SlÉP'
ïP|
f
C0EBERGH
)atis „levend begraven" in de
Roezien j e-ge vangenis
VREUGD
Volkomen lege dagen: geen bezoek,
geen kranten en geen radio
Kortenaer bracht onderzeeboot
„tot zinken" in het donker
Spumy if
wfiC Uil
Prins Bernhard kan moeilijk
van de jungle scheiden
Koningin lunchte en sprak met
gerepatrieerden
5
WOENSDAG 30 SEPTEMBER 1953
MAANDEN ZONDER FRISSE LUCHT
(Door William Oatis)
(Door William Oatis)
EEN GEVANGENIS als die te Roezienje te leven lijkt op levend be
graven te zijn. De tijd schiet niet op. Roezienje, zoals de gevangenis
ir de plaats, waar zij is gelegen, ook zelf wordt genoemd, was niet groot
ir een gevangenis. In de tijd, die ik er heb doorgebracht, is echter een
uwe afdeling in gebruik genomen en nu is er, geloof ik, plaats voor meer
1000 personen. Het merkwaardige van die plaats was, dat bijna allen
daar zaten, op hun berechting wachtten. Zij waren niet veroordeeld en
indenlang slechts verdachten. Van vrijlating tegen borgtocht was geen
ake. Zij mochten geen bezoek van verwanten ontvangen en konden.
de acte van beschuldiging niet was opgesteld, niet in verbinding
len met een advocaat. Ik heb achtereenvolgens in elf cellen gezeten. De
Kitste was ongeveer vijf meter in het vierkant met een ruim drie meter
plafond, de kleinste mat ongeveer 2 bij 3 meter met een circa twee
in halve meter hoog plafond.
een;
ki
I
Bei
>P^
t was alsof ik op de bodem van eèft
diepe put was gevallen en naar boven
moést zwemmen, hoger en hoger, met
ingehouden adem, om mijn leven te red-
beste cellen bevonden zich in het
gebouw. Ze waren groter, luchtiger
armer. De vloeren waren van hout
tlke cel had één of twéé grote ramen,
„Turks toilet", een wasbak, een kleine
ii tafel, één of twee stoelen, die
één der wanden waren aangebracht,
en matten en kussens om op te
i. De centrale verwarming was goed.
het nieuwe gebouw, waarheen ik
jetober 1951 verhuisde, waren de cel-
veel kleiner en de ramen ongeveer
beter breed en een halve meter hoog.
normale afmeting der cellen was
tveer twee bij drie meter met één
i. Het „toilet" was een ondiepe por-
bak in de vloer van ongeveer
meter breed met twee ijzeren voet-
inen.
ss wasgelegenheid bestond uit niets
trs dan een koudwaterkraan boven
toilet. De vloeren waren van beton
het grootste deel van het meubilair
metaal. Het was allemaal op-
ibaar. Overdag waren tafel en stoelen,
ichts was het bed neergeklapt.
stonk in deze cellen zo erg, dat de
(akers de neus optrokken als ze bin-
kwamen. De omstandigheid, dat alles
metaal en steen was, maakte de cel-
kil. In sommige, welke beneden ge
il waren, drong het zonlicht nooit
r en de verwarming was er onregel-
!g-
i Januari 1952 werden mijn voeten
iw van de kou, die door kieren in het
n binnendrong. In November van
elfde jaar werkte de verwarming in
i cel in de regel niet langer dan
if 30 minuten. Op een koude, naar-
itige dag was er zelfs in het geheel
1 verwarming. Des nachts was de
warming gewoonlijk beter, maar het
ik voorgekomen, dat het 's nachts zo
I was, dat noch ik, noch mijn cel-
ot slapen kon.
Onwetendheid
ramen van alle cellen waren ge-
ed en de ruiten waren van matglas,
at .de gevangenen niets konden zien
hetgeen buiten gebeurde. Deze waren
ir de toestand, waarin de
ingenen verkeerden: eenzame opslui-
gedwongen onwetendheid.
