£eidóc6oma*it
MILJOENENNOTA 1992
„In mijn
tijd werden
de mensen
tenminste niet
belazerd
Kabinet verschaft weinig
redenen tot vrolijkheid
5Officieuze circuit'grote
afwezige in Miljoenennota
dinsdag 17 september 1991
DEN HAAG Oud-minister van
financiën Onno Ruding (deze func
tie staat nog op zijn Engelstalige vi
sitekaartje van 't werkgeversver
bond NCW) heeft geen last van
weemoed als hij zijn opvolger Kok
vandaag het sleetse koffertje met de
Miljoenennota ziet openen. „Het in
teresseert me uiteraard enorm, niet
alleen als werkgeversvoorzitter.
Maar ik denk niet: zat ik er zélf
maar... Kijk: ik heb die Miljoenen
nota vaak genoeg mogen opstellen,
zeven keer om precies te zijn. Dan
hecht je daar niet meer zo aan".
De eerste begroting van PvdA-minister
Kok ontmoette vorig jaar forse kritiek,
niet alleen bij de CDA-fractie in de Twee
de Kamer maar ook bij de Raad van State,
het Centraal Planbureau en de werkge
vers. Een begroting op drijfzand, zo luidde
kort samengevat het oordeel. Maar Kok
lijkt zijn leven gebeterd te hebben. Het
aantal begrotingstrucs is dit keer geringer,
constateert het Planbureau. Lof is er voor
de gedurfde ingrepen in wao en ziektewet
en de forse vermindering van subsidie
uitgaven. In de collectieve financiën
wordt volgens het CPB zelfs een 'impo
sante inspanning' geleverd. Het lijkt of
het no-nonsense-tijdperk nu pas écht is
aangebroken.
Onno Ruding trekt echter een wenk
brauw op en klemt zijn pijp nog wat stevi
ger tussen de kaken. Hij wil voor een deel
best meegaan in de huldebetuigingen, zegt
hij, maar is bladerend in de miljoenen
nota ook niet zuinig met kritiek.
„Kijk, wat natuurlijk direct opvalt is dat
het financieringstekort verder daalt. Dit
zeg ik ook met volle tevredenheid. De
heer Kok zet de terugdringing van het fi
nancieringstekort, een beleid dat in 1982
is ingezet, trouw voort. Mijn complimen
ten! Maar er zijn méér dingen waar je op
moet letten. Hoe is het met de uitgaven?
Is de begroting solide? Hoe staat het met
de lasten voor burgers en bedrijven? Bij al
deze punten heb ik zacht gezegd
grote twijfels".
U bedoelt
,,Er zitten veel trucs in deze begroting,
flinke bedragen die opgevoerd worden en
die geen echte ombuigingen zijn. Laat ik
er een paar noemen. De verkoop van
schoolgebouwen; een boekhoudkundige
truc. Het eenvoudig uit de begroting kie
peren van de studieleningen. Het kabinet
zegt hier: Simsalabim, dat tellen we voort
aan niet meer mee! Ja, zo kan ik het ook,
want je verandert geen fluit aan die uitga
ven! Voor anderhalf miljard aan belas
tinginkomsten wordt naar voren gehaald.
Dat mag wel, begrijp me goed, maar dat is
niet echt bezuinigen. Verder worden voor
zeer grote bedragen stelposten genoemd.
De maatregelen zijn nog niet zichtbaar,
maar de opbrengst staat al in de boeken.
Ik noem hier bijvoorbeeld de Grote Effi-
ciëncy-operatie. Dat is niet solide. Je kunt
het ook anders zeggen: het zijn gaten in de
begroting".
Kom, kom, u was zelf toch óók niet room
ser dan de paus? Veel trucs die Kok nu
toepast kennen we nog van uw begrotin
gen. En het Centraal Planbureau is juist
RUDING PRIJST KOK, MAAR IS
OOK NIET MALS MET KRITIEK
tevreden dat er dit jaar minder gegooc
held wordt dan vorig jaar.
