Het begrip 'kan niet'ken ik niet
Son ja Barend
praat met blinden
iRVEYGOLDSMITH, ORGANISATOR BENEFIET-CONCERT VOORKURDEN:
Eindspel met
humor en hoop
Impact bekijkt toename van plotselinge dood sporters
-4IST/RTV
EeicLie Sow-ant
ZATERDAG 11 MEI 1991 PAGINA 11
irosport over enkele
iken terug op kabel
fERDAM Eurosport zal op zeer korte termijn zijn uit-
ngen op de kabel hervatten. Gegokt wordt op het einde
jeze maand, maar mogelijk gebeurt het al twee weken
r De terugkeer van Eurosport is te danken aan de vlot
pen onderhandelingen tussen het sportconsortium en de
ie geprivatiseerde staatszender TF1 Er zal nu een plan
»n opgesteld waarin de financiële en programmatische za-
ijn geregeld Voor TF1 zich achter het sportkanaal schaar
dde de zender eerst van de EBU (European Broadcasting
i) de zekerheid, dat hen niet hetzelfde lot zou zijn bescho-
ls Sky Television. In februari van dit jaar moest het bedrijf
pediamagnaat Rupert Murdoch zich terugtrekken nadat
ebleken dat Sky zich in zijn eentje geen stevige positie kon
ïrven op de Britse markt van satellietzenders. Na de suc-
11e onderhandelingen, gisteren in het Zwitserse Génève,
de problemen voor het vinden van een nieuwe partner
Curosport nu definitief tot het verleden te behoren.
Roland Holst Penning
voor Ed Leeflang
AMSTERDAM De A. Roland
Holst Penning 1991, die elke drie jaar
wordt toegekend aan een Nederland
se dichter, gaat naar de 61-jarige Ed
Leeflang.
De onderscheiding, die in 1988 naar
Eva Gerlach ging, bestaat uit een
penning en een daaraan verbonden
stipendium. Leeflang debuteerde op
50-jarige leeftijd met de bundel 'De
hazen en andere gedichten' (1979).
Overige poëziebundels zijn 'Bewoond
als ik ben' (1981), 'Op Pennewips
plek' (1982) en 'Bezoek aan het
vrachtschip' (1985). De jury voor 1991
onder voorzitterschap van Wam de
Moor, bestond verder uit Gerrit Kou-
wenaar en Ad Zuiderent.
Filmproducenten bepleiten instelling filmkunstfonds en speelfilmfonds
AMSTERDAM Een aantal
actieve filmproducenten heeft
op basis van verschillende
filmplannen een „practisch uit
voerbaar, goed plan" opgesteld.
Het betreft „een synthese van
de diverse bestaande filmplan
nen", en is gisteren aan minis
ter d' Ancona van WVC ver
stuurd onder auspiciën van het
Genootschap van Nederlandse
Speelfilmmakers (GNS) in Am
sterdam.
De filmproducenten stellen voor een
viertal fondsen op te richten, een
filmkunstfonds, een speelfilmfonds,
een bioscoopfonds en een televisie
film fonds. Volgens filmer Wim Ver
stappen is het geen hemelbestor
mend plan. Voordeel is dat het niet
meer kost dan de twaalf miljoen gul
den die de minister jaarlijks voor
film beschikbaar stelt.
Het filmkunstfonds zou in plaats van
het huidige filmfonds moeten ko
men. Dit, omdat het filmfonds stag
neert „aangezien het fonds teveel bij
de televisie wil aansluiten", meent
Verstappen. Het filmkunstfonds zou
honderd procent van de filmkosten
moeten subsidiëren, zonder garanties
of bijdragen van de omroep. Het zou
daarbij om korte films, animatie, do
cumentaires en experimenten
moeten gaan.
In het speelfilmfonds zouden de ta
ken van het huidige produktiefonds
moeten worden ondergebracht. Dat
fonds zou voor een deel semi-auto-
matisch moeten worden, wat bete
kent dat een producent het geld dat
hij terugbetaalt aan het speelfilm
fonds bij een volgend project weer
ter beschikking gesteld krijgt. Ver
stappen:.,een filmmakers moet voor
deel hebben bij een commerciëel
succes, wat nu helemaal niet het ge
val is'.
