MUSSOLINI bevrijd
Hinderlijke parasieten bij onze hond
obinóon^ K^ruóog^,
v&n
ö&nieLöefoe
m&Lcontent jouRnalist werö qeïnspiReeRö öoor öe a.vontuRen
van een RevolutionndiR zeeman
STUURMAN Alexander Selkirk was
geen gemakkelijk mens in de om
gang. Verre van dat. Kapitein Tho
mas Stradling, die met deze jong»
Schot aan boord in 1704 met de .Cin
que Ports" de haven van Londen ver
liet voor een reis naar Zuid-Ameri-
ka, had dat al spoedig in de gaten.
Er vielen harde woorden, er kwam
regelrecht ruzie en de kapitein voel
de dat zijn gezag werd ondermijnd
op deze manier. Dat kon niet geduld
worden in de kleine gemeenschap
aan boord en hij nam dan ook een
harde maar in die dagen niet onge
bruikelijke maatregel.
Toen de Cinque Ports" ankerde
bij het onbewoonde eiland Juan Fer
nandez ergens voor de kust van Chili
en de bemanning aan land ging om
vers water te halen, laaide de vete
tussen kapitein en stuurman hoog op.
De laatste werd veroordeeld om een
zaam achter te blijven op het eiland.
De vier illustraties bij dit artikel
zijn ontleend aan de uitgave, die
in 1735 bij Van Waesberge te
Amsterdam het licht zag.
Eigenlijk een vorm van uitgestelde
doodstraf, maar op muiterij tegen het
hoogste gezag aan boord stond dan
ook de doodstraf.
De ..Cinque Ports" voer weg zon
der Selkirk. De ongelukkige stuurman
liep het schip nog na tot hij aan zijn
middel in het water stond, smekend
om genade, maar de maat was vol
en het schip verdween weldra aan
de horizon. Maar toen de banneling
van de eerste schrik wat bekomen
was, gins hij niet kalm op z'n dood
zitten wachten. Hij bouwde een hut,
zocht voedsel en wist zich in het le
ven te houden tot hij na vier eindeloze
jaren en nog vier maanden tenslotte
werd gered door een ander schip, dat
het eiland aandeed.
Na veel omzwervingen kwam hij
pas in 1711 als tamelijk vermogend
man in Londen terug. Zijn avonturen
waren inmiddels op alle zeven zeeën
besproken en toen hij in de Londense
haven arriveerde, waren er verschil
lende verslaggevers om hem te inter
viewen. Zijn belevenissen versche
nen in de kranten, maar c'ie versla
gen zouden onze Alexander nfet on
sterflijk hebben gemaakt. Dat hij
zij het onder een pseudoniem nog
overal bekend is terwijl de naam van
kapitein Stradling reeds lang is ver
geten, dankt hij aan een andere jour
nalist, n.l. aan een zekere heer Da
niël Defoe.
T^EFOE werd in 1659 geboren als
zoon van een slager en leidde
aanvankelijk het leven van de be
faamde twaalf ambachten en dertien
ongelukken. Hij zou worden opgeleid
tot predikant onder de dissenters,
maar verzaakte deze geestelijke roe
ping al spoedig. Toen ging hij in de
handel, waar hij o.a. een tijd als kou
senkoopman zijn brood verdiende.
Maar eerst in de journalistiek vond
hij z'n levensroeping. Vooral in de
satire op het politiek gebeuren van
elke dag was hij een meester.
Eén ding pleit voor hem, hij was
een echte Oranjeklant. In 1688 voeg
de hij zich bij het leger van Stadhou
der Willem III na diens invasie in
Engeland en nog in 1701 bestreed hij
In zijn brochure „The trucborn En
glishman" de vooroordelen, die velen
van zijn landgenoten koesterden te
gen deze geïmporteerde vorst. Zijn
scherpe pen bracht hem vaak in
moeilijkheden. Twee jaar zat hij in
de Newgate gevangenis wegens het
schrijven van een scherp pamflet on
één keer stond hij te pronk, met hoofd
en handen in de schandpaal geklon
ken. Hij miste daarbij de troost van
zeker soort „toeback", maar mocht
het genoegen smaken, dat het Lon-
dense publiek hem een ware ovatie
bracht en geen rotte eieren, doch bloe
men naar het hout der schande wierp.
