Blad
i/
3
on
Eenn
oorn
Het sterke kind van de angst?-
vertelt bezoeksters wat zij zien
Maandag kunt u inzenden
Risotto
eeuwen
vrouwen
Onze eigen tnin
eieRRecepten
NIEUWE LEIDSCHE COUBANT
T I
l&öy-spe&keR tRekt &è,n
touwtjes van moöeshow
De mannequin beweegt
gracieus terwijl de lady
speaker annonceert.
Het is goed gegaan met die première.
Nee. het is niet goed gegaan, zegt
Ton zelf, dat en dat en dat mankeerde
er aan. Maar daar let ik vanavond wel
op, vanavond loopt het wel goed alle
maal. Ze lacht even. als verontschuldi
gend. We moeten even „inschieten", zegt
Ton Eenhoorn is lady-speaker. Een
vreemd woord eigenlijk, waarover ze
even pret hebben („in welke plaatsen
spcakt u nu lady?") cn dat toch niet
helemaal weergeeft wat het eigenlijk in
houdt. Want het is niet zo, dat mevrouw
Eenhoorn kort voor de show begint,
maar even komt aanwippen, achter de
microfoon plaats neemt en braaf de ge
gevens opleest van de kaartjes, die de
mannequins haar overhandigen als ze
de kleedkamer uitkomen en haar rond
jes gaan maken. Dat mag dan hetgeen
zijn dat de bezoeksters aan zo'n show
van de lady-speaker merken, maar haar
eigenlijke werk speelt zich achter de
schermen af.
De lady-speaker is zij, die de touw
tjes in handen heeft van een modeshow.
Zij is het, die weken
overleg pleegt met in
kopers over de samen
stelling van de collectie
en die tegen hun kei
harde zakelijkheid moet
oproeien door af en toe
een schuchter protest
te laten horen als:
zoiets hebben we toch
al eens laten zien op
Adviserende stem
Een adviserende
uitbrengen, heet dat.
Wanneer dan het besluit
genomen is wat er ge
toond zal worden en
hoeveel, is het de taak
van de lady-speaker uit
wat zal dragen. Die taak
kelijk, want ook al is
„Voor de première begint, heb i k
al tien modeshows gehad", zegt Ton
Eenhoorn. Ze is vermoeid, maar
men ziet het haar niet aan. Ze
heeft een expressief gezichtje, met
grote, sprekende ogen. Haar handen
maken af en toe een gebaar, wan
neer ze een paar woorden kracht
wil bijzetten.
Ze heeft al een paar weken van
drukke, meer dan drukke voorbe
reidingen cahter de rug, vóór de
reeks modeshows begon van de
firma, waarvoor zij werkt. De pre
mière is net afgelopen, vanavond
en morgén en overmorgen en zo,
met tussenpozen, ruim vijf weken
achter elkaar, volgen de andere
shows elkaar op, in verschillende
zalen, in verschillende steden.
woon berucht te worden, want ik ben
een lastige op dat gebied en wil alles
zo correct en netjes mogelijk hebben
En wanneer ze dan tegen me zeggen:
och. dat ziet toch niemand houd ik
voet bij stuk, want ik wil niet dat een
japon opvalt door de kreukels.
Behalve met de mannequins heeft de
lady-speaker dus te maken met nog
le anderen, die ieder voor zich een
derdeel van de organisatie verzorgi
Maar het werk met de mannequins
het belangrijkste. Wanneer men beseft
dat onder de schijnbare achteloosheid,
waarmee deze jonge vrouwen de ver
schillende modellen tonen, een heleboel
opgekropte zenuwen schuil gaan,
men begrijpen dat het achter de scher
men wel eens tot (gelukkig meestal mi
niatuur-) uitbarstingen k-mt. Dan kan
zo'n mannequin zich ontzettend opwin
den over kleedster of collega („zij heeft
mijn oorbellen!!!") en die ruzietjes moe
ten gesust worden en er moet bemid
deld worden. En dat is vaak helemaal
niet gemakkelijk, waar zoveel vrot
bijeen zijn.
ONZE LINNEN tl EUSTRIJl)
Steekje voor steekje heeft ze er aan geborduurd, dat Zeeuw
se bruidje uit den jare 1774, dat bezig was voor haar uitzet.
