ahamata kijkt niet om in wrok
SPORT
21
jwkun' VOETBALLERLEI
Klassieke truc
slechts geschikt
voor tweeling
Jeybalcoach Peter Murphy blijft realistisch
iSoUOtMlt
ZATERDAG 28 SEPTEMBER 1991
ichnif
ehniêijra nieuwe bondscoach Brazilië
erbano
je prolJANEIRO Met ingang van het volgend jaar wordt
prhnnjberto Parreira bondscoach van Brazilië. De 49-jarige
ecnnofag eerst het seizoen afmaken bij Bragantino, nummer
de Braziliaanse competitie. Tot aan het eind van het
undinj voor Brazilië slechts vriendschappelijke wedstrijden
»gramma. Parreira wordt de opvolger van oud-interna-
n Op dl cao, die in augustus zijn functie neerlegde.
int ziel
jpte.
nt geei
volledig
ië trekt kandidatuur WK in
ANEIRO Brazilië heeft zijn kandidatuur voor de
van de WK voetbal van 1998 ingetrokken. Dit heeft
an ken|eixeira de voorzitter van de Braziliaanse voetbalbond
:end gemaakt. De Brazilianen trekken zich terug in
iet de slechte economische toestand in het land.
waarb:i
Mönchengladbach
stuurt trainer weg
MÖNCHENGLADBACH
Borussia Mönchengladbach
heeft trainer Gerd vom
Bruch met onmiddelijke in
gang op 'vakantie' gestuurd.
De leiding van de hekkeslui-
ter in de Bundesliga heeft
nog geen opvolger op het
oog.
Voorlopig nemen manager
Rolf Rilssmann en de assis
tenten Bernd Krauss en
Karl-Heinz Drygalsky de
trainingen voor hun reke
ning.
In tien wedstrijden vergaar
de Vom Bruch met zijn
ploeg slechts zes punten.
Schumacher ontkent
uitspraak over dope
Broer van
Maradona
naar Japan
Toni Schumacher
MÜNCHEN Harald Schumacher ontkent te
hebben beweerd dat in de Bundesliga nog steeds
dope wordt gebruikt. In het weekblad Quick werd
hij deze week met „ja" geciteerd, op een vraag
daarover. De oud international, die momenteel
wegens blessure-problemen bijspringt als reserve
doelman van Bayern München, heeft inmiddels
gerechtelijke stappen aangekondigd tegen de
krant. Op de vraag of er nog sprake is van doping
in de hoogste afdeling van het Westduitse voetbal
beweert Schumacher het volgende antwoord te
hebben gegeven: „Dat weet ik niet. Ik kan het me
echter niet voorstellen dat nog iemand zo dom is
het te doen. Bovendien moet eerst maar eens dui
delijk worden wat men onder doping verstaat. Ie
mand die zes asperientjes inneemt, of een injectie
I FOTO: AP tegen de pijn, is dat doping?"
TOKYO De broer van
Diego Maradona, Hugo,
staat van 2 juni volgend
jaar onder contract van de
Japanse tweede divisie
club PJM Futures. De 22-
jarige Argentijn speelde
tot voor kort voor Rapid
Wien. Zijn nieuwe werk
gever kwam vorig jaar in
het nieuws toe hij voor
twintig miljoen gulden de
in tal van criminele zaken
verwikkelde Diego wilde
strikken.
yj E BELGISCHE MOLUKKER TER WERELD WIL TOT 38e VOETBALLEN
9eweri 1 *1 1
ojecter
anceei
iwplaal berkman
jrken e
ftegerREN Pas aan
ran Intel van ^et bezoek
e- Tahamata ko-
zoontjes Jean Mi-
Didier (6) te-
Spontane
die zich eerst
undeei;n van de glas-in_
n «ïpkiiiren naar de huis"
seKUVschuilen, maar
ns blijmoedig
jen komen.
m aant
l-ers me gezichtjes diezelfde
Tprhnifl' die 20 bekend is
ieCnniJader. Die zelfs nu,
1 naar (|e leeftijd juist door
isachtige, splijtende
r net zo jeugdig oogt
1 WIJ U lÉj net zijn entree in
/kunde p voetbal maakte.
