Vlamingen willen steeds minder Belg zijn
De bescherming
van het leven
CeidóeSoivavrit
OPINIE
Delors en Thatcher zettei
toon voor top Maastricht
Ziek zijn in Klarenstein en Kortzich
Nederlanders noemen hun
zuiderburen bij voorkeur Bel
gen. Dit bezorgt de personen
in kwestie steevast verhoogde
bloeddruk. Vlamingen willen
steeds minder voor Belg ver
sleten worden. Overigens vol
gen zij hiermee alleen maar
het voorbeeld van de Waalse
minister Jules Destre, die al in
1912 in zijn 'Lettre au Roi sur
la separation de la Wallonië et
de la Flandre' de beroemde zin
„Sire, il n'y a pas de Beiges"
neerschreef.
De visie van Destre werd niet
gedeeld door de overgrote
meerderheid van Walen en
Vlamingen. „Waal of Vla
ming", zo betoogden de pa
triotten van die tijd, „zijn
slechts voornamen. Belg is
onze familienaam". Maar som
migen voegden hier wel aan
toe: „la Belgique sera latine ou
ne sera pas", België moet La
tijns (Frans) zijn of zal niet
zijn.
Overigens heeft de Nederlan
der dr. P.C. Paardekooper in
de vroege jaren zestig Neder
land al kond gedaan dat er
geen Belgen waren. In zes ra
diocauserieën, die in januari
en februari 1962 door de KRO
werden uitgezonden en die
ook de Vlamingen met het oor
tegen het toenmalige groene
radio-oog plakten, zei Paarde
kooper dat er geen Belgen wa
ren. Het resultaat was dat de
toegang tot het rijk van ko
ning Boudewijn hem prompt
ontzegd werd. Althans voor
een tijdje, want later werd
Paardekooper professor aan de
Leuvense universiteit.
De visie dat er geen Belgen
zijn doet ook in deze dagen, nu
7.137.060 Vlamingen en Walen
opgeroepen worden naar de
stembus, opnieuw opgeld.
Steeds meer Vlamingen vra
gen zich af of een samengaan
met Wallonië nog langer zin
vol is.
Schijn
Vlamingen en Walen spreken
om te beginnen een andere
taal en de moeilijkheden die
hieruit voortspruiten worden
door een taalkundig homogeen
land als Nederland wel eens
onderschat. Het merendeel
van de Walen kent geen of
nauwelijks Nederlands en het
Frans dat de Vlamingen spre
ken is veelal niets anders dan
een zich min of meer comfor
tabel behelpen. Daar moeten
brokken van komen en wat de
taal betreft is er dus nooit een
Belgisch natiegevoel gewest.
Tussen Maas en Schelde werd
de schijn evenwel honderd-
vijftig jaar lang hooggehouden.
Ér werd verwezen naar de uit
bundige bourgondische eet- en
drinkgewoonten die Vlamin
gen en Walen er gezamenlijk
op nahouden. Maar frietkra
men en handigheidjes van al
lerlei aard blijken toch niet
het echte cement te zijn om
Vlamingen en Walen bij el
kaar te houden als het er echt
op aankomt.
In werkelijkheid staan Walen
en Vlamingen flink van el
kaar af. De woelige septem
berdagen hebben dat nog maar
eens aangetoond. De Vlaamse
publieke opinie verzette zich
toen tegen de geplande wapen
leveringen aan Arabische lan
den door Waalse wapenfabrie
ken. Twee maanden eerder
was er in het federale parle
ment een wet goedgekeurd die
een wapenexport naar woelige
en weinig democratische lan
den verbiedt. De Franstalige
meerderheidspartijen be
schouwden die wet echter als
een waardeloze snipper papier
en zij dreigden de onwettig
heid in te gaan door het auto
nome Waalse gewestparlement
samen te roepen en het ex
portbeleid in eigen handen te
nemen.
