In Australië bloeit nu
de „Mimosa
SCHRIJVERS en DICHTERS roeien
zich leiders van hun rolk
Franse auteurs zagen hun illusies inzake
het recht vernietigd
Nog
eens
Erich Kastner
Revisie stewardessen en Conny's
geschiedt onder één dak
Het vaderland van de bloem met
internationale vermaardheid
Mendelssohn
s
ZATERDAG 8 SEPTEMBER [W!
Letterkunde in Frankrijk
Als men zegt: „Claudel" of Sartreom twee levende Franse schrijvers te
noemen, dan beseft men op hetzelfde ogenblik welk een onoverschrijdbare
afstand de auteurs scheidt wier litteraire productie tussen*. 1900 en 1939
haar hoogste bloei bereikt heeft, van hen die tijdens de laatste wereld
oorlog „opgekomen" zijn. Dit is ook niet zo verwonderlijk! Geweld, onder
drukking, verraad, verzet, martelingen en hongersnood, alles wat vijf jaren
lang het menselijk bestaan bedreigd heeft, heeft zijn stempel gezet op de
ganse jeugd van West-Europa, en sterker dan wie ook heeft het de jonge
schrijvers en dichters getekend: zij immers, de dragers van het woord,
beschouwen zich niet alleen als vertolkers van wat er in de geest van hun
landgenoten heerst, maar ook als leiders en zij voelen zich zelfs min of meer
verantwoordelijk voor de toekomst van hun volk.
Vandaar dat hun werken -(dit geldt
voornamelijk voor de prozaschrijvers,
by de dichters spelen nog veel meer an
dere factoren een rol), niet meer de
schildering van een bepaald milieu zijn
of een karakteranalyse geven (zoals b(j
Mauriac, Duhamel of Jules Romains het
geval is), maar een ideaal, een innerlijke
waarheid naar voren brengen, zoeken
naar de plaats, die de mens in het heelal
inneemt en de houding trachten te be
palen die hij tegenover het leven moet
Tegenover, want daarom juist ls de
denkwijze van vele der tegenwoordige
Franse schrijvers zo tragisch en zo hero-
isch tegelijk, omdat zij hun ganse be
staan ervaren als een strijd met het le-
de drie dingen, die Kastner of het in stand houden van een ideaal!
Dr R. Köv?ry te Den Haag schrijft ons:
De heer J. H. Schouten heeft in Uw
courant, op een overigens heel ver
standige manier, leven en werk van de
Duitse dichter Erich Kastner besproken.
Minder verstandig vond ik echter de op
een na laatste zin van zijn critiek, die
ik hier wil herhalen om hem zonder ver
traging in Uw geheugen op te roepen:
„Kastner stelt aan een schrijver drie
eisen: oprechtheid van gevoel, helderheid
van denken, en eenvoud in woord en zin
drie dingen, dievolkomen onduits,
althans onpruisisch zijn."
Ik weet niet of de heer Schouten een
letterkundige wil zijn of een literair cri
ticus van beroep is, maar ik hoop van
niet, anders moest ik wel aannemen, dat
hij zijn lessen niet goed heeft geleerd.
Iemand, die de Duitse literatuur kent.
weet ook, dat Kastner en dat schrijf
ik als een bewust liefhebber van zijn
boeken geenszins een uniek verschijn
sel in de Duitse poëzie is. Een hele reeks
van Duitse schrijvers heeft in de loop
eist. nageleefd. Mag ik met Martin Luther
beginnen? Zijn zijn woorden „Tritt fest
auf, mach's Maul auf, hor" bald auf" niet
identiek aan Kastner's formule? Mag ik
nog Arthur Schopenhauer noemen en
zijn essay „Ueber Schriftsteller und
Scbriftstellerei"? En Heinrich Heine, van
wiens werken ik niet zo maar iets wil
noemen; dat zou zeker onvoldoende zijn,
want ik heb twaalf boeken van hem
in mijn boekenkast staan, die alle aan
deze eisen van Luther, Schopenhauer en
Kastner voldoen! Heeft de heer Schou
ten nooit van Kurt Tucholsky gehoord
en van Heinrich Mann om Thomas niet
te noemen, die de heer Schouten wellicht
niet eenvoudig genoeg van woord en
zin vindt Christian Morgenstern met
zijn, aan het Duits sprekende publiek ten
minste, bekende figuren, Palmström en
v. Korff? En Eugen Roth en M. Sruka:
dit zijn auteurs, wier boeken ik zo meer
of min toevallig in mijn boekenkast zie
staan en die wel meer te zeggen hebben
dan de heer Schouten meent met zijn ge-1
lijkstellen van Duits en Pruisisch en
daarmee demagogisch bedoelend totali
tair! Of zou de heer Schouten van deze
auteurs „überhaupt" niets afweten en I
ook niet van een totalitarisme buiten j
Duitsland, evenmin als van Duits spre-1
kende mensen, die geen Nazi's waren en
zelfs niet eens Duitsers zijn in de zin
van in Duitsland thuis behorende
sen, die toch Duits denken en daarom
op den duur dergelijke hatelijke en
redelijke gelijkstellingen zeer onplei:
rig vinden?