Ikwijls zat ik twee weken in een cel
ier ooit buiten de deur te komen al
het maar om voor een douche door
gang te lopen. Eens gingen meer dar
maanden voorbij, zonder dat ik ir
mltenlucht kwam. Bij een ander duur-
dit zelfs eens negen maanden,
in zo eenzame afzondering in zulk
onzekerheid maakt sommige gev;
en gek. Iemand in de buurt van mijn
placht van tijd tot tijd wartaal uit
tot de bewakers hem
douche zetten.
der, die aan klaustrophobie leed
het benauwd kreeg, kreunde de hele
at: „Help, help".
ok hoorde ik dat een ander in de;
minutenlang zat te brabbelen bij de
«voorstelling, dat hij met zi.
o foneerde.
edurende de eerste weken van mijn
angenschap liep ik als een gekooid
in mijn cel heen en weer met duize-
1 hoofd en een gevoel In mijn maag,
•f ik moest overgeven. Het was me
if ik dood zou gaan als ik er niet
kwam. Het heeft maanden geduurd,
r ik tot zo iets als berusting kwam.
1 denken in de gevangenis werd be
rst door de verbeelding; ik was ook
rer van de werkelijkheid verwijderd,
/enmin als andere gevangenen in
zienje mocht ik kranten of tijdschrif-
lezen of naar de radio luisteren. Wel
cht ik boeken lezen,
e nieuws, dat ik daar hoorde, kon
minakkelijk op een speldeknop worden
:u|chreven.
medegevangenen, die later
»n, hoorde ik, dat Churchill
its premier was geworden, dat Eliza-
t koningin van Engeland was en
lolf Slansky. de voormalige secretai
leraal van de Tsjechoslowaakse co
listische partij, was gearresteerd.
Pas na mijn vrijlating vernam ik, dat
ij was opgehangen.
Veel brieven verloren
Ongeveer eenmaal in de zes weken
mocht ik naar mijn vrouw schrijven en
kreeg ik brieven van haar, soms twee of
drie tegelijk. Van mijn brieven gingen
»r veel verloren. Eens ontving zij meer
ian een jaar geen woord van mij.
Zij vermeed wijselijk politiek nieuws te
ichrijven. Dat zou nooit de censor van
de gevangenis zijn gepasseerd, maar zij
mij mede te delen, dat Harold Ross,
Mildred Baily en John Dewey overleden
In November werd ik bij een politie
functionaris ontboden om aan mijn vrouw
te schrijven. Ik vroeg hem, wie president
an de V.S. was geworden.
Hij weigerde te antwoorden, maar twee
taanden later vertelde hij me, dat het
generaal MacArthur was. Vijf dagen voor
mijn vrijlating kreeg ik een paar carica-
en rijmpjes, die mijn vrouw uit
New Yorks tijdschrift had geknipt.
Op de achterzijde van één van die uit
knipsels stond een deel van de kolom:
Waar de stad over spreekt".
Het leek -op het verslag van de een
of andere plechtigheid en er stond in, dat
„President en mevrouw Eisenhower" er
bij waren geweest. Zo vernam ik, dat de
piesident in werkelijkheid een andere
generaal was.
Toch lijkt het, als ik er op terugzie,
of de weken en maanden snel voorbij
jn gegaan. Dat komt, omdat ze leeg
Juist die leegheid maakt echter, dat
elke dag op zichzelf zo langzaam voorbij
schijnt te gaan.
Ik placht wakker te worden als de
reveille voor de bewakers werd geblazen
dan dacht ik: 16 uur tot ik weer kan
lift! «end
bla.
amilieberichten uit andere
bladen
Wachten, steeds
maai wachten
In een cel leeft een mens terwijl hij
slaapt zolang hij wakker is, bestaat
hij alleen maar. In zijn dromen leeft hij
het leven dat hij in werkelijkheid niet
kan leven.
