Jacht
op een Mau Mau-bende in
het Afrikaanse oerwoud
Uitputtende patrouille in de nacht
over glibberige olifantspaden
DE GESCHIEDENIS VAN AMERIKA
6
DINSDAG 25 AUGUSTUS 1953
Ontdekkingstocht dooi Alrika (14)
Wilde dieien
Eindelijk wordt het licht.
De zon blijft wel is waar achter grijze
regenwolken verscholen, maar in ieder
geval kunnen we nu zien
Het oerwoud bestaat bijna geheel uit
dunne, kaarsrechte bamboebomen,
tussen in groeit allerlei onkruid. Lianen
lopen als touwen van boom tot boom.
De grond is zwart en zacht van de ver
rotte bladeren. Afgestorven stammen lig
gen dwars over het pad. Het geheel
ademt een sombere sfeer.
In deze omgeving wemelt het
olifanten, buffalo's en neushoorns. En
van de Mau Mau. Het is verre var
genaam om hier te moeten leven,
de Mau Mau heeft geen keus. En zelfs
hier zijn ze niet honderd procent veilig.
Het leger en de politie maken namelijk
regelmatig patrouilles door het oerwoud
om de bendes in hun schuilplaatsen op
te zoeken. Het is echter uiterst moeilijk
om hen ongemerkt te naderen.
In de eerste plaats weten ze altijd
waar en wanneer het leger zal toeslaan.
Dan hebben ze in het bos overal uit
kijkposten. Op het eerste alarm
spreiden ze zich en ze weten zich onge
lofelijk snel door het oerwoud te
plaatsen. Het is dan ook een hopeloze
taak om hen te volgen. Maar niettemin
hebben we goede hoop hen ditmaal
overrompelen. De twee gidsen kennen
een geheim pad waar geen wachtposten
zijn. En ze weten dat hun leven niet veel
waard is als ze trachten
dwaalspoor te lelden.
Kampvuren
„Stoppen....!"
„StoppenI" gaat het fluisterend
langs de colonne. Kapitein Branston be
sluit te wachten tot het weer wat op
klaart en de vliegtuigen van de Royal
Air Force kunnen opstijgen om wat
warring in het bos te stichten. Er
den grote vuren van dood hout gemaakt
iedereen schuift er rillend omheen
zich te drogen en te warmen. D
damp slaat al gauw uit onze kleren. H<
(Van onze correspondent Alfred van Sprang)
GITOEROE (Kenya), Augustus 1953.
TTET IS EEN KOUDE AVOND. In de lemen hut, welke
dienst doet als compagniesmess brandt een groot hout
vuur. Acht militairen zitten over een tafel gebogen. Een
stafkaart van het gebied, waarin zij zich bevinden ligt voor
hen uitgespreid. Van de zolder hangt een olielamp aan een
stuk roestig ijzerdraad. Het geelachtige licht ervan valt op
de kaart. Kapitein John Branston, de compagnies-comman
dant, bespreekt aan de hand daarvan de gegeven opdracht
met zijn pelotonscommandanten.
„Heeft iemand nog iets te vragen...?"
„Yes, sirzegt een van de sergeanten.
„Wat is 't, Tony...?"
„Wie gaat morgen voorop, sir...?"
De kapitein kijkt even de kring rond.
„Paddy..." beslist hij dan kortaf.
De anderen draaien onwillekeurig
hun hoofd in de richting van ser
geant Paddy Hewett. Niemand loopt
graag voorop bij een patrouille in het
bos met duizend-en-één kansen op
een hinderlaag. En zeker niet in de
omstandigheden van sergeant He
wett. Over vier dagen verlaat hij de
dienst. Dit is zijn laatste patrouille.
„Verder nog ietsvraagt de
kapitein.
Alle hoofden schudden ont
kennend.
..Welterusten dan...."
„Welterusten, sir...."
De mannen staan op en verdwij
nen in de duisternis om nog een paar
uur te slapen. De gezichten staan
ernstig. Niemand heeft lust om
praten. Sergeant Paddy Hewett het
minst van allen.