De federale regering is voor
deze chantage gezwicht en cre
ëerde op een late zondagmid
dag een Waals en Vlaams wa
pencomité dat zelf over de uit
voer mag beslissen. Luttele
minuten na deze beslissing
werd minister-president Wil-
fried Martens naar koning
Boudewijn gestuurd om het
koninklijk besluit terzake te
laten tekenen. De inkt onder
het besluit was nog niet droog
toen het Waalse wapencomité
onder het oog van televisieca
mera's de eerste exportver
gunningen afleverde.
De zaak werd door Vlaande
ren als een kaakslag ervaren.
Maar niet alleen inzake wa
penleveranties wordt er in
zuid en noord anders gedacht.
De plaatsing van raketten in
het midden van de jaren tach
tig beroerde gans Vlaanderen
en liet de Walen koud. De Wa
len denken ook anders over
democratie. De Vlaamse partij
en streven naar meer open
heid, zij wensen het aantal
parlementariërs (zowat 400) en
het aantal ministers (60) te be
perken. De Walen vinden dit
allemaal maar flauwekul. Re
cent zei de ook in Nederland
vermaarde Jos Happart, de
felle oproerkraaier uit Voeren,
van de dit jaar vermoorde
Waalse socialistenleider Andre
Cools dat deze alleen maar
wilde controleren en domine
ren. Happarts lotgenoot, de
Luikse senator Dehousse, die
door zijn partij op een zijspoor
gezet is, sprak vorige maand
nog „van het meest rabiate
stalinisme dat hij in de ogen
van zijn gewezen strijdmak
kers zag". Is het verwonderlijk
dat bij dit alles de familienaam
Belg steeds minder luid gaat
klinken?
Unionistisch
Grondwetsherzieningen vin
den in België niet zo vaak
plaats. In 1894 werd het alge
meen meervoudig stemrecht
ingevoerd waarbij sommige
gegoede burgers meer stem
men hadden, na de Eerste We
reldoorlog het algemeen en
kelvoudig stemrecht. En toen
gebeurde er niets meer tot in
1970 toen het bestaan van een
Vlaamse en Franstalige volks
gemeenschap erkend werd.
Pas met de grondwetsherzie
ningen van 1980 en 1988 kreeg
die erkenning werkelijk in
houd. Vlaanderen en Wallonië
kregen een eigen regering, be
voegd voor de meeste per-
sooonsgebonden en een groot
aantal gewestgebonden zaken.
Vooral de nu aftredende mi
nister-president Wilfried Mar
tens heeft zijn stempel gedrukt
op de staatshervorming. Het
huidige samenlevingsmodel
van Vlamingen en Walen in
België mag zonder overdrijven
beschouwd worden als het le
venswerk van deze Vlaamse
christen-democraat. Hij heeft
de staatshervorming altijd om
schreven als een 'unionistisch
federalisme' waarbij de mid
delpuntzoekende krachten
sterker zouden zijn dan de
middelpuntvliedende.
Dat is echter een illusie geble
ken. De middelpuntzoekende
krachten zijn bijzonder zeld
zaam, afgezien van de Brussel
se hofkringen. De middelpunt
vliedende daarentegen worden
steeds sterker en de arrogantie
die door de Walen in de late
septemberdagen van dit jaar
gedemonstreerd werd hebben
deze beweging nog versterkt.
De Vlamingen herinnerden
zich in die dagen dat er nog al
tijd een unitaire nationale ze
kerheid bestaat. En ook daar is
al heel wat over te doen ge
weest. Via de sociale zekerheid
wordt er elk jaar zowat 100
miljard frank, zowat 5,5 mil
jard gulden, van Vlaanderen
naar Wallonië gesluisd. Per
Vlaming betekent dat een
aderlating van een kleine 1000
gulden, elk Vlaams gezin spij
kert elk Waals gezin bij met
jaarlijks 3000 gulden.
De Vlamingen werken langer
dan de Walen, zijn minder
ziek en hebben het geluk aan
de slag te kunnen in industrie
takken die beter betalen dan
de verouderde Waalse econo
mie. Tussen haakjes: 74 pro
cent van de Belgische export
komt uit Vlaanderen. Dit alles
maakt dat als het Waalse pri
maire inkomen punt 96 haalt
het 'Vlaamse inkomen punt
102 bedraagt. Na de transfers
van de sociale zekerheid daalt
het werkelijk beschikbare in
komen van Vlaanderen echter
tot 99 procent en klimt het
Waalse tot 101,5 procent. Dat
is solidariteit op zijn Belgisch!
