Het Communisme in de Practijk
2D cent kost
per half pond
PUftOL
haa
\4n\4mcJ
Jaag
TWEE ENTHOUSIASTEN
WOENSDAG 15 APRIL 1931
DERDE BLAD PAG. 9
Nadruk verboden
Objectieve mededeelingen en critische beschouwingen
DE KOERS VAN DEN ROEBEL
Er wordt een stralbare geldhandel gedreven
Officieel berekent de sowj et-regeering de
waarde van den roebel, gelijk aan de no
minale goudwaarde, dus ongeveer I 1.30. In
dien men dus vergunning heeft om roebels
om te wisselen tegen buitenlandsche valuta
neemt de sowj et-staatsbank het papieren
geld tegen de goudwaarde aan,
Deze vergunningen worden echter in zeer
beperkte mate verstrekt. Dij het verlaten
der sowj et-unie mag ieder een paar lion
derd dollar meenemen en indien men goede
redenen kan aanvoeren, mag men per
maand 50 dollar naar het buitenland stu
ren... wanneer men er tijdig bij is. Want de
staatsbank laat maandelijks slechts de uit
voer van een bepaald bedrag aan buiten
landsche valuta toe, en is die limiet be
reikt dan helpen geen vergunningen meer
Omgekeerd wordt ook bij het wisselen van
buiteniandsch geld den buitenlanders
slechts het aantal roebels gegeven, dat over
eenkomt met de goudwaarde-
Het koopen of verkoopen van buitenland
sche valuta buiten de banken om is streng
verboden en kan als contra-revolutie zelfs
met de kogel worden gestraft
Daardoor heeft men den toestand ge
kregen, dat verschillende personen, buiten
landers in Rusland of Russen, die verbin
dingen hebben met het buitenland, gaarne
hun overtollige roebels daarheen zouden
zenden, maar dit niet kunnen. Sommigen
I koopen tersluiks buitenlandsche valuta op
j van buitenlanders, die in de sowj et-u nio
vertoeven en betalen dan tweemaal zoovee'
I roebels als volgens de goudhoers noodig is
De buitenlanders doen daarmede dus goede
zaken, en ook de sowjet-onderdancn zijn
verheugd, tenminste werkelijk geld te heb-
ben, waarboven niet steeds het Damocles
i zwaard der waardeloosheid zweeft. Hoewel
deze handel strafbaar is wordt hij toch op
yrij uitgebreide schaal gedreven en is haast
piet te controleeren.
Koerskwesties.
Thans heeft de sowjet-regeering een maai
regel ingevoerd om dit voor haar bedenke
lijke verschijnsel tegen te gaan. Er is in do
beste winkelstraat van Moskou, Kuznetski-
Most, een fraai magazijn geopend, waarin
j werkelijk uitstekende kwaliteit waren wor
den verkocht, kleeding schoeisel en bont
werk, maar de betaling moet in buitenland
sche valuta geschieden.
Men schijnt ook soortgelijke plannen te
hebben met de beste hotels te Moskou, waar
de meeste vreemdelingen verblijf houden.
Op die wijze hoopt men hun de moeilijk
heden met de berekeningen der dubbele
koers te besparen en verlost men hen van
hun buiteniandsch geld „in natura".
Leepe Japanners.
Het conflict met de Japansche regeering
over de visscherijrechten langs de Russi
sche kust in het Oosten berust eveneens op
deze koerskwestie. De Japanners hebben
zich verplicht vischrechten te betalen, in
roebels, en wenschen hierbij de werkelijke
koers van den roebel te berekenen, dus zoo
wat de helft van de goudwaarde. De sow-
jel-regeering eischt het volle aantal yens.
De handige Japanners hadden nu een
bank in Wladiwostok opgericht, met goed
vinden der sowjet-regeering, kwasi om de
Japansche visschersmaatschappijen te fi
nancieren. In werkelijkheid echter kocht
deze bank in grooten getale roebels op tegen
de lage koers en betaalde met dit geld de
visscherijrechten. Dezer dagen heeft de
sowjet-regeering op grond van dit vergrijp
tegen haai- wetten de af deeling der Japan
sche bank gesloten.
