Diana Ross
heeft
Supremes
overleefd
final®
P
I
i
„Goed uiterlijk is
echt geen waarborg
voor succes"
1 £eidóc Sou/tont
ZATERDAG 16 NOVEMBER 1991
Na dertig jaar
is Diana Ross
nog steeds de
koningin van
de soulmuziek.
Een interview
met haar naar
aanleiding van
haar op
handen zijnde
Europese
toernee.
NEW YORK - De eerste verras
sing is dat het Carlyle Hotel in
Manhattan niet is omringd met
uitsmijters. Ook wordt de portier
niet geflankeerd door bloedhonden
en is de hal van het hotel niet ge
vuld met grimmige bodyguards. Ze
zullen wel boven zijn, op elkaar ge
pakt in de suite van de diva.
Op de vierde verdieping heeft de bewa
king zich al even goed verstopt als op de
begane grond. Er is helemaal niemand!
Het is bijna tè stil. Na een klop op de
deur doet Diana Ross zelf open. Butlers,
lakeien en boodschappenjongens doen
deuren open. Diana Ross werd geboren
om hen te commanderen.
Ze is daarom een grote verrassing voor
iedereen die weet welk imago ze zich de
laatste paar jaren heeft verworven. De
pers greep haar veertigste verjaardag aan
om haar af te schilderen als een hoog
hartige dame met aanmatigende manie
ren. Men noemde haar 'Ross the Boss'.
Geruchten gingen dat ze overal verge
zeld wil worden door een stoet luxe wa
gens met chauffeurs; dat ze 'Miss' Ross
genoemd wil worden, hoewel haar be
dienden haar moeten aanspreken met
'Lady Di'; dat ze de directeur van het
Claridge Hotel uitschold omdat hij wei
gerde haar een kamer op de negende
verdieping te geven (het Claridge heeft
maar zes verdiepingen). Of er nu iets
van waar is of niet, het grote aantal ver
halen doet een prima donna vermoeden
met een bijzonder moeilijk karakter.
Op de vraag waar haar gevolg is, ant
woordt ze: „Ik heb maar weinig veilig
heidsmensen en secretaressen om me
heen. Ik vind het nogal ongemakkelijk.
Supremes
Op m'n toernee heb ik 22 man personeel
voor de constructie van het podium en
voor de belichting, verder heb ik een or
kest dat bestaat uit 14 mensen en drie
zangeressen. En ik heb een kleedster die
alles regelt". En hoe zit dat met dat
schitterende Barbiepop-achtige zwarte
haar? „Ik doe alles zelf. Onlangs had ik
een fotosessie waarbij drie meisjes aan
wezig waren: een voor mijn make-up,
een voor mijn haar en een voor mijn na
gels. Ik zei tegen ze dat ik zelf alles in
een half uurtje kon doen. Maar ja, ik
doe het dan ook al een hele tijd".
Het is precies dertig jaar geleden dat de
'First Lady of Soul' samen met Mary
Wilson en Florence Ballard de originele
Supremes vormde. Het werd de popu
lairste meisjesgroep van dat onvergetelij
ke decennium (12 succesvolle LP's in
vier jaar, vijf opeenvolgende nummer-1-
singles, zeven gouden platen in twaalf
maanden). Toen ze in 1970 haar solocar
rière begon, onder begeleiding van haar
inspiratiebron en minnaar Berry Gordy,
grondlegger van het Motown platenlabel,
waren de superlatieven evenmin van de
lucht. In 1972 werd ze uitgeroepen tot 's
Werelds Grootste Vocaliste; ze was de
eerste zwarte actrice die een Oscar-no
minatie kreeg; op 25-jarige leeftijd was
ze al miljonair.
Gevraagd naar de druk die het ster-zijn
op haar legt zegt ze: „Ik denk dat ieder
een alles over me weet. Ik ben min of
meer voor de ogen van het publiek opge
groeid sinds ik 16 jaar oud was. Ik kon
het me niet veroorloven in mijn privé-
leven fouten te maken".
