kinder!
krant i
Joops eerste baas
Een berijmde
paarden-historie
<5-
O
GEVEN
door Jan van Batenburg
8)
Dezelfde dag, 's avonds zeven uur.
Hannes en Joop staan op de stoep, voor „De
Globe". Ze moeten elk een andere kant uit.
„Bonjour", zegt Joop.
Hannes houdt hem tegen.
„Jö, ga een eindje met mee. Tot het monument.
Dat is toch zo ver niet".
De laatste woorden klinken enigszins dreigend,
alsof ze geen tegenspraak dulden.
Daar heb je 't nou weer. Hannes wil hem elke
avona een eind mee hebben. Joop heeft er een
hekel aan. Hij gaat liefst maar gauw naar huis
en bovendien is hij niet bijzonder op Hannes ge
steld.
Toch heeft hij nog niet een keer durven weigeren.
Hannes is groot en sterk en hardhandig ook, als
een kleinere jongen hem dwarsboomt. Maar
Joop, hoe klein en tenger hij ook is, heeft geen
zin om zich altijd door Hannes te laten ringeloren.
Er moet dan maar van komen wat wil.
Alleen, vanavond wil hij z'n prettige stemming
niet laten bederven. Daarom zal hij in vredes
naam deze keer nog maar een eindje meelopen.
Beiden stappen voort op de natte straat, in het
licht van ae winkelétalages.
Dan begint Hannes:
„Zeg jö, jij bent ook 'n mooie!"
Joop, die vermoedt, dat z'n kameraad zinspeelt op
zijn domheid om geld te verliezen, lacht flauwtjes.
„Nou ja, dat kan jou ook gebeuren".
„Ha, ha!" lacht nu de grote jongen naast hem,
„zo bedoel ik het niet. 11c wil maar zeggen, dat je
een goochemerd ben, om die gulden achterover te
drukken".
.Verbaasd kijkt Joop z'n makker aan. Wat meent
die jongen toch? Hij zal toch niet denken
Wat Hannes denkt, wordt Joop gauw genoeg dui
delijk.
„Toe jö, maak mij nou niet wijs, dat je die gul
den verloren heb. Je hebt 'm natuurlijk ergens
veilig opgeborgen. Ha, ha, ha! je bent een leuke,
hoor. Voor de dag er mee! Ik hou me mond en
we delen 'm samen".
Bij deze laatste woorden geeft hij Joop een vriend
schappelijke klap op de schouder. Met een hef
tige beweging schudt deze z'n hand af. Wat durft
Hannes zeggen?
Miss Liberty vijftig jaar
De grootste vrouw
van Amerika
wordt op 28 Octo
ber vijftig jaar.
Velen zullen zich
afvragen: Wie is
die grootste
vrouw? Zij, die
Amerika bezocht
hebben, kennen
haar van nabij en
degenen, die nog
nooit het land
van de onbegrens
de mogelijkheden
betraden, zuilen
wel eens gehoord
of gelezen
hebben, dat aan
de ingang van de
haven van
New York zich
een reusachtig
groot beeld ver
heft, 't welk Miss
Liberty wordt ge
noemd.
Deze Miss Liberly
nu, of op z'n Hol
lands gezegd
„Vrouwe Vrij
heid", viert op 28
October haar vijf
tigste verjaardag.
Dat zij de groot
ste vrouw van
Amerika is, daar
behoeft men niet aan te twijfelen, want de vrou
wenfiguur met het voetstuk verheft zioh 120 M.
boven de waterspiegel.
Wie in New York aankomt en vriendelijk door
Hij blijft vlélc voor den Jongen staan en vindt
nauwelijks woorden om z'n verontwaardiging te
uiten.
„Ik heb die gulden verloren, versta je? Echt ver
loren. Wat denk je wel? Zulke lage streken als
jij bedoelt, laat ik aan jou over".
„Ik begrijp het al", zegt Hannes kwaad, „je wilt
die gulden natuurlijk zelf houden. Helemaal voor
je eigen. Fidele kameraad ben je!"
