De woestijn is toch helemaal
niet zo ongezellig
„Show me the way to go home!"
In Hyde Park eert Amerika
een groot president
NIEUWE LEIDSCHE COURANT
5
ZATERDAG 13 FEBRUARI 1951
INDRUKKEN UIT JORDANIË
Afstanden zijn alleen erg groot en
je komt er niet reel tegen
TVTEE, DAT VIEL BEST MEE, die duizend kilometer. Als u het precies
wilt weten: het waren er negen-honderd-en-zes-en-dertig en dat doe
je natuurlijk niet in ééji dag, vooral niet als je zo, op tweederde gekomen,
iets met je versnelling krijgt. Maar dat komt straks. Ik ging, om te be
ginnen weg mét een tientje en zónder contactsleutel, nadat ik over de vent
was gestruikeld, die mij die morgen om zes uur zou wekken, en die tevens
gezworen had een pakje brood-met-wat-erop in de ijskast te zullen leggen.
Hij wekte me niet, het brood lag er óók niet, maar hij wél: in de hall,
vlak voor de lift. Vandaar die struikeling. Ik had de garageman gewaar
schuwd dat ik om half zeven mijn slagschip (vanaf heden „slagschip der
woestijn" te noemen) zou komen halen. „Dat kan meneer" zei hij in
vloeiend Arabisch, „dat kan, want we hebben een nachtwaker".
Deze waker sliep echter ook i
nauwelijks wakker te krijgen. Bovendien
wist hij niet waar mijn contactsleutel
was en of zijn baas telefoon had wist
hij ook niet. Hij wist ronduit gezegd niet
eens wie de baas was en nog minder
waar deze woonde.
Zodoende moest het vertrek reeds een
uur te laat „plaatsvinden" (zoals dat of
ficieel heet) en had ik een vervelend ge
voel dat de spijker, die nu als sleutel
dienst deed, zou gaan wiebelen, waardoor
i schouwen vind ik, net als de dikke gou
den horlogekettingen op renteniersbui
ken.
Om niet af te dwalen nog dit: je rijdt
prettig in de woestijn. Je komt tien keer
per dag een auto tegen, er lopen zelfs
mensen (waarheen?) en het landschap
wisselt ongelofelijk maar wóér. Er
zijn enorme stukken „steen" bij: duizen
den, honderdduizenden, zo geen millioe-
nen en nog eens millioenen zwarte ste
nen, grotere en kleine, rond, als hebben
loopt nimmer door vlak land. maar stijgt
en daalt, zoals de telegraafdraden langs
de spoorbaan, als je in de trein zit uit te
kijken
Zodoende blijft het steeds een verras
sing wat er straks weer zal komen. Jam
mer dat ik U dit alles niet kan laten
zien. Want het regende de hele eerste
dag en ik moest vijfhonderd kilometer
afleggen, wilde ik die nacht ergens kun
nen slapen, zodat ik zelfs in de regen
weinig tijd tot kiekjes maken had
Overigens kan ik u zeggen dat ik nau
welijks iets zag: mijn kcfilia en halata
onmisbaar in deze streken be
schermden hoofd, oren, neus en mond,
en liet precies de ogen vrij, want je kunt
zélfs in de woestijn niet met je ogen
dicht rijden omdat de weg zo nu en dan
warempel een bochtje naar links of naar
rechts maakt.
