„Ik wil in
steeds betere
films spelen"
„Jurrian zwerft
door Frankrijk.
Maar waar?..."
ficidóc SouArnit'
"final©
ZATERDAG 7 SEPTEMBER 1991 PAGINA 29
PATRICK SWAYZE:
PARIJS - Patrick Swayze moet je
niet onderschatten. In een Ameri
kaans filmblad lees ik bij een vrou
welijke journaliste dat ze valt op
het type Patrick Swayze, „maar
dan intelligent". Na drie gesprek
ken van een uur verdeeld over vijf
jaren kan ik niet écht beoordelen
of de acteur die wereldnaam maak
te met 'Dirty dancing' en de hoofd
rol speelde in de komedie 'Ghost' -
een van de grootste bioscoophits
aller tijden - intelligent is of niet.
Het kan me ook niet zoveel sche
len.
Swayze heeft in die gesprekken een an
dere, verbazende kwaliteit: hij is zeer in
tens aanwezig, geeft zich volkomen, ook
al worden er tien blikken met journalis
ten per dag voor hem opengetrokken.
Tijdens ons laatste gesprek met zijn rol
in 'Point break' als aanleiding, zie je bij
een emotioneel moment opeens de tra
nen in z'n ogen staan. „Nou heb ik 't
verdomme wéér" verbijt hij zich.
Patrick Swayze, 37 inmiddels, heeft wat
mij betreft nog niet één echt goede film
gemaakt in zijn carrière. Maar dat hij
bewust aan een carrière bouwt, valt niet
te ontkennen. Na zijn enorme succes in
'Dirty dancing' heeft hij het moeilijk ge
had. „Vrouwen waren hysterisch, ieder
een riep om me, ik was een wereldster.
Daar ga je dan zelf even in geloven",
zegt hij. „Terwijl ik nog precies dezelfde
Patrick Swayze was als op school. En
toen liep echt niemand achter me aan".
Hij heeft er een moeilijke periode met
alcohol door gehad, zijn vrouw - de Fin
se Lisa Niemi - dreigde hem te verlaten,
maar alles is op z'n pootjes terechtgeko
men. Swayze is over zijn carrière gaan
denken, en heeft inmiddels van alles ge
speeld: de in vechtsporten gespecialeerde
uitsmijter in 'Road House', de romanti
sche held tussen hemel en aarde in
'Ghost', nu de in surfen en 'sky-diving'
gespecialiseerde anti-held Bodhi in
'Point break', terwijl hij eind dit jaar te
zien zal zijn in Roland ('The killing
fields') Joffe's verfilming van 'City of
Joy'. Als een Amerikaanse dokter die
zijn leven wijdt aan de problemen van
de allerarmsten in Calcutta. Swayze
zorgt ervoor niet voor in de val van
'type casting' te lopen.
Bedrog
Swayze: „Toen ik met de tv-serie 'Noord
en Zuid' en de film 'Dirty dancing' een
acteur met wereldnaam was geworden,
dacht ik even dat ik mijn doel bereikt
had. Maar doelen zijn bedrog. Je kan er
duizend en één bedenken, maar als je ze
bereikt hebt, wat dan? Je kan er tóch
niet bij stil blijven staan, anders ga je
binnen een kwartier dood van verveling.
Je schakelt je eigen mogelijkheid uit om
dromen te koesteren. Dat doel op zich
zelf is niets. Het proces er naar toe is
wat je leven en je werk interessant
maakt". In 'Point break' speelt hij een
surfer met boeddhistische levensopvat
tingen, die zijn onthechtheid echter te
ver doordrijft, bankrover wordt en de le
vens van anderen in gevaar brengt.
„Een rol die mij iets zegt" vindt Swayze.
„Ten eerste is het geen film waarin, in
zo kort mogelijke tijd, zoveel mogelijk
wordt opgeblazen. Ik speel .een 'bad guy'
en normaal gesproken zijn die in films
recht-voor-z'n-raap-slecht. Maar hier is
hij iemand met uitstraling, met een filo
sofie:'We moeten onze levens niet laten
beheersen door het Amerikaanse sy
steem of welk systeem dan ook. We
moeten ons geen 'way of life' laten op
dringen. De menselijke geest is 'vrij'.