„En jijjij bent eeneenDriftig zoekt
Joop naar een passende uitdrukking. Dan keert
hij zich met een ruk om en schreeuwt bijna.
„Tk ga niet verder mee. Nooit ga ik weer met je
mee. Als je dat maar weet".
Met twee snelle stappen is Hannes bij hem.
„Je gaat wel mee. Tot m'n huis toe, begrijp je?
En je gaat zo dikwijls mee als ik het wil".
Joop voelt zich stevig in z'n armen knijpen. De
veel sterkere Hannes sleurt het tengere joggie
mee, hem gevoelig stompend met de vrije hand.
Maar Joop begrijpt, dat als hij nu toegeeft, Han
nes in 't vervolg helemaal de baas over hem zal
spelen. Dus verzet hij zich zoo goed hij kan. In 't
wilde slaat hij van zich af. De tranen springen
hem in de ogen. Hij kan tegen die jongen niet
op. In de ogen van Hannes ligt een kwaadaardige
uitdrukking.
Dan onverwachts laat hij Joop los.
Een lange, magere vrouw, blootshoofds en met
een bont schort voor, komt recht op Hannes af.
Met haar beniige hand geeft ze hem twee, drie
draaien om de oren.
„Vooruit, vlegel, naar huis. Schaam je je niet,
bengel, om die kleine jongen te mishandelen? Ik
zal 't je vader zeggen. Allo, slungel, naar huis,
als de wind!"
Dreigend haalt ze opnieuw haar lange arm uit,
maar Hannes bukt bijtijds, glipt onder haar han
den door en maakt dat hij uit de voeten komt.
't Is de moeder van Hannes, begrijpt Joop. Hoe
wel door het gebeurde nog een beetje van streek,
moet hij toch inwendig lachen om dit voor Han
nes zo vernederende slot van de ruzie.
Dan haast hij zich naar huis. Onderweg brengt hij
z'n kleren wat in orde en langzamerhand bekomt
hij geheel van de schrik.
,,'n Mooie kameraad anders", moppert hij in zich
zelf, „om zulke dingen van me te denken!"
Maar kom, hij wil er niet langer over prakkizeren.
Hij denkt liever aan prettiger dingen. En die zijn
er nu. Komt hij zo dadelijk niet met een gewich
tige tijding thuis? Wat zullen ze opkijken als ze
•horen, dat vader bij mijnheer Dibs moet komen,
Miss Liberty werd begroet, vat direct het voor
nemen op, om haar met een bezoek te vereren.
Voordat men echter Miss Liberty een welkom toe
gaat roepen, behoort men iets te weten van haar
afkomst. Zij was een geschenk van Frankrijk
aan de Verenigde Staten en zij moet de Amerika
nen aan de dag van hun onafhankelijkheidsver
klaring herinneren. De beeldhouwer, die dit beeld
maakte was Frédéric Auguste Bartholdy. De gel
den ervoor werden in 1874 in Frankrijk ingeza
meld. Het kostte 700:000 dollar, waarbij nog
31)0.000 dollar kwamen voor het voetstuk. In het
beeld, dat hol is, brengt een gemakkelijke lift de
bezoekers zowat tot de arm, die de toorts omhoog
houdt. -
Toen deze bronzen dame van Frankrijk naar
Amerika ontvoerd zou worden, ging dit met grote
moeilijkheden gepaard. In stukken werd Miss
Liberty naar haar nieuwe vaderland verscheept.
Om een beeld te geven van de reusachtige afme
tingen van de jubilaresse zij vermeld, dat de arm
met de toorts meer dan tien meter lang is, in de
toorts kunnen twaalf en in het hoofd veertig
Op 4 Juli 1884 arriveerde Vrouwe Vrijheid in
Amerika en 28 October 1SS6, een halve eeuw ge
leden, werd ze onthuld. Het standbeeld werd op
gericht op een ster met twaalf punten van donker
graniet. Zoals dames, die de vijftig naderen, gaan
grijzen, is Miss Liberty door de zoute zeewind
verkleurd en van brons zachtgroen geworden.