Gevaarlijk
Lieden die U vertellen dat de woes
tijn gevaarlijk is liegen of willen inte
ressant doen. Ik heb voor de grap eens
gestopt toen collega Arabier me wenkte;
alleen maar om een praatje
verlegen, wat ik geen wonder vind, als
je ééns per week het genoegen hebt van
aangezicht tot aangezicht met een mens
Je moet verder natuurlijk even wen-
»n aan het feit dat niemand je voorbij
wil rijden, met of zonder gebruik van
claxon, dat er geen zijwegen zijn die je
geluk kunt inslaan en dat er ver-
i de drie- of vierhonderd kilome-
benzinepomp staat. Je moet ook
geen pech krijgen, want de dichtstbij
zijnde reparateur is dan 568 kilometer
terug of 368 verderop, het geen tamelijk
lopen is. Ik dacht deze unieke wan
delreportage nog voor U te kunnen ver
slaan toen bij genoemde kilometerstand
mijn vierde versnelling om de een of an
dere geheimzinnige reden bezweek, of
althans weigerde en ik dus in de derde
verder moest hetgeen kón, maar dan
met de geweldige snelheid van vijftig
kilometer per uur. Kijk. dan wordt het
natuurlijk wel een beetje lang
[Daardoor kwam ik overal te laat
„Ja", hijgde Pompmans verder, „ziet U,
waren al gewaarschuwd.en toen
hoorde ik het geluid «van een tweetact-
<r en dacht, dat moet hem beslist
n nou gelukkig maar dat U
eindelijk gekomen bent U komt zeker
een kopje shai drinken?"
Wekken
1 ziet, het is allemaal niks bijzonders,
staan je met thee op te wachten in
Ruthba. Ze zeiden ook dat ik kon sla
pen in een heus bed met een schoon la
ken. En ze zouden me beslist wekken
de volgende morgen. Om zeven uur, ja
wel. natuurlijk.
En natuurlijk wekten ze me niet en
111, ik dat nu al zes maanden doe. zodat w„d ik uit !ell wakk„ 4tht
me er met al ,e druk meer over u want ze hebben hier de tijd een uur
I maak. In Ruthba. halverwc.se Amman-, Dal héb sls )e „^honderd kilo.
Bagdad, «wam de halve bevolking uitge- ((n d 0oste„
En dus ging ik ook vandaag een uur
laat weg. na drie kopjes shai
....heb ik helaas niet een gezellig dicht-bij-fotootje kunnen maken
van de kamelen.
het contactenfin, laat ik niet tech
nisch worden.
Het pakje brood kwam ter elfder ure
en de lift-wek-lunchpakket-jongen sta
lk had, zoals daarnet al openhartig be
weerd nog één dinar, hetgeen in rond-
Hollands gezegd, een tientje is. Dat tien
tje had ik dringend nodig om benzine
te kopen. Ik zal u maar niet vertellen
waarom ik niet méér pegulanten had, dat
ingewikkeld, maar zeker is, dat ik
jbier er op te bewondere:
'zichtbaar teleurgesteld
tenlander bleek te zijn.
„U moet even naar customs" zei men
daar. Dat is gek. want je hebt dan van
af de grens al meer dan tweehonderd ki
lometer gereden en dan nu pas documen-
tencontróle! Enfin, het ging. met behulp
van een stallantaarn, want men was er
niet aan gewend dat er iemands 's avonds
duizenden jaren liggen té verweren. jde woestijn uit kwam.
weer is het land bruinachtig, even O, en ik moet u nog iets vertellen: ér
later weer groenig. Er groeien zelfs j kwam een man uit het huisje, waar een
struiken, een soort graspollen net benzinepomp gevestigd was. Hij rende
hooi natuurlijk, zo géél en de weg I op me af en hijgde: „Is U die meneer uit
wist dat er in Bagdad een veelvoud
van het genoemde bedrag sedert drie
weken lag te wachten op mijn immer
uitgestelde komst. Hetgeen met een
stukje weg van twee dagen achter el
kaar rijden een hoogst prettig gevoel is.
Nogmaals: het yiel mee. De weg naar
Bagdad is te vergelijken met een goed
geasfalteerde Nederlandse provincie
weg, niet te treed, niet honderd pro
cent vlak, en zeker niet zo vervelend
als sommige van onze héél goede wegen
kunnen zijn ik herinner me dat nare
stuk UtrechtDen Haag. Iedereen had
gezegd dat ik water mee moest nemen,
eten. en een revolver of althans iets dat
afging als je ergens op het een of an
dere palletje drukt. Ik had geen water
bij me, want het regende die morgen
zachtjes wat ook weer geen wonder
was. want de drie voorafgaande dagen
waren vol stralende zonneschijn geweest.
