M
„IK GA EEN HUIS VOOR JULLIE
BOUWENZEI JO VISSER
Ni
ieuwe vervoersmiddelen
Ie pad(
müsli is qezonö
op ouae paaen
NIEUWE LEIDSCHE COURANT
WOENSDAG 26 MEI 1954
En in Beekbergen kwam het eerste
„Zonnehuis'' tot stand
Zo is het begonnen: in een
Rotterdams ziekenhuis kwam
een jonge vróuw regelmatig
enkele zieken bezoeken. Ze
kwam op een dag langs het bed
van een meisje, dat als een
wanhopig huilend hoopje mens
ineengedoken lag en niet tot
bedaren scheen te kunnen
komen. W at of er aan de hand
was? vroeg de bezoekster. Het
verhaal kwam met horten en
stoten: „Dokter heeft gezegd
dat ik hier weg moet. Er wach
ten andere patiënten en ik kan
hier toch niet beter worden. En
nu moet ik naar het huis van
mijn zuster en mijn zwager wil
me niet hebben Wat
kan een mens op zulke ogen
blikken doenof tenminste
'eggen?
Jo Visser zou waarschijnlijk het ant
woord niet geweten hebben wanneer
men haar die vraag onverwacht gesteld
had. Maar op het moment, waarop zij
zich geconfronteerd zag met zóveel
ellende en zóveel verdriet, deed zij
datgene wat haar ruim, warm hart haar
ingaf: ze sloeg haar armen om
meisje heen en zei: „Stil maar. Wees
maar niet bezorgd, het komt wel ir
orde. Ik ga een huis bouwen waar pa
tiënten als jij in kunnen worden opge-
nomen
Besefte ze wat ze zei? Waarschijnlijk
niet, alhoewel haar „belofte" toch ook
niet als een impuls kon worden be
schouwd. Want Jo Visser had al lange
tijd rondgelopen met plannen en vage
ideeën over een tehuis, waarin zieken
konden worden verpleegd, die wegens
de langdurigheid van hun kwaal noch
verblijven. Mensen met nierkwalen, met
ruggemerg- en hersenziekten, met hart
kwalen of chronisch eczeem, menser
die een of meer ledematen moeten mis
sen of het gebruik ervan nooit gekend
hebben. Kortom, mensen voor wie ge
duld en liefde moest worden opgebracht
zijn uit ervaring. Zelf had ze jarenlang
gekuurd, o.a. in Davos en ze kende dus
het wachten, wanhopig of berustend,
verbeten of geduldig, op genezing.
Ze wist wat het zeggen wilde te moe
ten leven zonder spoedig uitzicht op
herstel, zich afhankelijk te weten van
anderen en jarenlang op bed te moeten
liggen.
Ze was geboren op 26 Maart 1890 te
Middelharnis en verhuisde op jeugdige
leeftijd met haar ouders naar Rotter
dam. Ze was aanvankelijk werkzaam
bij het onderwijs, toen ze ziek werd en
gedurende deze periode kennis .naak
te met een grote correspondentiecluo
ten de last van het ziekzijn minder
zwaar maakte, en het was haar
persoonlijkheid, die de sfeer in
het huis maakte tot een goede en
2 prettige sfeer.
Of het altijd van een leien dakje ge
gaan is? Zuster Visser zal de laatste zijn
die zoiets zou willen beweren. Ook haar
zijn moeilijkheden en teleurstellingen
niet gespaard gebleven. En het moet
vooral voor haar. die zichzelf zo vol
ledig gaf voor haar werk en ideaal, spe
ciaal in de na-oorlogse jaren een teleur
stelling zijn geweest, dat zo weinig
meisjes van prot. chr. huize haar taak
verstaan en zich als verpleegster in het
„Zonnehuis" aanmelden.
Na haar aftreden als directrice, omdat
re gepensionnee.d werd, bleef Jo Vis
ser haar Zonnehuis trouw. Ze werd iid
van het Hoofdbestuur en van de Tehuis-
commissie en in die laatste functie
hield ze regelmatig contact met „haar"
Voorse pa's corrigeren
de schoolboeken
dat ook Noorwegen zijn taal
probleem heeft. Net als in België,
waar het Vlaams en het Waals
elkaar afwisselen, en net als in
Friesland, waar sommige plaats-
naamborden zowel in het Fries
als in het Nederlands gesteld zijn,
kan men ook in Noorwegen ver
keersborden tegenkomen in twee
talen. In het ene dorp ziet men
bijvoorbeeld een waarschuwings
bord waaronder te lezen staat
„Skole", een paar kilometer ver
derop vermeldt eenzelfde bord
het woord „Skule". In beide ge
vallen wordt „school" bedoeld.