Het door het bestuur gecontroleerde
deel van het speelfilmfonds moet
volgens de filmproducenten een an
dere structuur krijgen, waarbij aan
gestelde „lezers" de binnengekomen
scenario's doornemen. Op basis van
een rapport van deze lezers zou het
bestuur een beslissing moeten ne
men, aldus het filmplan. De filmpro
ducenten bepleiten de toepassing
van een dergelijk systeem zowel
voor het speelfilmfonds als het film
kunstfonds. Daarbij is volgens hen
een sterke directeur met een „eigen
gezicht,, nodig.
Het bioscoopfonds, dat volgens Ver
stappen al overal in Europa bestaat
moet de bioscopen, distributeurs en
producenten steunen, door onder
meer een heffing op het kaartje.
Voor het televisie-film fonds zou de
omroep moeten worden verplicht tot
afname tegen reële prijzen van een
aantal uren door dit fonds gefinan
cierde films. Tot uitzending zouden
zij evenwel niet verplicht zijn.
jmple Truth'. Benefiet-pop
voor de Kurdische vluchte-
KRO-televisie, Nederland 1,
ir. Zondag. Ook Radio 3, van-
steenberghe
iEN Telefoons rinke-
I faxen snorren onafge-
1 in de kantoren van de
Engelse concert-organi-
iHarvey Goldsmith. Er
met de hele wereld ge-
hi alles in orde te krij-
oor het grote 'Simple
•■concert, dat Goldsmith
organiseert ten behoe-
i de Koerdische vluchte-
ite probleem bij de orga-
was dat het zomercon-
fseizoen al was begon-
)us was de enige moge-
d die artiesten die al
an toernees bezig waren
atellietverbindingen in
wereldwijd uitgezonden
ley-concert in te lassen
haast MC Hammer, Ali
oyet, Tom Jones, Chris
rgh en Beverly Craven
i>ley), ook Paul Simon
hester), Rod Stewart
prijk), Ryuichi Sakamo-
apan), Yes, Whitney
in, Hall en Oates en
I (Australië), New Kids
Block, Gloria Estefan
ïg (Nederland) optreden,
incert wordt zondag van
24 uur uitgezonden door
10, op Nederland 1.
y Goldsmith ligt niet
ir van de organisatie, net
k als hij schrok toen hij
lid, Mandela of The
moest opzetten. „Ik hou
lom de mensen eens wat
5 te bieden. Als het maar
Paul Simon, die op 17 en 18 juni in Rotterdam
staat, maar morgen live op tv is te zien in
lassen. 'The Simple Truth'.
kwaliteit heeft", zegt Golds
mith, wiens kantoor twaalf
naambordjes heeft, variërend
van Harvey Goldsmith Film
maatschappij BV tot Harvey
Goldsmith Textieldrukkerij
BV. Maar Goldsmith dankt
zijn grootste bekendheid aan
de organisatie van concerten.
Nu zit hij braaf op kantoor, dat
met alle drukte het hoofdkan
toor van Stormin' Norman
Schwartzkopf had kunnen
zijn. Goldsmith grinnikt: „Ik
ga anders liever met een batal
jon Irakezen om dan met het
leger advocaten, managers en
accountants van een McCart
ney". Serieuzer: „We zijn in
feite inderdaad bezig met het
Sting, via satelliet aanwezig op het benefietcon
cert voor de Kurden. FOTO: AP
opruimen van de rotzooi die
Schwartzkopf achterliet. Al
hoewel je het de man niet per
soonlijk mag aanrekenen blijft
het vreemd wat er gebeurde in
Irak. Welk leger durft zich
vredesmacht te noemen als het
een weerloos volk achterlaat
in handen van hun doodsvij
anden? Maar laten we ons niet
met politiek bezighouden. Het
is een les die we al vroeg ge
leerd hebben. Zoek geen oor
zaken van problemen, maar
los ze op. Laat de praters pra
ten, en doe zelf iets. Dat gold
bij Live-Aid, dat gold bij Man
dela, bij Amnesty en The Wall,
en ook nu weer bij de Kur
den".
