en kwartiertje Simone Kleinsma
*atricia Kaas
vertuigend
iQounard
KUNST/RTV
15
Wolfgang Amadeus Mozart verpakt in een wollen deken
JE NEDERLANDSE 'FUNNY GIRL'
Strijktrio Holland
brengt Reger tot leven
Goed gespeeld
Amerikaans realisme
Chailly vooral goed
bijMartin en Ravel
Residentie Orkest
in Broadway-euforie
ZATERDAG 28 SEPTEMBER 1991
leuwbouw Van Gogh inter-
^ïlturele architectuur
]-%TERDAM Het toekomstige nieuwe tentoonstellingspaviljoen
het Van Goghmuseum in Amsterdam, een ontwerp van de Japan-
rchitect Kisho Kurokawa, is een voorbeeld van een symbiose tus-
de westerse en oosterse cultuur. „De boodschap van het paviljoen
aldus de architect, „het tot stand brengen van een interculturele
jiitectuur". Kurokawa zei dit gisteren bij de presentatie van zijn
Straat rerP voor ^et bijna halfronde paviljoen. Hij stelde de interculture-
•chitectuur tegenover de internationale architectuur, die aldus de
inner wordt gedomineerd door de Amerikaanse life-style. De ar-
5iect, opgeleid aan de Universiteit in Kyoto werkt wereldwijd. In
in land maakte hij onde^ meer het ontwerp van negen musea. In
Kë ontwierp hij het Musée de Louvain-la-Neuve en voor Parijs
ïkte hij, naast de Are de Triomf een zogenaamde Pacific Tower, die
lenkort zal zijn voltooid. Kurokawa won twee jaar geleden een
len medaille tijdens de World Biennale of Architecture in Sofia.
lieuwbouw van het paviljoen is, zoals bekend, financieel mogelijk
jnstil tl tzij een gift (in totaal 37.5 miljoen gulden) van een Japans verze
il veelh ngsconcern aan bet Van Gogmuseum.
Mozartprogramma door het Groot Om
roepkoor en het Radio Kamerorkest
met medewerking van solisten onder
leiding van Arnold Oestman. Gister
avond in de zaal van het Danstheater,
Den Haag. Radio-uitzending op 1 okto
ber van 20.02 -
21.15 uur via Radio 4.
Over gebrek aan belangstelling
had de NCRV gisteravond bij
het eerste van een serie van acht
concerten niet te klagen, de zaal
van het Danstheater was uitste
kend bezet. Omdat het nog altijd
het Mozartjaar is was ook voor
dit concert gekozen voor een
aantal composities van de mees
ter, vocaal en instrumentaal. Als
dirigent was uitgenodigd de
Zweed Arnold Oestman, een
Mozart-specialist bij uitstek. De
vocale inbreng kwam in eerste
instantie van het Groot Omroep
koor in twee kleine werkjes die
Mozart onvoltooid heeft nagela
ten: Kyrie KV 186 en Kyrie KV
323. De componist zal er weinig
behoefte aan gehad hebben deze
pennevruchten te voltooien, het
zijn meer oefeningen in compo
sitorische vingervaardigheid dan
echte composities. Bij de weerga
ve een merkwaardige constate
ring, het leek alsof het koor er
gens heel ver weg stond opge
steld. De droge akoestiek van de
zaal werkte nadelig op de klank-
produktie. De Vesperae solennes
de confessore klonken iets beter,
maar ondanks de levendige en
kleurrijke benadering van Oest
man leek de koorklank verpakt
als in een wollen deken. In het
solistenkwartet overheerste de
Duitse sopraan Monika Frim-
mer, de overige solisten Hebe
Dijkstra, Harry van Berne en
Henk van Heijnsbergen kwamen
er nauwelijks aan te pas. Wel
zong de sopraan haar aandeel in
het Laudate Dominum
met intensiteit. Bij het orkest,
dat een soort authenticiteit na
streeft, had de akoestiek als na
delig effect dat iedere oneffen
heid als het ware werd onder
streept. Bovendien klonk het en
semble alsof het was uitgedund
tot onder het minimum, de
klank was nu en dan zelfs dun
en iel. Bij de radio-uitzending op
1 oktober zal van die akoestiek
weinig te merken zijn, de luiste
raar zal via de microfoons onge
twijfeld een andere indruk krij
gen. Ana Maria Vera, ooit won
derkind, was soliste in Mozarts
pianoconcert nr.12, KV 414. Mu
siceren is voor deze jeugdige pia
niste kennelijk een lijdzaam ge
beuren, zelfs bij dit verrukkelij
ke en stralende concert kijkt zij
of deze aardbol niet anders dan
een triest tranendal is. Pianis
tisch is haar spel nog altijd
prachtig, muzikaal was haar
aanpak voor dit concert dodelijk.