De trucks stoppen.
In het aardedonker springen we er af.
We zijn bij de politiepost van Kenjana.
Enkele kilometers verderop begint het
oerwoud. Er worden op fluisterende
bevelen gegeven. De pelotons stellen
achter elkaar op. We zijn met een kleine
honderd man plus tien burgerwachters
om de zware mortieren te dragen. Twee
gevangen leden van een Mau Mau-bende
zullen als gids dienst doen.
„Alles klaar
„Yes, Sir...."
„Starten danI"
De commandant van de politiepost doet
ons uitgeleide.
„Bye, John
„Tot vanavond. Bill
„Ja, en good luck
„Thanks
Het is even over half vijf. We kunnen
geen hand voor ogen zien en moeten
elkaar bij de koppel vasthouden
contact niet te verliezen. Er wordt geen
woord gesproken. Het schuifelen
gummi jungleschoenen over de grond is
het enige gerucht. En nu en dan het
kraken van een tak. De spanning is bijna
voelbaar. Zo bewegen we ons st
zichtbaar in de richting van het bos. Het
begint al spoedig te regenen. Eerst grote,
losse druppels. Dan gaan ze over in een
stage stroom. In een half uur zijn we
allemaal tot op onze huid nat. Het pad
daalt Intussen. In de diepte klinkt het
stromen van een riviertje.
„Is er een brugvraagt iemand
fluisterend.
„Nee.
Dan volgt een kernachtige opmerking.
Het water komt tot aan onze knieën Het
maakt ons nog kouder en ellendiger dan
we al zijn. Met zware, soppende schoe
nen klimmen we tegen de andere oevei
op. De helling is steil en glibberig var
al het water. Sommigen kunnen er niet
zonder hulp tegenop komen. Er wordt
gezucht en gescholden. Maar ten slotte
halen we het toch allemaal. Dan sluit
het donkere, natte oerwoud zich
alles is, dat het er meer en meer op
begint te lijken dat alle inspanning voor
niets zal zijn. Er wordt dan ook alge-
i gescholden, speciaal op de twee
Mau Mau-gidsen.
„Ze weten het kamp wel...."
„Vuile schoften zijn 't...."
„Waarom knallen ze ze niet neer....?"
„Allicht...."
Hindeilaag
Het pad klimt verder. De grond is één
modderpoel van de regen. Met moeite
kunnen we de ene voet voor de andere
plaatsen.
„Tettettettet....!"
Ineens barst er een salvo los. Een
schreeuw klinkt. Een fractie van een
seconde later galmt het bos van het
schieten. We zijn in een hinderlaag
gelopen. Verscholen tussen de bomen
heeft een brengun het vuur op de
colonne geopend. Het antwoord laat
echter niet lang op zich wachten. Uit
tientallen geweren, stenguns en Pat-
chetts wordt teruggeschoten. Een
mortier wordt in stelling gebracht.
De mannen steken de bajonet op het
geweer en stormen krijsend en gil
lend naar voren. Midden op het pad
ligt het lijk van een Mau Mau met
Teneinde te voorkomen, dat de Mau Mau-benden in het oerwoud voed
sel krijgen, houdt de politie scherp toezicht op de veestapel van de
bevolking in het reservaat. De koeien, geiten, schapen en varkens
worden regelmatig geteld en als er te weinig zijn, wordt de eigenaar
naar elders geëvacueerd.
een dunne, zwarte baard. De soldaat
voor me springt er met beide voeten
bovenop. Dan rent hij verder naar
voren. Verder ligt een ander lijk met
een blinkend kapmes in de vuist
geklemd.
„Zware mortieren
Anderen nemen de kreet over.
„Zware mortieren
Even plotseling als het schieten begon-
»n is houdt het op. Wij hebben twee
helpt echter niet veel, want het blijft
regenen.
voelen ons stuk voor stuk ellendig
een rookt een sigaret. De ander eet
stuk chocolade. Er wordt weinig ge
sproken. Sommigen doezelen een beetje
met de rug tegen een boom. Maar de
ichtposten zijn op hun hoede. Het is
best mogelijk, dat er een Mau Mau-bende
vlak in de buurt is. En in het dichte
oerwoud zouden ze ons ongemerkt kun-
»n benaderen.
