iefde als bespottelijke zaak
Rammelend voer voor veganisten
23
I m
Berichten uit
het Duitse
niemandsland
li
li
Gedreven debuut
van Baby Animals
TidócSomxmt
BOEKEN/PLATEN
ZATERDAG 9 NOVEMBER 1991
t Hart
dactie.
rsteem
rekst
ïisch)
loofdpersoon van d€
oman van Maarten
al op de eerste pagina's
het boek een ziekelijk
Hij loopt over het Haagse
rhout of daaromtrent, bij
»enheid van het Voor-
•festival, de presentatie
theaterseizoen,
ember, een zonnige zater-
Om een of andere reden
het niet goed met die me-
die een zangeres heeft
leid op de piano en daarna
ji een gesprekje had met
t vrouwen. Hij lijkt wel
1 te gaan: „Het leek of er
toijn opkwam in mijn mid-
[if! Het was of ik in mijzelf
[ngen zat. Toen ik
fzichtig over het Plein liep,
lm er een onbegrijpelijke
-Ipijn opzetten. Het was als-
7PT"lten schoorsteenveger een
bol in mijn maag had la
ten zakken en hem nu open
trok".
Twee bladzijden verder om
schrijft hij het gevoel nog eens:
„Het was of onder mijn mid
denrif de zesde symfonie van
Sjostakovitsj gespeeld werd.
Het was of ik gefaald had,
mijn leven lang gefaald had en
dat nooit meer goed zou kun
nen maken". Met deze zinnen
eindigt het eerste van de 44
hoofdstukken van 'Onder de
korenmaat', de nieuwe roman
van Maarten 't Hart. Dat is
een knap stom begin van een
boek. Want de ik van het ver
haal is, naar verderop blijkt,
helemaal geen patiënt van de
ziekte van Parkinson, maar hij
is verliefd. En dat is kennelijk
moordend.
Puberaal
Die verliefdheid wordt breed
uitgemeten, op puberaal ni
veau, mag je wel zeggen. Her
haaldelijk zijn er kuspartijen
tussen de 45-jarige meneer en
zijn wat jongere geliefde. In
de
be
druk maken, zo samen
meneer, die met deze me
vrouw heel schoorvoetend en
heel onwijs een relatie begint,
moet klippen omzeilen. Een
daarvan is het feit dat hij ge
trouwd is.
Die relatie wordt uiterst krak
kemikkig door Maarten 't Hart
uitgewerkt. Dan is er ook nog
het feit dat hij helemaal geen
zelfvertrouwen heeft. Waar in
de boeken van Maarten 't Hart
zagen we al eerder zo'n fi
guur? Het kost de man tijden
voor hij de vrouw voor het
eerst durft bellen. Een bespot
telijke wending in de intrige.
Hester is de zangeres, die door
de ik van het verhaal, de kale,
maar verder zeer behaarde
(elk detail vernemen we), pia
nist Alexander Goudveyl,
veelal wordt begeleid op con
certen. Zij voert met hem ver
trouwelijke gesprekken over
deze affaire. Zolang de man
stiekum omgaat met zijn ge
liefde en zijn echtgenote bui
ten de zaak laat, blijft de zaak
simpel en noodlottig dom. Bur
gerlijk overspel, geknoei in
twijfelaars op een boerderij-
De zolder of i
Burgerlijk
Iedereen doet „het", blijkt zo
nu en dan als extra-burgerlijk
accentje. Zoals op het moment
dat Goudveyl, nadat hij zijn
echtgenote naar bed heeft ge
praat om half tien 's avonds,
snel het huis verlaat vanwege
een afspraak met zijn vrien
din. Dan ziet hij de buurvrouw
in haar auto heen en weer rij
den om tenslotte een of andere
jogger op te pikken. Kortom:
kamertjeszonde, geniepige
seks, smalle burgermoraal en
heel vervelende personages in
een verhaal van uiterst twij
felachtig allooi.
Daarbij komt nog de hebbe
lijkheid van Maarten 't hart
om in zijn roman op verschil
lende pagina's een emmer mu-
ziekkennis om te gooien. En
verderop kan hij het ook niet
laten om weer wat vreselijks
uit het kerkelijke wereldje in
het boek te gooien, met name
in de figuur van dominee Wa
terreus. Wat een onmogelijk
boek, deze nieuwe Maarten 't
Hart.
