o'n domme Tineke
2
ZONDAGSBLAD 3 MEI 1952
ii auii
VkORt veRhè.è.1
Met de schichtige blik van de wan
trouwende vrijgezel steigerde Ja-
.cobus Kuckelaan het trottoir voor
„De Kindervriend" op. Hij schoof zo
dicht mogelijk voor de grote etalage,
zorgvuldig vermijdend links of rechts
te kijken. Zijn collega's mochten hem
bier eens zien staan! Dat zou een
,week lang stof tot moppen geven.
Met een door verlegenheid en onrust
vertroebelde blik stond Jacobus te
staren naar de vele speelgoedbeesten,
spoortreinen en brandweerauto's ach
ter het glimmende spiegelglas.
Gelukkig had hij zijn tijd goed ge
kozen. Het merendeel van zijn colle
ga's zat nu thuis aan de koffietafel,
bi een paar happen had hij zijn twaalf
uurtje achter de schrijfmachine naar
binnen gewerkt.
'k Blijf vanmiddag over. 'k Heb
het smoordruk, had ie verzonnen,
toen er iemand zo brutaal was ge
weest te vragen, of hij soms met
de trein meemoest.
-H-
Daar stond hij nu dwaas te koeke
loeren voor de grootste speelgoedzaak
van het stadje. Hij moest nu maar
eens een keer beslissen, dacht hij met
een onaangenaam gevoel in zijn maag
streek, hij kon hier toch zeker niet
tot half twee op de stoep blijven staan.
Hij concentreerde al zijn aandacht
op het tentoongestelde.
Zo'n beer? Bei'j gek, veel te duur.
Wie weet kostte zo'n ding wel een
tientje!
Die spoortrein dan? Niks waard,
zo kapot, herinnerde hij zich uit
zijn grauwe jeugd. Hij voelde nog de
klap van zijn pleegvader, toen hij de
veer per ongeluk te stijf had opge
wonden. En zo'n ding liep trouwens
ook veel te veel in de papieren.
Vervelend dat die lui er geen
behoorlijke prijskaartjes bij hadden
staan. Kon je tenminste een bereke
ning maken.
Want één ding stond Jacobus Kucke
laan, kantoorbediende, ongehuwd,
geb. 3-6-'10 te Zwartewegsend wel
heel duidelijk voor de geest: véél uit
geven zo tegen het eind van de maand,
dat was er eenvoudig niet bij. Hij zou
voor dit noodgedwongen bezoek aan
de speelgoedwinkel ten hoogste twee
a drie gulden kunnen uittrekken.
Hij moest nu maar eens naar bin
nen gaan, er zou niets anders voor
hem opzitten.
Kijk, die warmgroene schildpad,
met die honing-gele vlekken, dat leek
wel iets. Ook niet zo gek groot, dus
zou de prijs wel meevallen. Goed, de
schildpad dan maar..,. Moest er toch
eens van komen.
Om geen bok te schieten tegenover
de giechelende winkeljuffies hij
wenste ze en bloc naar de Mooker-
hei wilde hy zo beslagen mogelijk
ten ijs komen.
Hoe heette dat ding? Bello-toys, las
hy op de blinkende rug van het groe
ne geval.
't Zelfde wat ie had gedacht, toen
hij half-struikelend over de dikke co-
cosmat de winkel binnenhobbelde. Een
niet onknappe winkeljuffrouw, met
twinkellichtjes van spot in haar on
deugende ogen, stond al gemaakt-
glimlachend naar hem uit te zien.
Hij kon zich niet aan het gevoel ont
trekken, dat zij hem al die tijd van
uit een verborgen hoekje voor de eta
lage had zien staan schutteren. Ja,
hij wist het heel zeker. Bij deze ge
dachte voelde hij het bloed naar zijn
wangen stijgen en hij moest zichzelf
geweld aandoen om niet meteen rechts
omkeert te maken.
Het geluk was ditmaal met hem.
