i. ROSSEtf's is de beste KOFFIE
WINTERVACANTIÏ
IN ANDERMATT
Radio Nieuws.
Gemengd Nieuws.
DINSDAG 4 FEBRUARI 1930
DERDE BLAD PAG.
IS 'N ZOMERREISJE WAARD
Voorbereidende ski-oefeninnen in....
den trein
DE EERSTE INDRUK VAN
ANDERMATT
EEN VERMAKELIJKE TAILING PARTY"
MET VEEL SNEEUWRU1TERS
Zoowaar na een halfuurtje waren er al,
die vurig de lange latten reeds begeerden
om in de gangen de schuifbewcging al vast
te maken. Want jo evenwicht ieder oogen-
blik bewaren, een der belangrijkste voor
waarden bij het skieën, leer je nooit beter
dan in een schommelenden trein met een
sn< eid van 90—100 K.M.
En zoo was dus al ongemerkt en nuttig de
oerste dag voorbijgosneld. Den volgenden
morgen reeds vroeg stonden we weer aan 't
groote station „Bundesbahnhof" te Basel, al
len met dezelfde enthousiaste verlangens
winterkoude en zonneglans,
naar sneeuw en ijs.
De treinreis met bestemming Andermatt,
leek in 't begin niet erg hoopvol, 't Ging
door de ovaal groene of vaal bruine dalen
en vlakten van de Jura, waarboven een dik
ke, grauwe wolkenmassa was samengepakt,
terwijl af en toe een fijne motregen staag
omlaag druilde. Doch we waren ook nog
niet waar we wezen moesten.
Na een poosje ontwaarden wc in de verte
eerste sneeuw op de toppen van de Jura,
te zien of mee te maken. Maar zie je, dan nadat de dikke wolkennevel zich had weg-
zou ik mijn zomerreisje er aan moeten ge- j getrokken. Een gejuich ging op. Wat zou
ven, want twee maal de luxe van een bul- Andermatt ons brengen? Volgens de weerbe-
tenlandsch reisje kan ik me nu eenmaal richten moest het goed worden, want voor
niet veroorloven. de Gotthard waren de voorspellingen heden-
Degenen, die zoo redeneeren, zou ik in morgen gunstig, in tegenstelling met ove-
alle ernst willen aanraden: nu geef dan eens rige wintersportoorden. Dus „vol verwach-
uw zomerreisje er aan voor één keer en ting klopt ons hart
#...en trek naar het land, met zijn wit glinsterende berghellingen en toppen...."
ontvlucht in den winter eens voor een tien-1 Steeds verder ging het, door tunnels en
tal daagjes ons vochtige, lage land en trek j berglandschappen, langs meren en woest
naar het land met zijn wit glinsterende i bruisende beken. Sporadisch was
berghellingen en toppen, waarop de heldere j sneeuw te 1
zonnestralen zoo schitterend teruggekaatst
worden naar het land, waar een teer blau
we hemel zich koepelt over berg en dal. Ik
verzeker U,
het zal U niet berouwen.
Ja, maar, die ellendig lange treinreis in
den winter. Twee dagen ben je alleen reeds
kwijt in die nare trein. Och, dat valt ook
wel wat mee. Wie op een extra uitgave niet
ziet, wel, die reize met de Pullman of de
Rheingold. En wie hoort tegenwoordig niet
de lof bezingen van deze luxe snelverbin-
ding. Maar luxe moet betaald en zoo gezegd,
't kaartje is duur.
Dus we nemen dan maar de gewone trein.
En dan Tie klasse. En als je dan nog met
een gezelschap reist en de goede stemming
zit er wat in, nu, dan laat ik nog maar lie
ver een ander met de Pullman of Rheingold
reizen met haar coupeetjes gelijk deftige sa
lonnetjes.
De tijd vliegt om. voordat je er aan denkt.
Middageten, avondeten, het theehalfuurtje,
't onderbreekt altemaal zoo ongemerkt de
lange reis. Zelfs hebben wij ons gedurende
de treinreis al bij voorbaat
vermaakt met skiën.