Dat Harveys naam op de pos
ters van Kurd-Aid staat, ver
baast niemand. „Ze blijven on
mogelijke dingen verzinnen en
schuiven die plannen vervol
gens naar mij toe met de
woorden: 'Goh Harvey, dit
kun je vast niet'. Maar ik ge
loof niet in 'niet'. Zaak is eerst
alle plannen op een rijtje te
zetten, en met een verse kop
thee rustig nadenken. Meestal
rollen er dan een of twee
knelpunten uit, de rest is ze
door te schuiven naar specia
listen. Ik ga echt mijn hoofd
niet breken over satellietver
bindingen. Dat laat ik een sa
tellietman doen. Maar - laat
het me afkloppen - echt on
verwachte dingen kom ik niet
meer tegen. We hebben het al
lemaal al eens meegemaakt".
Goldsmith begon als student
zijn carrière als kroegbaas van
de befaamde Club '66 in Lon
den, dat hij had opgezet als
uitgaansfaciliteit voor studen
ten, maar dat snel faam ver
wierf door de popgroepjes die
hij er voor contracteerde. De
universiteitsleiding zag de ac
tiviteiten van Harvey met ge
mengde gevoelens aan, omdat
de dames en heren studenten
merkbaar concentratieverlies
toonden. In een poging Har
vey toch weer aan het stude
ren te krijgen, kreeg hij een
uitwisselingsbeurs toegescho
ven voor een Amerikaanse
universiteit. „Dat hadden ze
niet moeten doen", schudde
buikt Goldsmith. In San Fran
cisco bezocht hij tal van pop
concerten, maar hij keerde te
rug als posterhandelaar. „Ter
wijl ik in Frisco was kwam
opeens een nieuwe trend op
zetten: posters. Posters van
popsterren, maar ook die half-
fluwelen dingen waar je een
paarse lamp op moest zetten
om ze licht te laten geven. Ik
had ze nog nooit gezien, maar
het was te gek, en overduide
lijk het item voor Carnaby
Street (de hipste straat vol
boetieks in het Londense cen
trum)". Het geld stroomde bin
nen en Harvey begon te inves
teren in ander hippie-druk
werk, zoals de underground
bladen Oz en The Internatio
nal Times. Ook zat hij aan de
bron van Time Out, een soort
tv-gids met een wekelijks
overzicht van het complete
Londense uitgaansleven.
Om zijn bladen wat steun in
de rug te geven pakte hij het
concertwerk weer op. Hij ver
anderde de toen gangbare ge
woonte om in een keer vier of
vijf groepen te presenteren.
Zijn eerste grote concert was
met Deep Purple, waarbij hij
de zaaleigenaar verbijsterde
door geen enkele andere groep
te contracteren. „Ik kreeg ge
lijk. De fans gingen uit hun
dak. Binnen een jaar was het
hele concertwereldje omge
turnd". Zelf ging Harvey 'ge
woon' door, met grotere con
certen, waarbij hij naar eigen
zeggen het publiek centraal
stelde. Woest kan hij worden
over hetgeen zaaleigenaren
hun gasten aandoen. „Tochtige
hallen, met de akoestiek van
een badkamer. Aan de ene
kant een soort trog waar bier
te krijgen is, aan de andere
kant een stapeltje boxen waar
de stadsomroeper zich nog
voor zou schamen. Maar wel
een fortuin aan entree vragen,
en vaak is de organisator al op
weg naar de nachtkluis voor
dat het concert halverwege is".
Goldsmith pakte de zaken an
ders aan. Bood een groep
waardeloze T-shirts aan voor
veel geld, dan kocht hij de vol
gende dag een eigen T-shirt-
drukkerij op. Slechte posters?
Dan de volgende keer Golds-
mith-posters. Van die dingen.
Zijn kwaliteiten vielen ook de
(super)groepen op. Vanaf mid
den '75 speelde er geen groep
in Engeland, of het werd - op
hun uitdrukkelijk verzoek -
georganiseerd door Harvey.