„Als je naar de trucs kijkt, dan is het nu
minder erg dan in de vorige begroting,
dat is waar. Maar niet ten opzichte van de
begrotingen van vorige kabinetten. Ter
wijl wij het ook niet makkelijk hadden,
dat is een vals beeld dat je tegenwoordig
hier en daar ziet opduiken. Er waren in
mijn tijd naast belastingtegenvallers ook
belastingmeevallers, jazeker. Maar we
werden óók geconfronteerd met een da
ling van de aardgasinkomsten van 24 naar
7 miljard gulden! De economische groei
was bovendien relatief bescheiden, terwijl
dit kabinet in 1990, 1991 en ook dit jaar
heeft kunnen meeliften op een golf van
hoogconjunctuur".
gen vielen. Het verhaal gaat dat u
verleden bewust optimistische ramingen
liet opstellen omdat u het woord 'belas
tingmeevaller' nooit meer wilde horen.
NCW-voorzitter Ruding: „Kijk, wat natuurlijk direct opvalt is dat het financieringstekort verder daalt. Dit zeg ik ook
u nu werkelijk dat een minister tegen
de waarheid in zijn ambtenaren ver
keerde prognoses kan 'laten maken? Het
antwoord is simpel: nee. Die ambtenaren
hebben écht naar eer en geweten ge
raamd. Had ik ze willen forceren met an
dere rekensommen te komen, dan had dat
de volgende dag al op straat gelegen".
Terug naar de begroting. Het moet u
deugd doen dat de lastendruk in 1993
weer gaat dalen.
Opnieuw die wenkbrauw. Ruding: „Ik
weet één ding zeker: dit kabinet heeft de
lastendruk drie keer verhoogd. Drie keer!
In 1989, in 1990 en nu weer. Dat de zaak
in 1993 weer gaat dalen moeten we nog
maar afwachten. Want de verleiding zal
groot zijn om tegenvallers in dat jaar op
nieuw via belastingverhoging op te van
gen".
„Die lastenverzwaringen, daar heb ik gro
te kritiek op, dat vind ik echt slecht", ver
volgt Ruding. „Op zichzelf vind ik sommi
ge lastenverzwaringen niet erg, als je ze
maar elders compenseert, bijvoorbeeld via
een btw-verlaging. Maar het kabinet
houdt zich niet aan deze belofte uit het re
geerakkoord. En waar praten we dan nu
over? De milieuheffingen worden van
jaar tot jaar verhoogd. De boetes, tabak
saccijns en benzineprijzen gaan omhoog.
Als klap op de vuurpijl wordt de inflatie
correctie in de loonbelasting geschrapt, als
gevolg dat de geschoolde werknemer met
een bruto inkomen van 50.000 gulden de
volle laag krijgt en meer belasting moet
gaan betalen. Ik voorspel u: als men de
hele troep optelt, zal pas écht gemor ont
staan. Je moet vrezen dat dit alles zich zal
vertalen in hogere looneisen".
„Nou ja, die koppeling is al losgelaten en
ik ben bij dat het kabinet die conclusie
heeft getrokken", stelt Ruding voorop.
„Het probleem is alleen dat het kabinet
zich in allerlei bochten wringt om aan te
tonen dat de koppeling (qua koopkracht)
in feite toch gehandhaafd wordt. Men
loopt intussen het risico en in die posi
tie heeft het kabinet zichzelf gemanoeu
vreerd dat de loonstijging hoger uitvalt
dan men zou willen. Ik zou dat zeer be
treuren, maar het is niet ondenkbaar dat
de gemiddelde loonstijging boven de vier
procent uitkomt. Eind maart 1992 zou dat
al kunnen blijken. Nou ja, en dan is er na
tuurlijk politiek een heel groot probleem.
Dan wordt 't pas echt bal".
„Ik wil me niet in de politiek begeven,
maar duidelijk is dat het dan een lastig
verhaal wordt. Maar ik zeg erbij: het kabi
net heeft het onheil over zichzelf afgeroe
pen Door namelijk steeds te roepen dat
de loonstijging niet meer dan vier procent
mag zijn. De kans is groot dat de bonden
die vier procent als vloer gaan gebruiken.
Die domheid werd in 1990 al begaan, en
die wordt nu dus herhaald. Jammer".
Hoe komt het toch dat uw opvolger Kok
zo onder vuur ligt? Blijkens de peilingen
was de vorige minister van financiën, on
danks allerlei harde maatregelen, bijzon
der populair.
