En de wereld
tot de orde
keerde
de
van
terug
dag
Zuid-Nederland had aandeel in
onze bevrijding
BEVMIJDINGSPUZZLE
Wim van Gemert bracht
vijf ministers op
nieuwe leidsche courant
6
woensdag 4 mei 1955
Zij zagen de Bevrijders komen.
Alleen de jeugd
cdles van het
verwacht
leven
1 Gjebecl
Vier mensen hebben icij gevraagd ons te zeggen
hoe zij de bevrijding en de jarendie daarna
kwamen beleefden. En voorts: ival zij van de
toekomst verwachten. Dit zeiden zij:
Mevrouw C. J. Bosch-Morks,
Laan van Poot 228, Den Haag,
moeder van 5 eigen en vier pleeg
kinderen.
„Wij waren dol gelukkig in
Mei 1945. Nu komt vader thuis,
zeiden we tegen elkaar".
De vader van dit gezin was de
Haagse tandarts J. W. G. Bosch,
die in 1944 meegenomen was door
de Duitsers.
Zij kwamen om Leo Voogd te
pakken, de later in Vught gefu
silleerde leider van de L.O. Maar
Leo was niet thuis. Hij kwam la
ter, doch merkte de seinen op,
die hem van achter de ramen van
het huis der familie Bosch gege
ven werden. De S.D. stond in de
gang, hem op te wachten. Hij
kwam er toen dus goed af. En
kele maanden later werd hij toch
gepakt.
De Duitsers echter, namen de heer
Bosch mee. ..Mijn man was zo goed ge
mutst". aldus mevrouw Bosch. ..dat hij
rog zei: ..als dc koningin straks formu
lieren laat rondgaan met de vraag:
hebt U gezeten, kan ik die ook bevesti
gend beantwoorden.
Hij heeft het antwoord nooit mogen
geven Via Vught kwam hij in
Oranienbrug terecht. En omdat hij daar
tegenover de Duitsers, die hem alles af
genomen hadden, niet kon bewijzen
inaar hun mening), dat hij een practijkk
in Den Haag had. zonden ze hem eers»
naar Auschwitz en vandaar, toen de
Russen naderden, naar Mauthausen.
Daar stierf hij, tien dagen voor de be
vrijding.
,,De jaren na de bevrijding hebben
mij in de eerste plaats de hulp van de
Stichting 1940-'45 gebracht. Die heeft de
zorg voor mijn gezin met 5 minderjari
ge kinderen en nog 4 pleegkinderen van
in Indië omgekomen familieleden, prach
tig opgevangen.
Daarnaast vormden de Haagse tand
artsen spontaan een fonds ter nagedach
tenis van mijn man. om de kinderen
voort te helpen. De enige zoon is met
behulp daarvan geëmigreerd naar Aus
tralië vaar hij het best maakt. De doch
ters kwamen ook goed terecht.
Op het voorbeeld van hun Haagse col
lega's hebben de tandartsen een studie
fonds gevormd voor de kinderen van al
le in de oorlog omgekomen Nederland
se collega's. Zestien kinderen, waaron
der onze 5. hebben ervan geprofiteerd.
Is mevrouw Bosch over de materiële
hulp niet ontevreden: zij is het wel over
de scheuring en verdeeldheid, die na de
oorlog weer aan het licht kwamen. Wij
waren in de strijd zo heerlijk één en
het was een voorrecht, om dat in ons
huis te beleven."
In de toekomst zou zij. persoonlijk
graag nog eens naar de kinderen in
Australië gaan. ..maar dat zal wel te
duur worden". De jongsten zijn nog
Leiden -ontzet
DE Scheveningse arts, dokter
J. F. van de Vliet: „Die be
vrijdingsdag vergeet ik nooit,
want ik speelde toen voor koerier
van het college van vertrouwens
mannen. Mijn opdracht was, om
de burgemeesters in de omgeving
in kennis te stellen met de procla
matie van het college, waarin
werd meegedeeld, dat „het af
gelopen was".