11 weer bijna vijftien
3 aanvfjgH ajs 21-jarige in
Fechnie van Ajax.
is er veel gebeurd
I Tahamata. Hij ver-
vier jaren in Am-
aar de Belgische in-
I Luik om daar spor-
frfen te vieren. Tot
pps in ons land te
en nog drie seizoe-
nsten vertoonde bij
Het betekende ook
in het Nederlands
oor hij tot zijn
België zo'n kleine
;rlands speelde. Na
iamse periode ging
rug naar onze zui-
■erschot lijfde hem
in om hem ver-
irig jaar met lede
;n vertrekken naar
komnkii|iirmende Germinal
boer is et* welke club Simon
"inmiddels als 'voet
zijn rentree
groep het internatonale
toonaanglers, het ambitieuze
drukkerii een prima seizoen
waarbii dPn deelneming aan
Cuptoernooi. An-
groepsakLgk ge]etjen traden
het geheipse 'voorstedelin-
trajekt egow aan tegen het
vormgevjhter aan de eerste
totozetteing met het Ekeren
integratiejTahamata toch niet
drukken PJ^erd procent gro-
d aan het bereiken
a'werkefjgdg ronde overhiel-
voor acteerden de
bral in de tweede
Srtuigend onder lei-
^a_«een tijdig van een
■^••■jelde Simon Taha-
tol
drw naar de zoontjes
ige Belgische Zuid-
ïr wereld'. Sinds
in dit seizoen fun-
1 Tahamata als
van de allerjong-
tan een provincie-
lem in de buurt, 's
ren „Daar heb ik
iflijk veel plezier
de vroegere Aja-
irbaar enthousias-
:m. „Dat wil ik la-
n doen, werken
Ik heb bij Stan-
:n contract waar
iet moment dat ik
in dienst kan tre
den als jeugd-coördinator. Of
ik dat al zal kunnen moet nog
blijken. Misschien kan ik het
beste eerst gewoon een be
paald jeugd team gedurende
een wat langere tijd begelei
den. Dan krijg je vanzelf de
kneepjes van het vak onder de
knie. Je kunt bij die jonge
gastjes overigens op deze leef
tijd, van zes tot acht jaar, nog
nauwelijks zien of ze er later
iets van zullen kunnen. Na
tuurlijk zijn er wel een paar
die al iets laten zien, maar dat
zijn uitzonderingen. Het eerste
waar je aan moet beginnen is
ze zo ver te krijgen dat ze de
angst voor de bal kwijt raken.
Of mijn zoons talent hebben?
Ik weet het niet. Ik kan het
nog niet vaststellen. Ze zijn
natuurlijk wel lid van een
voetbalclub hier. Al is het
maar voor de sociale contac
ten".
Niet besteed
Simon Tahamata kent zich
zelf inmiddels goed genoeg om
te hebben kunnen vaststellen
dat een positie als trainer in
het topvoetbal aan hem niet
besteed zal zijn. Daarvoor
loopt hij zelf al te lang mee.
Daarom wil hij zich richten op
de jeugd. Wanneer dat zal zijn
is nog wat onduidelijk. On
danks zijn naar voetballers
maatstaven gemeten al wat ge
vorderde leeftijd. „Ik heb nog
een contract voor een jaar na
dit seizoen", vertelt hij. „Ik
kon vorig jaar geen driejarige
verbintenis krijgen bij Beer
schot. Bij Ekeren was dat geen
probleem. Kon zo worden ge
tekend. Ik wilde zekerheid.
Dat kon Ekeren me bieden. Ik
wil zo lang mogelijk op hoog
niveau blijven voetballen.