Behalve deze twee taalverschillen zijn
er natuurlijk, zoals in ieder land. de
verschillende dialecten. Maar dat is
nog zozeer het ergste niet. De beide
hoofdtalen vechten als het ware met
elkaar om de voorrang, aldus de corres
pondent van de Rheinische Post. In
de stad spreekt men in het algemeen
he.t zg, „Riksmaal", een Noors, waar
in de verwantschap met het Deens nog
sterk tot uitdrukking komt en dat stamt
uit de tijd, waarin in Noorwegen uit
sluitend' Deens gesproken werd. Het
is de taal van de groten in de Noorse
litteratuur: Ibsen, Björnsons, Hamsuns.
„Landsmaal"
Op het platteland daarentegen
wordt het „Landsmaal" gesproken, dat
eigenlijk ontstaan is uit het Westnoorse
dialect De Noren, die deze taal spre
ken zijn van mening dat hun taal veel
belangrijker is dan het Riksmaal. omdat
...ui rspronkelijk
echt
die tenminste
De partijen staan vrij fel tegenover
elkaar, ofschoon men wel gelooft,
dat in de loop der jaren de verschillen
opgeheven zullen worden en de beide
talen ongeveer gelijkluidend zullen ziin.
Op het ogenblik is het echter zo, dat
er een soort compromis moet gevonden
worden, en speciaal zij. die vinden dat
het „samenvloeien" van de beide talen
te langzaam gaat, willen drt c-r een
soort gemeenschappelijk Noors gespro
ken moet worden. Samnorsk genoemd.
Geen ballast
■ft Dat tegen dit laatste ook weer
verzet is ontstaan, valt te begrijpen. In
Oslo bijvoorbeeld zijn veel ouders van
schoolkinderen er toe over gegaan zich
aaneen te sluiten om te verhinderen,
dat hun kroost iets zou moeten leren,
wat naar hun mening onnodig en ovcr-
Zif hebben vooral veel critiek op het
feit, dat in de leerboeken voor de eer
ste schooljaren uitdrukkingen in het
Samnorsk voorkomen. Deze ouders re
deneren aldus: de kinderen moeten op
Te kust en
te keur.
Het leven begint met 45
Of blijft het staan met 39
Gehoord:
dat in de Verenigde Staten een
electronische thermometer is uitge
vonden, waarmee het mogelijk is de
temperatuur van alle zieken op een
zaal gelijktijdig op te nemen. Alle
bedden zijn met een electrische lei
ding verbonden met de centrale
aileesplaatB.
Gezien:
een plastic wasknijper, in een o
andere vrolijke kleur, als „clip" aan
de kraag van een kort jasje. Het
nut ervan is ons niet erg duidelijk
Gelezen:
in La Métropole: dat een Amerikaans
soldaat in Duitsland ter gelegenheid
van zijn 21ste verjaardag een (ge
typte) briei van een kilometer lengte
t van zijn rr eisje kreeg. De eerste dag
slaagde hij er in, 400 meter te lezenl
voor chronische zieken, „Zonnewende"
geheten. Die club stond onder leiding
van nu wijlen jkvr. Van Beeck Cal-
koen. Jo werd een van de actiefste le
den en toen zjj hersteld was van haar
ziekte, bezocht zij zoveel mogelijk de
mensen die zij door middel van deze
correspondentieclub had leren kennen.
Zo kwam ze ook bij dat zieke meisje
en wat eerst nog maar een vaag plan
was geweest, nauwelijks vast omlijnd
en nauwelijks duidelijk omschreven,
werd opeens ernst. Want toen ze weer
buiten op straat was, kwam de moeder
van dat meisje haar achterna en stop
te haar een kwartje in de hand. Voor
het huis, zei ze. Ze had zelf twee stui
vers bij zich, samen dus zeven. Aan
het eind van die week had ze in to
taal 22.50. Ze had er over gepraat
met deze en gene. ze ondervond sym
pathie voor haar streven en de mensen
kregen belangstelling.