Dit vrijheidsbeeld is de verheerlijking van Amo-
rika's onafhankelijkheid, maar ook het symbool
van het oude economische vrijheidsideaal. Het
voorbeeld van de pioniers, die met de vrijheids
gedachte naar de nieuwe wereld trokken, vindt
nog steeds navolging. De vrijheid alleen geeft ons
de ruimte van beweging, die we nodig hebben.
De gouden verjaardag van Vrouwe Vrijheid zal
daarom plechtig worden herdacht. President Roo
sevelt zal daarbij voorgaan. Van de oorspronke
lijke inwijdingsfeesten op 28 October 18S6 zal een
herhaling worden gegeven.
Vil.
IJ.
Wij zijn niet zoo wreed, als daar ginds die
Spanjool*
En toch, wij misbruiken het paard voor de jooL
Een paard is voorzeker te edel en fier,
Om kunstjes te maken voor 's mensen plezier.
Als je nauwkeurig ons plaatje beziet,
Krijg je vast meelij, of dacht je van niet?
VUL
Iets anders is 't, wat in 't leger gebeurt,
Waar menig recruutje van inspanning kleurt*
Als hij vol moed, maar met bevende hand,
De rijkunst beoefent tot heil van het land.
Ons Bruintje vindt dat geen verned'rend bestaan,
En draagt fier 't soldaatje, daar kun je van op aan.
En is hij soms dartel, hij meent het niet kwaad,
Hij is maar wat trots op zo'n dapper soldaat.
En gaat het ten oorlog, dan toont hij gewis,
Hoe trouw en hoe moedig 'n oorlogspaard is.
(Wordt vervolgd).
om werk. Wat zal ook moeder er mee in haar
schik zijn!
Bij zijn thuiskomt wordt Joops verwachting niet
teleurgesteld.
De blijde tijding is voor allen een grote verras-»
sing. Vaders gezicht klaart helemaal op en moe
der prijst hem, dat hij zo flink z'n woord heeft ge
daan. Zelfs Kees laat een tevreden gebrom horen
en zijn zusters zijn vol bewondering voor zijn durf.
Ze hebben voor hem ook nieuws. Maar dat is niet
van zo prettige aard. Vader vertelt'liet hem:
„Joop, weet je wel, die valse munter, waar jij
laatst een bankbiljet voor moest wisselen?"
Joop kijkt gretig op.
„Ja, wat is daar mee, vader?"
„Moet je horen. Ik kwam vandaag langs het huis
van de weduwe Daalders. Jij kent haar niet. I-Ieel
lang geleden was het een buurvrouw van ons. De
arme vrouw is blind. Ze herkende me dadelijk aan
mijn stem en vroeg of ik er even in kwam. 't Is
een bijzonder vriendelijk mens, maar ze is heel
wat veranderd bij vroeger. Ik merkte al gauw,
dat ze een groot verdriet in zich omdroeg, 't Ge
sprek kwam van 't een op 't ander en tenslotte
kon ze het niet laten haar bezwaard hart lucht te
geven. En toen vernam ik het verhaal van haar
afgedwaalde zoon. Dat is dezelfde, voor wie jij dat
geld moest wisselen. Hij is door de politie ge
arresteerd, maar ligt op 't oogenblik in 't zieken
huis". (fê
Joop is een en al verbazing.
„Maar vader, wat is dat verschrikkelijk, geeft die
jongen dan niets om zijn arme, blinde moeder?"
„Hij heeft verkeerde kameraden gehad. Hij kon
zijn moeder gemakkelijk misleiden. Ze heeft er
ontzettend onder te lijden. Gelukkig weet ze waar
ze met haar verdriet heen moet.
Ze woont maar alleen en moet zichelf zo goed
478
Buiveiilcindseli Overziclii-
Minister-president Van Zeeland.
