijden. Aldus antwoordt
hij op vragen van het Tweede-Kamerlid
F. Goedhart (soc.).
Op het ogenblik is de regeling aldus,
dat voor schoolreisjes naar België en
Luxemburg collecieve paspoorten worden
afgegeven voor jeugdige personen. Scho
lieren, ouder dan 16 jaar, moeten over
een individueel identiteitsbewijs (Bewijs
van Nederlanderschap) beschikken.
Deze regeling voldoet in alle opzichten
Een nieuwe regeling inzake collectieve
paspoorten voor schoolreisjes zou de voor
schriften maar ingewikkelder maken en
alleen gerechtvaardigd zijn, als hiervan op
grote schaal gebruik zou worden ge
maakt. Doch voor deze collectieve docu
menten is de belangstelling niet zo groot.
Conferentie van C.H.
vrouwengroepen
De Centrale van Christelijke Hi6tori
sehe Vrouwengroepen zal haar alge
mene vergadering houden op Din6dag 13
September in het Henri Dunant-huls te
Zeist.
Voor de bestuursverkiezingen zijn de
periodiek aftredende leden van het
hoofdbestuur, mej. J. E. Boering te
Baam en mej. mr E. A. Haars te Breukelen
beiden herkiesbaar, 's Middags gaan de
dames op excursie om dan 's avonds te
luisteren naar zr F. de Jong te Rotter
dam, die zal spreken over maatschappe
lijke revalidatie. Met dit onderwerp
vloeit de alg. vergadering over in een
conferentie, die de volgende dag wordl
voortgezet. Dan zullen refereren mej. mr
E. A. Haars over Amerika en mr H. K. J
Beernink te Rijswijk, lid van de Tweede
Kamer en secretaris der CHU over de
verkiezingen van 1956.
Geen vereveningsheffing
op ziekte-uitkeringen
Aanspraken op periodieke uitkeringen,
die naar aard en trekking overeenkomen
met aanspraken op uitkeringen ingevolge
ziektewet en verschillende ongevallen
wetten. behoren sedert 1 Januari 1955
niet meer tot het loon, waarover loon
belasting en vereveningsheffing verschuh
digd is. Over dergelijke uitkeringen is
echter wèl loonbelasting, maar géén
ëveningsheffing meer verschuldigd.
Wanneer deze uitkeringen de helft of
meer dan de helft van het normale loon
■bedragen en de werkgever zijn werk
nemers geen aanspraak op deze uitkerin
gen heeft verleend maar deze tijdens
ziekte wel onverplicht zijn verstrekt, is
wel een vereveningsheffing verschuldigd
In de practijk blijkt het echter moeilijk
vast te stellen, of de werkgever al dan
niet verplicht is deze uitkeringen te
strekken.
De staatssecretaris van financiën heeft
thans vastgesteld, dat de verevenings
heffing op dergelijke uitkeringen
ziekte en ongeval achterwege kan blij
ven. Is na 1 Januari toch verevenings
heffing voldaan, dan kan om teruggave
worden verzocht.
De uitvoeringsorganen der sociale
zekering is verzocht voor de premiehef
fing sociale verzekering hiermede reke
ning te houden.
Internationale Kunststoffen Industrie,
Voorschoten. Jaarvergadering paa einde
September in verband met bijna voltooi
de reorganisatie voor efficiente productie
en verkoop; werkzaamheden gesplitst in
leiding van Internationale Kunsthoorn-
industrie onder directie van ing. C. C.
Hora Siccama en in Internationale Kunst-
stoffenindustrie, waarin door commissa
rissen tijdelijk is voorzien; alle verliezen
afgeschreven, waarvoor 500-000 op de
verlies- en winstrekening is gebracht, ter
wijl het eigenlijk bedrijf in 1954 125 000
verlies leed; men hoopt, dat de basis
winstgevend is; verkoop ook van nieu.. -
producten is winstgevend; in buitenland
nieuwe afzetgebieden geopend met be
moedigende vooruitzichten.
Toch is het zo
Yan maan weinig bekend
Vooral nu de grote mogendheden on»
bjj toerbeurt beloven dat ze de eerste
kunstmatige satelliet het luchtruim
zullen insturen en dat zg plannen
ben spoedig daarop naar de maai
letterlijke betekenis, wel te
i bet wel i
oppervlak van de m
bergen, waarvan me
onderscheiden, die
duidelijke verschil
len vertonen, n.l
de cirkelvormige
gebergten die de
omwalling vormen
van ronde vlakten
en de kraters, waar
van men ongeveer
30.000 stuks heeft
geteld.