Met dr. Emil Heyermans. die
me vergezelde, zijn we toen enigs
zins van onze route afgeweken en
naar Leiden gegaan. Daar gingen
we naar de rector magnificus van
de Leidse hogeschool, prof. dr. W.
van der Woude en met hem zijn
we naar het hoofdgebouw van de
Academie gegaan, waar we. aan
de voordeur, in tegenwoordigheid
van slechts enkele studenten, de
vrijheidsproclamatie aansloegen.
De hogeschool, die haar bestaan aan
een bevrijding dankte, moest, zo meen
den wij. in de vreugde delen.
We gingen terug naar huis en we pro
beerden nog ..de vesting" binnen te ko
men. waar de Duitsers verbleven, maar
het lukte niet. Wel hielden ze zich erg
kalm, want er werd niet geschoten!"
Hoogst
ontevreden
den. Ik had in de eerste plaats ..recht"
verwacht, zonder bloeddorstigheid. Ge
woon: strenge rechtvaardigheid. Die
bleef uit. Persoonlijk heb ik onder de
oorlog en de jaren erna een streep ge
zet. Wat er nu geschiedt, is: de operette
Holland!
In de oorlogsjaren was m'n enige
hoop: bevrijding.
Maar ik hoorde toen al over plannen
voor een na-oorlogse politieke constella
tie. die in Michielsgestel werden ge
maakt. En ik wist. dat het ziekelijke
plannen waren, omdat ze in bezettings
tijd gemaakt werden. M'n vermoeden is
bewaarheid. Denkt U maar aan Indië
Wat de toekomst aangaat: Doen! De
enige remedie tegen bet gevoel dat al
les zinloos ;s wat je onderneemt en
aanpakt is: handelen.
Daarom zit ik nu in de Bescherming
Burgerbevolking. Dat is reëler toe
komstverwachting' Weest waakzaam
Daarom ging ik in de B B."
W. Merks, persfotograaf, Bos
boom Toussainstraat 68, Amster
dam, die de meeste na-oorlogse
gebeurtenissen op het celluloid
vastlegde, was tijdens de bevrij
ding in Regensburg in Duitsland.
Als 17-jarige was hij, in 1943 al,
door de Duitsers gepakt en via
België naar Beieren gebracht. Ze
zaten er met vele Nederlanders
bij elkaar in een werkkamp, toen
Pattons legers de stad ^rover-
den. Dat was hun vrijheid. In de
plaatselijke brandweerauto zijn ze
weggereden en door de Ameri
kanen eerst naar Zuid-Limburg
vervolgens thuis gebracht.
„Wij kwamen aan het Centraal
Station in Amsterdam aan en
overal stonden mensen, die ons
bloemen in de handen drukten".
Door een haag van mensen gin
gen we naar huis, maar we kon
den op alle vragen: „weet je ook
wat van die" en „wat is er van
zus en zo geworden" geen ant
woord geven."
Z'n zwager, die persfotograaf was.
zei tegen de inmiddels 19 jaar geworden
jongeman: ..Nou. wat wil je. bij mij ko
men werken of in de zwarte handel car
rière maken?" Dat kon namelijk in die
dagen.
Hoewel het m'n vak niet was. ben ik
in de persfotografie gegaan. Het loopt
best.
De toekomst: zo werken, dat je be
hoorlijk kunt leven. Dat wil zeggen: je
moet je wat kunnen veroorloven: reizen
een keer per jaar en je dochter een
goede opvoeding geven. Maar daarvoor
zijn hier in ons land alle kansen. Ze
betalen alleen niet allemaal even goed!
Tevreden jeugd
Wim Doele, Vreeswijkstraat 323,
Den Haag, 17 jaar en H.B.S.'er:
„Daar, in m'n kamertje stond de
vlag aan de stok. Je kon em zó
meenemen. Maar m'n vader zei
elke dag: denk eraan, de vlag nog
niet buiten, het is nog niet zover!
