Eenzaam Koreaans dorp in
gedemilitariseerde zone
Peter Harlan-luiten
klinken opnieuw
Roosevelt scheerde vriend en
vijand over één kam
HTEUWE LEIDSCHE COURANT
5
WOENSDAG 1 JUNI 1955
BUITEN BEREIK VAN DE FISCUS
Militaire politie mag niet met
communisten praten
(Van onze correspondent Alfred van Sprang)
TAESONG DONG (Korea) Mei 1955
*¥*WEE MILITAIRE VRACHTAUTO'S schommelen mbeizaam over de on-
JL gelijke landweg in de gedemilitariseerde zone aan deze zijde van
de demarcatielijn. Het is doodstil. Er is geen levend wezen te bekennen.
Plotseling schieten echter een stuk of twaalf Koreaanse kinderen uit een
zijweg te voorschijn- Schreeuwend en zwaaiend rennen ze op de vracht
auto's toe.
..Hellor
„OkayokayI"
„StopI"
De bestuurders brengen hun zware wagens tot stilstand. Ze zijn ge
wend aan een dergelijke begroeting. Lachend helpen ze de kinderen in
de laadbak klimen. Dan zetten ze hun tocht naar het dorp Taesong Dong
voort.
zijn walkie-talkie een van de posten op
Taesong Dong is een uniek dorp.
Het is het enige dorp in de gedemilita
riseerde zone. De hele oorlog door zijn de
bewoners het trouw gebleven ondanks de
vele gevaren. Toen de wapenstilstand
tenslotte gesloten werd zagen zij niet in
waarom zij het nu Ineens in de steek
den moeten laten. Na veel praten heeft
de wapenstilstandscommissie hen ter
slotte toestemming gegeven om te blilvei
En daarmee zijn zij in een heel bijzon
dere positie komen te verkeren.
Grote dag
We stoppen.
We bevinden ons in een typisch Ko
reaans dorp bestaande uit een dertigtal
armoedige hutten van grauw leem er
geelachtig stro. In een wijde waaier ei
omheen liggen de rijstvelden. Het groot
ste deel van de ruim honderd inwoners
is uitgelopen om ons te begroeten. Het
bezoek van de twee vrachtauto's is ten
slotte de gebeurtenis van de week. Zij
vormen het enige contact met de buiten
wereld. Zij voeren de rijst, de rogge, de
sojabonen en het brandhout af en in ruil
daarvoor brengen zij alles wat er in het
dorp nodig ts van kleding en bier tc
boeken voor het kleine schooltje. De
vrachtauto's brengen ook de Koreaanse
dokter voor zijn wekelijkse spreekuur en
zij nemen degenen mee die voor zaken
of plezier naar Seoel willen gaan.
Nieuwsgierig drommen de dorpsbewoners
dan ook om de vrachtauto's. Mannen ln
lange, witte mantels. Vrouwen met
baby In een doek op de rug gebonden. En
kinderen met vieze snotneuzen. Met ver
eende krachten wordt de inhoud van
de vrachtauto's uitgeladen, inclusief een
onwillige koe die van alle drukte een
beetje in de war is.
Geen belasting
In het huis van het dorpshoofd staat
'n hele maaltijd klaar voor de chauf
feurs en de begeleiders van het we
kelijkse convooi.
„Gaat uw gang!" dringt het dorps
hoofd aan.
We zitten op de vloer, welke op
Koreaanse wijze van onderen ver-
i en komi
is. *Er is
staan op lage tafeltjes. TCr is van
alles: rijst, soep van sojabonen, na
tuurlijk de onafscheidelijke kimtsji
(een zeer gepeperde sooit ingemaak
te rauwe groenten), rijstkoekjes, ap
pels, zuurtjes en lauwe saké (rijst
wijn). Terwijl we met koperen eet
stokjes uit koperen kommen eten,
luisteren we naar de verhalen van
het dorpshoofd.
Militaire politie
Onder het eten komt een Jongen ver
tellen dat er nog meer Amerikanen in
het dorp aangekomen zijn.
..Wie kunnen dat zijn..?" vraag ik.
Waarschijnlijk de DMZ politie...."
raadt de luitenant-convooileider.