Het gaat mij hier om meer dan de
heer Schouten te bewijzen, dat hij in de
Duitse letterkunde niet goed thuis is. Ik
moet helaas vaker dergelijke hatelijke
achterdochtige opmerkingen tegen alle:
wat Duits is in Nederlandse kranten
lezen. Zo in een critische beschouwing
van een Frans boek over de psychologie
van de Elzas Daarin gaat het
dat een dergelijk goed inzicht in het pro
bleem der nationale minderheden var
een Duitser, b.v, over de kwestie dei
Deense bevolking van Sleeswijk-Holstein.
niet te verwachten zou zijn Hoe
deze criticus dat? Waarom deze ontlading
van emoties, die zich tegen de Nazi':
moesten richten maar niet tegen alles
wat Duits is. Zo zou ik nog andere voor
beelden kunnen noemen en alhoewel ik
de emotionele redenen van dergelijke
uitlatingen volkomen begrijp, hoop ik
toch. dat Nederlandse journalisten, en in
het bijzonder experts op het gebied van
Duitse aangelegenheden, meer hun lo
gisch denkvermogen zullen gaan gebrui
ken en hun emoties zullen bedwingen,
om geen emotionele reacties bij de niet
nazistische Duitsers en andere in Holland
vertoevende Duits sprekende mensen op
te roepen.
Ik hoop, dat U zult willen meehelpen
een menselijke verhouding tot de Duits
sprekende wereld te bevorderen volgens
de deviezen van Uw blad in een goed
nationale en Christelijke gezindheid.
Tot zover dr Kövary.
Dr Schouten tekent hierbij aan:
Allereerst een woord van dank aan de
Redactie, die me in staat stelt, het boven
staande protest direct te beantwoorden.
't Is niet gemakkelijk, uit deze „ont
lading van emoties" een bepaalde ge
dachte te distilleren. Het komt me voor,
dat de schrijver zijn „logisch denkver
mogen" voor dit brokkelige artikeltje
slecht heeft gebruikt. Het tweede ge
deelte richt zich tegen een F rans boek
over de Elzas, dat. me onbekend is. Het
eerste tegen een bewering van mij, die
bestreden wordt met een beroep op
Heine, Tucholsky, Heinrich Mann, Eu
gen Roth e.a.; schrijvers, die door het
nationalistische Duitsland (dat volstrekt
liet hetzelfde is als het Nazi-Duitsland!)
ven. Zij aanvaarden niet, zij st
steeds vooruit, daarbij helaas slechts
steunend op eigen (menselijke!) kracht.
Men kan begrijpen dat hun werk zo pes
simistisch is, zo wrang klinkt en verbe
ten: teleurstellingen volgen, onvermijde
lijk. Vele schrijvers bijvoorbeeld hebben
zich na de oorlog tot het communisme
aangetrokken gevoeld, daar zij er een
helende kracht in zagen, een mogelijk
heid tot vereniging en verbroedering van
individuën en volkeren later hebben
verscheidenen onder hen er zich weer
van afgekeerd.
Gelukkig! zult gij zeggen. Maar ziet
toch ook niet over het hoofd welk een
wond hier opnieuw werd toegebracht! Zij
die aan de verzetsbeweging hadden deel
genomen zagen na de bevrijding hun il
lusies van recht en rechtvaardigheid ver
nietigd, hun hoop op verbetering be
lachelijk gemaakt: de politieke en eco
nomische chaos in hun land was groter
dan ooit, de laagheden die bedreven wer
den waren diep demoraliserend, de rui
nes onherstelbaar. Het leven leek hun
onder deze omstandigheden totaal zin
loos; „absurde" is de enige term waar
mee zij het nog kunnen omschrijven, en
de mens zien zij als vreemdeling in eigen
wereld (vgl. Camus: L'Etranger).
