kleu-ter- krantje
>1
I lm
ZONDAGSBLAD
Nieuwe Raadsels
1. Plaats tussohen elk der twee" volgende woor
den een ander, dat zoowel met het eerste als met
ihet laatste een goede samenstelling vormt
Bijv. Vuur klok. Plaats hier tussohen loren,
'dan kunt ge de volgende woorden maken: Vuur
toren en torenklok.
Brand licht
Kerk hen
Boor kamer
Schrijf stoel
Bloemen bank
2. Welk Hollandsoh spreekwoord lees je uit het
•volgende" latijn:
Elev dohnen nijz sed zcnah oddo.
3. Een jongen moest op 't postkantoor voor één.
gulden 100 postzegels halen; maar 't moesten al
leen postzegels van 10 cent, van 3 cent en van V2
leent zijn. Hij bracht er totaal 100 mee. Hoeveel had
liij er van elk?
4. Al heeft hij nimmer kwaad gedaan,
Toch is hij eiken dag gevangen;
Hij ligt zelfs aan een ketting vast
En wordt ten slotte opgehangen.
Steeds ongestoord met regelmaat
Doet hij zijn werk. Is hij te laat:
Dan geeft hij last. Is hij te vroeg:
Dan laat men hem met goed fatsoen
Een stukje werk weer overdoen.
(Volgende week de oplossing)
Waar je niets aan hebt
Een lekke pan,
Een gebarsten kan,
Een slot, dat niet sluit,
Een bel, die niet luidt,
Een huis zonder dak,
Een gescheurde zak,
Een bodemloos vat,
Een onbekend pad,
Een zinkende schuit,
Bedorven fruit,
Een tafel, die wipt,
Een schaar, die niet knipt,
Een mes, dat niet snijdt,
Verwaarloosde tijd,
Een schoen, die knelt,
Een nul. die niet telt,
Een geschroeide draad,
Een klok, die niet gaat,
Een paard, dat niet loopen kan,
Een deur, die niet open kan,
Een onbetrouwbaar kind,
Een onoprechte vrind.
jAN veltman.
Oplossing
van de rebus in het vorige nummer
Elkaar kennen beteekent niet: alles van elkaar
weten, maar liefde en vertrouwen tot elkaar heb
ben en elkaar gelooven.
van de raadsels in het vorige nummer
1. Een hoedenverkooper; 2. Onze oogen; 3. Thee
blad; 4. Gasslangen en tuinslangen; 5. Gouden
regen; 6. Kring, ring; 7. Een zandlooper; 8. Pijpen
van een stoomboot.
van het letterraadsel in het vorige nummer
Kruideniers. 1. K. de helft van K.G., 2 pond; 2.
ark; 3. kluit; 4. strikje; 5. doordacht; G. kruide
niers; 7. voorntjes; 8. breidel; 9. leest; 10. erf;
11. S. als Romeinsch getalmerk voor 70.
Oud versje
Mijn huis brandt af!
Blusch het!
Ik heb geen wa-ter!
Haal wa-ter
Ik heb geen em-mer!
Koop een em-mer!
Ik heb geen geld!
Steel geld!
Dan moet ik han^-er!
Hang dan!
Spelletjes voor buiten
HET BOOMSPEL
Luister eens even, hoe het boomspel gespeeld
moet worden. Het is een spel van veel drukte en
lawaai, maar dat is juist leuk.
Een geheel vrijstaande boom wordt uitgekozen.
Van twee jon-gens en
twee hond-jes
door
GREETH GILHUIS—SMITSKAMP
III. (Slot.)
Tie-nus legt zijn pot-lood neer. Hu, wat
du-ren die vijf-tig re-gels lang!
Hij loopt naar de mand. Tjip en Jo-han-
nes lig-gen in el-kaar ge-rold. Maar als ze
Tie-nus zien, sprin-gen ze uit de mand. Tie-
nus aait Jo-han-nes o-ver zijn brui-ne vel-le-
tje. Maar Tjip, 't hond-je van Wob-bie, geeft
hij een schop.
„Ga weg, ver-ve-lend dier!" zegt hij
nij-dig.
Tie-nus is boos op de hee-le we-reld. Op
Va-der, op Moe-der, op mees-ter ook. Maar
't meest is liij boos op Wob-bie. En om-dat
Tjip Wob-bie's hond-je is, is Tie-nus óók
boos op Tjip.
Hij geeft Tjip nog een duw. „Valsch
beest," bromt hij.
Tjip vlucht bang weg. Met zijn staart-je
om-hoog rent hij naar de deur, die op een
kier staat.