Al deze verschijnselen zijn een natuurlijk
gevolg van de uitbreiding der buitenland
sche betrekkingen en het toenemend aantal
vreemdelingen in de sowjet-unie. Het is
interessant na te gaan, hoe lang de sowjet-
regeering met haar dwangmaatregelen de
kunstmatig hooggehouden koers van haai
roebels kan handhaven.
IN HET KREMLIN
Waar de Regeering woont en troont
S. Dmitriefski, een der hoogste ambtena
ren van de sowj et-legatie te Berlijn, die ge
weigerd heeft naar zijn land terug te koe
ren en thans door de sowjets vogelvrij is
verklaard, begint in de Roel een serie arti
kelen over het Kremlin te Moskou, waaraan
wij een en ander ontleenen.
„De heilige Russische aarde", het hart van
Moskou en Rusland, de plaats waar Peter
de Groote werd geboren, waar de tsaren
werden gekroond.
Een stad in de stad. Achter de oude,
hooge muren (810 Meter hoog, met kan-
teelen, Red.), liggen straten en pleinen,
gebouwen van verschillende stijlen en eeu
wen. Paleizen, kerken, oude kloosters, kan
selarijen, musea, kazernes, kantoren en wo
ningen dit alle-s is ordeloos opgehoopt op
een stuk grond in het hart van Moskou.
(Het Kremlin ligt op een heuvel. Red.)
Hier wonen bijna alle leden der regeering,
bijna de geheele leiding der communisti
sche partij. En bovendien, als aan alle ho
ven van despotische regeeringen, een groot
aantal parasieten van beiderlei kunne: par
tij-invaliden, huisbedienden, hofnarren,
vroegere vrouwen en vriendinnen van in
vloedrijke beambten.
Wonen in het Kremlin beteekent, dat men
behoort tot de hoogste kringen der roude
hoofdstad en een aantal voorrechten heeft.
Daarom pogen alle hooge ambtenaren hel
zoover te brengen, en heerscht ook hier de
voor Moskou zoo typeerende woningnood.
Dit beteekent natuurlijk niet, dat ook in
het Kremlin, evenals in de stad bij de niet
bevoorrechten, groote gezinnen in vuil en
stank in een kamer hokken. In het Krem
lin heeft men een behoorlijke woning. Maar
elk stukje grond wordt hier gébruikt. En
als zoo een stukje vrij komt door de politie
ke of physieke dood van den een of ander
begint een wilde en hardnekkige strijd, ko
men honderden pretendenten opdagen, wor
den de invloedrijkste verbindingen aan het
werk gezet, waarbij de kwestie soms zelfs tot
Stalin gaai.
Hier is overvloed en weelde.
Hier leeft men een geisoleerd heerenleven
Eigen voedsel- en materiaalvoorraden, over
vloedig van alles voorzien, eigen eetzaal,
eigen bakkerij, eigen apotheek, eigen kap,
per, eigen artsen, eigen ziekenhuis, alles
eigen
Niet één regeering tér wereld zorgt zoo
voor eigen veiligheid en scheidt zich zoo
DE NIEUWE MARGARINE
HET PROCES TEGEN DEN DUSSELDORFER MASSA-MOORDENAAR
In verband met het groote aantal getuigen, dat gehoord moet worden en het groote aan
tal pers-vertegenwoordigers dat verwacht wordt, moet het sensatie-proces tegen den
Dusseldorfer massamoordenaar en brandstichter Peter Kürten in de gymnastiekzaal van
het politiegebouw plaats hebben. Boven: het gebouwbeneden het aanbrengen van de
„beklaagdenbank".
van het volk af als de sowjet-regeering. Het
Kremlin is een bewapende vesting. Op de
muren en in de torens zijn groepen machine
geweren opgesteld, hier en daar licht ge
schut Dag en pacht houden schildwachten
de wacht op de muren.
Overdag kan men door vier poorten in
het Kremlin komen, 's nacht door twee. De
helft dier poorten zijn bestemd voor auto's,
de helft voor voetgangers. Aan alle poorten
staan dubbele schildwachtposten, een bui
len en een binnen de poort Men mag hel
Kremlin slechts binnenkomen of veriaten
met een bijzonder toegangsbewijs. Een der
gelijk doorloopond bewijs hebben de hooge
autoriteiten en zij, die in het Kremlin wo
nen, alle anderen krijgen een bewijs voor
een keer.