Dat brak hem bijna op. „M'n
accountant kwam in 1980 bij
me en zei: 'Vorig jaar heb je
500 concerten gedaan. Op hon
derd daarvan zat winst, met
honderd anderen speelde je
quitte en de rest was verlies'.
Rod Stewart, die vanuit Oostenrijk het benefietconcert kan aan
grijpen voor een come-back. foto: ap
Dat kon zo niet doorgaan, ook
zelf liep ik op het randje. Dus
heb ik het even rustiger aan
gedaan, en een plan gemaakt
voor de toekomst".
Maximum
Vanaf dat jaar stelde Harvey
het maximum op 200 concer
ten per jaar. Daarnaast richtte
hij zijn blik meer op de toe
komst, op groepen die werke
lijk kwaliteit, hadden en niet
alleen groot gemaakt werden
door de activiteiten van pla
tenmaatschappijen. „Er zijn le
gio groepen die uit het niets
komen, meerdere keren num
mer 1 staan, maar nog nooit in
hun leven hebben opgetreden.
Als zo'n gezelschap uiteinde
lijk op tour gaat, verkopen ze
meteen de grootste hallen uit,
en debuteren zo voor zalen
van 15.000 man. Dat kan ge
woon niet. Het is aan de pla
tenindustrie en aan ons, orga
nisators, om talent te kweken.
Rond te kijken, kansen te ge
ven. Anders is het zo afgelo
pen". Velen zeggen dat Wham!
en Level 42 via Goldsmith aan
hun succes kwamen.
Derde punt in zijn veranderde
strategie was een grotere di
versiteit. Hij kocht de uitzend
en videorechten van tal van
films, ging boeken uitgeven en
bracht zijn bedrijf naar de
beurs. En richtte zijn blik ook
op klassieke muziek, door Lu
ciano Pavarotti, en de opera's
Aida en Carmen te brengen in
de Wembley-arena. „Opera
begon destijds als een massas
pektakel. Het was circus voor
het gewone volk. Waarom zou
dat niet nog steeds gelden? Ik
zette Aida in een zaal voor
14.500 man".
En nog steeds is hij bezig met
nieuwe dingen. Hij toont een
bordspel over popsterren, ont
wikkeld met het tienerblaadje
Smash Hits. Leuk, spelletjes.
„Nou, het is niet nieuw, want
ik kocht een tijdje geleden al
de rechten van Scrabble op.
Ach, ik vond het een leuk
spel, en het verdient goed".
Ligt Monopoly niet meer in
zijn lijn? „Ik heb de helft van
die rechten al, met de rest ben
ik bezig," antwoordt hij
droog...
list Bell
ndioos in
elius-concert
ams Philharmonisch Orkest
Biding van Paavo Berglund in
van Kokkonen, Sibelius en
ren. Solist de violist Joshua
s Doelen, Rotterdam, gister-
Herhaling, zondagmiddag.
iaan hager
is klopt met zijn symfo-
bij het grootste deel van
flederlandse concertpu-
)p een dichte deur, maar
Dolconcert uit 1905 is als
jïdersleutel die op al die
I past. Al in het openin-
aa schiet Sibelius pal in
>s, een goddelijke inval
len componist zich alleen
kan dromen.
»ncert stelt de solist ze-
)or moeilijkheden, maar
lijn moeilijkheden die
sen violist van formaat
i overwinnen. Zo'n vio-
de Amerikaan Joshua
t4) die in De Doelen gis-
bid het opus 47 op hart-
srende en imponerende
neerzette. Technisch lij
foor virtuoos Bell geen
pien te bestaan en muzi-
tof hij het concert in het
Een grootse prestatie
aet talrijke publiek met
ratie beloond.
»ncert werd geleid door
ïikshandig dirigerende
Berglund. Merkwaardig
ize Fin het vioolconcert
jn landgenoot zo meedo-
s hard begeleidde, men
ch sfeervoller orkestspel
ellen. Paavo Berglund,
e symfonieën van Sibeli-
de plaat zette en die in
dam in 1988 de zesde
nie dirigeerde, koos nu
Ie tweede symfonie van
jven. Maar ook uit zijn
land bracht hij een sym-
mee: de vierde waarop
5 Kokkonen zich zelf in
er gelegenheid van zijn
5te veijaardag tracteer-
it werk is als een kleur-
uchtballon passend bij
rjaardagsfeest: fraai om
i maar na het uiteenspat-
er niets van over.