Toen, op een nacht maar het was
midden op de avond, doch omdat je
heel vroeg naar bed ging. dacht je al
tijd. dat het nacht was. stond m'n va
der voor m'n bed. „Nou jongen", zei
hij. „nou kun je de vlag naar buiten
brengen, wij zijn vrij! Doe het maar
gauw".
„Ik liet me zo uit bed glijden, kleed
de me aan en weg waren we. met de
vlag. We hebben toen nog laat gehost
en feest gevierd.
Een paar dagen later kwam het
Zweedse brood en tegelijk: bacon en an
dere lekernijen.
Het was zo feestelijk, dat we in de
voorkamer zijn gaan eten."
Wim zou graag naar Zuid-Afrika emi
greren. omdat hij meent, dat het kli
maat er beter is. Maar hij wil ook wel
hier blijven, want het is een heerlijk
land. De mensen gaan vriendschappelijk
met elkaar om en er is veel gezellig
heid!
Heer, geef de vrijheid aan de Nederlanden,
En zegen al wat daartoe strekken moet,
Zelfs als de steden fondom ons verbranden.
Maar blijf genadig voor 't onschuldig bloed
Als straks de bommen en granaten gieren:
Verkort het oordeel dat Gij komen doet.
En wees het volk van Holland goedertieren.
Al hebben duizenden Uw Naam miskend,
Er zijn ook velen die Hem dacglijks Sieren.
Vergeef wie zich van U heeft afgewend.
Toon U zo onweerstaanbaar in 't bevrijden,
Dat van mijn volk U hoofd voor hoofd erkent!
EVERT J. PAT.
Herdenking in eerbied en stilte
(Van één onzer verslaggevers)
OOK Zuid-Nederland gaat op 5 Mei feestvieren. Het wil, ondanks
het feit, dat het reeds eerder de vrijheid genoot en dus eind
vorig jaar de tiende verjaardag van de bevrijding herdacht, niet
achterblijven en delen in de vreugde van geheel ons volk. Daarom
zullen de vlaggen wapperen van de huizen, zullen in de kerken
dankdiensten worden gehouden en zal men met kinderspelen, zang
en muziek de vreugde ten top doen stijgen.
Op 4 Mei zal men een blik terug wer
pen en zal men op de door bloed door
drenkte plaatsen in eerbied en stilte
hen herdenken, die hun leven ingezet
hebben voor de vrijheid van ons land.
Vele doden de beste zonen van het
Brabantse volk heeft men moeten
betreuren, ook toen het licht der vrij
heid reeds was opgegaan boven het
Brabantse land met zijn onafzienbare
polders en geurige dennenbossen. De
strijd werd immers voortgezet, omdat
een groot deel van ons volk nog zuchtte
onder het juk van de Duitse bezetter,
MEVROUW BOSCH
„De jaren na de bevrijding brachten mij de
hulp van Stichting 19401945
WIM DOELE
„Ik liet me zo uit bed glijdenkleedde me
aan en weg ivaren ive
Hoe luidt het randschrift van de
beginletter W naar de eindletter N,
als is gegeven:
HORIZONTAAL: 13 Voorzetsel. 14
traag persoon, 15 buitenhaven. 16
opgeid, 18 huid, 19 opgooi. 21 vrucht-
vliesje, 23 teken in de Dierenriem,
24 voegwoord, 25 poetslap, 26 insect,
28 kleefstof, 30 rijksgrond, 31 hoogste
punt. 32 jaargetijde, 34 modegek, 36
planken vloer. 38 scheepsvloer. 39
draaiende kap op een schoorsteen, 40
over tijd, 42 muurholte, 44 ketting,
46 oppervlaktemaat. 47 autohoorn, 50
.onding, 53 inhoudsmaat, 55 he
mellichaam. 56 opgelegd werk. 57
Frankrijk. 58 vogel. 60 maat, 61 ge
zinslid. 62 afval, 63 gelijkmatig, 65
strafwerktuig, 67 rondhout, 68 meester
in de rechten. 69 keurig, 73 snavel,
75 landbouwgereedschap, 76 dichtbij,
77 boom, 78 bijwoord, 79 niet helder,
81 verlossing, 88 opwaarts, 89 vrucht,
90 zelfzuchtig mens, 91 eerder, 93
kolenemmer, 95 vreemde munt, 96
uitroep, 98 kledingstuk, 100 bundel,
102 spadesteek. 103 rijksmerk, 104
ambtshalve, 106 gesloten rijtuig, 108
pers. voornaamwoord, 109 lidwoord,
110 iets, waartegen elk recht geaard
Nederlander in verzet komt, 114
twaalf, 115 Zuidn. dorsvloer, 116 ge
ring gewicht, 117 voegwoord, 119
hoestmiddel, 121 nieuws- en pers
bureau. 123 vochtig, 124 zacht, 125
specerij. 126 manier, 127 reinigings
middel.