Van 1704 tot 1713 gaf hij in z'n een
tje een krant uit, de „Review'' Zeer
veel gelezen werd zijn boeiend ver
haal m reportage-vorm over de pest
epidemie* die Londen in 1665 teister
de. Hij schreef dit pas in 1722 en hij
was pas vier jaar toen de pest in
Londen woedde, maar het is of de
auteur zelf die vreselijke maanden
in Londen heeft doorgebracht.
Hoewel zijn geschrijf veel opgang
maakte, waren het toch slechts één
dagsvliegen, die hij produceerde;
commentaar op actuele gebeurtenis
sen die weldra zijn waarde verloor.
Was Defoe op 55-jarige leeftijd ge
storven, wij zouden zijn naam wel
licht niet meer kennen. Maar hij stierf
niet, doch zette zich aan het schrij
ven van een boek, dat hem een
plaats zou.bezorgen onder de auteurs
die zeven generaties na hun dood nog
gelezen worden.
IN 1718 hield het Engelse Parle
ment zich druk bezig met de
kwestie van de zeeroverij. De zee
vaart stond in het middelpunt van de
belangstelling en als goed journalist
voelde Defoe aan, dat een boek over
dit onderwerp, mits spannend ge
schreven, er thans in zou gaan als
koek. Toen schoot hem het verhaal
over Alexander Selkirk te binnen en
voortbordurend op het thema van de
eenzame zeeman, die op een onbe
woond eiland zijn leven in stand moet
trachten tehouden, schreef hij zijn
Na enig zoeken vond hij tenslotte
een uitgever, William Taylor in Pa
ter Noster Row te Londen, wiens boek
handel de toepasselijke naam „In
het Schip" droeg. Hier verscheen dan
in 1719 het boek onder de wijdlopige
titel:
„Het leven en de vreemde, ver
rassende avonturen van Robinson
Crusoe van York, zeeman, die 28
jaar geheel alleen op een onbe
woond eiland voor de kust van
Amerika leefde bij de mond van
de grote rivier de Orinoco, daar hij
bij een schipbreuk waarbij alle
mannen omkwamen behalve hij,
aan land was gespoeld, met een
verslag hoe hij tenslotte op vreem
de wijze door ZEEROVERS werd
bevrijd. Geschreven door hemze'J"
Zoals men ziet was de titel een ad
vertentie op zichzelf en het zal Defoe
wel zijn, die op de gedachte kwam
om het woord „zeerovers" met hoofd
letters te drukken als zijnde een bij
zonderheid die het boek een extra ac
tualiteit verleende.
Het boek was voor de uitgever een
onmiddellijk succes. Er verschenen
vier drukken binnen de eerste drie
maanden en sindsdien zyn er tot cp
de huidige dag honderden verschenen
in tientallen talen. Het simpele ver
slag, dat Robinson zelf geeft van zijn
avontuurlijk leven en de manier waar
op hij zich weet te handhaven zonder
de hulpmiddelen der beschaving, heelt
steeds oude en jonge lezers weten te
boeien.
Defoe buitte het succes direct uit
door een tweede deel te schrijven,
dat ook nog veel verkocht werd en
daarna een derde dat slechts matige
resultaten opleverde. Meer verdiende
het ook zeker niet. Een gaaf exem
plaar van de eerste drukken der drie
delen is een begeerd bezit voor boe
kenverzamelaars en brengt thans in
Amerika zeker 60.000 op. William
Taylor kreeg hc^fl wat minder voor
een exemplaar, maar toen hij in 1724
overleed, liet hij z'n weduwe dank zij
Defoe's boek, toch bijna een half mil-
lioen gulden na. Zoals het vaak ging
in die tijd, de auteur zelf overleed in
1731 in behoeftige omstandigheden.