Vind ik leuk. Je staat in de be
langstelling, je ziet je zelf op
de televisie, in de krant. Dat
spreekt me aan. Ik kan het
ook nog aan. Ik voel me fysiek
en mentaal nog goed, hoewel
ik na een wedstrijd nu wel wat
meer rust moet nemen dan
tien jaar geleden. Ik stap elke
keer weer met plezier in de
auto om die 125 kilometer
naar Antwerpen te rijden.
Kijk, zo lang dat nog het geval
is gaat het nog best. Lichame
lijk heb ik me ook altijd goed
verzorgd. Ik denk dat ik nog
best een jaar of drie mee kan.
Hoe oud is Gerets nu bijvoor
beeld? Of mijn ploeggenoot
Daerden? Hebben toch een
leeftijd, 37, die een paar jaar
boven de mijne ligt en kunnen
ook nog mee. Mijn doel is tot
mijn 38e op topniveau te blij
ven spelen".
Dat dit Simon Tahamata nog
zeer behoorlijk afgaat, tegen
woordig als schakelspeler op
het middenveld tussen defen
sie en aanval, bleek afgelopen
maandag. Tijdens een feestelij-
ke bijeenkomst kreeg hij na
mens de Belgische krant Het
Nieuwsblad de trofee 'Man
van het jaar' uitgereikt. Samen
met Oliveira van Anderlecht.
„Dat doet me toch goed",
maakt de oorspronkelijk uit
Tiel afkomstige Molukker van
zijn hart geen moordkuil. „Be
tekent toch dat mijn activitei
ten op het veld nog worden
gewaardeerd. Geeft voldoe
ning. Meer dan die andere tro
fee daar? (wijst op een zilveren
Simon Tahamata is nu meer dan ooit een speler met overzicht. De
ervaring nu dienst van Europa Cupdebutant Germinal Ekeren.
schoen, als tweede prijs in 1986
achter Ruud Gullit in het
speler-van-het-jaarklassement
van een landelijk ochtend
blad). Weet ik niet. Was ook
een mooie onderscheiding.
Tweede worden achter Gullit
zegt toch wel wat".
Zijn voetbalkwaliteiten heb
ben Simon Tahamata geen
windeieren gelegd. Dat bewijst
zijn fraaie optrekje in een bui
tenwijk van de oudste stad van
België, Tongeren. Een 'zelf'
gebouwd huis, dat de familie
in 1987 betrok en waaruit men
normaal gesproken niet meer
zal vertrekken. „Het is op tien
minuten rijden van het stadion
van Standard", gnuift de klei
ne voetballer. „Ideaal toch?"
Via de bij het spelersfonds van
de VVCS afgedragen 'centen'
kan Tahamata het zich veroor
loven om nu al te gaan rente
nieren. „Maar dat is toch niks
voor mij. Nu al", reageert hij
bij de suggestie. „Ik wil ge
woon lekker bezig zijn met
voetbal. Nu nog zelf actief sa
men met die training van die
jeugd, overigens jongetjes van
de vroegere club van Jos
Daerden. Straks als jeugdtrai
ner. In dat kader ben ik aan
het eind van het seizoen een
weekje bij Ajax gaan rondneu
zen. Leuk weer om al die oude
makkers te zien. Met Leo
(Beenhakker; red.) en Bobby
(Haarms; red.) gepraat. Ge
woon om weer eens mee te
maken hoe dat bij Ajax gaat.
Hoe ze daar de jeugd opvan
gen. 'k Heb nog een keertje
meegetraind. Had niks bij me,
maar kon zo alles aantrekken.
Kreeg ik de schoenen van
Roy. Pasten me precies. Was
weer fijn, die sfeer. De kritiek
op Roy? Vind ik niet terecht.
Ze moeten die jongen zich ge
woon rustig verder laten ont
wikkelen. Hoe oud is-ie nu he
lemaal. 21. Zo oud was ik ook
toen ik voor het eerst in Ajax I
speelde. Ik werd op die leeftijd
nooit zo aangepakt. Ik was
overigens na Piet Keizer een
gemaakte linksbuiten. Van
oorsprong ben ik rechts. Ajax
heeft verder de laatste twintig
jaar alleen maar puur linksbe
nige spelers op mijn positie ge
had. Ga maar na: Keizer, Meij
er, Olsen, De Wit en nu Roy.