Maarten 't Hart
;d de Aarde,
angstigend
drukwekkend
69,90.
eerd
arde' realiseren dat alle
;regelen nog maar drup
zijn op een gloeiende
(o.c
I L/n/0/|prachtige, milieuvriende-
n de iiitgegeven boek is een op-
van (of zelfs een noodkreet)
haar komen voor het milieu,
ioont op zeer pijnlijke wij-
(oezeer dat nodig is. Door
Jel van bijdragen over de
oerstoffen: aarde, lucht,
iroblemen uit de hele
:teur
de Aarde' is „verluch-
uitspraken en ge
er het milieu van
mdheden, met een voor
van Prins Charles,
iast worden de thema-
onderbroken door on-
rerpen die het predikaat
(regenwouden, uitlaat-
ïn, verstedelijking en wa-
ibrek) meekrijgen. Het
wnnivoora^ deze tijdbommen
(ndruk maken.
[wisseling in de onder-
ikeuze en de schitterende
j p houden, ondanks de
"l van het milieuprobleem,
de Aarde' goed leesbaar.
is vooral voor ieder-
denkt dat er al vol-
ian het milieu wordt
en must, want 'Red de
laat er geen twijfel
)ii de bestaan dat een maximale
43843iïo.or r?ddi?.g
3>ng
keihard nodig blijft.
irecteuu
ïuk boek
jrer Haags
;rleden
balen Gilhuya en Danny Ver-
'Verhalen van aan Haags var-
l. Uitgave BZZTöH. Prijs 25,-.
Dpenbar^
IEK MOOR
geweten dat het plein
de Ridderzaal eens een
speelplaats was voor
Ingen van het Instituut
Koninklijke Kwekelin-
En wat Voltaire, Piche-
en Napoleon in Den Haag
pn uitgespookt? Of van de
menlijk bades van Giacomo Casa-
I in de residentie?
i paar
omendeDQ
kijn slechts
flie worden beantwoord
boekje 'Verhalen van een
,worh.J Verleden', geschreven
de journalisten Lex Da-
b'l tïilhuys en Danny Ver-
Het werkje staat bol van
(ge anecdotes en grappige
inn- rv!ng voltrokken. In 160
beschrijft het tweetal
'pen vlotte pen de periode
1575 tot aan de bouw
het stadhuis aan het bur-
iester Monchyplein in
t aanbe-, ?e schrijvers hebben er
1st geen naslagwerk van
h maken omdat die er al
inina- eg ziJn Toch kunnen
omaHo presseerden in de Hofstad
(noeg van hun gading in
6n. En voor de overigen is
ebrief [euk boek 0Irl er °P. e.en
yan (iachtige zondag glimla-
p een verhaaltje uit te le-
[Een aanbeveler als Sin-
pas- of Kerstpresentje
■^^Sde echte Hagenaars.
b
jllDY KORS
"94
et aan minister Alders
milieu ligt en niet aan
alleen worden de
bied Vtfen voor milieudelicten
ivaard. Wie over de nood-
daarvan nu nog twijfelt,
orderiibch na het lezen van 'Red
Marilyn Diamond: 'Hat groot levan
lang fit kookboek'. Uitgava Da Karn.
Het groot leven lang fit kook
boek (formaat 29 bij 22 centi
meter en 400 pagina's dik) is
even omvangrijk als preten
tieus, tendentieus, onzakelijk,
Amerikaans, klef en nuance
loos. Het bevat heel veel re
cepten voor vaak lekkere en
voor doorsnee burgers onver
wachte gerechten. Maar dat
wordt overschaduwd door de
hoeveelheid informatie over
hoe voeding echt gezond zou
zijn. Het laatste mag een nuch
tere Hollander best met een
korrel zout nemen. Een korrel
gemalen zeezout in het geval
van de auteur. De vele recep
ten maken het boek de hoge
prijs niet waard.
Marilyn Diamond is een van
de auteurs van 'Een leven lang
fit', een van de in Amerika po
pulaire gezonde voeding best
sellers en dit kookboek moet
daar de praktische uitvoering
van zijn. Het is een boek voor
overtuigde vegetariërs (eten
niets van gedode dieren) en
veganisten eten helemaal geen
dierlijke produkten), al zegt
Diamond dat het boek bedoeld
is voor iedereen. Ze zegt zelfs
dat ze moeite heeft gedaan het
voor iedereen acceptabel te
maken door twee of drie filo
sofieën te combineren. Die
toegeeflijkheid, die nuancering
dekt de lading van de rest van
het boek niet. De toon waarin
het boek is geschreven is zo
schreeuwerig, dat het me alle
maal teveel lijkt voor een
goedwillende Nederlander.