Ruding wil de problemen van Kok
toeschrijven aan de manier waai
PvdA met zijn eigen achterban is
gaan: ..Tot midden juli hebben de
bewindslieden geroepen dat de hoe
duur van wao-uitkeringen niet i
zouden worden. Maar die achter!
niet gek, die voelt zich genomen j
later toch gebeurt. Ik heb het al!
met verdriet en verbazing gade
en ik begrijp nóg niet hoe het i
dat verstandige mensen zo'n dikke e
voor de kop hebben gehad De signi
de Tussenbalans waren toch duidel
iedereen weet: de straf was vresel
PvdA-achterban slikt die wao-ma
len nu niet".
Ruding overweegt: „Wat in mijn
vreugde leidde was dat de mense
minste wisten dat ze niet belazen
den. We lieten weten dat er een e
bleem was, en dat maatregelen
moesten zijn. Die eerlijke boodsc
ook nu in CDA-kringen steeds
Het verbaast mij dan ook niets
CDA-achterban veel minder moeiti
met deze wao-maatregelen".
„alle lu
begroti
in de
Politiek overschaduwt
ditmaal de rijksbegro
ting. Onrust in de Partij
van de Arbeid knaagt
aan het draagvlak van
het tweepartijenkabinet.
En het conflict met de
vakbeweging ondermijnt
de centrale pijler van het
kabinetsbeleid voor vol
gend jaar, te weten een
beperkte loonontwikke
ling die nauwelijks uit
gaat boven de verwachte
inflatie.
Willen de rekensommen van
het kabinet uitkomen, dan
mogen de contractlonen met
niet meer dan 3,75 procent
stijgen. Nu zijn er al meerja
rige cao's, waarin voor 1992
meer dan 3,75 procent is
voorzien, zodat de anderen,
om het gemiddelde niet in
gevaar te brengen, met min
der genoegen zouden moeten
nemen.
Wie weet valt het allemaal
mee en blijft die pijler over
eind: een open economie als
de Nederlandse kan zich in
een aarzelende internationale
conjunctuur geen grote loon-
sprongen veroorloven. Maar
daarvoor is wel medewer
king van de vakbeweging
nodig. En of het realistisch is
daar in een steeds slechter
wordend sociaal-politiek kli
maat op te hopen, is een an
der verhaal. Zodat de kans
niet denkbeeldig is dat Ne
derland het cruciale jaar 1992
op krukken binnenstrompelt.
Cruciaal, omdat in '92 im-
ijiers de laatste grote stappen
moeten worden gezet naar
die ene Westeuropese markt
zonder grenzen voor mensen,
goederen en kapitaal.
Dat brengt me tot een tweede
kritische kanttekening. In
z'n commentaar op het ont
werp van de Miljoenennota
heeft de Raad van State het
stuk 'naar binnen gericht' ge
noemd. Men bedoelde daar
mee dat normaliter begro
tingsbeleid dienstbaar wordt
gemaakt aan een evenwichti
ge economische en socale
ontwikkeling. Maar bij deze
Miljoenennota kreeg men de
indruk dat de prioriteit an
dersom is gericht: de particu
liere sector wordt voorge
schreven hoe men zich moet
gedragen om de overheidsfi
nanciën sluitend te maken.
Kunstgrepen
Dat 'naar binnen gerichte'
geldt ook voor Europa. Op de
drempel van 1992 hadden in
de Miljoenennota hoofdlijnen
van een integraal beleid, ge
richt op het komende Euro
pa, niet misstaan. Ik heb ze
tevergeefs gezocht. Waar
schijnlijk omdat dat integrale
Nederlandse beleid er ook
nog niet is. Anders zouden
toch geen onbegrijpelijkhe
den mogen voorkomen zoals
onlangs, toen defensie-orders
vanwege breed uitgemeten
marginale verschillen onze
eigen voor overleven vech
tende vliegtuigindustrie pas
seerden ten faveure van bui
tenlandse concurrentie. Het
is moeilijk een ander land in
de EG te vinden waar zoiets
gebeurt. Europese integratie
impliceert niet dat men de ei
gen nationale industrie laat
bungelen.
Bij z'n aantreden twee jaar
terug heeft het kabinet een
paar randvoorwaarden voor
z'n beleid geformuleerd,
waar strikt de hand aan zou
worden gehouden: het begro
tingstekort zou omlaag wor
den gebracht en de collectie
ve lastendruk zou niet om
hoog gaan. Lukt dat? Nou,
niet echt en zeker niet over
tuigend. Het staat buiten kijf
dat de huidige schatkistbe
waarder meer dan z'n best
doet, maar de materie is
weerbarstig en ook ditmaal
waren kunstgrepen nodig
om, althans op papier, het fi
nancieringstekort van het
rijk omlaag te krijgen.