Maar die laatste komt er wel.
Let maar op mijn woorden".
Uit beeld
Wie er zeker kwam is Simon
Tahamata zelf. Weliswaar ver
dween hij door zijn vertrek
naar België in ons land enigs
zins uit beeld, maar bij onze
zuiderburen heeft hij zijn spo
ren verdiend. „Ik kwam niet
meer voor het Nederlands elf
tal in aanmerking, omdat de
toenmalige bondscoach, Rij
vers, geen spelers uit het bui
tenland meer wilde. Dat kostte
mij toen m'n plaats. Ten on
rechte zoals later bleek. Want
toen ik die drie jaar bij Feye-
nood speelde, van '84 tot '87,
werd ik toch weer een paar
keer geselecteerd. Toch heb ik
er nooit spijt van gehad dat ik
naar dit land ben gegaan. Bel
gië is mooi, de mentaliteit be
valt me hier. Ik heb me ook
zonder problemen laten natu
raliseren. Voor mij betekent
een paspoort een papiertje. Ik
ben tenslotte Molukker en of
ik dan de Nederlandse of de
Belgische nationaliteit heb,
maakt me niets uit. Wat ik be
langrijker vind is een plezierig
leven. En dat heb ik nu in alle
opzichten".
Volgende week woensdag
treedt het Europees zo onerva
ren Germinal Ekeren aan
voor de return van de UEFA
Cup-ontmoeting met Celtic.
Ook dan zal Simon Tahamata
weer een belangrijke pion zijn
in het team van trainer Ur-
bain Haesaert. „We zullen pro
beren er het beste van te ma
ken", zegt Simon Tahamata,
die gisteren met Ekeren uit
kwam tegen het Anderlecht
van Aad de Mos, vooruitkij
kend.
Bejaardenhuis
„Belangrijk dit seizoen is ei
genlijk meer hoe we in de ge
wone competitie spelen. Vorig
jaar had niemand verwacht
dat we zo hoog zouden komen.
Nu is het zaak om te trachten
die positie te continueren.
Zonder Ernie Brandts en zon
der Ben Wijnstekers. De eerste
moest weg vanwege de buiten
landers-regel en een foutje
van Ger Lagendijk, die iets
niet goed had geregeld. Ben
kon het niet meer opbrengen
om op een andere plaats te
spelen dan de positie van libe
ro, die hij enige seizoenen bij
Racing Mechelen had bekleed.
Brandts ging naar De Graaf
schap, Wijnstekers is gestopt.
Vorig jaar noemde iedereen
Ekeren het bejaardenhuis, om
dat er zo veel oudere spelers
werden aangetrokken en
speelden. Maar we hebben ie
dereen wel laten zien dat ook
een ploeg met een aantal rou
tiniers er in nog goede presta
ties kan leveren. Die kritiek
was juist een stimulans voor
ons. Hoe groot mijn invloed is
en was? Ach, iedereen laat de
ander goed spelen. We trainen
hard, dus het zal misschien
ook tegen Celtic redelijk
gaan".
Apart plekje
Ajax neemt nog steeds een
apart plekje in het hart. van Si
mon Tahamata in. „Ik had
daar graag langer willen blij
ven. Maar ze boden me een
contract dat onwaardig was.
Vandaar dat ik ben vertrok
ken. Toen ik er in juni weer
was ging m'n hart weer open.
Prachtig toch al die jonge gas
ten die daar nu rondlopen. Dat
was in mijn tijd toch anders.
Maar ze lieten me toen niet in
m'n waarde, of liever: ik werd
niet op de juiste waarde ge
schat. Daarom ben ik daar
vertrokken, naar Standard.