Ze heeft haar fans een hoop gespreksstof
bezorgd sinds ze uit de Supremes stapte
om een solocarrière te gaan beginnen.
De jaren zeventig brachten haar een gro
te reeks hits, een echtgenoot (Robert Sil-
berstein), drie dochters (Rhonda, Tracee
en Chudnee), een huis in Beverly Hills,
een scheiding en een geflopte film, 'Ma
hogany'. In de jaren tachtig ging het
slechter met haar carrière, nadat ze in
1981 had gebroken met Gordy en Mo
town en contracten had getekend bij
EMI en RCA, maar met haar persoon
lijk leven ging het beter dan ooit. In
1985 trouwde ze met de Noorse bergbe
klimmer Arne Naess en stichtte ze een
nieuw gezin, ditmaal met twee jongens
op wie ze stapelgek is.
De jaren zijn mild voor haar geweest.
Diana Ross ziet er voor haar 47 jaar
duizelingwekkend knap uit.
Hoewel ze vriendelijk is en ogenschijn
lijk goed van vertrouwen, is ze snel geïr
riteerd. Als een van de vragen haar niet
aanstaat, breekt ze die af door te zeggen:
„Neem me niet kwalijk, wil je misschien
wat bacon?". En wanneer de fotograaf
een foto van haar wil nemen achterover
liggend op de sofa, verliest ze plotseling
haar geduld: „Hé, je hoeft me niet te re
gisseren. Neem nou maar gewoon je
foto".
Tap-schoenen
Deze week gaat ze naar Engeland, als
onderdeel van een groots opgezette Eu
ropese toernee. Ze zal optreden in Bir
mingham, Bournemouth, Brussel, Rot
terdam en Dublin.
18
in t
Cot
irzii
k;
ïeric
ptie;
kelijkt door haar vriendschap met Smol
key Robinson van de Miracles, die tien|
huizen bij haar vandaan woonde. „Iffl
was bevriend met Smokey's nichtje eil
kwam vaak bij hen over de vloer". Toeil
Diana en drie vriendinnen uit Detroit in|
1961 de Primettes oprichtten, konden i
op hun plaatselijke held rekenen. Hij inl
troduceerde hen bij Motown als de Su-I^
premes en liet ze een proefopname ma-PP^
ken. „Op een dag waren we aan het re#
peteren toen Berry Gordy binnenkwam,g
Ik vond hem erg knap, nou ja gewoon!
knap, met zijn witte trui en mooie goll
vende haar. Hij bleef een tijdje staan eJ
keek toe hoe wij 'There Goes My Baby!
zongen, en toen we klaar waren zei hiji
alleen maar: Zing dat nog eens". En eern
nieuw hoofdstuk in de geschiedenis vail
de populaire muziek was aangebroken, f
Eerste plaats
Ze werd geboren in Detroit in 1944, als
tweede van zes kinderen in een gezellig,
maar arm gezin. Etta James was de eer
ste zangeres met wie ze thuis kennis
maakte (het gezin schafte in 1950 een
platenspeler aan), omdat haar ouders dol
waren op blues- en jazzmuziek.
Is ze een geboren artieste? „Ja, ik zong al
toen ik nog maar heel klein was. Mijn
moeder liet me altijd optreden op fees
ten en partijen. Ik herinner me nog mijn
eerste paar tap-schoenen van mooi glim
mend zwart leer".
Heeft ze wellicht slechtere herinneringen
aan de spanningen van rassendiscrimi
natie? „Ik weet nog dat ik voor het eerst
hoorde over rassenrellen in Detroit, dat
moet in het begin van de jaren vijftig ge
weest zijn. Maar pas toen we naar Ala
bama verhuisden kregen we echt met
discriminatie te maken. In winkels
mochten we niet door de voordeur bin
nen komen, maar moesten we de achter
deur gebruiken. Bij drinkfonteinen hin
gen bordjes waar 'Alleen voor blanken'
en 'Alleen voor zwarten' op stond".