Droom en ideaal
De reacties van de schrijvers op deze
nieuwe levensaanschouwing zijn natuur
lijk zeer verschillend, maar toch meen
ik ze te mogen onderbrengen in twee
grote groepen: die welke omvat de
auteurs die hun toevlucht zoeken buiten
de realiteit: in dromen, fantasieën, ima-
•erken vergelijkt met die
van het oeuvre van oudere tijdgenoten,
zoals Gide, Mauriac, Colette, dan valt op
hoe groot het verschil is tussen de laatst
genoemde generatie die de mens In de
eerste plaats als individu heeft bestu
deerd, en de jongeren die zich bezighou
den met de problemen van de mens als
deel van de maatschappij.
Beïnvloed door de Amerikaanse roman,
en vaak ook zich baserend op het. film
procédé van snel opeenvolgende revele-
Jean-Paul Sai
rende flitsen, tonen Sartre, Camus en
zekere zin ook Saint-Exupéry, ons hun
hoofdpersonen in hun daden, in hun ge
sprekken, in al wat hun betrekking tot
de medemensen karakteriseert.
Gide daarentegen ontleedt, als het
are vanuit het binnenste van zijn per-
nen, de zeer uitzonderlijke natuur van
de enkeling en laat ons diens heel eigen,
weg gaan naar het realiseren
speciale „ik".
(Francis de Miomandre, Montherlants instelling is die
Audiberti, Michaux), in het geheel op
gaan in de natuur (Bosco), in het herbe
leven van het geloof of het wederopne-
men van oude mythen (de dichters P. J.
Jouve, Pierre Emmanuel, La Tour du
Pin, Jean Cayrol); en de groep die ge
vormd wordt door de schrijvers (onder
wie de z.g. existentialisten en personna-
listen), die van zichzelf en anderen de in-
van hun totale wezen, denkver
mogen en capaciteiten, voor het vol
brengen van een zichzelf opgelegde taak,
Die actief willen deelnemen aan alles
wat het aardse bestaan met zich mee
brengt niet alleen voor henzelf maar ook
voor hun medemensen. Hun werk duidt
men vaak aan met de naam „littérature
engagée".
Hier tussenin staan schrijvers als Mal-
raux en Bernanos die ook reeds voor de
oorlog zich geroepen voelden te spreken
voor een ideaal, auteurs als Green, Giono
en Marcel Arland die buiten elke groepe
ring vallen en wier werk niet zozeer aan
een bepaald tijdperk gebonden schijnt, of
als Pierre Emmanuel en de nog heel
jonge Youri wier romans van ver-door
gevoerde zelfanalyse de traditie volgen
van Stendhal (begin 19e eeuw) en Laclos
(eind 18e eeuw).
Wanneer men nu de inspiratie van vele
hoogmoedige drang naar volkomen vrij
heid en zijn uit contrasten opgebouwde
karakters zijn van een onaantastbare
uniciteit; hun strijd is die van persoon
lijke gevoelens onderling; van wereld
conflicten wordt hier niet gerept.
Het werk van Colette is geconcem
treerd op een uiterst nauwkeurige
met bewonderenswaardige variatie be
schreven observatie van de natuur
vooral van wat daarin leeft: mens
dier. Gevoelig en intelligent, maar
een zeer vrouwelijke subjectiviteit, blijft
ook dit oeuvre tot een essentie beperkt:
de werking van hart en zinnen.
Mauriac voert ons langs de verwo
tingen, die triomferende hartstochten
vergiftigende invloeden in de menselijke
ziel aanrichten. Het klimaat
handeau, satirisch, diabolisch en tege
lijkertijd van een merkwaardige puur
heid, is eveneens dat van de enkeling, in
zijn val en in zijn strijd tegen de zonde.
Claudel richt zich inderdaad tot de
hele mensheid met zijn boodschap
heil in het (Katholieke) geloof, Romains
interesseert zich voor politiek en voor
groepsleven en Roger Martin du Gard
voor sociale vraagstukken.
Zo hun werk nog boeit, dan is dit
Innerlijke, onvergankelijke kwaliteiten,
want actueel belang bezit het niet
Inhoud en vorm
Al deze hierboven genoemde werken
hebben gemeen de intrige, de karakter
analyse, de rondom een bepaald „geval"
afgesloten verbeelding en een zeer per
soonlijke stijl.
