Vrachtrijders
ZONDAGSBLAD 18 AUGUSTUS 1951
Hallo, hiei Hilversum
Uitgeweken kunstenaars van achter het
ijzeren gordijn in de studio
Juist toen ik de radio wilde aanzetten, werd er opgebeld. Op zo'n moment
zeg je wel eens een onvriendelijk woord bij jezelf. Maar je laat toch niet
de telefoon aanhoudend alarm slaan. „Ja hallo", roep je alsof het heel leuk
In de grote studio van de K.R.O.
te Hilversum werd door het Om-
roep-orkest en het Groot Omroep
koor hard gewerkt voor de con
certuitvoering van de „Prins Igor"
Borodin o.l.v. de dirigent
Nikolai Malko, welk werk door de
V.A.R.A. werd opgenomen.
Omroeporkest en het Groot Omroepkoor verbonden i
Russisch zong)
r grote prestatie te brengen. ki (Igors broer)
Kan Kontsjak
meer beperken. Wij huisvrouwen hebben er toch zo midden op de dag .De,.Po?llse bariton Zbigniew Kru-
kowski, die thans veel in Brussel zingt,
mets aan wag ^est denkbare vertolker van de
titelroL Een zeldzaam volle en volkomen
M n gezicht betrok. Weg concert, Nikolai Malko. niet alleen een geniaal geëgaliseerde stem, een bezit, dat ook
waarnaar ik wilde luisteren, nog wel interpreet van deze muziek, maar ook zijn landgenoot, de Poolse tenor Stanislas
gegeven door het Turijns Symphonic- een groot musicus. Malko is een goede Bojakowski, heeft. Hij zong met volle
orkest o.l.v. Mario Rossi. Het is altijd zestiger, dirigeert in vrijwel alle landen overgave de partij van Wladimir, de zoon
moeilijk een huisvrouw in enkele woor- van Europa en is het grootste deel van van Prins Igor.
den te overtuigen. En ik voorzag een het jaar in Amerika, waar hy een belang- De Bulgaarse bas Raphael Arié, die in
lang telefoongesprek. Het viel mee. maar rijk aandeel heeft in het muziekleven 1946 de eerste prijs won op 't muziekcon-
20 minuten. Ik heb natuurlijk niet kun- van Chicago. Hij kent elk detail van de cours in Genève en daarna in New Work
overtuigen. Maar laat me hier nog partituur van „Prins Igor" en wist het de Mephisto uit „Faust" zong en thans
sonate van Badlngs is een heel mooie
compositie en Piet Nijland speelde uit
stekend. Maar het ls heus niet erg, als
U die Sonate niet mooi vindt. Draai de
radio dan even uit. Het toestel staat niet
ij Uw kamer om de gehele dag ononder
broken muziek te laten horen. Wilt u
dat wel, dan zijn er nog genoeg andere
stations. Enfin, ik hoorde nog net de
„Fontana di Roma" van Respighi, zonder
telefoonstoringen.
Een paai dagen later luisterde ik des
middags en 's avonds naar de radio. Des
middags was er een jeugdconcert uit
Zierikzee door het Brabants Blaaskwin-
tet, dat voor de VARA kwintetten speel
de van Danzi en Milhaud, zeer instruc
tief ingeleid door Wouter Paap. Dat was
prachtig musiceren. Wat m'n aandacht
speciaal trok was het spel en de toon voor was
van de hoboist Evert van Tright. Wat ts declnemei
het Brabants Orkest rijk met zo'n mu
sicus. 's Avonds bracht dezelfde omroep
vereniging een hoorspel van Templeton:
„De ivoren toren". Het wa^ een vrije re- Ds JonKcr. te Amsterdam, heeft in lezing, getiteld „Onze meisjes en jongens
constructie van de historic over de dood CCI? referaat over de taak der jeugdver- en het tegenwoordige staatsbestel" waar
van Masaryk, de vroege- - Tsjechische cnigingen t.o.v. de ontkerstening van het schuwde hij om de politieke strijd niet
president. Een spannend en prachtig op- gezinsleven gewezen op de stromingen, te onderschatten. Op de verenigingen
gebouwd spel van anderhalf uur met een welke ons volk ten ongunste beïnvloeden, moeten de staatkundige beginselen wor-