Een corpulente heer snoof hem als een
stoommachine voorbij. De vleesko
los stevende recht op de wachtende
juffrouw af en hierdoor kreeg Jaco
bus de kans linksaf te slaan. Hij be
vond zich nu midden in het domein
van beer en schildpad. Blikken en
wollen beesten keken hem starogend
aan.
Er was echter ook een wezen van
vlees en bloed, dat hem bescheiden
terzijde trad. Zo bescheiden, dat Jaco
bus' aangeboren verlegenheid plaats
maakte voor een gevoel van moed
en zelfvertrouwen. Het werd hem
zelfs een beetje warm om zijn kille
vrijgezellenhart en onwillekeurig
gleed er een glimlach over zijn slecht-
geschoren gezicht.
Ja, juffrouw, u hebt er nogal
wat, waagde hij zelfs op te merken.
Meneer bedoelt? informeerde de
winkeljuffrouw zo koud-snibbig, dat
Jacobus als een haas in zijn uitgangs
stelling terug vluchtte.
vè,n to musch
O, eh... pardon, beesten, bedoel
ik. En hij begon van louter nervosi
teit te trekken aan een grote pluchen
beer, die klem zat tussen een collega
en een brandweerauto.
De all-round verkoopster werd on
middellijk in de juffrouw wakker.
'n Pracht van een beer, meneer,
.echt pluche en niet duur voor cjeze
werkelijk eerste klas kwaliteit, prees
ze.
Hoe duur? vroeg Jacobus met
een half oog naar de schildpadden.
27,95, werkelijk voor deze tijd...
Jacobus boog zich diep over enkele
schildpadden en het andere blikken
gedierte. Hij wenste zich intussen
uit „De Kindervriend" en veilig op
zijn oude plaatsje bij het tuimelraam
achter zijn schrijfmachine.
Allemaal Teil-boys?, schuchter-
de hij, zo zacht, alsof hij iets onwel
voeglijks had gebezigd.
Het gezicht van de winkeljuffrouw
verstrakte, maar ze beheerste zich
meesterlijk.
Meneer is een kenner, vleide ze,
dit is dan ook wel het allernieuwste,
wat momenteel door de Amerikanen
op de markt gebracht wordt. Bijzon
der solide en ongelofelijk goedkoop
voor zulk prima vakwerk.
En met een gracieus gebaar haal
de ze zo'n groen gedrocht tussen de
kudde weg en wiegde het op haar
handen, dicht voor de kippige ogen
van Jacobus, die instinctief een paar
passen retireerde.
Ja ziet u meneer, dit is het ech
te Bello-toys werk, bijzonder interes
sant voor kinderen van elke leeftijd.
Ja, ziet u... ik zoek iets voor een
...eh...kind... vanne vier jaar. De ge
dachte alleen al, dat het zijn kind
zou zijn deed hem blozen, driemaal
erger dan bij de entree.
Dan is dit juist het speelgoed
dat u zoekt. Wat ik u zonder voor
behoud kan aanbevelen, zong de juf
frouw haar wijsje.
Wat kost zo'n eh... pad?, kwam
Jacobus eensklaps tot de daad. In
zijn verlegenheid had hij de elec-
trische klok tegenover hem in het vi
zier gekregen: 't liep tegen tien over
één. De juffrouw was nu niet meer
zo vlot met het noemen van de prijs...
De prijzen lopen nogal uiteen,
die kleine daar b.v. kosten maar 3,-,
maar die neemt u natuurlijk niet,
dat is prullig werk, dat ziet u zo.
Kinderen, vooral jonge kinderen, zijn
niet zo zuinig op hun speelgoed met
waar? Maar deze! Ja, dat is een on
verslijtbaar stukje werk, die kan te
gen een duwtje. Ziet u zelf maar! En
daar stond Jacobus voor spot met het
groene geval in zijn trillende handen.
Als de schildpad besmet was geweest
dan had hij hem niet vlugger terug
kunnen geven.
Ja, 't is een stevig ding, praat
te hij mechanisch.
En u moet eens zien, hoe grappig
of 'tie gaat. En het winkelmeisje zet
te het beest in het gangpad.
