TM
MAANDAG 22 FEBRUAR11932
EERSTE BLAD PAG. 3
DE RAMP VAN DE „BERLIN"
DE PLECHTIGHEID OP HET
DUITSCHE GRAF
Zondagmiddag was er to 'aGravewzande,
■aar in een gemeenschapipelijlt graf de
Dujtsohe slachtoffers van de Berlin-ramp
rusten, veël belangstelling voor de over
dracht vaii di-t graf aan ho Duitsche consu
laat te Rotterdam. Zooals men. weet rust in
dit graf ook. het stoffelijk overschot van een
gevallene uit den weueldoor'og.
Precies drie uur arriveerde Z. K. H. Prins
Hendrik, die vergezeld was van adj. Te?--
i y t e I e n.
Zij werden verwelkomd door den burge-
mees'er van 's-Gravenzande. Mr. P. B ra nt,
alsmede door de leden van het Comité dat
de restauratie van het graf heeft bewerk
stelligd, n.l. de heeren Wen de rich,
:k en v. Schurc. Bij het graf had
den zich o.m. opgesteld Dr. Bolt ze. vn
ha' Duüsche gezantschap te Den Haag, -Ie
gemeende-secretaris van 's-Gravenzande, de
heer van N i e r o p, de heer v. d. P a u w.
joon van den voorma!Leen Dnitschen gekant
tr Hoek van Holland, Mr. D. I. v. d. Oever
uit Den Haag. de Kerkeraad der Duitsch
F.vangelische Gemeinde, de heer J. van
namens de N. Z.-Hollandsohe Red-
dings-Mij.; voor's de oud-redders van de
reddingsboot .President van Heel", de hee-
van M a a s t r i c h t, s'oker, B. B 1 o k-
A. Boon, P. Hoogenraad. ma
trozen, benevens taJ van verdere belang
enenden.
Nadat de Prins was gearriveerd, werd de
plechtigheid geopend door het Mannenkoor
der Duitsch Kvang. Gemeinde te Den Haag,
dat onder leiding van den heer W. H e pi
pe n uitvoerde: „Wie Sie so sanft ruhn',
waarna de voorzitter van het koor een kort
begroetingswoord sprak.
Het koor zong vervolgens „Ecce quomoda
moritur", waarna pastoor Herbst naar
voren 'rad, voor het houden van de gedach
tenisrede.
,,\Ve gedenken thans aldus spr. hen
die 25 jaar geleden in den strijd met de zi
jiin gevallen. Ver van hun vaderland zijn
rij ter ruste gelegd en in hen wiLlen wij,
evenals bij den onbekenden soldaat, allen
redenken die in den groo'.en wereldoorlog
bet leven hebben gelaten.
In hen willen we allen eeren die gevallen
il|n in den wereldoorlog Een groot aantal
tan hen hebben hun laats e rustplaats ge
vonden ver van hun vaderland en in ver
sohillende landen zijn zij begraven. Maar
lal zij niet door ons vergeten zijn, getuvt
thans ook de onthulling van dit graf. Zij,
die gevallen zijn, zullen in onze herinne
ring blijven voortleven. Er is reden pm te
Ireuren, er zijn zooveel jonge mannen ge
vallen in den oorlog en wij vergeten hen
dip'. Zij zijn getrouw geweest tot ln den
lood. We leven juist in de dagen waarin
gedenken het lijden en sterven van
Christus, die ook Zijn kruis.op zich hecll
penomen. Ook Hij was getrouw to'. in den
dood. Laten we in dezen ernstigen tijd ons
legeven naar het kruis van Golgotha, oin
daar al onzen nood en leed tot Jezus tu
brengen. ,Jn God te sterven, beteekent tr.
i" zoo besloot Ds. HerbsL
Kxanslegging.
Hierna trad Prins Hendrik op het graf
toe en legde een krans neer.
„Ter nagedachtenis van de 125 gevallenen
bii de ramp van de „Berlin", vijf en twintig
r geleden, leg ik hier deze krans neder.
Spr. merkt op bij 't reddingswerk bij deze
nmp een nacht te hebben medegemaakt en
nl dankbaarheid-gedenkt Spr. de redders.
I'm de ge relden, aldus Spr., zijn .niet allen
Beer in 'Tèv'eny twéé van hen. zjjn in den
injg gevallen en twee gestorven. Bij mijn
lu'ste bezoek aan Berlijn on'imoet'è ik vijf
peredden, zij hebben mij verzocht ook na
mens hen deze hulde te brengén".