„Stilsist de kapitein.
„Wat is er....?"
„Een vliegtuig
Inderdaad klinkt er uit de verte
geronk van een vliegtuig. Door de lage
'olken kunnen we echter niets zien. De
compagnies-commandant grijpt de m
foon van de draagbare radio en roept
„KAR voor Eagle Black
Het blijft stil.
„KAR voor Eagle Black...."
We luisteren in spanning. Het geronk
komt nader. En ineens klinkt er ee
antwoord.
„Eagle Black voor KAR...."
„Ben jij dat, Tommy
„Ja, John...."
Er volgt een lang gesprek over om
positie en over het weer.
„Kunnen de claptraps opstijgen....?"
„Denk het niet, John
De claptraps zijn de Harvards van c
Royal Air Force. De bedoeling is, dat zij
het bos zullen bombarderen en mitrail
leren, terwijl wij naar het kamp opruk
ken. Het slechte weer dreigt dit deel
de operatie te doen mislukken. Het heeft
echter geen zin om nog langer op mooi
te blijven wachten. En dus trek-
Veidwaald
Er is geen spoor van een kamp te
bekennen. Twee uur en nog niets.
Drie uur. De gevangenen beweren i:
de war geraakt te zijn door de vele
nieuwe olifantpaden. Het is mogelijk,
maar het is ook mogelijk dat ze ons
niet naar het kamp durven brengen.
Ze hebben tenslotte de Mau Mau-eed
afgelegd en ze vrezen wellicht de
consequenties als ze nu toch Euro
peanen helpen. Het staat in ieder ge
val vast, dat we verdwaald zijn. Er
zit niets anders op dan maar door te
lopen en te trachten een bekend punt
te bereiken. En misschien kan Eagle
Black ons straks vertellen waar
we zijn.
Zuchtend sjouwen we door. Het pad is
spekglad en we glijden steeds weei
Nu en dan blijft iemand met zijn voet
in een liaan haken en valt languit
over. Brandnetels en grote mieren be
lagen ons. En we klimmen en dalen
der ophouden. Iedereen loopt dan ook te
hijgen en te zweten van vermoeidheid.
„Hoe laat is 't, Tony....?"
„Bijna half vier...."
We zijn al dertien uur zonder eten
drinken onderweg. De geweren wegen
langzamerhand als lqod en de koppel
met de bajonet, de volle reserve-maga
zijnen en de handgranaten, knelt om hel
middel. En het meest-ontmoedigende var
TAIEP in de dichte bamboebossen
aan de voet van het Aberdare-
gebergte bevindt zich een grote
Mau Mau-schuilplaats, compleet
met een hospitaal voor gewonden.
Een duizend mannen, sommigen
vergezeld van hun gezinnen leven
er onder uiterst primitieve en
moeilijke omstandigheden in hut
ten van boomstammen en blade
ren. Als ze ergens voedsel kunnen
stelen, hebben ze iets te eten. An
ders lijden zij honger. Daar enkele
van de leiders in het kamp leven
heeft men uitgebreide bescher
mingsmaatregelen genomen. Overal
bevinden zich wachtposten, deels
uitgerust met op het leger buit
gemaakte automatische wapenen.
Het is dan ook practisch uitgeslo
ten om het kamp ongemerkt te
naderen. Het Britse hoofdkwartier
in Nairobi heeft niettemin beslo
ten om dit kamp te overvallen. De
A-compagnie van de 4th King's
African Rifles (een bataljon neger
troepen uit de aangrenzende Britse
kolonie Oeganda) is met deze las
tige opdracht belast. En onze cor
respondent Alfred van Sprang is
met hen meegegaan om een oog
getuigenverslag te kunnen geven
van deze typische operatie tegen
de Mau Mau.
lichtgewonden. Een schampschot heeft
1 stukje vel van het voorhoofd van
■geant Hewett meegenomen. Als het
centimeter lager geweest was, zou
het dwars door zijn hersens gegaan zijn.
