Rassenscheiding sterk in opkomst in VS
Hagen is een gevierd en
gevreesd crisismanager
BUITENLAND QtidóaQowuvnl zaterdag i juni 1991 pagina (f
SPANNINGEN GROEIEN IN POLITIEK, BEDRIJVEN EN UNIVERSITEITEN
ROTTERDAM Ned-
Royd had kunnen weten
dat Torstein Hagen terug
zou slaan. Als de Noorse
investeerder ergens zijn
zinnen op heeft gezet, laat
hij niet meer los. „Een
beetje monomaan", noemt
zijn juridisch adviseur
hem. Een manie ten koste
of ten gunste van Ned-
lloyd? En wie is dan Ned-
lloyd? De aandeelhouders
of de werknemers?
Torstein Hagen is 48 jaar, mil
jonair en bezit alle eigenschap
pen die hem tegelijkertijd ge
vierd en gevreesd maken. Zijn
vastberadenheid, vasthou
dendheid en zakelijk instinct
bezorgen de werknemers en
leiding van Nedlloyd angst
zweet. Voor veel aandeelhou
ders is Hagen daarentegen de
man die het Rotterdamse be
drijf uit het slop kan halen.
Tot verontwaardiging van het
bestuur van Nedlloyd werd de
jaarrekening van het bedrijf
donderdag door de aandeel
houdersvergadering afge
keurd. Niet omdat de cijfers
over het boekjaar 1990 niet
kloppen, maar omdat Hagen
zijn zin niet krijgt. De Noor is
het niet eens met het huidige
beleid van Nedlloyd en heeft
j voorstellen gedaan die binnen
twee tot drie jaar moeten lei-
j den tot een winst van 280 mil
joen gulden per jaar. Om di
rect betrokken te zijn bij de
koerswijziging heeft hij drie
commissariaten geëist, plus
een zetel in een speciale com
missie die bedrijfsonderdelen
van Nedlloyd moet verkopen.
Als houder van 23 procent van
de aandelen van Nedlloyd
vindt Hagen deze eis niet meer
dan billijk. De Vereniging van
Effecten Bezitters (VEB)
steunt de Noor door dik en
dun. Toen het bestuur van
Nedlloyd niet verder wilde
gaan dan één voor alle partijen
aanvaardbare commissaris,
sloegen Hagen en de VEB te
rug. Samen hadden zij vol
doende stemmen (volmachten)
verzameld om de jaarrekening
van tafel" te vegen. De Raad
van Bestuur vindt dat het niet
past om een jaarrekening af te
keuren om je zin door te drij
ven. „Dat is oneigenlijk ge
bruik van bevoegdheden. De
jaarrekening was goedgekeurd
door externe accountants en
heeft niets met Hagen te ma
ken", zegt secretaris P. Knot
tenbelt van de Raad van Be
stuur. Volgens Knottenbelt be
seffen de boosdoeners niet wat
voor schade ze Nedlloyd, en
dus de aandeelhouders, met
deze actie berokkenen. „Bui
tenstaanders zullen niet begrij
pen waarom de jaarrekening is
afgekeurd en de betrouwbaar
heid van het bedrijf in twijfel
trekken".
Halsstarrig
Maar volgens de VEB is het te
wijten aan de „halsstarrige
houding van de raad van com
missarissen" dat de jaarreke
ning is afgekeurd. „De raad
had het niet zover moeten la
ten komen! We hadden geen
andere middelen meer. Let
wel, het gaat hier niet om een
willekeurige derde, maar om
Hagen, die eenenvijftig pro
cent van de aandeelhouders
achter zich heeft!", aldus VEB-
directeur R. de Haze Winkel-
Knottenbelt trekt dit percenta
ge sterk in twijfel en is zeer
verbaasd over het brede steun
die Hagen onder aandeelhou
ders geniet. In het verleden
heeft de Noor wat huzaren
stukjes van crisismanagement
laten zien. Maar tegenover de
successen staan ook de minder
fraaie resultaten. De VEB
heeft echter alle vertrouwen
in de Noor en verwijt het be
stuur conservatisme. De Haze
Winkelman- „Hagen heeft in
het verleden voldoende bewe
zen kundig te zijn. Maar de
raad van commissarissen is ge
woon halsstarrig. Wijkstra
(president-commissaris, red.) is
een ouderwetse man. Hij voelt
onvoldoende aan wat voor
geest er heerst. Ach, het is de
mentaliteit van de kleine
smalle top, de BV Nederland".