Nooit spijt van gehad. Zoals ik
nooit met droefheid op iets te
rugkijk. Als ik eenmaal een
beslisisng nam stond ik daar
achter. Dat ik het bij Standard
redde heeft me nooit het ge
voel gegeven dat ik wraak
nam op Ajax. Waarom ook?
Ook drie jaar degradatievoet
bal bij Beerschot heb ik nooit
betreurd. Ik had die keuze
toch gemaakt? Toch moet ik
zeggen dat het me nu goed be
valt bij Ekeren. Ik ben er voor
het eerst sinds 1987 weer Eu
ropees gaan spelen. Is toch
leuk, dat op deze leeftijd nog
mee te maken. Hoewel ik lie
ver voorin zou lopen. Op het
middenveld is het hard wer
ken. Zwaarder dan als aanval
ler. Vooral op mijn leeftijd.
Maar voorin hebben we met
Polley en Schmöller meer sco
rend vermogen. Dus heb ik
me maar te schikken. Maar
dat doe ik met plezier. In een
competitie, die in Nederland
ten onrechte wordt afgeschil
derd als zwak. Er wordt hier
wel meer vanuit de verdedi
ging gespeeld. Dat is waar.
Maar het niveau is hier hoog.
PSV en Ajax zouden het in de
Belgische competitie moeilijk
hebben".
door FRANK WERKMAN
Onlangs baarde een Algerijnse hardloper opzien
door zo fris als een hoentje als winnaar te worden
afgevlagd in de marathon van Brussel.
Toegegeven, zijn tijd was niet opzienbarend, maar
daarvoor was hij ook niet naar de Belgische
hoofdstad gekomen. Het ging om de winst en die
stak Abbes Tehami toch even netjes op zak.
De Noordafrikaan had echter buiten de waard c.q.
attente waarnemers gerekend. Want in de
volgersauto hadden oplettende Belgische
journalisten Tehami onderweg een opmerkelijke
gedaanteverwisseling zien ondergaan. Hij was
naarmate de eindstreep naderde gegroeid. Dat kan
natuurlijk. In het zicht van de haven en de winst
binnen handbereik wil iemand nog wel eens de
omvang van de inborst voelen toenemen.
Maar er was ook iets anders gebeurd. Tehami had
ondanks zijn benen werk kans gezien met de
handen de scheerkwast of misschien zelfs het
electrische scheerapparaat te bedienen. Immers, de
onderweg met een snor gesignaleerde atleet bleek
bij aankomst een geheel gladde bovenlip te
hebben.
Die plotselinge lichamelijke groei in combinatie
met het ontbreken van die beharing gaf de
doorslag voor de achterdochtig geworden
organisatoren. Ze diskwalificeerden Tehami, die
zijn coach een stukje had laten lopen, terwijl hij
zelf ergens tussen de struiken een uiltje knapte.
Met het moment supreme in zicht begaf hij zich
verkwikt en versterkt weer op het parkoers om
zich even later de bloemen en kussen van de
rondemiss te laten welgevallen. Zijn coach
stikkend van ademnood en snikkend van de lach
ergens langs de weg wetend; de winstpremie zou
immers broederlijk worden gedeeld. Pas een dag
later volgde de ontmaskering.
Hoe kan zo iets nu gebeuren Was er sprake van
een heel handige hardloper Of waren de
Belgische organisatoren soms weer eens klunzig
bezig Kan ook allebei. Hoe het ook zij, ergens
onderweg moet iemand een stofje in de ogen
hebben gehad.
Kijk, dat een deelnemer aan een massale
hardloopwedstrijd ergens het parkoers verlaat, kan
ik nog wel begrijpen. Het is tenslotte meer dan
twee uur hollen en dan willen de sluit- en
darmspieren nog wel eens tegensputteren. Even
een duik in de bosjes is dan de oplossing. Er was
ooit eens een Nederlandse toploper die steevast
van kruis tot tenen onder de faecaliën zat als hij de
eindstreep naderde. De klassieke truc van Tehami
is dan een stuk esthetischer en hygiënischer.