Ik droomde dat ik kranten kocht, door
de straten liep, in de trein reed, in
restaurants at, met mijn vrouw en met
vrienden praatte.
De tijd gaat het langzaamst, als de
gevangene alleen is, want dan is hij ge
heel op zichzelf aangewezen. De kans is
dan groot, dat zijn geest hem parten
speelt en hem noodlottig wordt.
Als hij een celgenoot heeft, beschikt
hij over de kracht van twee. Naast zijn
eigen krachten heeft hij nog die van een
Ik ben slsechts ongeveer drie maanden
alleen geweest in Roezienje, maar ik heb
een man gekend, die meer dan negen
maanden in eenzame opsluiting heeft
doorgebracht en een ander, die alleen of
met een metgezel meer dan twee jaar
op zijn berechting heeft gewacht.
Ik heb achtereenvolgens zeven celge
noten gehad: twee Tsjechen, twee Mora-
viërs, écn Slowaak. één Slowaakse jood
en één Oostenrijker. De leeftijden
varieerden van 20 tot 60 jaar. Twee van
hen waren monteurs, één was schrijver,
één priester, één politiebeambte, één of
ficier en één politicus.
De lange dag begon met de reveille
omstreeks half zes 's morgens en eindigde
met de taptoe te ongeveer half tien des
Daar tussenin was alles wat gebeurde,
hoezeer ook behorende tot de dagelijkse
sleur, een mijlpaal, die betekende, dat
een zekere hoeveelheid tijd voorbij
en dat de gevangene weer zoveel dichter
bij bedtijd was gekomen.
Na de reveille kleedden wij ons aai
vouwden onze dekens op, wasten ons mi
harde wasserijzeep in koud water e
onbeten. Dan wachtten wij op het bote:
hammetje, dat zwakke gevangenen zoals
ik midden op de morgen kregen,
daarna weer op de lunch.
Na de lunch was het wachten op het
boterhammetje van de namiddag en daar
na op het avondeten. Vervolgens
nog drie uur verstrijken voor het
bedtijd was.
Elke maaltijd was een gebeurtenis
belang, want hij betekende, dat er i
tijd voorbij was en wij luisterdèn
langend naar de geluiden, waaruit
konden opmaken, dat bewoners van
arbeidskamp in de nabijheid door onze
gang schuifelden om achter elke deur
Ondertussen hielden wij ons bezig met
de fascinerende vraag, wat we zouden
krijgen.
Voor elke maaltijd opende een bewaker
de deur van de cel, zodat wij ons eten
binnen konden halen. Elke gevan
gene kreeg een kleine dubbele ketel,
iarvan de onderste helft met vloeibaar
de bovenste met vast voedsel gevuld
Het ontbijt bestond onveranderlijk
uit een stuk grof roggebrood met een
koffiesurrogaat, dat vermoedelijk
was bereid uit gebrand graan.
De lunch omvatte soep, die ge
woonlijk uitstekend was, en aai'd-
appelpuree met jus, spinazie, zuur
kool en andere kool dan wel wor
telen, of anders zware Tsjechische
knoedels met jus.
Het avondmaal kon bestaan uit
aardappelen, rijst of gekookte parel
gerst, een smakeloos gerecht, dat vele
gevangenen door het toilet spoelden.
Ongeveer twee keer per week kregen
e in onze jus stukjes blikvlecs van ge
deelten van het dier, die hadden moeten
orden weggegooid, maar op Zon- en
feestdagen was er een deugdelijk stuk
lees.
Soms was het goed gebraden varkens
lees, soms taai en droog gekookt rund-
lees. Nu en dan kregen we verse groen
ten, dikwijls met nog wat zand er in.
Het eten was niet fijn, maar in de regel
smakelijk en voedzaam.
Zingen in de cel
We verzonnen enkele dingen om de tijd
tussen de maaltijden te doden. Van mijn
celgenoten leerde ik 'n weinig Tsjechisch
Slowaaks en een paar woorden Rus
sisch, Hongaars, Hebreeuws en Arabisch.