Haar start bij Motown werd vergemak-
Nu ze tegen de vijftig loopt, laat z(
steeds vaker de moederlijke kant van
haar karakter zien. Ze maakt zich zorgei
over de gezondheid van haar pizza-ver
slindende bandleden, neemt haar twei
jonge kindertjes mee op de Europesi
toernee en staat om zes uur 's morgen
op om ze te verzorgen in plaats van zi
aan kindermeisjes toe te vertrouwen
Zelf zegt ze daarover: „Je probeert j( Htai
kinderen zo goed mogelijk op te voedei
en je hoopt dat je carrière noch je fami
lie daar onder lijdt. Ik hou ervan vee
dingen te ondernemen (mijn liefdadig
heidswerk, mijn produktiemaatschai
pij), maar ik probeer mijn familie altiji
op de eerste plaats te laten komen. Waj
dat betreft wil ik echt niets missen".
Op een leeftijd waarop artiesten vai
haar kaliber hun optredens kunnen be
perken tot kleine, deftige, exclusievi
zaaltjes, betreedt Diana Ross nog steed
de grootste podia in het muzikale cir
cuit. Bestond het gevaar dat ze een be
zienswaardigheid zou worden? Komt he
publiek nu om haar te zien, in plaat 1
van om naar haar muziek te luisteren? E
De suggestie maakt haar kwaad. „Ze kc p
men om te luisteren èn te kijken. Z
hebben allemaal herinneringen
'Baby Love', aan wat ze deden toen z
16 of 17 jaar oud waren en dat willen w
met elkaar delen. Als ik een show deet
zonder 'Aint No Mountain Higl
Enough' te zingen, zou iedereen dat we
ten".
iëH
ap
ai c
s<
><fjc
Diana Ross treedt 27 en 28 november o\
in de Ahoyhal in Rotterdam
(c) The Sunday Times
febr
br<
Het is aan Roland Orzabal van de En
gelse groep Tears For Fears te danken,
dat de wereld kennis maakte met Ole-
ta Adams. Hij zag de Amerikaanse
zangeres en pianiste een aantal jaren
geleden optreden in een club in Kan
sas City en was verkocht. Haar warme
stemgeluid gaf vervolgens hun wereld
tournee in 1990 zijn gouden glans in
onder meer 'Badman's song'. Het vol
gende, bruisende bewijs van haar ta
lent, ook als tekstschrijver, was de
solo-geluidsdrager 'Circle of one', die
Roland produceerde. Momenteel zingt
en speelt ze de sterren van de hemel
op de compilatie-elpee 'Two Rooms'.
Op dit eerbetoon aan Elton John en
Bernie Taupin is ze te horen in de ma
jestueuze ballade 'Don't let the sun go
down on me'. Oleta: „Ik heb er een
gevecht voor moeten leveren met Joe
Cocker. Hij had het nummer al opge
nomen, maar ik zag mijzelf niet zo
snel de rocker 'Saturday night's alright
for fighting' zingen".
Oleta Adams:
Dat ik mijzelf
opdirk, heeft
met
eigenwaarde te
maken. Ik voel
mij in leuke
kleren
lekkerder dan
in vodden".
FOTO:
PHONOGRAM
OLETA ADAMS VALT VOOR
DE CHARME VAN PRINCE
AALSMEER - Als Oleta Adams in
TV Studio Aalsmeer, het bastion
van televisie-producent Joop van
den Ende, mijn hand schudt, roept
ze spontaan: ,,Wat leuk om je weer
te zien". Als ik mijn verbazing
daarover even niet kan onderdruk
ken - ze moet in de achttien
maanden die tussen deze twee ont
moetingen liggen honderden men
sen zijn tegengekomen - zegt ze:
„Denk je dat ik jouw lachende
ogen ooit nog vergeet". Vervolgens
geeft ze mij een arm en lopen we
naar een hok. Het bordje op de
deur maakt duidelijk dat het hier
om haar kleedkamer gaat.
