„Golf is een raar
soort masochisme"
PIETER VAN VOLLENHOVEN,
HANDICAP ZEVENTIEN
=0 iricht met een glimlach: een
lelijke transfer is aanstaan-
e golfwereld. Mr. Pieter van
loven gaat in de bedrijfs-
lilie waarschijnlijk spelen
iolfers Magazine. Hij kwam
r Elsevier.
er is één van de oudste
in de competitie", legt de
loot van prinses Margriet
aar ik kan me niet aan de
onttrekken, dat men daar
e jaren heen 'iets' gewijzigd
denken over de steun aan
m. Bij het Golfers Magazine
t vanzelfsprekend anders,
ir".
van Vollenhoven (52) speelt,
werk het ook maar enigs-
elaat, graag wedstrijden in
toen. „Dan is de concentra-
imaal", legt hij uit, „in je
leer je niet golfen. De uitda-
er niet, er sluipt dan toch
sjjieid, gemakzucht in je
ap zeventien, was zestien,
n ibrek aan wedstrijdkaarten.
*moet terug zien te komen",
j, „het doel is ooit nog eens
ip veertien te spelen. Acht,
tien of elf, daarvoor moet je
atig spelen en daar zie ik
rlopig niet van komen",
blij als hij in het weekeinde
kan vinden om te golfen,
in zijn er op de zaterdag
og verplichtingen", vertelt
)llenhoven, „het wordt dus
zondagmorgen, maar als
gszins kan dan ook élke
morgen. Lukt het op één of
manier niet achttien holes
n, dan probeer ik altijd nog
fenballetje te slaan, om het
niet te verliezen",
op. „Afslaan zo tussen
vóór en kwart over acht",
„een afspraak met iemand
ebt de baan nog alleen voor
Mensen, die zeggen: ik heb
va ig tijd voor golf, die slapen
mij gewoon lang uit".
akmaker
Deder golfde en als student
j ieter van Vollenhoven wel
Hdp de weer op Noordwijk, een
Kennismaking met het spel.
werd pas een serieuze be-
sinds zijn huwelijk met
Margriet in 1967, met
ipapa, prins Bernhard, als
maker op de achtergrond,
it zo veel", verzucht hij,
vind ik het ongelofelijk
ig om te bewegen. En golf is
absoluut. Ik kan me voor
dat jonge, actieve mensen,
sen naar het spel kijken, het
ollig vinden, iets voor oude
Mis. Het is moeilijk. Ik
gevoel dat er geen sport is
atletiek misschien - die zo-
haamsbeheersing, vaardig-
3n concentratie vraagt als
hervormend bovendien. „Een
urend gevecht met jezelf",
\\fan Vollenhoven, „golf heeft
merkwaardigs, een raar soort
A hisme. Je verheugt je op het
et is een stralende dag en
at niet.
niet eens waarom. Je bent
kouden, je hebt geen
jn en toch ga je als een be-
g door de baan. Stommi-
je wordt boos en je hebt het
l aan jezelf te wijten. Je
mand anders de schuld ge-
ik wel eens jammer bij het
het gaat nooit echt goed.
balgevoel, zelfvertrouwen,
ilpt allemaal, maar ook de
WOENSDAG 24 JULI 1991 PAGINA 3
Mr. Pieter van Vollenhoven: „Golf is een voortdurend gevecht met jezelf'
FOTO: LEO VOGELZANG
beste professional kan altijd nog
beter. Het houdt nooit op".
Venijnig
Zo leer je de mensen kennen op de
golfbaan, en jezelf. Pieter van Vol
lenhoven wordt steeds stiller als hij
slecht speelt. „Steeds venijniger
op mezelf", vult hij aan, „ik ga me
zelf toespreken om de concentratie
op te voeren, want hoe slecht je
ook speelt, elke volgende slag kan
beter. Op die momenten moet ik er
niet aan denken wat te gaan bab
belen.
Zo kom je wel iets te weten over
de goede en slechte eigenschap
pén van iedere golfer. Mensen met
een groot incasseringsvermogen,
dat herken je. Maar het is niet zo
dat je aan de hand van iemands
spel zijn karakter kunt ontleden.