Eten had ik in de vorm van een paar
Arabisch pannekoek-achtige broodjes
erel
anï
Onze correspondent in kefila
en hatata (hoofddoek en „ring")
de enige kleding, bescherming
biedend tegen stof, kou, regen
en wind. En eerlijk gezegd
schreef Wim Dussel ons dat hij
van mening is dat het hem wel
staat ook
met ei en jam en verder géén wapen
omdat ik doodsbenauwd ben dat die din
gen afgaan ais het niet móet. Bovendien
ben ik verschrikkelijk vergeetachtig en
'"het staat zo slordig om ergens een kanon
te laten liggen. Bovendien denken de
mensen dan dat je hen niet vertrouwt.
Weliswaar dragen alle Arabieren ergens
één of meer messen onder hun rokken
maar dat moet je meer als sieraad be-
handvol koekjes van mijn vriendelijke
benzine-man en na mijn tanks vol brand
stof gegooid te hebben zonder beta
ling notabene. Och, en wat er nog méér
gebeurd is, die tweede dag. De weg slin
gerde als een zandweg over de goede
Drentse heide. En er stond geen huis de
eerste driehonderd en negen kilometer,
er was ook geen pomp. geen waterkraan
en er stonden alleen alsmaar kamelen op
de weg die vreemd keken naar mij en bij
nadering ijverig wegvluchtten op hun
lange poten, zodat ik helemaal geen aar
dig dichtbij-fotootje voor U kon maken.
TENGEL AND heeft het meegemaakt,
dat honderdduizenden Amerikanen
op zijn reeds zo dicht bevolkte éilap-
den w^ren samengepropt, en al was
het broedervolk dankbaar voor de
hulp in wapens en manschappen in
de strijd tegen Nazi-Duitsland, men
kan toch moeilijk zeggen dat de Brit
ten de Yankees met lede ogen zagen
gaan, toen de oorlog was afgelopen.
Tussen het Britse en het Ameri
kaanse volkskarakter was. een te groot
verschil dan dat het in dé dagelijkse
omgang goed wilde boteren. Bondge
nootschappelijk ging het tussen Enge
land en Amerika, een enkele onenig
heid achter de politieke schermen
daargelaten, opperbest, maar in het
sociale verkeer werden de officiële
benamingen Amerikaan en Brit maar
al te vaak vervangen door de van min
der vriendelijke gezindheid getuigende
woorden „Yankee" én „Limey"',
meestal voorafgegaan doob een erg
lelijk woord, dat ik van mijn moeder
niet zeggen mag.
In de rapporten van de Militaire
Politie staat menige intergeallieerde
vechtpartij geboekstaafd, maar och,
speelden onze soldaten altijd zoet van
aap-wat-heb-je-mooie-jongen toen zij
in het Indië van na de oorlog geacht
werden samen te werken met de Britse
„bevrijdingstroepen?"
7IEZO, dachten dus de Engelsen (al
waren ze wel zo beleefd het niet
te zeggen), de oorlog is voorbij, jullie
worden bedankt en het beste verder,
goede reis, en kom nog maar eens met
vacantie. Maar het liep anders. De
vriendschap der Sowjet-Unie bleek
niet zo van harte gemeend als het
tijdens de oorlog wel scheen, en voor
de tweede maal werden Amerikaanse
troepen in Engeland gestationneerd, zij
het niet in de geweldige omvang van
tijdens de oorlog.
Op het ogenblik zijn er 38.000 offi
cieren, onderofficieren en manschap
pen van de United States Air Force
in Engeland aanwezig. Daar sommigen
van hen vrouw en kinderen hebben
meegenomen, is het totale aantal
Amerikaanse in Engeland aanwezige
staatsburgers 58.000. Geen overweldi
gend aantal, maar toch voldoende om
in bepaalde streken van Engeland, dus
daar waar de Amerikaanse luchtstrijd
krachten gestationneerd zijn, aanlei
ding te geven tot wrijvingen.