NATUURLIJK wekte het succes van
de Robinson ook naijver op. De
uitgever klaagt hier al over in zijn
voorwoord bij het derde deel. Een
zekere Charles Gildon liet een boekje
verschijnen onder de hatelijke titel:
„Het leven van Mr. D. De F. uon
Londen, kousenhandelaar, die meer
dan 50 jaar geheel alleen in het
Koninkrijk van Noord- en Zuid-
Britannië heeft gewoond".
(Voor vervolg pag. 6)
DIRECT INGRIJPEN IS NOODZAKELIJK
P EN grote plaag onder de
■*-* honden vormen de wor
men. Zij dringen de inwen
dige organen binnen én kun
nen daar ernstige verwoestin
gen aanrichten. De honden-
Üefhebber zal daarom regel
matig de hond op wormen
controleren.
Wanneer het feit geconsta
teerd wordt dient onverwijld
ingegrepen te worden om er
ger te voorkomen. Dik wij 16
zal men reeds een vermoeden
hebben alvorens de wormen
te constateren. Verschijnselen
als braken, diarrhee, sterk
wisselende eetlust en met het
achterdeel over de grond
schuiven doen al vermoedens
rijzen.
Er kunnen zich drie ver
schillende soorten voordoen
en we) ten eerste de spoel-
wormen. Deze wormpjes zijn
aan hun naam reeds te her
kennen Zij zijn wit rossig
van kleur en hebben de
vorm van een spoeltje of
sigaar Dik in het midden,
aan de uiteinden puntig.
Zij komen veelal bij jonge
honden voor en nestelen zich
in de dunne darm. Het zfjn
parasieten en zij onttrekken
voedsel aan het jonge hon
denlichaam, waardoor het
diertje vermagert en sterk
aan weerstand inboet. Er
ontstaat een zogenaam<t
wormbuikje, dat veroorzaakt
wordt door de ophoping van
wormen die de darm afsluiten
en waardoor zich gassen gaan
ophopen. De gevolgen zijn
krampen en stuipjes, alsmede
aandoening van de darmwand.
"D EGRIJPELIJK dient mén
na de ontdekking dadelijk
in te grijpen door de dieren
arts te raadplegen, die dan
een toepasselijke worm kuur
zal voorschrijven, waardoor
het dier grondig geholpen
wordt. Begin niet zelf met
het geven van wonnmiddel-
tjes, want sommige zijn doel
loos en andere te sterk in
uw geval. Het zou niet
de eerste keer zijn, dat
een hond zwaar ziek werd
van een verkeerde wormkuur.
De volgende soort wormen
zijn de haakwormen. De be
smetting ontstaat door de
larven, welke ln water, be
dauwd gras en besmette uit
werpselen voorkomen. Zij
tasten op verwoestende wijze
de darmwand aan en veroor
zaken hierdoor darmontste
king. Natuurlijk wordt de
spijsvertering ook in de war
gebracht en zelfs kan bloed
armoede het gevolg zijn. BU
ontdekking schakele m
delijk de dierenarts in
hier is een speciale worm-
kuur het afdoende middel.
Over het algemeen komt de
haakworm hier weinig voor.
De bekendste en beruchtste
van alle is wel de derde
Ook
soort, de lintworm. De lint
wormen zijn een hardnekkig
kwaad, waar men het besie
korte metten mee kan maken,
aangezien zij een hond vol
komen te gTonde kunnen
richten.
T") E lintworm huist in hel
U darmkanaal en het be
langrijkste deel is de kop.
Deze kop is de moeder van
het geheel en groeit gestadig
aan. Het lichaam bestaat uit
geledingen, die ieder op zich
tweeslachtige i
Ierse Setters. Zijn 't geen schotjes?
lintworm kan twee meter
lang worden en er zqn er
zelfs die wel vijf meter kun
nen worden.
De lintworm ls dadelijk te
herkennen. De rijpe geledin
gen laten los van het lichaam
cn komen met de uitwerpse
len naar buiten. Zo'n geleding
is plat, vandaar de naam lint
worm en heeft een wit, rose
tot lichtblauwe kleur. De uit
geworpen geleding is l ijp cn
bergt eitjes in zich. De ge
leding zelf beweegt zich
uitermate langzaam voort en
sterft meestal spoedig.