Het zijn echter de strijd voor een idee,
de angst voor de leegte van een zinloze
wereld in het gezamenlijk willen zoeken
naar nieuwe levenswaarden en bestaans
mogelijkheden, die voor allen kunnen
gelden en de meeste na-oorlogse auteurs
tot schrijven dwingen. Typerend voo
hun werk is dan ook niet zelden hun on
verschilligheid jegens de uiterlijke vor
men van de schrijfkunst: perfecte con
structie, originele beeldspraak, verzorgdi
aan de intrige aangepaste stijl voo:
hen geldt de kunstwaarde minder dan de
inhoud, waar het erom gaat een aan
klacht of een getuigenis de wereld in t<
sli-ngeren, onomwonden een „waarheid1
te verkondigen die uit het diepst van eer
ontredderde ziel is voortgesproten, of
uiting te geven aan wat in het geweten
omwoelt. En dat alles zo oprecht
direct als maar mogelijk is.
Een ander gevolg van deze verschillen
de opvattingen is, dat vaak de personen
uit de oudere werken ons nader staan
dan die uit de latere. Een Thérèse
Desquéroux (Mauriac), een Alissa (Gide
Porte Etroite), leven vóór on:
misschien wel In ons; wij nemen deel
aan de strijd tussen Alvaro en Mariana,
de hoofdpersonen van Montherlants
grijpende toneelstuk L e M a i t r e
g o; wij kunnen ons vereenzel
vigen met de figuren uit Colette'
De karakters die Sartre en Camus
scheppen boelen ons, zeker, maar minder
dan de ideeën waarvan zij de voorvech
ters of aanklagers zijn,
lezen wij dan ook de jongere
schrijvers als wij willen doordringen tot
wat op het ogenblik de Franse geest be
roert. Naar de oudere grijpen wij terug
als wij ons vertrouwen willen herwinnen
allesbeheersende kracht vai
loof, intellect, of persoonlijkheid. Of
wjj willen genieten van een in zijn
meest volmaakte vorm gegoten gefin
geerde geschiedenis. Elisabeth Lugt.
(Van een onzer verslaggevers)
Grote maatschappijen, die belangrijke taken uitvoeren, kunnen niets aan
de omstandigheden overlaten. Wie service wil bieden aan mensen van
allerlei landaard en levenskring, moet zorgen dat z'n spullen voor elkaar
zijn en z'n personeel de taak aan kan. Wat voor de motoren en het inte
rieur van een Constellation geldt na een belangrijke reis, gaat ook op voo
het personeel. De vliegers, de telegrafisten en mecano's gaan thuis en in hun
afdelingen in retraite, voor de nieuwe reis aanvangt. De steward'ess wordt
na een trip door de hofkapster van de K.L.M. op Schiphol onder handen
genomen voor een grondige schoonheidsbehandeling.
Het merkwaardige feit doet zich voor,
dat de revisie van de vliegtuigen en die
het uiterlijk der stewardessen onder
één dak geschied.... Want in de grote
hangar Orville Wilbur Wright
De stewardess
of i
hun politieke over
tuiging op felle wijze werden verworpen.
het kader van dit na
schrift vallen, op elk van deze auteurs
apart in te gaan. Belangstellenden wijs
op de dissertaties van twee Hollan
ders, dr G. Ras en dr P. Kieft, die Heine
politiek dichter behandelen, voor
Heinrich Mann op dr P. E. Boonstra: II.
Mann als polilischer Schriftsteller voor
Tucholsky op: „Gruss nach vorn" en
„Na-und?", die juist door Kastner zijn
uitgegeven. De kwestie, waar de auteur
op doelt, is besproken in W. Kosch
„Pruisen voor den rechterstoel der ge
schiedenis".
Mij persoonlijk doet het genoegen, dat
me volgens de inzender gelukt is, op
:n „overigens heel verstandige manier"
astner te behandelen, hoewel ik „in de
Duitse letterkunde niet goed thuis ben"
lessen niet goed heb geleerd".
Een blinde kip vindt blijkbaar ook nog
vel eens korreltje. Gaarne ivil ik er aan
neew'erken, „een menselijke verhouding
:ot de Duits sprekende wereld te bevor
deren". (daarvoor moeten juist deze ar
tikelen dienen!) Dit zal zéér vergemak
kelijkt worden, als de Duits sprekende
wereld ditzelfde doel nastreeft. Mocht
die wereld behoren, dan
zal hij de toon van zijn polemiek zéér
moeten wijzigen.
1. H. Schouten.
En de passagiers ook!
de Constellation wordt binnengereden In
zijn dok om daar op de helling te gaan
en zijn uiterlijke verschijning te laten
verfrissen, in diezelfde hangar komt ook
de stewardess terecht. Aan de zijkant van
die hangar namelijk zijn enige kantoren.