Met de priester sprak ik een primitief
Frans en ik leerde hem Engels. Wij
zongen liederen in verscheidene talen.
De politicus leerde mij „Zwarte ogen" in
het Russisch en ik leerde hem „Dinah",
.Me and my shadow" en „the battle
hymn of the republic" in het Engels.
Wij speelden vraag- en antwoordspelen,
tekenden een schaak- en dambord
closetpapier en kneedden de stukken
roggebrood, dat zo hard als steen w
als het droog was.
De priester kleurde de witte sukken
iet tandpasta en zo hadden we er
vee spelen bij.
Wij kregen uit de gevangenisbibliotheek
boeken in het Tsjechisch en Slowaaks
)f twee per week dit waren
tendeels propagandaromans.
Ik kreeg ook drie pakketten Engelse
boeken, van mijn vrouw, van
Succes bij oefening Mariner
Aanvallen van twee groepen Thunderjets
werden snel afgeslagen
DE NEDERLANDSE torpedobootjager Kortenaer heeft Zondagavohd laat
een groot succes geboekt, door een onderzeeboot „tot zinken" tè bren
gen. Kort voor middernacht werd op het radarscherm in de commando
centrale een schip waargenomen. Lichten kon de uitkijk niet ontdekken.
Dichterbij komend, kon men echter op de brug de vage omtrekken van een
onderzeeboot zien. De onderzeeër was door de plotselinge verschijning van
de Koirienaer volkomen verrast. Wel dook hij onmiddellijk, maar het was
reeds te laat. De dieptebommen hiervoor werden handgranaten gébruikt
werden afgeworpen en troffen doel.
De onderzeeboot gaf het gebruikelijke
signaal, dat hij getroffen was. De com
mandant van de Britse Tenacious, waar
mee de Kortenaer patrouilleert stuurde
zijn collega van de Kortenaer terstond
een telegram waarin hij hem compli
menteerde met dat behaalde succes. Het
tot zinken bron-gen van een onderzee
boot is ook in werkelijkheid iets, wat nu
ndet da gelijks gelukt. Overste de Vos,
zijn officieren en bemanning, waren dan
ook zeer te spreken over dit resultaat
van hun actie.
Aan de Nederlandse torpedobootjagers
Kortenaer en Evertsen was tezamen met
de Engelse Tenacious de belangrijks
taak opgedragen in het middelste deel
van Het Kanaal te patrouilleren ter be
scherming van de convooien, die tussen
Engeland en Frankrijk en uit de Ver
enigde Staten naar en van l^est-Europa
vairen. De jagers behoren tot de blauwe
partij, die wordt aangevallen door de
Oranje partij. Deze heeft de beschikking
over onderzeeboten, kleine snelvarende
motortorpedoboten en kanonneerboten
voor korte aanvallen en uiteraard
vliegtuigen.
Op een morgen doken plotseling uit
een laag hangende regenwolk drie Thun
derjets van de vijand op de torpedoboot
jagers neer en scheerden met enorm ge
raas over de schepen heen. Ogenblikke
lijk werd het vuur geopend en de aan-
5EVALLEN: Me\
JVERLEDEN: S C v Buui
A Donker-Philipszoc
i; Ch
Ider. vr. 8fl jr. Utrecht; A K H Breebaart.
n, 47 jr Poortugaal; L A Bartelds, man.
jr R'dam; G H Faddegon. man. 73 jr.
Hum; J P M Stuyt-Fagot. vr. 88 jr. Put-
val afgeslagen. Diezelfde middag deed
een groep van acht Thunderjets nogmaals
een aanval, waarbij zij echter danig ge
hinderd werd door twee Meteoi-s van de
Blauwe partij, die er in slaagden de
formatie uit elkaar te
Zaterdag namen de luchtaanvallen io>
hevigheid toe De Tenacious kreeg
voltreffer op een der vitale installaties
en de commandant verklaarde zijn schip
uitgeschakeld. Hij werd door het hoofd
kwartier aan de formatie onttrokken,
droeg het commando aan de Evertsen
en kreeg een nieuwe taak toebe
deeld Juist even voor middernacht rin
kelden Zaterdag de alarmbellen,
waren twee vijandelijke jagers gerap
porteerd door een verkenningsvliegtuig.
