II
Ir J. Riemens, de man die het Westland
groot maakte
Siamese koning met 36 vrouwen
en in de 80 kinderen
oeze
UP
ZATERDAG 23 JULI 1949
BEKENDE LANDGENOTEN THUIS
Tussen grondmonsters, bloemen en vruchten
is het een goed verwijlen
DE
(Van een onzer verslaggevers)
\E kamer van ir J. Riemens in het Tuinbouwproefstation te Naaldwijk is
licht, door veel glas en fleurig, door een massa bloemen. Er staan op deze
Juli-middag zelfs al dahlia's. Die komen regelrecht uit de kassen, die achter dit
fraaie kantoor- en laboratoriumgebouw staan. Kassen, waarin de techniek de
natuur altijd een maand of wat vooruit is. Hebben we zojuist geen aardbeien
gegeten, die drie maanden achtereen vrucht zullen geven? En proefden we niet
de zware, donkere „Proeftuins blauwe", de druif, die hier gekweekt werd als een
kasdruif by uitstek. En de heerlyk zoete, witte druif Prof. Aberson?
Druiven en bloemen .komkommers en I rium het bodemonderzoek ter hand ne-
tomaten, al die prachtige producten, die men. Zo werd Naaldwijk, wat wij thans
„de roem" van het Westland uitmaken noemen een researchafdeling voor tuin-
plantte in 25 jaar tijds, ir Riemens hier bouw en industrie. Het was nodig ook.
mét de kassen en de gebouwen, de in-1 Want in 1 ha glas investeert men 6 ton
Ir Riemens in de druivenkas
proeftuin, die
ders exploiteerde,
er uit. In geen vie
bijeen geweest er
geval, dat „alleen i
te heffen. „Het
strumenten, de schrijfmachines er
de bewondering, die het Westland koes
tert voor z ij n proeftuin.
Niet immer was dat zo. Men heeft deze
forse, stoere man met zijn grote rustige
ogen, z'n massieve gestalte, zien komen
in Naaldwijk, men heeft, 25 jaar gele
den, naar zijn rollende r's geluisterd, als
hij zijn uiteenzettingen hield over
nut van de proeftuin, men heeft gedacht
,,'t zal me wat wezen, al die geleerdheid
rond de tuin, maar men is wijs gewor
den doordat men zich liet overtuigen,
dan wel, zag, dat de man gelijk had. Ze
hebben zich in het Westland indertijd de
vreugde van ir Riemens niet kunnen be
grijpen, toen het hem gelukt was, na
vele proefnemingen, eindelijk luis in de
sla te 'brengen! Tót het doordrong, dat,
als je weet hóé luis in de sla komt, je
ook weet, hoe je dat ongedierte er uil
kunt houden. Het was één van de mid
delen, waardoor de directeur van de
proeftuin, die de Regering het West
land aanwees, na enkele jaren ook als
zodanig aanvaard werd. En nu is hei
Westland zonder ir Riemens en zijn in
middels tot Proefstation verheven insti-
tuur, gewoon ondenkbaar. Hij is de mo
tor, die het tuinbedrijf stuwt.
25 Jaar gel-eden want in Septem
ber zal de heer Riemens 25 jaar direc
teur zijn was het zó: Er was eer
vereniging van tuin-
het leven was
r jaar was het bestuur
de tendenz was:
naar geld kostte" op
niks en het wordt
niks" zeiden de tuinders. Op dat ogen
blik nodigde het departement, waaronder
destijds de tuinbouw viel, ir Riemens uit
de leiding van de proeftuin in Naald
wijk op zich te nemen. Toen de affaire
dus geliquideerd zou worden. Er w
eehter een paar bestuursleden méér
instandhouding van de proeftuin dan te
genstanders ervan en zo kon ir Riei
zijn werk beginnen. Misschien wa
omstandigheid, dat de proeftuin destijds
op een zo bij uitstek gunstig punt als het
tegenwoordige veilingterrein lag,
wel aanleiding tot de tegenstand, i
daar kwam men spoedig overheen, want
onder leiding van de heer Riemens i
proeftuin verplaatst naar zijn tegenwoor
dige -plaats, zodat de veiling een gunstig
terrein kreeg.