Gewiekst
Bestuur en werknemers van
Nedlloyd zijn bang dat het be
drijf wordt leeggehaald en
verkocht, zoals eerder Ber-
genske Line in het Noorse ha
venstadje Bergen. Voorzitter
De Looff van de Onderne
mingsraad van Nedlloyd: „Ha
gen is een gewiekst zakenman
die kans ziet om te verdienen
op allerlei transacties, maar
meer voor het persoonlijk ge
win dan voor dat van het be
drijf, laat staan onze mensen".
De Looff herinnert aan de
verlieslijdende Bergense rede
rij die de hulp van Hagen had
ingeroepen om het bedrijf
weer gezond te maken. In kor
te tijd werden bijna alle activi
teiten afgestoten, de bezittin
gen verkocht en de onderne
ming opgeheven. De eigenaren
bleven achter met een grote
zak geld en Bergen zonder re
derij.
De successen die de afgestu
deerde atoomfysicus op zijn
naam heeft staan, zijn vooral
voordelig geweest voor de ei
genaren van de bedrijven. Zo
ook de Holland Amerika Lijn
(HAL) waar Hagen in '74 (na
zijn studie bedrijfskunde in
Havard) werd binnengehaald
als adviseur van het roem
ruchte bureau McKinsey. Op
advies van Hagen stootte de
HAL de vrachtsector af voor
een recordprijs. Veertien jaar
later doet de HAL ook het
winstgevende cruise-bedrijf
van de hand. De opbrengst, 2,7
miljard was riant, maar de re
derij hield op te bestaan.
Drie jaar geleden rammelde
Hagen reeds aan de deur van
Nedlloyd, maar toen bezette
hij nog slechts 5 procent van
de aandelen en kon het bedrijf
de de deur gemakkelijk dicht
houden. Via zijn Luxemburgse
beleggingsmaatschappij Mari
ne Investments (MI) heeft hij
echter een aandelenbelang
verworven van 23 procent. MI
betaalde ongeveer 230 miljoen
gulden voor het aandelenpak
ket en heeft door de malaise
bij Nedlloyd de koersen sinds
dien alleen maar zien dalen.
.„Hagen zal alles op alles zetten
om Nedlloyd uit de rode cijfers
te halen. Hij zal daarbij rück
sichtsloss te werk gaan. Taken
afstoten en met de opbrengst
diepte-investeringen doen",
vreest vakbondsbestuurder C.
van der Knaap van de Ver-
voersbond CNV. Op verzoek
van Hagen heeft hij inmiddels
verschillende gesprekken ge
voerd en is verschrokken van
de voortvarendheid waarmee
de Noor te werk wil gaan.
„Hagen heeft visie, maar hij
wil alles zo snel". Volgens Van
der Knaap heeft Hagen zich
ondanks alle weerstand vast
gebeten in Nedlloyd omdat hij
geld ruikt en uit is op macht.
De Nobr kan volgens hem het
beste in toom worden gehou
den door hem één zetel te ge
ven in de raad van commissa
rissen. „Dan is hij nuttig, maar
heeft-ie niet de macht en zijn
wij van die tot poppenkast
verworden aandeelhouders
vergaderingen af met Hagen
als showmaster", aldus Van
der Knaap.
Het wachten is op het bestuur
van Nedlloyd dat na de specta
culaire afkeuring van de jaar
rekening aan zet is. Volgens
juristen en vakbonden kan het
niet anders of Nedlloyd moet
met een voorstel komen om
niet in onmin te leven met
grote groepen aandeelhouders.
Maar volgens Van Looff laat
Nedlloyd zich niet 'chanteren':
„We gaan gewoon met z'n al
len weer aan het werk".
Neddlloyds grootaandeelhouder Torstein Hagen uit Noorwegen.
BRUSSEL Ik moest in
zijn. maar had de
gekozen. Er was zon
en een milde temperatuur,
toen ik mij die morgen in
bew eging zette, zag de wereld
eruit als de binnenkant van ee
flesje kwik: grijs, zwi
g<f"g
Omdat ik iets van Vlaanderen
wilde zién. verliet ik voorbij
Aalst de autoweg. Dat
verplichtte mij langs de langstt
lintbebouwing van Europa
rijden. Het begon in Erpe-MerU
en sleepte zich voort tot voorb.