Wat dat betreft lijkt die Bodhi op me
zelf. Ik ben al jaren gefascineerd door al
les wat met spiritualiteit te maken heeft.
Door boeddhisme, hindoeïsme en chris
tendom. En in feite is het allemaal het
zelfde op een andere manier. Of, niet
eens op een andere manier, dan wel an
ders vertaald. Daarom begrijp ik niet dat
mensen elkaar om godsdienstf vermoor
den. Dat de een denkt dat hij de waar
heid heeft en dat de waarheid van die
ander verachtelijk is. Die Bodhi in
'Point break' staat ergens voor. Tegelij
kertijd vertelt de film dat hij in z'n over
tuiging intolerant wordt. Een jong pu
bliek dat eerst bewonderend tegen hem
opgekeken heeft, ziet dan dat hij fout zit.
Niemand heeft het recht wetten aan z'n
laars te lappen en te doden".
Vrije
val
Al de speelfilms van Patrick Swayze
sluiten op een bepaald vlak aan bij zijn
eigen leven. Hij werd opgeleid als danser
en speelde een danser in 'Dirty dancing'.
Hij ging als jongen aan gevechtsporten
doen, omdat zijn vriendjes hem om zijn
dansopleiding maar een 'mietje' vonden
en kon die 'martial arts' kwijt in 'Road-
house'. In 'Point break' herkende hij zijn
eigen onafhankelijke opstelling in het ka
rakter van Bodhi. Maar de film gaf hem
ook de kans zijn fysieke kwaliteiten bot
te vieren. „Ik heb er met een surfplank
over golven zo hoog als dit hotel mogen
rijden, en ben uit de mooiste vliegtuigen
gesprongen voor een vrije val. En daar
word je dan voor betaald" grijnst hij.
Zowel surfen als 'sky diving' waren
nieuw voor hem. Aan beide sporten is
hij inmiddels verslaafd. Swayze deed die
stunts in de lucht zelf („no blue screen"
zegt hij); zijn jonge tegenspeler Keanu
Reeves werd vervangen door een 'dou
blé'. Normaal gesproken zit geen film
verzekeraar om dat soort durfallen te
springen. Swayze lacht: „Het gekke is
dat de verzekering niet viel over dat sur
fen. Dat mocht ik doen. Terwijl dat echt
stukken gevaarlijk is dan het springen
met of zonder parachute. Dat is statis
tisch gezien de allerveiligste sport. Veili
ger dan een rit op een motorfiets of in
een auto. Wanneer er ongelukken gebeu
ren, is dat meestal bij professionele
stuntmensen, die steeds meer risico's ne
men. Die hun parachutes zo lang moge
lijk dichtlaten, of een paar bijzondere
draaien tijdens die vrije val willen ma
ken waarbij de wind vat op ze krijgt.
Met de moeilijkste sprongen hebben we
gewacht tot de film klaar was en de ver
zekering niet meer kon mekkeren. We
zijn toen voor een paar extra-'shots' nog
eens de lucht in gegaan. Toen maakte
het niet meer uit of ik erbij verongelukte
of niet". Swayze lacht.
Knie-operatie
Het zware fysieke werk leverde hem wel
een gebroken vinger en twee gekneusde
ribben op. Hij heeft met pijn leren le
ven. In zijn carrière is hij al vele malen
aan z'n knie geopereerd en hij demon
streert vanuit z'n stoel dat hij z'n ene
hiel niet meer tegen z'n achterste kan
klappen. „Ik zou geen baan bij een bal
letgezelschap kunnen krijgeu", zegt hij.
„Maar danser
/eel oper;
digingen aan het weefsel rond mijn knie
heb gehad, dat het daar steeds weer stuk
gaat. Ik moet m'n knie na zware trainin
gen of dansoptredens steeds weer met
verband, ijs en compressen oplappen".