Bij Oleta voelt iedereen zich direct op
zijn gemak. Dat komt vooral door haar
warme uitstraling, boeiende verteltrant
en haar gebrek aan kapsones. Als even
later die bekende brede glimlach wordt
gevolgd door een lachsalvo is duidelijk,
dat met het groeiend succes ook haar ge
voel voor humor niet is verdwenen.
„Weet je wat ik het leukste vind van
'Two Rooms'! Dat ik tussen al die mu-
ziek-giganten ben terug te vinden zoals
Eric Clapton, Jon Bon Jovi, George Mi
chael en Rod Stewart. Onbekende Oleta
tussen de sterren... prachtig. En dan te
bedenken dat ik het nummer op uitnodi
ging zing. Ik heb nog wel even met Joe
Cocker om die compositie gevochten. Ik
wilde dat nummer zó graag doen... Het
past bij mij, hoewel ik mij ook lekker
zou voelen bij 'The bitch is back', dat
door Tina Turner is vastgelegd. Het ver
schil tussen ons is dat ze het van Tina
verwachten en van mij niet".
Oleta Adams staat aan de vooravond
van haar eerste twee echte solo-concer
ten; maandag en dinsdag vult ze op haar
naam het Utrechtse Vredenburg. Beide
optredens zijn uitverkocht, de eerste
zelfs binnen een dag. Hoewel Nederland
de zangeres liefdevol in zijn armen heeft
gesloten, kan ze het nog altijd niet gelo
ven. Oleta (een beetje onzeker): „Mijn
elpee 'Circle of one' is nog altijd geen
goud bij jullie. Daarom dacht ik dat het
een grap was toen ze mij belden of ik be
zwaar had tegen een tweede concert. Ik
heb nog steeds zoiets van, laten ze maar
meer kaartjes verkopen dan eigenlijk is
toegestaan. Gewoon als vangnet voor al
die mensen die straks denken: ik heb wel
een kaartje voor Oleta Adams, maar ei
genlijk niet zo veel zin om de deur uit te
gaan... Dan sta ik in elk geval niet voor
een lege zaal. Ik heb trouwens toch zo
iets van; eerst zien en dan geloven. Uit
ervaring weet ik hoe vervelend het is om
voor een half gevulde zaal te spelen. Ik
heb net een xwee maanden durende
Amerikaanse tournee als voorprogram
ma van Michael Bolton achter de rug. Er
waren avonden bij dat de toegangskaar
tjes voor de eerste twee rijen waren weg
gegeven aan mensen uit de platen-indus
trie. Als ik dan begon te spelen, waren
die rijen leeg. Dat is extra pijnlijk omdat
het de stoelen zijn die nog net door de
podiumlichten worden meegepikt. Voor
je gevoel zit je dus voor een lege zaal.
Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat de
meeste shows zo goed als uitverkocht
waren. En we speelden in de grote are
na's met acht- tot tienduizend man".
„Dat ik het voorprogramma van Mi
chael Bolton heb verzorgd, komt omdat
ik dol ben op uitdagingen. Ik bedoel ons
publiek is nu niet direct dezelfde en dat
merk je, zoals je ook weet in welke stad
je speelt. Er zijn avonden dat je opkomt
en over het podium naar de piano loopt
zonder dat er vanuit de zaal ook maar
een kick wordt gegeven. Pas als je begint
te spelen, is er die erkenning. Andere ke
ren vind je vanaf de allereerste minuut
een wild enthousiast publiek tegenover
je. Tja, dat is natuurlijk heerlijk. Dan
beginnen ze te schreeuwen: 'Oleta, ik
hou van je'... Man, geeft dat een heerlijk
gevoel van binnen. Maar in principe heb
ik een ander publiek dan Michael. Hij
vindt schreeuwende meisjes tegenover
zich die, wanneer ze horen dat ik zijn
voorprogramma vul, willen weten of hij
er buiten de schijnwerpers net zo goed
uit ziet als op het podium. Ze hebben
het nooit over zijn bekwaamheden als
muzikant. Dat is, denk ik, het grootste
verschil tussen ons. Tegen mij zeggen ze:
wat heb je een mooie stem of wat speel
je goed piano".