Eén daarvan is ingericht tot schoonheids
salon. Midden in dit technische dorp
waar de man het terrein beheerst met
zijn vakkennis en kracht, is een kleine
afdeling, waar zelden of nooit een man
komt. Waar apparaten staan, waarvan het
doel en de werking voor een man een
zoet geheim zijn.
De schoonheidssalon voor de stewar
dessen en de grondstewardessen is thans
drie jaar in bedrijf. In Augustus 1948
werden de eerste gegadigden geholpen.
Nu staan er een kapster en een schoon
heidsspecialiste, een duo, dat heel wat
werk moet verzetten, gezien het fe.t, dat
er 160 stewardessen zijn en 25 grond
stewardessen. Op gezette tijden komen
deze meisjes in de salon. Per maand gaan
er 150 meisjes de deur uit met een be
handeling wassen en watergolven van
het haar, 60 ontvangen een massage en
10 een permanent wave. Een berekening
leert, dat er bijna 6000 behandelingen
zijn ondergaan, dienende om de schoon
heid van dit gedeelte van het K.L.M.-
personeel te accentueren.
De K.L.M. heeft deze „beauty parlour"
op Schiphol ingericht, omdat de lucht
vaartmaatschappij vrouwen in dienst
heeft, die behalve door hun talenkennis,
vakkennis, tact en natuurlijke charme,
ook niet te kort mogen schieten in i
lijke verzorging, zónder dat de luchtvaart
maatschappij er nu een corps „glamour
girls" op na wenst te houden,
werken aan boord van een vliegtuig
veel van de vrouw; geeft haar bij
zonder veel zorgen op het gebied vè
lichaamsverzorging, stelt haar na enkele
uren vliegen bloot aan een geheel ander
klimaat, waar 'n onbarmhartige zon haar
stralen uitzendt op een huid, die daar
niet op ingesteld is, op haar, dat gewend
is aan de vochtige atmosfeer van de
landen. Maar tóch moet zij er behoorlijk
uitzien. Het is daarom niet te ver
deren, dat de K.L.M. dames in dienst
heeft genomen die speciaal oog hebben
voor het behandelen van deze meisjes,
die precies weten, wat de huid en het
haar tekort zijn gekomen en daarvoor
allerlei speciale lotions, emulsies, crèmes
e.d. ter beschikking hebben.
Wie de benamingen van de verschil
lende behandelingen hoort, die de slacht
offers hier noeten ondergaan, komt tol
de overtuiging, dat er geen betere plaats
gevonden kon worden voor deze salon,
dan deze hangar, waarin ook d* >'lieg-
Waar Stewardessen dii
grote vlucht een poosje „onder de
kap" zijn.
tuigen een beurt krijgen. Zó tec-mlsch
wordt het uiterlijk behandeld. Gaat U
na: tot de behandelingen, die wor
den toegepast behoren: epileren, mas
sage met voor de huid geschikte crème,
electrische massage met een apparaat met
hoge frequentie, fumigation (waarbij Oe
huid met een lotiondauw wordt be
sproeid), hormonenmasker, kleimasker,
electrisch ontharen. De haarbehandeling:
wassen en watergolven, om de 3 4
maanden permanent wave, knippen. En
n slotte de hoogtezon.
Soms moet de behandeling onderbro
ken worden. Dan is het slachtoffer onder
kap of een masker in slaap gevUlen.
En dat is een revisie waartegen de beste
schoonheidsspecialiste niet op kan!
y>
(Van onze Australië-correspondent Leo 't Hart)
De wind, die uit het dal komt brengt de geuren mee van de mimosa, die
achter sinaasappel- en citroenbomen met rijke bloemtrossen te bloeien
staan. Het is een kleurenspel, dat je telkens weer de ogen op die geweldige
bomen doet richten. Als rijkaards steken zij boven al hetgeen beneden
hen in alle bescheidenheid bloeit of vruchten draagt, uit. Het feest van de
Australië begonnen.
De negers maakten van de wattle-boom
eertijds een dankbaar gebruik om hun
mulgas en schilden te vervaardigen; de
moderne mens weet er het fraaiste en
duurste meuoilair van te fabriceren. De
bast levert prima looistof aan de indus
trie. Vanuit haar bakermat Australië
heeft de wattle haar weg gevonden naar
vele landen; Californië, Italië, Zuid-
Frankrijk, Zuid-Afrika.