uitstekende tekening van het communis- Referent besprak de taak der kerk in den bestudeerd om zo de jongeren voor
tische gevaar. Dit was nu eens een hoor- deze en legde er sterk de nadruk op. te bereiden op de kamp op het staatkun-
spel zonder een enkele inzinking. De dat de arbeid der jeugdverenigingen niet dig erf. Zoekt daarbij naar hetgeen wat
VARA brengt over 't algemeen genomen alleen tot doel heeft een versterking van bindt, zo riep spreker zün gehow toe en
toch goede hoorspelen en is trouwens op het eigen front, doch ook een getuigen probeert niet de onderlinge verschillen
muziekgebied ook wel zeer vooruitstre- naar buiten is. Nauwe samenwerking tussen de Chr. partijen op de voorgrond
Vev«.» mi>w dnn de AVRO hv die heel ui*®" ,k Jeu8,db(>nden kan te plaatsen. Wij hebben behoefte aan
baanbrekend *3 op d« "i'jïïkï m"1' kSTmT ÏÏTT ""t
terreüL Een enkele Donderdagavond TA i KL""" t""'
k°rat men wd wns met een Boed con- het njeuwe kerkelijk leven" was het
eert door het Radio Philh. Orkest, maar onderwerp van ds Ph. J. Vreugdenhil M- Langbroek, té Middelhamis,
2** lPnfien Sezamenlyk pro- Gorinchem. Wij kunnen niet doen! besprak de meer interne verenigings-
gramma van de NKU. alsof er niets veranderd is door de en wees op de taak, die de jon-
Kortgeleden maakte ik in de KRO- Nieuwe Kerkorde in de Ned. Herv. Kerk Beren hebben, teneinde met elkaar de
studio een VARA-opname mee. En zo zeide deze spreker. levensvragen te bespreken en wel zo,
al duurt het nog wel even voor U 0ok behouden wii Drlnciniële he dat zi^ zlch op dc verenigingen thuis ge-
het ook kunt horen, toch wU ik er tets a' ,WU Principiële be- voeIen en PAOn aruW
over vertellen. Het was een opname (in ™aren onderschei-
concertvorm) van de opera „Prins Igor" punten in deze kerkorde, toch
de Russische componist Alexander zu|Je"L rekerl'n8 hebben
Zomerconierentie Heiv. Gerei, jeugdbonden
„Star isolement mag ons niet buiten
de werkelijkheid plaatsen"
Interessante referaten en discussies
T-vE HERVORMD GEREF. JEUGDBONDEN l.ebbcn in het Zendingscentrum te
AJ Baarn een zeer geslaagde studieconferentie gehouden. De belangstelling h'er-
'O Broot. dat de conferentie moest worden herhaald en onder de talrijke
bevonden zich ook verscheidene predikanten uit verschillende delen
i het land.
Boekbespreking
Reisboek voor de provincie
Drenthe voor 1951 Uitg. De
Torenlaan, Assen.
De zomer is aangebroken en velen zijn
nog bezig met het maken van hun vacan-
tieplannen. Als men er de voorkeur aan
geeft om de vacantie in eigen land door
be brengen, bevelen wij dit boekje van
hiarte aan. Drenthe is rijk aan natuur
schoon en merkwaardige plekjes, maar
tevens de provincie, die het minst door
toeristen wordt bezochtWij hopen»
dat mede door dat keurige, van talrijke
goede aanwijzingen voorziene reisnoek,
Drenthe meer in de belangstelling komt-
R. W.
De Oud-Katholieke Kerk van
Nederland door E. Lagerwey, bis
schop van Deventer, Uitg. G. J.
A. Ruys, Amsterdam.
Wat weten andersdenkenden eigenlijk
af van leer en leven van de Oud-Katho
lieke kerk. de kerk. die zich de recht
streekse voortzetting acht van de eerste
Christenkerk in ons land? De bisschop
van Deventer, mgr Lagerwey, geeft in dit
boekje niet alleen een duidelijk overzicht
van de geschiedenis van zijn kerk. maar
hij vertelt ons ook over de houding van
de Oud-Katholieke kerk tegenover de
heiligenverering, over hun opvatting van
de sacramenten, Doop, Avondmaal, com
munie, biecht enz. Kortom een leerzaam,
helder geschreven boekje, dat zeer be
langwekkende gegevens bevat over de
Oud-Katholieke kerk.