Tijdens de surfopnames voor 'Point bre
ak' werden de acteurs in het water zó
koud, dat ze tussen de scènes door in
een warm bad aan het strand op tempe
ratuur gebracht- moesten worden. Maar
voor een sensationele achtervolging te
voet in de film liet Swayze zich wél ver
vangen door een stuntman. „Ik ben niet
meer zo gek als vroeger. Laat vakmen
sen de écht krankzinnige dingen maar
opknappen". Maar Swayze kwam van de
opnamen voor 'City of Joy' (Stad der
vreugde) uit Calcutta wel weer terug met
een parasiet in zijn lichaam. „Iedereen is
daar zo'n beetje ziek geweest. Ik ben die
parasiet nog niet kwijt. Ik heb er medi
cijnen voor, alleen daar kan je absoluut
met bij werken en je wordt er bovendien
depressief van". Swayze nam de reuzen
stappen tussen 'Dirty dancing' en die
'City of Joy' zeer bewust. „Ik probeer
mezelf als acteur op te rekken, steeds
moeilijker dingen te doen, steeds beter te
worden. Ik wil in steeds betere films spe
len, met de zwaargewichten werken. De
grote jongens zoals de Norman Jewi-
sons, de Roland Joffe's en de Scorse-
y olbloedpaarden
Om niet helemaal afhankelijk te zijn van
wat Hollywood hém te bieden heeft, be
gon Swayze met zijn vrouw, de actrice
Lisa Niemi., een produktiemaatschappij,
'Troph'. „Eén film voor onszelf, twee
voor de studio" is hun motto. Een oud
privé-project van de Swayze's begint in
middels vaste vormen te krijgen. Een
script over twee beroepsdansers en hoe
hun werk hun privé-leven beïnvloedt.
Lisa Niemi schreef het verhaal, samen
met danser Nicholas Gunn van de Paul
Taylor Company. Voorlopige titel: 'Wit
hout words'. Swayze: „Dan kan je pas
écht dansen zien. Dat werk uit 'Dirty
dancing' doe ik dromend. Regisseur Ro
land Joffe wil peetvader van het project
zijn". Voor de rest is het echtpaar Holly-
wood-schuw. „Lisa en ik zijn er zo snel
mogelijk weggerend" bekent Swayze. In
Californië hebben ze een oude ranche
gekocht, die opgeknapt, en zijn er Arabi
sche volbloedpaarden gaan fokken.
Swayze ontspant zich er bovendien met
zijn muziek. Ooit heeft hij als zanger i
zich 1
stem". Het blijft
een hobby. Swayze vindt zichzelf alleen
ambitieus als het om de kwaliteit van
zijn acteercarrière gaat: „Dan ben ik een
pit-bull die niet meer loslaat". Op de
zwaarste rol in zijn carrière zullen we tot
Kerstmis moeten wachten. De hoofdrol
in die verfilming van het boek van de
Franse journalist Dominique Lapierre,
'Cité de la joie', spelend in de sloppen
van Calcutta. De opnames werden be
moeilijkt door hevige protesten van een
deel van de samenleving daar. Zó hevig,
dat er niet meer in de échte sloppen van
Calcutta kon worden gefilmd, maar
voor kapitalen een paar kilometer v
derop nep-sloppen moesten worden i
gebouwd.
Demonen
Swayze: „Een van de ongelooflijkste er
varingen in m'n leven. Tussen soms wel
tienduizend figuranten moest jij als ac
teur toch een sfeer van intimiteit creër
en. Terwijl ze verderop met spandoeken
scandeerden: 'Go home City of Joy, Go
Home City of Joy'. Onze inventiviteit
werd ontzettend op de proef gesteld. We
reden met onopvallende autootjes naar
een bepaalde plek, zagen dat de kust vei
lig was en filmden onze scène. Konden
we niet op straat filmen, dan werd het
schema omgegooid en gingen we in het
sloppendecor verder. En dat allemaal
omdat een stel stomme communisten
vond dat we munt sloegen uit de armoe
de daar. Terwijl de film juist wil vertel
len hoe ongelooflijk het is dat mensen,
in die neerdrukkende armoede, tóch
kunnen lachen, tóch hun waardigheid als
mens kunnen behouden. Voor een wes
terling niet te begrijpen. Een ervaring die
je nederig maakt. Je ziet in hoe ridicuul
onze eigen problemen dan opeens zijn.