Zware linnen hemden voorzag ze aan kragen en mouwen van
stukjes kant en keurige, symmetrische figuurtjes: blokjes en
lijntjes, die samen sterretjes en driehoekjes vormden. Lakens
en slopen kregen ook borduursel. Met eindeloos geduld prie
gelde zij aan het ajourwerk en de stikseltjes en ze kon met
recht trots zijn toen ze klaar was.
Trots is ook de huidige bezitster
van al dat moois, mejuffrouw Burger.
Dorpsstraat 18 in Wcmeldinge „Ik kan
wel niet meer mee doen aan de linnen-
wedstrijd," schreef ze ons, „want dat
laten mijn ogen niet toe,
We hebben bij mejuffrfouw Burger
een paar foto's laten maken van dat
kostbare, antieke linnengoed, dat meer
da n honderdtachtig jaar oud is
denkt u zich dat eens in! Op de ene
foto ziet u dan het detail van de
kraag en de manchetten van het he-
renhemd, helemaal met de hand be
werkt; de andere toont u o.m. een
vrouwenhemd met grappige, vierkante
borduursels in gekleurd draad langs
de hals. en op het laken, dat daar bo
ven ligt, ziet u, als u goed kijkt, het
jaartal 1774 geborduurd.
Dat Zeeuwse bruidje zou. als ze
nu had kunnen meedoen, waarschijnlijk
een heel goede kans maken in onze
linnenwedstrijdl We zijn wel benieuwd,
hoe de huidige generatie zich zal we
ren. U weet hel: Maandag 28 Maart
kunt u inzenden, de hele week door
lol en met Zaterdag 2 April. Hier
volgt nog even ons adres:
Nieuwe Leidsche Crt.. Steenstraat 37,
Leiden.
TON EENHOORN
voor de première al tien
modeshows gehad
heeft rondgelopen, opgewekt haar eigen
oude pakje weer kunnen aantrekken. Ze
moet geen imitatie willen zijn van gro
tere collega's. Als dc beroemde manne
quin Bettina met grote passen door de
zaal loopt of haar voeten scheef
zet, betekent dat niet, dat andere
nequins dat ook maar kunnen doen. Bij
Bettina gaat het evenzeer om haar per
soonlijkheid. maar zodra iemand dat
mrloosd dc stukje
van hen. die wél z
irlük. tuinieren vr
gelukkig
lagt tijd r
t altijd 7.i
krijgt, in
er gezegd: Ze
i collectie nóg
zo goed verdeeld over het aantal man
nequins. er is altijd wel een bij, die
mokt en van mening is dat haar col
lega's veel betere „dingen" mogen
Dan moet er bepaald worden, welke
bijoux, handschoenen enz. bij de toi-
leten passen en welke zaak in de stad
waar dc show „loopt" deze accessoires
zal leveren. Daartoe gaat de lady-spea
ker van te voren al verschillende fir
ma's bezoeken en vraagt ze om tijdig
hun collectie te bezorgen aan de zaal,
waar de show gehouden wordt. Zij sor
teert alles, keurt wat ze wél en niet kan
gebruiken en heeft daarbij vanzelfspre
kend rekening te houden met de per
soonlijke smaak van de mannequins.
Op de eerste dag van zo'n show zijn
er altijd nog wel zaken die op het
laatste moment geregeld moeten wor
den. Dat zijn zo die uren. waarin
iemands hoofd schijnt om te lopen:
deugt de microfoon-installatie wel? Is
alles behoorlijk gesorteerd en jijn de
japonnen keurig gestreken?
- Wat dat
Touwtjes los
„Een keer heeft iemand het zo bont
gemaakt", vertelt Ton. „dat ik achter
de microfoon ben weggelopen en in de
kleedkamer haar tot de-orde heb moe-
'ten roepen. Natuurlijk
mag het publiek van zo
iets niets merken stel
je voor. En dan moet je
maar weer gewoon door
gaan net of er niets ge
beurd is. Het is een feit:
als ik achter de micro
foon sta. moet ik alle
touwtjes, die ik eerst
in handen had. loslaten;
nu moet het maar gaan".
Ton Eenhoorn weet.