Jo Visser ging zich inzetten voor
het idee. Op ?l Mei 1921 kwam in
Rotterdam de Chr. Vereniging
„Het Zonnehuis" tot stand. Zij
werd de eerste penningmeesteresse
en met enkele medestanders en
vele zieken ijverde zij voor het
ideaal. Ze deed het in het volle
besef van eigen povere kracht,
want bij het lege cacaobusje,
waarin die eerste zeven stuivers
gedeponeerd waren, kwam een
kaartje te staan, waarop te lezen
stond: „De God van de hemel, Die
zal het ons doen gelukken
Zeven jaar lang heeft het betrekkelijk
kleine groepje, wat overigens gestadig
uitbreiding onderging, gespaard en ge
werkt. Maar tot de definitieve oprich
ting van het. tehuis was het waarschijn
lijk niet zo spoedig gekomen, wanneer
niet een anoniem echtpaar de vereni
ging f 200.000 geschonken had. Men kocht
voor billijke prijs van jkvr. Hartsen,
bekend om haar werk op ander liefda
dig gebied, het tehuis „Zarfath". Na
de nodige veranderingen en verbou
wingen kon het tehuis op 24 April 1929
in gebruik worden genomen in Beek-
Ongeveer een jaar later werd Jo
tot Directrice benoemd. Zij regelde de
interne en administratieve zaken en haar
rechterhand was Zr. A. Kuik, de hoofd
verpleegster. Dokter D. Pont uit Beek
bergen was de huisarts. Ze begonnen
met tien patiënten, een aantal dat in
het eerste jaar al tot 21 uitgroeide en
na een jaar of zes tot 45 steeg. Het
huis moest uitgebreid worden en '~"~-
gebeurde kort voor de oorlog, in
Toen was de capaciteit tot 100 bedden
gestegen.
Het werd een model-verpleeg-tehuis.
Het werd een tehuis, dat geroemd werd
om zijn voorbeeldige inrichting en uit
stekende sfeer. Zoveel mogelijk tracht-
te men te benaderen wat men in d<
eerste circulaire van de vereniging tot
ideaal had gesteld: „Dit tehuis zal moe
ten zijn een waar „Zonne"-huis niet
maar alleen ergens buiten, zonnig ge
legen in een gezonde streek, maar ook
een echt Christelijk tehuis, waar gele
genheid zal zijn zich te laten troosten
en beïnvloeden door de ziel-genezende
en het kwade-verterende van der zon
nen Zon. God-zelve, gereflecteerd door
de Bijbel.
De huiselijke sfeer, die haar
patiënten zo node en al zo lang
moeten missen, heeft „zuster"
Visser zoveel mogelijk trachten te
benaderen. In de zeventien jaren
dat zij directrice is geweest, was
ze er voortdurend op uit haar
„kinders" het besef bij te brengen
dat ze haar allen even lief waren
en dat hun problemen en verdriet
ook haar deel waren. Iedere
gen en avond verzorgde zij, toen
de radioinstallatie eenmaal in orde
was, de zg. tafeldiensten. Het
waren haar moederlijkheid en
hartelijkheid, die voor vele patiën-
J-fET Zonnehuis te Beekbergen, k?n
tuaar ruim 100 (van de nie s
20.000... I) chronische patiënten
verpleegd worden.
mensen. Op
de juiste snaar wist te j
treffen. Want hoe moeilijk de feest
dagen zijn voor hen, die gebukt gaan
onder de uitzichtloosheid van hun be
staan. is een omstandigheid, die zuster
Visser het best kan aanvoelen.
Haar Zonnehuis heeft zijn zilveren
feest achter de rug. Zij heeft het zien
groeien van een eenvoudig thuis tot een
moderne en aan de eisen des tijds aan
gepaste inrichting. Zij heeft daar met
haar staf van getrouwen aan gewerkt
inzet van haar hele persoonlijk
heid. en de waardering daarvoor kwam
tot uitdrukking, toen zij j.l. Zaterdag een
Koninklijke onderscheiding ontving, die
van Ridder in de Orde van Oranje
Nassau.
Er werd hartelijk en spontaan geap
plaudisseerd toen dit feit bekend werd.