Met skiën? Ja, met skiën. Zeker in gedach
ten, zegt ge? Neen, niet in gedachten, maar
met de daad; alleen natuurlijk de lange
houten ontbraken. Een der dames van ons
reisclubie had nl. al gauw een kennisje, in
den zelfden trein meereizend, expert op 't
gebied van skiën, bereid gevonden ons on
derricht te geven in de eerste oefeningen:
de onontbeerlijke vooroefeningen.
Och waarom zou het in den trein niet
kunnen. Je krijgt tegenwoordig al skiles pei
radio. Diepe kniobuiging met de knieën te
gen elkaar, hielen heffen en dergelijke oefe
ningen en dan tien, twintig keer achter el
kaar, voorts oefeningen als rechtervoet 180
graden draaien en plaatsen naast linker
voet en dan toch je evenwicht bewaren,
er eenige
moesten evenwel nog
hooger en weldra werd dan ook de sneeuw
laag geleidelijk dikker. In Göschenen, waar
.vc overstapten op het kabeltje naar Ander
matt, moesten we onze koffers reeds door de
sneeuw slepen. Het vriendelijke zonnetje
was intusschen af en toe komen doorbroken
en overgoot dan het landschap met een be-
too veren de schittering.
Eindelijk stapten wc in Andermatt uit.
O, öle eerste indruk
't Vermakelijke „tailing party".
voor goed gedrongen door dat dichte som
bere waas en het teerste blauw glansde bo
ven ons; een nauw merkbare wind zuchtte
langs ons heen; de nevels waren weggezon
ken in de diepte der groote Schöllenen-
kluft. En daar breidde zich om ons uit een
landschap van zoo'n wonderlijke majes-
tieuze pracht, van zoo'n smettelooze rein
heid, als ik voor dien nimmer aanschouwde.
Die machtige bergketen van den St Gott
hard lag daar voor ons, verblindend wit; en
tegen on tusschen die blinkende bergreuzen
lag het dorpje Andermatt, als verscholen
onder een witte deken.
D4dr te midden van die wonderwereld
zijn onze eerste skioefeningen begonnen
onder leiding van onzen hoogvereerden Ski
lehrer Franz Binet en een week lang heb
ben wc er op ski's geloopen en gegleden
gedoken en gebuiteld.
Doch aan die vermakelijke oefeningen
wijd ik liever een afzonderlijk tweede arti
kel, om dan meteen iets van de s k i s p o r t
in 't algemeen te kunnen mededeelen.
Ik ga u thans nog vertellen, hoe wij onzen
eersten namiddag allergezelligst wisten door
te brengen met
het vermakelijke „tailing partij".
Na de lunch stonden de paarden reeds
volledig aangetuigd voor ons hotel St Gott
hard klaar. Het waren er drie met achter
zich aan een riem vier a vijf kleine rodel-
slcetjes, zooiets als de Hollandsche prik
sleetjes. Ieder zette zich op een sleetje en
op het commando „huuuu..." van de men
ners, daar ging het. Maar o wee! Bij de min
ste zwenking van het paard, slingerden de
sleetjes met het natuurlijke gevolg, dat wie
niet goed oplette, sneeuwruiter werd, wat
trouwens ook de bedoeling van het spel is.
En ja hoor, daar ging reeds nummer één
Onverwachts beet hij in de sneeuw tot groo
te hilariteit van de anderen. Maar al gauw
zat hij weer en voort ging het. Niet lang
echter, want daar lag een tweede en derde
te rollen in de sneeuw. Toen we te Hos-
penthal waren aangekomen moest
de uitgelatenheid even botvieren.
Er ontstond een formeel sneeuwgeveoht;
de losse ballen vlogen door de lucht en ook
moest menig dartel dametje, die al te veel
praats had gehad, even gewasschen worden
De terugtocht vérliep rustiger, we raak
ten blijkbaar aan die grillige zwenkingen al
gewend. Opgewekt kwamen we in ons hotel
weer aan. Voor 't eerst van ons leven had
den we „tailing party" beoefend.
't Was toch een verrukkelijke Zaterdag
middag.
Groningen.