Hi 1 legem. Op de kaart leek no, >r
het alsof het allemaal om
afzonderlijke dorpen ging:
Bambrugge. Burst. Borsbeke.
Maar de Belgische
bouwpraktijken hadden deze
dorpen tot een eindeloos, zich
aan weerszijden van de steen w
uitstrekkend lint aaneengeregei
Tussen de huizen door zag ik d.
het er erg mooi moest zijn: in h
grijze verschiet lagen heuvels d
met populieren waren begroeu >e'
malse laagten waarin zich
proppen nevel hadden gevorrh »eI
weilanden en akkers die h.
de zon geschenen bijna
zinnelijk groen waren.
Pas voorbij Elene week de chai 'e
enigszins terug. Ik denk dat httr®
nog allemaal in orde was
gekomen, ware het niet dat ik
,|M -Maria-La tem in een diep
gepeins verzonk over de vraag1
of ik daar al eerder was ge weel lse
Dat moest nog in de tijd zijn
geweest dat in sommige Vlaam
dorpen literatuurdagen werden
gehouden, bij gelegenheid
waarvan ook altijd een wedstri
voor jonge dichters werd
uitgeschreven. Aangezien ik
mijzelf voor een jong dichter
aanzag, stuurde ik een
verzenbundel in waarvan, zo
veronderstelde ik, Vlaanderen
nog zou ophoren.
Aan de schriftelijke uitnodiging
de literatuurdagen bij te wonei
ontleende ik de zekerheid dat
mijn bundel was bekroond. Du
begaf ik mij als een Jonge G01
die kant uit.
Maar was dat in St.-Maria-
Latem of in St.-Martens-Latei
vroeg ik mij af, terwijl ik mei
tegenzin aan de dagen
eerste literaire echec terugdac3
Ik herinnerde mij dat de
prijsuitreiking in een café had
plaatsgevonden. Dus speurde ij
de weg af op zoek naar het pa\
waar toentertijd niet ik, maarl
drie andere Jonge Goden
werden bekroond.
Ik was zo boos en teleurgesteï
dat ik mij aan de tapkast bij
jurylid vervoegde om
opheldering te vragen. Was 1
werk soms verloren gegaan bi
de post? Had men het wel goi
gelezen en het experimentele
karakter ervan op juiste waai
geschat? Het jurylid kon zich
mijn bundel niet meer
herinneren, maar verweet mijl
wel dat ik mij aan het dichtei
had gezet zonder Dan te te
hebben gelezen en zonder de
sonnetten van Petrarca uit he\
hoofd te kennen. Terwijl wij
daarover op min of meer
verhitte toon spraken, dronkel
wij het ene glas bier na het
andere, iets waar hij beter tei
kon dan ik, ofschoon ik later
moest betalen
Ik kon het café niet meer
vinden. Intussen was ik zo
speurtocht naar mijn
letterkundig verleden verdiepi rai
dat ik een jonge vrouw van
Rubensiaanse proporties, die
plotseling de weg overstak, n
zag. Ik remde uit alle macht.
Gelukkig miste ik haar, maar
zag haar nog enige tijd in de
achteruitkijkspiegel: een
voluptueus, melkwit wezen ii
een net iets te nauwe zomerju
van wit katoen, het hoofd
overdekt met krulspelden mei
daar een doekje overheen
geknoopt. Het bloed bonsde mtoo
mijn slapen.
Ik bereikte leper tenslotte in
besef dat het die dag niet mt
goed zou komen. En waarachl n'(
de Lakenhallen bleken niet
toegankelijk te zijn. Bovendiei V{
werd de omgeving ervan e]
gedomineerd door oud-strijdei (j|
Want in leper, Diksmuide en j(
Nieuwpoort heeft de plaatselij,
middenstand besloten dat de
oorlog eeuwig zal voortduren.
Genoemde plaatsen willen datU
ook blijvend als De Drie
Frontsteden worden aangeduh
En dus ziet men daar overal
van oudere heren met
onderscheidingen op de reven
van hun donkerblauwe blazei
de vechtjassen van weleer die
hun grijze, oude vrouwtjes latt f
zien waar ze lang geleden de
vijand in de pan hebben geha
Nee, ik wilde niet meer terug
over St.-Maria-Latem waar ik
voortijdig mijn literaire Waterhaa
had gevonden en waar
gebleken dat ik de sonnetten rn;
Petrarca niet eens uit mijn hoc ti(
kende. Trouwens, ik was daai op
goed boven mijn theewater
geraakt en nog voor
zonsondergang in mijn auto ii rij]
slaap gevallen om ver na tL
middernacht gewekt te worde Ier
Jawel, door de veldwachter w vo
St.-Maria-Latem. Of was het
toch St.-Martens-Latem?