R. W.
De appels bloeien door Olaf J.
de Landell, uitg. J. J. Kroonder,
Bussum.
Olaf J. de Landell, de man, die „De
Porselein tafel", het Boekenweek
geschenk schreef, maakt in dit boek
precies dezelfde fouten, als in de novel
le. Hij toont te weinig kennis te bezit
ten van de milieux, die hy beschrijft. Dat
is jammer, want hij kan wel schrijven.
Zijn verhaaltrant is zeer indringend. Hij
maakt de lezer in enkele volzinnen veel
duidelijk, maar hij slaagt er niet in zijn
figuren de gestalte te geven, die hy voor
hen bestemde.
Dit is het verhaal van de jonge edel
man Coen, zoon van een vader uit een
adellijk geslacht en van een toneelspeel
ster. Het kind Coen is de enige figuur,
die enigszins uit de verf komt.
Het is ook een boek vol anachronis
men: middeleeuwse toestanden onder de
pachters, glanzende auto's, dogkarren en
fietsen, e.d. Men begint geïnteresseerd
te lezen en heeft aan het slot het gevoel
bedrogen te zijn.
H. Gr.
(hoofdman van de Polovetsi). Als u ooit
eens een diepe en dramatische bas wJt
horen, moet u eens naar Tel Aviv gaan.
Maar misschien i het eenvoudiger als
een Ned. 'conccrtinstelling hem eens naar
Nederland haalt in plaats van heel wat
middelmatige krachten, die thans in Ne
derland worden voorgesteld. Raphael
Arié weet wat muziekmaken en wat zin-
De rol van Jaroslawna werd gezongen
door de Letlandse sopraan Mascia Predit,
die al haar bezittingen en haar gehele
familie heeft verloren en thans in Rome
woont. In Italië, Spanje en Engeland
treedt ze steeds op met de grootste suc
cessen, maar Nederland kent haar nog
niet, jammer. Welk een bewogenheid,
welk een kracht, welk een cultuur heeft
deze stem, die is voorbeschikt voor de
Slavische muziek of b.v. voor de sopraan
partij uit Verdi's Requiem. Wat weten
we in Nederland eigenlijk van de Slavi
sche muziek, wordt die niet schromelijk
verwaarloosd? En er is zoveel schoons bij,
als het tenminste goed gezongen wordt.
Mascia Predit kan dat en zij moet eens
meer naar Nederland komen.
De Hongaarse alt Maria von Ilosvay is
hier geen onbekende meer, zij heeft met
haar stem al de harten v;
derlanders veroverd en i
Kontsjakowna (dochter
wist ze weer de allermooiste dingen i
doen. Laat zij in Nederland eens de Or
pheus zingen, dan horen we ook eens een
andere alt dan alleen Kathleen Ferrier.
De kleine partijen werden heel goed ver
vuld door de Nederlanders To Arenz,
Chris Reumer en Aad de Rijk.
Een uitvoering van Borodin's „Prins
Igor" met deze dirigent en deze solisten
zou ik willen aanbevelen bij het Holland
Festival, Dan gebeurt er tenminste iets.
De VARA heeft hier de toon aangegeven.
Corn. BasoskL
i heel veel Ne-
i de partij van
Kontsjak)
T___ w u t- houden
Borodin (1833—1887). Wist u dat Borodin de gewijzigde omstandigheden en
hoogleraar in de chemie was en zich 18 m°Se*i wij ons door een star isolement
voelen en geen ander „werelds" vermaak
gaan zooken. In dit verband gaf zij nut
tige wenken ten opzichte van de bespre
king van goede litteratuur en de beoefe-
noogleraar ln de chemie was en zich 18 UÜW ®tar BUH!,n«w hrtgVMCTLTMs^kNdwrkd^m^
jaren lang in z'n vrije U)d heeft bezig- niet huiten de werkelijkheid plaatsen. jj(* ^?£™5lng 611
gehouden met deze opera, die bij zijn Wij moeten trachten invloed uit te
dood niet eens geheel voltooid was. Het oefenen, waar dit maar mogelijk is en °P alle referaten volgden levendige,
Ls zijn meesterwerk en zijn levenswerk onz€ Jeugdverenigingen hebben hierin geanimeerde discussies, waarin op tal
geworden en speelt in de tUd. dat de Rus- ook een taak, al zal plaatselijk beoor- van punten nog nader werd ingegaan en
sen zich voortdurend tegen invallen van decld dienen te worden, of terugtrekking waaraan ook vele Jongeren deelnamen,
barbaarse stammen uit het Oosten moe»- ln isolement voorkeur moet hebben. De referaten werden afgewisseld door
ten verdedigen. Maar genoeg over het Over de huidige strijd en de taak der zang en muziek van leden der verenigin-
werk, het goat om de uitvoering. Jongeren refereerde burgemeester S. gen te Baarn en een excursie naar het
Die stond oJ.v. de uitgeweken Rus Hammer, te Oud-Be ij ar land. In zün Gooi.
