Leiden werd even met de neus op de kunst gedrukt
Groten van
statig en
vroeger
zwierig
togen ons
voorbij
Politiemannen openden de dag
met een loflied
Er waren leuke momenten bij
„haring en wittebrood"
Allouez won de kortebaan-
draverij
nieuwe leidsche courant
3
zaterdag 4 october 1952
Waf viel het mee met het weer!
Alleen Lucas van Leyden was
niet tevreden
Het is de stad Leiden in de loop der eeuwen steeds gelukt op een of andere
manier van zich te doen spreken en daardoor de aandacht der historici tot
zich te trekken. Alvorens hun intrek te nemen in het Binnenhof te 's-Gra-
venhage, resideerden de Hollandse graven achter de Pieterskerk in het
Gravensteen. De belangrijke textielindustrie zorgde op handelsgebied voor
bekendheid in 't gehele land en tot zelfs ver daarbuiten. Het Spaanse beleg,
met welks uitslag het lot van geheel Holland zo nauw verweven was, en
niet minder het dappere verzet van 't garnizoen, de stadsbestuurders en de
burgerij, werden in de historie gekenmerkt met een kruisje. De academie
aan het Rapenburg, de oudste en beroemdste des lands, waarvan hoogleraar
of student te zyn een grote eer was, heeft sinds haar oprichting als een
flonkerende ster geschitterd aan de internationale wetenschappelijke hemel.
En ten slotte: de uitgebreide schare van Leidse groten op schildergebied,
die door de eeuwen hun gouden sporen trokken, hebben de naam der Sleu
telstad blijvend gevestigd in de wereld van cultuur. In de musea van vrij
wel alle belangrijke steden ter wereld kan men ze vinden, de kostbare
kleinodiën, die geschapen werden door hen, die eenmaal binnen Leidens
poorten leefden en werkten. Gisteren zijn ze aan ons voorbij getrokken,
deze groten: vier eeuwen Leidse ridders van 't palet.
satijnen robes en wambuizen, de kanten
kragen en jabots, de wonderlijke karos-
'erlijk getuigde paarden.
Zeker, de wijdingsure en de koraalmu-
ziek zijn voor hen, die ook op déze wijze
opnieuw het grootse feit van het ontzet
willen herdenken. De uitdeling van ha
ring en wittebrood is voor hen, die er
zich voor opgaven. Het hosfeest en 't
vuurwerk schaft genoegen aan degene,
die niet vroeg naar bed wil en niet bang
is voor een paar moddervoeten. Maar de
optocht is voor iedereen. Daarbij ont
breekt, om zo te zeggen niet één Leide-
Als een enorme slang kronkelden zich
de beide metersdikke hagen van toe
schouwers door de stad, en wie wat laat
was, had een lang lichaam, een uitrek-
bare hals of een paar fikse tenen nodig,
om over de hoofden der anderen heen
iets te kunnen zien van de satijnen, flu
welen en kanten pracht, in karos, te
paard, zowel als te voet, die statig en
zwierig voorbij trok.
Ijdeltuiten
De optochtcommissie had een zware
taak op zich genomen, door zich aan de
Leidse meesters te wagen. Maar ze is er
volkomen in geslaagd een goed, summier
overzicht te geven van wat onze stad alzo
in de loop der eeuwen heeft opgebracht
aan befaamden op 't gebied der schilder
kunst. Dit slagen is voornamelijk te dan
ken. naast de kundigheid der organisa
tors en adviseurs, aan het onderwerp-
Éelf. Want het is een dankbaar onder
werp. De schilderkunst, en zeker die uit
voorbije tijden, spreekt toch altijd. Tot
leek zowel als deskundige, tot intellec
tueel als ook tot de minder geletterde.
Bedenken wij daarbij, dat het onderwerp
zich uitstrekt over een viertal eeuwen,
die alle hun eigenaardigheden op 't ge
bied van klederdracht meebrachten, dan
zijn de factoren voor een succesrijke uit
beelding aanwezig.