DONDERDAGAVOND
Het heeft er veel van, of bij onze Belgische buren
de rust in het politieke huis maar niet wil weder-
keeren. De drukte is begonnen, men zal zich dit
nog wel herinneren, bij de jongste verkiezingen,
toen men iets geheel anders verwachtte, dan wat
de stembus in petto bleek te hebben. Politieke
„rotten" hadden als diagnose gesteld, dat de ver
kiezingen zonder veel bewogenheid voorbij zou
den gaan, en in het land de machtsverhoudingen
jiiet noemenswaard zouden wijzigen. Men heeft
zich toen, gelijk achteraf bleek, leelijk vergist. De
„zuiveringsactie", op touw gezet door den jongen
en idealistisdien Rexleider Léon Degrelle ver
wekte veel meer echo in het politieke leven, dan
waarop men in partijkringen had meenen te
moeten rekenen. Rex' eerste stoottroep, die in het
parlement wist door te dringen, was reeds vrij
sterk, terwijl de di*eiging met Kamerontbinding,
waarop Rex leek aan te stui'en, als een onrust-
tarende wolk boven Brussel hing.
Sedertdien is de kalmte in Belgenland nog niet
volledig weergekeerd. Er kwam een kabinetscrisis,
er kwamen stakingen in het bedrijfsleven, die de
oiitloopers bleken te zijn van Franki*ijks sociale
troebelen, tenslotte volgde op dit alles de aaneen
sluiting van Rexisten en Vlaamsch-Nationalisten,
welke de mogelijkheid van een „Umwertung" der
Belgische politieke verhoudingen in een nieuw
stadium bracfit. Als Degrelle eertijds over de
machtsovername spi*ak, klonk dit nog jeugdig over
moedig en in gelijke mate onwaarschijnlijk;
thans is, wat de tegenstanders van dezen politie
leen Apollo het gevaar van een fascistisch regiem
noemen, blijkens de uitlatingen van den Bel
gischen minister van buitenlandsche zaken,
Spaak, niet geheel en al denkbeeldig meer.
Nu de zaken blijkbaar zoo staan, dat men in
Belgische regeeringskringen op tegenweer bedacht
moet gaan worden, heeft de ministez*raad beslo
ten, over het geheele land een reeks van vergade
ringen te beleggen, waarin sprekei*s van de regee-
ringspartijen. n.l. rood, libei-aai en katholiek, pro
paganda zullen maken voor het behoud van den
huldigen regeei*ingsvorm. Zij zullen dit doen door
aan te toonen, dat het kabinet-Van Zeeland het
eenig mogelijke is, hetwelk de democratische vrij
heden zal kunnen waarborgen, en dat het gedaan
heeft alles wat in mensehenmacht ligt, om België
zoowel economisch als sociaal te saneeren.
Het was geen gelukkige greep, dunkt ons, deze
aankondiging te doen geschieden bij monde van
den rooden minister Spaak, wiens verleden, naar
men zegt, bovendien niet van zeer radicale smet
ten vrij is. De regeeringsgetrouwe katholieken zijn
er althans reeds eenigszins kopschuw door ge
worden, daar Spaaks opti*eden hun te veel naai; de
theorieën van het volksfront riekte.
Doch ook aan Vlaamschen kant is men niet voor
honderd procent tevreden. De Vlamingen zeggen,
van het nut der verzwaarde defensie-eischen, door
het huidige kabinet als noodzakelijk gesteld, nog
in het geheel niet overtuigd te zijn. Wellicht heeft
Spaak wat al te rumoerig op de groote trom ge
slagen, om de regeeringsactle tot een succes te
maken, en klonk daarom zijn rede, die zeer een
zijdig was zij richtte zich alleen tegen Rex, de
communisten werden zelfs niet zuur aangekeken
óók min of meerhol.