H. TURKSTRA.
MIJN KEIZERLIJKE COLLEGA
PRINSELIJKE UITLATINGEN
DE EERSTE PLICHT VAN
DEN BURGER
(Van onzen Duitschen correspondent).
Aan memoires van mcnschen, die de pu
blicatie daarvan eertijds verre beneden
hun waardigheid geacht zouden hebben,
zijn we de laatste jaren gewend geraak;.
Maast keizer Wilhelm II en keizerin Zita
kan men tallooze mannen en vrouwen
van naam noemen, die met ol zonder ta
lent gepoogd hebben, om de wereld van
hun goede bedoelingen te overtuigen. Juist
dezer dagen ontving ik een lijvig boek, ge
titeld
„Mijn leven"
door Leo Trotzki tijdens zijn ballingschap
met vaardige pen geschreven (S. Fischer
Verlag, Berlin) en het einde van deze le
vensbeschrijvingen is vooralsnog niet te
overzien. Het moet, dunkt mij, voor men-
sohen, die hun glanstijd overleefd hebben,
loonend werk wezen, om alles, wat ze be
oogden en bereikten in de branding onzer
samenleving later, in de stiJte van baJIing-
soha-p en binnenkamer, uit te werken en in
boekvorm de wereld in te zenden. Allicht
zaJ dan op hun doen en laten vaak een
ander licht vallen, zal men hierdoor ge
noodzaakt worden, ora een tot dusver ge
koesterde opvatting te wijzigen. Voor den
lateren gesohiedsohrljver zulilen al deze
boeken tesaam materiaal vormen, geschikt,
om een objectief beeld te scheppen van hel
vele en het vreeselijke, wat velen onzer
van dichtbij moesten beleven en door
worstelen.
Als-iéts nieuw© doet mij echter het feit
aan,' dait een keizerlijke prins in een dood
gewone krant gaat schrijven, min of meer
dus, toetreedt tot het gehate gilde der
journalisten. Ik hield oip "t oogenblik de
zer eigenaardig aandoende ontdekking mijn
briilleglazen voor beslagen, wisohte ze ste
vig af en La6 't nogmaals-
„Sanssouci,"
door August Wilhelm, Prins van Pruisen.
Aan welk orgaan viel deze eer tebeurt?
Aan Hitler's Völkischen Beobaahter", het
te München verschijnende hoofdorgaan der
nationaal-socialiaten. De hiertoe behooren-
de Illustratie heet „IIlustrierster Becbach-
ter", brengt elke week van Hitler's hand
een algemeen overzicht onder den sa,am-
vattenden titel „Politiek der week" en
naast de gebruikelijke foto's in het num
mer van 25 Jan. 1930 het eerste artikel van
's keizers derden zoon, die in Potsdam, op
de historisohe villa Liegnitz woonachtig
is.
In tegenstelling tot de prinsen Adalbert
en Oscar hoort men 's keizers tweeden zoon
prins Eiitel Fritz en diens broeder August
Wiilhelm door goede vrienden meestal
Auwi genaamd vaak noemen. Bij mili
taire feesten kan men den eerste,'bij an-
don tweeden
vroegere gene-
als of hoogwaardigheiidsbekleaders uit
den keizerlijken tijd te overlijden, worrit
er in monarchistische kringen het een of
ander jubileum gevierd, dan wordt van
Doorn uit aangegeven, welke prins den
keizerlijken vader beeft te vertegenwoordi
gen. Prins August Wilhelm werd voorts
lid van den Staalhelm, marcheert in de
gebruikelijke uniform geregeld mee en
toonde den laal&ten tijd veel belangstelling
voor het Hakenkruis. Het wil mij toe
schijnen, dat bij zijn groeiende
HUIZUN 12U8
1U71 -M.) tültoL
belangstelling voor Hittler 'eert. iu.au Tuaaeiu. iu.öo—n Korte z,ic,*.e.iditnst
en diens partij thans in journalistieken auvèi»umf ii—li.óTiiiumuiufa-11. i u—£3 o
vorm wil toonen en de redactie van het «aniioinuimjeapeJiiiri euoi oen neer al jp. Jur-
geillustreerde blad begroette diens entree 1iaee"8'HteH"r}namiUnI''iou"i'a^2u^Vd0dk'
in de journalistiek als volgt; |jr., eei'io- Mevr. 'a. a. V ci. Herat—iiieenrode,
„Al naar wij in de Nationaal-Socialieti- piano. z 'rudsein. z— z.n, Kerkte geuecite vun net
sohe beweging den gemeensohappeiijken ^"y2;rtcJtorZlir00ae^oer U>u£ de^uyirer"
bodem voorbereid hebben voor alle vrij- yto01; méj. «ie u'euie, piano. 2.40—3,15 Hezen
heidilievende Duitsohers, die van goeden van chr. Lectuur uuoi 'ak-j. ai. weniink. te hu-
wil-le zijn, om 't even of zij uit de hut van f1*—4-*5. v r v,° f 4 1 6
een daglooner Of uit een vorstenhuis kn- door dêu «er j*. v»n Neer"en, Ho old der tfhr.