Acteur Huib Orizand overleden
AMSTERDAM De acteur Huib Orizand is giste
ren in het Amsterdamse Prinsengracht-ziekenhuis
overleden. Hij werd 87 jaar. Dat heeft zijn familie
meegedeeld Orizand was vooral bekend van de ra
dio. Voor dit medium was hij van 1929 tot 1982 ac
tief. Hij werkte mee aan honderden hoorspelen,
waaronder de legendarische serie 'Paul Vlaande
ren'. De in Amsterdam geboren Orizand debuteer
de, na lessen van Louis van Gasteren, in 1921 bij
het Hollandsch Tooneel van Louis de Vries.
Later speelde hij ook in de gezelschappen van Wil
lem Royaards en Cor Ruys. Niet lang na de Twee
de Wereldoorlog zette hij zijn toneelloopbaan ech
ter op een laag pitje. Hij trad in de jaren vijftig en
zestig nog wel een enkele keer voor de televisie op.
Twee keer deed hij ook mee aan een film: in 1951
aan 'Langs ongebaende klingen' van Herman van
der Horst en in 1958 aan 'Dorp aan de rivier' van
Fons Rademakers.
Simone Kleinsma
het zoals gewoonlijk
druk en nog eens
De repetities voor
inusical 'Funny Girl' in
jater De Lievekamp in
t nemen al haar tijd in
|ag. De musical gaat 4
Dber in première in de
ïsschouwburg van
echt. Een interview
er nauwelijks vanaf,
vooruit, een kwartier-
jne (32) zit met opgetrok-
knieën in haar kleedka-
I pauzeert even tussen het
Ten door. 'Funny Simo-
lat op het bordje van de
rdeur gekrijt. Wat verder
It is het rek vol theater-
ing, negentien kostuums
irecies te zijn. Wel even
anders dan haar vorige
cal 'Sweet Charity' waar
kort zwart jurkje voor de
drolspeelster volstond. Die
cal besloeg ook maar drie
>n uit het leven van Cha-
Rabobankiverklaart ze. Haar nieuw-
ppdracht bestaat uit het
>peratieve|n van het leven van 'fun-
seenbankjr] Fanny Brice'.
len. Ledenjiegin op 19-jarige leeftijd
r het deeifrV0^ens Sleurt er nogal
or e ehet deze vrouw. Ze wordt
1 de leden-p.ote ster ze trouwt, krijgt
rgaderingfind en gaat vervolgens
■zen van ee sc^e^en Uiteraard ver-
rt haar manier van pra-
stuur invioj0pen en reageren. Het is
nnen uitoejitdaging om dat in twee-
komen". Ze heeft ver-
n P'aatseii|ns haar handen vol aan
nk. Zo is nummers, dansnummers
arandeerf001"3^ verkleedpartijen,
isehe Kleinsma kan in de
j eik advies|,aj bovendien eens wat
ibobank gefe kanten van zichzelf la-
■lang van d(en- .Jn Funny Girl zitten
eegt. dat in je hebt"
N Girl is gebaseerd op het
ronkelijke verhaal van
I Lennart over Fanny
de grote ster uit de jaren
J[ van de 'Ziegfield Fol-
De musical ging in 1964
'oadway in première en is
flien onafgebroken opge-
I. Simones bekendste
(anger is Barbra Strei-
die zowel in de musical-
de filmversie schitterde.
ederlandse vertaling van
Usical begint in de kleed-
t van Fanny voor
rZEGELS ing van de voorstelling.
IUNTEN ,n^t aan baar man, Nick
ilhandel d«ein, die net is vrijgelaten
IS en ma gevangenis. Fanny twij-
d'AleCbtSdtver ^aar toekomst, ze
in i922 toFet ze voor ^aar man
slechts 35tr haar carrière moet kie-
Wij kopeDp dat ogenblik komen
il- en mujrtenissen uit haar verle-
verzamelinivoorsc]r1ijn Te beginnen
Mn winkel!6 teenager die per se het
f. Tel. 070-k m wil, afgewezen
w. geopenfi bij een auditie en uitein.-
Simone pauzeert even in haar kleedkamer.
delijk een kans krijgt. Het be
kende verhaal eigenlijk.