De cirkelvormige
vallen in de eerste
plaats op door hun
eigenlijk
zgn
het
landschap
zeldzaamheid. Vooi
een planeet, die 50 maal zo klein is
als de aarde, zijn de bergtoppen ver
houdingsgewijs dus aanzienlijk hoger
van de planeet zijn gestegen. Om kort
te gaan, hiervan is niets met zekerheid
bekend, en iedere stelligheid waarmee
een bewering vergezeld gaat, is een
zijdig en misplaatst.
Een andere merkwaardigheid die
zich in het maanlandschap vertoont,
zijn de heldere strepen die van som
mige kraters uitstralen en een lengte
kunnen hebben van soms wel 2000 km.
Door middel van deze heldere strepen
heeft men zelfs ge
poogd de ligging
i hij
ander
op de aardkost zijn de grote gebergten,
zoals de Alphén, het Himalayagebergte,
de Pyreneeën, e.d. ontstaan door trek
en stuwkrachten, maar de gebergten
op de maan zijn van een geheel ander
karakter en hoe zij ontstaan kunnen
zijn, is een raadsel.
Met de maankraters is het eigenlijk
niet anders gesteld. Nog niet zo lang
geleden hebben we een enthousiast
Amerikaans geleerde met grote stellig
heid horen beweren dat de kraters ont
staan zijn door de inslag van projec
tielen, en deze opvatting is misschien
zeer juist, doch we dienen niet over
het hoofd te zien dat deze theorie pas
betrekkelijk kort geleden is ontwik
keld, nadat de vroegere opvatting dat
de kraters uitgebluste vulkanen zouden
zijn, vet laten was. Bovendien is het <Mk
mogelijk, dat de kraters hun vorm
danken aan gasbellen die in vroegere
perioden naar het plastische oppervlak
die stralingslijnen
nog niets met zeker
heid vast. Men heeft
het poreuze gesteente
op het maanland-
heldere strepen ver
antwoordelijk ge
steld. maar een
andere theorie wist ons te ver
tellen dat zjj ontstaan zijn door
uitgeworpen brokstukken die de bodem
met zö'n kracht hebben getroffen, dat
zij tot poeder zijn geslagen. Nu men in
de maankraters geen overblijfselen van
vulkanen meer ziet, vervalt deae laatste
opvatting, terwijl ook de eerste ver
dwjjnt, nu men meent dat het maan
oppervlak met een dikke laag as is
overdekt Maar wanneer die theorieën
weer gewijzigd worden, is er misschien
aanleiding deze veronderstellingen aan
gaande de stralingslijnen weer eens
voor de dag te halen. Waarmee we
maar willen zeggen, dat met betrekking
tot de maan wat beseheiden vraagte
kens beter op hun plaats zyn dan
krachtige uitroeptekens.
O ja, nu we het toch over de steen
woestenij in het maanlandschap heb
ok nog iets vertellen
groot
bouw
reld.
(Nadruk verboden).
- - -■-■-.■vw.nAaaeAA.
Een fraaie zomertentoonstelling bij
Pieter A. Scheen
"yERTELLEN KONDEN ZE WEL, die
schilders van zo n kleine honderd
jaar geleden. Ze vertelden spannend en
kleurrijk, soms ook wel heel gevoelig. Ala
het nodig waa, maakten zij hun verhaal
graag nog wat grotesker, dan het in wer
kelijkheid al was. Daarvoor zorgde dan
hun fantasie. Die fantasie kwam echter
vrijwel nimmer geheel uit henzelf, maar
werd alleen maar gevoed door de zicht
bare werkelijkheid.
Dat wordt opnieuw duidelijk gedemon
streerd door de grote zomertentoonstel
ling, die Pieter A. Scheen tot 10 Septem
ber a.s. houdt in zUn kunstzaal Zeestraat
50, Den Haag. Daar hangt weer een veer
tigtal vertellingen uit de Romantische en
Haagse School. Werken, die stuk voor
stuk, het aandachtig bekijken waard zijn
en weer getuigen van de smaakvolle
speurderezin van Pieter Scheen.
Om maar direct een paar sprekende
voorbeelden van vertellingen te noemen:
het paneel „De rechtszitting" van een ze
kere F. Verheyaen, geschilderd in 1849.
Ik heb de schilder niet thuis kunnen
brengen (vermoedelijk Vlaamse of Bra
bantse afkomst?), maar het schilderij ls
een verrukkelijk tafereel. Een wanhopige
rechter, een trotse gerechtsdienaar, twe#
druk-kakelende vrouwen, klagend ovei
de baldadigheid van de jeugd, en rechts
over een onderdeurtje de gezichten van
een paar ondeugende straatschoffies. Hoe
knap van, kleur is dat allemaal geschil
derd.