Het is niet gemakkelijk een toegangsbe
wijs te krijgen. Meldt men zich zonder dit
aan, dan moet men bij de wacht zijn pa
pieren inleveren en deze telefoneert naai
den persoon, dien men wcnscht te spreken
Als die toestemming geeft wordt een toe
gangsbewijs afgegeven. (Deze maatregelen
worden oo ktoegepast in een aantal andere
gebouwen in Moskou, o.a. in het bureau en
het hotel van de kommunistische interna
tionale. R e d.)
Scherpe controle.
Komt men in de regeeringsgebouwen in
het Kremlin, allereerst het gebouw van den
raad van volkscommissarissen, waarvan op
den koepel steeds de roode vlag waait, 's
nachts verlicht door een reflector, dan moet
men op elke verdieping weer zijn toegangs
bewijs toonen aan een scherp toeziende
wacht. De bescherming van het Kremlin is
in handen vai), een bijzonder corps van de
G. P. Oe.-troepèn.
Alleen de leden der regeering en de aller-
vertrouwdste ambtenaren hebben toegang
tot de bureaux en de zittingszalen van den
raad van volkscommissarissen, de overige
bezoekers moeten in gangen en wachtka
mers op hun beurt wachten. Men is uitge-
nondigd om zijn oordeel te geven over een
bepaalde kwestie en wordt binnengeroepen
door eon secretaris, als de zaak aan de orde
komt. Drie minuten spreektijd, een paar mi
nuten om vragen te beantwoorden, en men
kan weer weggaan.
Natuurlijk moet men daan-oor meestal
uren wachten, en vaak komt men heele-
maal niet aan de beurt De wachtenden
kunnen thee en versnaperingen gebruiken,
schaak spelen en op andere wijze den tijd
verdrijven.
reeds van de kolen-, erts- en houtrijkdom
men van dit nieuw te ontginnen gebied,
I alsof morgen hier een nieuw, geweldig groot
industrieel centrum zal tot stand komen.
Evenwel, al gaat het niet zoo vlug, het
blijkt duidelijk, dat de sowjet-regeering na
het tegenwoordige vijfjarige program vol
strekt niet van plan is het tempo te ver
langzamen, integendeel. Men tracht de
overige wereld en het eigen verleden steeds
meer te overtroeven in omvang, ieder vol
gend project van industrialisatie komt op
breedere basis te staan dan het voorgaande.
HET ANGARA-PROBLEEM
De Angara is een rivier in Siberië, die hel
water van het Baikalmeer doet afvloeien
naar de Jenissei en de Noordelijke IJszee.
Thans stroomt de ricier, voorbij Irkoetsk, dat
een paar uur van het Baikalmeer verwijderd
ligt, geheel door woeste, onbewoonde gebie
den, de Siberische taiga.
Een onderzoek van professor Alexandrof,
den oorspronkelijken ontwerper van Dne-
prostroi, den grooten stuwdam aan de
Dnjepr in Zuid-Rusland, heeft uitgewezen,
dat de Angara bij afdamming op verschil
lende plaatsen in staat is electrische energie
te leveren op een schaal, ca. vier maal zoo
veel als de Dnjepr, dus bijna evenveel als
de Niagara-watervallen. Er is een commis
sie van onderzoek benoemd, en men spreekt
EEN BUITENLANDSCH
CORRESPONDENT UITGEWEZEN
De Moskousche correspondent van d
„Neue Freie Presse" (Weenen) en de „Ber
liner Börsen Courier" is uit Rusland uitge
wezen, omdat hij „leugenachtige berichten
aan zijn bladen had gezonden over
dwongen arbeid in de sowjet-unie".
I-Iet komt er maar op aan, wat men leugen
en waarheid noemt. In ieder geval weken
zijn berichten af van de officieele voorstel
lingen der sowjet-regeering. De positie der
buitenlandsche journalisten wordt wel leuk
geteekend door den Moskouschen corres
pondent van de Berlijnsche Morgenpost,
die in zijn krant schrijft, dat bij het ver
laten van zijn hotel de portier van hem de
mededeeling krijgt, dat zijn papieren open
op tafel liggen en zijn koffer niet op slot
is. zoodat nieuwsgierige spionnen in zijn
afwezigheid geen sloten behoeven stuk te
maken.
Gemengd Nieuws.
EEN AKELIGE VONDST.