Jacobus onderging dit alles als een
verfijnde kwelling. De schildpad
schoot inmiddels dwaas-lodderig van
de ene kant naar de andere, geleid
door de verkoopster, die een veer om
huld door een nikkelen spiraal in- en
uitdrukte.
Precies zo'n ding als van mijn
trommelrem, dacht Jacobus, die zijn
kalmte weer een beetje herwon, toen
de juffrouw hem gelukkig niet het
stuur in handen gaf. Want daar zag
hij haar best voor aan!
De prijs, herinnerde ze zich, nu
meneer, die zal u meevallen. La's kij
ken en ze draaide het beest op
zijn rug deze kost vijf... vijf vijf
en -negentig.
Jacobus schrok zichtbaar.
Werkelijk iets aparts, meneer,
luidde de laatste aanbeveling van de
juffrouw. Jacobus knikte flauw, dat
de beslissing gevallen was...
Handig werd het stuk techniek in
een grote kartonnen doos gepakt.
Wilt u maar aan de kassa be
talen, meneer?
Ja, waagde Jacobus nog op te
merken, maarre... de gebruiksaan
wijzing, juffrouw?
O, meneer maar dat is toch heel
eenvoudig, zoals ik u net al liet zien.
U drukt maar op de handle en de
wieltjes beginnen vanzelf te draaien.
Nou ja, goed, ik hoef er zelf
ook niet mee te lopen, grapjaste hij,
maar de verkoopster hoorde het al
niet meer.
Jacobus was even alleen. Fel rea
liseerde hij zich nu, dat het maar
een paar passen naar de kassa was...
En hij had zijn budget verre over
schreden! Met een angstig-kloppend
hart vroeg hij zich af, of hij het zelfs
„halen" zou... En tot een intensieve
controle van zijn geldmiddelen durf
de hij niet over te gaan onder het
oog van de wachtende cassière.
Es kijken, gisteren nog 16,-,
vanmorgen de hospita 9,10 betaald
voor die rekening van de kleermaker,
vanmorgen sigaretten gehaald en hoe
duur was die pad nu ook weer... Ja
cobus staarde en staarde. Tot zijn
ogen bleven rusten op de electrische
klok voor hem. De grote wijzer neeg
angstig dicht naar de vijf...
De angst om te laat op zijn werk
te komen, maakte hem eensklaps on
gewoon resoluut. Met een demonstra
tief gebaar keerde hij zijn portemon-
naie boven het rubber matje om. Als
of hij zeggen wilde: Hier heb je al
les, laten we hopen dat het genoeg
Een pak van zijn hart toen het bleek
te kloppen. Hij hield zelfs nog een
paar dubbeltjes over. Met een paar
sprongen was hij bij de deur, de gro
te doos als een moeizaam verworven
schat stijf onder zijn rechterarm ge
klemd.
■H-
's Avonds op zijn kamer overdacht
hij de gevolgen van zijn winkelbe
zoek. Vijf gulden vijf en-negentig voor
dat jong van zijn zuster en dan de
reis nog! Maar vooruit, zo vaak ging
hij niet naar Gouda en hij was gek
met zijn zus, het enige familielid,
dat hem nog es vriendelijk tegemoet
kwam.
En al had hij een aangeboren angst
voor kinderen, met de kleine Sjaakie
op zijn schoot wist hij zich werkelijk
een beetje gelukkig. Misschien omdat
hij intuïtief voelde, dat het kind ook
van hem hield. Maar die reis... Hij
mocht er niet aan denken. Weer een
rib uit zijn lijf. Had ie zich die dure
pad maar niet moeten laten aansme-
Zo draaiden zijn gedachten in een
kringetje rond. Jacobus Kuckelaan kon
die avond de slaap slecht vatten. De
oude, Friese hangklok had al twee lan
ge reutels laten horen, toen Jaco
bus zich voor de tweehonderdste keer
omdraaide, worstelend met de onaan
gename gedachte, hoe hij de volgen
de maand zonder een goede sigaret
zou moeten doorkomen.-
-fr
In Utrecht had Jacobus niet veel
tijd om over te stappen. In zijn angst
de aansluiting te zullen missen was
hij bij vergissing een tweede klasse
coupé binnengestumperd. Hij bemerk
te zijn verschrikkelijke vergissing
toen de Diesel reeds weer voortzoef-
de...