•hoe mannequins zijn. Zij
kent het vak uit eigen,
jarenlange ervaring. Zij
weet hoe enerverend dit
I beroep is en ook: hoe
moeilijk Het is niet al-
aar dat rondjes lopen, het is
-oren passen, uren en uren lang.
het vermoeiende poseren voor
fotografen
In tegenstelling tot het buitenland
denkt men in Nederland nogal laatdun
kend over het beroep van mannequin,
alhoewel dat gelukkig begint af te ne
men. Dat het hardwerkende, vaak zelfs
getrouwde vrouwen zijn, wil men maar
nauwelijks geloven. Jaren geleden heeft
iemand eens een grappig stukje geschre
ven in de geest van „vrouwen die op
bruin brood en spinazie leven(om
slank te blijven, begrijpt u?) Ton Een
hoorn is daar furieus over geworden en
ze heeft niet nagelaten er op te reage
ert is volslagen onzin tc beweren,
dat mannequins de gekste dingen doen
om alsjeblieft maar slank te blijven en
een goed figuur te behouden," zegt ze.
„Het is juist zo, dat je in ons vak heel
goed moet eten. wil je niet in elkaar
klappen. En de restaurateurs weten
dat, want als we ergens gaan eten zor
gen ze altijd voor extra grote porties
Een mannequin moet een persoónlijk-
heid zijn. Ze moet. als ze een hele mid-
loopt op vijf
Natuurlijk, een mannequin
dacht besteden aan haar uiterlijk. Wist
u dat je tijdens een show van een paar
dagen zo'n twee lippestiften „opeet""
Maar buiten haar werk zijn de mai
quins alleen maar heei gewone jonge
vrouwen, aantrekkelijk gekleed welis
waar, want ze weten zo langzamerhand
heus wel wat haar het beste staat,
verder ook niets Ik houd er van o
m'n man en m'n zoon door de bossen
van Hilversum te dwalen, zegt Ton Een
hoorn. Een ander heeft weer haar eigen
liefhebberijen!
Losjes, rechtop staat Ton achter de
microfoon. Haar stem, helder en toch
iets gevoileerd, dringt via de luidspre
kers tot de bezoeksters door. die kij
ker), luisteren en kijken. Mantels, japon
gaan in een flits voorbij,
n glimp van de nieuwe mode.
wel zonder explicaties van het
figuurtje achter de microfoon
;en inhoudloos begrip zou worden voor
dc Kon. kwekcry
Jl/JEER dan vijftig recepten komen
voor in het boekje, dat de pro-
pagandacommissie van het Bedrijf
schap voor Pluimvee en Eieren heeft
uitgegeven onder de titel „Met eierer
eet it er goed van". Het voorlichtings
bureau van de Voedingsraad heeft
voor de samenstelling van de recepten
gezorgd.
f-IET is een smaakvol verzorgd
fleurig geïllustreerd boekje ge
worden. waarin vooral de kleurenfoto's
het goed doen. Men heeft de recepten
in vijf „afdelingen" gerangschiktnl.
koude, warme en zoete eiergerechten,
eiersausen en gebak met eieren.
ER worden bovendien waardevolle
gegevens verstrekt over de ["Tga
dingswaarde van eieren en ovei
juiste wijze van koken. De boekjes
zijn bij iedere eierhandelaar verkrijg-
Een bronzen plaquette siert
thans het huis Breestraat 1 in
Delft. De beeltenis van een vrou
wengelaat, getooid door een fijn
kanten doekje. Het is het portret
van Anna Maria Margaretha
Storm-Van der Chijs, vervaardigd
door de beeldhouwster Marian Gobius naar een schilderij, dat in
1876 vervaardigd werd.
Wie was deze vrouw, waarom wordt zij geëerd, dat zal menig
voorbijganger zich thans afvragen.
Het antwoord is een lang verhaal, een verhaal, waarin zoals
in de geschiedenis van ieder mens, menig vraagteken moet staan,
maar waaruit een positieve conclusie toch alles overheersend oprijst.
Anna Maria Margaretha Storm-van der Chijs is de vrouw ge
weest, die door haar leven en werken de Nederlandse vrouw de
weg geopend heeft tot grotere maatschappelijke ontplooiing.
re jonge dochters uit die tijd. moet hui
ze Van der Chijs toch een vooruitstre
vende geest geademd hebben, want toen
zij negentien jaar was. liet haar vader
haar naar Zuid Afrika gaan; een reis
die wel zeer uitzonderlijk mocht heten.
Dat zelfde jaar stierf haar vader en
Mienette keerde naar Delft terug. Zij
bleef daar wonen tot haar huwelijk in
1845 met de predikant Willem Storm.
Slechts enkele weken mocht zij haar
echtgenoot bezitten, na een kort ziekbed
stierf hij.