Church of England vertoont
ernstige achteruitgang
Sir Henry Self, voorzitter van do
„Modern Churchmen Union", heeft te
Oxford verklaard, dat de „Church of
England" in de laatste honderd jaar een
„ernstige achteruitgang heeft vertoond,
zowel in status als in prestige, parallel
aan het slechter worden van do nationale
economische toestand". Sir Henry voeg
de er aan toe, dat de geestelijken in het
algemeen een te laag inkomen hebben.
Hij sprak verder van „geestelijke
apathie" ln het Engeland van heden en
drong aan op modernisering in de kerk
van kleding en taal, om de onversohil»
ligheld bij de jeugd te overwinnen.
Bijlage van de „Nieuwe Leidsche Courant" van Zaterdag 18 Augustus 1951
Een „hondenbaan"
waaraan de chauffeurs
zich echter met volle
toewijding geven
ALS Henk van der Luyt '8 morgens
om 4 uur zyn 10-tonner Mack in
Oegstgeest start, beeft hij helemaal niet
het gevoel een prettig autoreisje naar
Bazel te beginnen en dat gevoel beeft
zijn mede-chauffeur, Jan Lemmerzaal,
beslist óók niet, als de zware vracht
wagen met dito aanhanger brommend
en dreunend voor zijn schilderachtige,
even bulten Leiden aan de Oude ttyn
gelegen, woning stil houdt Jan beeft
zlcb een keertje te veel omgedraaid ln
zijn warme bed en moet nu ongescboren
achter bet stuur Maar een vrachtrit
naar Zwitserland ls geen luxe tochtje
en tijd ls geld voor een vrachtrijder.
Bovendien staat er tóch wel een pira-
tenbaard op zo'n chauffeursgezicht 31s
hij na 24 uur bij de Tankstelle Drel-
landereck uit de cabine kruipt en de
douche opzoekt
De brede weg ligt leeg voor het
stuur. De morgen ls nog grijs en de
stem hapert een mens nog ln de keeL
„Het belooft warm te worden", zegt
Henk.
„Ja", zegt Jan.
„Die lading kippen ln Amhem hoeven
keken moet worden, vergeleken met de
papieren, en daarna verzegeld. De
camions zijn gedurende de tocht dan ook
niet te gebruiken. De chauffeurs kunnen
er zelf niet in. Maar over het algemeen
is men aan de grenzen vriendelijk en
voorkomend voor de mannen. Men ls
trouwens oude bekende in de meeste
gevallen.
Duitsland!
Voor de vele toeristen, die deze zomer
ter verkrijging van een visum de wacht
kamer vulden van de Passabteilung van
het Gencralkonsulat der Bundesrcpu-
blik Dcutschland in Den Haag, is Duits-
OP EUROPA'S WEGEN
FLINKE VECHTERS OM EEN EERLIJK BESTAAN
land behalve een stuk route ongetwij
feld ook een tot nieuwsgierigheid prik
kelend vraagteken geweest De ver
woestingen, men had er van gehoord. De
geestelijke ontreddering en daarnaast
het herstel, men had ervan gelezen.
De chauffeurs van de Europese vracht
diensten zijn er helemaal niet meer
nieuwsgierig naar. Zij hebben hun vrien
den hier en daar in Duitsland en kennen
de problemen tot in de persoonlijke bij
zonderheden, de tekorten in de hulshou
ding. de lasten van het Ostflüchtlinge-
Jan.
Dan denderen ze zwijgend verder over
de morgenlichte wegen, waarover de
eerste zonnestralen krijgertje spelen.