Tja, meneer, dat wordt dan bij
betalen, zei de gezellig-dikke con
ducteur laconiek. En Jacobus' porte-
monnaie onderging andermaal een ge
voelige aderlating.
Verdrietig en doodmoe, tengevolge
van de slapeloze nacht liet Jacobus
zich in de zachte kussens zakken. Het
zonnetje scheen lekker in het luxe
compartiment Langzaam zakte Jaco
bus' hoofd tussen de smalle schou
ders. Morpheus ontfermde zich over
hem.
Maar Morpheus deed meer! Hij was
het die in Jacobus de held geboren
deed worden, die hij in het dagelijks
leven zo vurig begeerde te mogen
Binnen enkele seconden voltrok
zich een volkomen metamorphose!
Merkwaardig, maar Jacobus begon
zich wonderwel op zijn gemak te ge
voelen in het gezelschap van zijn rij
ke reisgenoten. Heel behaaglijk zelfs.
Hij kreeg het gevoel over zich van
de man, die weet, dat hij nu einde
lijk de plaats inneemt, waar hij thuis
hoort. Met een weids gebaar haalde
hij zijn sigarettenkoker voor de dag
en hij offreerde zonder veel omslag
zijn medepassagiers een „Swiss Ca-
poral" (Pure Virginia).
'n Goed sigaretje, meneer, hoor
de hij zijn overbuurman zeggen, een
gesoigneerde heer op middelbare leef
tijd, die de rook met welbehagen naar
binnen zoog.
Ja, delicious, beaamde de dame
een grande dame, stelde Jacobus
met kennersblik vast waarbij zij
de bezitter van de super-virginia's
recht in de ogen keek.
Deze ontweek haar blik niet, inte
gendeel. Frank en vrij rustten zijn
ogen een seconde of langer in de ha
re. Een pittig gezichtje, meende Ja
cobus. Als ze niet getrouwd was,
dan wist hij het wel!
Es kijken, zei hij, ik geloof, dat
ik nog iets voor de jonge heer bij
me heb. Mevrouw, u neemt me niet
kwalijk...
delijk..., kirlachte ze beleefd.
Een bleek, verwend joch met een
gezicht van; Kom op met je snoep,
klom reeds tegen Jacobus' knie op
en griste hem de reep chocola als het
ware uit handen.
De conversatie kwam nu eerst recht
op gang. Jacobus had het ijs gebroken.
Hij vertelde honderd uit en zowel uit
de belangstellende opmerkingen als
de vriendelijk-charmante glimlachjes
die hem werden geschonken, bleek
maar al te duidelijk, dat zijn gees
tige eft boeiende conversatie gewaar
deerd werd.
Jacobus was een goed causeur, maar
zijn tweede natuur sliep niet!. Het
duurde dan ook niet lang of de schild
pad kwam uit zijn huisje. Het joch
liet chocola en plastic straaljager in de
steek bij het zien van zoveel begeer
lijks.
Of Jacobus al lang in de branche
zat, wilde meneer weten.
Al vijftien jaar, verzekerde hij.
Ja, inderdaad, meneer, de Bell-Toys
Company, de grootste firma van het
Amerikaanse continent.
Meneer vond vijf en twintig gulden
niet te hoog voor zo'n wonder van
techniek en hij begreep: de deviezen
tja, dat was nu eenmaal onvermij
delijk. De schildpad maakte zijn eer
ste proeftocht onder zijn nieuwe baas
over de vloer van de ruime tweede
klas coupé.
Jacobus stak het bankje achteloos
in zijn dikke portefeuille. En hij be
dacht hoe hij vroeger...