Zwijgend stond ieder op zijn post in af
wachting van het komende gevecht. Als
een grauwe schim sneed de Kortenaer
zich met grote snelheid een weg ia
door zilverwit maanlicht beschenen
een bruisend zog achter zich trekkend.
Lp de brug stonden commandant
fieieren, de donkergroene helm op het
hoofd, weggedoken in de waohtj
turende naar de vijand, die deze nacht
echter verstek liet gaan.
Het werk, d'at oi
marine verrichten, stelt aan uithoudings
vermogen en waakzaamheid de hoogste
Hebt U ook wel eens zo'n
hoofdpijn? Neem dan Aspirin
(alleen echt met het BAYER-
kruis).
Amerikaanse Ambassade en van Asso
ciated Press, romans, toneelstukken,
gedichten en geschriften over muziek en
etenschap.
Ik kreeg ook enkele Sowjetpublicaties
het Engels: Gorki, Dickens, Howard
Fast en enkele tijdschriften van propa
gandistische aard van mijn „rapporteur".
Zo hadden we iets te lezen.
In Januari 1952 begon ik liédjes
schrijven eenstemmige melodieën met
woorden op closetpapier.
Voor ik vrij kwam, had ik meer dar
400 liedjes, drie revues en tal van schet
sen geschreven. U moet er maar nie
bij uw muziekhandelaar naar vragen!
Wij zagen met verlangen uit naar d<
vastgestelde programmapunten van elki
week: het kopen van sigaretten, versna
peringen en fruit bij een functionaris var
de gevangenis, die bij de celdeuren de
bestellingen opnam en de artikelen
paar dagen later afleverde en de komst
van schoon ondergoed van ongebleekt
katoen uit de gevangeniswasserij.
Onze bovenplunje van taankleurige
jute werd slechts vervangen, wai
het al te vuil werd of gaten begon te
Ongeveer om de twee weken kregen
we een douche en we mochten naar be
hoefte naar de spreekkamer van de dok
ter of de tandarts.
Laatstgenoemde heeft bij mij verschei
dene holle kiezen geplombeerd.
De dokter stopte me in het ziekenhuis
van de gevangenis wegens wat hij had
gediagnosticeerd als tuberculose.
Soms, maar zelden, mochten we op de
binnenplaats van d,e gevangenis wande
len en ik ben vijfmaal per auto
Praag geweest.
Hoe hongerig dronken mijn ogen ln
al wat op straat was te zien: de huizen,
de mensen, de bomen, het gras, de
Laat nu de
kat maar
komen
<~r- f- 1 Ov-v.
51
CowrigM P l 8 Bo» 6 ComaIisjwi
S//Z
Vertrek een dag uitgesteld
Een nacht onder de blote hemel doorgebracht
temidden van leeuwen en neushoorns
(Van onze correspondent Alfred van Sprang)
HET IS HEEL MOEILIJK, iets te weten te komen over de avonturen,
welke Prins Bernhard meemaakt in zijn junglekamp. De geheimhou
ding omtrent het doen en laten van de Prins, die nu eens werkelijk on
bespied zichzelf wil zijn in deze vacantie, is waarlijk nog groter dan die
rond de atoomproeven in Australië. Natuurlijk is dit niet. omdat er ge
heimzinnige dingen zouden gebeuren, maar eenvoudig omdat de Prins
van geen publiciteit wil weten en gewoon als ieder
Het is de bedienden en de chauffeurs
in de trucks die de jachttropeeën naar
de bewoonde wereld brengen, verboden,
is over te praten. Vraag ik hun, hoe
A-eer is, dan zeggen zij zelfs: „Wij
hebben niets te vertellen".