Al zijn wij er van overtuigd, dat deze
optocht, benevens de daarmee verband
houdende etalagewedstrijd, het grote pu
bliek een ogenblik bij de kraag heeft ge
pakt en met de neus op de kunst heeft
gedrukt, een al te grote voorstelling van
de resulaten moet men, dunkt ons, niet
hebben. De mensen hebben zich en nu
spreken wij uiteraard over de grootst ge
mene deler der Leidenaars voorname
lijk vergaapt aan de fluwelen mantels, de
De heer Commandeur-te-paard
was weer overal. Hij reed zich
zelf voorhij.
Naast ons stond een echtpaar van mid
delbare leeftijd aandachtig mee te leven,
i toen de Nachtwacht voorbij trok,
Wij troffen hem in Oud-Hortuszicht
in, gezeten achter een flesje coca-cola,
alhoewel het ons beter leek vanwege
de locale sfeer als het een pul biers
ware geweest.
„Bent u tevreden over uw oude vader
stad?" vroegen wij, toen hij omzichtig en
smakkend z'n lippen afgeveegd had.
„Nee"', kwam het prompt. „Alles
behalve. Ik heb tot m'n grote schrik ge
merkt, dat er van mijn doeken maar heel
weinig binnen die Leidse poorten zyn
gebleven. M'n drieluik „Het laatste oor
deel" is er gelukkig nog, heb ik in de
Lakenhal gezien. Ik had het eigenlijk
gemaakt voor de Pieterskerk, ter ere
van een zekere sinjeur Claes Dircksz. van
Swieten. Ze hebben er nogal mee ge
sjouwd, heb ik gehoord. De beelden
stormers hebben het gegapt, maar 't is
toch later teruggevonden en opgehangen
in de burgemeesterskamer van 't stad
huis. Waarom het nu in de Lakenhal
hangt, weet ik niet."
,,'n Mooi stuk werk. al zeg ik het zelf.
'k Heb er 25 pond Vlaams voor gekre
gen. Lang niet gek-
Jullie schijnen er, en terecht, nogal
trots op te zijn. dat het niet verkocht is.
Indertijd in 1602 geloof ik wilde
Rudolf van Habsburg 'm kopen. Hij wil
de er evenveel goudstukken voor geven
als er nodig waren om het drieluik mee
te bedekken. Maar de burgemeesters zijn
wel zo wijs geweest om hier niet op in
te gaan.
Maar de rest van mijn werk?
Hopeloos, gewoonl Wat hebben jullie
daar slecht op gepast! Je vindt ze in de
musea van Brussel, Bremen, Chicago,
Keulen. Parijs, Leningrad, Londen, New
York, Oslo en Philadelphia, maar niet
Leiden! Dat lijkt nergens op!"
Dr K. Reitsma stelde in de optocht
Gerrit van Loo, secretaris van de gc-
meete Het Bildt (Fr.), voor.
ras vrouwliefs enige commentaar: „Jul
ie mannen waren in der tijd toch
ijdeltuiten, met die lange lokken en kleu
rige kleren". Tja. En toen de Professo-
renwijkse „Staalmeesters"
Waardige expositie
Maar dat allen, al die tien- en tiendui
zenden langs de straten, genoten hebben,
staat vast. En dat is een verdiend succes,
dat de organisatoren van harte gegund
Want zij hebben deze waardige expo
sitie van Leidens beroemdheden met
grote kennis van zaken en met liefde ec
respect in het leven geroepen en tot eer
onvergetelijke episode van deze dag ge
maakt.