Vroeger?? Was het dan niet giste
ren, dat hij bedremmeld als een puber
diezelfde schildpad had gekocht van
zijn laatste, zuurverdiende centjes?
De reis naar Rotterdam zou juist
worden voortgezet toen Jacobus Kuc
kelaan weer tot de werkelijkheid terug
keerde. Nu zou hij nog bijna meege
reisd zijn naar de Maasstad en dat
alles door die ellendige nacht... Ja
cobus had geslapen als een os!
Maar nu was hij dan ook heerlijk
uitgerust en klaar wakker. Zo helder
wakker, dat hij zich al op het perron
realiseerde dat er iets ontbrak aan
zijn bagage. Zielig-verloren stond hij
daar met zijn versleten actetasje in
de hand. De schildpad zette de reis
voort met onbekende bestemming.
Er stonden tranen in de trouwe hon
denogen van Jacobus, tranen van
woede en spijt. Toen begon het zacht
te druppelen uit een loodzware lucht^.
ZONDAGSBLAD 9 MEI 1952
onze jeuqó-p&qin&
ER rijdt een woonwagen over de
weg. Het is geen mooie wagen
en hij is erg smerig. De verf is er
af en in één van de raampjes zit
papier in plaats van glas. Voor de
wagen loopt een paard en daarnaast
een man, die de leidsels in z'n hand
houdt. Af en toe schreeuwt de man
„Vort Bles!" en dan loopt het paard
weer harder.
Nu rijden ze voorbij een groot huis
met een mooie tuin ervoor. Er staan
overal bloemen in. In die tuin zit
een meisje te spelen. Het is Tineke.
Als ze de woonwagen aan hoort ko
men, loopt ze vlug naar het tuinhek.
Zij vindt de wagen wel mooi. Ze zou
best in zo'n huisje met een paard
ervoor willen wonen. Dan kon je fijn
rijden, zie je. Verlangend, kijkt ze
de wagen na. Net wil ze weer te
rug naar haar poppen in de tuin als
ze ziet dat de wagen stil bijft staan.
Er is zeker iets kapot. Tineke kan
haar nieuwsgierigheid niet langer be
dwingen en maakt het hek open. Even
later staat ze bij de wagen. Ze
schrikt als er tegen één van de
raampjes wordt geklopt. Een meisje,
net zo groot als zij, zwaait naar haar.
„Daag!" roept Tineke en zwaait
terug. Dan gaat plotseling een deur
aan de voorkant van de wagen open
en verschijnt er een wouw.
„Zo meisje", zegt ze vriendelijk te
gen Tineke, „hoe heet je?"
Tineke noemt haar naam. Ze vindt
het een aardige vrouw en haar lange
oorbellen vindt ze ook mooi. Wat zou
ze graag eens binnen kijken. Zou ze
't eens vragen? Dat hoeft niet eens,
want de vrouw zegt: „Lust je graag
een koekje?".
„Ik wel", zegt Tineke. Wie zou er
nu geen koekjes lusten?
„Kom dan maar binnen," zegt de
vrouw en ze helpt Tineke instappen.
Als Tinkeke in de wagen is, kijkt ze
haar ogen uit. Overal staan mooie
beeldjes en spiegels. Aan het plafond
hangt een koperen lamp, met leeu
wenkoppen.
„Vind je 't hier mooi?" vraagt het
meisje tegen wie ze had gezwaaid.
Tineke knikt: „Ja., 't is bij ons
veel anders. Hoe heet jij?" vraagt
ze dan.
„Ik heet Karina" antwoordt het
meisje. „Ik zou best in een gewoon
huisje willen wonen."
Dat kan Tineke niet begrijpen. Ze
zou het juist leuk vinden in een
woonwagen te wonen. „Ga je mee
naar mijn huis kijken?" vraagt ze.
„Dat kan niet" zegt haar moeder.
„Karina kan niet buiten spelen, want
ze heeft geen schoentjes. We hebben
geen geld om schoenen te kopen."