TTET Labour-blad „Daily Herald"
heeft in een drietal artikelen be
schreven hoe deze Amerikanen leven,
en daarbij werden heel wat onprettige
dingen aan het licht gebracht, want
de Britse pers is niet gewoon er doek
jes om te winden, en ook de grofste
misdaden worden breedvoerig en met
een voor Nederlandse begrippen wel
eens onverkwikkelijke aandacht voor
het detail besproken.
En zo kwam de „Daily Herald" tot
de ontdekking, dat het heel eenvoudig
is de Amerikaanse soldaten in Enge
land louter te zien als een stel ver
wende, onopgevoede en goed bij kas
zittende jongens, die heel hun vrije
tijd besteden aan drinken en vrouwen
najagen. Doch dat is slechts een deel
van de waarheid, en het is dit deel
dat het meest opvalt Het zal iedere
weldenkende Bfit immers stoten, dat
jonge Amerikaanse soldaten, met hun
voor Europese begrippen fantastisch-
'hoge soldij, in ieder vermaakskwartier
kunnen worden aangetroffen, vaak niet
helemaal nuchter meer, en in gezel
schap van Engelse meisjes, die men
allerlei eigenschappen kan toedichten,
behalve preutsheid.
Maar hoeveel Engelsen zijn er niet,
die precies hetzelfde doen, doch niet
opvallen omdat zij geen uniform dra
gen?
"FJAARBTJ is het heel gemakkelijk
critiek te leveren, maar wat doet
gij, vraagt de „Daily Herald" terecht
om deze jongens het mogelijk te ma
ken een wat normaler leven te leiden?
Wat zijn deze Amerikaanse Jongenss?
Niet meer en niet minder dan dood
gewone burgerjongens in uniform die
doen thuisvoelen. Probeer het eens,
nodig eens zo'n Yankee-knaap bij u
thuis, en u zult zien hoe dankbaar
hij is!
Een uitstekend advies, dat meer dan
welke officiële overeenkomst ook kan
bijdragen tot versteviging van de ge
allieerde banden zo het wordt op
gevolgd
Londense cocktail
door de loop der gebeurtenissen ge
dwongen worden hun diensttijd bui
tenslands door te brengen.
Vraag welke Amerikaanse soldaat
die ge wilt en ge zult slechts één ant
woord ontvangen: dat hij zo gauw mo
gelijk naar zijn eigen land terug wil.
Ja, het is zelfs zo erg, dat de meeste
jonge Amerikanen wegkruipen op de
basis waar zij geplaatst zijn, eenvou
dig omdat ze te schuw zijn om zich
in het openbaar te vertonen.
Op die basis kunnen ze alles krijgen
wat ze hebben willen, cn altijd zwer
ven er wel voldoende Engelse meisjes
rondom de kampen, die, met hun in
de bioscoop opgedane kennis van
Amerika, in elke Amerikaanse soldaat
een filmheld zien, met veel geld. En
ze vergeten of komen vaak te laat tot
de ontdekking, dat de meeste Ameri
kaanse jongens thuis een net zo ge
zapig en vaak zorgelijk burgermans-
bestaan leiden als de Engelse jongens.
TJET gelukkigst zijn nog de Ameri
kanen, die hun gezin hebben kun
nen meenemen. Het merendeel van
hen zijn oppassende burgers, die Zon
dags met vrouw en kinderen naar de
kerk gaan en bevriend zijn met En
gelse gezinnen.
Ook wordt er weinig ruchtbaarheid
gegeven aan het feit, dat de Ameri
kanen vrijwillig 100.000 hebben bij
eengebracht voor de laatste Kerstmis,
om arme en zieke Britse kindertjes
met cadeautjes te verrassen. En dat
zij gezellige Kerstbijeenkomsten orga
niseerden voor 20.000 kinderen, ook dat
ontsnapt de publieke aandacht.
Ook vergeten de Engelsen graag, dat
vele landgenoten er niet tegen opzien
een paar armzalige kamertjes aan
Amerikaanse families te verhuren te
gen een prijs van 200 per week.