Het boek staat vol met voe
dingsleer, maar die is onvolle
dig en als een schot hagel ver
spreid in het boek terecht ge
komen. De lezer gaat zich
waarschijnlijk ten onrechte
ongerust zitten maken of hij of
zij wel voldoende selenium en
mangaan binnen krijgt. Er
staat wel een lijst afgedrukt
met voedingsmiddelen waar
het inzit en wat de 'vijanden
van de stof zijn, maar er is
even 'vergeten' erbij te vertel
len wat de eventuele aanbevo
len hoeveelheid is en hoeveel
er in welk voedingsmiddel zit.
Er is overigens totaal geen re
den tot ongerustheid, want
van beide stoffen krijg je bij
een gevarieerde voeding als
sporen binnen. En dat is vol
doende.
Genoeg
Wie het volhoudt vanaf het
begin door te lezen, heeft bij
pagina 21 waarschijnlijk al ge
noeg. Dan is het boek al „met
veel respect en liefde opgedra
gen aan u, die het nu in uw
hand heeft". Verder hebben
31/2 pagina lang al of niet rele
vante Amerikanen het boek
van Diamond bejubeld in een
door haarzelf geschreven open
brief aan de voormalige hoofd
inspecteur van de volksge
zondheid. Het klefst denkbare
dankwoord is dan al gepas
seerd, fabrikant Braun heeft
zijn keukenmachines, staaf
mixers en sapcentrifuges al
mogen aanprijzen en Diamond
heeft er een drie kantjes lange
^persoonlijke brief' tegenaan
gesmeten.
Het is een verwarrend boek.
Staat hier een pleidooi voor
vezels en vezelrijke produk
ten, blijkt elders dat fruit
wordt geperst voor een glas
'vloeibare zon', waarbij de ve
zels weer verloren gaan, want
die blijven achter in de citrus-
pers. Wordt hier gemeld dat
een mens - wil hij of zij fit
worden en blijven - echt toe
moet naar 10 procent vet in
het eten, moet bij tal van
groente-gerechten olie worden
gebruikt bij de bereiding. En
vergt een recept van ha ver
koeken niet minder dan 1 3/4
deciliter olie. Dat levert, met
200 g dadel- of basterdsuiker
en ook nog eens 13/4 deciliter
honing een knap vet en zoet
produkt op. Bepaald niet ge
zond. Het is op die manier een
misleidend boek.
Het boek is pretentieus, want
het is een heidense klus om
een leven lang fit te blijven
met de veganistische voedings
wijze die wordt gepropageerd.
De vermelding op de kaft dat
het boek geschikt is voor vege
tariërs, kan worden opgevat
als een understatement. Er
komt geen ei, geen melk, geen
kaas voor in de recepten. Ook
magere yoghurt komt er niet
in. Onhandig en onterecht. Als
calcium- en eiwitbron met
slechts een spoortje vet is yog
hurt een ideaal, goed verteer
baar voedingsmiddel en het
voorkomt de omweg om calci
um via allerlei relatief calciu-
marme plantaardige voedings
middelen binnen te krijgen.
Onhandig
Los van de inhoud is het een
slecht boek. Niet prettig lees
baar en onhandig in de keu
ken vanwege het formaat. Het
ergst is, dat het van oorsprong
voor de Amerikaanse markt
geschreven boek niet is be
werkt voor de Nederlandse si
tuatie. Het boek is eigenlijk al
leen letterlijk vertaald. Wat
heb je er nou aan te lezen dat
Amerikaanse mannen zo'n
hoge cholesterolspiegel heb
ben? En dat in geen enkele
cultuur zo veel vet wordt ge
geten als in de Verenigde Sta
ten? Dan vraag je je af: is het
in Nederland net zo erg als in
het land van de vette fast-food
met cola?
De toon van het boek is daar
bij irritant en er wordt gelo
gen. Al in hoofdstuk 1, over
moderne inzichten omtrent
voeding, is het prijs. George
Bernard Shaw (85): „Ik heb
ruimschoots lang genoeg ge
leefd en probeer te sterven;
maar het lukt me gewoonweg
niet. Een enkele biefstuk zou
een eind aan mijn leven ma
ken, maar ik kan het niet op
brengen er een te verorberen.