Bestond aanvankelijk de vrees, dat mèt
e andere duizenden bezoekers--
buiten de drie door De Bilt gesignaleerde
depressies eveneens naar Leiden zouden
komen, het weer had niet béter kunnen
zijn. Men moet zich niet indenken, wat
gebeurd zou zijn, wanneer eenzelfde
regen als die van de laatste weken op
stad was gevallen. De optocht, waar-
440 costumes waren gehuurd, waar
onder zeer kostbare, zou afgelast zijn ge
worden
Eerlijk gezegd hebben wij ons hart
vastgehouden over de uit te beelden be
roemde doeken, zoals de „Staalmeesters"
en de „Herbergscène". Wanneer men
deze doeken zelf gezien heeft, valt het
moeilijk genoegen te nemen met ee
andere vorm van plaatsvervanging. De
wijze, waarop de organisatoren dit heb
ben weten te organiseren, is boven alle
lof verheven. In het bijzonder de „Staal
meesters" was buitengewoon goed.
Niet tevreden
Van de duizenden mensen, die wij ge
zien hebben, en van de tientallen die wij
aanspraken, was er één, die niet tevreden
was. Dat was Lucas Huygsz. Beter be
kend als Lucas van Leyden.
Zij gaven daarmee aan hun (eesffaaJc een
bijzonder cachet
Men zal niet kunnen ontkennen, dat
de politie op 3 October een allesbehalve
gemakkelijke taak heeft. Dat is ook gis
teren weer dubbel en dwars gebleken.
De geüniformde dienaren zijn de hele
dag in de weer geweest om „het volk"
en alle dingen, die het in de loop van de
dag en avond kreeg voorgezet, in verant
woorde banen te leiden, voor zover er
tenminste op een dag als deze van een
verantwoorde organisatie sprake kan zijn.
3 October heeft z'n eigen regels en
systemen en het is vaak moeilijk vast te
stellen wanneer die regels worden over
schreden. Maar goed, de politie is er en
zij werkt op volle sterkte.
Daarom is het des te meer toe te
juichen, dat het politie-muziekgezel-
schap elk jaar bereid is de feestdag
te openen met haar vermaarde re
veille op het achterbordes van het
Foto's 3 October:
N. van der Horst
stadhuis. Het zal de muzikanten
nen zijn. En niet minder aan de vroege
genaam hebben gestemd, dat zovelen
naar hun instrumentale opening kwa
men luisteren.
Dat heeft natuurlijk ook aan het weei
gelegen, dat immers niet beter had kun-
uitdeling van haring en wittebrood, die
al om zeven uur begon en dus duizenden
mensen omstreeks zes uur uit de
deed springen.
Het programma bevatte acht
waarvan de eerste vier van „ernstige'
aard waren. Ernstig en toch vrolijk. Want
als in de vroege morgen psalm 118 door
de ijle lucht schalt, dan is het allerminst
nodig er met een geplooid-ernstig ge
zicht bij te staan. Integendeel. Dat moest
het diepste wezen van de aandachtige
zo aanraken, da er in hem ook iets
gaat zingen. Zo wordt de echte lach ge
boren, die bij het 3-Octoberfeest past. Met
vreugde hebben we dan ook naar onze
politiemannen geluisterd. Hun werk aar
het begin van deze dag is al even tradi
tioneel als al het andere, maar als het
goed is. kan men er toch altijd iets
in ontdekken.
Nu ja, één ontevreden mens, temidden
van honderdduizend anderen, is nu ook
weer niet zo héél erg.
Zieke vrind kreeg serenade
Toen de taptoe Donderdagavond was
afgelopen, ging de drumband van de Na
tionale Reserve niet naar huis. Men
moest in de Kraaierstraat nog een sere
nade gaan brengen, en wel aan een zieke
vrind, die tot zijn spijt niet aan de fees
telijkheden kon deelnemen. Deze muzi
kale groet was een opfrissertje voor hem,
dat hij wel nodig had. Op zulke dagen is
ziek-zijn helemaal pijnlijk.