Dat is toch erg, vindt Tineke. Stel
je voor dat ze nooit buiten kon spe
len omdat ze geen schoentjes had.
Medelijdend kijkt ze naar het meisje.
„Ik heb een hele boel schoenen",
antwoordt ze, „wel vier paar."
Bewonderend kijkt Karina Tineke
aan. Vier paar schoenen!
De Paasvacantie is voorbij, we heb
ben allemaal weer nieuwe zin en
daarom zet ik jullie deze week weer
eens flink aan het werk. Om een prijs
te winnen moet je drie dingen doen.
Jullie zien hier een schilderij, en nu
moet je deze kleuren. In de tweede
plaats moet er een lijst om de schil
derij worden getekend en ten derde
moet je de schilder er naast tekenen.
Een heel karwei, hè?! Dus drie
dingen: Kleuren, een lijst maken en de
schilder. Ik ben nieuwsgierig wie van
jullie dit goed voor elkaar brengt.
Succes en sterkte toegewenst hoor 111
„Nou.." zegt Karina's moeder,
dan kan je best een paar schoenen
missen. Weet je wat we doen?.. Jij
doet je schoentjes uit en dan krijg
je van mij een paar mooie klomp
jesNouis dat niet mooi?"
Tineke denkt na. Zou dat wel mo
gen van moeder? Maar ze wil
graag klompjes hebben, die kleppe
ren zo leuk.
„Goed", zegt ze dan en ze bukt
zich en doet haar schoenen uit.
Intussen haalt de vrouw een paar
klompen uit een kast. Ze geeft ze aan
Tineke en zegt: „Zo., 'k denk dat
ze precies passen". Tineke doet de
klompjes aan en ja hoor., ze pas
sen precies, 't Zijn mooie klompjes.
Geel en rood zijn ze geschilderd.
„Ze staan prachtig!" vindt Kari
na's moeder. „Je zal eens zien hoe
fijn ze lopen."
Dan gaat plotseling de deur open.
Karina's vader komt binnen. „We
gaan Weg hoor," bromt hij, „het
touw is weer gemaakt."
„Dan moet je nu naar huis, Tine
ke," zegt de vrouw, „anders wordt
je moeder ongerust."
Zo neemt Tineke dan afscheid van
Karina. Haar moeder helpt haar uit
de wagen en even later trekt Bles
de wagen weer verder.
„Bedjmkt hoor!" roept Karina nog
en ze blijft een hele poos zwaaien.
Pas als de wagen uit het gezicht is
verdwenen, gaat Tineke terug naar
huis. Haar klompjes klepperen over
de weg. Dat is leuk.
Als ze thuis is gaat ze direct naar
haar moeder, zomaar met de klom
pjes aan de kamer binnen.
„Kijk eens Moeder!" roept ze uit,
„wat ik heb gekregen," en trots laat
ze de klompjes zien.
Moeder kijkt er verbaasd naar.
„Van wie heb je ze gekregen?" vraagt
ze. „Hoe kom je eraan?"
Tineke vertelt nu alles. Als ze uit
verteld is kijkt moeder boos. „Foei,
domme meid," zegt ze, „dat had je
niet mogen doen zonder het eerst
Bi? de olifanten op visite.
aan moeder te vragen., nu ben je
je schoenen kwijt,"
Tineke snapt er niets van. Ze be
gint te huilen. „Dat meisje had he
lemaal geen schoenen," snikt ze, „ze
kan nooit buiten spelen".
„Ja wel", antwoordt moeder, „dat
kan ze wel.... ze had toch die klom
pjes..? Maar ze wou liever schoe
nen hebben., daarom zei haar moe
der dat."
Nu had Tineke toch wel spijt. „Tc
Zal 't nooit meer doen" huilde ze.
Aan de klompjes had ze nu een he
kel. Maar er was niets meer aan te
doen. Ze moest nu eerst de klom
pjes dragen totdat ze versleten wa
ren en dat duurde een hele tijd.
Maar Tineke had hiermee weer ge
leerd, dat je nooit iets moet ruilen
zonder dat moeder het weet
Even lachen
EEN OPSCHEPPER.