Een verhaal dat echter ge
kruid wordt met een behoorlij
ke portie ouderwetse roman
tiek en dramatiek. Nick Arn-
stein maakt om te beginnen
tevergeefs avances, terwijl
Fanny haar publiek verbaast
in een vaudeville etablisse
ment. Tevergeefs omdat pro
ducer Florenz Ziegfield haar
een rol aanbiedt in de 'Zieg
field Follies'. Het eerste optre
den pakt reusachtig uit, Fanny
is een groot succes en Nick is
vergeten. Een paar maanden
later ontmoet ze hem weer in
een restaurant en dan is het
wel bingo. Op het station,
waar de Follies Company op
het punt staat naar Chicago te
vertrekken, keert ze resoluut
om en vliegt Nick in de ar
men. Na de trouwpartij wordt
het prille geluk vervolgd op
Long Island.
Lelijke Eend
Maar het theater roept. Fanny
keert terug bij de 'Ziegfield
Follies'. En dan volgen op de
goede tijden slechte tijden.
Nick wil investeren in een ca
sino. Ziegfield ziet het avon
tuur niet zitten en weigert een
bijdrage. Fanny gelooft wel in
haar man en staat haar geld
af. Na de première van haar
nieuwe show vertelt Nick
schoorvoetend dat de onderne
ming mislukt is en dat ze al
haar geld kwijt is geraakt.
Fanny probeert luchthartig
over "het drama te doen, Nick
denkt dat zij hem als een kind
behandelt. De eerste barstjes
in de relatie zijn een feit.
Vol goede moed probeert Fan
ny opnieuw geld bijeen te krij
gen. Nick wordt woedend als
hij dat ontdekt. Hij wil abso
luut niet afhankelijk zijn van
een vrouw, stort zich in een
schimmige obligatiehandel en
wordt gearresteerd wegens
verduistering. Hoog tijd om
weer terug te keren naar Fan
ny's kleedkamer. Waar op dat
moment de net uit de cel ver
loste Nick binnenstapt. Het is>
tenslotte theater en daar kan
alles.
Fanny wacht een zware beslis
sing, kiest ze voor hem of voor
haar carrière. Ze houden van
elkaar, maar weten dat een
huwelijk hen alleen nog onge
lukkiger kan maken. Knopen
worden doorgehakt. Fanny en
Nick besluiten zonder elkaar
verder te gaan. Het is uit met
de rozegeur en maneschijn. Zij
blijft alleen achter en besluit
alles te doen om haar leven en
carrière tot een succes te ma
ken. Totdat het doek definitief
valt.
Het leven van Simone Kleins
ma heeft eigenlijk wel enige
overeenkomsten met dat van
Fanny Simone beet zich op
16-jarige leeftijd als een pitbull
vast in het theaterwereldje en
laat, zoals het een rashond be
taamt, nog steeds niet los. Haar
grote doorbraak kwam met de
musical Sweet Charity. Tij
dens de optredens oefende ze
echter al voor de musical 'Les
Misérables'. Om als madame
Thénardier 'de Verschrikkelij
ke' drie maanden op de plan
ken in Amsterdam te staan.
Van mooie zwaan naar lelijke
eend.
Simone is het absoluut niet
eens met het spiegelen van
haar leven aan dat van Fanny.
„De enige overeenkomst is dat
Fanny zich net als ik zeker op
het toneel voelt. Maar ze voelt
zich onzeker achter de coulis
sen, daar bedoel ik haar privé-
leven mee, en daar heb ik dus
echt geen moeite mee. Fanny
vlucht nogal eens in haar
werk. Dat doe ik niet. Het is
niet zo dat ik alleen maar leef
voor toneel". Ze wekt echter
wel die indruk. Ze neemt de
ene zware (hoofd)rol na op de
andere op zich. Dit jaar gaat ze
met drie musicals de theate-
rannalen in: 'Sweet Charity',
'Les Miserables' en 'Funny
Girl'.