Op de spoorlijn nabij het station te
Voorst (Gld.) werd het lijk van een vrouw
gevonden. Of hier een ongeval dan wel
zelfmoord in het spel is valt slechts te ver
moeden. De identiteit van het slachtoffer
kon men nog niet vaststellen.
DE RUITEN VAN DEN KROEGBAAS.
Te Amsterdam is door een kroeghouder
uit de Czaar Peterstraat aangifte gedaan
dat drie ruiten van zijn café zijn vernield
door eenige vechtende personen. Bij deze
vechtpartij hebben twee personen oud resp.
29 en 81 jaar, die door de ruiten waren ge
vallen, zich dusdanig verwond, dat zij per
politieauto naar het Binnengasthuis zijn
vervoerd waar de wonden zijn gehecht.
Daar vandaan zijn zij voor verder onder
zoek naar het bureau teruggebracht
,sA
verzacht de pijn
geneest de wond
Elch wat Wils.
DE PREEKSTOEL IN 'T WOUD
In een diepe inzinking van het Knüll-ee-'
bergte in Hessen, aan den voet van een
berg, op welks helling de schoone Gleisbeek
ontspringt, ligt in de heeilijke omgeving
van groene weiden en welige akkers, om
ring door frissche beken en geurige dennen
wouden. het dom Rudolfshausen.
Menig wandelaar, die in 't prachtige woud
verpoozing zoekt, blijft plots verbaasd staan.
Want onder 't geboomte heeft zijn oog een...
preekstoel ontdekt Wat. zou dat beteeke-
nen? Daar moet natuurlijk een zeldzame
gesohiedenis aan verbonden zijn, en als hij
op informatie uittrekt, hoort hij die dan ook
inderdaad.
Verschillende in 't gebergte verstrooide ge
huchten liggen ver van 't dorp Rudolfshau-
sen af, zoodat vele kinderen, die hier de
school bezoeken, eiken dag een fiksche wan
deling hebben te ma-ken.
In het begin der vorige eeuw gebeurde
het, dat een arme knaap van veertien jaar
op een kouden winterdag op weg zijnde
naar de pastorie, het spoor bijstes raakte
en tot de armen in de sneeuw zakte. Reeds
zeer vermoeid van het waden door de
sneeuw ontbraken hem de krachten om zich
op te werken; zijn toestand was hoogst ge
vaarlijk; nergen in het rond was een men-
schelijk wezen te ontdekken en als er niet
spoedig hulp kwam opdagen, moest de arme
jongen van koude en ellende omkomen.
In dezen grooten nood verhief zich zijn ziel
tot God, die alleen helpen kon. Doordron
gen van de waarheid, neergelegd in het
schoone lied van Paul Gerhard:
Die wolken, lucht en winden
Wijst spoor en loop en baan,
Zal ook wel wegen vinden
Waarlangs uw voet kan gaan
hief hij zijn handen naar den hemel en bad
luid en ernstig met de woorden van den
Psalmist: „Heere, maak mij Uwe wegen be
kend, leer mij Uwe paden".
En zijn vertrouwen werd niet beschaamd.
Op vrij verren afstand van den in nood
verkeerenden knaap, zoodat de een den an
der niet kon zien, was de houtvester van
den graaf van Wallenstein op den bosch-
weg bezig om zich door de sneeuw heen te
werken. Hij hoorde duidelijk het innig
smeekgebed van den knaap, en hoewel hij
hem in het eerst niet zag, riep hij hem van
verre toe goeden moed te houden en begon
terstond alle krachten in te spannen om
hem ter hulp te komen. Het gelukte hem
weldra den jongen te bereiken en met ge-
aar van zijn eigen leven reikte hij hem de
•hand toe en smaakte de voldoening van niet
den knaap den vasten weg weer te bereiken.
Hij geleidde hem verder naar Rudolfshau-
sen, waar de geredde knaap in het huis
van den predikant rust en verkwikking voor
zijn uitgeput lichaam vond.
Door den houtvester kwam het geval ook
ter oore van een man, wiens deelneming
voor den knaap van het hoogste belang zou
worden. Het was niemand minder dan de
graaf van Wallenstein, landheer van den
ganschen omtrek, die op het slot Neuen-
stein verblijf hield en die een rechtschapen,
vroom en menschlievend heer was.
