.ZINBEELD VAN 'T VERLEDEN...
VERLAMDE
KINDEREN
Wekelijkse bijlage
Zaterdag 8 Maart 1952
In Parijs sloegen vele landen
de handen ineen
leren zich stap voor stap weer bewegen
KINDERVERLAMMING! Deze
vreselijke ziekte, die kinderen
kreupel maakt, vergt elk jaar een
groot aantal slachtoffers in West-
Europa. In nagenoeg ieder land is
er een groot gebrek aan deskundi
gen, die met deze kinderen kunnen
werken. De laatste jaren echter is
men meer en meer gaan beseffen,
dat dit probleem alleen dan goed
ter hand genomen kan worden, in
dien alle landen samenwerken. Dat
gebeurt nu en wel in een groot en
modern ziekenhuis in Parijs.
Probeer het eens alleen".
Klara Haser bijvoorbeeld was een
verpleegster, die verlamde kinderen
verzorgde in de Universiteitskliniek
te Hamburg. Op een dag hoorde zij,
dat er in Parijs een cursus werd ge
geven in de moderne verzorging van
de kleinen, die door kinderverlam
ming waren getroffen. Het Interna
tionale Kindercentrum zorgde er
voor, dat verpleegsters, therapisten
en doktoren uit verscheidene landen
aan deze cursus in Parijs konden
deelnemen. De gelden hiervoor wer
den beschikbaar gesteld door een der
takken van de Verenigde Naties: Het
Internationale Noodfonds voor Kinde
ren, dat drie jaar geleden is begon
nen met het verbeteren van de ge
zondheidsstandaard van moeders en
kinderen. Klara Haser we hebben
er zo maar een van de velen uitge
haald diende bok een sollicitatie
in en nu is zij een van de twintig
studenten uit veertien landen, die
een cursus van vijf maanden volgen
in het Raijmond Poincaro ziekenhuis
in Parijs.
Als zij rondkijkt in de grote zieken
huiszaal, waar wij haar aantroffen,
en waar het gelach en het geklater
van de kleine patiëntjes tegen de
wanden ketsen, zegt Klara stralend:
„Ik ben dankbaar voor deze kans.
Ik ben van plan, hier zoveel moge
lijk op te steken, zodat anderen weer
iets van mij kunnen leren, als ik
naar huis ga. Terwijl wij de kinde
ren weer leren lopen, krijgen we zelf
een lesje in de verhoudingen tussen
elkaar als vertegenwoordigers van
verschillende landenWij hopen
maar, dat ook de naties, die samen
werken in het belang van het kreu
pele kind, kunnen leren, naast elkaar
iu vrede te leven."
Cs medestudenten van Klara ko
men uit Frankrijk, Denemarken,
Zwitserland, Noorwegen, Italië. Oos
tenrijk, Portugal, Ierland, Chili, Is
raël, Finland, Algiers.
Het internationale Kindercentrum,
dat in Parijs in 1949 werd opgericht,
doet nog meer. De Franse regering
heeft deze organisatie opgezet om
wetenschappelijke, psychologische en
sociale studie te maken van de ge
zondheid van moeders en kinderen.
Het werkt nauw samen met organi
saties van de Uno, die zich op het
zelfde terrein bewegen. Het hoofd
kwartier van het Internationale Kin
dercentrum is in een oud kasteel op
een stil plekje in het bos van Bou
logne. In de grote leslokalen, de
ruime bibliotheek en de comfortabele
zitkamers studeren daar onderwijzers,
sociale werkers, verpleegsters en
doktoren uit allerlei plaatsen van de
wereld, met het doel om de kinderen
gelukkiger en veiliger te doen leven.
Onder leiding van vele vooraanstaan
de deskundigen uit de hele wereld
krijgen de studenten hier schitteren
de ideeën en maken zij kennis met
allerlei mogelijkheden, die hen van
pas zullen komen in hun eigen land,
waar zij over de gezondheid van de
jeugd hebben te waken.
OM nog even terug te keren tot het
ziekenhuis in Parys, waar men
door kinderverlamming getroffen kin
deren weer leert lopen: Klara Haser
liet ons de verschillende middelen
zien, die aangewend worden, om de
ze ongelukkige kleinen letterlijk weer
op de been te helpen. In het warme
water van een therapeutisch bad za
gen wij een jongetje van drie jaar
op een brancard liggen. Aanvanke
lijk aarzelend, maar geleidelijk aan
beter leert zo'n kind zijn verlamde
beentjes weer bewegen. De opwaart
se druk en de beweging van het wa
ter stimuleren de ontwikkeling van
de spieren. De sensatie van het
„zwemrfien" is voor de verlamde pa
tiënt alleraardigst en daardoor krijgt
het kind ook een zekere mate van
zelfvertrouwen. Dit moderne bad
het lijkt eigenlijk meer op een reus
achtige tank werd gebouwd in de
Verenigde Staten. Het zou te ver
voeren, om precies te vertellen, hoe
men met deze bad-therapie te werk
gaat, maar dat er geweldige resul
taten mee zijn bereikt, staat vast.