Zelfs de slachtoffers van armoede in
Amerika hebben het rijk vergeleken bij
die mensen in de sloppen van Calcutta.
Zij hoeven tenminste niet te leven met
ontelbare ziektes, met open riolen. Voor
ik naar Calcutta ging, zei mijn vrouw
Lisa tegen me: 'Buddy, ik weet dat je een
optimist bent tot je erbij neervalt. Ik
weet dat je alle moeilijke dingen in je le
ven vertaald hebt naar positieve energie,
omdat je vérder wilde. Maar als je iets
van die rol van Max in l'City of Joy'
wilt maken, sta dan nog eens stil bij de
dood van je vader in '82, bij de dood
van je manager, bij onze aan aids géstor-
ven beste vrienden en bij de dood van je
lievelingspaard. Durf terug te gaan naar
je diepste verdriet, zoek je eigen demo
nen op, dan kan je die rol aan'."
Patrick Swayze moet diep slikken wan
neer hij zich die tekst van zijn vrouw
herinnert. En zijn ogen staan vol tranen.
Hij komt er onmiddellijk achteraan met
een relativerend: „En misschien vindt
straks iedereen die rol te sentimenteel".
Het is een risico dat hoort bij de keus
voor de Moeilijke Weg van een acteur
die bij het afscheid, langs z'n neus weg,
in een tussenzin, z'n ware ambitie uit:
„Ik wil een carrière als Spencer Tracy".
„Doelen
zijn
bedrog.
Je kan ey
duizend
en één
bedenken,
maar als
j'e ze
bereikt
hebt,
wat dan?"
Scene uit „Point
Break" met
Patrick Swayze.
FOTO: PR
Per jaar worden 3500
Nederlanders als
vermist opgegeven.
Zonder taal of teken
achter te laten
verdwijnen zij voor
korte of langere tijd.
Sommigen lijken op
mysterieuze wijze van
de aardbodem te zijn
verdwenen. Ongeveer
85% keert binnen tien
dagen terug. Enkele
tientallen laten heel
lang niets van zich
horen. Germa van den
Boom, Jan van
Wanrooy, Mieke
Guliën en Jan van de
Marei zijn namen van
mensen waarvan al
jaren niets is
vernomen. Vermoord?
Ontvoerd?
Weggelopen? Vragen
waarop de
familieleden jarenlang
geen antwoord weten.
Jurrian Booij is één
van hen. De ouders
van de zeventienjarige
Bredanaar vermoeden
dat hij nu al meer dan
een maand ergens
door Zuid-Frankrijk
rondzwerft, want daar
is hij minstens drie
keer gesignaleerd.
ouders van verdwenen zeventienjarige:
BREDA - In de nacht van vrijdag
2 op zaterdag 3 augustus, om 2.00
uur 's nachts, is Jurrian vertrokken
van een camping in het Zeeuwse
plaatsje Kamperland. Daar was hij
met wat vrienden op vakantie. „De
woensdag daarvoor hadden we
hem daar nog opgezocht", vertelt
zijn moeder. „Zo te zien leek hij
het daar heel erg naar zijn zin te
hebben".
„Alleen bleken er wat problemen over
geld te zijn gerezen", gaat zijn vader ver
der. „We hadden hem niet zoveel geld
meegegeven, dus hij heeft daar wat
moeten lenen van vrienden. Vrijdaga
vond om half twaalf belde een vriend
van hem op die ons dat vertelde. Ik zei
dat ik het hem wel zou voorschieten en
dat ik hun de volgende dag van de cam
ping zou komen ophalen. Op de achter
grond hoorde ik Jurrian zeggen dat hij
niet aan de telefoon wilde komen om
met ons te praten".
Hierna spraken Jurrian en zijn vrienden
nog even over de geldzaken waarna zij
er van uit gingen dat het verder uitge
praat was. Dat bleek niet het geval want
even later reed hij met de auto van een
vriend het cam ping-terrein af. De sleu
tels had hij geleend met de smoes dat hij
wat kleren in de auto wilde leggen.