Overigens ls Henk zo'n „stille" niet
Als er meerijders zijn en bij Van der
Luyt zijn ze niet krenterig op dat gebied
is Henk van de acht broers wel het
gelukkigst met deze afleiding op de
lange en bekende tocht. HU kent de bij
zonderheden va- de weg op zijn duimpje
en ontdekt er, gestimuleerd door weet
gierig gezelschap, iedere keer weer
nieuwe bij."Minnaar van de natuur, wijst
hij zijn gast onverwacht de zeldzaamste
vogels en van de oude stadjes langs zijn
route weet hij onvermoeid historische
bijzonderheden te vertellen.
Intussen is de eerste luxe auto op de
weg verschenen. Een blik op het horlog9
zegt. dat het zes uur is, vroeg voor luxe
auto-rijders. Maar in de Zwaan in Scher-
penzeel pruttelt de koffie al Men rekent
daar dag en nacht op dé chauffeurs van
het vrachtvervoer; die kennen geen
vroeg of laat
Toch Is het „al" negen uur, als de
NederlandsDuitse grens bij Wyler ge
passeerd wordt. Nogal vlot, als Je ten
minste de vracht papieren ziet. die ge
controleerd moet worden, en in aanmer
king pcemt, dat bij z.g.n. „douanever
voer" aan iedere grens de lading nage-
vraagstuk, de moeilijkheden bü de her
bouw van een verwoest huis. De ruines
van Dusseldorp zeggen hun evenals de
Duitsers niets meer. Zy rijden er elke
week twee maal langs. En als aan de
grote Tankstelle Auto-Engel te Frank
furt am Main een man parfumeriêen te
koop aanbiedt, waarvan hij zonder blik
ken of blozen vertelt, dat hij ze gestolen
heeft, zijn ze net zo min geschokt, als
wanneer ze daar 's nachts om 3 uur een
stel dronken Amerikaanse militairen zien
optrekken met een paar Gretchen van
verdacht, zeer verdacht allooi Want dat
alles is in Duitsland gewoon.
Geen litters
Net zo gewoon als de grauwe vrou
wengezichten aan de grote Tankstcllen
langs de Reichs-Auto-Bahnen, zielige lif
ters met armoedige bundels bij zich, die
zelden blijven staan. Met de jonge trek
kers, die in het zomerseizoen diezelfde
Auto-Bahnen als lifters onveilig maken,
heeft men minder medelijden. Al is lif
ten in Duitsland een gewone wijze van
De Nederlandse chauffeurs hebben
overigens weinig met hen op. Als ze tn
hun hotel in Bazel bij elkaar zitten roe
pen ze menigmaal verontwaardigd, dat ze
„geen autobusdienst onderhouden!" Na
tuurlijk maken ze met hun mond
een uitzondering voor aardige meisjes
die ze dan eveneens mondeling het
hof plegen te maken. Maar in feite zijn
het bijna allemaal oer-degclijke Hollan
ders. of ze nu huisvader of vrijgezel zijn,
mannen met een grote afkeer van „vui
ligheid" en een gezond gevoel voor spor
tiviteit, dat hen zelden in de steek laat.
Geen gemakkelijke job
De chauffeurs op de internationale
vrachtdiensten houden van hun werk,
al zullen zjj het steevast een „honden-
baan" noemen. Het is dat zij in hun hart
iets van een vrijbuiter hebben, waardoor
zij het volhouden: maar een gemakke
lijke job is het zeker niet. Vooral niet, nu
de schilderachtige weg langs d« Rijn
voor het zware vrachtvervoer gesloten is
en zoveel mogcUjk over de vrij eentonige
Reichs-Auto-Bahnen gereden moet wor
den. Op de heuvels en kammen, de wou
den en de toppen van het Zevengebergte
het Westerwoud, de Taunus, het Oden-
woud, de Neckarheuvels of het Zwarte
Woud raak je uitgekeken, als je ze al 200
keer gezien hebt! En in de nacht, als geen
zeilende wolken, geen regenvlagen of zo-
merschittering variatie brengen kunnen,
is de eentonigheid van de weg slaap- en
angstverwekkend. Liggen daar niet twee
camions gekanteld langs de weg? Hoorde
je al van die vrachtauto, die ln volle
vaart op een bü een Tankstelle gepar
keerde kameraad reed? Vier doden en do
chauffeur was in slaap gevallen.