Intussen was het hele najaar 1924 met
onderhandelingen iheengeg!aan en eerst
in het voorjaar van 1925 startte
Hoe weinig de streek destijds voo:
proeftuin voelde blijkt ten overvloede
Uit het feit, dat de leden der vereniging,
waarvan de tuin uitging nimmer contri
butie betaalden. Er waren 1900 contri
buanten die allen een tientje gestort had
den en daarmee was voor allen de kous
af geweest. De hele inrichting destijds
was gebaseerd op de toestand van 1900
en men had zich gespecialiseerd op de
fruitteelt. De heer Riemens sloeg ter
stond de richting van het experimentele
onderzoek in en maakte van de tuin een
schooltuin. Het een, zowel als het ander
paste bij de opdracht, die hij had: die
van tuinbouwconsulent en dus voorlich
ter van de streek op tuinbouwkundig ge
bied en die van directeur van een proef
bedrijf, dat als uitkijkpost diende om de
vooruitgang in binnen- en buitenland te
bestuderen Het werd zo, dat binnen- en
buitenland naar Naaldwijk gingen kij
ken Want het Westland werd, met -2000
ha onder glas, enig in de wereld. Dank
zij het feit, dat de proeftuin zich ging
toeleggen op de teelt van moeilijke ge-
waf-en onder glas en deed wat de tuin
der rummer kan doen: in het laborato-
en dat grote bedrag moet er uit komen.
Maar hoe, als de tuinders niets weten
over de samenstelling van hun bodem,
over de ziekten, die hun gewassen bestrij
den, over de moeilijkheden bij de voe
ding van de bodem'
betekent? Ir Riemens vertelt, dat
woon weiland per jaar per ha, een be
drag aan „vreemd loon" gaat van f 125,
op lichte zandgrond f 250, in het West
land f 7500 en in de kassen f 30.000.
Het is dus wel de moeite waard te on
derzoeken of die kostbare grond gezond
blijft.
Duizenden grondmonsters zijn daartoe
in de loop der jaren onderzocht. Het
laboratoriumpersoneel moest op 50
gebracht worden. En nü weten de tuin
ders, wat hun proeftuin hun waard is. Nu
dragen ze jaarlijks f 65.000 bij en het
grondonderzoek vergoeden ze nog apart.
Em naast de grond, het gewas. En de
selectie er wan. Welk ras brengt de groot
ste productie? Vandaar: nieuwe druiven-
soorten, nieuwe kwaliteiten aardbeien.
Vervolgens: profielonderzoek van de
tuinen en van de kwakzalversmiddelen,
die van tijd tot tijd worden aangeboden.
Bovendien: tuinbouwonderwijs in tiental
len oursussen. Publicaties over proeven
en resultaten zonder tal. Fruit, groente
bloemen werden de drie grondslagen v
de proeftuin en van het bedrijf, dat zich
ook met verkoop bezig houdt.
Er was waardering: de overheid schonk
het prachtige gebouw bij het gouden feest
van de Bond Westland. Op 9 Mei 1940
werd de eerste steen ervoor gelegd, het
kwam klaar.
En de tuinders: zij zenden hun zonen
naar de vakschool, die de tuinbouwwin-
terschool verving. Twee volle dagen in
de week, ook des zomers zijn ze present.
Er is geen beter bewijs van de achting,
Prins Choempot Borifat, de Siamese
troonopvolger als de 20-j. koning
Poemipon Adoendet kinderloos zou
komen te sterven
die men
draagt.
Een n
l 25 jaar het proefstation toe-
:o -bouwde, moest strij
den: een strijd tegen het zoute water
een voor het behoud van de tuingrond
Loosduinen. De eerste werd gunstig be
slecht. De laatste houdt nog aan.
Maar de heer Riemens won reeds
scheidene slagen, hij ziet er naar uit of
hij a
Zo'n man moet U niet thuis zoeken. Die
zit tussen z'n bloemen, z'n leerlingen
z'n tuinders. Zo'n man, als ir Riemens, de
directeur in het zilver van September
a.s., is het Westland in z'n allerbeste
vorm: durvend, ondernemend, voc
ziend, zoekend naar vruchten!
Wat
Franse Marianne heeft het zwaarder
dan het Hollandse Marietje
(Van onze Paryse correspondent)
Ook het leven voor de Franse hulsmoeder begint weer wat aangenamer te
worden. De dlstrlbutiezorgen verdwenen, er komt weer nieuwe hoop. Alleen
koffie, suiker en sla-olie zyn nog op de bon. Suiker krygt men thans 1000 gr.
per maand per persoon, sla-olie 325 gr. per maand en per persoon, koffie 250 gr.
Al het andere is vry, behalve benzine. Volgende maand krygt men waarschynlyk
600 gr. sla-olie, hetgeen dan tevens de laatste bon zal zyn. Daarna is ook de
sla-olie vry.