Voor een deel zijn die kunst
grepen een rechtstreeks ge
volg van de Comptabiliteits
wet. Die wet perst de over
heidsfinanciën in een één-
jaarscorset: alleen de feitelij
ke inkomsten en uitgaven in
een gegeven kalenderjaar tel
len. Om een optisch wat gun
stiger beeld te krijgen is het
voor de hand liggende cos
metiek om uitgaven over de
31ste december heen te tillen
en inkomsten wat naar voren
te halen. Op zichzelf geen
ramp, mits die weggeschoven
uitgaven later maar in struc
turele bezuinigingen verdwij
nen en mits die naar voren
gehaalde inkomsten niet an
ders worden gepresenteerd
dan ze zijn, namelijk eenma
lige verbeteringen.
Een voorbeeld. De Staat der
Nederlanden bezit de aande
len van de Nederlandsche
Bank N.V. De bank maakt
winst en keert dividend op
de aandelen uit. Dat geld
gaat naar de schatkist en is
daar uiteraard zeer welkom.
(Cynici hebben dat wel eens
de voornaamste bestaansre
den van de Nederlandsche
Bank genoemd, want anders
was de Duitse Mark hier al
lang wettig betaalmiddel).
De bank keert dat dividend
eenmaal per jaar uit. Maar
niets belet minister en bank-
president overeen te komen
ditmaal eens een interim-di
vidend uit te keren, een
voorschot op wat men anders
volgend jaar zou krijgen.
Zo'n afspraak is met geen en
kele regel in strijd, het geeft
de schatkist in het lopend
jaar een wat vriendelijker
aanzien en het regeerak
koord is weer een beetje ge
holpen. Natuurlijk is het
voordeel van dat naar voren
halen eenmalig. Voor werke
lijke verbetering van de
schatkistpositie is meer no
dig. Maar heeft niet elk kabi
net op z'n tijd recht op enige
make-up?
Kritieker wordt het wanneer
het rijk bezittingen gaat ver
kopen om geld voor lopende
uitgaven te krijgen. Dat is te
vergelijken met een particu
lier die z'n huis verkoopt om
er huishoudelijke uitgaven
van te betalen. Liquideren
van activa is bepaald geen
onbekende techniek om be
grotingen 'sluitend' te maken
en financieringstekorten 'te
rug te dringen'. Maar het
nuttigen van deze verboden
vrucht maakt een overheid
zelden gezond. Dat in de Mil
joenennota 1992 naar dit
middel wordt gegrepen is
geen teken van financiële
kracht.
Met die andere prioriteit, het
stabiliseren van de collectie
ve lastendruk, lukt het al he
lemaal niet. Laten we de
voor dit kabinet relevante
periode 1989-1992 eens bekij
ken. Ih die jaren stijgt de
druk (als percentage van het
FOTO: DIJKSTRA
nationaal inkomen) van 51,8
naar 53,4. Met ruim ander
half procent dus. En dat is
ongeveer evenveel als waar
mee het financieringstekort
van het rijk omlaag ging (in
clusief de voor 1992 ver
wachte daling). Macro-finan
cieel en gelet op de taakstel
ling van het kabinet is dat
een verontrustend spiegel-
Contra- productief
Zo is het totaalbeeld van de
begroting 1992 niet opwek
kend. Ook niet erg inspire
rend. Natuurlijk heeft het
kabinet gelijk wanneer het er
de aandacht op vestigt, dat
teveel Nederlanders buiten
het arbeidsproces staan. En
men mag best waardering
opbrengen voor de moed om
dit soort problemen te lijf te
gaan. Maar het blijft merk
waardig, want contra-pro
ductief, dat men de proble
men dan aanpakt op een wij
ze die oorlog met de vakbe
weging brengt.
Ik vind het trouwens ook
merkwaardig, dat je bij alle
jeremiades over de velen bui
ten het arbeidsproces er zo
weinig over hoort dat Neder
land tot de achterlijkste lan
den in de EG behoort als het
gaat om buitenshuis werken
de vrouwen. De problema
tiek is bepaald ruimer dan
premiedruk en draagvlak. En
ook dat stemt niet vrolijk.