Ik ga gebukt onder de angst
eeuwig te zullen leven. Dat is
het enige nadeel van vegeta
risme". En zo ben je weer te
rug bij af. Een hoog choleste
rolgehalte van de voeding is
slechts een van de risicofacto
ren van hart- en vaatziekten.
Stress en zorgen ook. Geluk
kig voor Shaw, anders zou hij
nooit doodgaan.
De"
Het voormalige IJzeren Gor
dijn blijkt nu, ontdaan van de
mijnenvelden en wachttorens,
een schitterend natuurgebied.
De Tsjechoslowaken willen er
een lange fietsroute van ma
ken, een recreatiegebied. De
Duitsers weten het nog niet,
want het grensgebied tussen
de voormalige DDR en de
Bondsrepubliek was en blijft
een soort niemandsland tussen
twee werelden, een spookge-
bied, een scheur in de geschie
denis.
Toen de DDR nog bestond was
het 'Spergebied' een strook
land waar gewone burgers
niets te zoeken hadden en
slechts verveelde grenswach
ters hun rondes mochten
draaien. Louis Ferrons nieuw
ste roman speelt in het gebied
waarnaar hij genoemd is, in de
eerste maanden na de val van
de Berlijnse Muur, wanneer de
nieuwe tijd al aanbreekt, maar
de schimmen van de vorige
nog rondwaren.
De ik-figuur in 'Spergebied' is
een Nederlandse historicus,
een man die in zijn privé-le-
ven en in zijn werk is vastge
lopen. Hij gaat naar een naam
loos dorp aan de grens van de
DDR om daar in het archief
van het heemkundig museum
onderzoek te doen naar een
zeventiende-eeuwse jezuët.
Een bijna nutteloze detailstu
die waar niemand op zit te
wachten, niet meer dan een
excuus om zich een tijdlang in
dit niemandsland te begraven.
Schilder
In het enige hotel aldaar komt
hij op het spoor van een schil
der die zich bijna dertig jaar
daadwerkelijk in dat provin
cienestje begraven heeft en
onlangs, vlak voor de 'Wende',
is overleden. Prompt vergeet
hij zijn jezuïet en gaat zich
voor de schilder interesseren.
August Beckering blijkt al die
jaren de eigenaar van het ho-
Louis Fer-
ron... humor
van een ab
surdistisch
toneelstuk...
FOTO: ANP
tel te zijn geweest en nooit één
enkele gast te hebben ontvan
gen. Zijn 'algemeen bediende',
Kanner, deed het weinige
werk dat er was. Het hotel was
vroeger een-boerenhofstede en
behoorde aan zijn ouders, die
het weer van hun ouders had
den geërfd. Een leeg hotel,
met formicatafeltjes en bloe-
metjesbehang, in een nauwe
lijks bewoond gebied; een
stukje Duitsland dat onge
schonden de stormen van na
zidom en communisme heeft
overleefd.
Dat laatste kan niet gezegd
worden van de beide bewo
ners, Beckering en Kanner.
Beckering is dood, zodat de
historicus hém niets meer kan
vragen, maar Kanner is er nog
steeds. Het verhaal is één
doorlopende poging van de ik
figuur Kanner aan het praten
te krijgen over de reden waar
om Beckering zich daar al die
jaren heeft opgesloten.
Kanner vertelt veel, over zijn
gezamenlijke jeugd met Becke
ring, de oorlogsjaren, de op-
bouwtijd van het socialisme,
de dagelijkse gang van zaken
in het hotel, en vooral de ge
haakte broekjes die de meisjes
voor de oorlog droegen.
Hij vertelt veel, maar nooit dat
wat de geschiedkundige wil
horen. Hij draait er omheen,
hij verzwijgt. Ondanks de vrij
statische handeling verveelt
het verhaal echter geen mo
ment, omdat Ferron veel hu
mor in de verhouding tussen
de verteller en Kanner legt en
vooral door de toenemende
spanning, want ook als lezer
verwens je Kanner steeds va
ker wegens zijn om-de-pot-
draaierij.
Rug
onbeduidende foto's, van met
geheven vuist demonstrerende
menigten, maar de foto's waar
het om gaat laat hij niet zien.
Die liggen in de bezemkast, de
kast die pas op de laatste blad
zijde van het boek opengaat en
het aangezicht van de geschie
denis toont.