Met-een hoort Tie-nus dat A-li, het dienst-
meis-je, die juist de bak-ker aan 't hei-pen
is, naar ach-te-ren loopt om een mand-je te
lia-len.
Haas-tig wil hij naar de gang loo-pen. Als
de bui-ten-deur o-pen-staat kon Tjip wel
eens weg-loo-pen.
Maar dan komt er in-eens een heel lee-
lij-ke ge-dach-te bij Tie-nus op. Hij doet de
gang-deur ach-ter Tjip dicht, en gaat weer
re-gels zit-ten schrij-ven.
„Laat Tjip maar weg-loo-pen," denkt hij
kwaad, „net goed voor Wob-bie, die lee-
lij-kerd
Maar o, nu wordt het daar van bin-nen
zoo vreemd bij Tie-nus, zoo on-rustig. Hij
moet maar steeds aan Tjip den-ken, die nu
bui-ten in de druk-ke straat loopt. Mis
schien, o, mis-schien wordt hij wel o-ver-
re-denEn dan
Tie-nus buigt zijn hoofd diep o-ver de
straf-re-gels. En het wordt daar van bin-nen
Dan gaan allen er in een kring omheen staan.
Je geeft elkaar de hand en onder het zingen van
een of ander bekend liedje wordt er omheen ge
danst. Is het liedje uit, dan loopen allen vlug naar
de boom en leggen de rechterhand vlak tegen de
stam. De hand moet hem dus heelemaal raken.
Hij of zij die er niet meer bij lean komen (want
het wordt een geweldig gedrang, dat begrijp je!)
valt af. Het spel is geëindigd, als er nog rnaar
drie spelers over zijn (is de boom dun, dan twee),
want die zullen nu moeilijk nog verder kunnen
dansen!
HET STRAATNAMENSPEL
Dit is een spel voor grooteren. Het kan buiten
gespeeld worden, maar op een regenachtigen dag
kan je het ook binnen spelen.
bij Tie-nus hoe lan-ger hoe ban-ger. Hij
yoelt wel hoe lee-lijk hij heeft ge-daan.
Moe-der komt de ka-mer in. Ze ziet Jo-
han-nes al-leen in zijn mand-je lig-gen.
„Hè", zegt Moe-der ver-won-derd, „waar
zou Tjip zijn? Weet jij dat ook, Tien?"
Tie-nus zegt niets. Hij kijkt voor Moe-der
on-der de kast, in de gang, en o-ver-al. Zijn
ge-zicht is vuur-rood.
En dan in-eens valt Tie-nus snik-kend
te-gen Moe-der aan.
„O Moe-der, ikikhet spijt me
zoo erg,ik heb Tjip la-ten weg-loo-pen."
Hij ver-telt Moe-der al-les. En Moe-der
loopt eerst vlug naar de keu-ken. „A-li, ga
jij bui-ten eens gauw naar Tjip zoe-ken!"
Dan komt ze bij Tie-nus te-rug.
„Maar Tien," zegt ze zacht, „wat is dat
lee-lijk! Dat had ik nooit van mijn jon-gen
ge-dacht."
Tie-nus huilt maar. „Ik heb er zoo'n spijt
yan," zegt hij.
„Foei," zegt Moe-der, „om zoo lee-lijk van
Wob-bie te den-kenDie goei-e Wob heeft je
toch niets ge-daan! Weet je, wie er óók zoo
lee-lijk o-ver zijn broer dacht? Ka-ïn, uit de
Bij-bel! Die haat-te zijn broe-der A-bel, en
sloeg hem doodZóó gaat het, als de Hee-re
je niet be-waart."
.Tie-nus' gezicht is vol be-rouw.
„Je mag den Hee-re wel om ver-ge-ving
vra-gen," zegt Moe-der ern-stig. En dat doet
Tie-nus, sa-men met Moe-der.
E-ven la-ter komt A-li te-rug. Ze heeft
.Tjip ge-luk-kig ge-von-den.
„Hè!" zegt Tie-nus, met een dank-ba-re
zucht, „nou is al-les nog weer goed ge-wor
den
Het eerste rapport
door
JO HINTON
Kleine Toos gaat graag naar school toe
O, ze vindt het er zoo fijn!
Wil ook net als Truus, haar zusje
Knap en flink in 't leeren zijn.
En vandaag, wat een verrassing,
Kreeg de heele eerste klas
Van de juffrouw een rapport mee;
Of dat ook gewichtig was!