Een beetje opgewonden laat hij het
schrammetje zien. De stemming is vol
komen omgeslagen. De spanning is ge
broken en iedereen voelt zich opgelucht.
s geen sprake meer van vermoeid
heid en lusteloosheid. Het gevecht heeft
iedereen weer even met nieuwe energie
vervuld. Nu de vijand verslagen het bos
s ingevlucht geeft men uiting aan zijn
•oldoening en zijn vreugde nog te leven.
Ir wordt druk gepraat en gelachen. Men
klopt elkaar op de schouder. En de si
garetten smaken beter dan ooit.
Zellgemaakt geweer
Het kamp is leeg.
Het is een verzameling primitieve on
derkomens. Behalve woonhutten is er eer
keuken, een hospitaal en zelfs een kerk
hof. Veel van waarde heeft de Mau Mau
niet achtergelaten. In een van de hut
ten staat een lege ammunitiekist en eer
fles machine-olie. Drie draagbaren er
penicilline liggen in wat het hospi
taal geweest is. En onder wat takken is
primitief, zelfgemaakt geweer ver
stopt, bestaande uit een stuk gaspijp, een
houten handvat en een trekker als een
katapult. De bende heeft blijkbaar ge
noeg tijd gehad om de rest mee te ne-
Ook het vee is verdwenen,
t waarnemingsvliegtuig heeft het
echter ontdekt en probeert het in de
richting van het reservaat te drijven. Wij
helpen een handje door een serie mor
tiergranaten achter de kudde te laten
ontploffen. Het is helaas te laat om ach
ter de Mau Mau en het vee aan te gaan.
We kunnen moeilijk de nacht in de open
lucht doorbrengen. We hebben geen de
kens en geen voedsel. En een dropping
et mogelijk. De compagniescomman
dant besluit dan ook naar de basis terug
.Klaarmaken...." bevelen de pelotons
commandanten.
„Opschietenspoort kapitein Bran-
2t is al bijna half zes. De mars naar
kamp eist zeker twee-en-een half
Nauwere banden tussen ons land
en Denemarken
In de eerste week van October Deense
orkesten in Nederland
(Van een onzer verslaggevers)
Het zal wel voor de eerste keer zijn ge
weest, dat er op de Deense volkshoge
school in Fynshav. op het eiland Als, het
lied van onze grote admiraal „In
uur. We zullen dus moeten opschie-
om voor donker uit het bos te zijn
Gelukkig weet een van de burgerwach-
een rechtstreeks pad. De twee gid-
zijn namelijk niet meer in staat om
de weg te wijzen. Zij behoren tol
jeven doden van deze actie. Het is
echter zeer twijfelachtig of ze door vijan
delijk vuur gevallen zijn
Als Malakka
De actie is voorbij.
Wel is waar heeft het leger de bende
iet onschadelijk kunnen maken, maar
dat had ook niemand durven hopen. Wel
heeft men de Mau Mau laten voelen
:elfs diep in het oerwoud niet veilig
Behalve de zeven doden zijn ei
getwijfeld een aantal gewonden. En het
kamp is verder onbruikbaar. Dergelijke
dingen maken het leven voor de Mau Mau
loeilijk. De leiders zullen zich daar niet
door laten ontmoedigen. Maar de duizen-
meelopers wel. En zonder hen kan
Mau Mau niet blijven bestaan, want
zij zorgen voor de bewaking, voor het
stelen van voedsel, het verzamelen van
inlichtingen in het reservaat enz.
De politiek van het leger is dan
ook het voortdurend opjagen van de
bendes in het bos. Tegelijkertijd
tracht men te voorkomen dat de
Mau Mau voedsel krijgt. Dit systeem
heeft men ook in Malakka toegepast.
En met succes. Er is geen reden
waarom het in Kenya niet zou wer
ken. Men heeft er alleen veel meer
troepen voor nodig. En geen Britse
dienstplichtigen, maar eenheden als
de King's African Rifles en het
Kenya Regiment.