Jo Visser, stond heel even. in het mid
delpunt van de belangstelling. Maar
haar stem klonk vast, toen ze helder
krachtig zei: „God geve warmte in
alle harten voor onze chronische patiën
ten. Er moet nog zovéél gebeuren'
Correctie
«4. Ze besloten, zélf. de ..kunstmatige'
uitdrukkingen uit de leerboeken var
hun kinderen te schrappen. En zo kan
het gebeuren, dat verschillende Oslose
pa's de boeken van hun kroost corri
geren. Ieder hoofdstuk in ieder leer
boek wordt zorgvuldig nageplozen en
ieder woord wat de pa in kwestie niet
bevalt, wordt er uitgehaald of verbe
terd.
Vanzelfsprekend kunnen de auto
riteiten hiermede niet accoord gaan,
maar hun argumenten worden weer
legd met de argumenten van de
ouders. Die komen bijvoorbeeld aan
zetten met de vraag, of het
schien niet volkomen dwaas is.
het Noorse kind. dat thuis voor het
woord meel „mei" leert zeggen, op
school moet leren dat het niet „mei",
maar „mjöl" is. Hoe de strijd zich
ontwikkelen zal, is nog niet te
gen.
F") AAR in Amerika het dolste
niet te dol en het raarste
niet te raar is, valt een club,
waarvan alleen vrouwen boven
de 45 jaar lid kunnen worden,
nog niet eens zo heel erg uit
de toon. Niettemin is er in
New York, waar blijkbaar het
hoofdkantoor van de vereniging
is gevestigd een hele serie pro
test-telegrammen binnen ge
komen en wel vande ere
leden.
n deze protest-tele
grammen wordt duidelijker, wanneer
men kennis neemt van de gang van za
ken. De club „Life begins at 45" (Het
leven begint met 45 jaar) stelt zich n.l.
ten doel de angst van de vrouwen om
ouder te worden, weg te nemen. Het
bestuur vindt het onwaardig, dat een
vrouw die veertig jaar is geworden,
angstvallig begint haar leeftijd te ver
zwijgen of jaar in jaar uit haar 39ste
geboortedag poogt te herdenken.
Het is een misrekening aan te
men, aldus de club, dat een vr<
op veertigjarige leeftijd als oud
afgedaan zou moeten worden
schouwd. De angst voor het ouder
worden- bederft een stuk. van 1~
leven bij zulke vrouwen. En dat
helemaal niet noodzakelijk, want op
die leeftijd is haar persoonlijkheid
volkomen ontplooid. Ze kan vai
kleine dingen in het leven meei
nieten, omdat ze zich er meer
voor gunt.
Of deze opvattingen veel weerklank
hebben gevonden bij de vrouwen
ven de 45 jaar is niet bekend, maar
in elk geval is de club een groot
scheepse actie begonnen om sympa-
thie te winnen voor het streven. Men
heeft daarom vele vooraanstaande
vrouwen uitgenodigd om lid te wor
den van de club en men heeft na
tuurlijk niet verzuimd in de pers
bekendheid te geven aan dit feit,
en de geïnviteerde dames bij wijze
van spreken met naam en toenaam
te vermelden.
Het gevolg was dat heel veel nogal
op de voorgrond tredende dames
plotseling het licht van de publici
teit op zich gericht kregen en der
halve, of ze het wilden of niet. wel
moesten toegeven dat ze de 45 ge
passeerd waren....
Sommige dames, onder wie
van geleerden, politici en schrijvers
namen het nogal sportief op en tra
den als (ere-)lid van de club toe, maar
er was ook een andere categorie, die
telegram na telegram zond naar New
York en woedend protesteerde. Onder
haar bevonden zich vele filmster
ren. Twee ervan zijn zelfs zover ge
gaan. dat ze èen eis tot schadever
goeding hebben ingediend, omdat ze
zich door het bekend maken van
haar leeftijd benadeeld voelden
HET is nog niet zo heel erg druk op de markt;
de grote stoet klanten moet nog komen.
De huisvrouw, die deze morgen een beetje g
vroeger dan anders op stap is gegaan, boft; y.
ze kan bij het groentenstalletje te kust en te
keur gaan. Het moest maar eens
brussels lof zijn, vandaag.