De graaf stelde bij den predikant een on
derzoek in naar den geredden knaap, en
toen hij vernam, dat de jongen zich onder
scheidde door een vluggen geest en grooten
leerlust, liet hij hem eens bij hem op het
slot komen. Hij sprak met hem over ver
schillende zaken en vroeg ten slotte of hij
ook lust zou hebben om predikant te word ?n.
Toen de knaap met opgetogen gelaat „ja"
zeidde. liet de graaf hem eerst eenigen tijd
door den leeraar onderrichten, en zond hem
daarna naar de Latijnsche school te Hera-
feld.
Nadat hij daar zijn studiën volbracht had,
tot groote tevredenheid zijner leeraren, zond
zijn beschermer hem naar de hoogeschool
te Marburg, om in de theologie te studee-
ern en bleef hem met belangstelling gade
slaan en met raad en daad ondersteunen.
Een schoone dag was het voor den edelen
weldoener, toen zijn beschermeling, nu tot
een rijzigen jongeling ontwikkeld, als can-
didoat zijn eerste predikatie in zijn geboor
teplaats hield.
De graaf maakte dezen dag tot een plech-
tigen en indrukwkkeemden dag, niet slechts
voor den jongeling en zijn naaste omgeving,
mara ook voor de verschillende gemeenten
en predikanten uit zijn graafschap.
Op de plaats, waar de knaap eenmaal in
de sneeuw was blijven steken en op zijn vu
rig gebed gered was geworden, liet hij door
denzelfden houtvester, die hem gered had,
een eenvoudig preekgestoelte en een me
nigte Uitplaatsen daaromheen oprichten. Ter
bijwoning dezer merkwaardige godsdienst
oefening, die door den jongen predikant op
deze plaats zou geleid worden, waren alle
predikanten en tal van gemeenteleden uit
den omtrek genoodigd. Hij sprak over din
tekst: „Heere, maak mij Uwe wegen bekend,
leer mij Uwe paden".
De preekstoel in t' woud is er blijven
staan als een gedenkteeken van Gods trouw,
die het geroep Zijner kinderen hoort
Radio Nieuws.
Doncrdng 16 April.
HUIZEN (1875 M.) NCRV. 10 TUdsein. 10—
10.30 Zang door het NCRV.-Dameskoor. 10.30
Tödeein. 10.3011 Korte zlekendienst, te lolden
door Ds. IC van Smeden, Chr. Gerei. Predikant
te Haarlem (Noord). 2 TUdsein. 2—2.16 ..a-
mofoon. 2.15—3.15 Cursus fraaie handwerken,
te geven door Mej. G. Ably, te Hilversum. 3.15
—3.45 Vrouwenhalfuurtje. Leidster; Mevr. J. C.
van Amstel—van Löben Seis, te Ouderkerk a.
d. Amstel. Spreker: Oe heer P. G. Schreuder.
Onderwerp: „De ontwikkeling van het fcpreken"
3.45 Verzorging van den zender. 4 TUdsein.
45 Ziekenuurtje te lelden door Ds. H. van
Elskamp. Gerei. Predikant te Groningen. Mu-
lkale medewerking verleenen de heer J H
Seinvoort. te Hilversum. Onderwerp ^.He^ina-
ken van een lampekapje". (Op verzoek). 5.45
6.15 Plano-recitai door den heer Joh. Veen-
schreuder. te Amsterdam. 6.15—6.30 Uramoroon
6.306.45 Cursus knippen en stofversieren. o
rer; „Het broeden en opfokken
versum. 7.157.30 Spreker namens de Neu. Chr.
Rels-Vereenlglng. De heer N. Schenkman, te
Amsterdam, lid van het Hoofdbestuur dezer
Vereeniging. Onderwerp „Naar Thtlrlngen. Len
gebeurtenis ln het leven der Ned. Chr. Rels-
Vereenlglng". 7.307.45 Polltleberlc
8 Gramofoon. 8 TUdsein. 8—10.20
geven door de Stafmuziek van het 6e Regiment
Infanterie te Breda, onder leiding van Louis
de Morée. Spr. de heer A. Brom Jr.. te Utrecht
Secr. Centr. Muziek-Lltteratuur Fonds. Onder-
werp; „Uit de geschiedenis van den orgel
bouw" (I.) 10.20—10.30 Persberichten van Vas
Dlas te Amsterdam. 10.3011.30 Gramoofon.