VERTICAAL: 1 Bakinrichting, 2
oploopje, 3 dokter, 4 vlug, 5 takje, 6
bevroren water, 7 bijwoord. 8 boom,
9 gekneed mengsel, 10 en andere, 11
vul in: t g 1, 12 op deze plaats, 19
hoogste punt, 20 stupide, 22 groente.
25 razend. 26 zware hamer, 27 vier
kante steen. 29 dwaas. 31 vuurpotje.
32 veilig, 33 vrucht, 35 leervak, 37
voedsel. 41 slede. 43 zitplaats, 45
voormalig Russisch heerser. 48 dier.
49 aanzien. 51 kraan, 52 maanstand,
54 zwaar, 57 wiel. 59 stuk, 62 pit, 64
rivier. 66 voorzetsel, 70 ik. 71 genot
middel. 72 spelleiding, 74 telwoord.
80 landbouwbedrijf in Australië. 82
uniek. 83 ton, 84 Rijksschool, 85 lid
woord. 86 vul in: i g o, 87 maatstaf.
88 Ind. dakbedekking. 92 boomschors,
94 verschil tussen bruto- en netto
gewicht. 97 Spaans held, 99 naald
boom. 100 weg, 101 koude, 102 vreem-
optreden i
nate de bev
Dappere jongeren, deel uitmakende
van de Binnenlandse Strijdkrachten,
streden zij aan zij met onze bevrijders:
Canadezen, Polen, Amerikanen en
Engelsen. Hun bevelhebber. Z. K. H.
Prins Bernhard. had zijn hoofdkwartier
gevestigd in Breda en gaf van daaruit,
in overleg met de geallieerde leger
leiding zijn bevelen.
Het was daarom ook voor het Zuiden
een groots en verlossend moment toen
de radio het verheugende bericht door
gaf op 5 Mei, dat het Duitse leger had
gecapituleerd. De vlaggen gingen uit
in de bedehuizen kwam men tezamen
om de Allerhoogste te danken voor zijn
onuitsprekelijke goedheid.
Zware tol
de munt, 105 lyrisch gedicht, 1061 kan men inzenden tot uiterlijk
«c nrï^r 5XXSÏ 1" Zat"dag M,ei aan,he' b"reau
tijdperk. 112 zweep. 113 edel metaal. van d»t blad In de hnkerboven-
114 spoedig, 118 broeder. 120 gewaad, hoek aan de adreszijde vermelden:
122 staatsman. 123 de naam onbekend, j „Bevrijdings-puzzle".
1-4 soort onderwijs. stejjen prjjzen besehik-
De oplossing van deze puzzle i baar: 1. 25.-; 2. 10.-; 3. 10.-.