III
Idoor
MARC DE KONINCK
WASHINGTON Er
komt niets terecht van de
rassenintegratie in de
Verenigde Staten. Inte
gendeel, spontaan groepe
ren de etnische minderhe
den in de Amerikaanse
samenleving zich conse
quenter dan ooit achter
raciale grenzen. De goed
bedoelde overheidspoli-
tiek ter bevordering van
de vermenging en ter be
voordeling van econo
misch achterblijvende
groepen heeft vooral ave
rechts effect en lijkt spoe
dig te zullen worden afge
schaft.
Het vraagstuk van de raciale
verhoudingen in de VS is
thans veel ingewikkelder dan
toen in de jaren zestig de 'sim
pele' discriminatie van zwarte
burgers in met name het zui
den van het land werd opge
heven door middel van strikte
wetgeving. Anno 1991 is Ame
rika niet meer zwart-wit, maar
een bont palet met als hoofd
kleuren blank, zwart, geel
(Aziatisch) en bruin (Latijns-
Amerikaans). Blank is op veel
plaatsen in de minderheid en
neigt ernaar zich op basis van
de Anglo-Germaanse wortels
te organiseren en 'gelijkbe
rechtiging' te eisen.
Dat in de grote steden de deels
zelfgekozen, deels economisch
afgedwongen rassenscheiding
een hardnekkig fenomeen is,
daarvan was Amerika de laat
ste jaren al doordrongen ge
raakt. Maar de jongste tijd te
kent hetzelfde verschijnsel
zich af op de scholen en uni
versiteiten, hetgeen veel be
zorgde Amerikanen een ge
voel van hopeloosheid geeft.
De universiteiten met name
gelden immers als kweek
plaats van en als 'laatste hoop'
op een betere samenleving.
Op tal van Amerikaanse uni
versiteitscampussen is de raci
ale spanning te snijden en
doen zich met steeds grotere
regelmaat uitwassen voor. Op
de prestigieuze Georgetown
University in de hoofdstad
Washington hebben opgewon
den discussies en confrontaties
plaats tussen blanke en zwarte
studentengroepen sedert enke-
le weken geledën een student
rechten in het universiteits
blad de praktijk aanklaagde
dat zwarten bij het toelatings
examen aan lagere normen
hoeven te voldoen dan blan-
Explosief
Aan de andere kant van het
land, op de campus van de
Berkeley University in Cali-
fornië, leven studenten van di-
Lobby
Niettemin vinden de meeste
spraakmakers van minderhe
den en ook talrijke prominen
te blanken in de VS dat racis
me in Amerika zo diep gewor
teld is 'dat vooral zwarten in
onderwijs, bedrijfsleven en bij
de overheid een voorkeursbe
handeling nodig hebben ten
einde de schade van eeuwen
lange discriminatie te herstel-
Maar de huidige economische
recessie in de VS en het feit
dat blanken in steeds meer
woongebieden een minderheid
vormen, maakt 'wit Amerika'
snel afkeriger van alles wat op
bevoordeling van anderen
lijkt. Zo ook van de thans fel
bediscussieerde praktijk van
'race norming', waarbij scho
len, bedrijven en lokale over
heden sollicitanten testen 'bin
nen' hun ras. De testresultaten
worden alleen vergeleken met
die van rasgenoten, omdat in
de dominerende Angelsaksi
sche cultuur blanken meestal
'winnen' als er interraciaal
wordt vergeleken.
Afschaffing van 'race nor
ming' is een van de oogmer
ken van de regering Bush en
een van de interne partijpro
blemen van de Democraten.