Geen garantie
„Zo'n compliment is echter geen garan
tie dat de wereld ook aan je voeten ligt.
Tijdens de recente tournee reisden wij
per bus en kozen we regelmatig voor een
tol-weg. Als er dan moest worden be
taald, klonk het door de intercom: 'en
Silverstreak wie heb je bij je'. Dan ant
woordde Charlie, de chauffeur: 'Oleta
Adams', waarop bijna steevast de vraag
kwam: 'wie?' en dan zei Charlie: 'Elvis',
want die kent iedereen (lacht). Zolang
mijn naam niet dezelfde klant heeft als
die van Elvis, zal ik mijn best blijven
doen... Hoewel, veel platen verkopen is
ook niet direct een garantie voor naams
orge
bekendheid. Ik was laatst bij Opral inenl
Winfrey op bezoek om haar te bedan itenl
ken. Een optreden in haar uitzending ^ST/f
een paar maanden geleden, was goei
voor de verkoop van honderdduizeni j/.prc
elpees. Dankzij Oprah werd mijn elpei :er/pi
goud in Amerika. Ze vroeg: 'En wat doi ORT
je op dit ogenblik'. Ik zei: 'Ik ben oi
tournee met Michael Bolton', waarop z< r
uitriep: 'Met wie?'. Oprah had nog nooi
van hem gehoord. Zij had mijn plaa
wel, maar die van hem niet. Overigens i j
daar verandering in gekomen, want kort J"1,
geleden was Michael haar gast".
Oleta's ideale speelterrein is het theater
„Ik wil de mensen zien. Toch hoop il sjj
ooit nog eens in m'n eentje die stadion
te vullen. Bang voor de omvang van he jt ^ui
publiek ben ik niet, ook niet dat ze ve t m,
weg zitten. Die afstand wordt bepaalian
door de stemming waarin je het publiel sse|
brengt. Uitgangspunt voor succes is na ,ac^
melijk de mate waarin je als artiest j'oorCj
hart laat spreken. Ik heb Phil Collin acjcj(
zien optreden in een hal met achttien )ene
duizend mensen. Het was feest. Bij d(
ballades luisterde het publiek met i'nge
houden adem, bij het swingende werl~—
stonden ze dansend op de stoelen... Ei
Phil stond niet eens aan de rand van her
podium, maar zat weggedoken achte ^£1
zijn drumstel".
N
fried
Rolling stones
flkei
„Succes heeft ook niets met je uiterlijL
te maken. Ik krijg regelmatig te horeif
dat ik er goed uitzie, maar ik verkoofl1 P°
lang zoveel platen niet als bijvoorbeeld uitk
Rod Stewart. Dat ik mijzelf opdirkpme
heeft met eigenwaarde te maken. Ik voefo zi<
mij in leuke kleren lekkerder dan in
vodden. Bovendien heeft het een stimu
lerende werking op de fantasie van men!^
sen. Ik ben aanwezig om het publiek W
laten dromen. Nee, schoonheid is geeijden
waarborg voor succes. Soms worden diid.
meest lelijke mensen heel sexy gevon
den. Kijk maar naar The Rolling Stones
Maar ook Michael Jackson zet mijn har
niet in vuur en vlam... Prince wel, maa
die is dan ook van een heel ander kali „Vl
ber. Dat is een meester-artiest. Hij wee. ^ul
niet alleen hoe hij zijn instruments
moet bespelen, maar kan ook dansen pb(:
weet emotie over te brengen, heeft eeiImt
schitterende stem en schrijft fantastiscllmse
materiaal. Prince is echt van alle mark te
ten thuis. Wat zou ik die man graag eer1
keer ontmoeten. En dat schijnt anders
om ook zo te zijn. Ik kwam onlangs Rcva
sie Gaines tegen, een zangeres die heef
meegewerkt aan zijn laatste elpee 'DiaPt t
monds and pearls'. Ze zei: Prince zou tejssie
plekke sterven als hij wist, dat je zfe d
dicht in de buurt bent. Hij is gek op jfF16
muziek". Nten