De textielpunten werden anderhalf
jaar geleden al afgeschaft. De koop
kracht van de grote massa was toen der
mate gering, dat men dit ook zonder ge
vaar kon doen. Ook nu nog zijn de lonen
in het algemeen ontoereikend en de
doorsnee Frangaise puzzelt nog harder
om de eindjes aan elkaar te kunnen
knopen dan de Nederlandse huisvrouw.
Zij koopt b.v. zeker niet meer textiel
dan de Nederlandse met haar punten en
haar garderobe en linnenkast vertonen
grote hiaten. Goed. Als ge haar ergens
in Parijs tegenkomt lijkt zij heel wat
maar dan kunt ge ook niet zien, da
haar zomergarderobe uit twee jurkje:
bestaat en ze slechts over één paar leuk:
schoenen beschikt. Schoenen blijven bar
duur. Een paar eenvoudige hielbandj-
die men in Nederland koopt voor ze
tien gulden, kosten hier meer dan het
dubbele. Kinderschoentjes en heren
schoenen dito-
Al gaan de levensmiddelenprijzen hier
daar omlaag, dat wil niet zeggen dat
het leven van de Franse huisvrouw al
over een weg, bezaaid met rozen gaat.
Wel zal haar Nederlandse zuster met
brok in haar keel de rijke overdaad
de fabelachtige keuze in de etalages
op de typisch Parijse marktjes be
wonderen. Lingerie, linnengoed, servie-
pannen, jurken en mantels liggen
tentoongesteld in honderd prijsklas-
De groente- en fruitmarkt vertoont
verscheidenheid, die we in Neder
land niet kennen. De slagerswinkels lig-
de tuinders de glascultuur gen vol met bonvrije biefstuk, rosbief
Kom, ambtenaren die zo zijn, een
beetje meer soepelheid
EEN PAAR GEVALLEN UIT DE PRACTIJK
Er was een kerk, zo schrijft 't „Friesch
Dagblad die een perceel weiland had
gekocht, om er een kerk op te bouwen
Het van het bouwterrein overgeschoten
stukje land werd verhuurd voor 70 gul
den per jaar. De prijs zal wel aan d
hoge kant zijn geweest. Wanneer een li-
van de kerk iets van de kerk huurt, wil
hij niet graag het verwijt horen, dat hij
door een te lage huur van de kerk pro
fiteert. Wij hebben vroeger persoonlijk
een dergelijk geval meegemaakt. Een Chr.
school had naast het schoolgbouw een
stukje bouwland, ook zo'n overschotje
van het bouwterrein. Op de jaarvergade
ring werd het bij opbod verhuurd onder
de leden deb schoolvereniging- Nooit
werd 'n stuk land zo „opgejaagd" als bij
die gelegenheid. Een bakker en een
kleermaker bleven er ten slotte aan
hangen, tot daverend vermaak van de
vergadering. Ieder was bereid gratis
adviezen te geven over de exploitatie.
Men moet zulke dorpstoestanden ken
nen om te weten, hoe het met de ver
huring van zulke overgeschoten brokjes
gaat.
Maar nu is er een ambtenaar geko
men, die heeft ontdekt, dat hier door
de kerk een strafbaar feit was gepleegd.
Er was niet eens een huurcontract. Stel
je voor. Alsof er geen pachtwet bestaat!
En dus werd het een rechtzaak.
En er kwam een verslag in de krant.
De tuchtrechter verklaarde de kerk
schuldig aan overtreding van de pacht
wet, maar weigerde enige straf toe te
passen. Het bleek dus een verstandig
man te zijn, zoals van een rechter, ook
van een tuchtrechter mag worden ver
wacht.
Maar nu rest nog eem waag.
En daar willen wij de aandacht op
vestigen, omdat zij van algemeen be
lang is.
Waarom maakt zo'n ambtenaar hier
proces-verbaal op?
Waarom zegt hij niet eenvoudig tegen
de mensen: ik begrijp, dat jullie daar
nooit aan hebben gedacht, maar er is-
nu eenmaal een wet en die moet wor
den nageleefd. Dus maken jullie even
dat het in orde komt en zie even een
huurcontractje op te stellen. Dan is de
zaak weer gezond. Wij zouden dat heel
normaal vinden-
Wij zouden menen, dat een ambte-
iar, door zo te handelen, zich zelf eert
handelt overeenkomstig de bedoelin-
>n van hen, die hem uitzenden om to
controleren.
Maar omtrent het laatste zijn we niet
helemaal gerust.