men, zoo is het ook een genoegdoening schooi te fieezana (N.-h z'ung: Mevr. vaii
voor de redactie van den „Illustrierten Neerden—Ongein, Huveraum. i-iano: ae heer l.
Beobachter", om in de ruimte van dit blad j artaer^T krait CziMe Künsburg onderwenT:
alle Duitsohers aan 't woord te laten, die 1 „Het forcèeren van' boibioemen". ö'.sü— imo Vuz
de beteekenis van onzen Strijd tegon het I L>ia«: Koersen. B.4U—7.4U UuiBUBaen te geven door
Joodsche monopool inzake de geil lus- Arnh^m^e'ta^io cu^b'us CEieetrót^'ünTêkA'7 10
treerd-e pers weten te waardeeren en ons,_7 40 Cursus statische berekeningen, liü—s! 10
in dezen Strijd willen Steunen. Wij ver-Spreker: dc- heer W. J. van Schelven. te Zierik-
heugen ons derhalve in 't bijzon/der, da t zee- Onderwerp: ..lets over graslanden over net
Prins August Wiilhelm van Pruisen aan |uAgenndoor den°'Voorzitter der N.aR.v?e.Mr."li
onze uitnoodiging, om een artikel over v d. Dcute. te Bcnnekom. s.to—11 uitzcndavond
Sanssouci te schrijven, gevolg heeft ge- [Sprekers namens het Ned. L5übelgenootschap te
fAVpn Amsterdum: trof. L>r. F. w. Urosheide. Huog-
gevtn. leeraar aan de Vrije Universiteit te Amsterdam.
Het artikel van mijn keizerlijken collega j Onderwerp: ..Oude en nieuwe vertaling .an den
is fraai geïllustreerd met kieken van i Bübei". us. d. Crommeiin. Zendingsdirector, te
„Sanssouoi", de „Oranigerie", 't „Neue Pa
lais" en de „I-Iistorisdhe Mtihle".
De volgende
prinselijke uitlatingen
mogen aan dito lezenswaardig artikel ont
leend zijn:
„Wij nakomelingen, weten, dat er andere
dingen zijn a-ls Sanssouci, welke dezen mnn
roem en den bijnaam „de Groote" verleend Radio klndernoorzuns. 0naai
hebben, dingen, welke ons juist in dagen {^a^°^or Egbert Veem"ïoelicbti
van ailgemeene vernedering naar den tijd sehmidt. 05.3u Lezing door l. h
doen opzien, toeil de staatsbestuurder het J De openbare Jjed rijven, tarieven ei
woord vond en in daden omzette: „liet is —eCA1
beter, dat één mensch lijdt, dan dat 't gan-
sobe volk te gronde gaat".
„Sanssouci" is een begrip geworden, dat
ik moeilijk in woorden kan saam va tien,
daar het equivalent is met „vaderland, kin
derjaren, ouderlijk huis".