Toos je had, zoo zei de juffrouw,
Heusch heel goed haar best gedaan
En nu zag ze op haar lijstje
Mooie, hooge cijfers staan.
Op een draf vloog zij naar huis toe,
Om 't rapport te laten zien,
Met een zeven, een paar achten
Enhoerazelfs met een tien
„Nou, 't is prachtig, hoor!" zei moeder,
„Bolleboos, je krijgt een zoen."
En van vader mocht die knapperd
'n Gulden in haar spaarpot doen
De leider van het spel neemt, een straatnaam
in gedachten van de 6tad, waar hij en de andere
jongens wonen. B.v.: Nieuwstraat. Deze naam
schrijft hij als volgt op: N.wstraat. De woorden
straat, singel, laan, gracht enz. steeds voluit; van
den eigenlijken naam alleen de eerste en de
laatste letter.
De overige spelers moeten nu raden, welke let
ters zijn weggelaten. Degene, die niet goed raadt,
moet een pand geven.
Bij sommige straten kun jc 't ook laten raden
door iets aan te wijzen. In dit geval wijs je b.v.
een nieuw kleedje, een nieuw huis, een nieuwe
pet of zoo aan. Dit kan bij vele straten; b.v.: de
Hoogstraat, de Breestraat, de Kipstraat, de Goud-
sche singel (je wijst dan op een goudsche pijp).
Natuurlijk moet je het „straat, gracht, singel"
enz. er dan bij zeggen.
208
behoorende bij
NIEUWE LEIDSCHE COURANT
ZATERDAG 30 JUNI - No. 26
JAARGANG 1934
HET AFGEDWAALDE
als hjj het g>
inden heeft, legt hij het
jvbltfd
r.de.
In de gelijkenis van het verloren schaap teekent
Jezus ons als de Goede Herder bij uitnemendheid
zijn eigen opzoekende liefde voor het afgedwaalde.
Hij sprak haar uit naar aanleiding van de mur
mureeringen der Farizeën en Schriftgeleerden, die
Hem verweten, dat Hij aanzat met de „tollenaren
en zondaren", een term, waarmede men 't minste
soort lieden placht aan te duiden, die door ieder
vermeden werden. Voor Jezus is echter niemand
te min. Hij heeft een open hart voor allen, die
dorsten naar vrede met God. Hij vraagt dan niet
naar de antecedenten, en werpt de deur niet in
't slot, wanneer zelfs de diepst-gevallenen tot Hem
komen. Ja, wat méér zegt, Hij zoekt hen juist op,
zooals een herder het ééne schaap, dat van de
kudde afgedwaald is, want de Zoon des menschen
is gekomen om te zoeken en zalig te maken wat
Deze gelijkenis heeft ons in deze dagen veel te-
zeggen en te leeren, nu men allerwege hoort kla
gen, dat er zoovele afgedwaalden zijn, die het
teeken des Verbonds aan hun voorhoofd dragen,
misschien zelfs belijdenis des geloofs afgelegd heb
ben, maar los geraakt zijn van de geordende
kudde der kerkelijke Gemeente. De toestand is
soh'ier overal, doch met name in de grootere ste
den, zorgwekkend. Een groot deel van den arbei
denden stand is van de kerk afgedwaald, om in
het socialisme een soort nieuwe religie te zoeken,
waarbij Kerst-, Paasoh- en Pinksterfeest zonder
Christus gevierd wordt, en dat het kerkgebouw
voor de vergaderzaal ingeruild heeft. De voorname
stand is in de kerkbanken eveneens droevig ge
slonken. Tal van aanzienlijken zijn, wat 't geloof
aangaat, het spoor bijster geworden, zij leven uit
beginselen en denkbeelden, die in strijd zijn met
de waarheid Gods, geopenbaard in 't Woord. En
bij deze beide groepen van afgedoolden voegen
zich de talrijke Damassen, die, na het goede Woord
Gods gesmaakt te hebben, de tegenwoordige wereld
lief gek regen hebben en er toe teruggekeerd zijn,
als om de voosheid van 't tijdgeloof te bewijzen.