Hierna vo'gden kransen 'Man het Duitsohe
Gezantschap, de Duitsche Vereeniging te
Den Haag, Vereen, van Duitsch sprekende
Katholieken. Dui'sohe Hanöelsbedienden-
fereen.. Duitsche Vereen, van Chr. Jong.a-
nannen, Dui sohe Turn- en Zwemvereen.,
luitsch Madchen Heim te Den Haag, ter-
rijl mevr Eijsbergen-Zandstra lelies op Pe
raven legde.
Herbst besloot de plechtigheid met
et bidden van het „Onze Vader".
Het graf.
Het gerestaureerde graf is gelegen naasi
et Engelsche graf, dat zich op het kerkhof
fvindt. Het monument omvat twaalf gra-
aarvan 5 belegd zijn met slachtoffers
>n de „Berlin"-ramp en een door een ma
nos, omgekomen bij den zeeslag te Kaqe-
ik. In den achterwand van het monument
njkt in zwart mozaik de Duitsche adelaar,
aaronder de spreuk „Lebet weiter ln Gott".
en eenvoudige aanplanting is verder aan
«bracht. He' graf-monument is uitgevoerd
nor de fa. Linterlau en Ingretto te Den
laag.
GER. VER. VOOR DRANK
BESTRIJDING
EEN MOOIE GIFT
Ten babe van het werk van de Geref. Ver.
tor Drankbestrijding kwam bij den heer
C. F. Sóheps te Den Haag van een gever
Rotterdam, die onbekend wenscht te blij-
jn, een gift- in van 275, te verdeelen tus-
hen het hoofdbestuur, de Prov. Zuid-Ho]-
nd en de afdeelingen Charlois, Delfsha-
en Rotterdam der vereeniging.
CHR. KANTOOR-EN HANDELSBEDIENDEN
Buitengewone Algemeene Vergadering
Men meldt ons uit Amsterdam:-
Zaterdag 20 Februari" hiel»! de Ned, Ver
eeniging van Chr. Kantoor- en Handelsbe
dienden een buitengewone algemeene
gadering. liet eenige punt op de agenda was
een voorstel van het Hoofdbestuur om over
te gaan tot een tijdelijke contributie-verhoo
ging, mét 't oog op de positie van de Werk-
loozenkas.
Even over drie uur opende de voorzitter
dc heer .T. N a u t a, de vergadering. Een 33-
tal afdeelingen had afgevaardigden gezon
den, van een 10-tal was bericht gekomen,'
dat ze zich met het H.B.-voorstel konden
vereeniging.
De voorzitter zette in een kort openings-
wooi-d de toesland even uiteen. Steeds is een
geringe bijdrage voor de W.K. voldoende ge
weest orn do ui'koeringen te financieren. De
gemiddelde week-nitkeerincen waren in 1920
f227.—, in 1930 f272.in 1931 echter i'6Sl—
In November was dit zelfs f1103.—. In De
cember en Januari is eenige verbetering te
eonstateeren. Doch Februari geeft weer een
stijgende lijn te zien.
Met het oog daarop moet naar het oordeel
.ran het Hoofdbestuur thans een cris.ist.oe-
ilag geheven worden. Men acht het nist
goed de duur deT uitkeering te verkortf» of
de bedragen te verminderen, zeker niet nu
er ook onder de oudere leden, die betere sa
larissen hebben genoten werkloosheid
komt.
Het voorstel komt neer op een verhooging
van 10 ct per maand voor de salarissen be
neden f 1500.— en 20 ct per maand voor hen
die boven deze salarissen volgens contribu
tieklassen betalen.
Veel verzet kwam er niet. Een der afdee
lingen (Groningen) meende, dat de reserve
in de W. K. nog belangrijk genoeg was. om
thans geen contributiéverhooging toe te pas
sen.
Evenwel waren er ook stemmen die een
verder gaan, dan nu voorgesteld werd, be
pleitten.
De afdeeling Drachten had een amen
dement voorgesteld, waarin de lagere groe
pen iets minder zouden worden verhoogd en
de hoogere groepen iets zwaarder belast.
De voorzitter betoogde in den breede dat
men het voorstel Groningen niet moest aan
vaarden. Hierin is niet gerekend op de vrij
groote zekerheid, dat ons werkloozencijfer
nog iets zal oploopen en de crisis ook na
1932 zich zal doen voelen.
Bovendien moet men er mee rekenen dat
het aantal acties toeneemt en dus de finan-
.tieiele positie van de organisatie niet ver
zwakt doch veeleer versterkt moet worden
Het voorstel Drachten- gaat in de zelfde
richting als dat van het Hoofdbestuur, maar
het is zeker niet beter.
Voor 't voorslel Groningen werden slechte
7 stemmen uitgebracht Eveneens voor het
voorstel Drachten.
Het Hoofdbestuursvoorstel werd hierna
met 70 tegen 8 stemmen aangenomen.
Rondvraag
Bij de rondvraag werd door den heer G.