De koopvrouw, tóch al een y.
en al bedrijvigheid, helpt haar,
maar dochterlief heeft nog geen g
haast. Die pelt op haar gemak g
een banaan (een kneusje na-
tuurlijk!). j*
Heeft u wel eens müsli gegeten? Het
is een recept van de Zwitserse rauw-
kost-spccialist dr. Bircher-Benner. Het
is voedzaam, smakelijk, gezond en
men wordt er niet dik van reden
waarom het gerecht veel gegeten
wordt. Als hoofdbestanddeel gebrui
ken velen tarwekiemen of havervlok
ken. maar het echte, originele recept
van dr. Bircher-Benner luidt aldus.
1 afgestreken eetlepel havermout een
nacht in 34 eetlepels water laten
weken. Doe er. vlak voordat u het
gaat verorberen, het sap van een halve
citroen en een eetlepel gecondenseer
de melk met suiker bij. Rasp in dit
mengsel een grote zure appel met
schil en al en roer de massa telkens
om. Strooi er dan een eetlepel gema
len noten over heen.
De Hollandse müsli, van het voor
lichtingsbureau van de voedingsraad,
wordt ietwat anders en ook met an
dere ingrediënten klaargemaakt. Men
heeft hiervoor nodig:
Een kopje havermout. 2 kopjes wa
ter. 3 appelen, Vi liter yoghurt of
hangop, basterdsuiker, desgewenst sap
van een citroen. De havermout ten
minste 2 uur weken. Kort voor het
gebruik de yoghurt door de haver
mout roeren. De appelen grof raspen
en vermengen met de havermout. Des
gewenst citroensap er door roeren.
Het gerecht presenteren met wat bas
terdsuiker. Het is natuurlijk duidelijk
dat dit laatste recept voor vier per
sonen bedoeld is.
tpüiftricirtrtririririrti
Bent U al op (mevrouwen-)
leeftijd?
In Duitsland houdt men zich
óp het ogen blik in alle ernst bezig
over de vraag, wie er nu eigen-
lijk recht heeft de titel „mevrouw"
te mogen voeren. Dat gehuwde
dames op deze kwalificatie recht
hebben, acht men zonder meer
duidelijk, maar er moet toch ook
voor de ongehuwde vrouw eens
een tijd komen waarop ze „me
vrouw" mag zijn.
£fEN afgevaardigde naar de
Bondsdag heeft geïnformeerd,
of de Bondsregering maatregelen
zou willen nemen, opdat ook in
het ambtelijke verkeer ieder vrou
welijk persoon boven de 35 jaar
mevrouw zou worden genoemd.
De minister van Binnenlandse Za
ken, Schroder, antwoordde hierop,
dat naar zijn mening de benaming
„mevrouw" noch een personenaan-
duiding, noch een deel van een
naam, noch een titel was. Hij zou
zich met het probleem gaan bezig
houden. heeft hij beloofd. De rege
ring zou vooralsnog geen bezwaar
hebben tegen een regeling, zoals
die door de afgevaardigde werd
voorgesteld.
J
(^SAMEN MET VACANTIE?^,
,,'t
you in m ij n tijd cantie-oord te gaan. De jon- te roepen en de verzeke- Ja mijnheer W. v. V. te
vipt aeheurd ziin Selui mogen de bezwaren ring, dat ook vader en R„ zó was het vroeger:
van de ouders dan al weg- moeder dit voor hen zullen een harmonium en het ge-
Deze uitroep zal in laehen en wegredeneren met doen, schenk hun uiteinde- zin er zingend omheen,
meer dan één gezin op- een: „de heren en de dames lijk hun volle vertrou- Psalmen, gezangen, geeste-
klinken, als wéér één van slapen toch in aparte barak- wen. Naar mijn mening lijke en volksliederen klon-
de kinderen als de ge- ken" en: „Wat denkt u nu kunnen wij hen dan rustig ken de één na de ander op.