Dat is voor veel mensen niet te ho
pen ook. Een slechte slag, een
de golfer liever niet. Mr. Pieter van
Vollenhoven neemt 's winters les
bij profs, in de zomer komt het
daar niet van. Hij leert veel van
professionals met wie hij wel eens
een pro-am speelt, zoals Christy
O'Connor, Chris van der Velde of
Cees Renders. Bij Renders lest hij
de laatste jaren wat regelmatiger,
„die probeert nog iets van de oude
man te maken!"
Van Vollenhoven beschouwt de in
vitaties voor een pro-am als heel
plezierige uitnodigingen, waarvoor
hij de vakantie, ais het thuis is te
regelen, met liefde een paar dagen
verzet.
Afwijking
slecht karakter, alsjeblieft niét,
zeg".
Pieter van Vollenhoven schatert
het uit. „Om die reden geloof ik
ook niet zo in zaken doen op de
golfbaan", meent hij, „voor mij
gaat dat in elk geval niet op. Con
centratie en praten, dat verdraagt
elkaar niet. Of er zou zakelijk niets
van terecht komen of ik zou slecht
spelen".
Dat laatste doet iedere rechtgeaar
Lessen en oefenen ook. Approa-
chen achter de tuin van paleis 't
Loo met de kinderen, die overigens
vooralsnog allemaal voor team
sporten hebben gekozen. Putten
op de slaapkamer zelfs. „Zo'n af
wijking etaleer je niet in het open
baar", grinnikt Van Vollenhoven,
„dus ga ik maar naar boven".
En spelen, veel wedstrijden spelen.
Lid van de Veluwse Golfclub (ne
gen holes), buitenlid van de Sal-
landsche golfclub De Hoek en ge
regeld te vinden op de Rosendael-
sche in Arnhem, De Pan in Bosch
en Duin, de Nunspeetse golf- en
countryclub, Anderstein in Maars-
bergen en De Hoge Kleij in Leus
den.
Erelid van de golfclub in het Oos
tenrijkse Zeil am See, zevenenwtin-
tig spiksplinternieuwe holes in de
buurt van de huurboerderij. „Maar
in het buitenland ben ik meer een
zwerfkat", zegt Pieter van Vollen
hoven, „je poogt te spelen waar de
vakantie je brengt".
Hard gaat het wel met de golfsport
in Oostenrijk, net als hier. Boeren
verpachten er hun land, beuren
meer dan uit de landbouw en als
het tij mocht keren, gaat de tractor
domweg door, pakweg, de negen
de hole.
Van Vollenhoven heeft daar geen
moeite mee. „Als hier door over
produce in de landbouw grond
vrijkomt", redeneert hij, „als vuil
stortplaatsen vol zijn, dan mag er
op dat land worden gegolfd. Met
het risico dat de landbouwmachine
er overheen gaat als de tijden-ver
anderen. Dat kan".
Onomkeerbaar
Met één kanttekening. „Wat ik een
heel teleurstellende ontwikkeling
vind, is het bouwen om golfbanen
heen onder het motto, dat het an
ders commercieel niet te exploite
ren is. Honderd huisjes langs de
baan en dan afslaan in de badka
mer van de buurvrouw. Het tast de
natuur aan en dat proces is onom
keerbaar. Daar ben ik falikant te
gen".
De ware golfer respecteert de na
tuur, op z'n mooist in alle vroegte,
als nog geen spike in het kort ge
schoren gras is gezet. Dat heeft
echter ook zijn nadelen, zoals die
ochtend, alweer vijf jaar geleden
zeker, toen Pieter van Vollenhoven
met de beste golfers in de familie
op De Pan door de baan ging.
De monden vielen open van prins
Bernhard, prins Claus en het
grootste talent in het Oranjehuis,
prins Friso (handicap zes), bij de
aanblik van Pieter, die een hole in
one sloeg. „Dat moest natuurlijk
gevierd worden", verhaalt Van Vol
lenhoven met smaak, „maar je
kunt op dat uur moeilijk al gaan
drinken. Nu nog vinden ze dat ik er
die dag goedkoop van af ben ge
komen". j