De legende wil, dat Australië geen geu
rende bloemen kent. De wattle vertelt
het U anders. En ook de „glory pea", de
bloem in rood of zwart, of de prachtige
„waratah", de bloem in toorts-vor"- met
U, die straks voor veel geld Uw be
scheiden tuiltje van deze geurige bloemp
jes koopt, moge weten, dat wij die hier
ij armen vol plukken van de bomen.
En de schooljeugd grijpt die bloemen
an de laag hangende takken der nog
jonge bomen. Op de wegen vindt
nonchalant de, in Holland zo waarde
volle, gele bolletjes overal verspreid.
Waarom „mimosa" hier
„wattle" heet
In Europa noemt men deze bloem
osa. Volgens de botanicus heet zij
a", maar hier, in het vaderland vai
imosa, is haar naam „wattle". En de
attle is een nationale bloem. Komt zij
et voor in het wapen van het Australi
sche Gemenebest?
Het zijn de Austraalnegers, die aan de
wattle haar naam hebben gegeven. Zij
gebruikten nl. de wattle (Engels woord
Dor „twijg") om hun hutten te bouwen.
Dat de wattle een nationale betekenis
heeft mag ook worden afgeleid uit het!
feit, dat men een speciale „Wattle-day"
heeft. Hoewel deze niet van grote bete
kenis is, wordt op de scholen door de on
derwijzers dan bijzondere aandacht aan
deze bloem besteed.
Omdat de bloeitijd in dit uitgestrekte
land verschillen, is in New South Wales
bijv. de Wattle-day op 1 Aug. gehouden,
terwijl West-Australië op 1 Sept. deze
bijzondere dag heeft.
Lente in de winter!
Weet U, het is hier nog volop „winter".
Ja, ik schrijf dit „winter" tussen aanha
lingstekens. Want hetgeen men hier als
zodanig aanmerkt, doet ons Nederlanders
drie maandse Mei-maand den-
Wanneer zich des nachts bescheidenlijk
;n heel licht laagje rijp over het gras
heeft gelegd, zeggen de Australiërs, dal
et immers „winter" is. Maar overdag
•ordt het me in mijn huis te benauwd
n een kistje als „schrijftafel" gebrui
kend, kan ik me koesteren in de zon, die
dit land recht boven ons staat en ook
daarom des winters een milde natuur
schenkt.
Behalve de enkele regendagen (weken
kunnen dat soms zijn) kan men in Aus
tralië genieten van een royaalheid van
Nederlanders het schrik
beeld van verregende vacanties spoedig
doet vergeten.
„Mimosa" als medicijn
De mimosa, ónze wattle, heeft méér
betekenen dan een lieflijke versiering
n de hunskamer. De wattle-boom le-
rt nl. een waardevol medicijn tegen
dysenterie en buikloop. Niet alle wattle-
kunnen daarvoor echter worden
gebruikt.
Wist U, dat er minstens een zes honderd
wattle-soorten zijn? Daar zijn de kleine
struikjes en
bomen met
crème- de
baluwe- en
Ze zijn te v
tralische e
hellingen
de talloze karmozijn rode bloempjes. We
hebben hier de verwilderde Oost-Indi
sche kers en de elf soorten van de Kan-
ga ro-paw. De Australische flora brengt
U telkens verrassingen bij een wandeling
door de wildernis. Daar vindt men de
vele soorten varens, vanaf het „maiden
hair" tot de boomvarens van wel twintig
weter hoog; de talrijke palmen waaron
der de prachtige Illawarra.
Dezer dagen zag ik hier in de bioscopen
in het wereldjournaal, een reportage van
het bollenfestijn dit voorjaar in de Hol
landse bollenstreek rond Lisse en Hil-
legom gehouden.
Straks staan ook in Australië de vroege
narcissen, de hyacinten, tulpen en IJs
landse papavers te bloeien.
In Holland gaat de zomer aan scheiden
denken, hier is over een maand onze
lentetijd.
Over enkele maanden koopt gij voor
goed geld Uw bosje mimosa bij de koop
man aan de ingang van de Haagse Pas
sage of bü Uw bloemist. Dan hebt U
iets van de weelde, welke wij thans in
de natuur bezitten en in overvloed langs
de wegen te vinden is.
Want in Australië bloeien altijd da
Zelfs in het hartje van de winter.