Inderdaad is het een patrouille van de
DMZ politie: de speciale militaire politie,
welke belast is met de contróle in de ge
demilitariseerde zone. Bij de wapenstil-
s'.andsovereenkomst is besloten dat beide
Partijen een beperkt aantal militairen ln
de DMZ zullen laten patrouilleren. Deze
Patrouilles blijven aan hun eigen kant
van de demarcatielijn. Zij mogen geen
gepantserde voertuigen gebruiken. En zij
wogen geen andere wapens dan geweren
•n pistolen dragen. Het ls hun taak het
Illegaal overschrijden van de demarcatie
lijn te verhinderen. Op verschillende
Krategigche punten hebben zij vaste pos
ten. Verder doorkruisen kleine patrouil
les dag en nacht de twee kilometer brede
zone. De leden van de DMZ politie zijn
wet zorg uitgekozen. De eisen ztjn hoog
eer, schoonstrafreglster. beter dan gemid
delde Intelligentie, aanleg voor kaart
lezen, verbindingen en techniek en een
gedegen kennis van de wapenstilstands-
bepaUngen.
De patrouille-commandant tracht met
te roepen.
„Iets bijzondersT" Informeer ik.
„Nee...." antwoordt hij.
„Gebeurt er wel «ens iets bijzon
ders..?"
Het is Zaterdag en de twee
vrachtauto's van het Ameri
kaanse leger brengen hun we
kelijks bezoek aan het dorp
Taesong-Dong in de gedemili
tariseerde zone.
1
„Een enkele keer
„Wat....?"
„Meestal illegale grensoverschrijdin
gen
Er zijn verschillende soorten grens-
schenders. In de eerste plaats de gewone
deserteurs uit Noord-Korea .Dan zijn
degenen, die voor splonnagedoeleinden
ongemerkt Zuid-Korea trachten binnen
te komen. En tenslotte de burgers, die
behoefte aan hebben om hun familie ln
het Zuiden op te zoeken en meestal niets
kwaads vermoedend de demarcatielijn
oversteken. Dezelfde soort mensen trekt
ook van het Zuiden naar het Noorden
maar in veel kleiner aantal dan
Noord van Zuid. De DMZ is overigens
een gevaarlijk oord om in rond te dwa
len. De streek zit nog vol met in do
log ingegraven mijnen. Een deel er
Is opgeruimd om de patrouilles ln staat
te stellen zich te verplaatsen. De rest
laat men echter opzettelijk Intact. In de
eerste plaats om illegale overschrijdingen
te ontmoedigen. Een verder omdat
wapenstilstand nog geen vrede ls. Ten-
Een leren rol liefde roor het
antieke instrument
BURG STERNBERG, 26 Mei.
(Van onze speciale verslaggever)
AAN DE RAND van het Teutoburgerwoud tussen het Residentiestadje
Detmold en de Weser verheft zich trots op een driehonderd meter
hoge berg, Burg Sternberg, een eeuwenoud kasteel, dat met de gescheurde
muren, waarop het klimop weelderig groeit een romantische aanblik biedt.
De duiven vliegen verschrikt weg als onze auto door het smalle poortje
het slotplein op rydt. Een decimeters dikke deur van zwaar eikenhout
gaat krakend open en een rijzige, grijzende man in een handgeweven vest
komt naar ons toe.
Door een brede gang lopen we
Wij groeten hem en stellen ons
O. Hollanders", zegt hij lachend,
ben ik ook nog een beetje" en Peter
Harlan, wiens naam in Duitsland en ver
daar bulten grote bekendheid heeft ver
en door de vaardigheid, waarmee
ou7e muziekinstrumenten" weet te
bouwen, vertelt, hoe zijn voorvaderen
als Hugenoten naar Holland gevlucht
n. Daar verbleef de familie Harlan,
die toen nog gewoon Van "laarlem heet-
nige tientallen jaren In de vorige
ging men echter weer naar Frank
rijk. waar men. omdat de naam Van
Haarlem v^or de Fransen te moeilijk .uit
te spreken was. Harlan werd genoemd
Stnds enkele jaren woont Peter Har
lan nu op het prachtige kasteel tn Lippe.
to aar op hij vanzelfsprekend wel een beet
je trots is. Jiet is tn 1300 gebouwd
zegt de instrumentenbouwer, terwijl hij
ons voorgaat op een smalle style trap.
In zijn handen houdt h\) een flikkerende
kaars, die een sprookjesachtig schijnsel
afwerpt op de oude donkere muren.