Weer keerde Mienette in het ouderlijk
huls terug. Een rijke energieke jonge
vrouw, die vanuit het statige huis aan
de Breedsteeg het leven van honderden
andere jonge vrouwen aanzag en er
geen vrede mee kon hebben.
In 1846 gaf zij de stoot tot de op
richting van een „Leer- en werk-
school voor behoeftige meisjes". Een
klei»*- stap in vergelijking met haar
verdere- werk. maar waarschijnlijk
toch één, die richting gaf voor haar
verdere levensloop. Haar lust naar
onderzoeken dreef haar Europa door
om te zien hoe in andere landen vrou
wen haar drang naar meer kennis en
mogelijkheden erwezenlijkten. Zij
wist op deze reizen contacten te leg
gen, die menig staatsman haar be
nijden zou! Men vergete daarbij niet,
dat zij alle hocdanigdedcn had om
deuren te openen: intelligent, uit de
beste kringen (zij was een vriendin
van koningin Sophie), en bovendien
zeer gefortuneerd.
Wie haar levensgeschiedenis leest
neemt steeds van nieuwe contacten. In
1856 gaat zij naar Amerika, waar de
emancipatie met rassere schreden voort
gaat dan in het oude Europa. Zij ziet.
bestudeert, errtiseert en publiceert. Zij
verzamelt ook. Méér dan indrukken.
Méér dan de handtekeningen van
sten en beroemdheden. Zij heeft n<
lijk een buitengewone belangstelling
voor de botanie, speciaal op agrarisch
En voort, voort wordt zij gedreven
t is een merkwaardige samenloop
omstandigheden, dat juist in de
week, dat in de Tweede Kamer de uit
voerige debatten worden gehouden over
de gelijkheid van beloning van mannen
en vrouwen, te Delft deze plaquette ont
huld wordt.
Deze debatten vinden hun aanleiding
de behandeling van de nota der re
gering nopens het verdrag betreffende
gelijke beloning van mannen en vrou
wen voor arbeid van gelijke waarde,
aangenomen door de internationale ar-
beidsconferentie in 1951 tijdens haar vier
cn dertigste zitting. Dc regering acht
het invoeren van deze gelijke beloning
niet mogelijk en er zijn Kamerleden die
daar evenzo over denken. Echter komt
deze negatieve houding voort uit practi-
sche overwegingen (waarin wij in het
bestek van dit artikel niet kunnen tre
den) en niet uit principiële bezwaren te
gen gelijkstelling. In tegendeel, allen
hebben zich gehaast te verzekeren, dat
ongeveer na het
onvermoeid ijve
ren van mevrouw
Stormvan der
Chijs, wel een
stapje verder, al
zal men moeilijk
kunnen beweren,
dat de lange weg
der emancipatiei
voltooid is.
Mienette van
der Chijs, zoals
ze voor haar tijd
genoten heette,
werd te Delft ge
boren op 26 Augus
tus 1814. Zij was
de dochter van
een welvarend koopman in wiens huis
professoren en zakenrelaties gaarne te
gast waren. Mienette werd een grage
luisteraarster bij de gesprekken cn kon.
dankzij haar grote belezenheid, hieruit
wijsheid en verdieping winnen.
Hoewel zij het leven leidde van ande-
Mienette Storm—van der Chijs en
haar grootse strijd
van initiatief tot initiatief. Ze stuwt en
pleit tot in Amsterdam in 1865 de eerste
industrieschool voor meisjes wordt op
gericht. Twee jaar later heeft ze weer
iets bereikt: Meisjes worden toegelaten
tot de examens van leerling-apotheker.
MIJLPAAL
Dit is de grootste mijlpaal in de ge
schiedenis der emancipatie. Hier is het
punt. waar een zware slagboom, die de
vrouw verhinderde te studeren, werd op
geheven.
Het was dit examen, dat voor Alette
Jacobs de weg naar de collegebanken
opende.
Mienette Storm-van der Chijs gaat
voort, zij reist, houdt lezingen. Men
schrijft over haar in bewonderende
woorden, zij wordt tot erelid benoemd
van stichtingen en genootschappen. Zij
pleit voor de vrouw met de volgende
woorden: „Heeft zij dan een geheugen,
een denkvermogen, een gevoelvolle ziel
van den Schepper ontvangen om het
minst deel aan het leven des gcestcs
te nemen?"