De aanloop tot de vraag wat
de Vlamingen verwachten van
de verkiezingen en van de
nieuwe regering is bijzonder
lang. Maar het antwoord is des
te korter. Het unionistisch fe
deralisme van Wilfried Mar
tens heeft een flinke deuk op
gelopen en er zal opnieuw ge
sleuteld moeten worden aan
het staatsconcept. Nog meer
bevoegdheden zullen naar de
Vlaamse en Waalse regering
worden overgeheveld, de
naam Belg zal in de toekomst
opnieuw in een iets kleiner
lettertype geschreven worden.
Op de tweede plaats is het de
bat over de federalisering van
de sociale zekerheid niet meer
te vermijden. Dat zijn, afge
zien van de klassieke verlan
gens naar veiligheid, gebor
genheid, werk, gezonde staats
financiën en wat dies meer zij
de verwachtingen van de Vla
mingen voor de nabije toe
komst.
Moeilijkheid hierbij is wel dat
de vraag wat de Vlamingen
willen door alle partijen an
ders wordt ingevuld. Het ziet
er naar uit dat Vlaanderen na
de verkiezingen zes middel
grote of niet meer zo kleine
fracties naar het parlement zal
sturen. De christelijke CVP
(CDA), de socialistische SP
(PvdA), de liberale PVV
(VVD), de Volksunie (die zich
graag met D66 vergelijkt),
Agalev (de groene milieupar
tij) en het Vlaams Blok (verge
lijkbaar met de Nederlandse
Volksunie).
Eén ding willen Vlamingen en
Walen vooralsnog niet: een
einde maken aan de economi
sche en monetaire unie (emu).
Maar is deze Belgische emu
geen illusie als Vlamingen het
hebben over 'hun' geld en Wa
len diezelfde frank ook als
Waals geld beschouwen?
Twintig jaar geleden hielden
buitenlandse bedrijven al re
kening met het einde van Bel
gië. In Trends, een Vlaams-
economisch magazine, van 7
november geeft Eric Friberg,
voorzitter van de American
Chamber of Commerce, de
Amerikaanse bedrijven in Bel
gië de raad hier opnieuw reke
ning mee te houden. En een
grote Vlaamse bank heeft al
jaren geleden berekend dat
een Belgische echtscheiding
wel kortstondig ongemak zou
meebrengen maar op den duur
voor Walen en Vlamingen een
goede zaak zou zijn.
Nu is het niet de eerste keer
dat Vlamingen hun wensen
voor werkelijkheid nemen,
maar niemand kan nog ont
kennen dat de Belgische fami
lienaam vandaag de dag nog
maar heel dunnetjes geschre
ven wordt en een druppeltje
'liquid paper' voldoende is om
hem voorgoed weg te vegen.
(Jan Verstraeten is chef van
de Brusselse redactie van de
Gazet van Antwerpen.)
Jacques Delors
Idoor
JO WIJNEN
Dat bedachtzaamheid de meest
in het oog springende kwali
teit van Jacques Delors, de
voorzitter van de Europese
Commissie, is, kan nauwelijks
worden gezegd. Terwijl in het
het Britse Lagerhuis een mas
sale aanval op een federaal
Europa werd geopend, heeft
Delors het gewaagd de 'federa
listen' en de 'intergouverne-
mentalisten' fors tegen elkaar
op te zetten.
Of Delors' uitval voor een wil
lig Europees Parlement van
enige politieke wijsheid ge
tuigt, zal pas in Maastricht blij
ken waar over ruim twee we
ken de Europese leiders bijeen
komen om een aantal cruciale
besluiten over de toekomst
van Europa te nemen.
In het debat over Europa staat
Delors pal tegenover de Engel
se ex-premier Margaret That
cher, nu lid van het Lagerhuis.