ïnen lijkt niet alleen me-
n in zijn hoofd te heb-
iij zit er ook mee in zijn
want steeds weer blijft
de goede bedoelingen
i- De componist, toch
ven" door Sibelius, heeft
n grote voorganger bar
1 te melden. Te zeggen
'rglund voor deze symfo-
n hqfr-tstoehtelijk pleidooi
fou bezijden de waarheid
Het Zuidelijk Toneel speelt Eindspel
van Samuel Beckett. Vertaling: Ja-
coba van Velde. Regie: Leonard
Frank. Decor: Jan Ros. Kostuums:
Dorien de Jonge. Licht: Reinier
Tweebeeke. Gezien in de Leidse
Schouwburg op 10 mei. Op 1 juni in
Den Haag.
Idoor
dick van teylingen
„Hier buiten is de dood". „De
natuur is op". 'Eindspel' dus,
van Samuel Beckett.
Hamm zit in een stoel omdat
hij niet kan staan. Clov loopt
heen en weer omdat hij niet
kan zitten. Hij doet alles voor
Hamm, voert ook opdrachten
zonder zin uit. Hamms ouders
hebben geen benen meer en
zitten in vuilnisbakken. Alles
gaat zoals het al dagen? maan
den? jaren? gaat. Clov moet
naar buiten kijken en ziet
steeds niets, zee of land, maar
geen leven. Hij zegt al in het
begin dat hij Hamm zal verla
ten en aan het eind staat hij
inderdaad klaar om weg te
gaan, met tas en paraplu.
Je zou verwachten dat je van
zoveel ellende, wanhoop en
mistroostigheid geen verteer
baar toneelstuk kan maken.
Maar Beckett is behalve aart
spessimist ook humorist.
„Niets is er komischer dan het
ongelukzegt Nell vanuit
haar vuilnisbak, en Regisseur
Leonard Frank heeft dat se
rieus genomen. 'Eindspel' is
vaak in verband gebracht met
het einde van de wereld,
Auschwitz en Hiroshima, maar
bij Frank ontbreekt de alleso
verheersende somberheid.
Clov (mooie rol van Hans Res
ting) speelt zijn kleine clown-
sactjes heel grappig uit. Onna
drukkelijk, zonder grappig te
willen wezen, alsof het de enig
natuurlijke manier van doen
is. De trap, de verrekijker, de
hond en de bootshaak spelen
dezelfde rol als het hoedje en
de bloem in het circus. Tegen
speler Bert André heeft die
natuurlijkheid niet omdat hij
steeds wat geacteerd blijft pra
ten.
Maar Frank lijkt ook hoop te
willen brengen in het spel
waarna niets meer mogelijk
lijkt. Het decor van glimmen
de ijzeren golfplaten heeft
meer raampjes dan de twee
waar Clov uit kijkt. Rechtsbo
ven zit een uil op een dode
tak. links steekt wat groen uit
een luik. Het jongetje dat Clov
uit het raam ziet. interpreteert
hij niet als een steen. Clov
staat klaar, maar is nog niet
weg. Zeker is het natuurlijk
niet, maar in het Eindspel van
Leonard Frank lijkt nog van
alles mogelijk.
Impact: 'Plotse Dood'. Documentaire
over de dood in de sport. Vara-tele-
visie, Nederland 1, 22.46 uur. Dins
dag.
Idoor
peter alleblas
HILVERSUM De laat
ste tijd gebeurt het steeds
vaker, dat bekende en
minder bekende sporters
in het harnas sterven.