Door gelik, gesnuffel enz.
aan besmette plaatsen krijgt
de hond de geleding naar
binnen. De eitjes komen in
do maag terecht en de larve,
die later ontstaat, boort zich
door de darmwand en komt
in inwendige organen terecht.
Daar begint het lieve leven
een aanvang te nemen en er
ontstaat een volslagen lint
worm. Zo kunnen bij één
hond verscheidene lintwor
men voorkomen.
VER het algemeen doen
zich bijna geen ziektever
schijnselen voor. Men dient
nu echter niet te denken, dat
het dan dus niet zo erg is
want door deze parasiet wor
den de beste voedingsstoffen
afgezogen en wordt het weer
standsvermogen van de hond
volkomen ondermijnd. Boven
dien wordt het dier steeds
magerder, terwijl het over het
algemeen een behoorlijke eet
lust aan de dag legt.
Dat de hond in een der
gelijke positie natuurlijk zeer
vatbaar is voor infecties
ligt voor de hand. Daar
om moet de lintworm er
uit. Trouwens het komt niet
altijd voor dat er geen ziekte
verschijnselen zfjn te bespeu
ren, want de gevolgen kun
nen ook darmontsteking, diar
rhee enz. zijn. Natuurlijk
dient ook hier de dierenarts
dadelijk bij geroepen te wor-
Van een dergelijke worm-
kuur is onze vriend meestal
wel een poosje ln de lappen
mand, maar dat moet men er
voor over hebben om het
kwaad te bestrijden.
MMüML
Vandaag tien jaar geleden:
Stout stukje van Duitse valschermtroepen
BEGIN September 1943 werden we
verrast door 't bericht van de on
voorwaardelijke capitulatie van Ita
lië. 't Kraakte al lang in 't land van
koning Victor Emanuel. In Juli was
Mussolini afgetreden en werd hij op
gevolgd door maarschalk Badoglio.
Wat er precies gebeurd was bleef
voorlopig een geheim. Tot opeens in
September uit Duitse bron het ver
haal werd gepubliceerd, dat Mussoli
ni op verraderlijke wijze ontvoerd
Van deze sensationele gebeurtenis
werd het volgende verslag gegeven.
Na een te Rome gehouden zitting van
de grote fascistische raad op 25 Juli
begaf de Duce zich naar de villa Sa-
voia voor een onderhoud met de ko
ning. Hij wenste volmachten voor een
zeer krachtig optreden „tegen de door
bepaalde kringen systematisch ge
voerde sabotage". Het onderhoud
duurde twee uur. De koning luister
de aandachtig naar hetgeen de Duce
te vertellen had. Toen Mussolini was
uitgesproken, zei de koning: „Ik moet
u mededelen, dat uw opvolger als mi
nister-president reeds is aangewezen
en dat hij zijn functie in feite reeds
aanvaard heeft, namelijk maarschalk
Badoglio. Stelt u zich ter beschikking
Mussolini verliet woedend de villa
en buiten gekomen riep hij met lui
der stem: „Laat mijn auto voorko
men!" In plaats van zijn auto kwam
er echter een Rode Kruisauto. Tege
lijk trad een kolonel op de Duce toe
en zei hem: „Excellentie,, ik heb de
opdracht gekregen u te arresteren.
Ik verzoek u derhalve in deze auto
plaats te nemen". Daarop werd Mus
solini door enige mannen aangegre
pen en, ofschoon hij zich heftig ver
weerde, wist men hem in de auto te
krijgen, waar hij op een brancard
werd vastgebonden. Hij werd natuur
lijk streng bewaakt en van de ene
plaats naar de andere vervoerd.
IT drama gebeurde op 25 Juli, of
schoon het eerst in begin Septem
ber bekend werd gemaakt. Nauwe
lijks waren we van de verbazing be
komen, toen op 12 September uit het
hoofdkwartier van de Führer werd
bericht, dat Mussolini door Duitse val
schermtroepen was b e v r ij d.