mnnnstP znak ter wereld wel van ons? We zÜn er gaan- Als wij bidden Héérlijk was dat en wie zal
tote nnn rio miiJprv mee toch zélf bij? Vertrouwt u zou God dan niet waken? de zegen berekenen, die
tets aan de oudeJs me®" ons dan zó slecht?", maar Natuurlijk zijn er gevallen, daérvan is uitgegaan? Ik
deelt, waarvan dezen op- dat neemt niet weg, dat de waarin wjj één van de kan de weemoed in uw hart
schrikken, of er althans ouders, juist goede ouders verloofden b.v., ons ver- begrijpen, bij het terugden-
vreemd tegenover staan, hun verantwoordelijkheid trouwen niet kunnen ken aan die tijd. Nu bezit
Eén van die moderne ten opzichte van de hun schenken. Ieder geval moet u eon pick-up met mooie
npinnnntpri nnk onder toevertrouwde jongeren ge- hier op zichzélf bekeken klassieke platen, maar uw
hot voelen. De ouders kénnen worden. Laten wij wel be- ZOons vragen om jazz-pla-
Chrxstenjongeren ts het ^et zwak en zondig mense- denken, dat wie vooruitgrij- ten. Heel verstandig, dat u
samen met vacantie gaan jyk hart, zij weten dit uit pen wil op het huwelijk, er twee hebt aangeschaft
VaNudem van het J^er^aar^w^on^nT'toch
vacantie-plannen maken óók de klassieke muziek
aangebroken is, wil (JVerneUlZUlQen VQll 1 kunnen waarderen Jazz-
I O muziek is niet slecht, maar
klinkt vele ouderen wél als
ijselijke cacofonie
Margaritha
ik daar, mede naar aan-
leiding van een ont-
vangen brief eens over
schrijven. liilllllllllllllilllllllllllllllllllllllllilllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllïïi
Eens was er een tijd, eigen bittere levenservaring dit buiten zo'n vacantie
waarin het zelfs onfatsoen- en gelooft het jongeren: het óók wel kan.
lijk geacht werd, als ver- is hun liefde, die hen zo En als de jo
loofden onder één dak slie- waakzaam doet zijn. Wat ken dat vader
pen. Op sommige plaatsen dan? Moeten wij onze
in ons land werd en wórdt geiui dan kort en goed
het ook nog wel on-net ge- vacantie verbieden?
vonden, als verloofden ge- Laal mij vó4rop stellen,
armd over straat gaan, maar dat lederddlt voor zichzelf
het tot in de nacht langs moet wetrn en dat iedere
de dijken of in schuur of vadtr e„ moeder de ver-
opkamer zitten was (is) antWOordelijkheid voor hun Maa_ tMn
heel gewoon!! „s Lands wns kindpren draeen Die Maar °°k tóen waren
'stands eer èn" —.„de £an eéén ander od 'zich gedwongen huwelijken!
tijden veranderen en wij nemeif Maar wél ^ou ik Wij moeten jie oude
tnet hen". Maar.... door de
afgrijselijke
geluiden in
zou deze platen ook Zon
dags pertinent weigeren op
te zetten. Zij passen ten
En als de jongelui bemer- |ond?essfeer Vvenmin
nierdvoretft™tT°hdun d' hy«t«rl.c'h. kreten tij-
toestermrdng gevffn voor zo'n 'Voetbalwedstrijd
plan, zullen zi, na zo'n ern- d0°r de rsdl°'
slenen sti2 gesprek èn gebed toch U bent baas in Ifuis cn
,i>hi7Pif zéker op hun hoede zijn. dus óók over uw radiotoe-
- w i_11T1n__ 1,1-l nIot ie. cf„l„I
i pick-up. De dag des
We kunnen de klok niet te- stel w„
rugzetten. 't Gaat allemaal Heren moet door ons ge-
wat anders dan vroeger, h e i 1 i g d worden. Dit kan
r óók door het met elkaar
zingen bij de piano of door
- het beluisteren van klas-
mor- in -T aipomoon wmpn - - - - Gods geboden sieke muziek, gewijde zang
heen dczèlfde blij- onmorken- weest voorzichtig blijven bewandelen, maar.... enz. door de radio. Nieuwe
Is Wet. Gods genade IT wanhou met moderne vervoersmid- vervoersmiddelen op de
kan géén ander op
Maar wél zou ir. -
hier in 't algemeen w.Uen d'«
n Gods Wet, Gods genade
het zondig mensenhart. mogelijke insinuaties!
Daarmee hebben wij dan
ook altijd rekening te hou- Begint met uw ki
den. Ik kan mij daarom onder vier ogen even
voorstellen, dat ouderharten op de hen bedreigende ge
bevreesd en verontrust zijn. varen in zo'n vacantie t«
als de verloofde zoon of wijzen. Niet met dikke boekje
dochter met hun vacantie- woorden, niet ver bóven
plan voor de dag komen. hen. maar als mede-zondaai
samen met b.'