De juridische haken en ogen
die aan alle vormen van for
mele discriminatie zitten -
ook aan positieve discrimina
tie - geven de hele Ameri
kaanse burgerrechtenbewe
ging (zoals de Southern Chris
tian Leadership van de vroe
gere dominee Martin Luther
King) nu meer het aanzien
van een 'gewone' belangen
groep, van een 'lobby', dan
van de eertijdse morele kruis-
Risico
Die maatschappelijke werke
lijkheid maakt de kans op aan
neming in het Congres van
een nieuwe anti-discriminatie-
wet uiterst twijfelachtig en
verhoogt de kans op opheffing
van bestaande voorrechten
van minderheden. Het ziet er
naar uit dat zwarten, hispanics
en Aziaten in de VS het zullen
moeten doen met de grond
wettelijke gelijkberechtiging
die in de late jaren zestig haar
beslag kreeg. Met het risico dat
informele maar o zo scherpe
rassenscheiding zich voortzet
tot aan het punt van de on
houdbaarheid en de geweldda
digheid die zich hier en daar
al aftekent.
Of het moet zijn dat waar
wordt wat de zwarte conserva
tief Robert Woodson van het
National Center for Neighbor
hood Enterprise zegt: „Als we
als minderheden ophouden de
schuld te geven aan discrimi
natie, maar onszelf dwingen
.tot een hogere moraal en een
grotere prestatie, zal Amerika
eindelijk een ontspannen en
geïntegreerde samenleving
worden".
door Jo Wijnen
verse etnische en nationale
herkomst een haast volkomen
gescheiden leven in uiteenlo
pende verenigingen en flatge
bouwen van de Filippino Alli
ance, de Vietnamese Students
Association, de Japanese Cul
tural Club, de Chinese Stu
dents Association, de Hispanic
Engineering Society en de
Black Sociology Association.
De blanke minderheid daar
woont en recreëert eveneens
apart, maar heeft - op aan
drang van het universiteitsbe
stuur - geen officiële vereni-
gingsnaam. „Als gekleurde
mensen zich organiseren is het
cultuur, als witte mensen het
doen is het racisme", klaagt
studentenleider Willy Nor-
Aan de Brother Rice High
School in Chicago hebben dit
jaar voor het eerst raciaal ge
scheiden afstudeer-feesten
(proms) plaats. Zwarte studen
ten daar besloten zich af te
zonderen in een eigen ceremo
nie en bal, met een eigen mu
ziekkeuze. En veel zwarte ver
enigingen nodigen Louis Far-
rakhan, de radicale zwarte
moslim en erkend antisemiet,
uit voor spreekbeurten.
Zo is de rij van onderwijsin
stellingen waar 'ras' een onge
makkelijk en explosief begrip
is geworden, onafzienbaar en
groeiende. Zelfs de collegezaal
zelf is vaak niet meer de inter
nationale bazaar die ze volgens
velen zou moeten zijn, want in
toenemende mate worden cur
sussen die op cultureel vlak
liggen exclusief bezocht door
studenten van bepaalde etni
sche komaf.
Zelfvertrouwen
'Campus-fragmentatie', 'Bal-
kanisatie van de universitei
ten' en ronduit 'stammenstrijd'
zijn de begrippen die Ameri
kaanse sociologen hanteren
voor het verschijnsel waarvan
iedereen zich afvraagt waartoe
dat moet leiden. Velen zien nu
al de vorming van nog strikter
raciaal gescheiden circuits in
het Amerikaanse economische
leven ontstaan als gevolg van
de etnische afgrenzing in het
hoger onderwijs.
En universiteitsbesturen doen
inmiddels aan 'social engineer
ing' om het proces zo goed mo
gelijk te beheersen en ervoor
te waken dat de spontane ras
senscheiding ook een formele
wordt, „Zodra iemand feitelijk
om zijn huidskleur geweigerd
zou worden in een vereniging
of een flat, is natuurlijk sprake
van ontoelaatbare overschrij
ding van alle morele en juridi-
sche grenzen. Maar het pro
bleem is de informele druk op
de individuele student om zich
aan te sluiten bij rasgenoten.
Dit is het meest dringende
vraagstuk dat de Amerikaanse
onderwijswereld thans parten
speelt", aldus Troy Duster, die
Sociale Verandering doceert
aan Berkeley.
Rassenintegratie, zoals het zou moeten zijn. Maar in de Amerikaanse samenleving groeperen de etnische minderheden zich
consequenter dan ooit achter raciale grenzen.
Op sommige universiteiten,
zoals Cornell in New York en
Oberin College in Ohio, heeft
het bestuur zelf, in een poging
tot begeleiding, afzonderlijke
studentenflats aangewezen
voor zwarte, latino-, Aziatische
en joodse studenten, die daar
echter alleen de eerste tijd mo
gen blijven en vervolgens ge
mengd moeten gaan wonen.