Beckering en Kanner, de
ogenschijnlijk ins Abseits Ge-
schobenen, verpersoonlijken
uiteindelijk de dramatische ge
schiedenis van het Duitsland
van de twintigste eeuw. De in
elkaar verweven systemen
De ik-figuur kan de waarheid
niet in het gezicht zien, maar
welke historicus kan dat wel?
„Had ik de geschiedenis dan
ooit in het aangezicht gezien?"
„De geschiedenis meneer", do
ceerde Kanner, „is niets an
ders dan een rug. De voor
kant, die fantaseren wij er
maar bij". De geschiedenis die,
aldus Kanner, alleen maar be
stond als je er een tastbare
weergave van in je handen
had.
Kanner toont foto's, bergen
de geest van militairistisch
Pruisendom en romantisch
idealisme.
Meer nog dan in zijn andere
romans heeft Ferron de vele
contradicties die de Duitse ge
schiedenis rijk is in de symbo
liek van het hotel in het sper
gebied en zijn bewoners kun
nen vangen. Dat hij de roman
bok nog de humor van een ab
surdistisch toneelstuk en de
spanning van een thriller
heeft meegegeven maakt zijn
prestaties des te bewonderens
waardiger.
Spanning
in medische
thriller
Mie
Uitf
Met de aftiteling van Medisch
Centrum West nog vers op het
netvlies en de serie-melodie
van de TROS-serie nog nak
linkend in de oren is het lezen
van 'Doodverklaard' van de
'nieuwe' auteur Michael Pal
mer een wel heel andere in
vulling van behoefte aan ver
strooiing. Maar dan wel één,
waarvan je bijna zou zeggen
dat eventuele aspirant-patiën
ten van een hartbewakingsaf-
deling van een ziekenhuis die
maar beter niet de hunne kun
nen maken. Want Palmer, zelf
praktizerend arts en met dit
werk zijn tweede boek produ
cerend, blijkt een meester te
zijn in het inzetten, opbouwen,
vasthouden en uitwerken van
een 'spanningsveld', dat bijna
zijn weerga niet kent. Alle af
leveringen van MCW verble
ken in één klap spontaan bij
het verslinden van dit verhaal,
waarin een ambitieus specialist
in een Bostons hospitaal wordt
betrokken bij een complot.
Een samenzwering met als
doel alleen de betrokken dok
toren er 'beter' van te laten
worden. Ondenkbaar, denk je.
Maar Palmer heeft als insider
de zaken zo op een rijde staan
en beschikt over het talent die
kennis zó indringend op pa
pier te zetten dat je van de
eerste tot de laatste bladzijde
geboeid blijft, het verhaal (met
excuus voor het cliché) bijna
ademloos uitleest, maar vooral
hartgrondig hoopt nooit in een
ziekenhuis te belanden. Pal
mer schetst de bloedstollende
gang van zaken rond een ex
periment met levende doden
of nog niet gestorven leven
den. Door welk thema heen
Palmer ook nog eens de jacht
op corrupte politie-functiona-
rissen en de concurrentiestrijd
tussen op promotie beluste art
sen schildert.
Na het lezen van de epiloog
bekruipt ie het gevoel dat
'Doodverklaard' prima stof
zou zijn voor een film of mis
schien wel een serie. Hoewel
die nooit zo goed kan zijn als
het boek.
Idoor
GERT MEIJER
De Nederlandse vertegen
woordiging van de Australi
sche Baby Animals moet een
onvoorwaardelijk geloof in
de nieuwe band hebben.
Eerst rolde, als een soort van
waarschuwing, de single
'Early Warning' in de brie
venbus, een week later een
video en weer een handjevol
dagen is er dan de debuut-
cd, waar het allemaal om
ging.
Baby Animals is de band
rond de charismatische zan
geres Suze DeMarchi. Haar
stem zit ergens tussen die
van Concrete Blonde's Na-
politano en Melissa Etherid-
ge in, een uitstekende basis
dus om spetterende rock 'n
roll te brengen. Voor de de-
buut-cd 'Baby Animals'
werd producer Mike Chap
man aangetrokken (van The
Sweet via Suzi Quatro en
The Knack naar Pat Benatar
en Blondie, kortom zeer
rock 'n roll) en het is opval
lend hoe men er in geslaagd
is om in aanleg tamelijk tra
ditionele rock 'n roll een
meerwaarde mee te geven.