Kleinsma heeft er tevens veel
voor over om op de planken te
staan. Naast zingen, dansen en
verkleedpartijen draait ze voor
een nummer op rolschaatsen
haar hand niet om. Al heeft ze
voor dat laatste wel wat angst
moeten overwinnen. „Als kind
ben ik een keer heel hard ge
kletterd op die dingen. Ik wil
de, omdat ik bang was om te
vallen, nooit meer rolschaat
sen. Dit rolschaatsnummer heb
ik echter zelf in de musical in-
FOTO: STEPHEN EVENHUIS
gebracht. Het onderdeel zit
wel in de filmversie, maar niet
in de oorspronkelijke toneel
versie. Maar het is zo'n geestig
nummer. Dus ik heb trouw
rolschaatslessen genomen. Ik
moet straks gek doen op die
dingen, maar dan natuurlijk
moet ik wel blijven staan. Ach
en die angst ben ik nu ook
kwijt, ik heb geleerd hoe ik
moet vallen". Wat er na Fun
ny Girl gebeurt weet ze nog
niet. De musical loopt tot en
met mei 1992 door. En dan?
„Er zijn niet zoveel musicals
geschreven voor een vrouw.
Eerst maar eens kijken wat er
nog op de plank ligt. Ze zijn er
nog wel, bijvoorbeeld Gypsy of
Irma la Douce, maar ik plan
nooit van tevoren. Ik leef met
het jaar. Een programma met
een live orkest op het toneel
zou ik nog wel eens willen
doen, iets cabaret-achtigs
Voorlopig vindt ze de combi
natie zang, dans en acteren
enig. „Zolang ik het kan doen,
blijf ik het doen". En weg is
ze, de catacomben van De Lie
vekamp weer in. Het theater
flISSE BUMA
%k alsof het nooit zou ge-
J, maar waarschijnlijk is
Orbraak van de Franse
'es Patricia Kaas nu een
—listeravond trad zij voor
jste keer in ons land op
bijna uitverkochte zaal
>»n ingen sdi Amsterdamse Rai en
b daarbij haar imago
«ga-ster, zoals ze dat in
anstalige landen heeft,
ofonds Sa* waar-
lozorg opvallend dat Patricia
■n ontvongk<pt nu toe weinig respons
amer .land heeft gekregen op
———fantastische stem. Toch
e Franse taal nog steeds
071V155832 itdicap om door te drin-
I de meer Engels-talig
070 35l445^teerde landen. Helaas
Kaas gisteravond een
iet zo geslaagde conces-
^^^joals bij George Ger-
shwins 'Summertime' waarbij
ze de nodige grammaticale
fouten maakte.
Het publiek kon er echter niet
om treuren, want al haar be
kende hits bracht ze ten geho
re, zoals 'Les mannequins d'o-
sier' en 'Mademoiselle chante
le blues'.
Het meest indrukkende aan
Kaas' stem is de enorme
kracht waarmee ze kan uitha
len, terwijl ze er zo breekbaar
uitziet. Ze heeft dan ook hele
maal geen achtergrondkoortje
nodig. Op tal van momenten
laat ze bovendien haar enorme
jazzy kwaliteiten horen, zoals
in 'L'heure du jazz', waarin
haar zwoele stem als een de
ken over je heen valt. Des te
opvallender is het dat deze
zangeres nog maar 24 jaar is.
Wie haar niet zou kennen, zou
denken dat het om iemand
van veertig gaat. Een rauwe,
doorleefde, maar ook sensuele
stem. Nederland zal nog veel
van Patricia Kaas horen.
Patricia Kaas maakte haar imago helemaal waar.
Strijktrio Holland «poolt Haydn,
Schubert on Reger. Gehoord op 27
september in het Groene Kerkje in
Oegstgeest.
Strijkkwartetten zijn er te
over in het wereldje van klas
sieke musici, maar een strijk
trio is toch nog steeds een op
merkelijke verschijning. Een
voor de hand liggende reden
voor de zeldzaamheid van
deze driemans-ensembles is
het gebrek aan repertoire.
Vooral de klassieke componis
ten lieten het strijktrio liever
links liggen, omdat het ze te
veel hoofdbrekens kostte om
deze muziek spannend te krij
gen: de vrij strikte scheiding
tussen melodie (viool) en bege
leiding (altviool en cello) re
sulteert vaak in te magere
harmonieën van de twee on
derste instrumenten.
Toch speelde het Strijktrio
Holland voor de pauze strijk
trio's van klassieke componis
ten: eentje van veelschrijver
Haydn en het enige van Franz
Schubert. Haydn schreef al
zijn trio's rond zijn dertigste
Euro-American Theatre «peelt Key
Exchange van Kevin Wade. Regie:
Gene d'Onofrio. Decor: Jeseica
Hund. Licht: Erik Siebel. Gezien in
Microtheater Imperium in Leiden op
27 september.