HUIZEN (1S75 M.) KRO. S—'J.1S Morgencon
cert. 11—11.30 Gramofoon. 11.30—12 Godrdlen-
atlg halfuurtje. 12 TUdsein. 12.01—13.15 Politie
berichten 12.151.46 Lunchmuslek door uet
2.303 Rustpoc
sche les voor gevorderden. 7.308 Sportpraatje.
8 TUdsein. 8.01—8.15 Gramofoon. S.lo—10.U
Aansl. Concertgeb. te Amsterdam. 10.1510.39
Nieuwsberichten. 10.3011.16 Gedichtjes, 11.15
12 Gramofoon. 12 Sluiting.
NIEUWE AVONTUREN VAN MIJNHEER PIMPELMANS
11
Om gauw de pijn wat te kalmeeren,
Besluit hij zalf er aan te smeren;
Hij pakt een tube uit de kast,
Maar plakt meteen zijn lippen vast;
De stakker wist niet, wat hij deed,
En had een tubekitlijm beet
En bij het rijzen van de maan
Belt bevend Jan de melkboer aan;
Maar ach, als Mijntje opendoet,
Wordt hij er bleek van om zijn „toet";
Hij neemt de beenen, als hij ziet
Wat van haar schoonheid overschiet!
(Wordt Vrijdag vervolgd.)'
FEUILLETON
Naar het Engelsch van
EVELYN EVERETT—GREEN
Door J. VAN ZUYLEN
HOOFDSTUK XII
Beatrice ontvangt Port Ferrars
„Tk !beb wealkolijk een gevoel, alsof ik
iets voor ad diie goede menschen moet doen
en ze het van mij verwachten", zei Bea-
1 trioe ernstig.
Louise en haar broeder en Erica begon
nen te lachen. Ondier elkaar wairen ze ge-
woon te zeggen, dat Beatrice nooit vier-en-
twintig uur kon buiten het ontwen-pen van
een of einder niieuw plan
„Het schijnt me toe, dat u iet6 voor som
mige mensohen doet, goed of slecht, en
dat wel eiken dag en heel den dag," merk
te Raphael op. „Wat hebt u vandaag weer
in uw hoofd gebaald?"
„Ik heb nu eens niet aan de armen ge
dacht," antwoordde Beatrice, met een blik
ven vroolijk protest naar haar vrienden,
want ze wist heel goed wat dezen dachten,
en ze \va6 er zich van bewust, dat men het
I zóó beschouwde, dat ze gevaar liep haar
bemoeiingen met haar protégés te over
drijven. „Ik denk nu aam aü dii-e menschen
die ons hebben uitgenoodigd aan hun
groote diiners, hun tuin partijen er. muziek
avondjes. Ze zullen iets terug verwachten,
en in dat opzicht heb iik niets gedaan. Ik
heb 't te druk gehad, om er over te denken.
Lieve mensohen, geef me eens raad 1 Wat
zuilen we doen, om de gastvrijheid te ver-
geilden, ddie we genoten hebben?"
„Je zou een tuin-partijtje kunnen geven
zooa'ls de anderen, dunkt me," zei Louise,
maar Beatrice trok een pruillip je en trok
de schouders op met een gebaar van tegen
zin.
„Zooals de anderen! Dat is juist het
engste Ik houd niets van de diingen te doen
zooails anderen. Ik wil graag een nieuwe
lijn voor mezelf uitstippelen. Ik heb een
reputatie op te houden, Louise!" vervolgde
ze, met een vroolijk laohje; „jé weet, dat
ik hier gevierd ben als een excentrieke of
een enthousiaste dadelijk na mijn aan
komst bier, en als je eenmaal een repu
tatie gekregen hebt, moet je daar ook naar
leven. Ik wil niet doen zooails anderen; ik
vviil liever, diat ze doen zooails ik.'