Zelden klonk een rockde-
buut de laatste jaren zo puur,
zo gedreven en zo zelfverze
kerd, zonder een ferme me
lodie en spannende gitaar-
riffs uit het oor te verliezen.
Fish
Sinds zijn scheiding met de
rest van Marillion gaat het
de sympathieke Fish nog
niet echt voor de wind. De
Schotse zanger maakte ten
tijde van zijn solo-debuut de
denkfout dat een kopie van
het succesvolle Marillion-ge-
luid hem wel bijval zou ople
veren. Was 'Vigil In A Wil
derness Of Mirrors' al een
risicoloos album, de opvolger
'Internal Exile' is zo moge
lijk nog vervelender. Fish
trok nota bene Chris Kim-
sey, producer van de meest
succesvolle Marillion-albums
'Misplaced Childhood' en
'Clutching At Straws', aan.
Het resultaat laat zich raden:
op 'Internal Exile' gaat Fish
iedere vorm van avontuur
uit de weg en kiest hij voor
nogal voor de hand liggende
melodielijnen, rechtstreeks
gekopieerd uit het bekende
Marillion-oeuvre. Slechts in
het titelnummer en de cover
van Thunderclap Newman's
'Something In The Air' zijn
Schotse folk-ingrediënten
toegevoegd. Het doet aan het
teleurstellende eindresultaat
weinig af.
Billy Bragg
Na een frusterende periode
met de punkgroep Riff Raff
pakte Billy Bragg zijn elek
trische gitaar en toog er mee
door zijn vaderland. Overal
zong hij van de politieke el
lende en ander menselijk
verdriet, maar vooral op de
plaat gingen zijn goede be
doelingen de mist in door
het nihilistische karakter
van de instrumentataie.
Daar kwam gaandeweg ver
betering in, bijvoorbeeld
door toevoeging van uiteen
lopende folk-instrumenten,
maar pas op 'Don't Try This
At Home' klinkt Bragg vol
overtuiging. Veelal gesteund
door een complete band, en
met hulp van vocalisten als
Michael Stipe en Kirsty
MacColl, bezingt hij op pak
kende wijze al het lief en
leed op deze aardkloot. Me
lodieuzer dan ooit zonder
zijn principes te verlooche
nen. Bragg gaat de strijd op
nieuw aan en beslecht 'm
definitief in zijn voordeel.
Live
Behalve de nodige compila-
tie-cedees hebben we mo
menteel ook te maken met
een stortvloed aan live-al
bums. Feestdagen, weetje-
wel. Het hoogtepunt uit de
greep, die we deze week
doen, komt op naam van
Neil Young Crazy Horse,
die op de dubbel-cd 'Weid'
zichzelf geen moment rust
Bill Bragg...melodieuzer dan
gunnen. Young gaat op zijn
gitaar flink tekeer en zijn
band klinkt traditiegetrouw
al net zo bezield, zodat ze in
tracks als 'Like A Hurrica
ne' en de opvallende Dylan-
cover 'Blowin' In The Wind'
een verpletterende indruk
achterlaten. The Ramones
deden dat jaren geleden op
hun manier ook, maar het
kunstje van Amerika's popu
lairste punkband begint uit
te werken. Knap natuurlijk,
om binnen zeventig minuten
33 nummers af te werken,
maar 'Loco Live' legt ook
pijnlijk de zwakke plekken
van Tha Ramones bloot.
Vijftien jaar na de start is er
nog niks veranderd en dat
begint nu knap vervelend te
worden. 'Live Baby Live' is
na zeven studio albums de
eerste live-cd van Australië's
meest succesvolle band
INXS. Het opvallende is dat
de band het opwindende ka
rakter van de studio-platen
op de bühne geen moment
weet te benaderen, de cd
klinkt opmerkelijk vlak. En
overbodig ook, gezien het
feit dat nergens van de over
bekende versies wordt afge
weken. Alleen voor de hard-
core-fans derhalve. Met de
opkomst van de pizza in Ne
derland groeide ook de hon
ger naar Italiaanse pop. Dat
heeft al een uiteenlopend
aantal artiesten opgeleverd,
waarvan Eros Ramazzotti
niet de interessantste, maar
wel een van de succesvolste
is. De dubbel live-cd 'Eros In
Concert' zal z'n weg dan ook
wel vinden, al had wat mij
betreft het album tot een
schijfje beperkt kunnen
worden. Zoveel variatie
biedt Eros immers ook i
Neil Young ...geen moment rust..