Delors is de pleitbezorger van
een federaal Europa dat meer
beleidsterreinen naar zich toe
gaat trekken en onder EG-
wetten gaat plaatsen, zulks on
der actief toezicht van het Eu
ropees parlement.
Mevrouw Thatcher is wars
van die visie omdat een krach
tiger opgetuigd Europa min
stens een deel van de soeverei
niteit van de afzonderlijke
EG-lidstaten en dus ook
van het Verenigd Konink
rijk teniet doet. Mevrouw
Thatcher wil weliswaar naar
een hechte samenwerking van
de EG-landen, maar dan in
losser verband en zonder een
groot aantal beleidsterreinen
onder een wetgevende paraplu
te plaatsen die door een steeds
machtiger en bureaucratischer
Brussel wordt opgehouden.
In Maastricht moeten de rege
ringsleiders van de twaalf EG-
landen hun handtekening zet
ten Onder een verdrag over de
Europese Politieke Unie
(EPU). Dat verdrag dient van
ieder spoor van federalisme te
worden gezuiverd, zeggen de
Britten. Frankrijk en Duits
land vinden net als Delors dat
de 'federale roeping' van Eu
ropa juist in alle duidelijkheid
uit het EPU-verdrag moet blij
ken.
Delors gelooft dat in een echte
politieke unie het buitenlands
voorzitb
|e eerst*
de Sen
beleid, de veiligheid, immij i-Simon
tie, justitie, onderwijs, het siekleed.
aal beleid en nog een gi aan d
aantal andere zaken onder mige T
wetgeving van de EG m« ien, is a
worden gebracht. Het tel Het
aan democratisch toezicht dellijk
een aldus opgetuigde Geme het Cl
schap zou kunnen worden ister v
dervangen door de bevoegd st eind
den van het Europees Pa uille zv
ment fors uit te breiden, i van
Margaret Thacher wil even songesi
„de lopende band naar het W) aar
deralisme" onverwijld tot s in de
stand brengen en doet dan i Koks
haar uiterste best de Brit elsvoor
enige Europese koudwa rdeforl
vrees aan te praten. bezit
„Er bestaat geen enkel vo |e ver
beeld van een groep van na. ir Lubk
die heeft kunnen overleven e kat
basis van een intergouvei iruitzicl
mentele samenwerking", i koest
heeft Delors vastgesteld. En gens D<
blik op Londen gericht h in van
dend, voegde hij daaraan i ehoudi
„Ik geloof dat het neerleg ds mi
van intergouvernementele mens
ginselen in het (EPU) verd tiek ai
de Gemeenschap zal vervui rzitter
en in het defensief zal dn liste or
ken, juist omdat de polii Kamer
daardoor de mogelijkheid k imbre
gen achter gesloten deuren »ten zij
ken te doen". van de
Met de uitspraken van Del strijd
en Thatcher is de toon voor beleid
discussie die de regerings! in die
ders in Maastricht aangaan, atoren
alle duidelijkheid gezet. M irschu\
garet Thatcher kan zich ggen mr
Europa voorstellen dat wet
Britse Pond overbodig maa int De
dat de oude democratische in als
juridische instituties van lielangr
geland voor een deel tei
doet en dat veel afzwakt iperg
wat de Engelsen sinds ant js
Magna Charta van 1215 zo ,tman
as- n geldl
Voor de Europese visior an(j
Jacques Delors en met h ft
leiders als Francois Mitterr ste
en Helmut Kohl is eeni
ropa dat geen politieke!
wetgevende macht naar r
toetrekt ondenkbaar.
Delors en Thatcher realise
zich, ieder op hun eigen
nier, wat er op het spel
en wat de werkelijke dim
sies van de Maastrichtse l
zijn. Ze hebben aan de voo: Zeeuw
vond van Maastricht de d de_CD
cussie versmald, maar c jagen?
verhelderd.
De rechtsbescherming van het
(menselijk) leven vraagt de
laatste tijd voortdurend onze
aandacht. Er is niet alleen het
nodige te doen over de eutha
nasiekwestie, maar ook over
het experimenteren met plan
ten, dieren en zelfs menselijke
embryo's, alsmede genetische
manipulatie.
