ENGELAND
EEN VROUWENBRIEF IN ZEVEN FOTO'S
WAAR 'T POLITIEKE HART VAN
klopt
Bijlage van de „Nieuwe Leidsche Courant" van Zaterdag 27 October 1951
-K
Bolwerk
van
traditie
Wat er ook gebeurt hef Parlement werkf door
DE „Slag om Whitehall", zoals de
Engelsen vaak hun parlementsver
kiezingen noemen, is weer voorbij. De
bladen van gisteren en vandaag brach
ten de uitslagen en uitvoerige beschou
wingen en heel de wereld leeft met deze
politieke worsteling mede.
Over die uitslag spreken we hier niet,
maar wel vragen we de aandacht van
onze lezers voor Whitehall, de zetel der
nog de zetel der Britse regering, het
hoofdkwartier van het Britse Gemene
best van Naties en een bolwerk van
traditie zoals de wereld er weinige kent.
Bovendien was Westminster in vervlo
gen eeuwen de bakermat van de Brit
se democratische opvattingen en be
stuursvormen, de wieg dér Britse
volksvertegenwoordiging en ook daar
door thans een nationale bedevaarts
plaats voor de Britten en een „staat
kundig museumstuk" voor vreemdelin
gen.
Knoet nabij de Hi
de Theems het eerste paleis van West
minster bouwde, maar niettemin is
Westminster nu, als toen, het hart der
Britse wetgeving en bestuursorganen,
ja, het levende middelpunt van tal van
over de gehele wereld verspreide gebie-
dn, die Engeland na 1600 geleidelijk
binnen zijn invloedsspheer wist te trek
ken. Koning Knoet kon zelfs niet dro
men, hoe belangrijk Westminster eens
zou worden. Westminster was ook de
plaats, waar de stem van het Britse
volk steeds luider begon te klinken
naarmate in de loop der jaren en door
menige strubbeling heen de parlemcn-
Als een stille waardige getuige van
de vooruitgang dezer democratische
opvattingen is Westminster Abbey te be
schouwen, Engeland's meest vereerd
„nationaal heiligdom". Niet ver van
Westminster Abbey bevinden zich nog
enige overblijfsels van het Westmin-
ster-Paleis, die de stormen en rampen
der eeuwen overleefd hebben. De weg
door Westminster is betreden door alle
vorsten, die de laatste 1000 jaar dc
Engelse,koningskroon hebben gedragen.
Het plechtige, strenge gelaat van Oli-
•vier Cromwell staart de bezoeker aan,
als een in brons gegoten herinnering
aan de dagen omstreeks het midden
der 17e eeuw, toen de continuïteit der
Britse regeringstradities verbroken dreig
de te worden.
jen der drukste doodlopende straten
ter wereld de ambtswoning annex bu-
rau van Engeland's Eerste Minister,
het vermaarde huis „Downing Street
Number Ten", waar zo tal van hoogst
belangrijke beslissingen zijn genomen
en waar nog dagelijks het lot van het
Britse Rijk en dat van vele andere
staten onder de loupe wordt genomen.
Het bestuur over een land is goed
deels gebaseerd op routine en routine
pleegt wel eens saai en eentonig te
zijn. In Westminster evenwel wordt die
eentonigheid voortdurend gebroken door
kleurrijke schouwspelen voornamelijk
van militaire aard. Militair vertoon is
een der meest karakteristieke aspecten
van Whitehall en boeit de bezoekers
zowel als de geboren en getogen Lon-
denaars steeds. Dag in dag uit trekken
martiale, stille schildwachten-gardisten
veel belangstelling en bekijks. Bij
plechtige gebeurtenissen de opening
van het Parlement, een kroningsfeest,
een koninklijk huwelijk zijn de stra
ten tjokvol met mensen, die komen om
de eeuwenoude plechtigheden gade te
slaan en zich te vergapen aan dc prach
tige parades der in pompeuze, kleurige
uniformen gestoken garderegimenten.
Op zulke dagen leert Whitehall de
bezoeker, dat democratische instellin-
„Rechten van onderdanen.
Uwe Majesteit, zijn moeilijk te
verwerven, en, eenmaal ver
loren. niet dan na veel strijd
terug te winnen,"
ent
Sergeant-instructeur R. 1. S. Tijacke,
reeds 18 jaar belast niet de opleiding
en het drillen der soldaten van „Gold-
streams", de koninklijke lijfwacht.
Engelse regering. Het gedeelte van
Londen, dat om en ten westen van de
Westminster Abbey en de parlementsge
bouwen ligt, wordt Westminster ge
noemd; het politieke centrum daarvan
heet Whitehall.