Wij hebben al eerder berichten ge
ld en ook al eens een geval gepubli-
;erd, waaruit bleek, dat sommige
ambtenaren menen, dat zij er zijn, om
op alle slakken zout te leggen. Als zij
in een etalage twee speelballen niet of
te hoog geprijsd vinden, dan wordt het
een proces-verbaal. Te Hollum op Ame
land is een winkelierster verbaliseerd,
omdat zij een pak lucifers één cent te
duur had verkocht, hoewel zij de amD-
ir voorrekende, dat zij, door de
hoge vrachtkosten naar deze verre
hoek, helemaal geen onbehoorlijke winst
had gemaakt, eerder het tegendeel.
Wanneer ambtenaren, die er voor
moeten zorgen, dat de wet moet worden
nageleefd, de redelijkheid uit het oog
verliezen en gaan vitten op dingen, die
eigenlijk te onbelangrijk zijn, om er
aanmerking op te maken en daarna
dankbaar naar huis gaan, omdat zij toch
maar weer een proces-verbaal hebben
opgemaakt, dan deugt er iets niet!
En het blijft een vraag, waarom het
een rechtzaak moet worden, als een
kerk, als in dit geval, te goeder trouw
heeft nagelaten een huurcontract te ma
ken van een verhuring van een onbenul
lig stukje overgeschoten bouwterrein.
Het publiek is er ten slotte niet om
de ambtenaren. Aldus besluit het Friesch
en varkenscarbonade van de eerste kw
liteit, tegen een prijs, die gemiddeld tien
percent hoger is dan in Nederland. Di
„Hollandse" eieren kosten hier acht ei
negen cent. Zuidvruchten, waaronder
krenten en rozijnen, dadels enz.
zijn daarentegen zeer duur. Even c
dadig en rijk gesorteerd is de voor
der vishandelaren. Doodgewone Holland
se haring, vissen uit de Noordzee, de
Atlantische Oceaan, de Middellandse Zee
en de Franse rivieren, in kleur variërend
van wit tot zilver, grijs tot blauw,
tot hard groen, vechten om de voorrang
en de prijzen zijn zeker niet hoger dan
in Nederland. Een enkele blik in de eta
lages van de banketwinkels, de bloemen-
zaken. de horlogiers, de boekwinkels,
fotozaken enz. leert u dat alles, zonder
uitzondering, in Frankrijk reeds te koop
is tegen prijzen, die voor Hollanders wel
mee vallen, doch voor de Franse huis
moeder niet te betalen zijn.
In schril contrast met dit vertoon van
rijkdom zijn de duizenden bedelaars, in
validen en senielen, chronische dronk
aards, blinden, krachtige jongemannen,
ouden van dagen, weerzinwekkende fi
guren en zielige oude moedertjes, die
misschien zes honderd maal per dag hun
zelfde liedje zingen, het enige, dat ze
zich in hun troosteloze levensavond nog
kunnen herinneren uit hun jeugd.
De Parijse huismoeder, die snuffelend
over het marktje schuifelt, kijkend, waar
ze zich drie franken kan besparen, is
vertrouwd en vergroeid met dit stads
beeld. Het valt haar niet meer op. Ze
zit vol met eigen zorgen- Propvol. Ze
rent achter de goedkoopste groente, het
goedkoopste vlees en het goedkoopste ei.
De luxe toiletjes van tienduizenden
francs zijn voor haar even onbereikbaar
de Nederlandse vrouw het
jurkje van vierhonderd gulden. Men
moet immers roeien met de riemen die
heeft! En tot nog toe zijn ondanks
norme voorraden en ondanks de
ne keuze, de riemen van de Franse
Marianne iets korter dan die van het
Hollandse Marietje.
Maar.het is nog veel slechter ge
weest. De stakingen zijn voorbij. De
angst voor de revolutie eveneens. Lang
zaam maar zeker dalen de prijzen en
daarom verwacht de Frangaise veel van
En als ze 's Zondags langs de heer
lijke groene Seine-oevers wandelt, als ze
ziet hoe de imposante Sacré-Coeur waakt
het gastvrije Parijs en als ze zich
n vrij kwartiertje met haar kroost
koestert in de gouden lentezon, dan
komt er hoop in het hart, -hoop op een
nieuwe kinderwagen, hoop op nieuwe,
itte schoentjes voor Pierre, hoop op
n nieuw costuum voor haar „Marie".
Immers hoop doet leven.
Indrukken uit Azië
De telefoniste bij de Nederlandse legatie is een prinses
(Van onze speciale verslaggever Alfred van Sprang)
Bangkok, Juli 1949.