Een ander voorbeeld: een ongeveer
even groot paneel „Interieur met inval
lend zonlicht" van de Dordtse schilder
Abraham van Strij (1753—1826), oprichter
van, het nog bestaande Tekengenootschap
Plctura ln Dordrecht. In een zonverllchte
kamer (natuurlijk^ met een doorkijkje
naar een andere k'amer; zoiets deed Pie
ter de Hoogh ook en dus deed Van Strt)
het graag na) bekijken een man en een
vrouw aan een ronde, tafel een stapeltje'
prenten. De man 'de schilder zelf?) is
schijnbaar verdiept in de prentkunst en
de vrouw (wel wat geposeerd) interesse
ren die prenten maar matig Het op
springend hondje en de protserige gou
den spiegellijst geven nog wat beweging
aan het geheel.
Een derde voorbeeld tenslotte; een pa
neel „Herten ln een park bij winter" van
de Rotterdamse schilder Charles Rochus-
sen (1814—1894), gemaakt in 1872. De kal*
bomen zijn bedekt met sneeuw en rond
om een klein stenen monument liggen
nog wat bruine herfstbladeren. Over de
wit-grijze sneeuw lopen vier herten, hel
voorste met de kop'en het prachtige ge
wei opgeheven als bespeurde het dier on
raad. Ook twee jonge herten doen wal
schichtig, doch één kleintje vertrouwt
volkomen op de andere beesten en zoeki
de grond af naar wat voedsel. Het is hal
verhaal van een hertenfamilie.
JQEZE DRIE voorbeelden zijn echter
ook weer verschillend van elkaar.
Verheyden wilde in „De rechtszitting"
een typisch een geestig beeld van zijn
tijd geven. In zijn tintelende kleuren en
rijn scherpe tekening is het niet een
stemmingsbeeld geworden, maar een be
trouwbaar en natuurlijk tijdbeeld. Bij
Van Strij lag de zaak weer Iets andera
Hij wilde niet zo zeer een tijdbeeld ge
ven, maar wilde vooral laten zien hoa
knap hij kon schilderen en welk effect
hij kon bereiken met invallend zonlicht
in zijn „Interieur". Het resultaat is een
geest V^k •Childe^iJ• knap m"r Ion<l«
Charles Rochussen heeft die hertenver
telling slechts aangegrepen om een vol
komen eigen schepping tot stand te bren
gen. Het natuurmoment heeft hem ont
roerd en zonder zich te bekommeren om
natuurgetrouwheid, gaf hij een gaaf en
•temmingsvol eigen werk, een romaneske
schildering, met een schier impressionis
tische geheimzinnigheid. Als kunst staat
het werk van Rochussen dan ook het
hoogst.
Zo is er op deze bijzondere expositie
'k een uitzonderlijk mooi werk van
Jongkind: „De Maashaven te Rotterdam"
geschilderd In 1868. Een geheel blauwe
impressie, waarbij de maan als een In
geel geklede tovenaar de geheimzinnige
sfeer geeft. Dit werk is in z'n totale fac
tuur m l. een der beste maangezichtcn
Jongkind. Zo is er ook van de grond
legger der Haagse School. Willem Roelofs.
een doek „Boerderij ln een polderland
schap", dat van een zeer bijzondere kwa
liteit is. Dit is een Roelofs die niet zo
overdreven zwaar van toon en ook niet
wild ls, doch van een rustige sfaer
Van Anton Mauve, een heel erg belang
rijke Haagse School-man, exposeert Pieter
Scheen het aquarel „Zondagmorgen", »»n
zuiver en simpel kunstwerk van grote
irde. Willem Maris is vertegenwoor
digd door een groot doek „Eenden aan
de slootkant", oen verrukkelijk, feestelijk
t een prachtig wit en een vlotte
toets. Niet minder dan vier werken van
Comelis Springer zijn er ta zien, waar-
het paneel „Gezicht op de Menno-
nietenkerk te Kampen wel het rijkst ls
door zijn diepte aan tint en sfeer. Woute-
rus Verschuur is er met een grpot werk
„Een span trekkende paarden", vol
kracht en expressie en van Jan Weissen-
bruch is vooral het blauwe „Gezicht op
een rivier" heel apart voor deze kunste
naar. Net als het aquarel „Gezicht op de
steengroeve van Chaud-Fontaine"
Joh. Bosboom, een meesterlijke in bruin
opgezette impressie, simpel van lijn, i
breed van schildering.