Terug naar de race in Brussel. Tehami had dus
ergens onderweg het peloton verlaten,
onopgemerkt. Maar verderop liep hij ineens op
kop, om solo te zegevieren. Zijn plotselinge entree
heeft niemand vastgesteld. En dat nu is vreemd.
Er zijn toch volgauto's Er rijdt toch een jury-auto
mee Er staat toch publiek langs de kant, dat de
booswicht meteen in de kladden had kunnen
pakken toen hij zich langs slinkse wegen naar de
finish spoedde Nee, niets van dat al. Het was aan
een oplettende Belgische verslaggever te danken
dat de bedrieger bedrogen uitkwam.
Tehami heeft het dom gedaan. Hij had op zijn
minst zijn coach ook van lipbeharing kunnen
voorzien. Of een mede-bedrieger moeten
opsnorren, die dezelfde lichaamslengte had.
Eigenlijk had Tehami gewoon zijn broer zo gek
moeten krijgen dat-ie ergens onderweg trappelend
van ongeduld in de bosjes op hem had staan
wachten. Om de wedstrijd verder gewoon uit te
lopen en als onbetwist winnaar het lint te
doorbreken.
Wat dat betreft hebben tweelingen het een stuk
gemakkelijker. Als Marianne in plaats van Mildred
Muis van het zwemstartblok duikt, ziet niemand
het verschil. De Portugese atleten Castro haalt ook
iedereen door elkaar. Ook de Ajax-voetballers
Frank en Ronald de Boer kunnen, buiten het veld
althans, voor elkaar worden versleten. Binnen de
lijnen blijkt de één links-, de ander rechtsbenig,
dus dan wordt een rolwisseling al wat moeilijker.
Ook de gebroeders Tim en Tom Gullikson kennen
dat euvel. Buiten de tennisbaan onherkenbaar, op
de piste voor kenners wel te onderscheiden. Met
René en Willy van de Kerkhof had niemand
problemen. Die verschillen van elkaar als dag en
Bijna net zo veel als Abbes Tehami en zijn coach.
Die zich naar verluidt inmiddels op een andere
bezigheid hebben gestort: zaklopen. Maar dan wel
met dat ding over hun hoofd.
Voetbalclubs met vijf buitenlanders
MONTREUX De UEFA heeft op het congres in Montreux
besloten dat clubs binnenkort maximaal vijf buitenlanders mo
gen opstellen. Tot de vijf moeten twee vreemdelingen behoren
die op basis van hun langere verblijf niet meer als 'voetbal-bui
tenlander' worden gerekend. Wanneer de nieuwe regel ingaat,
is nog niet bekend. Het ligt voor de hand dat dit in het seizoen
1992-1993 zal zijn, ongeveer gelijktijdig met het opengaan van de
Europese grenzen. De beslissing is genomen in overleg met de
EG. In Nederland zijn nu twee buitenlanders per club toege
staan. Op het aantal zogenaamde „Nederlandse buitenlanders"
zit geen beperking. Wel besloot de KNVB onlangs het aantal
toegestane buitenlanders met ingang van het volgende seizoen
tot drie te verhogen.
ÈRINK
De Nederland-
Isters moeten nog
hun nieuwe sta-
tyballende equiva-
'patat-generatie' in
momentert door bondscoach
hy tot aan de B-
Waarvoorfen jaar geleden als
K8eva,mfe»d^teaTald.
en van de h nieuwe rol op de
ids .VeH Siren'ÏE
el naar 08 een beetje meer.
tou ook kwalifica-
ijvend stu^iyjnpjgphg Speien
mmer teref- Murphy heeft
Ie speelsters verbo-
i te denken. „We
leuk ding ge-
akte, gewoon
ELIJ Kr
de laatste test
wordt tegen
Tsjechoslowakije. In Breda
(zondag), Vught (maandag) en
Enschede (woensdag) was Bul
garije de opponent. Een ploeg
waarmee nog een appeltje te
schillen was na het EK-kwali-
ficatie toernooi eerder dit jaar
waar Nederland zijn enige
wedstrijd verloor van, juist,
Bulgarije. Het team van Murp
hy wilde wel, maar zat de eer
ste twee duels muurvast. In
ternational Kirsten Gleis:
„Vooral in Vught was ieder
een bloednerveus, nee, ik weet
ook niet wat het was".