En men luistert. Men bestrijdt haar
en huldigt haar. Dit vrouwenleven
zou in onze dagen zelfs uitzonderlijk
heten. Mienette Stormvan der Chijs
moet een sterke vrouw zijn geweest,
sterk naar lichaam en geest. Maar ook
een eenzame vrouw, want haar strijd
baarheid liet geen ruimte voor senti
ment. Zij is haar weg alleen gegaan,
achterlatend wie haar niet kon volgen.
Zij heeft dit gemeen met alle strij
ders, met alle sterken, die dc geschied
schrijver wel hun daden kunnen laten
vastleggen, maar immers nooit hun ge
dachten. Mienette van der Chijs is zelfs
een vergeten figuur geworden, vergele
ken bij andere strijdsters voor dc eman
cipatie. Misschien is de veelheid der on
derwerpen, die zij aanpakte daarvan de
oorzaak.
Het zijn echter de vrouwen van nu,
die haar eren. Het is dc Haagse Sorop-
quette. En wij geloven, dat hier dan écn
naam genoemd mag worden, die van
mevrouw W. Wijnaendts Francken-Dy-
serinck. die reeds in 1925 dc eerste
plannen opperde om de nagedachtenis
van Mienette Storm-van der Chijs, die
1 Januari 1895 stierf, niet verloren te
doen gaan.
laatste betreftzegt Ton, begin ik ge- dag of avond in de beeldigste toiletjes
\X/IE er van houdt, blouses boven de rok
le dragen, zal bijgaand model wel
uiterst geschikt vinden. De grote revers
worden net als de manchetten aan de ruime
driekwart mouwen enige malen bij wijze
van garnering doorgestikt. Voor de coupe
naden heeft men een leuke verwerking ge
vonden m een uitspringend pi ooitje. De
knopen worden van hetzelfde materiaal
gemaakt.
U heeft voodeze blouse 225 m stof nodig
van 90 cm breed. Het patroon, nr. 187, is
verkrijgbaar in de maten 44. 46 en 48 (maat
42 op bestelling). Het patroon is a 0.40
bij onze bureaux verkrijgbaar. Het wordt
per post toegezonden indien u uw bestel
ling opgeeft op een briefkaart, waarop aan
de voorzijde, naast de gewone frankeerzegel,
f 0.50 aan postzegels wordt bijgeplakt.
Na 2 April kunnen geen bestellingen meer
worden aangenomen.
Churchill
magistrale liggen. Angst
rede in het Lagerhuis, die
wij allen wel gelezen zullen
hebben.
Als het u gegaan is als
mij, hebt u even tot op
botten gehuiverd,
deze grijze staatsman als
met een schijnwerper het
adembeklemmend beeld van
deze tijd belichtte. Een hoe
veelheid plutonium, waar
schijnlijk nog minder dan 21b tut
ker, angst voor „boze man-
„angstig" goed indenken,
omdat ikzelf die verstikken- drijft,
de angsten in 't donker, Het
héél lang gekend heb. Een
i", voor de duivel. Lees onderjurk aan de deur van de alles vernietigende
de slaapkamer nam de ge- king van atoomwapens, H-
„Gekke Klaas"
Miedema maar eens. Velen daante van
ronzer zullen zich ge-
tvaar dachtig aan hun kinderja
ren aan dit jochie nauw
verwant voelen.
UEN Moeder schreef mij
naar aanleiding van een
vorige stukje.
spook
hoek van een kast werd
tot een grijnzende duivel,
die op het voeteneind van
m'n bed kwam zitten enz.
bommen enz., h u i
nen en liefhebben
verwording, de ten hemel
schreiende zonden van het
mensenleven aanschouwen,
de angst vragen wij ons mèt Chur
chill in angstige bezorgd-
deze doos kan vullen, zou waarin ik schreef: „u moet mensen bestaan, die nooit heid af: „wat staat
voldoende zijn voor wapens 20 gauw bang zijn, dat
te streng bent", dat dit
haar een hart onder de
riem gestoken had. Haar
de gehele wereld te be
heersen, indien slechts één
grote mogendheid deze in
haar bezit zou hebben."