Ruim 13.000 Leidenaars gingen de feestgave
halen
Er moeten heel veel nieuwe gezichten langs de pilaren van de omloop in
het Waaggebouw zijn gegaan. Het aantal poorters en poorteressen met be
langstelling voor haring en wittebrood was zoveel groter dan vorig jaar,
toen er 8000 mensen de zij-ingang van de Waag betraden, dat het niet
anders kan. Er waren er nu een dikke 13.000. Was de stemming er beter
om? Nee, de haringvrouwen, de Kenau's, zoals de praeses collegii, de heer
H. L. J. Roelvink ze noemde, vonden de uitdeling een beetje zouteloos,
er zat weinig pit in. Maar enkele mooie ogenblikken waren er toch wel.
Bij voorbeeld, toen hupse dames van het Levendaal zichzelf al zingend
uitnodigden de hoed af te zetten, er in te komen en net te doen of ze thuis
waren.
En ook, toen Hendrik van Loef, die
zeker géén nieuw gezicht ln de Waag
bracht, met de haring in de emmer en het
brood in de tas aan de haringvrouwen
kwam vertellen, dat hij vandaag 64 jaar
getrouwd was. Dat was de moeite van
felicitatie en een spontaan „Lang zal
hij leven" waard. Voldaan verwijderde
Hendrik zich. Voor de 64ste maal had hij
haring en wittebrood gehaald.
Onder de grote groepen, die de spijze
an 't hongerende volk ten tijde van Lei
dens ontzet haalden, was de buurtvereni
ging Tuinstadwijk.
Toen we dr mr W. Hugenholtz zich in
;n vrolijke bui door het Waaggebouw
zagen bewegen, wilden we vragen, hoe
hij nu over al die haringen dacht. Maar
bedenkend, dat de heer Hugenholtz in een
vrolijke bui was, hebben we de moed
maar laten zakken, 't Is pas vandaag
Dierendag.
Burgemeester Van Kinschot lust
wel haring, maar hij heeft het zee
banket in onverzorgde vorm liever
niet in handen. Niet, dat de schout
van Leiden zijn handen schoon kon
houden. Hij was niet zo goed of hy
moest de haringuitdcelsters mevr.
Kramp en mevr. Gccrtsema de hand
schudden. Hetgeen gevolgen had. Maar
hoe kan een man weerstand bieden
aan de klassieke uitdaging „U durft
niet?" Met een royaal gebaar greep
de burgemeester toe.
Ondertussen was de Nederlandse dag
blad- en radiopers uiterst actief. Repor
ter De Visser van de* N.C.R.V. praatte
rap met de witgejaste haringvrouwen
en met enkelen van de „afgewerkte" Lei
denaars. De lange zwarte microfoonkabel
werd toen onder vele verschrikt opsprin
gende voeten door naar het Waaghoofd
verlegd, waar de harmonie kapel T. en D.
een frisse melodie op de plaat speelde.
Opname klaar^ Vertrekken maar.
Persfotografen lieten de blitz-appara-
ten flikkeren. Filmoperateurs stonden
met snorrende camera's op kaasbakken
en tafels. Journalisten uit Amerika, Ca
nada. Arabië en Zuid-Afrika vroegen be
zoekers en leden van de commissie van
bijstand naar gegevens over de eeuwen
oude traditie van haring- en witjebrood-
uitdeling. En onderwijl riep de heer J.
Brouwer, bestuurslid van de Drie-Octo-
bervereniging, bijna onafgebroken „Door
lopen, dames en heren, achteraan is
ruimte genoeg". Maar wonder, waar de
nen van Polygoon-Profilti werkten of
de heer Timan van de Leidse Film
liga met een toegeknepen linkeroog ach
ter de camera stond, stokte steeds de
vlotte gang van de stroom mensen.