Onze correspondent in Australië, Leo 't Hart, is een man, die zich overal in
weet te schikken. En dat moet daar ook wel. Hier tokkelt hij op z'n schrijf
machine, met een kist als bureau. En rondom hem bloeit de mimosa
Door de grote orkesten worden jaar
lijks talrijke pianoconcerten gegeven met
medewerking van verschillende pianisten
Heel zelden hoort men echter het Pia
noconcert in g.kl.t. van Mendelssohn en
lgemeen wordt door de diri
genten ook weinig waardering voor dit
werk opgebracht.
Toch is dat ..iet geheel juist, want er
in'bijzonder schone fragmenten in dit
Pianoconcert, dat zo vlot en even on
onderbroken doorstroomt als een water-
-1. Zeker. Mendelssohn heeft in zijn
leven niet de grote geestelijke span-
gekend van mensen als Beet-
n Brahms en dit is vanzelfspre
kend ook merkbaar in zijn muziek, maar
;ft ook dit feit aan zijn kunst niet di
ZIJN MUZIEK IS ALS EEN SPEU
Molto Allegro
ae goua-geie, ae wuie, aeaa" <-'J"
anje-kleurige, de grijze- de bijzondere charme, die aparte vreugde
de groen-gekleurde bladeren,
•ind.en temidden van de Aus-
ucalyptuswouden, tegen de
in de bergen, in de voortuin-
de huizen, maar ook in de droog
ste streken van het land en in dq woes
tijn-gebieden In deze laatste gebieden
heeft zij de glanzende bladen verwisseld
)or grauwe stekels.
Wel, ik heb menig land va-n Europa mo
gen doorkruisen, doch nergens zulk een
weelderige berg-natuur gevonden als in
Australië. En onze wattle heeft daarin
•dige plaats.
Zien we de muziek als een verrukkelijk
1 dan is Mendelssohn daarvan een
heel belangrijk vertegenwoordiger. Dit
getuigt zijn Pianoconcert, dat elke pia-
ni.t een dankbaar object zal vinden, zo
r'tstekend ""'an +isch als het is geschre
ven Een stralend Allegro met een ly-
r's^h zangthema wordt gevolgd door een
langzaam deel met een volksliedachtig
karakter. Dit deel zal in ons land direct
herkend worden als de melodie van het
oude populaire liedje: „Aan de oever
va. de Rotte Tussen Delf' en Overschie"
Een oud-student over
Misstanden bij het ontqroenen
van toekomstige studenten
Vooral jongerejaars kunnen veel kwaad stichten
(Van
verslag- is, op iemand maakt. Zelfs
lichamelijke mishandeling
laat men zich welgevallen
om niet in een slecht
blaadje te komen staan
Zelfs in de sociëteit
gevers).
,Op je krent!" Hoe dik
wijls hebben wij, toen wt
liepen aan der Ne
derlandse universiteiten
deze uitroep, of, beter: be- de V.U. te Amsterdam is
vel, niet gehoord. „Krent" bet voorgekomen. da'
betekent hier overigens door het optreden
'et een gedroogde zuid
■■lijk gaat zitten...
ouder
het lichaams- de hoge, stenen trappen
een mens ge- kwamen te vallen, of dat
zij gezamenlijk in een veel
Dit brengt ons midden te kleine ruimte werden
obleem, dat de opgesloten.
Evenzo is het hier en op
of
studenten
lid
dentencorps of
vaar ont.qro
wang is. Wat deze ont
groening aangaat.
■geleken
n niet het minste ^.j
zicht werd uitgeoefend, tend staaltje van mindei
ijfeld veel ver be- waardigheid is. Vóór d
terd. Maar dit neemt niet inauguratie in Utrecht lat
weg dat er nog talrijke men de groenen lijder
isstanden z(?n. j,pt 7n „,„r
Toen wij zelf als groen fje"
„aankwamen", en dit is ren"
nog geen twintig jaar ge- dingsverm
-den, gebeurde het dat {s. jvn de
m onzer werd gedwongen
>n ladder te beklimmen
aar hij aftuimelde, wat
»n hersenschudding ten
gevolge had. Een ander slagen, op
leende zich er toe. in zijn
onderkleren door de dak
goot van het huis van een
ouderejaars te kuieren.