George Gillis Haanen (1807—1879),
schilder van wie niet zo erg veel bekend
is* is er met een heel groot doek „Kerk
interieur bij invallend zonlicht", een
weldige en overdadige fantasie, waarbij
het gewone kerkelijke ritueel in de R.K.
kerk hem niet genoeg was en hij er
theater van wilde maken. Heel knap ge-
Washinpfon, de Amerikaanse
hoofdstad, wordt goed be
waakt. In een cirkel rond de
stad zijn tal van raket-bases
opgesteld. De foto werd geno
men tijdens een demonstratie
van dit verdedigingssysteem.
Geleide projectielen van het
type Nike schieten met zeven
tegelijk het luchtruim in om
„vijandelijke straalbommen-
werpers" te vernietigen. Nike-
bases zijn gevestigd rond alle
industriële, strategische en
dichtbevolkte gebieden van de
Ver. Staten.
schllderd, maar met een echte romanti
sche overdaad. Welke kerk het is. weet ik
niet. In ieder geval niet de Stefansdom
uit Wenen, zoals aangegeven is. Ten ba-
sluite hoem Ik nog twee namen: A. H.
Bakker Korff met een heel klein maar
zeldzaam mooi paneeltje „De kookster"
en Charles Lelckert met drie goede (spe
ciaal no. 17) rivier- en stadsverbeeldtn-
gen. Het is Pieter Scheen gelukt opnieuw
een expositie te houden, die de aandacht
trakt en deze ook waard is.
Cora. Baaoskl.
Een stemmingsvolle verbeelding door de Rotterdamse schilder Charles
Rochussen van een hertenfamilie in een park bij tüintgr.
Na drie weken
Amerikaanse krijgt haar
mink-stola terug
Jan Kuyken vond de koffei
langs de rijksweg
Mrs Maureen Townly uit Kansas City
(U.S.A.) krijgt haar mink-stola terug, die
•s weken geleden heeft verloren. De
stola bevond zich in een koffer, die ge
bonden was op een taxi. In de taxi reed
Maureen van Schiphol naar Der
Haag. Toen ze op de plaats van bestem
ming was gearriveerd, was de koffer ver
dwenen
Drie weken lang ls de koffer zoek ge-
eeet. Doch op zekere dag stootte de
jonge Jan Kuyken uit Badhoevedorp op
iets hards, toen hij met zijn tractor het
gras tussen de beide rijbanen van de
beide rijbanen van de Rijksweg Amster
dam—Den Haag maaide. Hij keek, en
zag een opengevallen koffer, die op een
aantal kleren lag. Op een label was nog|
net het Amerikaanse adres te lezen.
Vele kleren waren onbruikbaar gewor
den of zeer vervuild. Maar de stola be
vond zich in een plastic-hoes en had niet
geleden. Het l* nog een raadsel, hoe de
koffer van da taxi heeft kunnen vallen.
Peurlfoy, de Amerikaanse ambassadeur
i Thailand, die bekendheid kreeg dooi
zijn krachtig optreden tijdens de commu
nistische opstand ln Guatemala, is bij een
auto-ongeluk om het leven gekomen,
•venal» zijn 9-Jarlg zoontje, dat bij hem
ln de wagen zat.
OEKENHOEK
„Kiel en sout water", door Marten
Toonder Sr., Ultg. J. de Boer.
r\RIE TOONDERS hebben aan dit boek
gewerkt: kapitein Marten Toonder
schreef het, zijn zoon Jan Gerhard her-
achreef het en Marten Jr ontwierp de
bandomalag. Het is een uitgave geworden
waarvoor we dankbaar zijn. Vijftien
levensjaren van kapitein Marten Toonder
u-orden one boeiend beschreven. De Gro
ningse boerenknaap die slechte twee Jaar
op school doorbracht, waar hij precies
was toegekomen aan de tafel van 8.
brengt bet tot gezagvoerder op de grote
vaart. Op die moeizame eenzame tocht,
waarin hij het telkens dreigt op te geven,
volgen we deze Groninger, die de kiel
achter zich gelaten heeft en zijn toekomst
zoekit op het zoute water. Op drijvende
doodkleten, op luxe schepen, als matroos,
bootsman en stuurman. Zo maken we het
grote avontuur van dit leven mee, en
we geboeid tot de laatste oladzij.
Dit 'e een diepmenselijk en oovenal een
eerlijk boek. De hoofdpersoon vscht niet
alleen voor zijn carrière, maar vooral ook
strijdt hij voor de rechtvaardigheid. Mar
ten Toonder Sr eindigt zijn boek met de
opmerking dat ham geen hoogmoed maar
hechts dankbaarheid past voor ds vele
i«n die ztjn studie en carrière hebben
mogelijk gemaakt. Een «wond, echt Hol
lands boek over de zee!
81—r fa 't ff—lat
De .Jfieuwe Leidsche" es ïxxl