Een onprettig aing voor het kabinet-Van Zeeland
is overigens de positie, waarin de liberale minis-
tei van het verkeerswezen Jaspar verkeert. Zijn
blazoen wordt namelijk ontsierd door een in het
oogloopende modderspet, door Rex daartegen ge
worpen- Degrelle beweert namelijk op luiden toon,
en zonder zich door wat dan ook te laten inti-
mideeren, dat deze Jaspar niet in het openbare
leven thuis behoort, omdat hij in zijn zaken-prac-
tijk verre van rechtschapen zou zijn. Hij zou met
balansen en andere documenten op een ergerlijke
manier hebben geknoeid, weshalve de Rexleider
zich geroepen gevoelde, als een soort van luid-
ruchtigen openbaren aanklager tegen hem op te
treden.
Het moet Van Zeeland en zijn mede-ministers
moeilijk vallen, als readers des vaderlands en
kampioenen der volksvrijheden op te treden,
zoolang in hun midden een figuur vertoeft wiens
integriteit voorloopig niet algemeen onaangevoch
ten is. Dit klemt temeer, daar alles erop wijst,
dat Rex zijn aanvallen op Jaspar niet van plan is
te staken, aleer een rechterlijke uitspraak de aan
klachten voor honderd procent heeft ontzenuwd.
De machtsaanwas, door het accoord met de
Vlaamsch nationalisten ontstaan, kan hier reeds
cadelijk van effect worden.
Tegen Zondag heeft Rex nu een opmarsch naar
Brussel aangekondigd, waaraan door tweehon
derdduizend Rexisten zou worden deelgenomen.
De regeering heeft deze demonstratie, ter bewa
ring der openbare orde, meenen te moeten ver
bieden. Het is niet onmogelijk, dat dit verbod door
Degrelle in den wind zal worden geslagen. De
gemoederen in België raken immers zoo langza
merhand over-verhiL
door Hélène Swarth
Zooals een kind, om Vader te verblijden,
Hem bloemen brengt, door Vader zelf geplant
Aanvaardt niet Vader uit die kleine hand,
Met zachten lach, wijl 't kind wil vreugd bereiden,
Narcis en tulp uit eigen bloemenland
Zoo wilde ik God mijn liediesbloemen wijden.
Die Hij, tot troost voor aardelevens lijden,
Mij plukken laat, in storm en zonnebrand.
U alleen,
iw mijn zangen.
Ik weet het wel: 'k heb Él v
Niets kan 'k U geven, 't is
Toch aan Uw voeten leg ik
Wilt Gij ze nemen, zeegnen éen voor éen.
Wijl al mijn bloemen aadmen godsverlangen,
Vol dauw van tranen, die tot U ik ween.
Hélène Swarth, 25 October 1859 te Amsterdam geboren, hoopt morgen haar 77ste verjaardag tc herdenken.
Dezer dagen verscheen bij La Rivière Voorhoeve te Zwolle onder den titel „Wijding'' een nieuwe gedichten
bundel van de hoogbejaarde dichteres. Deze bundel opent met bovenstaand gedicht.
De deining, veroorzaakt door koning Leopolds
opzienbarende redevoering over België's nieuwe
buitenlandsche koers is ook nog geenszins ge
stild. In de werelapers verdiejjt men zich nog
steeds in gissingen, hoever de Belgische neutra
liteitspolitiek zich zal uitstrekken. Vast staat nu
wel, zooals ook reeds dadelijk viel te verwachten,
dat België niet van zins is, zich aan zijn ver
plichtingen als volkenbondslid te onttrekken.
Evenmin is het niet geneigd, zich dadelijk van de
Locarno-overeenkomst geheel en al los te maken.