Op al die discussieterreinen
doemt de vraag op waar de
grens van het toelaatbare moet
worden getrokken. Ik geef toe
dat het met betrekking tot het
experimenteren met planten
en dieren (denk aan het ge
bruik van proefdieren) niet zo
eenvoudig is. In elk geval
moet vast staan, dat niet op
voorhand alles toelaatbaar is,
wat de wetenschap tegenwoor
dig aan mogelijkheden biedt.
Het is dan ook heel belangrijk,
dat het kabinet snel met richt
lijnen komt met betrekking tot
bij voorbeeld de biotechnolo
gie.
Het zou in een rechtsstaat als
vanzelfsprekend moeten wor
den gezien, dat het experimen
teren met menselijke embryo's
mensenkinderen in het
prilste begin van hun be
staan niet toelaatbaar is.
Enige tijd geleden is in de
Tweede Kamer over deze zaak
gediscussierd. En als helaas op
zovele ander terreinen moest
ook in dit debat worden ge
constateerd, dat de grenzen
van - het toelaatbare worden
opgerekt. Kon men er enkele
jaren geleden nog vanuit gaan,
cjat vrijwel kamerbreed het
experimenteren met embryo's
niet aanvaardbaar werd ge
acht, nu is de eerste opening
gemaakt. Het gaat dan om het
experimenteren met menselij
ke vruchten zoals de kin
deren in de dop op versluie
rende wijze worden ge
noemd die zijn 'overgescho
ten' bij kunstmatige bevruch
ting via de IVF-methode (In
Vitro Fertilisatie). Als er meer
eicellen worden bevrucht dan
bij de vrouw in kwestie wor
den ingeplant, blijven er em
bryo's over waarmee experi
menten kunnen worden uitge
voerd zolang die embryo's niet
ouder zijn dan twee weken. Na
het experiment worden de em
bryo's vernietigd. Met andere
woorden, kinderen in de dop
worden gedood.
Ook al staat vast, dat met der
gelijke experimenten respecta
bele onderzoeken kunnen
worden gedaan, dan nog is het
ethisch niet verantwoord. Het
doel heiligt nooit de middelen.
Het universele gebod van God
geldt: Gij zult niet doden! Dat
gebod betreft ook het kind in
de eerste fase van het bestaan.
Oprekken
Waar blijven we trouwens als
we nu het experimenteren met
menselijke embryo's van nul
tot twee weken aanvaardbaar
maken? Kan die grens in de
toekomst niet gemakkelijk
worden opgerekt? De vraag
stellen is haar beantwoorden.
De ervaringen met betrekking
tot de abortuspraktijk en de
euthanasieregelgeving moeten
in deze toch bakens zijn, in
een zee van verdergaande ver
wording en decultivering. Het
is dan ook de hoogste tijd, dat
het parlement het kabinet op
roept om het experimenteren
met menselijke embryo's te
verbieden. Samen met colle
ga's van SGP en GPV heb ik
dat in een kameruitspraak
vastgelegd. Er moet nog over
worden gestemd. Staatssecre
taris Simons was kort en bon
dig in zijn politieke beoorde
ling van deze motie. Hij ont
raadde de Kamer deze motie
te steunen, omdat een absoluut
verbod een te simpele benade
ring van de problematiek zou
zijn. De bewindsman stelde
het met nauwelijks ingehou
den verontwaardiging! Het is
dus te simpel als je con amore
vasthoudt aan de absolute be
schermwaardigheid van het
menselijk leven. En dan te we-
Staatssecretaris Simons ontraadt de Kamer een motie te steunen die het experimenteren met
menselijke embryo's verbiedt.
FOTO: ANP
ten, dat het de kennelijk niet
te stuiten ontwikkelingen in
de medische wetenschap zijn,
die de problemen scheppen,
zodat we worden geroepen aan
te geven waar de grens van
het toelaatbare ligt.
Te simpel
Het is volstrekt onverant
woord en tevens te simpel om
dit over te laten aan de medi
sche wetenschappers. Hoeveel
respect we voor kennis en
vaardigheid kunnen hebben;
ook wetenschappers hebben
zich te voegen naar de regels
die in een rechtsstaat gelden.