„Jurrian heeft natuurlijk geen rijbewijs,
want hij is pas zeventien jaar", zegt zijn
vader. „Hij heeft nog nooit gereden,
zelfs niet op een brommer. Hij moest
zelfs aan iemand vragen of hij de wagen
een paar meter achteruit kon rijden.
Toen dat gebeurd was reed hij in emo
tionele staat weg, de spoorboom bij de
ingang van het campingterrein ram
mend".
CRI
Volgens de Centrale Recherche Informa
tie-dienst (CRI) is dit een 'gemiddeld
vermis-geval'. „Iemand die vermist
wordt blijkt bijna altijd in depressieve
staat te zijn vertrokken", zegt E. Moek-
sis van het CRI. „Verder is er nauwe
lijks iets over te zeggen, iedereen komt
er voor in aanmerking om vermist te
worden".
De dag na Jurrian's verdwijning zijn de
ouders een zoekactie in Zeeland begon
nen. „We zijn zelfs langs de Zeeuwse
wateren gaan rijden omdat we bang wa
ren dat hij in het water was gereden",
zegt zijn moeder. „Ook in disco's en
bars zijn we hem gaan zoeken. Steeds
dacht ik dat ik Jurrian zag. Een aantal
mensen in Zeeland dacht hem ook te
hebben gezien, maar niemand heeft hem
gesproken".
Achteraf blijken dit valse tips te zijn ge
weest. Jurrian heeft zich namelijk hele
maal niet in Zeeland opgehouden, want
de dag na de nacht dat hij vertrokken is,
is hij in Valenciennes in Noord-Frank
rijk geweest. De 'valse tip' is een bekend
fenomeen bij de CRI. „Daarom geven
we ook lang niet altijd toe aan de druk
om een politie-bericht op televisie uit te
zenden", zegt Moeksis. „Dat levert ber
gen valse tips op. Veel psychisch ge
stoorde mensen zien hierin namelijk een
aanleiding om aandacht te trekken. Ook
tips van waarzeggers worden nauwelijks
serieus genomen door de politie maar
hebben al heel wat verwarring en valse
hoop bij de verontruste familieleden ge
zaaid. Ik kan overigens wel begrijpen dat
mensen de hulp van een waarzegger in
roepen. Ze zien het als een laatste stro
halm waar ze zich aan vastklampen".
De ouders van Jurrian weten dat hij in
Valenciennes is geweest omdat zij een
rekening ontvingen van een ziekenhuis.
„Misschien heeft hij een ongeluk met
zijn auto gehad en is hij daar behan
deld", zegt zijn moeder.
Dat zou heel goed kunnen, want twee
dagen later werd hij namelijk gesigna
leerd met een bloedvlek op zijn broek en
een hechting in zijn kin. Dit vertelde een
Nederlandse toerist die hem een lift gaf
van het station van het Zuid-Franse
plaatsje Bessèges naar een camping.
Sindsdien heeft hij nog minstens twee
groepen Nederlandse toeristen aange
sproken op verschillende plaatsen in
Zuid-Frankrijk. Telkens speldde hij hun
een verhaal over zijn auto op de mouw
en vroeg hij hun of hij wat geld mocht
lenen. „Jurrian kan heel goed fantase
ren", zegt zijn vader. „Het moet dus
geen probleem voor hem zijn om hun
een zielig verhaal op de mouw te spel
den".
Een maandlang wachten zijn ouders al
op het eerste telefoontje van Jurrian.
„Als 's avonds laat de telefoon gaat,,
staat mijn hart even stil", zegt zijn moe
der. „Zou het hem zijn?', denk ik dan.
Ik vind het echt verontrustend dat hij
maar niets van zich laat horen. Vroeger
belde hij al naar huis op als hij een paar
laat
het i
ko
men. We hebben geen idee hoe het i
hem gaat. Waar slaapt hij? Wat eet hij?
Daarover tasten we volkomen in het
duister".