(Dr. A. Pais is honorair vice-
president van de Europese
Investeringsbank, oud-hoog
leraar economie, oud-minis
ter van onderwijs en weten
schappen en lid van de
VVD.)
De grote afwezige in de
Miljoenennota - of beter
gezegd de Miljardennota -
voor 1992 is het 'officieuze
circuit'. Cijfers over de
werkgelegenheid, de
koopkracht, de inkomens,
de investeringen en de
consumptie worden gepre
senteerd alsof deze de
werkelijkheid weergeven.
In de beschouwingen over het
belastingbeleid geen woord
over zwarte transacties. Zelfs
de behandeling van de zo op
zienbarende maatregelen m.b.t.
de wao is volledig verstoken
van het informele mechanisme
dat op zo grote schaal tot onei
genlijk gebruik van een sociaal
bedoelde regeling heeft geleid.
Onze samenleving barst van
door de overheid aangeboden
voorzieningen en regels, waar
de burgers - nu eens als studen
ten, dan weer als kleine en gro
te scharrelaars - gebruik van
maken op .een wijze die niet
strookt met de aanvankelijke
oogmerken.
Wat bedoeld is voor bijzondere
situaties en het lenigen van
speciale noden wordt op grote
schaal in algemene zin benut.
De overheid wordt al jaren in
toenemende mate geconfron
teerd met een vraag naar voor
zieningen die niet alleen het
geraamde aanbod overtreft
maar die bovendien ondoor
zichtig en onbeheersbaar is.
Geen wonder dat vooral de uit
keringen en subsidies (de zoge
heten overdrachtsuitgaven)
volledig uit de hand zijn gelo
pen. Zowel het niveau als de
samenstelling weerspiegelen al
lang niet meer de zwakken in
de samenleving maar veeleer
de grenzeloze creativiteit van
de burgers. Wat bedoeld is als
vangnet voor de echte zwak
ken is verworden tot hangmat
voor inventieve boeren en bui
tenlui. En straks is er voor de
mensen die echt werkloos, ziek
of beschadigd zijn geen geld
meer.
Fraude
Het is opmerkelijk dat de rege
ring over deze werkelijkheid
van alledag met geen woord
rept. Immers, het beschrijven
en blootleggen daarvan zou het
maatschappelijk draagvlak
kunnen opleveren voor een
grootscheepse aanpak waarbij
het officieuze circuit geleidelijk
wordt teruggedrongen. Dat is
hard nodig. De Algemene Re
kenkamer heeft vorige week
het vermoeden uitgesproken
dat het ministerie van sociale
zaken in 1990 twintig miljard
gulden niet rechtmatig heeft
uitgegeven. En bij Onderwijs
kan men wel met zekerheid
stellen dat enige miljarden ver
dwijnen in de zakken van 'val
se studenten'. Zo kan men zon
der moeite voor alle departe
menten tezamen miljarden bij-
elkaar sprokkelen.
De Miljardennota constateert in
alle ernst dat psychische klach
ten de laatste jaren de belang
rijkste oorzaak van arbeidson
geschiktheid zijn, speciaal bij
jongeren. Waarom wordt niet
helder in het licht gesteld dat
werkgevers èn vakbeweging al
jarenlang de wao gebruiken om
mensen voor wie geen arbeids
plaats meer is en, die derhalve
gedoemd zijn werkloos te wor
den op een subtiele wijze op
non-actief te zetten? De betrok
ken mensen die niet gehandi
capt zijn, zijn via de wao verze
kerd van een basisinkomen en
kunnen door operaties in het
officieuze, zwarte circuit hun
inkomenspositie aanzienlijk
versterken. Uiteraard komen
deze mensen nu evenzeer in
opstand als de echte wao'ers,
omdat het initiatief tot de frau
de immers eigenlijk door ande
re partijen is genomen.
Zolang de overheid de indruk
wekt niet in de gaten te hebben
wat er werkelijk in de samen
leving gebeurt, blijft zelfs een
begin van spontane correctie
achterwege en kan er ook geen
basis worden gelegd voor een
effectief beleid. Evenmin is er
dan een grond voor een onver
huld tegenspel tegenover de
vakbeweging en andere actie
groepen, die allemaal net doen
of hun feestneuzen bloeden.