Roken en zingen of neuriën zijn de af
weermiddelen tegen de slaap voor de
rijdende chauffeur. Inmiddels snurkt zyn
makker op de bank naast hem de bege
leiding en droomt van een douche en een
goed bed, dat de Zwitserland-rijders in
Bazel wacht in Hotel Badischer Hof aan
de Riehenring, verzamel- en contactpunt
van vrachtrijders in deze hoek van
Europa. Over twee uur gaat hij zelf een
dutje doen. Dan mag de kameraad zich
wakker zien te houdenl
Voor de Hollanders ls het winstpunt,
dat zij bovendien zoveel gevoel voor hu
mor hebben. Als Manus Philippo tegen
een dienstertje in een der restaurants Dij
de Tankstellen zegt: „Kind waar blijf je
dat ik je niet voel?" of: „Als je een knap
verschijnsel bent zoals ik, heb je overal
chance.", dan is hij meteen een stuk op
geknapt. Daar heeft le helemaal geen bor
rel voor nodig die bovendien taboe is
maar ook geen kopje koffie. En
het dienstertje verstaat hem. al kent
Manus geen woord Duits Ze „hoort aan
zijn oog" en bezorgt hem gauw een
„Torte" bii de koffie
En denk nu niet. dat het verschil
maakt in de zwaarte van de ritten, of het
zomer of winter is In de zomer smelt ]e
in de cabine weg achter de hete op olie
lopende motor. In de winter heb je op de
steile hellingen (hier en daar tot 13%)
last van sneeuw en gladheid. En dat is
dan erg zacht gezegd. Neem daarbij het
verantwoordelijkheidsgevoel. dat de
mannen drijft om zo gauw mogelijk te
lossen en te laden. Zodat ze tussen de
heen- en de terugreis maar één nacht
op een fatsoenlijk bed slapen, en u hebt
enig idee van de permanente spanningen,
waaronder een vrachtrijder op Europese
lijnen leeft.
Onverdiende tegenwerking
Maar dat alles „nemen" de mannea
Graag. Wat ze niet „verknoersen" kun
nen, is de permanente tegenwerking van
de Nederlandse regering en het toene
mend aantal Duitse vrachtrijders langs
de Europese vervoerswegen.
„De A.T.O moet beschermd ten koste
van ons, vrije vervoerders!" morren de
mannen, als ze aan een Tankstelle in het
restaurant elkaar treffen. „Maar ze ter-
Geen gladde droomwegen
liezen het tegen onsl Hun mensen zün
ambtenaren; wij rijden voor eigen ver
antwoordelijkheid! In het buitenland
heeft men liever met ons te doen!"
En daar schijnt wel iets van waar te
zijn. De A.T.O., zusterorganisatie van de
Ned. Spoorwegen, vervoert beneden het
voor het vrachtvervoer per auto vastge
stelde tarief, terwijl bona-fide expeditie
bedrijven, na de oorlog ondanks een ver
stikkende massa bepalingen en lasten
door initiatief en ijver omhoog gekomen,
voor elke rit opnieuw een vergunning
moeten vragen en gehandicapt worden
in de uitbreiding van hun wagenpark.
De regering heeft, zoals men zegt, het
buitenlands vervoer aan banden gelegd
om de bestaande bona-fide ondernemers
(waaronder de, A.T.O.) te beschermen
tegen wilde concurrentie. Het klinkt
goed Maar als die banden zó knellend
worden, dat elk eerlijk streven erdoor
wordt vermoord, dan is er toch iets niet
in orde oïet het beleid in dezen. Het wa
re althans te wensen, dat zoals ln de
Tweede Kamer werd gevraagd de ex
peditie-rekening en de begroting van de
Ned. Spoorwegen openbaar werden ge
maakt. Opdat het Nederlandse volk zoil
kunnen zien, of inderdaad zoals be
weerd1 wordt het personenvervoer de
onkosten moet dekken van het vracht
vervoer. Onze vrachtrijders hebben daar
recht op.
Voor hen niet de gladde droomwegen
van de buitenlandse toerist, maar de
keiharde van de eerlijke strijd om het
bestaan. Het Nederlandse volk begrij-
pe. dat hun aanwezigheid op de wegen
van Europa een zekerheidsfactor is. Zo
lang er nog mannen zün, die hard
willen werken en zóveel verantwoorde
lijkheid willen dragen, kunnen wü Ne
derlanders nog hoop voor de toekomst
koesteren.
CLARA TH. REISBERMAN.
Autoreisje naar Bazel?