In de lyvige staatsalmanak van Thailand (zoals de Siamezen zelf hun land
graag noemen) staat een opgaaf van alle leden van de Koninklijke Familie. Het
is een lyst van dertien volle bladzijden. Tweehonderd zes en zeventig onuitspre
kelijke namen van prinsen, prinsessen en andere afstammelingen van koninklijke
bloede. Het is een laatste herinnering aan een voorbije periode, waarin het leven
aan het Siamese hof nog vol pracht en praal was en de machtige vorsten vele
vrouwen bezaten en derhalve op zo'n uitgebreide familie konden bogen, dat ze
onmogelijk de namen van alle kinderen konden onthouden.
scheiden bungalow
de Royal Cottage.
Koning Choelalongkorn was
de laatsten in de rij. Zijn zes-en-dertig
vrouwen (waarvan één de konin-gi
hebben hem in de tachtig kinderen ge
schonken. Maar niet alle afstammelingen
van koninklijke bloede zijn even hoog.
Er zijn vijf klassen. De kinderen geboren
uit de ouders van de vijfde k-lasse zijn
weer gewoon burger. Het was een nood
zakelijke maatregel om te voorkomen,
dat na ver-loop van eeuwen het gehele
Siamese volk tot de Koninklijke Familie
zou behoren. Met deze maatregel
het afschaffen van de bigamie
hof wordt de lijst in de staatsalmanak
ieder ja-a-r kleiner. Maar op -het ogenblik
is het nog steeds een indrukwekkende
en tegelijk interessante opgaaf. Weinig
Oosterse romantiek speelt een i
leven va-n deze mensen. Slechts de di
recte afstammelingen van de laatste
sten leiden een min of meer vorstelijk
bestaan. De anderen vallen alleen op
door de titel voor -hun naam. Maar dat
is dan ook alles. Voor de -rest n
evena-ls mill-ioenen anderen maar trach
ten zelf in bun onderhoud te voorzii
Verscheidene -prinsen zijn i-n het le;
en de marine. De een als jong luitenant,
de ander als machtig luitenant-generaal.
In het handelsleven bekleden vele an
deren een functie. Sommige zaken stel-
prijs op, iemand met een titel
bun staf te hebben. Het blijkt soms c
inderdaad van nut te zijn. Als straks de
Nederlands-Indische Handelsbank zijn
eigen gebouw in het hart van Bangkok
opent zal aahter een van de less
prins zitten. De Thailandse Elec-tri-
citeitsmaatsohappij heeft een prinses in
dienst evenals de British Tobacco Com
pany Een van de professoren in Engelse
literatuur aan de Choelalongkorn Uni
versiteit is een prins. Met zjjn vrouw
geeft hij bovendien een weekblad ui-t
Een andere prins is veearts. Een biblio
thecaresse van de United States Service
prinses maar ook een van
dansmeisjes in een populaire nacht;
legenheid. En.de telefoniste aan 1
schakelbord op de Nederlandse legatie
is een van de nakomelingen van koning
Miongkoet, beter bekend als de hoofd
persoon uit het wereldberoemde boek
Anna en de Koning van Siam.
een -klei-ne en onopvallende villa in
stille buitenwijk van Bangkok woont
Prins Choempot Borifat: een niet jonge
meer met een ernstig gezicht en
smalle snor. Als de huidige koning
Poemipon Adoendet kinderloos zou ko
men te sterven is hij de troonopvolger.
Maar daar denkt hy maar liever niet
Het leven van nu bevalt hem veel
te goed.. Met zijn vrouw (die een doch-
i.n een vroegere minister van
buitenlandse zaken) is hij dankbaar uit
de drukkende sfeer van paleizen en hof-
dignitarissen een eigen leven te kunnen
leiden met de mensen en dingen van
eigen verkiezing om hem heen. Hun be-
Een gezicht op Bangkok van de 74
meter hoge Tempel der Dageraad aan
de oever van de Menam Chao Phya.
Het is toch 'n vreemd verschijnsel
met onze taal. Daar komen we een
of andere buitennissigheid tegen en
na heel wat gedelibereer vinden
er 'n passende naam voi
komt de tijd dat we zo'n
gebruiken en er mee rond
ren, tot we opeens ons zelf weer dt
vraag stellen of we nog wel weter,
waar we 't precies over hebben. Zo is
het ook gegaan met het begrip „massa-
Ik weet niet met nauwkeurig-
yy
Massa-mens
yy vereniging prijkt ook op het program
ma van de totaal ontkerstende straat
club en in beide gevallen hebben de
bezoekers een even gierende pret om
oordeel vellen de dwaze situaties.