„Dam zullen ze op een schitterende en
flinke manier gedaan moeten worden," zei
Raphael, terwijl zijn oogen glinsterden van
genoegen, niet geheel vrij van critiek;
maar het was juist die kunst vam critisee-
ren, welke Beatrice zoo aantrok, en die een
pikante zijde aam haar vriendschap met
I Raphael gaf. diie er a.nders aam zou hebben
ontbroken Zij was gewoon, dat men haar
j meaning -volgde. En om nu op vriendschap
pelijken en intiemen voet te staan met een
mam, die liaa,r kon bewonderen en waar-
deeren zonder als een geblinddoekte te
worden geleid, was een pikante ervaring,
en haar inniige liefde voor waarheid en op
rechtheid maakten haar dubbel blij, dat zo
zou worden gezien zooa'ls ze was door
1 iemrmd, w'ens vvede opinie zij gaarne
wilde winnen. Ze wensohte, dat Raphaels
oogen niet zouden verdonkerd worden door
het onbestemde vam wat ze zagen. Als hij
haar ooit zou liefhebben moest het zijn om
wat ze werkelijk was, niiet om wat zijn
ec'gen verbeelding hem had voorgespiegeld.
Het wa6 niiet noodig voor een man, te ge-
looven dat hij het volmaakte had gevon
den, ail vorens hij zijn hairt weggaf. Hij zou
veeleer dies te oprechter liefhebben, wan
neer hij geen sprong in het duister had ge
daan. Beatrice wist heel goed dat zij geen
volmaakte vrouw was, en ze had er geen
behoefte aan, daarvoor te worden aange
zien. Ze zou nöet gaarne wi'l'len, dat er
eenige desillusie was, als ze eenmaal de
plaats ininam, die niets meer kon veran
deren, wanneer eenmaal haar leven door
den onbreekbairen keten zou verbonden zijn
aan dat van een ander, hetzij diit Raphael
F.verard of iemand anders ware.
„Is dat vleierij?" vroeg ze, hem aanzien
de met schitterende oogen, „of alleen een
van dóe dubbelzinnige complimenten, waar
in u zoo uitblinkt? Louise, ik geloof niet,
dat je je broer hebt onderwezen im de be
scheidenheid en vriendelijkheid, waarin je
zelf zoo uitmunt! Hij kam heel scherp zijn,
als hij will."
„Zoo? Nu, dam staat het aan jou om hem
te 6t,ra.ifen, of althans om hem beter te
onderrichten. Maar wat nu je feestelijk
onthaal betreft, waarom zou het niet iets
schitterende en flinks zijn? Je wilt im
mers een nieuwe lijn uitstippelen?"
„Ja, maar ik heb geen goede denkbeel
den. Het Is zon moeilijk, om origineel te
zijn. Wie weet iets te verzinnen, dat niet
all te barnaa,l en afgezaagd is?"
„Dat is stenig niet gemakkelijk; maar
Icten we de zaak eens eer6t wat nauwkeu
riger bezien Zou je de ontvangst blmmens-
huds oif buiten willen houden?"
„Wat het beste zou zijm. Binnen zou het
veiligst zijn, voor een natten zomer zooails
deze; maar ails we iets aanxtigs konden be
denken voor bulten, zouden we de elemen
ten maar moeten trotseeren. lm Augustus
mag je toch op een beetje goed weer reke
nen, en het kaïn dam '6 avonds in den mene
schijn heel mooi wezen, zelfs al regent het
ovendag; en, me dunkt, de avonden zijn
dan ook het warmst. Zou een garden-partij
bij maanlicht iets nieuws zijn? Wat dunkt
jullie? En zouden ze allemaal komen?"
„De jonge lui zeker wel, reken daar maar
op! aai- wat zou u zeggen als de tuinen
's avonds giormo verlicht werden en het
eindigde met het afsteken vam een vuur
werk?" opperde Raphael. „l)at zou wel iets
nieuws voor deze streek zijn, want het s
een te kostbare wijze van ontvangst, om
afgezaagd te worden. Natuurlijk zouden de
koeten voor u geen beletsel zijm!"
Beatrice was zeer ingenomen met hel
denkbeeld.