Laten we eerlijk zijn: dit was een
zeldzaam staaltje van weergaloze
moed en durf cn we kunnen begrij
pen, dat onze „beschermers" deze
bevrijding in geuren en kleuren op
hemelden.
Na vele speurtochten was Otto Skor-
zeny, Hauptsturmführer der Waffen
SS en van de Sicherheitsdienst, te we
ten gekomen waar de Duce werd ge
vangen gehouden. Dat bleek te zijn
een voormalig berghotel op de 2900
meter hoge Gran Sasso in de Abruz-
zen (midden-Italic). Skorzeny bereik
te met aanvankelijk slechts negen
man het bergmassief, nadat zijn vlieg
tuig van een hoogte van 4500 meter
een duikvlucht had gemaakt tot op
enkele honderden meters van het doel.
Drie mannen met machinepistolen
in de hand begaven zich naar de kel
deringang van het hotel, waar het ra
diostation was gevestigd. Dit werd
met enige slagen van de pistoolkol-
ven vernield.
Op de schouders van zijn manschap
pen beklom Skorzeny een drie* meter
hoge uitbouw, sprong over een muur
en stond plotseling voor de hoofdin
gang van het huis, die door carabinie
ri met machinegeweren werd bewaakt
Verschrikt en volkomen verrast ga
ven deze mannen zich op de eerste
sommatie over. Plotseling zag Skor
zeny aan het venster van een kamer
op de tweede verdieping de gestalte
van de Duce. Ofschoon de gevange
nis van Mussolini door enige honder
den carabinieri bewaakt wc-rd, was er
van tegenstand geen sprake. Zodra
het bevel weerklonk: „Mani in alto!"
(Handen op) werd door de Italianen
hieraan terstond voldaan.
De Duitsers kregen steeds meer
versterking, zodat Skorzeny tot de ka
mer van Mussolini kon doordringen.
De twee mannen, die ter bewaking
in de kamer waren, kregen bevel heen
D
Mussolini verlaat, begeleid door zijn bevrijders, zijn gevangenis.
De trieste historie van Bar-Tudeluut HV)
fUDELUUT kf zeiden we de
vorige maal. Natuurlijk! Als
de leiding kiezen moet tussen het
vertrek van één hoe ook gewaar
deerd lid of- dat van dertig andere
niet minder gewaardeerde leden,
offert zij onbekommerd die ene.
Ze kan niet anders doen, omdat ze
in het tegenovergestelde geval
niets meer te leiden zal hebben.
Maar thuis zelfs als dat samen
thuis is is óók niet alles. Het
heeft wat voor omdat je dan geen
aanstoot kunt geven en omdat je
elkaar in het oog kunt houden.
Het heeft wat tegen, misschien
omdat het op den duur vervelend
is om geen aanstoot te kunnen
geven. Misschien ook wel omdat
een oog allengs wel 'het mooi af
kijkt van de ander en er dan zo
verschrikkelijk veel lelijks over
blijft. Hoe dan ook. het volmaakte
vindt men op deze wereld niet;
zelfs niet als men samen thuis
blijft. Men herstelt de hof van
Eden niet door zijn voordeurtje te
grendelen!
Ik moet bekennen dat ik de
juiste toedracht der dingen niet
weet. Dat is vaak zo met ons werk:
men kan niet door gesloten deuren
heenkijken. Men kan ten hoogste
zijn vermoedens hebben en verder
moet men maar afwachten of de
betrokkenen hun geheimen willen
prijs geven. Dat is trouwens in
heel nette wijken niet anders dan
in de volkswijk. We laten allemaal
heel veel van ons raden en ver
moeden, maar we zorgen er wel
voor dat niemand het preciese te
weten komt. In het geval Bar-
Tudeluut staat slechts nadrukkelijk
vast dat ze omtrent een jaar later
opnieuw ter kranssamenkomst ver
scheen. Onaangekondigd. Plotseling.
Meteen weer op haar oude plaatsje,
helemaal links achter.