Sternberg is vroeger vaak getroffen
door vijandelijke aanvallen. Maar het
werd steeds weer opgebouwd, zodat het
niets van de oude pracht verloren heeft.
Zelfs de oude bron, die volgens een le
gende tn 1400 gegraven werd door twee
gevangen ridders. levert nog helder
drinkwater. Deze bron is veertig meter
diep! i
ruime kamer, waar we plaats nemen
aan het open haardvuur het is hier
altijd koud dat hoog oplaait.
er zoveel van houdt. Met liefde vertelt
hy over de honderden oude instrumen
ten, die 1 ij in zijn bezit heeft. Hij laat
ons een viool zien, die meer dan twin
tigduizend mark waard ls en zo zier
nog veel meer oude instrumenten, die
de thans 57-jarige P«':r Harlan na ja
renlange speurtochten verzameld heeft.
Luiten, violen, bassen, blokfluiten,
gamba's, "iters en klavieren. Maar i eter
Harlan bezit ze niet alléén, hy bespeelt
ze ook al- de beste Bovt..dlen vervaar
digen hy en zün 'wee zoons. Klaus en
Till .elk jaar nog tienatllen oude Instru
menten. ..AUeer. daarop kan de oude
muziek tot zyn recht komen" meent
Harlan. Het bouwen van muziekinstru
menten is ln de familie Harlan een am
bacht. dat is overgegaan van geslacht op
geslacht van 1600 af! Ook de kleinkinde
en var. Peter 'an tonen al belang-
telling vi-or dc muziek.
Uit alle delen van c wereld -an Mexi-
k> tot Lisland. krijgt d. muzikale kasteel-
leer Vertellingen van scholen, musea en
irkt«ten Iedereen weet Harian te vin
den. Ook de postbode, die hem in het
slotte moet men er rekening mee houden
dat de strijd plotseling weer kan
breken, ook als it dat dan niet w
schijnlijk.
Op enkele punten op de demarcatielijn
komen de patrouilles van belde zijden
dagelijks me; elkander in contact.
„Praten jullie tegen elkaar7" vraag
aan de sergeant.
„Nee...."
„Waarom niet....?"
„Orders
Die orders ontmoedigen elke poging t
verbroedering. Althans van de zijde vi
de Verenigde Naties. De Noord-Koreanen
a de Chinezen doen daarentegen alles
Ti een gesprek aan te knopen.
Meestal hebben ze Iemand bij zich. die
Engels kan spreken. De DMZ politie heeft
-hter opdracht elke vorm van contact
vermijden. Dat eist dikwijls veel zelf
beheersing, vooral als er beledigende
irkingcn gemaakt worden of wapens
op hun gericht worden. Over het alge-
i zien de communisten er goed ge-
kleed uit. Sommigen hebben zelfs foto
toestellen bij zich. Hun houding is echter
uitermate arrogant. Dat maakt het voor
zijde gemakkelijker om hen te
Isolement
Het is tijd om te vertrekken. De vracht
auto's zijn volgeladen met zakken rijst
welke naar de pellerij ln Seoel moet.
Boven op de zakken zitten vier mannen,
die hun familie gaan opzoeken. Het
dorpshoofd zit naast een van de bestuur
ders. Hij moet enkele financiële kwesties
gaan regelen.
„Tot volgende weekroepen we.
„Anyounghi kashipsiyo" antwoordt de
bevolking, die weer ln haar geheel uit
gelopen is om ons uitgeleide te doen. In
wolk van stof zetten de vrachtauto's
zich in beweging. Taeson Dong is spoe
dig achter de heuvels verdwenen. Het
contact met de rest van de wereld is weer
verbroken.
t volgende week Zaterdag.
C>veg. pE K.LEINE GeVoEGeNs DP5 LEVENS
mPSSfSUSMtm
voorjaar en briefkaart bracht, waarop
stond: „Peter Harlan Europe De kaart
aixomst' van een klein Amerikaans
meisje.
"TEN der successen uit zijn omvangrijke
•Lj carrière vind hij zelf de „weder
geboorte - an de blokfluit" zoals hij het
zelf noemt. Omstreeks 1920 werd dit in
strument in Duitsland en ook daar bui
len. niet meer bespeeld, het was totaal
vergetelheid geraakt. Doch Harlan,
die het instrument kende van oude af
beeldingen. die hij in vergeelde boeken
had ien, wist welke grote mogelijk
heden dit eenvoudige, maar toch nuttige
instrument speciaal voor de jeugd be
zat. Hij maakte honderden blokfluiten
en verdiende er goed aan. Tegenwoordig
weet iedereen weer, wat men onder
blokfluit verstaat, al is men nog zo
muzikaal.