Intussen dient zich zoals te
vrezen valt de laatste slag aan
over de euthanasie-problema-
tiek. Het is om te huiveren dat
het voorstel van het kabinet
vrijwel kritiekloos lijkt te wor
den aanvaard. Net als abortus-
provocatus blijft euthanasie
een misdrijf, maar de arts die
op zorgvuldige wijze een pa
tiënt gevraagd of in bepaalde
gevallen zelfs ongevraagd
doodt, hoeft niet te vrezen
voor strafvervolging als aan te
stellen zorgvuldigheidseisen
wordt voldaan. Waar zal dat
op uitlopen, zeker nu artsen'
ook patiënten mogen doden
die hun wil niet kenbaar
(meer) hebben kunnen maken
of hebben gemaakt?
De bewindslieden Hirsch Bal-
lin en Simons beschrijven het
doden van patiënten die daar
niet om hebben gevraagd als
'actief medisch ingrijpen ter
bekorting van het leven'. Dat
is nu met recht het versimpe
len van feiten. Het gaat hier
om niets minder dan doodslag
en het moet zo blijven worden
beschouwd, om niet op een on
heilspellend hellend vlak te
komen.
(Meindert Leerling is Tweede-
Kamerlid voor de RPF.)
Aan de oevers van de Escu
laap, de grillige rivier die het
land doorsnijdt, liggen ergens
in het midden de dorpjes Kla
renstein en Kortzicht precies
tegenover elkaar. Eeuwenlang
bestond de medische zorg uit
het verzamelen van planten
en kruiden door welwillende
familieleden, solidaire buren
en een enkele kwakzalver. Bij
ziekte werd de patiënt ermee
volgestopt en omhangen. Ge
nas hij, dan was dat te danken
aan de ijverige zoekers en
plukkers. Stierf hij, dan lag
het toch echt aan hem zelf of
de goden.
Op een gegeven dag kwam er
bijna gelijktijdig in beide dor
pen een echte dokter, met een
apotheek aan huis en connec
ties met de zieken- en ver
pleeghuizen en andere medi
sche inrichtingen in de grote
stad. De gezondheidszorg werd
al snel heel goed. De meeste
zieken werden beter. Alleen
de kosten waren een pro
bleem. Als iemand ziek werd,
betaalde hij zich blauw om
weer beter te worden. Soms
om ziek van te worden. Som
migen kwamen in grote finan
ciële moeilijkheden.
In Klarenstein staken de bur
gers de koppen bijeen. Kun
nen wij ons, zo vroegen zij zich
af, niet tegen het risico van
ziek worden verzekeren? Ie
dereen vond dat een goed idee,
maar dan alleen voor de grote
risico's. De kleine risico's dra
gen wij zelf, zo zeiden deze
zelfbewuste burgers. En zo ge
schiedde het. Maandelijks
stonden de burgers een gelijk
financieel bedrag af. Dat geld
ging in een pot. Er werd afge
sproken wat men onder de
zwaardere risico's verstond en
als dat iemand overkwam, kon
hij de kosten declareren bij de
centrale pot.
Alle kosten
In Kortzicht deed men het an
ders. Ook daar was grote in
stemming met de verzeke
ringsgedachte. Maar, zo zei
men, voor ALLE medische
kosten. Dan hebben wij daar
geen zorgen meer over. Bo
vendien werd de hoogte van
de maandelijkse bijdrage af
hankelijk gemaakt van wat
men verdiende. Dat was in
Kortzicht al lang de gewoonte.
Niet alleen de belastingen wa
ren op dat principe gebaseerd,
zoals dat trouwens in Klaren
stein ook was. Maar ook alle
andere heffingen, leges, retri
buties en eigen bijdragen wa
ren hoger naarmate mensen
meer verdienden.