Neen, ik geloof dat we een heel an
dere kant uitmoeten als we een defi
nitie willen vinden van de „massa-
Ik geloof dat de verschillen
heid te zeggen
king geboren
ze allengs nas
het gesprek
uit. Dan hebben en tevens
im rustig over alle bezoekers van toogdagen
bondsfestijnen. Maar dan mogen we
aan de andere kant ook niet zonder
meer smalend neerkijken op de zes
tigduizend voetbalenthousiasten in het enkel liggen op het
stadion. Laten we maar gerust geloven loofs. Eén van beiden:
dat daar tallozen onder zijn, die niets
Gods eigendom zijn, door
die uitdruk- asfaitachtigs onder hun leden hebben Hem geschapen en door Hem verlost
r ik weet wel dat
n geschoven
de mensheid, di
i volledige eenvormigheid
„.„„r H.rf. daU het I»bl,ek
INDRUKKEN UIT DE
VOLKSWIJK
openbaart; waar de een nooit
ander verschilt; waar allen het eens
zijn zonder het wezenlijk eens te zijn.
Opeens sprak ieder van „massa-men
sen", speciaal in de verbinding „mas-
sa-jeugd" en „massa-psychose". Daar
naast handhaafde zich nog de uitdruk
king „asfalt-jeugd" en speciaal in vak
kundige kringen die van „ongeorga
niseerde jeugd". Maar terwijl er ein
deloze verhandelingen gehouden zijn
over de redding en de heropvoeding
van deze „massa-jeugd", gaat men
zich tegenwoordig opnieuw de vraag
stellen wat we daar eigenlijk onder
verstaan. En dat is wel heel noodzake
lijk, want het zou kunnen zijn dat heel
wat theoretici, die aan hun schrijf- de
tafels zwaarwichtige betogen wroch
ten, bezig zijn met iets wi
niet bestaat, of ook dat
heel verschillende groepen
ren hebben. En daarom: t
is de „massa-mens"; waar vinden
'm en wat zijn z'n eigenschappen?
Laten we daarop niet te vlug met nodige bekenden. En verder
een antwoord wezen en zeggen dat de het
„massa-mens" de mens is, die tuk is
op iets massaals. Dan zouden we im
mers al direct verschrikkelijk onvrien
delijk worden tegenover de vele tien
duizenden, die van de JUBO genoten
schouwen. Misschien somwijlen spor- Hem bepaaldwe zijn deel
i stamp
volle kerk, dat
geen centimeter opschuift en de die
naar des Woords na afloop als
uit elkaar plukt. Maar wie
„massa-mens" dan wel?
Ha, zegt iemand,
straat slenteren; zie
bestormen
daar God
dienen. In het andere geval hebben we
alleen met ons zelf te maken; we zijn
deel van de massa om ons zelf te die
nen. Of we zijn de verlosten, die in
dankbaarheid hun Heiland volgen en
gehoorzamen öf we zijn de ellendi-
gen, die snakken naar verlossing en
vreemdeling die alles aangrijpen om de biltere
smaak in hun hart kwijt te raken.
Maar wanneer daar het verschil ligt,
£jjg hoe onmogelijk is het dan om zwaar
wichtige betogingen op te zetten over
T,de „massa-mens". Zulke betogen op te
hincmnsn zetten over farizeese uitspraken om-
in rinnriLn» trent de schare, die de wet niet kent.
nnfó'r hinnonnniion uinnr- hnht i Het bcsef dat tnillioenen van Christus
cafes binnenvallen. Daar hebt ge
weten, kan Meen maar uttdryven
tot de blijde dienst der verkondiging.
Een verkondiging waarin wij elkan
der dagelijks ontmoeten zullen temid
den der massamensen.
Maar ach, als ik er dan aan denk
de volkswijk geen vol dozijn
levende lijve.
Maar ik ben al weer niet zo zeker
helemaal daarvan. Om u de waarheid te zeggen
't over een onaangename waarheid mis-
jonge- schien, maar laat me dan maar eens
enfant terrible wezen ontdek
t ik v
reële probleem dat ik
geen onderscheid kan vinden tussei
zeer onchristelijke en zeer christelijkt
familie-avonden en feest
kan nog verder gaan: het
mer van de uitgesproken c/iristèlyke
zyn „op het oogstveld" ach, dan
vrees ik zeer dat wij zelf ondanks alle
kerkelijkheid het stempel „massa-
voorhoofd dragen. Bid
feestgelagen. Ik dan de Heer des oogstes dat Hy u als
i. -j* arbeider zende.