Peter Harlan reist veel. Deze maand
as hij in Frankrijk. Italië en België,
aar hij leringen hield over de oude
muziek. Toevallig was hij de vorige week
in Den Haag, „een pracht stad". Hy
bracht er een bezoek aan het Gemeente-
mm, Waar zijn bijzondere interesse
vanzelfsprekend zouden wy by na schrij-
uitjnp naar de muziekhistorische
afdeling.
.Het is erg jammer, dat men de byna
driehonderd prachtige waardevolle in
strumenten neiit tentoonstellen kan, om-
:e in zo'n slechte toestand verkeren",
zegt hij. Het viel Harlan op, dat het
vooral de Oosterse instrumenten zijn,
welke men kan rien De meeste Holland-
kunnen niet geëxposeerd worden.
Volgens Harian werkt er siechts één
aan de reparatie van de oude in
strumenten. „Dat is veel te weinig", zegt
hij. „Die man komt nooit klaar'
Dan vertelt hij over zijn bezoek aan de
grote inrichting te Wolfheze, waar hij
een cursus geeft aan de doktoren. Les
geven doet Harian veel, evenals zijn
zoons, die bovendien nog zeer veel con
certen geven in en buiten Duitsland.
Het staat er niet de Muziekhistorische
Afdeling van het Haagse Gemeente-
:um gelukkig beter voor, dan dit ar
tikel zou doen vermoeden. De collectie
omvat ruim 2000 muziekinstrumenten.
Een groot gedeelte is antiek en vertoont
uiteraard dé hierby behorende gebreken.
Het museum heeft voor de kiavierinstru-
menten een speciale restaurateur in vaste
dienst, die reeds 20 oude klavieren be
speelbaar heeft gemaakt. De andere in
strumenten worden voorzover zij voor
restauratie In aanmerking komen uitbe
steed bij deskundige instrumentenbou
wers en restaurateurs, aldus deelde mr.
J. H. van der Meer. het hoofd van de
Muziekhistorische afdeling ons op onze
informaties mede. (Bed.).
Hollandse Nieuwe en Spencer
i
Als Willem Beukelszoon uit Biervliet niet
in 1350 het haringkaken had uitgevonden
zou dit jaar de haringvloot niet uitvaren.
En dan misten wij straks die malse heerlijk
heid: de Hollandse Nieuwe. Een genot dat
een traditie werd.
Uw Hollandse Nieuwe is het waarddat U
t genot ervan met een Spencer viert. Want
ook in Spencer is een traditie bewaard: de
traditie van Virginia om de beste tabak ter
wereld te maken. En Spencer is het beste
van wat Virginia voortbrengt.
In Turn-Top
In elk doosje
Spencer zitten
20 van de beste
sigaretten
ter wereld.
.1
CONCLUSIE UIT JALTA-DOCUMENTEN
Ernstige critiek ran James Reston
in de New York Times
drie dingen n<jdig: een exemplaar van de New York Times van Don
derdag 17 Maart, een eenvoudige leidraad voor diplomatieke critiek en twee
weken vacantie. Het laatste is iets, waarvoor men zelf stappen moet doen,
maar het speciale nummer van de „N.Y.T." kost maar een dubbeltje en
verder hebben meer dan tweehonderd jaar lang denkers in hun geschriften
normen vastgelegd voor wat mag en wat niet mag in de diplomatie". Aldus
James Reston in een artikel in de New York Times, getiteld „Hoe men de
Yalta documenten moet lezen, als men tijd heeft".
Dat hij hierby wat reclame maakt voor
de N.YT. is hem te vergeven, want dit
blad heeft Inderdaad een fenomenale
journalistieke prestatie geleverd, door in
zo korte tijd de Yalta-documenten
Toch is het zo
OEROUD WERKTUIG
By wat du volgen gaat, la het
'enst bet verschil tussen werk-
gereedschap goed
aing
i da
tuig i
te houden. By onr.e opi
enkelvoudige werktuig»
de oudheid bekend mynj moet u dut
geen aanvulling geven van gereedschap
pen die we vergeten souden hebben,
want we moeten hier uitdrukkelijk on
derscheid maken tussen het een en het
ander. Reeds einds overoude tyden ge
bruikt de mens de
hamer, het mes, de
bijtel, priem, kort-
gereedschappen die
allerlei materiaal
dienden. Onder
werktuig souden we
echter willen ver-
raenten die arbeid
verrichten. Een dui
delijke grens tussen
beide begrippen is
woordenboek maak
ook geen onder
scheid), maar tori
ren voor dit éne moment da gereed
schappen van de werktuigen te schei
den, anders raken we lelijk in de war.