Er waren meer belangrUke figuren
uit onze goede stad ln het Waagge
bouw. Mr W. J. Geertsema, de voor
zitter van de Drie-Octobervereniging,
stak juist een stukje (nette) haring
(aan een stokje) in de mond, toen
hecj het jongste lid van de vereni
ging werd voorgesteld. Arthur Wil
lem Jan Mostert, twee Jaar oud, keek
wat /erlegen, toen hy mr Geertsema
Koraalmuziek in het park
Veranderde opstelling van koris'en
kwam zang ten goede
Krans aan de katheder van Leo Mens
„Drie jaar geleden ben ik naar Gelderland verhuisd, maar vandaag heb
ik er toch weer voor kunnen zorgen, dat ik zo vroeg in Leiden was, dat ik
aan de koraalmuziek kon deelnemen", vertelde ons gistermorgen een oud-
Leidenaar, die er een voettocht van een dag voor over zou hebben om op 3
October maar in Leiden te zijn. Maar hij is dan'ook in Leiden geboren.
En wie in de Sleutelstad geboren is en dus Leids bloed in z'n aderen heeft,
doet soms dingen, waarvan je kunt opkijken.
We hebben nog meer respect. Voor
Leo Mens bijvoorbeeld, die al 25 jaar de
koraalmuziek heeft mogen dirigeren tot
grote tevredenheid van zyn 3-October-
superieuren en niet minder van z'n ko
risten. Respect verder voor de heer H.
W. de Nie, die ook al een kwarteeuw op
deze dag onder Leo Mens zingt. Met de
spontaneïteit van iemand, die daar onder
het historische geboomte van het Van der
Werffpark voor het eerst zingt en wordt
geboeid door de feestehjke gevoelens
van dit ogenblik, gevoelens die zo moei
lyk te beschreven zyn.
Ten slotte koesteren we een warme
sympathie voor al die Leidenaars, die elk
jaar weer zorgen voor een verheven in
zet van het feest, verheven dan zo be
doeld, dat wy mensen onze feestdag met
God mogen beginnen.
Met een zekere trots vertelde Leo Mens
ons na afloop, dat gisteren zeker duizend
mensen aan de koraalmuziek hebben
deelgenomen. Over hun zang was hy niet
ontevreden. Van belang is de wijziging
in de opstelling der zangers. Vroeger
stonden ze met het gezicht naar de Bree-
straat, nu naar het Kamerlingh-Onnes-
laboratorium, waartegen het geluid breed
weerkaatste. De klanken, die in de grote
ruimte van het park geen goede bodem
konden vinden, kwamen daardoor veel
beter tot hun recht. Bovendien had de
gewijzigde opstelling dit voor, dat er een
breed pad vrij was voor de burgemees
ter. die de krans naar de arm van Van
der Werff moest hijsen.
Een grote krans in de kleuren van Lei
den. Mevrouw Van Kinschot vergezelde
haar man. Zy droeg een bouquet ook in
de Leidse kleuren. Toen de burgemeester
zijn werk had gedaan, was het even stil.
Ten slotte werden twee verzen van het
Wilhelmus gezongen. Ook het programma
een hand gaf. Hy voelde zich kenne
lijk nog niet op zyn gemak tussen de
bestuursleden van de vereniging,
waarvan hij officieel lid is.
Voor de heer Wichers Rollandet had
Arthur een passend Drie-October ge
schenk meegenomen. De secretaresse ver
borg het geschenk angstvallig onder eer
feestpluim en het was toch een drank met
flink Hollands karakter.
Om 10 uur waren de haringtonnen leeg,
op de bodem van de kaasbakken lagen
nog slechts gele broodkruimels en
was bijkans rustig geworden in het oude
Waaggebouw. De haring- en wittebrood
uitdeling van 3 October 1952 was in vlo'
tempo in kannen en kruiken gekomen.
In het Waaggebouw: onze burgervader moest weer eens voor de lens
Oude Leidse meesters toon
den belangstelling voor het
werk van mej. Rita Jansen, die
enkele tekeningen voor ons
blad maakte.
van de koraalmuziek had veranderingen
ondergaan. Het bleek wel, dat veel zan
gers de repetitie in de Waag hadden bij
gewoond.