Toch ben ik er achter gekomen dat
het gezelschap van de Prins een nacht
n het kamp, aan de oever van een
mversnelling heeft doorgebracht.
Zij bleven op het jachtterrein, ook toen
de duisternis viel en hadden dikke wol
len dekens bij zich om zich te bescher-
en tegen de koude van de nacht.
In gezelschap van de jager Douglas
leschijn, het uitspansel, maar vooral de
uimte, die ik miste in mijn cel.
De eerste keer moest ik in de Pankrac-
gevangenis getuigen in het proces van
p Tsjechen, die waren aange
klaagd wegens spionnage en die langs
in verband waren gebracht met
mijn eigen zaak. De politiek maakte mij
duidelijk, hoe ik moest getuigen. Dat was
i Maart 1952.
Naar de ambas
sadeur
Zes weken later werd ik naar een po
litiebureau in het centrum van de stad
gebracht om een ontmoeting te hebben
met de ambassadeur der Verenigde Sta
ten. Ellis O. Briggs. Pas toen kwam ik
eten, dat de politie het mis had ge
had, toen zij mij vertelde: „De Ameri
kaanse ambassade zal niets voor U doen".
In October daaraanvolgende had het be
zoek een onderhoud met een andere func
tionaris van de ambassade, de zaakge
lastigde P. King, ten doel. Voorts moest
ik vijf maanden later een keer naar i
iekenhuis om onderzocht te worden
slechts twee dagen voor mijn invrijheid
stelling had ik opnieuw een onderhoud
met King.
Gebeurtenissen als deze waren zeld-
ime onderbrekingen van mijn eentonig
bestaan. In de cel kwam altijd een ogen
blik, waarop wij niet meer wisten wat
wij moesten doen en dan liepen wij op
nieuw op en neer en zagen reikhalzend
uit naar het ogenblik om naar bed te
gaan.
Er bestond een voorschrift ver
moedelijk ten doel hebbend zelf-
moord te voorkomen dat elke ge
vangene, behoudens speciale vergun
ning, met zijn handen boven zijn
dekens moest slapen.
Omdat ik een buitenlander was,
e er zwak uitzag en geacht werd
zich niet van kant te zullen maken,
kreeg ik vergunning met de handen
onder het dek te slapen.
Enkele van de bewakers, in het
bijzonder de jongere en nieuwere,
dwongen mijn celgenoot, zich aan de
letter van dit voorschrift te houden.
Als iemand slaapt steekt hij ech
ter uit macht der gewoonte gemak
kelijk zijn handen onder de dekens
en als mijn celgenoot dat deed, bons
den zulke bewakers op de deur en
schreeuwden: „Handen boven de
dekens".
Dan waren we beiden wakker en
opnieuw met ons bewustzijn in de
gevangenis.
We sliepen weer in, maar al heel j
hoorden we opnieuw hetzelfde geschreeuw
voor ons eigen deur of voor die van eer
ander, verder in de gang. In zulke nach
ten sliep niemand goed.
De gehele nacht brandde boven om
hoofd het electrische licht en om de paai
minuten loerde een bewaker door het
kijkgat in de deur. Als hij van de goede
soort was, konden we desondanks slapen.
Maar op elke dag volgde een morgen en
moesten we een nieuwe dag zien door te
komen: 16 uur, 960 minuten, 57.600 secon
den.
Zo worstelde ik mij door twee Jaren
heen.
Kort vóór middernacht op 15 Mei 1953
maakte een bewaker mij wakker. Hij
bracht mij voor een officier van de ge
heime politie, die mij vertelde, dat presi
dent Antonin Zapotocky mij op de smeek
bede van mijn vrouw het is mij niet
bekend wat er nog meer achter gestoken
kan hebben de rest van mijn straf had
kwijtgescholden.