WIJKPREDIKANT.
i groter h-uis", ver-
me als ik bij hem
openhartig
„We hebben wel et
telt prins Choempot
te gast ben en -hij z-
alles spreekt, „maar daar is een grote
tuin bij waar we zeker vijf tuinlieden
voor nodig hebben en.... met de -hoge
prijzen van tegenwoordig wordt dat veel
te duur."
Het is niet helemaal waar want de
prins -moet een kapitaalkrachtig man zijn
met grote zakenbelangen.
Als hij alles zou moeten bekostigen van
zijn toelage als vorstenzoon dan zou het
er inderdaad uiterst droevig uitzien. Oor
spronkelijk was zijn toelage van de ko
ning 400 ticals (nu ongeveer f70) per
jaar. Na de crisis van 1930
derd tot 270 ticals. En zijn dochter moet
zich zelfs met een luttele 27 ticals in een
heel jaar tevreden stellen. Het is nauwe
lijks genoeg om er eenmaal goed van te
eten.
„Maar zo is 't.zegt de prins lachend,
terwijl hij zijn pijp opnieuw aansteekt.
Hij is een man van zeer Westerse opvat
tingen. Niettemin is hij een van de wei
nige Siamezen, die nog. in de traditionele
panoeng loopt: een soort sarong, waarvan
een slip aan de rugzijde opgeslagen wordt
waardoor het geheel iets van een wijde
kuitbroek heeft. Sinds veldmaarschalk Pi-
boen eens een wet heeft uitgevaardigd,
waarbij iedere Siamees een hoed. een
broek en schoenen moest dragen is de
kleurige panoeng uit de mode geraakt.
echter waarschijnlijk niet alleen
vanwege traditie of mode, dat prins
Choempot stug de panoeng blijft dragen,
is geen geheim, dat de verhouding
dictator Piboen tot het Koninklijk
Huis verre van ideaal is. Het Siamese
volk is echter zeer koningsgezind en
onder druk daarvan voert Piboen een
toenaderingspolitiek. Een van de gevolgen
'an is het terugvoeren van de as van
ballingschap gestorven leden van de
Koninklijke Familie. Het was een grote
gebeurtenis toen koningin Rambaibarnl
kortgeleden met de stoffelijke resten van
koning Prajatipok in het vaderland terug
keerde.
Ineens floept het licht uit.
„Dat is Bangkok verontschuldigt
mijn gastheer zich. Dit is inderdaad aan
de orde van de dag. Men is met de elec-
trische installatie niet in staat aan de be
hoeften aan electriciteit te voorzien. Maar
bij het licht van een schemerlamp op
eigen krachtbron kunnen we het gesprek
voortzetten. Het gaat over alles waar men
p een koele achtermiddag in Bangkok
-ver praat: de stad met zijn stinkende
aarten of klongs, de politiek natuurlijk
n de toestanden in de omringende lan
den, welke onmiskenbaar een dreigende
schaduw over het rustige Siam laten val-
over de staatsgrepen, waarmee men
poging doet om de Zuid-Amerikaanse
staten te imiteren en zelfs over Fanny
Blankers-Koen, die hier door de Olym
pische film ook al een zekere bekendheid
geniet. En uit de aard der zaak spreken
over de Koninklijke Familie.
,Wilt u wel geloven, dat we lang niet
iedereen kennen...." zegt de gastvrouw
perfect Engels, „wij zijn niet als een
echte familie.soms zien we elkaar bij
ifficiële gelegenheden, maar daar komt
ook niet iedereener zijn verscheidene
•me mensen bij, die er niet eens kleren
jor hebben."
Het is misschien een teleurstelling: deze
beschrijving van een bezoek aan een Sia-
niets van Oosterse ro
mantiek, van witte statie-olifanten en de
flonkering van goud waar men in de boe
leest. De dagen der romantiek
zijn voorbij. Ook in Siam. En daarom
foont de troonopvolger in een gewone
ilia met een naambordje aan het hek en
blauwachtig neonlicht in de huiskamer.
In de ochtend rijdt hij als duizenden an
dere mannen naar zijn kantoor om zijn
werk als president van een grote handels
zaak te verriéhten. En de vorst, die hij
entueel zou moeten opvolgen, studeert
Zwitserland en componeert er in zijn
vele vrije tyd schetterende jazzmuziek
zijn onderdanen met beleefde on
verschilligheid naar luisteren. Maar het
sprookje Is uit. Voor eeuwig.