Baas Kz., voorzitter van de afdeeling Am
sterdam, namens een 18-tal afdeelingen aan
het Hoofdbestuur overhandigd een bedrag
van f 600.— vrijwillig door de leden bij
eengebracht. en bestemd voor de meubilee-
ring van de Bestuurskamer.
De voorzitter aanvaardde het geschenk na
mens het Hoofdbestuur met dankbaarheid,
wijl hieruit opnieuw blijkt het medeleven
van velen met de organisatie.
Na nog een enkel woord te hebben gespro
ken, öVér de gevalieijVbeslTséing, Tsloot de
.voorzitter-deze vergadering.
De heer H. J. Vermeulen, lid van het
Hoofdbestuur ging voor in. dankzegging.
GEORGE WASHINGTON (1732-1932)
PLANTER, POLITICUS, VELDHEER
STAATSPRESIDENT
DE VADER VAN HET
AMERIKAANSCHE VOLK
„Ik wandel op onbetreden grond"
VEENKOLONIALE TENTOON
STELLING TE STADSKANAAL
WITTEBROOD HET AARDAPPELMEEL
Het Aardappelmeel-Verkoop-Bureau te
Veendam heeft een verzoek om subsidie voor
de dit jaar te Stadskanaal te houden groote
Veenkoloniale tentoonstelling ingewilligd,
onder deze voorwaarde, dat alle bakkers te
Stadskanaal tijdens de feestelijkheden witie-
brood hakken van meel. dat voor 5 pCL uit
aardappelmeel bestaat, opdat de vele utori-
tpiten met dergelijk brood zullen kennis ma-
Wen.
GROOT EMAUS
De herdenking van het 25-jarig bestaan
van de stichting Groot Emaus. een s'ich-
ting tot verpleging van achterlijke kind»-
ren, zal D.V. 24 Febr. a.s. geschieden in een
samenkomst in de Stichtingskerk.
DE NEDERLANDERS
SHANGHAI
Aneta-HolTand meldt:
Naar wij vernemen heeft de regeering be
sloten tot onverwijlde zending van een tcr-
pedobootjager naar Shanghai, bepaahirti.ik
met het oog op de belangen der Nederiaind-
eche onderdanen aldaar.
Het is heden, 22 Febr. twee honderd jaar
geleden, dat George Washington, de
eerste president van de Vereenigde Staten
van Noord-Amerika en de grondlegger van
de onafhankelijkheid van de Unie, te Brid
ges Creek, in Westmoreland, in het graaf
schap Virginia, werd geboren.
Sprekende over den geboortedag van
George Washington, zeide Daniel Web
ster, de bekende Amorikaansche staats
man. o.m.:
„De naam van Washington is innig ver
bonden met alles wat, voor altijd, het meest
essentieele is van de welvaart, de vrijheid,
de vrije instellingen, den roem van het
vaderland. Deze naarn was een macht tot het
verzamelen, van een natie, in het uur van
groote gevaren en tegenspoeden. Deze naam
scheen, in den storm van den oorlog, als
een vuurbaken tot troost en geleide voor de
vrienden van het vaderland. Hij vlamde op
als een meteoor tot afweer van de vijanden.
Deze naam was, in dagen van vrede, een
magneet, welke tot zich trok het gansche
vertrouwen van een volk, de liefde van een
natie, de eerbied van geheel de werel'd. Deze
naam. in den loop der tijden, verspreid over
de geheele aarde, geuit in alle talen, zal,
voor altijd, worden uitgesproken met harte
lijke dankbaarheid, door ieder, in wiens
borat, de naam van Washington gevoelens
van menschelijk recht en menschelijbe vrij
heid heeft opgewekt"
En vijf dagen na den dood van Washing
ton, zeide John Marshall, afgevaardig
de van Virginia: „Hij was de eerste in den
oorlog, de eerste in den vrede, de eerste in
de harten van zijn landgenooten".
Met de hierboven aangehaalde woorden,
de liefde geteekend van het Amerikaan-
sche volk voor George Washington, den aan
voerder in den onafhankelijkheidsoorlog,
den politiéken leider, den eersten president
van de Noord-Amerikaansche Unie.
Toen hij door het Amerikaansche congres
werd benoemd tot opperbevelhebber van de
Amerikaansche troepen in den strijd tegen
Engeland, heeft hij die functie niet begeerd.
Tot zijn dood bleef hij, naar het scheen,
sceptisch gestemd, ten opzichte van zijn
bekwaamheid voor de taak, waartoe hij ge
roepen was. Voor hij het ambt aanvaardde,
waarvoor hij peen soldij wènschte, vroeg
hij, „every gentleman in the room", zioh
steeds te willen herinneren> dat hij zich zelf
niet beschouwde als geschikt voor zijn
taak. maar dat hij haar" ö'onham als een
verplichting, hem. eenstemmig, opgelegd. En
in eelijken geest schreef hu aan zijn vrouw.