Nu kan men zeggen: riog stèeds niet tot de uit
dergelijke gevaarlijke of zonderingen. Het
eniging koosde bezigheid
in ouderen, de pas-aangeko
te laten „kikke-
v.z. op de hurken
vroeger, te laten rondspringen, wal
zelfs langer „kikke-
dan voor hun uithou-
vermogen wenselijk
log is het
aan deze universiteit ook
voorgekomen, dat een ion-
pen, die juist uit een Duits
■atiekamp Was ont
groend, dat hij er na e:
kele daaen de brui aan gc
Dit alles behoort, helar.
uit de toon vallende han
delingen behoeven niet
worden verricht
Maar dan onderschat men
de geweldige indruk, die
het feit dat men „groen"
hiervap. en ook van de
omstandigheid dat zelfs d
eerstejaars niet in tel zijn
en vóór de aankomst der
duchtig onderhanden wor
den genomen, heeft tol
volg dat zij het niet
houden en als „obscui
verstoken van wat het
universiteitsleven hun
bieden, hun studietijd
doorbrengen.
Evenwel: het probleer
heeft ook een andêre zijdi
Vooral degenen, die reeds
enkele jaren als student
hebben doorgebracht, be
ijveren zich om de groe
nen, van wie een deel donr
delbare school naar uni
sifeit of hoaeschool zich
inderdaad dient aan te
passen, door gesprekken
het nodige „savoir vivre"
bij te brengen. Deze ge
sprekken gaan meestal
over algemene ontwikke
ling en het komt dikwijls
voor, dat juist de oude1
j aars hieraan een lesje
kunnen nemen. Hetg<
over het algemeen goed
wordt opgenomen
Wet de groentijd be
treft zou het dan ook aan
beveling verdienen dat d
iongereiaars. die ondanks
de uitgeoefende contróie
met de ar oenen doorgaans
veel ..kolder" weten te be
drijven, er van worden
uitgesloten en dat de oude
ren. die meer verantwoor
delijkheid bezitten, hen
alleen op geestelijk terrein
attaqueren. Op deze wijze
geschiedt het doorgaans
ook bij de vrouwelijke
studentenverenigingen en
het zou de gehele studen
tenmaatschappij en wat
daarop volgt ten goede
Tot slot is er
Op enkele platen heeft DECCA er een
uitstekende opname van gemaakt (AK
1687/1688) met brillant pianospel van
Eileen Joyce er een goed verzorgde be
geleiding door het London Symphony
Orchestra o.l.v. Anatole Fistoulari.
Voor de liefhebbers van het Bel Canto
en dat zijn er heel wat kan nog een
opname genoemd worden van de Ita
liaanse tenor Ferruccio Tagliavini door
Hij Master's Voice (DB 21134). Hij zingt
de populaire aria's uit Tosca: „Recon-
it armoiiia" en „E luce van le stelle"
wat Tagliavini hier bereikt heeft is
onderlijk van techniek en uitdrukking,
'el moeten we er even op wijzen, dat
Tagliavini eisenljjk niet de man is voor
dtze aria's. Hij is een lyrische tenor en
voor deze dramatische aria's kan hij
hoe meesterlijk hij ook de zaak oploste
niet altijd de nodige kracht opbrengen.
Dc begeleiding is van het Orchestra Sin-
fonica Dell'Eiar uit Turijn o.l.v. Ugo
Tansini. Voor zangers en zangliefheb-
Lers is deze plaat ongetwijfeld een waar
devol bezit, maar het is goed hiernaast
ook een plaat te hebben van deze aria's,
gezongen door een dramatische tenor.
Er worden op zanggebied nog wel eens
'outen gemaakt 1 j het uitzoeken van de
solisten voor bepaalde werken. Ook in
ons land kan men dit vaak constateren
'n het schiint dat er heel wat dirigen
ten. zelfs ook opera-regisseurs, niet het
iuiste inzicht hebben in de mogelijk
heden van een bepaaldstem. Nog afge
zien van hel artistieke resultaat kan die
keuze voor de zanger of zangeres fatale
tevolgen hebben, daar de stem dan ge
forceerd wordt. Vanzelfsprekend zullen
de vocalisten zelf ook hun beperkingen
moeten weten en niet alles willen zingen
wat hun gevraagd wordt. Corn. Basoskl
Vele overdekte zwembaden
op punt van sluiten?
De financiële positie van de overdekte
bad- en zweminrichtingen is zo ongunstig
dat voor een sluiting van vele Inrichtin
gen moet worden gevreesd. De badtarie-
ven zijn nog dezelfde als voor de oor
log. of maar weinig hoger terwijl kolen
veel duurder zijn geworden en ook de
lonen en sociale lasten zijn gestegen.
Een poging om goedkoper kolen te krij
gen, leverde geen resultaat op.
Dit heeft de Ned Bond van overdekte
zweminrichtingen de gemeentebesturen
en raden van gemeenten waar overdekte
bad- en zweminrichtingen gevestigd zijn,
doen weten.