Daarom, zegt dc „Daily Herald", als
er Amerikanen zijn die zich misdra
gen. dan is dat voor een groot deel
onze eigen schuld, omdat wij te weinig
moeite doen om deze met heimwee
kampende burgerjongens zich hier te
Een indrukwekkend museum
Onvermoeibaar werkt mevrouw Roosevelt voor
vrede en recht in de wereld
WrIE HET VOORRECHT heeft, mevrouw Roosevelt te ontmoeten, zal on-
middellijk onder de indruk komen van de eenvoud en hartelijkheid,
waarmee zij haar gasten ontvangt. Van het eerste ogenblik af weet zij
iedereen op zijn gemak te stellen. Gezeten op de rand van een zandbak
waarin haar kleinkinderen spelen, onderhoudt zij zich rustig met een groep
studenten, die ditmaal bij haar te gast zijn. Zij vertelt van haar laatste
wereldreis, van haar gesprek met maarschalk Tito, van de slechte naam die
McCarthy Amerika in het buitenland bezorgt, de moeilijke economische
toestand van Oostenrijk, en tal van andere problemen. Vragen staat vrij
en geen vraag blijft onbeantwoord. Zij wijst op de moeilijkheid, tot een
goede internationale verstandhouding te komen, wanneer de verschillende
volken onder dezelfde woorden niet hetzelfde verstaan. Zij acht Adlai Ste
venson een zeer bekwaam man en hoopt dat hij zich bij de volgende pre
sidentsverkiezingen weer candidaat zal stellen.
haar dood ook hier begraven zal wor
denschreef de president in de be
schikkingen voor zijn graf, die hij in 1937
opstelde.
Grote bibliotheek
Trouwens, rijdt U eens met een hand en
fotografeer eens met de andere!
Ik heb geen lekke band gehad, zoals
mijn moeder me altijd voorspelde
„en dat zal je zien, dat krijg je net in dc
woestijn" ik herinner me dat nog.
Het landschap was iets minder afwis
selend en de kilometerbordjes lang de
weg werden langzamerhand optimisti
scher omdat de astronomische getallen
afzakten tot bescheidener cijfers, zoals
we die in Nederland kennen
En omdat ik al weer haast had, heb ik
wéér niet gegeten, alleen maar koude,
frisse lucht geademd, die hier om deze
uan het jaar in overvloed is
het werd langzamerhand warmer
want Ruthba ligt duizend meter hoger
dan het in-het-verschiet-liggende Bagdad.
Enfin, het ging allemaal bést tot bijna-
op-het-einde, toen de weg slechter en
slechter werd en op het laatst helemaal
geen weg meer was. En dat komt
omdat er iets geweest is tussen de olie
maatschappijen en de Irakse regering. En
omdat de oliemaatschappijen nu
wat centjes afstaan aan de regering
hier, gaat de regering daar binnenkort
een helemaal-nieuwe-weg voor aanleg
gen. Eerst van Bagdad af in de richtin;
vanwaar Uw schuddende en stotende
wereldbereizende verslaggever kwam
en pas daarna de zeshonderd en vijftig
kilometer hobbel-de-bobbelweg
Bashra, waarheen de hiervoorgenoemde
thans uitgeschudde schrijver binnenkoi
hoopt te gaan. nadat zijn motor hersteld
is. Want deze „weg" was te veel
het slagschip, dat een halve kilometer
vóór Bagdad de geest gaf. althans met een
knal liet horen, dat er iets gebroken.
Wat. dat wist deze reiziger toen nog niet.
Hij sukkelde door tot in Bagdad en stopte
voor het eerste het beste hotel. Toen hij
afstapte hield hij het stuur in zijn han
den. terwijl de motor bleef staan. Vind
U dat gek. Ik niet. Ik zeg alleen maar:
gelukkig, dat dat niet halverwege de
woestijn gebeurde!
Want met een beetje optimisme moet
je zoiets bekijken, - vooral aan 't begin
van 't nieuwe jaar.