Doch toen hij geroepen was het hoofd te
zijn van den strijd, zag men hem overal en
hij dwong de bewondering af van de veld-
heeren in Europa, die naar de getuigenis
van Franklin, in een brief, gericht aan
Washington, over de kaart van Noord-
Amerika stonden gebogen om de bewegingen
van de legers, de veldslagen te kunnen
volgen.
Zeer zeker, toen "hij opperbevelhebber
werd, had hij zijn sporen reeds verdiend op
h.èt slagveld, in den .zevertjarigen oorlog,
tusschen Frankrifk en" Engeland, Waarin hij
streed, als Amerikaanse!) kolonist, aan de
zijde van het laatste land. Maar tusschen
den zevenjarigen oorlog en het moment,
waarop hij Aan het hoofd kwam van het
Amerikaansche leger, was een reeks van
jaren verloopen, waarin hij weer planter
was. en het zwaard voor den ploeg had ver
wisseld.
Twee maal werd hij president en weer
was. in 1796, zijn herkiezing zeker, maar hij
weigerde. Hij was toen 64 jaar en verlang
de naar de landelijke rust, na jaren van
strijd en werkzaamheid.
In zijn beroemd ..farewell address" richtte
hij zich tot het Amerikaansche volk. vol
hartelijke en welgemeende raadgevingen
van een „old and affectionate friend", zoo
als hij zich noemde.
Van
Washingtons jeugd
Is ons weinig of niets bekend. Wij bezitten
peen gegevens, welke erop wijzen, dat de
jonge George een ander leven leidde dan
andere knapen van zijn leeftijd, dan de
zoons van andere families, in gelijke om
standigheden Landbouw, vischvangsü jacht
en een beetje leeren maakten zijn bestaan
uit. Zijn opvoeding was nog al gebrekkig.
Hij was de oudste zoon van Augustine
Washington en Mary Ball.de twee
de vrouw van Augustine, die eerst met
Jane Butler gehuwd was geweest.
In 1717 verliet George de school en krij
gen we wat meer van zijn leven te weten.
Nauwelijks zestien jaar wordt hij opzich
ter over de bezittingen van lord Farfax en
blijft, drie jaar, in die beirekking. Hij gaat
met zijn stiefbroer Lawrence, uit het eer
ste huwelijk van zijn vader, in 1751 naar
West-Indië, waar hij de kinderpokken
krijgt
Teruggekeerd ziet hij de dreigende teeke-
?n van den oorlog tusschen Engeland en
Frankrijk.
Tusschen de Engelsche en Fransche ne
derzettingen in Noord-Amerika waren grens
geschillen ontstaan en George Washington,
pas een-en-twintig jaar, krijgt van den
Engelsclven gouverneur Robert Diniddie, de
opdracht, om al3 „agent" de Franschen te
waarschuwen tegen verdere grensovertre-
dingen. Hij kweet zich, zóó van zijn op
dracht, dat hij, bij zijn terugkeer in Vir
ginia, benoemd werd tot luitenant-kolonel
van het Virginia-regiment onder kolonel
Joshua Fry.
De zevenjarige oorlog was begonnen tus
schen beide landen, een strijd, in Amerika,
tusschen het Romaansche en het Angelsak
sische ras. Engeland won het pleit en
Frankrijk moest, bij den Parijschen vrede
van 1763, Canada en het geheele gebied tus
schen de meren en tusschen Alleghanis en
Mississippi aan Engeland afstaan.
De beteekehis van dezen strijd voor de
Amerikaansche Unie kan niet hoog ge
noeg worden geschat. De koloniën hadden
nu een rijk achterland. Ze waren bevrijd
van het dreigende nabuurschap van de
Franschen. Siechts nog Spanje, dat reeds
lang geen gróote mogendheid meer was.
deelde met - Engeland de macht over
Amerika.
De koloniën hadden nu geen bescherming
van het moederland meer noodig. Er dreig
den geen gevaren- meer van den kant der
buren.
Washington had in den oorlog meege
daan. Hij en vele duizenden Amerikanen
haddon, in de rijen van het Britsche leger,
gevochten. Officieren en manschappen wa
ren gevormd door den strijd in het open
veld, in de oerwouden en in de versterkte
plaatsen. En daarbij kwam nog. dat de bur
gera der verschillende koloniën elkaar had
den ontmoet, in het leger, en hun wederzijd-
sche belangen besproken. Zij hadden voor
Amerikaansche belangen gevochten. Zij be
gonnen zich Amerikanen te voelen. De ze
venjarige oorlog heeft den sterken band tus
schen de Amerikanen en Groot-Brittanje
losgeknoopt, en hun. te gelijk, het bewust-
:i jn gegeven," dat zij de kracht hadden op
eigen beenen te kunnen staan.