De tol, welke Brabant heeft moeten
betalen in de laatste maanden van
1944, was zeer zwaar. Grote vernielin
gen werden aangericht door de elkaar
bestrijdende legers en door Vl's. Hon
derden mannen, vrouwen en kinderen
verloren door granaatvuur en hevige
luchtbombardementen het leven. Lutte
le woorden op de grafzerken van de
begraafplaatsen in Breda, Zevenbergen.
Willemstad, Hooge en Lage Zwaluwe,
Raamsdonksveer en Dinteloord om
maar enkele plaatsen te noemen wij
zen daarop.
West-Brabant heeft wel heel erg ge
leden toen dc bevrijding van het Zui
den in het zicht was. Nadat de steden
Bergen op Zoom, Breda, Tilburg en
Den Bosch gevaillen waren, verschans
ten de Duitsers zich in dc Westhoek. Zij
probeerden zo lang mogelijk stand te
houden om hun troepen, materieel en
gestolen bult over de Moerdijk in vei
ligheid te brengen.
Want men vermoedde wel, dat na de
mislukte slag om Arnhem, het tot in
het voorjaar zou duren voordat een
offensief ontketend zou worden om het
Nederland van boven de rivieren te be
vrijden. Daardoor is de bevrijding voor
menige West-Brabantse plaats later ge
komen.
Aan de boorden van het riviertje De
Mark werd een hevig duel uitgevochten
tussen de geallieerde strijdkrachten en
de laatste resten van het Duitse bezet
tingsleger. dat de aftocht moest dekken
Het gebied ussen de Mark en het Hol
lands Diep, werd door Engelse bommen
werpers zwaar bestookt, omdat daar
Duitse troepenconcentraties waren
samengetrokken.
De gevolgen waren ontzettend, ook
voor de bewoners van de in dit gebied
liggende stadjes en dorpen. Ingezetenen
van Willemstad, Zevenbergen, Klundert,
Hooge en Lage Zwaluwe en Moerdijk
huiveren nog als zij aan al die ellende
denken. In schuilkelders wachtten zü
hun lot af; de explosies van de bom
men, die van grote hoogte uit de vlieg
tuigen werden neergelaten, het geratel
van de machinegeweren en het inslaan
van de granaten deed hen van angst
sidderen.
Elk ogenblik verwachtten zij, dat hen
ook iets vreselijks zou overkomen. Ner
gens voelde men zich veilig en men
smeekte God om zijn beschermende ge
nade. Dapperen gingen wel eens even
uit hun schuilplaats. Wat zij zagen was
verschrikkelijk brandende huizen, op
geblazen kerktorens en bruggen, zwaar
verminkte lichamen van onschuldige
vrouwen en kinderen.
Na een week van angst en zorg daag
de het licht der bevrijding. Langzaam
maar zeker werden de laatste verzets-
haarden door Polen, Amerikanen
Canadezen vernield.
In Willemstad en Moérdijk hielden de
Duitsers het langste stand. Met vlam
menwerpers werden echter de laatste
verzetshaarden uitgeroeid.
Toen de vijand zich achter het Hol
lands Diep had teruggetrokken, verniel
de hij één van de bogen van de impo
sante spoorbrug bij Moerdijk en twee
van de verkeersbrug.
Achter de rug
West-Brabant was echter bevrijd. De
Nederlandse driekleur wapperde boven
de ruïnes, maar de tol, welke betaald
moest worden, was zwaar.
Het is ondoenlijk om de in de plaat
sen van de Westhoek geleden schade in
zijn geheel op te sommen. Enkele fei
ten spreken voldoende. In Zevenbergen
bleef slechts één huis onbeschadigd,
twee kerken werden vernield en 117 in
woners lieten het leven. Het dorpje
Moerdijk werd practisch met de grond
gelijk gemaakt om schootsveld voor de
vijandelijke artillerie te krijgen en twee
kerken werden verwoest. In het vesting
stadje Willemstad, dat zes dagen onder
vuur lag werd de bevolking geëvacu
eerd. 75 woningen werden verwoest.