Dit om de eerstejaars, die zich
als minderheid in de nieuwe
omgeving extra onzeker kun
nen voelen, het nodige zelf
vertrouwen te geven. En op
Stanford University (Califor
nia), geldt de regel dat de et
nisch verdeelde studentenflats
nooit meer dan 50 procent van
een groepering mogen huis-
Verdeeld
Al die per definitie omstreden
maatregelen weerspiegelen
een raciale obsessie die de ge
hele Amerikaanse samenle
ving thans met nieuwe kracht
doortrekt en die misschien nog
het meest compact gedefi
nieerd wordt in de huidige po
litieke strijd om de zogeheten
'quota biil', de nieuwe ont-
werp-wet ter verzekering van
gelijke kansen voor minderhe
den (inclusief vrouwen) in het
bedrijfsleven.
Quotawet' is de naam die Re
publikeins president Bush er
in zijn afkeer van de maatre
gel aan heeft gegeven. De De
mocratische indieners ervan
noemen het de 'gelijke kan-
senwet'. Indien ze zou worden
aangenomen door het Congres
en niet door een presidentieel
veto getroffen, zou de wet
werkgevers verplichten tegen
over een klagende werknemer
te bewijzen dat zij zich in hun
personeelsbeleid (aannemen
en promoveren) niet schuldig
maken aan discriminatie.
Thans moeten werknemers,
om voor schadevergoeding of
herstel van de achterstelling
in aanmerking te komen, van
hun kant bewijzen dat de
werkgever discrimineert. De
omkering van de bewijslast
betekent volgens de Republi
keinen dat Amerikaanse
werkgevers een quota-beleid
(een personeelsbestand dat de
raciale verhoudingen in de lo
kale samenleving weerspie
gelt) moeten gaan voeren ten
einde niet aanhoudend voor de
rechter te worden gesleept.
Probleem voor de Democraten
is dat zij zelf intussen ook
sterk verdeeld zijn over de
nieuwe wet. Hoewel minder
heden een essentieel electoraat
zijn voor de Democratische
Partij en hoewel met name
zwarte Amerikanen nog altijd
slachtoffer zijn van praktische
discriminatie en van armoede
en werkloosheid, worden ook
Democraten in toenemende
mate gevoelig voor het idee
dat 'positieve discriminatie'
niet de oplossing is.
Hard
Bovendien staan steeds meer
prominente zwarte Amerika
nen op die elk 'voortrekken'
van minderheden afwijzen als
zijnde stigmatiserend en de
motiverend voor de voorge-
trokkenen. Shelby Steele bij
voorbeeld, hoogleraar Engels
aan San Jose University, zegt:
„Positieve discriminatie ver
sterkt het nederlaag- en het
slachtoffergevoel van zwarten,
omdat ze aangemoedigd wor
den hun eigen zwakten uit te
leggen als een gevolg van het
racisme van blanken". Ook
een zwarte leider als John Ja
cob van de National Urban
League meent: „Bij sollicitaties
de voorkeur geven aan min
derheden geeft blanken de
overtuiging dat alle zwarten
minder gekwalificeerd zijn
voor hun baan. Raciaal gefun
FOTO: SP
deerde remedies voor maat
schappelijke problemen zijn
niet doeltreffend.".
In de ti-end waarin zwarte lei
ders hun eigen volgelingen de
schuld geven van hun maat
schappelijke achterstand,
voegt zich ook de gouverneur
van Virginia, Douglas Wilder,
die zich binnenkort kandidaat
zal stellen voor het president
schap van de Verenigde Sta
ten. Voor deze ambitieuze poli
ticus ligt de oorzaak van de
zwarte armoede niet in discri
minatie, maar in een eigen
moreel verval.
Wat een niet-zwarte Ameri
kaan nooit zou durven te zeg
gen, zegt Wilder wel, en nog
wel huiveringwekkend hard.
„Terwijl een alarmerend aan
tal zwarte jonge mannen het
uiterst moeilijk heeft uit han
den van de politie te blijven
en een eigen toekomst te bou
wen door eerlijk werk, hebben
al te velen van hen er geen
enkele moeite mee om baby's
te maken. Maar baby's maken
is geen daad van mannelijk
heid. Ratten en konijnen zijn
mannelijker dan de meest vi
riele man in dit land", aldus
Wilder onlangs in een eigen
handig artikel in de Wall
Street Journal.