„Het kan zijn", zeide
Churchill, „dat wij in een
proces van de opperste
ironie een geheel enig tijd
perk in de geschiedenis
bereikt hebben, waarin vei
ligheid het sterke kind van werd n.l. door haar
de angst en behoud dc enkele familieleden
tweelingbroeder van ver- ten, dat zij te streng
nietiging k
nachtmerrie hebben,
waarin jp schreeuwen wilt God de
en niet kan? En nu noemt wordt??"
minister Churchill
\7" OOR oude mensen doet
haar achtjarig doch
tertje. Dit meisje is zo bang
in 't donker cn nu heeft
zoveel niet toeMoeder het kleine nacht-
Engelands premier met lichtje, dat tot nog toe op schieten mij te binnen:
B toekomst de kamer van het kind „Van alle angsten kw
„zij zullen brandde, tot het sliep, af-
heengaan, geschaft. Moeder is var
de oordeel, dat het meisje nu hart
te groot is, voor zulke flau- Hier
1 i g h e i d het sterke kind
van de angst.
Maar dan toch zeker niet
de veiligheid, die mensen
ons garanderen?
Een paar regels uit één
van Wapenaar's gedichten angst, ogenblikkelijk na de
die de vrees buiten ander schepsel ons zal kun
nen scheiden van de liefde
heel menselijk, dat Gods, die er is in Christus
wij, rondom bedreigd door Jezus, onze Heer."
Als dit ons realiteit is,
kunnen wij rustig en blij
iedere dag uit Gods hand
leven, wij mèt onze kin
deren.
MARGARITHA.
Op mijn stukje „de Mug cn
de Kameel" ontving ik ver
schillende brieven, waarvan
sommige in gunstige, ande
re daarentegen in ongunsti
ge zin. Als ik mijn ant
woord aan Evelientje, be
treffende haar handwerkje
op Zondag, het gevoel van
enkelen mijner broeders en
zusters gekwetst heb, spijt
mij dat. Desnietemin ben ik
er wat mij persoonlij]: be
treft, zeker van overtuigd, de
Zondag niet in het minst te
enkele
maal, wanneer ik geestelijk
te lezen, mijn
het oog op
vol gevaren
toch spoedig
Maar het smart
stralende jeugd met haar
spel bezig te zien" de
stem van Churchill trilde
„en dan mij af te vragen,
wat haar te wachten zal geeft geen kik,
staan, indien God de mens-
heid moe zou zijn."
We zijn bang, als we dit
lezen. Bang voor de toe
komst van onze kinderen.
droeg atoomwapen
wij de glorieuze klauwen!
Satan's
tóch heeft
angsten. „Het kind kan figuur van Jezus Christus
toch niet levenslang met op het toneel der wereld doodssteek al in Jozefs hof
lichtje gaan slapen. Ze treden. In deze weken vol- ontvangen!
gen wij Hem op Zijn M
tenweg tot in Gethsemané's
het donker ligt, maar is
's avonds laat, als wij naar
bed gaan nog klaar wak
ker", schrijft Moeder.
stelde niet te peilen zijn. ligheid, die c
Mevrouw, van harte hoop Zijn zweet werd tot bloed... omferende zon opgaat aan
bang voor wat Gods kerk ik, dat het lampje inmid- Wij volgen Hem tot aan het slot van Romeinen 8.
op aarde te wachten staat- dels alweer iedere avond het kruis in Zijn aller- „Wantikbenverzekerd.dat
noch dood (doodsangst over-
wonnen), noch leven (le
gs t. regel uwerzijds is niet flink, opdat wij nimmermeer van vensangst), noch engelen.
J ten zullen wor- noch machten (boze gees-
gaat stralend de ten), noch heden (de be-
donkere dreigingen van nu), noch
niet zorgeloos leven brandt op de kamer
is dat het eerste dat hoog uw dochtertje. Deze maat- ling ter helle, opdat
in ons opstaat: de angst, regel uwerzijds is niet flink, opdat wij nimmermee.
Laten we onszelf in dit O. zoekt toch als 't u blieft God verlaten zullen
opzicht niet „groter" voor
doen dan we zijn, of ande
ren proberen wijs te ma
ken, dat we alle angst ir
ons leven overwonnen heb
ben.
„flinkheid" in de op
voeding niet in deze din
gen. Dit kind ligt iedere
avond in 't donker in de
wurgende greep van de
angst. Ik kan me dit zn
ren! Geeft hun een lichtje.
1g' Trek Ze ontheiligen, el,
op uw schoot cn zing een
versje voor of bid met ze.
Denkt toch niet, dat dit
bang-zijn. aanstellerij is. De breiwei* opneem. Ik schreef
destijds persoonlijk aan Eve
lientje. dat zij het niet moest
doen (zo wijs was zij trou
wens zelf al) ten einde het
5e gebod niet te overtreden.