Ze noemden dat integrale in
komenspolitiek. De meeste
Kortzichtigen vonden dat wel
mooi. Je hoefde zo minder
hard te werken terwijl je toch
van alle voorzieningen ge
bruik mocht maken. Het ver
zekeringskantoor in Kortzicht
was wel veel groter dan dat
van Klarenstein. Dat was lo
gisch. De administratie was
veel ingewikkelder, omdat ze
alle ziekten èn alle inkomens
moesten bijhouden. Bovendien
werd er veel vergaderd. Het
kantoor was ook veel mooier.
Nee, men kon van Kortzicht
veel zeggen, maar ze hadden
gevoel voor kunst en schoon
heid. Weliswaar door de klan
ten betaald, maar wat geeft dat
In Klarenstein liepen de zaken
goed. Voor kleine problemen
gingen de mensen naar de
huisarts en betaalden zelf, ook
voor de medicijnen. Voor gro
te problemen klopten ze bij de
centrale pot aan. Wel bleek
dat sommigen, die vaak ziek
waren, toch nog hoge uitgaven
voor de huisarts en medicijnen
hadden. Daarom werd afge
sproken dat je vanaf een be
paald bedrag het meerdere
kon declareren.
Dat lag in Kortzicht anders.
De kosten rezen de pan uit,
maar dat was de meeste bur
gers een zorg. Met de inko
mensafhankelijke premies
werd het merendeel van de
hogere kosten toch door een
ander betaald. Wat wel erg
vervelend was, was de achter
uitgang van de medische zorg
in Kortzicht. De wachtkamers
zaten vol, vaak met mensen
die om een praatje verlegen
zaten. De doktoren moesten
veel vergaderen met de be
ambten. Je had twaalf formu
lieren nodig voordat je je me
dicijnen kreeg.
ergi
houdi
Omdat die problemen zich zijnen
Klarenstein niet voordedt oedoi
begon de jaloezie in Kortzic CDA
te groeien. En zo begonnen 1 t°cJ
ruzies. Tussen de Kortzich ard-
gen onderling, met de dokl1 Vac
ren, met de beambten en ze!er bh
met de Klarensteiners. Ta m
de zaak onhoudbaar biet p,tt
werd een beroep gedaan op Kil
knappe koppen uit de st
Twee hooggeleerden begav
zich naar het onrustige gebie
de heren Simons en Kalan
Simons, een aardige mi
placht altijd met zijn hoofd blJd
de wolken te lopen en kon d wdei
niet zien wat er werkelijk a Jdan
de hand was. Hij vond het s
steem van Kortzicht het me* 'n
solidair en ging de uitwas* 'nen
te lijf met hogere premit v°01
meer regels en veel sussen telel
woorden.
olie
Kaland, die misschien mind uroi
aardig was, gaf de Klarenstt
ners gelijk, omdat zijn gezon
boerenverstand hem dat ingi het 1
Wat nu te doen? Gelukkig w en
daar nog de heer Lubbers, n or
grote man uit de grote stJ!ldse,
Omdat hij al eens eerder g ?ken
zegd had dat het land zn 'Jn e€
was, was hij het eens met K rs^an
land. Maar die mocht hij nii
«rbij
Met Simons was hij het oel de
eens, en die mocht hij w Be*a
Daarom besloot hij krachtdde
dig noodzakelijke maatregel*
uit te stellen. De Kortzich;
gen, die toch al veel vak '°-.C
ziek waren dan de Klarenste ncie;
ners, waren er weliswaar tro "laa
op dat Simons achter hi 1 P1®
stond, maar ze voelden zit een
niet veel beter. Integendeel, er8a
werden nog vaker ziek, al w IWo"
het alleen maar uit ergern,ond
over de dokter. In st(
De Klarensteiners, dat gezo "z0et'
de volkje, waren blij met K ;n
land. Maar omdat Lubbc !nd
niets deed, kregen ze er g
noeg van. De meesten vertrol 'jl.n
ken naar betere oorden. A eS(
leen de zwaksten bleven act P.
ter, werden ziek en verpiete; 'lr^c
den. Klarenstein werd
klein, dat het uiteindelijk dot
de gemeentelijke herindelin fOl
opging in Kortzicht. Jammer
sten
(H.F. Dijkstal is lid van erho
Tweede Kamer voor de VVD laats