Na den vrede.
trouwde George Washington met Martha
Dandridge, de weduwe van Daniel Parke
Curtis. Door zijn huwelijk werd hij een van
de nikste menschen in <Le Engelsche ko
loniën.
Vele jaren bleef hij, rustig, op zijn plan
tage te Mount Vernon. Hij behoorde tot de
trouwste leden van den kerkeraad der Epis
copale kerk en was, reeds tal van malen,
evenals vele vooraanstaande planters van
Virginia, gekozen in het huis van afgevaar
digden van Virginia. Maar de zaken, die
daar werden behandeld, waren van weinig
beteekenis, betroffen slechts locale aange
legenheden.
Na vele jaren als een patriarch te hebben
geleefd, al had hij, nog lang niet den pa-
triachalen leeftijd bereikt, kwam de. op
stand der Amerikaansche koloniën tegen
Engeland.
De uitbreiding der Engelsche koloniale be.
zittingen, door den vrede van Parijs, was
slechts verkregen doop een geweldige in
spanning en door een aanzienlijke stijging
van den schuldenlast Dit laatste had tot
gevolg, dat de Engelsche regeering op de
gedachte kwam, in de Noord-Amerikaansche
koloniën nieuwe belastingen te heffen.
Deze nieuwe belastingen, warén de directe
oorzaak van het uitbreken der vijandelijk
heden tusschen de koloniën en het moedier-
land.-
De stempeibelasting, die het gebruik van
gestempeld papier voor rechtzaken van al
lerlei aard voorschreef en een stempel eisch.
te op ieder boek, iedere krant, iedere speel
kaart wi^s, economisch, van weinig betee
kenis. en kon als niet drukkend worden be
schouwd. Maar de Amerikanen kwamen er
tegen in verzet, omdat zij in de wet een
schending van hun goede oude rechten za
gen. Zo waren van meening dat het Britsche
parlement niet de bevoegdheid had hen be
lastingen op te leggen.
29 Mei 1765 stelde in het Virginlsche huis
van afgevaardigden. Patrick Henny zijn fa-
mëuse resolutie tegen de stempel-wet op.
VVaschington viel hem bij.
In November van hetzelfde jaar zou de
wet in werking treden, maar in October
kwam men bijeen te New York in het z.g.
Stempelrongres, om te protesteeren tegen
de nieuwe lasten. Want bij deze nieuwe be
lasting was het niet gebleven. Ze was door
meerdere gevolgd en ging gepaard met al
lerlei bepalingen, waardoor de Amerikaaji-
sche handel werd bemoeilijkt
De toesland werd al meer en meer gespan
nen. doch eersl 5 September 1774 werd te
Philadelphia, opnieuw een congres gehou
den, waarin Washington als vertegenwoor
diger van Virginia optrad. Van dien datum
begint
de nationale carrière
welke eerst met zijn dood. zou eindigen.
Nog was ep geen oorlog, nog poogden de
afgevaardigden van allp koloniën Geor
gia was afwezig de geschillen langs
vreedzamen weg op te lossen Engeland wei
gerde. beschouwde Massachusetts, van wie
het voorstel tot het bijeenroepen van het
congres was uitgegaan, als rebel.
19 April 1775. toen de Engelsche generaal
Gage. hij het dorp Lexington poogde de
wopenvoorraden van de opstandige Noord-
Amerikanen te nemen, viel het eerste schot
in den Amerikaanschen onafhankelijkheids
oorlog.
En nu treedt Washington op den voor
grond. Reeds lang, wist hij, zoo schreef hij
ijn brieven, dat de oorlog moest komen.
Hij had zich geen illusies gemaakt, dat
ien buiten den strijd zou kunnen blijven.
Op 23 December 1783 was de oorlog ge
ëindigd en Washington keerde naar zijn
plantage terug.
„In dien tijd," schreef een van zijn bio
grafen, „begon de groote vereering van het
Amerikaansche volk voor Washington. Hij
had een positie in het Amerikaansche pu
blieke leven en in het Amerikaansche poli
tieke systeem ingenomen als nooit een man
voor of na hem."
Ook na zijn tweede presidentschap
keerde hij naar Mount Vernon terug.
Niet lang zou hij van de welverdien
de rust kunnen genneten.
Op den 12den December 1790 verliet
hij als gewoonlijk, ondanks het slechte
weder, zijn huis. Hij keerde terug, na
gedurende vele uren in sneeuw en re
gen te zijn geweest. Toen voor het
diner werd gescheld, bleef hij, om zijn
familie niet te laten wachten, in de
natte kleeren. Den nacht daarop kreeg
hij koorts en kon moeilijk ademhalen.