De fietsen rijden af en aan op
het podiumpje van het Micro
theater. Fietsen is namelijk
hip in het New York van Key
Exchange, het stuk dat het
Euro-American Theatre in
Leiden speelde. Dat de acteurs
geen echte fietsers zijn kun je
zien aan de wonderlijke stand
van het stuur, hun verkeerde
schoenen, het niet overtuigend
quasi oppompen van banden
en het dragen van onderbroe
ken onder een fietsbroek.
Maar daar gaat het ook niet
om. Het gaat om hun relaties.
Michael is getrouwd en vindt
dat best leuk, maar z'n vrouw
loopt weg. Lisa wil iets minder
vrijblijvends, maar Philip niet.
Elke keer als zij begint over
zaken als sleutels uitwisselen
en eten met haar vader krijgt
hij last van kippevel, welspre
kendheid en vluchtgedrag.
Totdat Lisa het uitmaakt. Dan
is Leiden in last, al gaan de
mannen nog even vertwijfeld
achter de wijven aan. Philip is
erg voor losse relaties, maar
heeft uiteindelijk toch last van
morele hangups. Hij durft niet
te kiezen, dat kost hem Lisa.
Hij kwam te laat tot inkeer.
Eigen schuld, dikke bult.
Het stuk van Kevin Wade is
een voorbeeld van Ameri
kaans realisme, dat ook zo
echt mogelijk wordt gespeeld.
Vandaar de opmerkingen over
fietsers die door de mand val
len. Key Exchange is alleen
dialoog zoals je die op straat
moet kunnen horen, zonder li
teraire franje. Alleen gaan
even de straatgeluiden uit als
er iets belangrijks wordt ge
zegd, dat is in Central Park
niet zo.
Het stuk doet me niks, maar
het wordt wel goed gespeeld.
Dat is in overeenstemming
met de hoge eisen die de nieu
we groep aan haar werk wil
stellen; de non-profitstichting
Euro-American Theatre wil
het Engelstalige toneel in Ne
derland op een hoger plan til
len door cursussen te geven,
toneelschrijvers te stimuleren
te experimenteren en goede
produkties te maken, onder
leiding van Amerikanen met
een theater- en filmreputatie.
De spelers zijn goed en aan el
kaar gewaagd Het grootste
compliment is daarmee direct
gegeven aan Servaas Coumans
(Michael), die newcomer
wordt genoemd, maar veel na
tuurlijkheid en de meeste hu
mor in huis heeft. Jeremiah
Fleming (Philip) studeerde in
Amerika en Israël, heeft al
veel gespeeld, wat je kan zien,
en kan zelfs kauwen als een
Amerikaan. Deirdre Buurman
heeft ook een imposante lijst
van scholen en stukken op
haar naam en kan ruzie ma
ken op het toneel. Goed ge
werkt allemaal, nu nog een
goed stuk.
Het Concertgebouworkest o.l.v. Ric-
cardo Chailly speelt werken van
Brahms, Martin en Ravel in de Phi-
lipszaal, vrijdagavond.
li
Het Concertgebouworkest
opende gisteravond zijn abon
nementsconcert in de Philips-
zaal met de derde Symfonie in
F. van Brahms. Bij het beluis
teren van dit doorwrochte
werk met zijn markante melo
dieën kwam bij mij de vraag
op: „Aimez vous Brahms?"
(Houdt u van Brahms?) titel
van een bekend boek van Sa-
gan. Het anwoord was: „Niet
zo erg", in ieder geval niet in
de goed uitgebalanceerde maar
weinig boeiende interpretatie
die Chailly van deze symfonie
gaf. Aannemend dat hij deze
naar binnengekeerde pathe
tiek met zijn bijna hoekige
vormen niet zo goed aanvoelt,
des te beter leek hij dat te
doen bij de andere werken
van dit programma met een
sterk extravert karakter,
het stuk dat Frank Martin in
1949 voor strijkorkest, zeven
blaasinstrumenten en slag
werk schreef, zijn het de bla
zers die met hun virtuoze soli
alle aandacht op zich vestigen.
En terecht zij speelden fantas
tisch. De muziek doet in zijn
lichtvoetigheid en welluidend
heid Frans aan en sloot uitste
kend aan bij de balletmuziek
'Daphnis et Chloé' Suite 1 en 2
van Ravel. Hier waren Chailly
en het orkest het sterkst in het
oproepen van de geheimzinni
ge sfeer van nimfen, herders
en de verleidelijke god Pan.