„Op de terrassen van het eigenlijk Sans-
bevindt zich het graf van 's konings
hilversum (is78 1
10—10.15 Morgenwjj-
het AVRO-Trlo. 2—3
I Naaicursus. 4—4.30
ultge-
vele dui-
INGEZONDEN MEDEDEEUNG.
de re officieele gelegenheden
gadeslaan. Komt een der vn
8.01—10.30 Fransche avond. Toon iel. muziek en
zang Daarna Voortzetting concert. 10 Persber,
10.30 Oramofoonmuzlek 12 Sluiting.
SLUITING VAN DEN BRITSCH-
INDISCHEN ZENDER.
De Radio-zender in Britsch-Indië zal eind
lievelingshonden en daarnaast wilde hij Februari gesloten worden wegens geldgebrek,
zijn eigen laatste rustplaats hebben. Zijn Slechts 9000 betaaldvergunningen voor het
opvolger en neef Friedrich Wilhelm II, liet Lebben van een racio-or.tv-Jger zijn uitgege-
hem edhter naast den sol daten koning, ven in dit land met 320 miLiocn inwoners en
Friedridh Wilhelm I, zijn vader, in het fa- er zijn veel meer dn- f'COO racLo-ontvangtoe-
miliegrai der Soldaten- of Garnizoenskerk j stellen in gebruik. Men hoopt, dat het gou-
ter aarde bestellen. vernement den zender zal overnemen. Het
„Onder don invloed van indrukken, door beshrt den zender op te heffen alarmeert i
hem in Holland en WestfaJen opgedaan, tuur!ijk den radiohandel, die
werd door arohiteoten Büring, Manger en zenden voorraad heeft,
von Gontard ün de jaren 1763—1769 met een
nieuwen bouw begonnen, het latere Neue
Palais, dat oogensohijnlijk bedoeld was om
de beteekenis van den nieuwen Prui6ischen
staat weer te geven tevens om 's koning's
vijanden inzake diens schulden zand in üe
oogen te strooien. De koning zelf typeerde
dut slot eens als „fanfaronade". Gontard
bouwde later ook den Antieken Tempel,
waar Frederik de Groote zijn verzameling
munten tentoonstelde. Later heeft hier mijn
Moeder haar laatste rustplaats gevonden,
dacht In de nabijheid van baar gelukkige,
maar ook van de zware uren der ineen
storting van de keizerlijke régime. Dit was
haar eigen wensch. Velon van ons volk
weten, hoe dit trouwe Duitsohe moederhart
door chn nood van ons volk im de verban-
niing werd gebroken.
„Een rr kometóng van den architect von
Gontard was onze leerineest r en in voor
beeldige trouw volgde deze mijn ouders
ook in hun ongeluk.
„Tijdens de regeerlng van mijn vader
werden de parken niet slechts met groote
piëteit verzorgd, door aanplantinigcn ver
fraaid, maar ook een lioveLingsproject van
Frledrioh Wilhelm IV, werd doorgezet: de
verbinding der Grangerie met het overige
r V/rijf Uw
pijnlijke spieren
V en stramme gewrichten, verdrijf 'I
1 die afmattende pijnen van rheu-
1 maliek en spit met de beroemde i
AKKER'.
kloosterbalsem
DE KLEINSTE GEMEENTE
Do kleinste gemeente van ons land is Hem
men bij Zetten (Gld.). Zij telt 211 zielen. Op
odeze miniatuur-gemeente volgt Katwoude
park. door het zoogenaamde Jubileums- i bij Monnikendam (N.-H.), dat het vorig jaar
terras van 1913. 1 van 228 zielen tot 224 terugliep.
„Wellicht zou Frederik de Groote, wan- j
nter hli kon terupzifn op Pots-iomi, thnlwsrnrp™p«rr5
do be\es!iging constr.feeren. van wat hij i VERVALS^HTE SCaEEREIESJES
1777 neerschreef: „Wanneer een onzer voor- j Te Amsterdam zijn bij een winkelier in de
vaderen zou terugkeeren in deze wereld,Eerste van Swindenstraat 30.000 vervalsahte
dan zou hij alles veranderd vinden. Vele Gilette-scheermesjes in beslag genomen. Ze
dingen ten goede. Maar wellicht zou hij waren in Duitschland vervaardigd,
niet de Duitache trouw meer vinden, waar-1
KINDERVERLAMMING.
op onze voorouders zich beroemden".