Hij wilde dien nacht niet, dat zijn
echtgenoote een dienstbode riep. Hij
wachtte den dag af. In den morgen
kan hij bijna niet meer spreken. Een
aderlating gaf hem geen verlichting
Dr. Craik, zijn oude metgezel in de
veldtochten in Ohio (tegen de Fran
schen) en in den Onafhankelijkheids
oorlog, kwam met andere geneeshee-
i. De middelen, welke men hem gaf,
bleven zonder uitwerking.
De zieke liet zijn vrouw roepen en
zij bracht hem twee testamenten, waai
can zij één, voor zijn oogen, verbrand
de. Het overgeblevene bevatte zijn defi
nitieve wilsbeschikking. Dat was vijf
uur in den avond. Hij wachtte het ein
de, dat hij voorzag, rustig af. Om tien
uur poogde hij te spreken en zeide tot
zijn secretaris Lear, aan wien wij
beschrijving van Washington's laatste
oogënblikken hebben te? danken: „rk zal
heen gaan, laat mij op behoorlijke wijze
begraven, maar niet eerder dan drie dagen
na mijn dood." Toen Lear, niet in staat te
spreken, een teeken gaf. dat hij alles zou
doen, keek Washington hem aan en zeide:
„Begrijp je me?" Toen Leaf bevestigend
antwoordde, zeide de stervende: „Dat is
goed." Dat waren zijn laatste woorden.
Hoe hij stierf....
„Ongeveer tien minuten vóór hij stierf,
wos zijn ademhaling zeer moeilijk, ofschoon
volkomen rustig. Hij trok de hand uit de
mijne en voelde zijn pols. Ik zag zijn ge
laat veranderen. Ik zei dit togen dr. Craik,
die bij den haard stond. De hand van den
generaal viel langs het bed. Ik nam ze in
de mijne en drukte haar aan mijn hart.
Craik bedekte met zijn handen dé oogen
van den stervende on Washington sliep
rustig in.
Terwijl wij bleven staan, door smart over
mand, zeide mevrouw Washington, die bij
den haard was ge»?ten: „Is hij heenge-
Ter gelegenheid der herdenking van den ÏOOsteit
geboortedag van Washington werden deze post*
zegels in de Vereenigde Staten uitgegeven.
gaan?" Ik kon /niets zeggen en gaf haae
met de hand een teeken. dat haar echtge
noot was overleden. „Het is goed", zeide zij
met zachte stem. „Alles is nu gedaan. Ik
zal hem spoedig volgen".
Washington, op den Uden December 1799
overleden, werd op den 18den begraven.
Hij liet geen kinderen na. Het Amerikaan
sche volk van dien tijd zeide, dat Washing
ton slechts de vader van zijn volk kon zijn.
NIEUWE AVONTUREN VAN PIEPNEUS EN BIBBERSNOET
43. Nee hoor, het waren onze vriendjes
Wik en Wak. Ze hadden juist langs den
kant loopen wandelen met hun vader en ge
zien in we.k povaar wij verkeerden. Ze wa
ren toen één, twee, drie in het water ge
sprongen en hadden ons gered. „Nou, dat
maar net op tijd!" zei meneer Lodder
oog, die ons aan deu kant opwachtte.
44. Gelukkig scheen de zon fel, zoodat
we gauw weer droog waren, en meneer Lod
deroog nam ons meer naar huis om van den
schrik te oekomen. Onderweg kwamen we
voorbij de gvmnastiekschool van meester
Links-ult-de-flank. De kikkers deden net eea
prarhtlgen uitval rechts. .Hè. fijn!" riep ik:
„daar zou ik wel aan mee willen doen!" z
(Wordt Woensdag vervolgd)
ORTE INHOUD VOOR NIEUWE LEZERS
D* sohrljver van h&t beroemde boek „Hen
verplaatst den lezer tn 't begin van 4?t
-.j verhaal naar 't einde der veertiende eeuw
Een geheimzinnig reiziger van Joodsche af-
at. Het zich toen met zijn drie slaven door
handelsvaartuig brengen naar de baai van
Toen hij daar aa
'i met zijn sla
Hij bleek hie
DE VAL VAN KONSTANTINOPEL
Door LEWIS WALLACE Naar het Engelsch door ALMA
gestapt, begaf
>ude begraaf-
zijn. want
te vergissen wist hij door
kophaag waarin di
>ed bekend t
laeen w
i waar
koning
Tyru;
l grooten eerbied nam de vreemdeling d<-z«
itlmzlnnlge omgevlna In zich >p. VooraJ wen
roboeld door de schitterende afbeelding vui
hij enkele
et zich med
eze kos^b.-i.