Middelpunt der regeringsgebouwen is
de massieve toren van de Big Ben, die
van alle markten en pleinen in de wijde
omgeving te zien ls. Aan de voet van
deze toren, die over heel de wereld
bekend is, staan de parlementsgebou
wen: „the House of Lords", te verge
lijken met onze Eerste Kamer, en op
de voorgrond van nevenstaande foto
ziet men het nieuwe gebouw, waar
„the House of Commons" (onze Tweede
Kamer) vergadert. Aan de linkerzijde
snijdt de verkeersweg van Whitehall
het complex van de voornaamste rege
ringsgebouwen.
Ongeacht alle politieke woelingen
blijft Whitehall voortbestaan en func-
volk.
Meer dan 1000 jaar
London's aanzicht is in dc loop der
eeuwen meer dan eens sterk gewijzigd.
Menige wijk der Britse hoofdstad wis
selde van functie maar één kwartier
is er, dat zijn rol en betekenis geduren
de meer dan 1000 jaren behield:
Westminster, ook héden tcu dage
Downingstreet 10
In de historische, met traditie gela
den omgeving van Westminster Abbey
wordt ook in onze tijd het Britse Rijk
bestuurd. In het drukke Whitehall ziet
men een mengeling van toeristen en
pelgrims", afgewisseld door officieel
geklede of geüniformeerde autoriteiten.
De regeringsbureaux, die voor een be
langrijk deel in Whitehall zijn gelegen,
drukken hun stempel op het geheel.
In tegenstelling tot de strenge, indruk
wekkende ambtelijke gebouwen in Whi
tehall ligt min of meer verscholen in
gen en militair vertoon in Engeland
samengaan. Dan ziet men ook hoog
waardigheidsbekleders gestoken in cos-
tuums, die eeuwen her gebruikelijk
waren. Dan ziet men hellebaardiers en
andere uit de tijd zijnde figuren weer
opduiken bij het hoofdkwartier van het
Britse Gemenebest. Kortom, dan kan
men voorbije eeuwen en oude gebruiken
als het ware op heterdaad betrappen.
Sir Allied
Men weet 't: Engeland houdt kramp
achtig aan zijn eeuwenoude tradities
vast e'n ze zijn er in hoge ere. Een
welsprekend bewijs daarvan is ook de
kamerbode van het Lagerhuis, briga-
Sir Charles Alfred Howard met zijn
scepter.
Hu:
den nageleefd.
Sinds 1935 gaat Sir Alfred met zijn
scepter de „Speaker" voor wanneer
deze zich in het Huis naar de voorzit-
terszctel begeeft Ook behoort t tot zijn
taak om als de ceremoniemeester van
het Hogerhuis een bezoek aan 't Lager
huis brengt, vlak voor diens neus de
deur met een smak dicht te smijten.
Als hij dat gedaan heeft, gluurt hij door
een kijkgat in de deur om te zien of er
zich geen soldaten in het gezelschap
van de ceremoniemeester bevinden. En
eerst als hij daarvan overtuigd i^
opent hij de deur en kan de ceremonie
meester binnen treden.
Deze voor buitenstaanders wonderlij
ke ceremonie herinnert aan de dagen
van Karei I, toen deze het Lagerhuis
de wet wilde voorschrijven.
Het parlement dat is in Engeland
een door traditie bijna geheiligde instel
ling waarin de rechten en vrijheden
des volks verankerd liggen.
Churchill's tranen
Op 10 Mei 1941 werd de oude zittings
zaal van het Lagerhuis door Duitse
bommen vernield. Een van de eersten,
die de ruïne in ogenschouw kwam ne
men. was Winston Churchill, Engeland's
grote oorlogsleider. Van dit trieste be
zoek vertelde de journalist Guy Eden:
„Ik zag de tranen over zijn gezicht
lopen. Hij trachtte ze niet tegen te hou
ten of ze zelfs af te wissen. Met zijn
stok boorde hh in de ruïnes, zijn blik
dwaalde over de plaats, die hem nu zo
vreemd geworden was en het scheen
of hij deze oude zittingszaal een vaar
wel toeriep. Een tijdlang zweeg hij.
Toen draaide hij zich abrupt om, zeg
gend „Deze kamer moet precies zo
worden herbouwd, als zij geweest is.
In de tussentijd zullen wij geen dag
verliezen door wat er nu gebeurd is".
Het Parlement verloor inderdaad
geen enkele dag. Zijn werk werd niet
onderbroken door de slag, die de Luft
waffe aan zijn zittingszaal had tocge-
Statig rijst boven Westminster de massieve toren
Brand, oorlog, revoluties, bombarde
menten en V-wapens heeft Whitehall
In de loop van zijn bestaan moeten
trotseren en overleven.
Maar sedert In October van 't vorig
Jaar het nieuwe Lagerhuisgebouw plech
tig kon worden geopend, is Whitehall
weer Intact. Daar, aan de voeten van
de circa 100 meter hoge Big Ben, klopt
het hart van het Britse gemenebest
weer als vóór de laatste oorlog en on
danks alle benauwde spanningen, waar
aan de wereld in deze tijd ten prooi