170 zwaar beschadigd en van 270 wo
ningen bedroeg de schade van 500
tot 3000 Klundert telde vele doden
en vernielde huizen en kerken, in Din
teloord lieten 60 burgers het leven
werden 91 huizen onherstelbaar in puin
geschoten, alsmede enige kerken e
Hooge en Lage Zwaluwe moesten
gebouwen, waaronder 100 woningen
worden gesloopt. Fijnaart boekte een
verlies van 68 woningen. 15 landbouw-
schuren en een school en twee kerken
werden zwaar beschadigd en in Bergen
op Zoom vielen drie torens en vele hui
zen ten prooi aan het oorlogsgeweld.
Dit zijn enkele cijfers uit de vele die
boekdelen spreken.
De bevrijding heeft ook van West-
Een blijde foto van een teruggekeerde Vorstin
De heren hadden geen persoonsbewijs
Diplomatieke paspoorten waren
voor „spionnen" waardeloos
(Van onze speciale verslaggever)
De wonderlijkste dag uit het leven van de thans 32-jarige sigaren
maker Wim van Gemert uit Boxtel, zal wel altijd blijven de 24ste No
vember 1944. Met de vinger aan de trekker van zijn spuit heeft hij de
avond van die dag als waakzame B.S.-er vijf ministers zonder pardon
overgeleverd aan de politie. De excellenties kwamen kersvers uit Londen.
Aan hun meegaandheid hebben ze het te danken,'dat er die avond geen
ongelukken zijn gebeurd. Van Gemert was er van overtuigd bij de aan
houding met spionnen te doen te hebben.
Zelfs op dit ogenblik, ruim tien jaar
dus na het gebeuren, weet hij nog ze
ker geschoten te zullen hebben, wanneer
de heren de neiging getoond zouden heb
ben zijn waardigheid en gezag als B.S.-
wachtsman bij de Bailey-brug aan de
Einhovenseweg in twijfel te trekken.
Ja, de jongens wisten wel, dat ik niet
met me liet spotten", zegt Van Gemert,
wanneer we in het kantoor van de Eli
sabeth Bas-sigarenfabriek in Boxtel het
avontuur nog eens uit zijn mond kun
nen optekenen. „De jongens wisten het
wel. want een paar weken voor die ont
moeting met de ministers, had een dron
ken motorrijder geprobeerd door mijn
post te glippen, zonder me de vereiste
papieren te tonen. Ik had hem vooruit
gewaarschuwd, dat ik zou schieten. En
dus heb ik geschoten. Precies in de
achterband
Hoe het gebeurde
Wel: nogal eenvoudig. Met Frans
van der Plas stond ik op wacht bij de
Bailey brug. Het was een uur of zes
's avonds, toen er een stel auto's aan
kwam. Voorop zes jeeps, en daarach
ter een glimmende luxe auto. waarin
behalve de chauffeur-in-buiten-model-pak-
kie. nog vijf heren zaten. Van der Plas
hield de personenauto aan. De militaire
jeeps liet-ie rustig door. Zo was de in
structie. en we hadden geen zin om
trammelant te maken. Dat er op die
personenauto een paar grote sterren ge
schilderd waren, interesseerde ons min
der. D'r zaten burgers in en het we
melde in de buurt nog van Duitse spion
nen. Dus waren we op onze hoede.
..Persoonsbewijzen, heren", vroeg Van
der Plas, toen dc man naast de be
stuurder het portierraam naar beneden
gedraaid had.
Die bleken ze niet te hebben. Ze lie
ten een diplomatiek paspoort zien. We
ten wij veel wat een diplomatiek pas
poort was
Soebatten
Toen we daar geen genoegen mee na-
nen en dus verlangden, dat ze mee
[ingen naar het gemeentehuis, begonnen
e te soebatten. Ze hadden geen tijd
in moesten door naar Oisterwijk. waar
e die avond een preekje moesten hou-
i de stoottroe-
Daar kunnen de heren nog de hele
avond terechtantwoordde Frans.