PLEASE FIRE
Er is een droeve regelmaat in de con
cessies, die Nederland de laatste
maanden in Indonesië heeft gedaan.
Zo schrijft het weekblad Trouw".
W\j zijn begonnen met van de re
publiek te eisen, dat het vuren zou
worden gestaakt alvorens het herstel
in Djokja zou plaats vinden. De volg
orde zou zijn: 1. staken van het vu
ren; 2. herstel in Djokja; 3 ronde
tafelconferentie; 4. overdracht van
souver einiteit.
Van deze volgorde kwam niets te
recht. Nederland nam genoegen met
een vage toezegging van Soekarno en
Hatta, dat zij, eenmaal in Djokja te
ruggekeerd, zouden aand ringen
op een bevel tot het staken der vijan
delijkheden. Het schema werd dus:
1. herstel van Djokja; 2. staken van
het vuren: 3. ronde-tafelconferentie;
4. overdracht van souvereiniteit.
Maar ook daar komt niets van te
recht. De republikeinse minister van
voorlichting Mohammed Natsir ver
klaarde deze week laconiek: „Het is
zeker, dat de order tot staking van het
vuren zal worden uitgevaardigd, maar
of zij uitvoerbaar zal zijn is een an
dere kwestie". En berichten uit Indo
nesië laten reeds doorschemeren, dat
Nederland bereid zal worden gevon
den met de besprekingen aan de ronde
tafel te beginnen, ook al zou de order
tot het staken van het vuren nog niet
volledig in werking zijn getreden".
Voldoende wordt geacht, dat de repu
bliek tevoren in een volledige beëindi
ging van de vijandelijkheden heeft
toegestemd.
Dan wordt het programma dus: 1.
herstel in Djokja; 2. ronde-tafelconfe
rentie; 3. staken van het vuren; 4.
overdracht van souvereiniteit.
,Wat aanvankelijk punt één was is
nu al punt drie. Men kan er op reke
nen, dat het binnenkort helemaal ach
teraan zal staan. De republiek voelt
zich overwinnaar en zal het vuren
nooit staken. De order cease fire" is
door haar altijd uitgelegd als een or
der; please fire".
v, fate
^EEK
m cU
dat die oude Tlzier Chand-
Ier- uit Johannesburg 119 jaar
en dus 119 kaarsen van de ver-
jaarstaart moest uitblazen.
Wy weet nog daten leeuwen in
Johannesburg herten version.
den en reisde in z'n jeugd per
ossewa.
Als hy nóg <2cns honderd jaar
ouder zal zunzal hy zlchlior-
innerendat ox* Vikingschepen
van Denemarken naar Engeiand
voeren s
1 dat er een tyd
was dat Ao%
van het Neder
landse volk
qeen tanden
borstel kende.
Bovendiendat er eens een plas
wasdie Vsselmeer heette,
P O.
WY
waarin in 1949 nog op palir.g qz'
vist'werd met slechte resulta
ten.
£n hy weet nog best,
dat in Venlo grote brand
weerlieden met een waterstraaltje
achter een klein balletje aanrolden
en dat watfirstraalvoetfcal noemden.
Misschien zal hü zyn nazaten^
óók. het verhaal vertellen wan dit
betraande diewen in Ttvanidie,
na eindeloos gegraaf niet in een
bankmaar in een tabakswinkel
belanddentranen stortten cru
achteraf tranende ogen hadden
van de tahakswalmdie de buit
veroorzaakte.
Of het ver- ill
haal wan die I
twee Amster
damse pak-
kencten,die
een dief piktendie bezig was
iets weg te pakken,
-thv* Ook het mogjlijk.,
dat hij zich dan de
zomerse SO gra
den vorst in fin.-
land herinnert
Maar wat hu vast
en zeker mat
Dat men er in
2V1 jonge jaren"
achter Kwam,dat
de Pussen nieb
alleen de eerste
vliegers en poolontdekkcrs wa
ren, maar ook de eerste. 100-jari.
gen produceerdencompleet met
Baard cn herinnering.
Op zyn 2iq t verjaardag zal men
gnterwijcTeen nieuwe ontdek
king doen, n.l., dat deze strip
door een Rus^c werd getekend
ViM
ff
ir-:
ct#,'»
f
en ocschrc.Gn cn geenszins doop
Kane! links en -Hendrik Gnzvcn
6n hy Zc3l vragen i.^ozst ik
voor 2. gxlumia leven