Daar zat ze dus weer, en het
gekke is dat niemand daar extra
aandacht aan wijdde. De mede-
kransleden niet. Die vertrokken
geen spier van hun gezicht en
deden of de terugkeer van een
verloren dochter niets bijzonders
was. Misschien was 't dat ook wel
niet. Misschien wisten zij het al
weken tevoren dat ze weer terug
zou komen. Misschien op grond
van ontwijfelbare feiten en mis
schien louter intuïtief. Maar in elk
geval namen ze ogenschijnlijk niet
de minste notitie van Bar-Tude-
luut's verleden en heden. En ook
de leidster deed dat niet. Die be
sefte al lang dat je in de volle
vergadering niet de aandacht op
één lid moet vestigen omdat je
nooit weet hoe dat uitpakt. Die
bepaalde zich enkel tot een extra
groetje bij het vertrek van de
leden en beet liever haar tong
Uit de
VOLKSWIJK
af dan dat ze zou gevraagd hebben
naar Bar. Dat ware het wekken
van slapende honden. Dat ware het
uitlokken van Bar's mogelijke nieu
we invasie in het vrouwendomein.
En daarom: „Hé dag juffrouw Bar,
fijn dat u er ook weer eens
bent!"Maar verder geen woord,
geen toespeling, geen vraag.
Bar-Tudeluut zelf zei al evenmin
iets. Noch die eerste maal, noch de
navolgende keren. Ze was terug
en daarmee uit. Voor anderen een
vraag waarom, voor haar een weet.
Ze zat als vroeger rustig op haar
stoel. Ze at als vroeger de trac-
taties van en voor jarigen. Ze bleef
niet zitten als iemands verzoek
nummer werd aangeheven. Kort
om ze was een voorbeeldig lid,
gelijk ze dat ook voorheen geweest
was
Dat alles duurde tot omtrent de
Kersemis. U weet zo langzamer
hand wel dat de Kersemis voor
een vrouwenkrans verschillende
kanten heeft, al wou ik soms dat
ik beter 'kon merken dat u dat
wist! Eerstens is het Kerstfeest.
Vervolgens is het een uitdelings-
festijn met kleding en kalenders
en verrassinkjes. Ook is het een
bijzondere tractatiegelegenheid van
tympen en chocolademelk, kransjes
en borstplaatjes. En uiteindelijk
betekent het een grote besparing
op het altijd nooddruftige bestaan,
want nooit z\jn er zoveel samen
komsten als in die blijde dagen en
nooit kan men dus zo totaal zonder
kosten van vuur, licht en voedsel
leven als juist in deze donkerste
weken. Maar aan dat alles gaat
veel voorbereiding vooraf en om
deze goed te laten slagen worden
reeds weken van te voren namen
opgenomen en hartewensen geno
teerd. Zo geschiedde het ook dat
jaar. En temidden der vele namen
riep de leidster ook af: „Juffrouw
Bar-Tudeluut...?"
Normaal ware toen geweest dat
de betrokkene hadde geantwoord:
„Jawelen haar wensen geuit.
Maar in stede daarvan, corrigeerde
zij vooralsnog enkel die naam en
zei nadrukkelijk: „Wédüwé Bar-
Tudelmit. voorheen Dronkers
Het klonk als een oude gerenom
meerde firmanaam. Het klonk
tegelijk als een onthulling. Maar
het klonk tenslotte ook als een
mysterie. Want hoe kan nu een
weduwe vervolgens bij haar wen
sen opsommen: „Enne een mans
borstrok. enne een mans onder
broek, enne een paar mans-
Ik weet het werkelijk niet. En
daarom zeggen we tegenwoordig
„Tudeluut" ils we iets niet meer
snappen. Maar vragen niets verder,
want verbeeld je dat Bar toch
weer opnieuw boven water komt!
WIJKPREDIKANT
te gaan, waaraan zij aanstonds ge
hoor gaven.
Vervolgens meldde Skorzeny zich
bij de Duce met de woorden: „Duce,
de Führer zend mij om u te bevrij
den. Gij staat thans onder mijn be
scherming. Ik hoop, dat alles gelukt.
Sprakeloos trad Mussolini op hem
toe en omarmde hem ten diepste be
wogen. Toen zei hij: „Ik had er een
voorgevoel van en heb er nooit aan
getwijfeld, dat de Führer alles zou
doen om mij hier weer uit te ha
len."