„Eerst mee naar het gemeentehuis!"
Brabant een zware tol geëist, maar nu.
ruim tien jaar later, bespeurt men
weinig meer van de geslagen wonden
Met inzet van alle krachten heeft men
zich aan de wederopbouw gezet en men
is daarin ten volle geslaagd. Men was
nog niet helemaal klaar toen zich weer
een nieuwe ramp de watersnood
voltrok, maar ook daar is men weer
grotendeels de slag van te boven.
Wilskracht en volharding hebben dat
bewerkstelligd. Daarom een ere-salunt
aan al die noeste en onversaagde wer
kers.
Ik heb de heren daarheen vergezeld.
Op de treeplank staande, mijn spuit op
het spatbord, m'n vinger aan de trek-
mocht worden. Mens, mens, wat had
bekijks, toen we zo Boxtel
binnenkwamen.
het politiebureau in het gemeente
huis aan de Markt heb ik me bij de
wachtcommandant Zink gemeld met de
mededeling, dat ik dacht vijf spionnen
vast te hebben. „Nou nou", zei Zink,
„Laat maar eens kijken". Zodra waren
ze binnen, of Zink sprong uit zijn stoel
overeind. „Kerel ga in de houding
staan!" brulde hij mij toe.
„Het zijn onze ministers!"
Nou was me wel opgevallen, dat
die chauffeur in buitenmodel-pak-
kie nogal onderdanig gedaan had.
Zodra de auto tot stilstand was
gekomen voor het gemeentehuis,
was ie het portier voor de heren
gaan openen. Maar ik had als 21-
jarige na vijf jaar bezetting nog
nooit een plaatje van onze Lon-
dense regeerders gezien. Ik kon
achter dat kleine mannetje met
snor, bolhoed en vrijgezellenstrik-
je onmogelijk minister-president
Gerbrandy vermoeden. AI die na
men zeiden Frans en mij trou
wens geen zier. Wisten wij veel
van de politiek. We wisten alleen,
dat we met die Duitsers niks op
hadden.
De mededeling van politieman
Zink kon me dan ook onmogelijk
direct overtuigen. Het duurde niet
lang, of de burgemeester was er
bij gehaald. Die neeft een poosje
met de heren zitten praten. Maar
ik meende er goed aan te doen,
op alles voorbereid te blijven.
„Je suit er meer van
horen
Toen ze korte tijd later naar buiten
kwamen, klopte de minister-president
me op de schouder en zei: „Jij bent
een mooi mannetje voor Indië".
„Dat heb ik naderhand nog wel ge
probeerd, maar ik werd afgekeurd. Op
nieuw staande op de treeplank heb ik
de heren tenslotte weer op de Eindho-
venseweg moeten brengen. Daar kreeg
ik de lachende verzekering, er nog wel
meer van te zullen horen.
Dat is dan ook- gebeurd. Drie weken
later ontving ik een doos met vijf-en-
twintig Canadese cigaretten van mijn
B.B.-luitenant. Maar ik had het veel
leuker gevonden, als ze me een lintje
hadden gegeven
Tot zover het relaas van deze waak
zame ex-B.S.-er.
Wie die vijf ministers waren? De ex
cellenties prof. mr. P. S. Gerbrandy,
mr. G. J. van Heuven Goedhart, mr.
J. A W. Burger. Jhr. ir. O. C A van
Lidt de Jeude en ir J. v. d. Broek.
Het gezelschap was even voor hun
aanhouding op het vliegveld „Eindho
ven" geland. De heren kwamen kersvers
uit Londen. De heren Gerbrandy, Van
Lidt de Jeude en Van den Broek, had
den sinds 10 Mei 1940 geen vaderlandse
lucht meer kunnen opsnuiven. Na de
allerhartelijkste en zeer officiële ont
vangst in Eindhoven, was de aanhou
ding in Boxtel een koude douche ge
weest. die de heren zich overigens goed
gemutst hebben laten welgevallen.