Ook door allerlei massagemanieren
tracht men de spieren van de pa
tiëntjes weer te verstevigen. Ik zag
verder, hoe verpleegsters uit Frank
rijk, Zwitserland en Ierland stapje
voor stapje een kleuter weer leerden
lopen tussen twee parallel liggende
balken. Als het kind de baden en de
massages achter de rug heeft, wordt
het door de verpleegsters aangemoe
digd, armen en benen te bewegen.
En daarna loopt de patiënt, triom
fantelijk alleen. Wat een groots mo
ment in het leven van zo'n kind!
ternationale Kinder Centrum zijn
er 286 studenten uit 52 landen opge
leid niet alleen in de verpleging van
door kinderverlamming getroffen jon
gens en meisjes, maar ook in die
van t.b.c.-patiëntjes, zielszieken enzo
voort enzovoort.
Vele gedelegeerden naar de zesde
Algemene vergadering van de U.N.O.
in Parijs hebben de gelegenheid be
nut, om een bezoek te brengen aan
het ziekenhuis en aan het centrum.
Ook mevrouw Roosevelt nam dit
werk in ogenschouw. Het is een
grootse gedachte, dat zovele landen
samenwerken, om het kinderleed te
verzachten. Ofschoon de kinderver
lamming wel een der belangrijkste
studieobjecten vormt, gaat men er
toch van uit, wegen te zoeken naar
een geperfectionneerde gezondheids
zorg voor de jeugd in het algemeen.
De grote kinderverlammingsepidemie
in 1947 in Berlijn en in 1950 in de
Saar, de vele polio-slachtoffers ia
Italië hebben de vraag naar deskun
digen verhoogd. Parijs geeft op die
vraag een antwoord!
Genealogie,
Heraldiek en
Ikonografie
Een boeiende geschiedenis
van mensen en families
MET COURANTENKHIPSELS KUNNEN VERDWENEN FAMILIELEDEN
WORDEN OPGESPOORD
WH
h
genealogie denkt of aan
heraldiek en zelfs aan ikonogra
fie, roept beelden op van stoffige
boekenplanken en bijna vergane ar
chieven, waarin perkamentachtige
mannetjes en vrouwtjes zich zuch
tend een weg banen. Mensen dus, die
zich onledig houden met onderzoekin
gen in een ver en soms nabij ver
leden over zeer belangrijke en min
der interessante persoonlijkheden.
Maar niets is minder waar.
De genealogie, de heraldiek en de
ikonografie (portretkunde) zijn le
vende bronnen, die naarstig worden
onderzocht op hun wetenschappelijke
mérites. Het donkere en ietwat droef
geestige gebouw aan de Nassaulaan
18 te Den Haag is absoluut niet in
overeenstemming te brengen met het
enthousiasme en de liefde, die de
mensen daar voor hun werk ten toon
spreiden.
Dit bad werd gebouwd in Amerika.
Maar voor wij nu verder gaan,
dienen we eerst de vragen te be
antwoorden, wat men nu eigenlijk
doet met de talrijke verzamelingen,
wat de namen betekenen en waar
voor men dergelijke gegevens ver
zamelt.
Genealogie betekent woordelijk:
geslachtsrekenkunde. Men houdt zich
dus bezig met het nagaan van de
geslachten en de verwantschap tus
sen de mensen onderling in verschil
lende tijden. Dat is natuurlijk niet
zo maar een aardigheid van enkele
boekenwurmen. Integendeel. Meer
dan eens wil iemand weten, wie zijn
voorouders waren eQ al zal dat in
adellijke geslachten of bij vooraan
staande autoriteiten meer voorkomen
dan gewoonlijk, de interesse, die men
betoont voor zijn voorvaderen is
soms erg groot. In dit verband is
het aardig de verzameling couranten
knipsels te noemen. Wijlen de heer
C. H. van Fenema, conservator van
de Universiteitsbibliotheek te Gro
ningen had de hobby om allerlei fa
milieadvertenties uit te knippen en
ze alfabetisch-lexicografisch te or
denen. Deze hobby werd voortge
zet door anderen en wordt thans als
een serieuze dagtaak beschouwd voor
een man op het Centraal Bureau voor
Genealogie. De zin daarvan? Mis
schien zien velen er niets in, maar
het is ontzettend aardig de huwe
lijks- of geboorteadvertentie te lezen
van uw grootvader of overgrootmoe
der. Bovendien staat daar de plaats
naam dikwijls bij, de kerk, waarin
het huwelijk werd ingezegend en
soms de naam van de predikant.
Tevens wordt het zoeken naar fami
lieleden, die men nooit gekend heeft,
vergemakkelijkt. Maar de geslachts
kunde omvat vanzelfsprekend veel
meer dan wij hier in kort bestek
uiteen kunnen zetten. Zo zijn er bijv.
rijen registers van namen en boó-
ken, waar ..ijdele" heren hun gehe
le afstamming in op hebben laten
tekenen. Van één zo'n voorname me
neer is het boek tenminste 17 cm
dik.
(Zl« vervolg op pag. 0)