(Nadruk verboden)
Met allerlei middelen bestrijden
de Engelsen, samen met de
loyale Kikoejoes, de Mau Mau.
Hier ziet men pantserwagens in
actie.
22
De oorlog 1812
85. Gedurende de oorlogen van Napoleon verklaarde de
U S A. zich neutraal. Toch werden zij in het grote con
flict gemengd. De Engelsen enterden namelijk de Ameri
kaanse handelsschepen en dwongen het scheepsvolk dienst
te doen op de Engelse oorlogsschepen. Bovendien geloof
den de Amerikanen, dat het voortdurende oproer onder
de Indianen aan de Engelsen moest worden toegeschreven.
Daarom verklaarde Amerika in Jund 1812 de oorlog aan
Engeland.
86. De Engelsen zetten dadelijk troepen aa-n wal qp de
Oostkust en trokken naar de hoofdstad Washington-, dat
in minder dan geen tijd veroverd werd, De meeste open
bare gebouwen worden afgebrand, daaronder de woning
van de president. Toen die later weer opgebouwd werd,
waren de muren rwart van rook. Zij werden daarop wit-
geverfd, en daarvan is de naam „Het Witte Huis" afkom
stig.
87. De oorlog wend door geen van beiden energiek ge
voerd. De Engelsen hadden de handen vol in Europa en
de U S A was volkomen onvoorbereid. Aan land waren
de Engelsen het sterkst, maar op zee de Amerikaanse
vloot In December 1814 vielen de Engelsen New Orleans
aan, dat verdedigd werd door generaal Andrew Jackson,
een zoon van een pionier in het Wilde Westen.
18. De ®tr(jd duurde slechts 20 minuten. Toen hadden
de Engelsen 2000 man verloren en Jackson slechts 13, „die
zich onnodig aan gevaar hadden blootgesteld". De aanval
was trouwens overbodig, want er was 14 dagen eerder te
Gent in de Zuidelijke Nederlanden (België) vrede geslo
ten Dit bericht bereikte USA echter pas in 1815 Hei
vredesverdrag bevatte uitsluitend de bepaling, dat al-les
zou blijven zoals het was bij het begin van de strijd.
(Wordt vervolgd)
blauwgeruite kiel" werd gezongen Dat
gebeurde op een avond van de vorige
week tijdens een gezellig samenzijn
33 Nederlandse deelnemers, die daar
men met een tiental Denen een week lang
een Nederlands-Deense zomercursus
gen.
Fynshav, de Denen spreken dit uit
Fuunshau; zult U op weinig kaarten a
treffen, zo klein is het. Maar het is
wondermooi gehucht daar op de Oostkust
van het eiland Als, met een weids
uitzicht over de Kleine Belt. aan de
horizon duidelijk zich aftekenend het gro
tere eiland Funen, waar de grote sprook
jesdichter Andersen werd geboren.
Wie, zoals wij, voor het eerst in Dene
marken komt, kan als deelnemer aan eer
speciale cursus, met tal van interessante
excursies, heel veel opsteken van leerza
me en onderhoudende uiteenzettingen
door hoogleraren en de leider
school. Deze leider heeft, op zijn afgele
gen post, de goede gewoonte zijn gasten
uiterst voorkomend en vriendelijk tege
moet te treden. Vooral nu, want hij is een
groot vriend van Nederland en bezoekt i bedrijven of
geregeld elk voorjaar met zijn leerlingen nen worden,
onze provincies. Er zijn veel merkwaar
dige overeenkomsten met het eigen volk,
maar ook grote verschillen in levensop
vatting en allerlei maatschappelijke toe
standen.
Verzot op havermouth
De Denen zijn, dat valt onmiddellijk op,
als men èr van 't eusle goed verzorgd* ont
bijt geniet, verzot op havermout. De on
gekookte havervlokken en dat is in de
gezinnen al net zo staan elke morgen
op tafel en ze worden zó, met wat melk
suiker genuttigd. Behalve dat men veel
houdt van havermout en smorehrood
dik belegde, dunne broodsneden zingt
graag in dit land met zijn gele ko
renvelden en groene weiden op zacht-
glooiende hellingen.