„Ik ben voorlopig maar gestopt met wer
ken", zegt de vader. „Ik kon me echt
niet meer concentreren. Een ander mens
zou jaloers zijn op de extra weken va
kantie, maar ik kan dit niet bepaald als
een vakantie zien. Soms word ik 's
nachts wakker en denk ik dat ik het alle
maal gedroomd heb. 'Hij ligt gewoon in
zijn bed', denk ik dan. Ik heb het gevoel
alsof ik in een film speel. Maar de aftite
ling laat wel lang op zich wachten".
Zomer
Vooral in de zomer trekt een groot aan
tal jongeren erop uit zonder een bericht
achter te laten. Moe van het beschermde
leventje thuis trekken ze erop uit op
zoek naar wat avontuur. Sommigen pro
beren op deze manier uit de greep van
school te blijven. De vader van Jurrian
gelooft niet dat zijn zoon onder deze
groep valt. „Het is helemaal niets voor
Jurrian om zich in zo'n onbezonnen
avontuur te storten. Hij is helemaal niet
zo'n avonturier. Hij is eigenlijk heel ra
tioneel en zou toch moeten inzien dat
dit nergens toe leidt. Nee, ik kan het niet
plaatsen".
Jurrian Booij. Hij wordt sinds begin au
gustus vermist.
FOTO: PERS UNIE
Tegen een meisje van school heeft Jurri
an wel eens gezegd dat hij een nieuw le
ven in Frankrijk zou willen beginnen.
„Iedereen zegt wel eens zoiets", zegt zijn
moeder. „Maar Jurrian meende blijk
baar wat hij zei. Frankrijk was altijd al
zijn favoriete land".
Zijn moeder snapt niet waarom Jurrian
het nu al een maand in zijn eentje uit
houdt in Frankrijk. „Op een gegeven
moment is de lol van dat rondzwerven
er toch vanaf? Natuurlijk zullen er wel
eens goede dagen tussen zitten als ie
mand hem wat geld leent of een drankje
trakteert. Maar er zijn vast ook dagen
dat hij helemaal niets krijgt. Dan zal hij
toch wel naar huis terug verlangen. Hij
was altijd heel erg aan thuis gehecht".
Zijn vader is vooral teleurgesteld omdat
Jurrian zo maar een auto heeft gepikt.
„Voor mij is dat echt een raadsel, want
het is niets voor hem. Hij is nog nooit in
contact met de politie gekomen.
„Misschien heeft hij in een opwelling die
auto gepakt omdat hij gewoon weg wil
de", gaat zijn moeder verder. „Waar
schijnlijk is hij later weer bij zinnen ge
komen en is hij van zichzelf geschrok
ken omdat hij een auto had gestolen. Ik
denk dat hij daarna niet meer terug durf
de te komen omdat hij bang was om
zich voor de politie te moeten verant
woorden en voor de rechter te verschij
nen. Die drempel is wat hem tegen
houdt".
„Natuurlijk heb ik er wel eens over ge
dacht om hem zelf in Frankrijk te gaan
zoeken", gaat zijn vader verder. „Mijn
buurman heeft me zelfs al aangeboden
zijn auto te lenen. Maar Zuid-Frankrijk
is zo groot, dat zou zoeken naar een
speld in een hooiberg zijn. Ik zou gek
worden als ik daar een week rond zou
rijden zonder een spoor te vinden. Bo
vendien moeten we thuis blijven voör
het geval dat hij toch nog contact wilt
opnemen. We moeten het hoofd koel
houden".
De Franse politie en Interpol kijken al
weken naar Jurrian uit. „Maar het liefst
zou ik hebben dat hij uit vrije wil weer
thuis zou komen", gaat zijn moeder ver
der, „Vandaag zou hij zijn rooster voor
het nieuwe schooljaar moeten halen.
Morgen is het de eerste schooldag. Het is
dus hoog tijd om thuis te komen. Maar
ik denk niet dat hij meteen weer naar
school zal gaan. als hij weer terug komt.
Ik hoop dat we goed met hem kunnen
praten en begrijpen wat hem bezielde".
Mocht u iets over deze zaak weten dan
kunt u contact opnemen met de politie in
Breda. Tel: 076-238888