Khllg Indisch
aan. dié do<
Mekka trok.
te gaan verbergen ln
:er bevond de vreeende-
zich bij een groote
woestijnen van A.ra.biö
ZESDE HOOFDSTUK
El Zarlbah,
Ik wil hun Bemiddelaar ln den gods-
tnst zijn, had -de Indische Mys-'tcu* in
in alleenspraak gezegd. Dit is dus het Joel
de vreemdsoortige man najaagde In de
fcstenijen .van Arabië, Het moet natuur
lijk niet gescheiden worden van zijn andere
verklaring. Er kan geen hervorming van
geloof zijn, tenizij God er het voornaam»'
onderwerp van is. Dan zal die hervorming
zeker leiden tot besnoeiing van alle pam-
•sietische vereeringen, zooals die van Jezus
en Mohammed.
Vijftig jaren geleden had hij. walgend
van de ein Jelooze nietshe'eekenende twis'en
en oorlogen lusschen Moslim en Christen
de wijk genomen naar Cipango, waarschijn
lijk Jaipan. Daar had hij in een berouwvol
uur hel denkbeeld opgevat van een Alge
meene Godsdienstige Broederschap God
als middenpunt genomen; en hij was nu
teruggekeerd om dit vergelijk voor te stellen
en de aanneming er, van te bevorderen.
Om duidelijk te spraken, hij muak:e den
Hadj meê. om zich te kunnen vergewissen
of de Moslimsche bevolking in toegeeflijke
stemming verkeerde. Dit was niet zijn
eerste reis naar Mekka, maar het beoogtte
doel gaf nieuw lever, aan den tocht, en
wdj kunnen veilig aannemen, da niet het
gerings e met betrekking tot den heer-
schenden geest onder, de bedevaartganger»
hem ontging.
Van El Deravah had de Vorst de langere
reis over Medina gekozen, waar bij met
de uiterste nauwjsezëtheid aan atte plech
tïghèldheden deelnam, die' den" geloovigen
zijn voorgësciin-v^n. Van daar trok hij rnol
de karavaan dia naar Damascus kwain.
De morgenschemering van den 6den Sep
tember lichtte aan boven de heuv-iachtige
vlakte, bekend als de vallei van El Zaribah
Op een hoogte, rechts van den weg, die
vandaar naar het zuidwesten voert, waren
vier tenten opgeslagen. Deze tenten, onder
ling door sterke touwen verbonden, sloten
een open ruimte af, waar de paarden, muil
ezels, kameelen dromedarissen bewaard
werden. Verscheidene gewapende mannen
hielden wacht over het kamp.
De groene vallei vormde een liefelijke
tegenstelling met de donkere dorre kleur
van de streek, waardoor de reis den vorigeu
dag gevoerd had. Ondiepe poelen onderhiel
den hier en daar tufjes gras en Thebaansche
palmen, bijna te. klein om hoornen genoemd
te worden. Het water en de nabijheid der
Heilige Stad, nog slechte één dagreize ver.
hadden in lang vervlogen dagen El Zaribah
gemaakt tot vereenïgingspunt voor de kara
vanen en tot de plaats voor de eindplecn-
tigheid: het aannemen van het pelgrims-
kleed en van den ihram. (Toestand van
heiligheid).
De Profeet had zelf de plechtigheid voor
geschreven: daarom kampeerde het gezel
schap van den Vorst op een heuvel, ten 'einde
te beter alles te kunnen waarne
men en tegelijkertijd de noodige rust te
I kunnen nemen; daarom ook was de Vorst
dien nacht doorgereisd, dan kon hij de kara
vanen vóór zijn.
Wij vinden dus den Indlschen Vorst, want
bij deien titel was hij. thans algemeen be
kend, met het aanbreken van den dag sla
pende In rijn tent, wier kleine gulden mina
ret een gejukkie effect maakte in deze om
geving.
Langs den weg ea op de hoogere gronden
der vallei stegen hier en daar dunne rook
wolkjes omhoog, waaruit men de aanwe
zigheid kon afleiden van kooplieden, die ten
dienste der karavanen naar de vallei geko
men waren. Ook was er een menigte van
vertrouwbare gidsen, die bereid waren om
tegen een kleine vergoeding vreemde pel
grims den weg te wijzen door den doolhof
van plechtigheden, die hen wachtten.