Het eiland Als ligt bij de Oostkust van
het veelomstreden Sleeswijk-Holstein, en
is niet alleen door een grote brug,
maar ook door vele banden verbonden
met het vasteland. In 1864 sloeg Bismarck
zijn begerige handen uit naar Sleeswijk.
De Pruisen wisten de Denen in felbewo-
gen Aprildagen te overweldigen en met
het eiland Als bleef Sleeswijk tot 1920
Duits. Zoals bij ons de Grebbelinie, zijn
de laatste stellingen bij Dybbol. op het
vasteland bij de brug naar Sonderborg
de grootste plaats van het eiland in
gehouden. Daar stierven op de 18de
April 1864 trouwe strijdens voor het be
houd van een welvarende streek, waar-
slechts de helft, na een volksstem
ming, in 1920 weer Deens werd. Nog
bruist bij de eilandbewoners en vele
Sleeswijkers het verlangen om Soderjyl-
land (Zuid-Jutland) weer Deens te krij
gen. Geen kosten worden ontzien om in
het Duits gebleven deel scholen te stich-
er zijn er nu zelfs 55 en de
jeugd Deens besef bij te brengen. Of men
gewacht.
Enige grote probleem
Met tranen ln de ogen stond de leider
van onze volkshogeschool bij de graven
van hen, die bij Dybbol vielen. Daar ver-;
telt hij van het verlangen naar de her
eniging van heel Sleeswijk met Denemar-1
ken. Al denken niet alle Denen gelijk!
over dit probleem, in Sleeswijk en op Als
leeft dit verlangen naar hereniging sterk,'
Een moeilijk, maar misschien ook wel he(
enige grote probleem, dat de Denen ken-'
nen. Want het is een volk, dat liever geen
kwesties opwerpt en ze liever uit de weg
gaat.
Evenals elders in Denemarken staat de
landbouw op een hoog peil. Ook de kleln^
boer. de ..smallholder", kent er geen zor
gen. Hij verzorgt net als de grote boe
ren. zijn vee en beplanting met gebruik
making van de meest moderne middelen,-
electrisch melken e.d. Zelfs zagen we op
een kleine boerderij een gestroomlijnde
De hoge ontwikkelingstrap van de boe
renbevolking is te danken aan de volks
hogeschool, waarvan er thans 55 zijn, met'
6000 studenten per jaar. De jongelui,
meestal omstreeks 18 jaar, volgen door
gaans een driemaandelijkse of halfjaar
lijkse cursus, wanneer zij het best op de
de fabrieken gemist kunJ
Grundtvig
De man, die in de vorige eeuw oog had
voor deze noodzakelijke ontwikkeling van
de Deense bevolking en niet alleen on
agrarisch gebied was Nikolai FredriM
Severin Grundtvig, die 'n enorme inl
vloed heeft uitgeoefend, op het gebied van
het onderwijs en ook op het godsdienstig,'
staatkundig en maatschappelijk leven. Tot'
in hoge ouderdom, hij stierf in 1872, 89
jaar oud, dichtte hij. Zijn 1432 psalmen en
liederen, waarin het godsdienstige en
nationale leven nauw zijn verweven, zijn
gebundeld en in de kerken en op de scho
len worden zij veelvuldig gezongen.
Het Danske Selskap, het Deens Insti
tuut (Jan Luykenstraat 6. Amsterdam),
wil de betrekkingen en de vriendschap
tussen beide landen zoveel mogelijk be
vorderen en reeds gelegde, maar ver
flauwde, contacten vernieuwen. Enige
journalisten werden uitgenodigd voor een
door Denemarken en een bezoek aan
der volkshogescholen. In de eerste
week van October komt er in ons land
uitgebreid programma van culturele'
artistieke manifestaties. Het Deens Ra-
diosymphonie-orkest geeft concerten, die
ook door de radio worden uitgezonden.