Afgeschud
Gisteren in de Enschedese
Pathmoshal werden de zenu
wen voor de 'grote reis' naar
het EK in Italië grotendeels
afgeschud. Het gebodene was
nog lang niet om van te smul
len maar het basisniveau met
een incidentele uitschieter
(eerste set) bleek ruim vol
doende om de Europees kam
pioen van 1981 simpeltjes met
3-0 te vloeren.
Plezier, zelfvertrouwen en
eenheid waren en zijn de stok
paardjes van Murphy in voor
bereiding op het EK, „het eer
ste evenement waar deze
groep echt voor gaat", voegt
hij toe. „Het doel is veel scher
per dan op het B-WK (dat Ne
derland vorig jaar onverwacht
won-red). We gaan hier voor
een medaille". De Brabander
heeft er vertrouwen in. „Ik
ben niet optimistisch maar
realistisch. Ik weet wat we ge
daan hebben, de speelsters we
ten het en ze merken de effec
ten ervan". In het spel van
meer zelfvertrouwen kweken
bij zijn ploeg, stofte hij een
videoband van vier jaar gele
den af en liet die eens zien.
Het niveauverschil was schok
kend, moest zelfs Murphy toe
geven. Zachtjes: „Met dit team
waren we in 1985 Europees
kampioen geworden". Maar hij
dwaalde slechts even af. „De
rest is natuurlijk ook vooruit
gegaan. Nogmaals, ik ben rea
listisch in de huidige doelstel
ling. We moeten ons ook niet
langer verschuilen. Dan word
je nooit een topteam. Maar het
zijn nog maar prille mensen in
de topsport. We zijn er nog
niet. Deze ploeg heeft twee
grote stappen gezet, maar moet
er nog wel veertig kleine stap
jes achteraan maken. Het be
gint nu echter wel interessant
te worden. We hebben een
keiharde voorbereiding gehad.
Als je zoals in de eerste set ziet
dat speelsters hele kleine, on
verwachte dingetjes toch goed
verwerken. Dan denk je toch,
het is allemaal niet voor niets
geweest. Dit team zit pas over
twee, drie jaar aan zijn top".
Prachtig team
En dan even mijmerend:
„Soms droom ik weieens, wat
voor prachtig team heb ik in
mijn handen." Maar dan weer
veelbetekenend: „Als het bij
elkaar blijft". Maar dat er
mensen afvallen en opgevolgd
worden door minder ervaren
vervangers is het lot van de
topsport, zo meldde hij direct
weer vrolijk. „Als coach moet
je er niet moe van worden.
Dat is de wet van topsport. Die
maak ik niet, ik hanteer 'm.
Wat je hier nu voor je ziet is
ook werk van acht jaar, ver
geet dat niet".
Het niveau is er, het zelfver
trouwen is er, het plezier is er
en de eenheid. Murphy op zijn
best: „Je overleeft alleen maar
in de groep. Zwak zijn is dan
gelijk je sterkte. Anderen kun
nen dat namelijk opvangen".
Dat bleek een paar weken ge
leden op een sterk bezet toer
nooi in Italië. Slechts de vrij
wel op volle sterkte aantre
dende Sovjet-Unie bleek nog
een maatje te groot. Voorname
concurrenten voor een medail
le komende week, Italië en
Duitsland, werden zonder par
don opzij gezet. Vooral de zege
op de Duitsers, tegenstander in
de poule, deed Murphy goed.
„Kohier (de Duitse trainer-
red) moet ze weer over die tik
heen zien te krikken. Ik ben
blij dat ik niet zijn schoenen
Kirsten Gleis was in de voorbereiding op het EK niet in haar normale