En de volgende morgen om half tien
verliet ik de gevangenis voor de laatste
Minder dan zes uur later bracht
auto van de Amertkaanse ambassade mij
over de grens van Tsjechoslowakije.
I (Copyright Ass. Press).
vacantie houdt.
Hunting bracht de Prins een wonder
lijke nacht in de jungle dooi
stille hemel als dak en de vreemde
nachtgeluiden van leeuwen, rhinoceros-
olifanten rondom,
leerden het echte jagerslevi
den zelfs een aam-al va:
rondsluipende leeuw.
Prins Bernhard is zo enthousiast
deze ongekende avonturen, dat hij tegen
zijn vrienden zei: „Tk heb nog noc
zo'n heerlijke vacantie gehad en n<
nooit heeft het mij zo gespeten, ei
vacantie te moeten beëindigen."
Daarom heeft men besloten, het ve
trek van de Prins nog een dag uit
Het gezelschap heeft al zoveel dien
geschoten, dat hele truckladingen
jachttropeeën. waarbij ook olifantstan
den, naar Arusha zijn gezonden, waar
zij bewaard worden in de tuin van jager
Douglas.
Het Czeminpaleis in Praag,
waar het ministerie van Bui
tenlandse Zaken zetelt. Hier
kreeg Oatis de eerste maal te
horendat zijn vergunning als
correspondent niet zou worden
verlengd.
vJ
Zijn vrouw vergiftigd
twintig jaar
Medeplichtige vriendin
krijgt 15 jaar
De rechtbank te Almelo heeft gisteren
de 34-jarige C. van der S„ wie moord
op zijn vrouw was ten laste gelegd, ver
oordeeld tot 20 jaar gevangenisstraf. Zijn
medeplichtige, de 37-jarige mej. A. W.
H.. kreeg 13 jaar en vier maanden en
ber beschikkingstelling van de regering.
De eis luidde rasp. 20 en 15 jaar. Nad-at
indertijd de 36-jarige vrouw van S„
moeder van vier kinderen, was over
leden. deden in Hengelo geruchten de
ronde dat zij niet een natuurlijke dood
was gestorven.
Nog vóór de begrafenis stelde de poli
tie een onderzoek in. waarbij het ver
moeden rees. dat de vrouw door vergif
tiging om het leven was gekomen. Haar
man en de 37-jarige fabrieksarbeidster
A. W. H.. met wie de man een verhou
ding had, werden gearresteerd. Zij leg
den toen een volledige bekentenis af. Zij
hadden de vrouw vergiftigd. Enige tijd
laber ontkenden de verdachten echter de
moord te hebben bedreven.
Ook voor de Almelose rechtbank ont
kenden beide verdachten thans hard
nekkig. Volgens de getuige-deskundige.
dr Zeldenrust, stond echter onomstotelijk
vast dat de vrouw door fosforvergiftiging
om het leven is gekomen.
Op de Ernst Sillemhoeve
Minister Witte stelt 1.000 extra-woningen
beschikbaar voor het komende jaar
SAMEN MET 21 gerepatrieei'den heeft Koningin Juliana gistermiddag
het noenmaal gebruikt op de Ernst Sillemhoeve te Lage Vuursche,
waar zij de conferentie van het Centraal Comité van Kerkelijk en Particu
lier Initiatief voor Sociale Zorg ten behoeve van Gerepatrieerden bijwoon
de. De belangstelling van de Koningin voor het lot der gerepatrieerden
was zeer groot. Zij sprak met allen en toonde haar innig medeleven en
ook medelijden. „Als een moeder sprak zij tot ons", zei een der gerepa
trieerden, de heer Koester, later ontroerd.
Na de lunchpauze onderhield de Ko
ningin zich buiten nog enige tijd met
enkele deelnemers aan de conferentie en
met een aantal personeelsleden van de
Ernst Sillemhoeve Daarna trok zij zich
nog geruime tijd terug om haar gesprek
met de gerepatrieerden voort te zetten,
dit in afwijking van het programma.