Het Stedelijk Orkest van Aarhus gaat
iar Rotterdam en het Unge Akademike-
is Kor treedt o.a. in Rotterdam en in
Alphen aan den Rijn op. Verder staan
de Deense week op het programma
tentoonstellingen van moderne Deense
schilderkunst in Amsterdam en van Deen
se tekeningen in Den Haag. In de Hofstad
zal men bovendien nog trachten een
Deense filmpremière te brengen van Del
Sande Ansigt Het ware gelaat. Een
programma dus dat tot de goede verstand-J
houding van beide landen zal kunnen
bijdragen.
Cricket: het gesprek van de dag
U"ET grote nieu-
Woensdag
Engeland voor 't
5inds negentien j«
jaarlijkse cricket
Match tegen Australië
heeft gewonni
Groot-Brittannië
vooral die
cricketsport niet kennen of
haar maar ten dele begrij
s Londense correspondent)
werkgever zouden hebben nuchtere Nederlander, die
eco- niet door deze betrekkelijk I
mil- trage en slome sport in
ver- vervoering kan worden ge
bracht, is gauw geneigd
nsen dit laatste te onderschrij-i
omdat hij geen
is en cricket
het volgens ons niet fair zo
te denken. Cricket een rus
tige, weinig spectaculaire
wel, dat gestaan, om de heel
eerst voudige reden, dat
r de lioenen productieuren ver-
Test loren zijn gegaan.
Tien millioen mensen
hebben de Test Match op ven. Maar
Degenen, die niet in televisie gevolgd. In Engelsman i
nen en fabrieken, op kantoren en °°k nie* han
die de 'n de huizen hebben
's morgens elf
radlo-commentarei
vele winkeliers
de City, weinig inspannende sport,
klinken. Maar hier in Lon- J>ord J™®4 uitslagen
den en men kan wel zeg- "un eta'age hadden han- in overeenstemming. Cric-
gen: in het hele Britse lm- gen. verdrongen zich dui- ket is eigenlijk zó Engels,
perlum, is al het wereld- zenden mensen. En op dat het nooit kans heeft
gebeuren voor één dag Oval,het beroemde cricket- gezien buiten de grenzen
door deze sportgebeurtenis *eld in Kennington,- «--* «--
- - - 35.000 mensen bije<
men om de Test Match
nabij
ware het niet, dat het
tal zit- en staanplaatsen
',Je gelimiteerd
verdrongen. Voor de kran
ten bestond er maar één
onderwerp: het Britse suc
ces op het cricket-veld. De
omverwerping van he
giem van Mossadeq,
vrijlating van de Engels
man Sanders uit Hongaar
se gevangenschap en dt
eerste kabinetszitting var
de herstelde Churchill is match, of
door een cricket-overwin- interesse
ning overschaduwd. Kort-
het Gemenebest popu-
bijeengeko- lair te worden.
En de vervoering, waar
aanschouwen. En de Engelsen deze week in
zijn geraakt, hangt nauw|
met de overwinning samen
as, er waren een overwinning, die
millioen ge- grote proporties krijgt, om-!
dat zij nu negentien jaar
i typisch Alle radio-
en kracht inboetende natie,
heeft dit soort stimulansen
nodig. De cricket-overwin-
televisie- ning op Australië
Engels spel overigens, is programma's werden plot- eigenlijk op het zelfde psy-
T"\EZE week hebben
met eigen ogen i
schouwd, hoe verzot de cricket
Engelsen op cricket zijn en cricket....
hoe enthousiast te worden,
ze de cricket-match
het jaar winnen. En
mogen er wel aan toe
voegen, dat we niet graag
in de schoenen van een
ding zonder
schrapt of naar een ar
dag verschoven. Het
alles cricket,
Londen over
H
chologische vlak als de»
recente beklimming van da
Mount Everest.
De patriottische en men
sprak, cricket, kan haast wel zeggen:
nog eens chauvinistische Engelsman,
heeft na de oorlog zoveel
nationale dieptepunten:
legemaakt, dat hij eerder
leggen dan andere vol-
OE dit alles te verkla-
ziekelijk misschien? Een keren doen.