WIM DUSSEL
Russische kerken win
nen van Komsomol
Scherpe critiek wordt de laatste tijd
in de Russische pers uitgeoefend op de
communistische jeugdorganisatie Komso
mol, omdat zij de godsdienst niet
giek genoeg bestrijdt. Men houdt haar
voor, dat zij haar strijd tegen de gods
dienst moet verhevigen, omdat de kerk
ln sommige streken winst boekt
zelfs bekeerlingen maakt onder de
Komsomollers. aldus meldt Ass. Press
uit Moskou.
Het is gebleken, dat in verscheidene
districten leden van de Komsomol zijn
afgevallen, zij gaan niet alleen naar de
kerk, maar helpen zelfs de Russisch-
Orthodoxe priesters in het bijzonder
in Lithauen en het district Gorki.
„De Sovjet-wetten staan vrijheid
godsdienst toe", aldus een communis
tisch jeugdblad, „maar eveneens vrijheid
van anti-godsdienstige propaganda. De
Komsomollers in Gorki maken vai
tweede recht geen gebruik". Er is geen
reden, zegt men, om invloed van de gods
dienst op de jeugd te vrezen, maar di«
invloed is toch groeiende.
In 1952 hebben de Zevende-Dags-
Adventisten te Gorki vijf jongeren op
genomen en in 1953 zelfs 18. De BaptiBten
kregen er 19. Later heeft men elders vier
leden van de Komsomol geroyeerd,
dat zij in de kerk getrouwd waren
„De priester in de kerk te Gorki spoort
zijn kudde aan de kinderen te leren bid
den en psalmen te zingen en kruisen te
dragen, maar de Komsomol-propagandls-
ten zeggen niets. In 1953 heeft geen
kele anti-godsdienstige lezing plaats ge
had. De kerk heeft een goed koor, terwijl
de Komsomolclub alleen een defecte
guitaar heeft...."
De werklust cn de activiteit van de 70-
jarige zijn bewonderenswaardig. Nog
steeds neemt zij deel aan het publieke
leven en vertegenwoordigt zij haar land
in verschillende internationale commis
sies. Schijnbaar niet te vermoeien onder-
it zij nog grote reizen. Zowel haar
partijgenoten als haar politieke tegenstan
ders koesteren grote achting voor haar
en niet ten onrechte heeft men haar wel
eens „de koningin van Amerika" genoemd.
Haar geriefelijk landhuis, waar zij sinds
de dood van haar echtgenoot woont, ligt
in Hyde Park, ongeveer tweehonderd kilo
meter ten Noorden van New York, slechts
enkele mijlen verwijderd van de woning,
waarin zij met haar man geleefd heeft.
Het oude woonhuis van de Roosevelts
ligt op de heuvels langs de rivier de Hud
son. Hier werd Franklin Delano Roose
velt geboren en hier ook werd hij na een
werkzaam leven begraven. Het huis is
gebouwd in 1826 en werd 40 jaar later
door James Roosevelt, de vader van de
president, aangekocht. In dit huis, omge
ven door een prachtig park heeft de jonge
Franklin gespeeld, hier is hij opgegroeid
Apart van het huls staat de bibliotheek,
waar meer dan 17.000 boeken en duizenden
andere paperassen verzameld zijn. Reeds
bij zijn leven schonk Roosevelt al zijn
boeken en papieren, die van historische
betekenis waren aan de staat, tegelijk met
de grond voor een bibliotheek-gebouw.
In 1939 legde Roosevelt de eerste steen
voor het gebouw; waarvoor duizenden
aanhangers van de president gelden bij
een hadden gebracht en in 1940 werd het
officieel aan de regering overgedragen.
Men vindt hier de boeken die de pre
sident 6inds zijn jeugd heeft verzameld:
boeken over geschiedenis, economie,
staatsleer, reisbeschrijvingen en talrijke
andere onderwerpen. Verder zijn er rede
voeringen, aantekeningen, briefwisselin
gen, staatsstukken en documenten, zowel
van Roosevelt zelf als van zijn naaste
medewerkers.
en van hieruit voerde hij zijn latere ver
kiezingscampagnes. Hier ontving hij, als
president van de Verenigde Staten, ko
ningin Wilhelmina, Churchill en andere
vooraanstaande persoonlijkheden.