De levende Gemeente kan deze afval niet zon
der bewogenheid aanzien. Zij heeft een begrijpend
hart. Al die menschen hebben zich niet met één
forschen ruk van de kudde los gemaakt, 't Was
bij de meesten een langdurig proces, zooals een
soliaap, dat de herder heeft verloren, voetje voor
voetje afdwaalt, telkens iets verder: eerst werd
liet gebed verzuimd, vervolgens bleef de Bijbel
wel eens een dag of week gesloten, daarna werden
de samenkomsten der Gemeente in klimmende
mate verwaarloosd, waardoor zij den steun van
de gemeenschap der heiligen misten. Dit geleide
lijke afdwalen was zeker niet zonder schuld,
maar toch begrijpelijk voor ieder, die zijn eigen
dwaalzieke hart eenigszins kent. En nu dolen zij
daar in 't groote leven rond zonder Herder en
leiding,... verdwaalde zielen, die Jezus in de ge
lijkenis „verloren" noemt!
Wat is er ten opzichte van 't afgedwaalde te
doen? Bij den herder der gelijkenis zet de bewogen
heid over het dolende schaap zich om in praktische
activiteit: de herder laat de negenennegentig on
der toezicht achter in de woestijn, en gaat uit
om het ééne verloren schaap te zoeken, totdat
hij hetzelve vindt, 't Is geen lichte taak. De herder
moet spoor-zoeker worden: hier vindt hij den in
druk van een voet, daar hangt een vlokje wol
aan een twijg, misschien vangt zijn scherp-luiste-
rend oor in de verte een zwak blaten op. Zoo
komt de liefde het schaap op 't spoor. En hoeveel
moeite het domme dier hem ook veroorzaakt, en
hoe afmattend dit zoeken ook zij, hij houdt stand
vastig vol „totdat hij hetzelve vindt", 't Schaap is
uiteraard van al het omdolen op eigen-gekozen
paden en door de velden heen uitgeput en mis
schien wel gehavend en geschonden. Maar de lief
de is sterk, zij draagt wat niet meer gaan kan.
De herder heft het op en legt het op zijn schou
ders, verblijd zijnde, om het opnieuw in het ver
band der gansche kudde te zetten, die nu weder
compleet is.
Dit is een beeld van den arbeid, dien Christus'
Kerk aan de verdoolde zielen ten koste moet leg
gen. Al is het afgedwaalde geenszins schuld-vrij,
het is toch ook beklagenswaardig. Wie zoo een
zaam zonder stuur door de wijde, wijde wereld
doolt, moét tenslotte wel beseffen, dat het beter
is onder den herdersstaf van Ghristus te staan,
dan heel alléén zijn eigen weg door het leven te
zoeken.
Gezegend is de Kerk, die het opsporingswerk ter
hand neemt, en niet slechts op den rustdag de
deuren van 't heiligdom openzet, zoodat ieder
er binnen kan komen, maar het afgedwaalde óók
achterna gaat, en op de zwakste sporen let: een
inlichting, die men toevallig over een verdoolde
krijgt, een vingei-wijzing om eens naar dezen of
genen te gaan, een gegrond vermoeden, dat een
verloren schaap met onvrede in de ziel rond
loopt,... 't zijn slechts vlokjes wol, maar zij wij
zen de speurders den weg, en 't zijn tevens aan
sporingen om niet te vertragen. Het zoeken van
het afgedwaalde moge hooge eischen aan hoofd,
hart en lichaamskracht stellen, de Kerk mkg het
niet nalaten, zoo zij het verwijt uit Heeren
mond wil ontgaan: „De zwakken sterkt gij niet, en
het kranke heelt gij niet, en het gebrokene ver
bindt gij niet, en het weggedrevene brengt gij
niet weder, en het verlorene zoekt gij niet!" Er
is een groot genadeloon aan dezen arbeid der
opzoekende liefde verbonden. Toen de herder uit
de gelijkenis het verloren schaap vond, legde hij
het verblijd, zijnde op de schouders. Een Kerk, die
het afgedwaalde zoekt en vindt, wordt met geeste
lijke blijdschap vervuld. Haar blijdschap is haast
tq overweldigend om haar alléén te dragen. Ande
ren moeten er in deelcn, zooals ook in de gelij
kenis, waar de buren er bij gehaald worden: 't
geheele leven der Kerk wordt tot het feestelijke
peil opgeheven. En wat verbazend is: over die
Kerk welft zich een hemel, die medejuioht met
de jubelende aarde. Menschentong en engelenstem
vloeien saam in den lof des Heeren, zooals Jezus
in de gelijkenis zegt: „Ik zeg ulieden, dat er alzoo
blijdschap zal zijn in den hemel over één zondaar,
die zich bekeert, méér dan over negenennegentig
rechtvaardigen, die de bekeering niet van noode
hebben."
Eén tegen negenennegentig, deze verhouding
is een sterke prikkel om den arbeid der opzoe
kende liefde krachtig voort te zetten, in plaats
van zich te verliezen in klachten over den toe-
nemenden afval van Kerk, Woord, God en Christus.