Een ogenblik later stapte Mussoli
ni met zijn bevrijder in het gereed
staande vliegtuig. Het starten op het
uiterst kleine, met rotsblokken be
zaaide oppervlak van het bergplateau
was waarlijk een meesterstukje van
de piloot. Tijdens de start moest het
toestel over een gracht springen en
zich vervolgens laten vallen in een
500 meter diepe rotskloof, tot de pi
loot, de machine weer volledig beheer
send, veilig door de dalen van de
Abruzzen kon sturen.
C* NIGE dagen daarna hield Musso-
lini een radiotoespraak tot het
Italiaanse volk. Hij spoorde aan op
nieuw de wapenen op te nemen aan
de zijde van Duitsland, Japan en de
andere bondgenoten. „Alleen bloed
kan een dergelijke schandelijke blad
zijde uit de geschiedenis van ons va
derland verwijderen."
Men weet hoe 't verder gegaan is.
Italië, Duitsland, Japan en de an
dere bondgenoten werden verslagen.
In April 1945 werd Mussolini en ze
ventien van zijn aanhangers te Mi
laan ter dood gebracht. Hun lijken
werden op het Loretoplein tentoon ge
steld.
Tijdens het défilé van het publiek
trok een oude vrouw een revolver en
schoot acht kogels in het lichaam van
Mussolini. „Dit is voor mijn vijf ver
moorde zonen!" riep zij daarbij uit....
Waar vvaarl gij
Waar waart gij, toen Ik de aarde
grondde? Geef het te kennen, in
dien gij kloek van verstand ~jt.
Job 384
l". dit woord, gesproken tot Job,
treedt de Here op in Zijn Majesteit.
Hij toont Job Zijn grootheid en hoog
heid, en Hij doet Zijn knecht gevoelen
diens geringheid voor de hoge God.
De Here legt hem allerlei vragen
voor, waarop hij geen antwoord zal
kunnen geven. Eenvoudige vragen,
maar die toch voor de hand liggen.
En door die vragen wordt hij dan
gebracht tot erkenning van zijn on
wetendheid. van zijn onbevoegdheid
om over Gods daden een oordeel te
Waar waart gij, zo krijgt hij onder
meer van de Here te horen, toen Ik
de aarde grondde? Geeft het te ken
nen, indien gij kloek uan uersfand
zijt.
Dan toch zou hij op een zelfde
hoogte staan met zijn weten als die
God, wiens daden hij wil beoordelen.
Zo gaat de Here voort hem aan te
tonen, hoeveel er is reeds in de na
tuurlijke dingen, waarvan de kennis
boven onze bevatting en buiten ons
bereik ligt. Hoe zou dan een nietig
mensenkind oordelen over Gods ver
borgen bedoelingen in de bestiering
van eens mensen, ook van zijn eigen,
levenslot?
En zeg nu niet, dat het hard voor
Job was om zich zo te moeten laten
neerzetten. Want het einde is voor
.hem geweest verkwikking van Gods
aangezicht. Maar daarvoor was hij
niet ontvankelijk, zolang hij de ver
kwikking zocht in de verstandelijke
oplossing van het raadsel, dat hem
drukte. Eerst moest h\j weer onder
God komen.
Het was juist de. font van zijn
vrienden, dat ze hem wilden verkla
ren, wat niet te verklaren is. En toen
de Here eindelijk hem antwoordde
uit een onweder, was het reeds een
verkwikkingdat hij bevrijd werd
van de marteling, waaraan hij van de
zijde zijner vrienden was blootgesteld
geweest. Al deden zij dif ook aan
hankelijk met de beste bedoelingen.
De Here heeft hem als onder vier
ogen genomen en hem gebracht op de
plaats waar hij zijn moest om het
rechte gezicht te krijgen op zijn
leven, en over de raadselen heen te
zien op zijn God.
Niet door begrijpen, maar door
weer in de rechte stand jegens de
Here te komen, heeft hij de vrede
des harten herkregen.
En deze les geldt ook voor ons.