Mr Ph. H. M. Werner, voorzitter van
de Coördinatiecommissie Gerepatriëer-
Koningin Juliana woonde giste
ren te Lage Vuursche een ge
deelte van de conferentie op de
Ernst Sillemhoeve hij, die daar
georganiseerd was door het Cen
traal Comité voor Sociale Zorg
aan Gerepatrieerden. H.M. ge
bruikte met de deelnemers een
Indische rijsttafel. Boerinne
tjesoffreren de spijzen.
den, deelde mee dat minister Witte voor
1954 nog 1 000 extra-woningen aan gere
patrieerden zal toewijzen. Dit is hard
nodig, want op 1 September verbleven
nog steeds 1627 gezinnen in woonoorden
en pensions. Op die datum waren 7832 ge
zinnen aan een huis geholpen. In totaal
waren 9700 gezinnen door ae overheid on
dergebracht. tegen 270 op 1 Juli 1590.
Onder de gerepatrieerden bevindt zich
veel administratief personeel, dat moei
lijk plaatsbaar is en de omscholing in de
rijkswerkplaatsen heeft weinig succes
gehad. Zo waren in April nog 57 pet. van
de mannen werkloos.
Rector P Mommersteeg uit 's-Herto-
genbosch beklemtoonde de opdracht van
naastenliefde, die hier voor iedere Neder
lander ligt.
Als ds Nederlandse huisvrouw hair ge
repatrieerde buurvrouw eens uitnodigt
mee te gaan winkelen, als de heer des
huizes zijn buurman inviteert voor een
voetbalmatch en als de Jeugdige gerepa
trieerden welkom *(Jn In het huls van
hun Nederlandse kameraadjes, is dat voor
de aanpassing van het grootste belang.
Vrouw doodde baby
4 jaar geëist
Meisje werd mishandeld
tijdens huilbui
Voor de Utrechtse rechtbank is giste
ren tegen de 25-jarige Indonesische
vrouw E. K.-W. uit Utrecht, die door
zware mishandeling de dood van haar
dochtertje zou hebben veroorzaakt, vier
jaar met aftrek geëist.
Verdachte, die in 1950 met een Neder
lands militair was gehuwd, bleek niet
opgewassen te zijn tegen de moeilijk
heden waarin zij verkeerde toen haar
man in Mei j.L in het hospitaal moest
worden opgenomen en zij de zorg voor
drie kleine kinderen had. Het was be
kend. dat zij de kinderen herhaaldelijk
sloeg en speciaal het huilen van haar
tweeling van negen maanden scheen
haar hevig te irriteren.
Toen het kleine meisje op 12 Mei j.L
een huilbui had. was het haar te mach
tig geworden. De vrouw sloeg de baby
met een dekenklem en drukte het kindje
tegen de houten rand van het ledikantje.
Dit had de dood tengevolge.
Haar verweer voor de rechtbank luid
de. dat zij zeer zenuwachtig was ge
weest. doch niet de bedoeling zou heb
ben gehad het kind te doden. Thans
verklaarde verdachte spyt te hebben
van het gebeurde.
Uitspraak op 13 October.
Delfzijl krijgt zijn 100ste
kustvaarder
De honderdste DelfzijLse kustvaarder
zal binnenkort in de vaart worden ge
bracht. Voor zover bekend is. heeft Delf
zijl, de haven van het Noorden nog nooit
zo n grote vloot van zeeschepen gehad.
Het aantal van honderd zal, m verband
met de nog in aanbouw zynde schepen,
dit jaar nog belangrijk worden over
schreden. Er kan eigenlijk nog slechts
van kustvaarders worden gesproken, daar
de grootste „kustvaarders" om en bh de
1000 ton d.w. meten.
De honderdste kustvaarder werd ge
bouwd voor rekening W. en T. K Boot»-
i sr en F. Bootsman. Het schip heeft
-- inhoud van 4O0 ton brt De offceiffl»
proefvaart zal Maandag plaat* hebben.