Nationaal bezit
Na Roosevelts dood is zijn huis en het
omliggende park nationaal bezit geworden
en voor het publiek opengesteld. Duizen
den Amerikanen brengen hier jaarlijks
een bezoek. Alles heeft men gelaten zoals
het was tijdens het overlijden van de pre
sident. In zijn slaapkamer, van waaruit
men een schitterend uitzicht over de Hud
son heeft, ligt zijn kamerjas nog op *le
rustbank, alsof hij hem pas heeft uitge
trokken. Zijn rolstoel staat gereed en in
de kasten hangen zijn kleren.
Overeenkomstig zijn wens, is president
Roosevelt begraven in de kleine rozen
tuin, die een onderdeel van het park uit
maakt. Het monument is uiterst eenvou
dig en gemaakt naar de voorschriften die
de president er reeds jaren vóór zijn dood
voor gegeven heeft: een wit marmeren
kubus, waarin gebeiteld staat: Franklin
Delano Roosevelt 18821945, Anna Eleanor
Roosevelt 1884—19....
„Ik hoop, dat mijn geliefde vrouw na
Aan dit sierlijke bureau in het
landhuis Hyde Park schreef
wijlen president Roosevelt vele
van zijn belangrijke redevoerin
gen.
Mevr. Roosevelt met het bordje
van de United States in haar
hand. Een symbool
In de bibliotheek zijn enkele zalen als
museum ingericht. Alle geschenken, die
Roosevelt gedurende zijn lange ambts
periode uit bijna alle landen ter wereld
gekregen heeft, zijn hier tentoongesteld.
Een gouden inktstel van koning George
van Engeland, een gouden wereldbol van
keizer Haile Selassie van Abesslnië, een
gouden diadeem met bijpassende armban
den voor Mevrouw Roosevelt van de Sul
tan van Marocco cn tal van andere kost
bare voorwerpen.
Hier kan men bovendien verschillende
ere-gewaden en toga's bewonderen, die
de president bij zijn meer dan dertig ere
promoties ten geschenke kreeg. Temidden
van andere onderscheidingen liggen hier
ook de versierselen van de Militaire Wil
lemsorde, welke koningin Wilhelmina
hem posthuum verleende
Ook de wieg
In het museum vindt men ook Roose
velts wieg, de kleren die hij als Jongen
droeg, zijn eerste schoolopstellen, zijn
doop- en huwelijkspapieren en talloze per
soonlijke dingen als ringen, horloges, siga
rettenkokers. Hier staat ook de auto van
de president opgesteld, Ingericht met een
speciaal voor hem vervaardigde handbe
diening.
Roosevelts voorliefde voor alles wat met
de zeevaart te maken heeft blijkt uit zijn
uitgebreide verzameling scheepsmodellen.
Hoewel er vele modellen van moderne
schepen bij zijn, ging zijn bijzondere be
langstelling toch uit naar oude zeilsche
pen, schoeners en fregatten.
In een speciale vitrine ligt de familie
bijbel van de Roosevelts: een oude Neder
landse Statenvertaling van 1686. Op deze
Bijbel, opengeslagen bij 1 Cor. 13 13, leg
de Roosevelt de ambtseed af als goever-
neur van de staat New York en later als
president van de Ver?nigde Staten.
Hyde Park is een monument geworden,
waarin het Amerikaanse volk één zijner
grootste presidenten eert. Tot viermaal
toe werd hij tot dit hoge ambt geroepen,
iets wat zich .nog nimmer in de Ameri
kaanse geschiedenis had voorgedaan. In
de historie van Amerika zal president
Roosevelt voortleven als een waarlijk na
tionale figuur.
Mevrouw Roosevelt zet op waardige
wijze het levenswerk van haar man voort.
Evenals hij, werkt zij rusteloos voor een
betere verstandhouding tussen de volke
ren en voor een wereld, waarin vrede en
gerechtigheid heersen.