Maar stellig zou hij 'ons net. eender mis
zijn tijdgenootem toeroepen: „Het is de
eerste ptiaht van den burger, zijn vader
land te dienen!"
Berlijn-
EEN BROODOORLOG
Te Wemeldinge (Z.) werd door een paar
ingezetenen brood aangevoerd uit Goes en
aan het publiek verkocht voor 37 cent per
vierponder. De bakkers lieten dit niet op
zich zitten en bedienden hun klanten voor
35 cent per vierpond. Alzoo een afslag van
11 cent in enkele dagen, want de algemee-
ne prijs was 46 cent.
BAGGERMOLEN GEZONKEN.
Te Sliedrecht is in de haven door onbe
kende oorzaak gezonken de groote bagger
molen „Merwede", eigendom der firma L.
Volker A.Zn., aannemer te Sliedrecht. Er
hadden geen persoonlijke ongelukken plaats.
MISLUKTE INBRAAK.
Te Enkhuizen is in den nacht van Zater
dag op Zondag ingebroken in de kantoren
van het gemeentelijk gas- en electriciteits-
bedrijf. Men heeft getracht de kluis in het
kantoor te forceeren, doch zonder succes.
De kantoren werden geheel doorzocht, maar
er wordt niets vermist. Enkele personen zijn
reeds door de politie gehoord.
INGEZONDEN MEDEDEELING
FEUILLETON
ZIJN LEVEN VERLIEST
Door T. P RIKSEN
(IS
„Is het al zoo Iaat?" vroeg Van Eekeren
verwonderd, toen Mien met de koffie het
kantoor binnentrad.
Ze had niet aanstonds gelegenheid te
antwoorden. Allereerst werd haar aandacht
gevraagd voor het neerzetten van het blad
op het bureau, hetgeen nogal eenige vaar
digheid vereischte, omdat de lessenaar over
dokt was met papieren en opgerolde teeke-
ningen. Daarna vroeg zij:
„Was er zooveel werk aan den winkel,
dat de tijd zoo is omgevlogen?"
Maar deze vraag prikkelde Van Eekeren.
„Al was er nog zooveel werk te verrich
ten." viel hij uit, „dacht je dan, dat ik er
lust in zou hebben? Ik kan er immers mijn
gedachten niet bij bepalen. Telkens wan
neer ik aan d>e geschiedenis met Wim denk
en ik Ds. de Boer hier weer tegenover me
zie zitten, is alle idee om te werken weg
zou ik den boel er wel zon bii wil'en """r
smiiten. W.-t heh ik niet aan Wim t*n
koste ge'egd. wat h 'b ik hem niet doen en-
nieten, en dan zéë te worden behandeld'
't Is meer dan ik verdragen kan, maar ook
meer dan ik verdragen will"
„Maar je moet van die idee afstnnpen,
alsof Wim je met voorbedachten rade heeft
willen grieven," wierp zijn vrouw hiertegen
in. „Dat heb ik je gisteravond ook al ge
zegd. Ik beschouw het eenvoudig zoo, dat
Wim op een dwaalspoor is geraakt, hetgeen
mede hieraan te wijten is, dat wij (ze vona
het verstandiger, om in het meervoud te
spreken) hem te veel vrijheid hebben gela
ten. Maar het staat voor mij volstrekt nog
niet vast, dat Wim door een beleidvol op
reden niet van den verkeerden weg zou
'n terug te voeren."
©ogenschijnlijk leek Mien volmaakt kalm,
toen zij dit antwoord gaf, maar het was
alleen de sterke begeerte, haar man zoo mo
gelijk op het laatste oogenblik nog to over
tuigen, welke haar deze zelfbeheersching
gai. Indien Van Eekeren niet zoo met zich
zelf was bozig geweest, zou hij wel hemerki
hebben, dat de kalmte van zijn vrouw
slechts schijnbaar was. Ze had geen rust,
om znoals ze anders deed enkele oogeu
blikken, terwijl Van Eekeren zijn koffie
dronk, te gaan zitten, maar was onder het
jspreken blijven staan, met de armen op den
opstand van het bureau geleund. Gelukkig
maar, dat haar geloof in de mogelijkheid,
om Van Eekeren tot haar zienswijze te be-
keoren. niet heel groot was.