We komen er ook niet uit door de
werktuigen als machines te betitelen
(hoewel hun functie daarmee méér in
overeenstemming ia) want by de ma
chine* denken we direct aan gecompli
ceerde mechanismen en daarvsn ia in
de ondste tyden nog geen sprake.
Maar goed, wanneer u rich du* knnt
verenigen met het onderscheid dat wa
tussen gereedschappen en werktuigen
ranken, zyn er vijf enkelvoudige werk
tuigen te noemen dia reedt gebruikt
werden toen de menselijke beschaving
begon te gloren. Om te beginnen ia er
da hefboom die gebezigd werd om
*ware lasten op eenvoudige wijze te
verplaatsen. En dan natuurlijk de wig,
die in de gespleten «tam werd gesla
gen om de in het hout gemaakte spleet
ruimer ie maken. Als derde verschijnt
da takel, waarschijnlijk het eerst
tak of een overhellende rotspunt ta
slaan, maar vervolgens geperfectio
neerd tot een handiger en gemakke
lijker te verplaatsen werktuig. Een
grotere stap ia do overgang naar de
windas, die wa dan ook veel later alen
verschijnen, maar waarmee da mijnwer
kera van Hallstadt in de bronstijd toch
reeds só vertrouwd waren, dat lij daar
mee de liften in hun mijnschachten ba-
dienden.
Deze aerla enkel
voudige werktuigen
wordt tenslotte be
kroond met de
schroefniet de
schroef die wij in
hout draaien of met
een moer bevesti
gen maar dc schroef
zonder einde die
een draaiende be
weging op een
tandrad kon over
brengen. Tegen
spreken van worm
wiel, een vinding
dia in de Griekse
en Romeinse oud-
leen bekend was an
die do technici van de 17de eenw heel
wat hoofdbreken* heeft beiorgd. Want
wel braken toen allerlei geniale ge
dachten door, maar da moeilijkheid
was destijds vooral gelegen in het ver
vaardigen van metalen onderdelen, die
grotendeels met de hand moesten wor-
door
i hooi
irdigd
konden worden afgewerkt
Dit wat by bet begin van onze ma
chine-techniek vooral een bezwaar by
schroeven of wormwielen en tendwie,
len, zodat we in die tijd voor bet eerst
leerboeken over maehinetekenen cd
machinebouw zien verschijnen. Maar
in de oudheid ondervond men die
moeilijkheden niet, omdat het worm
wiel in hout werd uitgesneden en
bovendien slecht* in geringe aantallen
gebruikt behoefde te worden.
We kunnen nn toch ook de werke
lijke schroeven, spijker* en duimen
Daarover aen volgende keer.
'Nadruk verboden)
half millloen woorden over de gehele
wereld t* verspreiden.
„Om te beginnen." zegt Reston, is „het
grote nieuws" in de Yalta-documenten
niet, wat Roosevelt zich liet „ontfutselen'
zoals de Republikeinen het noemen, maa
hoè hij het zich liet ontfutselen.
In feite ls het „grote nieuws" in dit
boeiende document juist datgene, wat de
pers het „kleine nleutoz" noemt: De ont
hullingen over het menselijk karakter;
het zorgvuldig tewerk gaan van de z<
vaak belasterde diplomatieke ambtena
ren. dat dikwijls aan de aandacht ont-
«napf; de onjuiste veronderstellingen
de militaire lelden, welke overschat en
zonder meer geslikt werden; Stalin's min
achting voor de zwakken cn overwon
nenen. en ztfn cynisch gebruik van de
diplomatieke leugen: de verraderlijke
voorstellen en, commentaren van de
stervende Roosevelt achter Churchill'*
rug om; en het falen van de conferentie
van Malta, welke leidde tot de mizlufc-
klng van Yalta".