.ervoersmiddelen
delen! De tijd van de trek- oude paden!
schuit (de chaperone en de
kinderen opkamer) is voorbij. Eén tip MARGARITHA
rustig nog voor ouders van deze
verloofden. Geef hun vóór
zo'n vacantie dat (niet-dure)
cadeau: „Sa-
MUnheer L. G. P. te R.
Dat was waarschijnlijk
fout van de zetterij
kele verloofde
naast
Geeft hun de raad i
staande, gave
l.ilr" HnorWHf nf*T»0»r ITit" Ik wlgt het Wel en naQ
gave J. N. Voorhoeve. Deii h«' °°k „JWhreve".
i zeil-kamp of ander va- iedere dag Gods bijstand in aan hebben.
Haag. Daar zullen zij véél
ina
JN de eerste dagen van de Chinese commu
nistische revolutie publiceerden de commu
nisten enige vreemde voortbrengselen van de
nieuwe litteratuur. Ze werden niet erg serieus
genomen, ook al omdat men vond dat terwijl de
revolutie in volle gang was, critiek beter ach
terwege kon blijven. Maar zelfs op het ogenblik
is het minstens zo erg, schryft de Manchester
Guardian.
In Peking verschijnt
een tijdschrift dat ge
titeld is „China bouwt
op". Het ziet er goed
verzorgd uit, heeft heel
mooie kleurenfoto's, en
brengt interessante ar
tikelen over de mate
riële welvaart. Er wor
den ook korte verhalen
in gepubliceerd.
In een daarvan gaat
het over een liefdes
verklaring in het nieu
we China. Een meisje
dat als chauffeuse
dienst doet op een
vrachtauto, wordt op
een veerboot een rivier
overgezet. De boot
raakt onklaar midden
op de rivier. „Help",
roept ze. „Red de boot.
In de vrachtwagen
worden goederen voor
het volk vervoerd".
Voor ze de zin afge
maakt heeft schiet een
jongeman als een pijl
uit een boog naar voren
en hij zorgt dat de zaak
weer in orde komt.
„Het is de plicht van
iedereen goederen van
het volk te beschermen,
roept hij daarbij uit.
Een ogenblik later be
gint hij aan de niet ge
ringe opgave haar het
hof te maken. En dan
staat er:
£HING-LIN ging op
wacht zitten aan
de oever van de rivier.
Het meisje pakte een
stroo-matrasje en ging
ook aan de oever van
de rivier zitten. Het
was een donkere nacht.
„Yu Ching-lin", zei z{j.
„je bent achttien jaar
Voor tipped ts
nog steeds veel be
langstelling, cn dat
is niet verwonder
lijk. Wie eenmaal
met dese stof heeft
kennisgemaakt zal
i an afstappen, tvant
het is heerlijk tcarm
en (in vele geval
len tenminste) flat
teus. Voor de niet
zo heel slanke fi
guren is het model
tan deze rok nu
niet direct aanbeve
lenswaard. Door de
wijdte en niet
het minst door de
grote cn royale
steeksakken worden
de heupen nogal
geaccentueerd. Maar
voor wie het model
staat, zal deze rok
i an Neugarten in
Amsterdam een pret
tige dracht blijken
mogelijkheden. Wy
zagen haar dragen
cocktail-blouse.
en lid van de Jeugd
Bond. Ik ben zeventien.
In April ben ik bij de
Jeugd Bond gekomen".
Ching-lin verzamelde
al zijn moed en bracht
uit: „Ben je al lid van
het Onderlinge Hulp
Corps?"
„Wij zün leden van
een Coöperatieve Agra
rische Producten Ver
eniging", zei zij, en
haar ogen schitterden
toen ze er aan toe
voegde: „Die hebben
jullie nog niet in jouw
dorp". Ching-lin ant
woordde dat zijn Onr
derling Hulp Corps on
getwijfeld spoedig als
coöperatief zou worden
erkend. „Het is nog
maar een kwestie van
tijd".
Gedurende deze lief
des-conversatie bloost
en lacht men. Ching-
lin belooft het meisje
weer op te zoeken na
de volgende oogst.
Zou men werke
lijk op deze manier
met elkaar praten in
het nieuwe China?
vraagt de M.G. zich af.
Of vindt de regering
dat het eigenlijk zo
zou moeten gebeuren?