„Dacht je dan soms, dat ik ook maar een
oogenblik van plan was, om streks met
zoon'ief een comnromis te sluiten, hij wat
m ik wat?" Uit den toon. waarop dit ge-
Tf.fvri erd, viel voldoende af te leiden in
voU.-r-. -fcmm'ng Van Piekeren verk°erde.
„Ik 'n -M "Uren, dat de nacht wellicht
"en wijzigM.c in je plan tpn opzichte van
Wim zon hebben teweeg gebracht."
j „Zeker om te doen alsof er niets gebeurd
Mlen werd boos, want weer bemerkte zij,
zooals ze zoo dikwijls reeds had ervaren,
dat het eigenlijk onmogelijk was met Van
Eekeren over dit onderwerp te redeneeren
Waarom trouwens dit gesprek voort te zet
ten? Ze had thans de overtuiging, dat ze
voor een verloren zaak streed. Maar on
danks dit gevoel waagde ze nog een poging
j en, hoewel het haar moeite kostte haar
I drift to onderdrukken, antwoordde ze:
|d
'gen Wim zoudt zwijgen. Maar dit vraag ik
en ik heb recht dat te doen, dat je met ver
stand zult te werk gaan, dat je je niet zult
laten leiden door je boosheid over de in
menging van Ds. de Boer, dat je bij je be
straffing zoult bedenken, dat het niet gaat
om jon eer, maar om te trachten Wim voor
verder afdwalen te behoeden!"
1 Deze aanval kwam zoo onverwacht, dat
'Van Rokeren, wat hem zelden gebeurde,
naar zijn antwoord moest zoeken. Dat was
jniet Mien, zooals hij haar kende, tegen hem
opziende, zich bij zijn oordeel aanpassend,
I moeilijkheden vermijdende.
Mien bemerkte, dat zij indruk had ge-
i maakt en zonder Van Eekeren tijd te la-
jten om te antwoorden, ging zij voort:
,..Te bent verwonderd, dat ik zoo tot je
'snreek? Maar vergeet niet, dat er genzen
zijn. Gisteravond heb ik getracht je met
kalmte van meening te doen verenderen en
het heeft niets geholpen, en of ik nu resul-
jtnal zal hereiken, ik betwijfel he' zeer Dat
is thans nok niet miin bedoeling meer, al
thans niet in dp eerste plaats. Wil iii op
I je eigen gekozen weg voortgaan en Wirri
Jin het verderf storten
Van Kekeren schudde het hoofd. „Dat zal
Iniet gebeuren," meende hij.
„Ik zeg je: in het verderf storten," ver
volgde Mie», zonder zich door de merkwaar
digo kalmte van haar man van streek te
laten brengen, ,ga je gang ik kan je niet
tegenhouden. Maar weet dit, dat je mij la
ter nooit kunt verwijten, dat ik jo niet vol
doende heb gewaarschuwd. Ik hèb je ge-
waarschuwd, krasser dan ik ooit had ge-
I dacht het te kunnen doen. Weet je, wat het
I verschil tusschen ons is? Bij jou gaat 't om
je zelf en bij mij gaat het om Wim! Dat is
het! En vergeet ten slotte dit niet: de leid
sels aan te trekken bij een paard, dat op
hol is, is niet voldoende. Er moet meer ge
beuren!"
Sarcastisch lachend, zooals Van Eekeren
dat kon doen, wanneer het hem aan argu
menten ontbrak en hij toch zijn nederlaag
,niet wilde erkennen, had Van Eekeren ziin
vrouw aangehoord. Irriteerend kalm ant-
woorddo hij nu:
i „Wat heh je je druk gemaakt! En nu
denk je zeker heel wat te hebben bereikt?
j Laat mij dan nu ook eens iets mogen zeg-
igcn. Je kent het spreekwoord van de zach-
j te heelmeesters. Welnu, dhi meen ik in dit
geval te moeten toepassen. Wanneer Wim
I dadelijk nf straks komt, zal ik. vóór ik hem
naar jé toe laat gaan. met hem spreken,
zoo kalm. als ik dat nu doe. Wil hij zich
onderwerpen, dan zal ik hem niet te zwaai
aanrekenen, wat geschied is Maar hukken
zél hii. T.aat het waar zijn dat hem te vee
vriiheid is ?"laten. 't is nooit te laat om
die fonl te hpretellen F,n laaf ons Pr nu
n'et lancer n\er snreken. want dat dient
nergens voor. .Tc hebt nu mijn program ge
jhoord, daarin kan niets of niemand veran-
jdoring brengen!"