Een oud-gediende was aan 't vertel
len: „Mijn regiment werd gelast een
der forten te bestormen. Het werd ech
ter door de vijand ingesloten en 't hele
regiment, van de kolonel tot de laatste
tamboer, werd over de kling gejaagd.
Er bleef geen mens van over!"
„En jij dan", vroeg men hem.
„O, ik. Ik was thuis, met groot
ER IN GEVLOGEN.
Onderwijzer: Hoe heet het mes waar
mee de soldaten vechten?
Leerling: SabeL
Onderw.: Hoe heette de stad waar de
ipraak der mensen werd verward?
Leerling: Babel.
Onderw.: Hoe heette de man, die zijn
broeder doodsloeg?
Leerling: Abel!..
**********************************************4
onze BRievenBus
Prettige Konin
ginnedag gehad alle
maal? Feestelijk ge
zicht hè, al die vlag
gen, dat Oranje en
die vele blyde men
sen. Weet je wat ik
altijd zo leuk vind?
Die muziekcorpsen,
waarnaar kleine peu
ters met sjerpen en
een grote toeter in
de hand zo met open
mond kunnen staan
kijken. En 's avonds,
dat vuurwerk. Bij
ons was het zo mooi.
Grote rode ballen en gele kogels, hele
fonteinen van vuur, 'n machtig ge
zicht is dat altijd. Enfin, het Konin-
ginnefeest is achter de rug en nu wil
ik jullie niet langer nieuwsgierig
houden. Gauw vertellen, wie deze
week de prijzen hebben gewonnen. De
eerste prijs is voor Elsje van de Vliet,
terwijl Willy Blok, Gert van Elderen
en Hennie Visscher ieder een troost
prijs thuis krijgen. De oplossing van
het raadsel was: schaal, schildpad,
schokbreker, 10. een, zee, pi, ss, beer,
dij, school, aalbes, Alpen, schip, hik,
adres, sc, ak, deze, sc, ree, er, bij.
En nu: de brievenbus. Eens kijken, hier
een prachtige tekening van Oini van
Pas. Het idee vond ik bijzonder aardig
Hartelijk dank, meiske! Fijn, dat je al
weer opknapt. Keesje de Pater. Het is
inderdaad leuk om in het donker te
fietsen. Dan zoeft je dynamo zo langs
hot voorwiel. Een gezellig geluid is dat
altijd. Hier heb ik weer een nichtje en
wel Marie de Kievit, die zo graag zou
weten hoe Tante Jos eruit ziel. en daar
om een foto vraagt. M'n lieve kind, daar
begin ik heus niet aan, want veronder
stel dat ik jullie eens tegenval. Nee
maar kijk hier eens. Een heel gedicht
van Wim van Tol. Dat is me een mooi
vers, zeg. Je bent een dichter in de
dop Wim! En Leen Bravenboer, nu he
lemaal platzak, na al die jarigen? Ja, dan
begrijp ik, dat je mij een poosje in de
steek hebt gelaten. Want een postzegel
kost nog altyd een dubbeltje. Nu wordt
je weer een trouwe vriend van me, he?
Jij kunt nu je hart ophalen, Carla Pino,
als jij zo van kleuren en tekenen houdt.
Ik ben benieuwd, hoe je het er deze
week afbrengt. Doe je best maar, mis
schien sleep je dan nog wel een prijsje
in de wacht. Hoe is het in Sprang, Ber-
tus en Jan Magers; komt er nog steeds
water uit de kraan wanneer je hem
open draait? En valt bij jullie ook al
tijd nog alles naar beneden? Als 't an
ders was, had ik het wel gehoord, denk
ik. Hier een heel kort briefje van de
tweeling Jan en s'Jaci Dorrcpaal. die mij
de hartelijke groeten doen. Nou, ik zou
zo zeggen, de groeten terug, heren! Naar
je zin gehad op je tocht langs de
bloembollen. Hennjr van Rietschoten?