Dynamiek
Lange tijd is ook de dynamiek
van de economie als verschijn
sel buiten het gezichtsveld van
de Miljardennota gebleven.
Thans echter wordt enige aan
dacht gegeven aan de rol van
technische ontwikkelingen en
het openen van nieuwe mark
ten in het buitenland. Evenzeer
wordt onderkend dat de onder
nemers aan deze dynamiek
vorm moeten geven. Het is
verheugend dat nu wordt ge
constateerd wat al geruime tijd
in ons land en elders aan de
gang is. Helaas volgt op het
vertraagd constateren ook een
vertraagd reageren. Immers, de
maatregelen die het kabinet
aankondigt horen eerder bij
een statisch verlopend econo
misch proces dan dat zij inspe
len op het bevorderen en be
nutten van de economische
mogelijkheden .die de dyna
miek biedt.
Waar zijn de maatregelen die
het sparen en het beschikbaar
stellen van risicodragend ver
mogen bevorderen? Waar zijn
de maatregelen die het ver
spreiden en toepassen van
nieuwe technieken bij de over
heid en het midden- en klein
bedrijf stimuleren? Welke-fis
cale maatregelen zijn genomen
om startende ondernemers aan
te zetten in ons land te investe
ren? Op al deze vragen moet
een negatief antwoord worden
gegeven. Er is zelfs op deze ter
reinen sprake van een ontmoe
digingsbeleid. Sparen, investe
ren en technische vernieuwin
gen worden ontmoedigd en het
verhogen van de fiscale druk
bevordert het ontduiken. Het
wordt de ondernemers eerder
moeilijker dan makkelijker ge
maakt.
In algemene zin verslechtert de
overheid het investeringskli
maat door zelf de leiding te ne
men bij het opvoeren van de
inflatie. En dan te bedenken
dat de inflatie in neerwaartse
richting wordt gestuurd door
de scherpe prijsconcurrentie
die in het bedrijfsleven een
kenmerk is van de dynamiek
waar minister Kok over
spreekt. Zonder technische ont
wikkelingen en scherpe con
currentie zou de inflatie nu al 8
procent zijn! Waarom heeft het
kabinet de btw-tarieven niet
omlaag gebracht?
Ambtenarensalarissen
Tenslotte het inkomensbeleid.
Het bedrijfsleven moet zich
matigen met betrekking tot de
lonen. Prachtig. „Daarbij past
ook een naar sectoren gediffe
rentieerde loonvorming",
schrijft Kok, want dat bevor
dert onder meer een goede ver
deling tussen vraag en aanbod
op de arbeidsmarkt en maakt
de kans kleiner dat de werkne
mers de rekening voor lasten
en prijsverhogingen a
len op de werkgevers,
om prachtig.
In de publieke sector t
echter nog vastgehoui'
een star beleid, waarbij
rissen van de ambten:
gedifferentieerd gekop]
ven aan de ontwikkelii
het bedrijfsleven. Er
(uitzonderingen daarj
niets gedaan om de
van ambtenaren te
aan hun eigen prestatitf»!
inkomen gaat omhoog
èlders een hogere pre'
teit wordt bereikt.
der dat nog steeds velen
schutting van de publie I
tor opzoeken.
De paradox is: hoe
gaat in het bedrijfsleve|ei
groter de verborgen wt
heid, de inefficiëntie en
korten bij de overheid
leen in Nederland best:
tuatie dat mensen zc
ambtenaar Hans Pont,
Wim Kok en hooglera
Pen een hoger inkomt
vangen wanneer bijvo
Ajax betere prestaties
Het wordt tijd daarmtt
houden als men werkt
potentiële dynamiek v«
samenleving wil benul
Samenvattend moet
vastgesteld dat de Miljai
ta onze economische
heid op grootscheepse
verhult, vertraagd reg
en op het spoor zet van
tants en boekhouders in
van dat van de ondera
tot schade van de
en publieke sector.
lelijk c
vrage
'P orde,
met de i
ot ijk: als
part) lei
(Prof. dr. A. Heertje is
raar economie aan de Ui
teit van Amsterdam en
de PvdA.)
igt, dai
g£én d<
het wc
duurder
haag
i-Kok
teugels
1. One
bij dc
en ren
'e!f financie
'lan n
:e iers-I
itteand. i
wordt
zes mil
ïiduitga
"orden
fors
I 3,7 rr
R
pooi