We zagen nog een krans In rood-wit
Die hing aan de katheder van de diri
gent. Geschonken door het bestuur van
de 3-Octobervereniging aan Leo Mens
ter gelegenheid van zijn zilveren jubi
leum. „Het was beslist ndjn bedoeling
im'n jubilea stil te laten voorbijgaan. Ik
moet echter zeggen, dat men het my niet
zo heel moeilyk heeft gemaakt. De waar
dering was alleszins sympathiek en is
ook in goede banen geleid", zei de heer
Mens ons nog. De koraalmuziek stemde
hem weer hoogst dankbaar.
Sr was eens...
Het Scapino-jeugd-ballet, dat reeds
meermalen en verdiend lauweren
heeft geoogst, bracht gistermorgen on
der de artistieke leiding van Hans
Snoek in de Stadsgehoorzaal de opvoe
ring van „Er was eenseen syn
these van sprookjes, gedanst rond de
figuren van de sprookjeskoning, die zijn
kroon kwijt was, en de gelaarsde kat, die
als boodschapper rondging om mede
werking by het zoeken te krijgen.
Choreografie en decors bevredigden
de artistiek ingestelde volwassenen, de
costuums waren verzorgd en de jeugd
genoot, vooral by de meer mimische scè
nes. Uiteraard was de grens tussen ballet
en pantomime vaak zeer moeilyk te trek
ken. Voor een jeugdballet is de vermen
ging van deze twee ook wel noodzakelyk
De mimische uitingen van het ballet
waren het best in het komische. Dat be
grepen de kinderen direct. Zy reageer
den er spontaan op. Overigens was er
toch ook een commentator by nodig,
wiens voordracht wy niet te allen tyde
konden bewonderen- Wat verder naar
achteren in de zaal was hy soms bijna
niet te verstaan, omdat hy veel te v:ug
De zaal was slechts voor een derde
gevuld, wat echter toch ook weer mee
viel, gezien de vele festiviteiten, die de
Leidse jeugd overal in de stad wachtten.
MINDER 1ËZOEKERS
AAN DE HUTSPOT
Het aantal bezoekers aan De Lakenhal
van het vorige jaar werd dit jaar niet
bereikt. Pelgrimeerden er op 3 October
1951 3200 Leidenaars naar de hutspot en
de relieken van het beleg, ln 1952 kon
den we het niet verder brengen dan 1836
bezoekers. Toch altyd nog een behoor-
lyk aantaL Bovendien waren deze gas
ten van het museum geïnteresseerde
gasten, die minutenlang gebogen konden
staan over een vitrine met penningen
en de hutspot met nieuwsgierige vingers
stiekum betastten-
Gelukkig deelden ook de andere
zalen van De Lakenhal in het grote
bezoek en slenterden er heel wat
langs de schilderyen en de meubels,
door de vertrekken en over gangen
en trappen. Deze gratis toegang op
3 October is nog ieder jaar een goede
reclame voor ons mooie stedelyk
Dat er dit jaar minder bezoekers wa
ren moet o.i. wartlan geweten aan het
feit, dat «r nu niets nieuws was aan
gekondigd. In 1951 werden de zalen van
het beleg geheel gerestaureerd en op
nieuw ingericht. Daarover was uitvoerig
in de kranten geschreven. En het had
de nieuwsgierigheid van de Leidenaars
geprikkeld. Het aantal van dit jaar mag
dan ook als normaal worden beschouwd.
Tuinstadwijk komt op Leidens grote feest altijd op originele wijze r
„haring en wittebrood".