Zoals ik ook nooit op Zon
dag m'n handwerk ter hand
zal nemen, als er iemand bij
is. die ik daar mogelijk mee
hinder. Hier komt niet het
4e. maar het gebod van de
naastenliefde in 't gedrang.
Voorts ds. H., betekent een
handwerkje ontspanning, een
zekere luxe voor ons vrou
wen, waaronder wij heerliik
onze gedachten, óók over de
dingen van Gods koninkrijk
kunnen laten gaan cn over
de twee gehoorde preken na
denken. maar naaien, stop
pen, wassen, striiken. timme
ren. tuinieren on metselen
de angsten, die van de groten dezer aarde,
onzentwil doorwor- Maar dan alléén die vei-
insi
ning
weet u heel goed.
dat
DRIE EEUWEN
Het leven en werken van Anna Ma
ria Margaretha van der Chijs moge
merkwaardig geweest zijn, nog inte
ressanter wordt het. wanneer we het be
zien in het raam van drie ecuwen. Wij
willen dan beginnen in 1656 wanneer te
Leiden „uit aanzienlijke ouders" wordt
Seboren Maria van (der) C(h)ijs. Deze
iana werd, aldus de kronieken
„opgetrokken" in n
de Hervormde I
gbdsdienst. Zij
trouwde op haar
negentiende jaar
met een rijk edel-
man. Deze edel- I
man echter bleek
weinig edels
hebben en Maria I
liet zich scheiden I
Zij werd door 1
haar zwager naar I
Frankrijk gebracht, i
Zij was intus- f
sen Rooms gewor- I
den. waarom haar
ouders haar elk I
onderhoud wei-
gerden. Maria ech- Antoinette Boisse-
ter redde zich. vain-van der Chijs.
Zij werd eerst onderhouden door de
geestelijkheid, maar zat niet stil. Zij
richtte een genootschap op om „zulke
vrouwspersonen, die haar kwaad leven
wilden verbeteren" onderdak te ver
schaffen. In 1688 schonk de koning van
Frankrijk haar voor dit werk in de
voorstad van St. Germain een huis en
1500 ponden voor onderhoud. Maria had
het „opzicht" over honderd vrouwen
tot aan haar dood in 1692.
Het werk van deze Maria van der
Chijs vond navolging in verscheidene
steden van Frankrijk, en in Parijs al
leen zijn drie van dergelijke tehuizen
tnans nog te vinden!
NOG VEERTIG
Voor zover bekend leven op het ogen-
bl* nog veertig personen, die de naam
Van der Chijs dragen. Daartoe behoort
Nel van der Chijs. de edelsmid. Maar
wij ontmoette kortelings mevrouw Antoi
nette Boissevain-van der Chs. directri
ce van The Merchant Adventurers Le
Londen, moeder vao vier volwassen zo
nen. ontwerpster van lichtornamenten
en een der vitaalste vrouwen die we
ooit zagen. Zij is het. die de plaquette
haar bet-oud-tante te Dcift
Den Haag, maar
Engeland, waar
trouwde
onthuld heeft.
Ze werd geboren
ging reeds als kind
haar vader zaken deed.
met de Nederlander David
In 1924 begon zij in Engeland modern
glas en porselein uit Nederland in tc
voeren en al spoedig bleken de zaken
zo voortreffelijk te gaan. dat ook haar
man zich er aan wijdde. De crisisjaren
volgden en de strijd werd zwaar
Maar de zaak groeide en de Jon
gens! Nu wordt The Merchant Adven
turers in Engeland met eerbied ..a fa
mily firm" genoemd, waaraan heel het
gezin Boissevain zijn gaven schenkt. An
toinette van der Chijs. alleen maar za
kenvrouw?
Neen. Want plotseling verandert ze
van onderwerp en zegt: „Ik wilde, dat
er een fonds gesticht kon worden,
waaruit aan werkende vrouwen, die
dikwijls to overbelast zijn, een moge
lijkheid werd geboden om door rust
of ontspanning weer op haar verhaal
te komen..."
We konden er niet verder over
praten, want de boottrein wachtte om
haar weer naar den Hoek te brengen,
maar toen we de lichtjes van de trein
het perron uif zagen rijden, dachten
we: „Maria... Mienette... Antoinette
drie eeuwen, drie vrouwen en toch..."