J Dat gevoelde Mien ook wel. Daarom zet
te ze het leoge kopje op het presenteer
blaadje en zonder verder iets te zeggen,
ging ze heen. Trouwens, ze had de grens
van haar uithoudingsvermogen bereikt.
Slechts met moeite weerhield ze haar tra
nen. Opnieuw gevoelde ze de volle zwaarte
van don angst voor wat komen ging.
Zoo bereikte zij de huiskamer. Maar was
dan nergens uitkomst te zien, één weg bleef
open: de weg naar boven. Uit het geprangd
gemoed steeg het stille gebed des verdruk
ten. Doch het was het gebed van een, die
den hemel als vaai koper ziet.
Toen Van Eekeren ruim een half uui
later Wim het huis zag naderen, stond hij
op om de deur te openen, welke van uit
den winkel toegang gaf tot de trap naar de
woonvertrekken, ten einde zijn zoon op te
wachten, die met den huissleutel de voor
deur openend, klaarblijkelijk van plan was
rechtstreeks naar boven te gaan.
„Wim, voor je naar boven gaat, wil ik
je eerst spreken, kom dus even op kantoor,
wil je?"
De aangesprokene keek even verwonderd
op. doch erg verbaasd was hij toch niet.
Het gebeurde wel meer, dat zijn vader po
pelde van ongeduld; om hem in kennis te
stellen van een opdracht, welke tijdens zijn
afwezigheid was gekomen. Alleen maar, wat
was vaders snreken nf"ei"e»pr> nffi
zoo geheel anders dan gewoon! Maar nieuws
gierig naar wat er komen zou. zonder eeni
ge tegenwerping te maken, volgde Wim zijn
vader.
Deze sloof zorgvuldig de deur van het
kantnor achter hem én een stoel bijschui
vend, zei de hij
„Ga zitten, jongen, je zult wel uitgeput
Wim wist niet goed wat te antwoorden.
Meende zijn vader deze zorgzaamheid, of
hadden zijn woorden een andere beteekenis?
Na eenige aarzeling, inmiddels van den
aangeboden stoel gebruik makend, ant
woordde hij:
I „Kom vader, zóó oud ben ik toch niet.
En dan een vermoeiende reis. 'k Wilde wel,
dat ik het altijd zoo gemakkelijk had als
dezen keer. 'k Heb zelden zoo vlot gewerkt.
Zcoals u weet, ligt de fabriek van Laarman
een heel eind huiten Utrecht en hij heeft
j mij, telkens als ik er moest zijn, met zijn
auto heen en weer naar mijn hotel ge
bracht. gemakkelijker kon het dus al niet."
Zonder eenige terughoudendheid, alsof
hij niets te verbergen had, deed Wim vlot
reie'aS: Van het Znke,ijk -efIeelte zijner
Het was voor Van Eekeren allesbehalve
i gemakkelijk om het gesprek te sturen In de
I richting, waarin hij het hebben wilde. Toch
wilde hij deze moeilijkheid niet aan zijn
I zoon laten blijken en Wim was dan ook
ternauwernood uitgesproken, of zijn vader
zeide:
i „Ja, dat zakelijk gedeelte zal wel in orde
zijn, daar ben ik niet hang voor, daarover
heb ik nooit te klagen eehad Maar dat rei-
i zen on zichzelf, is dót niet vermoeiend?"
„Ik weet niet wat n bedoelt." viel Wim
nu oenicszins korze'-g uit, „wat wilt u toch
mot dat vermoeiend?"
fWord» vervolgd.)
rijn,
zulk een vermoeiende reis!"