Sommigen koesteren wel eens de heimelijke ge
dachte, dat het toch eigenlijk de moeite en kosten
niet loont om het afgedwaalde naarstig op te
sporen. Dit werk draagt immers in 't beste geval
slechts weinig vrucht, men meent tijd en kracht
nuttiger op een ander terrein te kunnen besteden,
waar méér te bereiken is, en waar liet noodige
geld ruimer rente opbrengt. Het is nu eenmaal
een trek van het menschelijke hart, om het zaaien
maar na te laten op een akker, die geen snel rij
penden, overvloedigpn oogst belooft. Wij, povere
menschen op aarde, zijn in den regel niet met zoo
weinig vrucht voldaan, als God' met de heilige
engelen in den hemel. Wij hangen aan groote
getallen en denken haast in cijfers, wanneer wij
van Gods Koninkrijk of van volle en lecge kerken
spreken. Wanneer wij in den Bijbel lezen, dat 't
geheele volk van Ninevé, met den koning voorop,
zich op de prediking van Jonas bekeerd beeft, en
zich met zakken bekleedden, zie, dat slaat bij
ons in, en dan steken wij de feestlichten aan(
Maar wat beteekent het, dat er één gekneusd1,
bloedend schaap op levende schouders als in
triomf naar de kudde teruggebracht wordt, -
dat lijkt de moeite ni°t waard, om er zich dmlc
over te maken, ja, hemel en aarde in opschudding
te brengen! Opwekkingen en reviva's, die een
groote menigte aansteken, zie, dat lijkt eon
nieuw Pinksterfeest: drieduizend op één dag be
keerd, even later vijfduizend op één dag voop
Christus gewonnen, dat is het wat de aandacht
trekt, en wat is dit inderdaad heerlijk, indien het
geen morgenwolk is, die haastig voorbij drijft, en
geen vrucht van tijdelijke opwinding is. Ongetwij
feld is zulk een oógst schoon. Maar in den regel'
werkt de Heere, onze God, niet massaal, 't gaat
bij Hem gewoonlijk één voor één: één purperver
koopster, één stokbewaarder, één Samaritaansch©
bij de Jaikobsbron,de zaliging is een;
strikt persoonlijke zaak, waarbij wij één voor één
met name geroepen worden, en een iegelijk vooc
Gods heilig aangezicht komt te staan, de ge
lijkenis spreekt opzettelijk van negenennegentig
tegen één, om ons de waarde van één menschcn-
ziel klaar voor oogen te stellen; God ziet die één©
niet over 't hoofd.
Daarom rijst hier voor elk onzer de vraag op,
of elk onzer die persoonlijke genade reeds ervaren
heeft? Van nature zijn wij allen verloren schapen,
ver afgedwaald, zoodat wij den grooten Herder,
geheel uit het oog verloren hebben. De breuk met
God heeft ons allen sinds het paradijs tot dolend©
schapen gemaakt. Maar Ghristus is ons achterna
gegaan, om in zijn bloed de zonde der zijnen t©
boeten en ons van den doolweg weder te halen.
Waar is onze plaats op dit oogenblik?
Zijn wij alléén en eenzaam zwervend, zondert
leiding en stuur, als 't schaap, dat zijn hei-der.
heeft verloren?
Of heeft de Goede Herder ons na lang zoeken
gevonden en op zijn machtige schouder naar de
kudde teruggedragen?
Wél ons, indien wij mogen antwoorden; „Want
Hij is onze God en wij Zijn 't volk van zijne heer
schappij; de schapen, die zijn hand wil weiden!"
Gij zegt
H. M. VAN RANDWIJK
Gij zegt, wie aan Mijn hand zal gaan,
die is gewis een goede reis begonnen,
Ik ben zijn licht, meer dan de zon
en heller dan bij nacht de maan;
Mijn vrede zal beschuttend staan
waar stalen pantsers zouden breken,
Ik schep het land, Ik leid de beken,
Ik hen een koele schaduwlaan.
Maar weet Gij dat in Uwe naam
volkeren zijn verdelgd,
en dat de man die in zijn rijkdom zwelgt
zich achter U reinigt van schuld en blaam?
Duizenden roepen en vergaan,
wij die U daaglijks misverstaan
verkwanselen Uw goed.
Ik ben de Held die niemand kan verslaan»
Ik ben het Lam dat bloedt.
(uit: „Op Verbeurd Gebied"
Uitg. U.M. Holland; A'dam)»
201