Kort na den middag deed de Vorst een
gids roepen en eenige barbiers, mannen in
lange gewaden, met groene tulhanden op
het hoofd, en voorzien van koperen bekken»,
scherj>e messen en glinsterende scharen. De
eerste plicht was hoofd, haard en nagels
door deze deskundigen in orde te laten bren
gen: daarop volgde een bad en een bepoede
ring met muskus. De kleederen werden af
gelegd en twee witte gewaden aangedaan,
een onderkleed en een mantel, beiden van
wil laken en zonder naad. Een paar nieuwe
sandalen, van bijzonder model, voltooide
het kostuum voor den bedevaartganger
Toen allen gereed waren plaat en zij zich
op een rij, met het aangezicht naar Mekka
gekeerd, en herhaalden de oude formule van
toewijding aan den Almachtige, hun lang
lam voorgezegd door den gids.
De ernstige houding der mannen geduren
de deze ceremonie, die tot vervelens toe af
gebroken werd door gebeden en opsommin
gen van allerlei aard, maakte diepen indruk
op don Vorst. Zoodra al. afgeloopen was
trék hij zich ln zijn tent terug met zijn drie
oYofstomme bedienden, en legde daar de
geloften af voor zlchzelven en voor hen
Daarna- kleedden ook rij zich naar de voor
geschreven wijze. Vervolgens liot hij een
tapijt spreiden voor de deur zijner tent en
zettu zich daar neder met een kan. granaat
appelsap naast zich, om te kfjken naar het
voorbijtrekken der karavanen, wier nadering
reeds op verren afstand aangekondigd werd
door een wolk van stof.
Eensklaps deed zich tromgeroffel hooren,
vermengd met hoorngeschal en den klank
van cymbalen; heerlijke muziek, nog steeds
hoog in eere bij de strijders van het Oosten.
Weldra verscheen een afdeelirg ruiterij,
wier speren in het zonlicht flikkerden
Vluchtig monsterde zijn oog hen, om te blij
ven rusten op den aanvoerder.
De zon was den ganschen dag brandend
heet geweest. De omtrekken der lage heu
veis waren met een trillend waas over-
togen; aan den hemel was niets te zien,
dan twee gieren, die langzaam in de beven
lucht zweefden, de breede wieken wijd uit
gestrekt; toch torste de aanvoerder zijn
wapenen en wapenrusting, zoo goed als de
soldaten die hem volgden. Bij den Vorst
gekomen hield hij de teugels van zijn paard
i en bleef staan.
Zijn hoofd was bedekt met een helm zon
der vizier. Van den rand huig. beginnende
ter hoogte van de slapen, een kraag van
fijne stalen ringen, vastgehaakt onder de
kin en los neervallend over de schouders
tot halverwege den rug. Een geschakeld
pantser beschutte het bovenlijf en de armen
tot aan den elleboog; dijstukken van 't zelfde,
ter hoogte van het zadel echter van leder,
bedekten de diien en beenen. Daar de helm
en de schakeltjet van het pantser met goud
belegd waren, kreeg men op een afstand
den Indruk, alsof het een gouden wapen
rusting was. Een mnnteljns van lichtgroen
laken hing hem op den rug en bedekte ten
halve een klein rond schild van gepolijst
koper; aan de linkerzijde droeg htf een krom
zwaard en in de rechterhand een lans. Het
zadel was hoog opgewerkt, zooals de Clrcas-
sische ruiters ze nog steeds gebruiken. Aan
den zadelknop hingen boog en pijlkoker, en
daar de stijgbeugels wel stalen pantoffels
geleken, waren ook de voeten goed be
schermd.
Op het zien dier krilgshnftige figuur ging
de Indiër vol bewondering overeind zitten.
Zóó. dacht hij, hebben de strijders van Sa-
lndin er uitgezien!F,n toen de ruiter
den weg verliet en tot vlak bij de tent reed,
sprong de Indiër onwillekeurig op, om hem
te begroeten.
Het gelaat, nu duidelijk te onderscheiden,
was dat van jen ongeveer drieëntwintig
jarig koopman, scherp geteekend. donker
bruin van tint zwart van knevels en baard.
Hij zat gemakkelijk en los in den zadeL
Waren hij en het forsche kastanjebruine
paard niet ln werkelijkheid één. zij waren
het in den geest. Te zomen gaven zij een
indruk van majesteit.
Terwijl de Vorst dit alles overdacht, hield
de krijgsman den teugel in en overzag het
kamp. Vervolgens wendde hij zijn paard om
en keek den anderen kant uit, als om ta
tonnen, dat hij stelling had gekozen op de
hoogte, ten einde de vlakte te kunnen over
zien en de verschillend# karavanen gade
te slaan.
P.en tweede ruiter b#ete#g den heuvel,
wapend en toegerust al* de eerste, doch niet
«oo weelderig. Hij droeg een banier van
bleekgele rijde met rood opschrift. De gouden
halve maan en ster op de punt van den ver
gulden stok duidden de nationaliteit aan.
De vaandrig steeg af on plantte de banior
op een gegeven teeken ln den grond.
Wordt, vervolgd