Doch het ziet er wel naar uit, aat het te Londen
zich niet zal laten vinden voor een nieuw pact,
waarin het als mede-garant voor de veiligheid van
anderen zou moeten optreden. De tijd van onmid
dellijk na den Wereldoorlog, toen in Brussel een
politiek als van een groote mogendheid werd ge
voerd, is vrij zeker onherroepelijk voorbij. België
wenscht een overeenkomstige status als Neder-'
land, namelijk een neutraliteit, die zich buiten de
geschillen der mogendheden houdt, en die erop
bedacht is, zich in geval van nood alleen voor
eigen zelfstandig voortbestaan met de wape
nen teweer te stellen. Een realiteitspolitiek dus,
die wel wil medewerken, te Genève en elders,
waar het erom gaat, nieuwe richtlijnen voor vre
de en welvaart der wereld uit te stippelen, doch
die voorloopig er de voorkeur aan geeft, den so-
liden bodem der volledige zelfbeschikking onder
de voeten te houden.
De reis, door Mussolini's schoonzoon, graaf Ciano,
naar Berlijn ondernomen op een tijdstip waarop de
onzekerheid in ons werelddeel weer eens extra
groot is, trekt ook algemeen de aandacht. Wat
gaat Italië's jonge minister van buitenlandsche
zaken in het Derde Rijk voor besprekingen inlei
den? Moet er in Berlijn een gemeenschappelijk
consult plaats vinden tusschen de beide groote
rcchtsche dictatuurstaten, met het oog op het
nog steeds in voorbereiding verkeerende her
nieuwde Locarno? Het heeft er wel iets van, hoe
wel de belangen van Rome met die van Berlijn
in dit opzicht niet zoo heel eenvoudig in één lijn
te brengen zijn. Hitier wil tot eiken prijs Moskou
van dit nieuwe Westpact afzijdig houden. Het
woord ligt hem om begrijpelijke redenen niet, an
ders zou hij ongetwijfeld ten opzichte van Rus
land verklaren: De joden houden geen gemeen
schap met de Samaritanen. Van zulk een gemeen
schap echter is Italië geenszins afkeerig. Het on
derhoudt met de Sovjets levendige handelsrelaties
en heeft er geen enkel voordeel van, met hen op
gespannen voet te geraken. Daartoe werkt mede
het nieuwe Zee-engten-statuut, hetwelk aan de
Russische Zwarte-Zeevloot vrijen toegang tot de
Middellandsche Zee waarborgt. Deze Zwarte Zee-
strijdkrachten mogen voorloopig nog van weinig
beduiding zijn, Rusland bewapent zich in een
tempo, hetwelk niet voor dat der andere staten
onderdoet. En waartoe zou Italië zich een mogend
heid tegen maken, welker schepen bij een toekom
stig machtsconflict met Groot-Brittannië Italië's
positie in het ooselijk bekken der Oude Wereldzee
onbehaaglijk zouden kunnen maken?
Met Duitschland staat het er anders voor. Dit
land heeft alles te winnen bij een zuiver westelijke
overeenkomst, welke in dit deel van Europa den
vrede bestendigt. Duitschland zou hierdoor een
rugdekking verkrijgen, welke het ter beveiliging
van zijn eventueele aspiraties naar het oosten
zeer goed zou weten te gebruiken.
Ook op andere terreinen is er geen harmonie
tusschen de wenschen der heide dictatuurmach
ten. O.a. in Oostenrijk, al is de belangenstrijd hier
eenigszins geluwd, en op den Balkan, kruisen zich
oe Italiaansche en de Duitsche tendenzen. Van
daar dat men algemeen verwacht, dab zoowel Ber
lijn als Rome het bij betuigingen van warme
vriendschap voor elkander zullen laten, zonder
deze genegenheid de dwang van een vaste hand
aan te leggen. Juist door de onzekerheid, hoever
hun samengaan zich eventueel zal uitstrekken, is
de gezamenlijke invloed dezer landen op den gang
der groote politiek tot op heden het meest effectief
gebleken.
n Bietjie meer
'n Bietjie meer glimlag en minder klaj
'n Bietjie meer gee, en minder vra;
'n Bietjie meer „ons", en minder „ek";
'in Biietjie meer liefde, wat foute bedek,
'n Bietjie meer blonome op die lewensweg,
En minder kransies op die graftes geleg.
(„Die Kerkbode".))
471