Grote drukte op het Levendaal
De 18-Jarige Allouez heeft de duizenden Leidenaars, die vroeg uit bed waren ge
komen om getuige te zyn van de 8-October kortcbaon-draveryen, ln verrukking
gebracht. Reeds meer dan 100.000 aan pryzen sleepte het paard voor *yn eigenaar
en ryder J. de Vlieger in de wacht en nu is het aan zyn laatste selzioen toe. De
scheidende Allouez onderstreepte ln het feestvierende Leiden nog eens uitdrukke
lijk, dat het niet voor niets de reus van de Haarlemmermeer wordt genoemd. De
beide finale-ritten won het paard en het maakte zUn eigenaar 400 ryker.
Allouez bevond zich in een select j
zeischap. Niemand minder dan de kam
pioen '52 O Nelly Zora en de oud-kam
pioen O Nelly Broer dongen mee naar de
pryzen. Voorts waren er de uitblinker op
de lange baan My Darling en de ster op
de korte baan Miss A, O Marijke
Litaire A.
O Nelly Broer werd al spoedig aan
kant gezet door O Nelly Zora. Miss A
begon balsturig, in de eerste rit galop
peerde het paard waardoor het Mv Dar-
aan de overwinning hielp. In de
tweede en de kamprit bewees het echter
duidelijk zyn meerderheid.
Een kamprit was eveneens nodig tussen
O Maryke en Litaire A, welke laatste net
iets sneller bleek.
Allouez versloeg in twee ritten Notre
Dame en de wyze waarop ze dat deed.
maakte haar in één slag tot de lieveling
"in het publiek.
De stryd om de pryzen werd dus uitge
vochten tussen O Nelly Zora, Miss A, O
Maryke en Allouez. O Nelly Zora bleek
opgewassen tegen Miss A. die beide
ritten won en zich in de finale plaatste.
Allouez nam het toen op tegen O
Marijke. De kamprechter besliste, dat de
eerste rit dead heat was. met welke be
slissing velen zich niet konden verenigen.
En terecht! Allouez lag zeker een halve
meter voor op de eindstreep. De tweede
de kamprit brachten echter de over
winning aan de sterkste: Allouez.
O Nelly Zora legde vervolgens beslag
op de derde prijs, vóór O Maryke en
Allouez toonde zich in de finale tweemaal
sneller dan de veel jongere Miss A, wat
een geweldig enthousiasme onder de dui
zenden teweeg bracht.
Even 10 uur was dit sportevenement, dat
>k nu weer tot de meest geslaagde num-
lers behoorde, ten einde. De pryzen
werden uitgereikt in het Vliea.
Weer vele duizenden
bij de parade
Veie duizenden hadden sich gister
ochtend opgesteld langs de route, die de
militaire parade zou volgen. Vooral in
de nabyheid van het stadhuis was er
tegen half tien al geen doorkomen meer
Om kwart voor tien stelden zich op
het bordes voor het stadhuis op: luite
nant-generaal D. C. Buurman van Vree
den. territoriaal bevelhebber en bevel
hebber van het eerste militaire gewest,
de garnizoenscommandant, majoor
Gerth van Wyk, kolonel W. van Hinte,
inspecteur Nationale Reserve, en kapi
tein-luitenant ter zee jhr P. Elias, com
mandant van Valkenburg, en de burge-
Precies op tyd werd de parade geopend
en in ryen van zes marcheerden de troe
pen voorbij: het etudenten-wccrbaar-
heidskorps met de slerlyke pluimen op
het hoofddeksel, een detachement mari
niers en een detachement van de marine
luchtvaartdienst, de koksschool van het
regiment intendancetroepeh, een com
pagnie van de Nationale Reserve en een
compagnie luchtstrijdkrachten.
Als paradecommandant trad op de
kapitein der infanterie H. W. Westerhof.
Terwijl luitenant-generaal Buurman
van Vreeden al bezig was afscheid te
nemen van de genodigden, gierden de
straaljagers over, die dus ondanks hun
snelheid toch enkele minu'en te laat
waren. Ze kwamen bovendien niet ln
de lengterichting doch dwars over de
straat, zodat er niet veel meer te zien
was dan een ln de zon zilverachtig fill»-
kerende schim.