De rijke orkestratie met zijn
wel erg luid waaiende wind-
machine werd door Chailly
door tot in de kleinste details
gestuurd en effectief gebruikt
Toen hij in de wilde slotdans
zelf voor zijn lessenaar stond
te springen, vlogen de vonken
inderdaad uit het orkest. Een
prestatie die zeker die lang in
de herinnering van het talrij
ke publiek zal blijven hangen
Stadsgehoorzaal Leiden: Werken
van Gershwin en Bernstein, door het
Residentie Orkest olv Yan Pascal
Yortelier. Solist: Ronald Brautigam
(piano). Vanavond en morgenavond
in de Anton Philipszaal in Den Haag.
levensjaar. Opus 53/1 in G
grote terts is een goed stuk en
Strijktrio Holland speelde het
bekwaam, al had violiste Ter
Haar haar strijkstok niet
steeds even goed in de hand:
vooral in de zachtste passages
gleed zij een paar maal uit.
Na de koffie kwam Strijktrio
Holland met heel andere koek:
een gloedvol betoog voor de
muziek van Max Reger (1873-
1916). In Regers trio opus 141b
in d kleine terts hebben de
drie instrumenten gelijkwaar
dige rollen in een spannend
samenspel met verrassende
wendingen. Dan wordt duide
lijk hoe mooi een strijktrio kan
zijn. In volkomen balans be
lichtten de drie musici alle
kanten van deze prachtige
muziek. Verkenning en ver
rassing in het allegro, droevige
overpeinzingen in een subliem
gespeeld andante, en een sterk
afsluitend vivace, met swin
gende pizzicati voor de cellist.
Zoals het nu uitpakte, hield
Strijktrio Holland met het uit
stekende spel na de pauze
vooral een pleidooi voor het
repertoire van de laatste hon
derd jaar.
„Mijn zoon is een veel groter
componist dan Schubert", ver
trouwde de vader van George
Gershwin de Franse compo
nist Ravel ooit toe. „Hij maakt
al zijn werken tenminste af".
Nu was dat voor Gershwin
geen probleem, want zijn com
posities zijn als grillige kra
lensnoeren, die je net zo lang
of kort kunt maken als je zelf
wilt. Van een ontwikkeling is
geen sprake, het ene motiefje
volgt vaak zonder enige over
gang op het andere.
Dat maakt het lastig om vooral
de langere composities interes
sant te houden. In het Piano
concert in F "haalde Ronald
Brautigam het onderste uit de
kan om dat waar te maken.
Ondersteund (en soms over
stemd) door een ongekend en
thousiast Residentie Orkest
lukte hem dat bijzonder goed.
Dat Gershwin solist en orkest
soms voor onmogelijke hinder
nissen plaatst bleef daarbij niet
geheel verborgen. Bij de bij
zonder rappe syncopische rit
men van het eerste en het
laatste deel van het concert
hobbelde het orkest af en toe
even achter Brautigam aan,
ondanks het feit dat deze zijn
blik vrijwel onafgebroken ge
richt hield op dirigent Torte
lier. Aan de stuwende 'swing'
deed dat echter weinig af.
Bernstein biedt, al is zijn mu
ziek ook springerig en op kor
te thema's gebaseerd, meer
mogelijkheden tot een samen
hangende interpretatie. Op de
zelfde avond gespeeld vertoont
zijn stijl verraderlijk veel
overeenkomsten met die van
Gershwin en een gemakzuch
tige 'American style' lonkt. Bij
de drie 'dance episodes' uit de
musical On the Town dreigde
Tortelier even in die val te
trappen. Maar met de symfo
nische dansen uit West Side
Story bewees hij het verschil
tussen de aansprekende maar
toch wat lege melodieën van
Gershwin, en de nuances en
schrilheid van Bernstein uit
stekend te hebben begrepen.
De Stadsgehoorzaal was gister
avond bijna te klein voor het
enorme volume dat het Resi
dentie Orkest produceerde. De
musici, die we ook wel eens
minder gepassioneerd aan de
slag hebben gezien, speelden
alsof zij eigenlijk niets liever
wilden dan in een goed geolied
showorkest spelen, en zaten te
wippen op hun stoelen. Het
programma kon dat echter
prima hebben, en Tortelier
voorkwam zorgvuldig ontspo
ringen. Of dit programma het
vanavond en morgen in de
wat steriele Anton Philipszaal
ook zo goed doet is de vraag
Met de Stars and Stripes als
toegift was het gisteravond
echter duidelijk: Breestraat is
in het Engels Broadway.