Wat een schitterend gezicht he, al die
felle en zachte kleuren naast en door el
kaar. Nog kennis gemaakt met Jacoba
van Beieren? Hebben jullie een drieling
thuis. Peter de Bruin, of was het maar
een grapje van je. Het lijkt me anders
enig zeg, drie van die kleine peuters.
Lenie Bouwmeester, heeft van haar Va
der ©en tuintje gekregen, dat nu hele
maal vol tulpen staat. Leuk he, om zo'n
eigen stukje grond te verzorgen! Wat
vond ik het gezellig, Aris Bremer, dat jij
me, van „jullie eiland" vandaan een
brief hebt geschreven. Nou en óf ik er
al eens geweest ben en ik vind het e>r
m één woord prachtig. Ik hoop er in de
toekomst nog eens een keertje naar toe
te komen en ik beloof je dan een be-
■ockje te rullen brengen. Maar dat »l
nog wel een poosje duren, denk ik. En
ben je overgegaan Ditty Trouw? Dat
moet je me gauw eens schrijven, meiske!
Zo, Jaap Vonk. beeft de andere geit ook
jongen gekregen? Hoeveel heb je er nu
m 't totaal. Wat zijn die geitje6 altijd
grappig be, ze springen zo leuk. Arme
Piet den Breejen, niet eens over een
echte zee geweest en toch al zeeziek.
Wat moet dat worden, als jij nog eens
een keertje in je leven de ocaan over
gaat. Als het zover komt sterkte vast
zeun. Afgesproken. Gerda Versteeg, jouw
broer Joop schrijft mij ook eens een
keertje. Zeg maar, dat ik een brief van
hem verwacht. Onze neef Piet Waldek-
ker is met de Rotterdammer Rijwiel
Rondrit mee geweest!! Het is goed, dat
ze op de krant niet zo streng zijn, anders
had je je medaille niet gekregen. Enfin,
ik zal het ook niet verklappen hoor. Je
was zeker wel moe toen je weer thuis
was? Hoe is het met Truus? Inderdaad,
Jan van Toor. dat is me zeker lang ge
leden, dat jij me hebt geschreven! Beter
oppassen hoor. En dat mag jij ook wel
knopen, Wim van der Jagrt.
maar niet te gauw opgeven hoor?! Hoe
is het met het verkeersexamen afgelo
pen, Catrinus van Horssen? Geslaagd?
Of weet je de uitslag nog niet Kees
Korevaar vraagt of Lk eens aan hem
denken wil. Altijd Kees!! Gemeen van
me he om je zo te plagen, maar ik weet
best wat je bedoelt jongen; ik zou jul
lie allemaal en altijd wel een prijsje wil
len geven, maar dat kan nu eenmaal
niet Tet Smitskam heeft een heel lief
zusje, dat Trude heet en pas jarig is ge
weest Zal je altijd erg goed op haar
passen, Tet? Doen hoor! Jouw rapport
zag er prima uit, Nellie Drop! Zeg, nu
moet je voor je gedrag ook nog een
negen zien te halen, dan is het helemaal
voor elkaar. Het spijt me erg. Rietje van
Dalen, maar ik weet heus het antwoord
op jouw raadsel niet. Toe, stuur me de
oplossing eens gauw' Annie de Jon<
stuurde me als vanouds weer een teke
ning. waarvoor ik haar heel hartelijk wil
bedanken. Ik ben wed vat laat Annie,
maar nog gefelioiteerd met je verjaar
dag, hoor!
Meisjes en jongens, lk moet helaas
weer stoppen. Maar zoals altijd, volgen
hier eerst de nieuwelingen. Wij vinden
het erg leuk. dat jullie ook tot onze club
gaat behoren, »Winnifred van Hooff, Rei-
nie Leentfaar, Ankie den Boer, Joke
Jurjaanz, Nellie Kardol. Lenie Konings,
Cornelis van Veen, Mari Byl, Rita de
Weerdt, Adrie Strybos, Ria Groeneweg
en „Midvoor".