„We zullen het huis en de tuinen allebei
i'lumimeeren", riep ze. „en we zullen van
Highferrars dien tijd sprookjesland maken
„De gasten zullen gemaskerd mogen ko
men, ais ze daar de voorkeur aan geven,
en ze kunnen zich dan zoo warm kleeden,
al6 ze zelf willen Natuurlijk zullen we eeon
gemaskerd co&tuum verplichtend stellen
Dat is een prachtig idee van u, mijnbeer
Everard! We zullen een heele massa klei
ne, gekeurde lampjes aanleggen, en de
vijver en de fomteim zullen we ook verlich
ten, en het huis zal één massa vam bloemen
en gekleurde lampjes zijn. Het zal het leuk
ste feest wezen, dat Port Fer-rams ooit ge
zien heeft, en de heele buurt zal wo-okm
uitgenoodlgd. Erica, kijk niet zoo ernstig;
je zult net zoo goed ale ilk voor gastvrouw
moeten spelen. Ben je veaschriikt door de
pracht vam het idee?"
Erica lachte.
„Ik ben nu bezig te leeren om over niets
meer te 6ohri'kken. Me dunkt, het zal ge
weldig leuk zijm, maar er zal heel wat
moeite en overleg voor noodig zijm, en het
zad je een klein fortuin kosten, Beatrice."
„Ja, maar ik moet toch iets d<«en. L)e
mensohen zijn zoo vriendelijk en voorko
mend voor me geweest, en dit zal de zaak
jes wat im evenwicht brengen en een on
eindige reeks vam moeilijkt-ieden voorko
men. Het is bijna onmogelijk voor twee
vrouwen als wij, om diners te geven, en
ddt plan is bewonderenswaardig. We zul
len ailles vam buiten laten komen, en ons
bepalen tot de taak om de menschen te
helpen zich te am usee ren, en te zorgen, dat
alles zoo goed mogelijk verloopt We zul
len een beioep doen op uw medewerking.
Sir Raphael. En'Louise, zou je denken, dat
je voor ons p lei zier nu eens een uitzonde
ring zou kunnen maken en uit je isolement
willen uitbreken, om ons ook te helpen
Maar Louise schudde zachtjes het hi>ofd.
Ze was nog nergens geweekt sedert haar
ooms dood. ofsohoon haar broer wel vrij
was uitgegaan, en kennismaking had aan
geknoopt of die vernieuwd met de omrin
gende buren en vrienden Zij zelf had er
geen behoefte aan gevoeld menschen te
zion en ze had een tegenzin zich in gezel
schap te bewegen, wamt ze miste haar ooru
dde als een vader voor haar geweest was
en ze schrok er voor terug, zonder hem d"
menschen te ziien, die ze gewoon was ge
weest steeds in zijn gezelschap te ontmoe
ten.
„Je zult me niet werkelijk noodig heb
ben," antwoordde ze. „Je bent best iin staat
alles zelf te bedisselen. Als je hulp noodig
h-ebt, dam is Raphael tot je beschikking en
Jill zal ook graag helpen, behalve nog de
Proef. En ik hoorde, dat hun broeder, de
zeemam, spoedig thuis verwacht werd. Dat
zou een mooie aan winst zijn."
„Ik moet er met hen over praten. Ik houd
er vam, vee! menschen te hebben die heipen
en ze zullen er allemaal pleizier in hebben
We moeten ook iets voor de kinderen do-n
Ik verwacht nnet dat Ds. en Mevrouw Keitb
hun kroost zullen laten gaan noax een par»
rijtje voor grooteren, zooal6 de bedoeling
is. Ik zal haar vragen, maar zij is nogal
streng im haar opvattingen, ofschoon zacht
•n alles. Ik ben nieuwsgierig wat we voor
de kinderen zouden kunnen doen. Ik zou
voor hen ook :ets nieuws en origineels wil
len hebben. Sir Raphael, hebt u niet nog
meer vam dóe schitterende kleeén?"
„Laat een beestenspel komen!" riep
officier, op een toon ttieschon emrt en
scherts. „Er is niets, dat dem jongelui meer
vermaak geeft dam leeuwen en tijgets, en
tamme olifanten, die kunstjec doen, of
springende paaixien. Het zou makkelijk ge
schikt kunnen worden; en een tent in het
groote weideveld zou al uw gasten mak
kelijk kunnen bevatten."
Beatrice klapte im de handen.
„Dat moet het zijn! Wat bent u toch eet)
i kapitale man. vol origineele ideeën Air er
tets is. waar ik van houd. dan is het van
'een menagerie. Ik za! er dadelijk over
schrijven. Wat ben ik dankbaar voor dat
•dee! A!s we nu maar mooi weer treffen,
zullen de mensohen zich kostelijk verma
ken!"
Wordt vervolgd1