Oude regels
„Van het midden van de achttiende tot
het midden van de twintigste eeuw is
iet eens geworden over het bestaan
bepaalde duurzame kwaliteiten,
een goed onderhandelaar moet
voldoen en het ls de moeite waard, deze
eens te 'vergehjken met wat zich in Yalta
afspeelde.
„De goede onderhandelaar,- schreef
Monsieur de Calllères ln 1716, zal nooit
aan het succes van zyn onderhandelingen
een valse belofte of een misbruik van
vertrouwen ten grondslag leggen. Onge-
twyfeld is de kunst van het liegen by
gelegenheid met succes toegepast, maar
leugen laat altijd als spoor een drup
pel verg J achter. By de overwonnen par
tij biytt een gevoel van verontwaardiging
bestaan, een wens om zich te wreken en
gevoel van bitterheid, dat altijd een
gevaar zal biyven."
,In Yajta heeft Stalln duidelijk zyn ge
hele O-mteurope.se, Duitse en Chinese
politiek op een leugen gebaseerd. Hy be
loofde zelfbestemmlngsrecht en vrijheid
de volken van Oost-Europa; hy be
loofde rijn politiek overal in overeen
stemming tc- brengen met die van de
Groot-Brittannië en hy beweerde,
dat hij op voet van vriendschap stond
met Tsjang Kai-sjek, in het Veire Oosten.
„Moreel overwicht." schreef Jules Canv-
bon tweehonderd jaar na Calllères, „ie
de belangrijkste eigenschap van een di
plomaat. Hij moet een man van de hoog
ste eer zyn, willen anderen vertrouwen
hebben in zyn verklaringen."
En hierin nu, meer dan ln hetgeen hij
zich liet afnemen, ligt de grond voor de
ernstige critiek op de houding van Roose
velt in Yalta. Hy maakte geen onder
scheid tussen vriend en vijand. HU
spande met Churchill samen tegen Sta
lin en met Stalln tegen ChurchilL Het
gaat er niet om. dat hy er voor voelde.
Hongkong aan de Chinezen te geven of
de Britten uit Korea „weg te drukken",
maar dat hy deze voorstellen achter
Churóhilis rug om deed en tegelijkertijd
protesteerde, dat de Britten „zo'n raar
volk waren" die altyd „het volle pond
wilden hebben".
„Indien oprechtheid de eerste dwin
gende eis is voor de Ideale diplomaat,-
schrijft Harold Nicholson, die misschien
de grootste hedendaagse kenner en auto
riteit is op het gebied der diplomatie,
dan is nauwgezetheid da tweede. Hier
mede wordt niet alleen intellectuele
nauwgezetheid bedoeld maar ook morele.
De onderhandelaar behoort zowel naar
geest als naar ziel nauwgezet te zyn."
„Over veel in de Yalta-documenten kan
men ernstig van mening verschillen."
zegt Reston, „zelfs over al het boven
staande, maar neemt men de documenten
zelf als uitgangspunt, dan komt toch de
geringe nauwgezetheid by de onderhan
delingen te Yalta wel zéér sterk naar
voren."
„Stalin liet Roosevelt en Churchill
bijna zeven maanden wachten, voor
hij in een ontmoeting toestemde en
beiden maakten een grote omweg,
via Malta, waar zij elkander ontmoet
ten teneinde htm politiek nog vóór
de Yalta-conferentie te coördineren;
maar zij kwamen nooit tot een coör
dinatie, noch in Yalta, noch geduren
de de zeven voorafgaande maanden.
Uit een rapport bijvoorbeeld blijkt,
dat Eden op Malta heeft gezegd, dat
het zeker niet noodzakelijk was con
cessies te doen aan Stalin teneinde
de Sovjetunie tot deelname aan de
Japanse oorlog te bewegen. Maar er
is géén rapport, waaruit blijkt, dat
deze verklaring in Yalta zelfs maar
besproken werd.
Zeldzame vogels op
Texel
Op Texel is een groep van meer dan
tien bijeneters waargenomen. Deze bier
te lande zeer zeldzame vogels broeden
voornamelijk ln Zuid-Europa en Noord-
Afrl ka
ïn ons land werd er preclea vijftig Jaar
geleden een bemachtigd, namelijk In
Friesland. Het exemplaar ls toen tan
Arils geschonken.
'al«aUUUtt«dit£»i^A-Wyl>ert.FjlKlakUL 7Q.civJO.cl^ll6is.AjUpoU>slviJoJ)raalil»