Op 4 maart 1987 overleed Wim
Griffioen tijdens het tennissen
aan een hartaanval. Hetzelfde
overkwam wielrenner Johan
nes Draaijer vorig jaar op 27
februari. In de documentaire
'Plotse dood' van Cees Over-
gaauw maakt het Nationaal
Instituut voor de Sportgezond-
heidszorg (NISGZ) nieuwe cij
fers bekend over dit feno
meen. Uit een onderzoek van
het NISGZ is gebleken, dat het
aantal mensen dat tijdens of
vlak na het sporten plotseling
overlijdt, aanzienlijk is toege
nomen. Het NISGZ kreeg 50
procent meer meldingen bin
nen dan bij het vergelijkbare
onderzoek van tien jaar gele
den. Dit zegt drs. Willemien
van Teeffelen van het op Pa
pendal gevestigde instituut in
deze documentaire.
De cijfers die Van Teeffelen
noemt, betreffen de periode
tussen oktober '90 en oktober
'91. In die tijd kreeg het
NISGZ 150 betrouwbare mel
dingen binnen van mensen,
die plotseling overleden tij
dens of vlak na sportbeoefe
ning. Hoeveel mensen in die
periode werkelijk plotseling
zijn gestorven als gevolg van
sportbeoefening, daarover
durft Van Teeffelen geen
schatting te doen. „Maar dat
moeten er wel honderden zijn
geweest. Niet alle huisartsen,
cardiologen, ambulancedien
sten en ziekenhuizen werken
even enthousiast mee. En
vooral onder nabestaanden en
mensen, die het overleefd heb
ben is het bestaan van ons on
derzoek veelal onbekend", al
dus Van Teeffelen.
Als mogelijke oorzaken van
hartaandoeningen noemt Van
Teeffelen de afschaffing van
de verplichte sportkeuring, de
toenemende interesse voor
duursporten als marathon en
triathlon en het feit, dat veel
oudere mensen en hartpatiën
ten aan sport zijn gaan doen.
Uit het onderzoek is ook naar
voren gekomen, dat in ieder
geval de grootste groep slacht
offers uit mannen van middel
bare leeftijd bestaat.
Opmerkelijk genoeg is er maar
één melding van de plotselin
ge dood van een vrouw. Van
Teeffelen meent dat de manier
waarop vrouwen sport beoefe
nen, een rol speelt. Immers, de
geslachtsverhouding bij plotse
linge doden is in het algemeen
veel minder uitgesproken. „Je
kunt dus veronderstellen, dat
vrouwen minder tijd aan sport
besteden en ook minder inten
sief sport beoefenen", conclu
deert Van Teeffelen.
In de documentaire komen
ook mensen aan het woord,
die een hartstilstand overleefd
hebben. Onder wie amateur
wielrenner Ben Libregts, die
in één etmaal vele malen gere
animeerd moest worden. En
Theo Hoksbergen vertelt hoe
hij een hartaanval heeft voor
komen. Hij had 20 jaar lang
niet aan sport gedaan en
maakte zich zorgen om zijn
zwaarlijvigheid. Echter, op het
moment dat zijn moeder plot
seling overleed aan een hart
stilstand, liet hij zich voor alle
zekerheid toch even keuren op
Papendal. Waar men Hoksber
gen aanraadde een cardioloog
te bezoeken. Onderzoek wees
uit, dat vijf aders waren dicht
geslibd waardoor evenzovele
omleidingsoperaties („bypas
ses") noodzakelijk waren.
Inspanningsfysioloog dr. Harm
Kuipers zegt in de documen
taire, dat de topsporter niet al
tijd even zorgvuldig naar zijn
lichaam luistert. „Topsporters
zijn een risicogroep. Bij koorts
blijft een gewoon iemand een
week thuis. Maar een topspor
ter wil geen dag verliezen, ze
gaan medisch gezien op onver
antwoorde wijze te werk", al
dus Kuipers, die zelf in 1974
door een hel ging tijdens het
wereldkampioenschap schaat
sen. Met een „bonkend hart"
en „een zware koppijn" mocht
Kuipers op de 10 kilometer
vier seconden verliezen in een
onderlinge confrontatie met
Sten Stensen, maar zijn ultie
me poging om het goud te
pakken mislukte.
In de uitzending stelt Kuipers
tevens vast hoeveel sportbeoe
fening voldoende is om gezond
te blijven. „Niet sporten is niet
goed voor de gezondheid. Een
beetje sport is beter. Als je elke
dag een uur gaat hardlopen en
dat drie keer per week, is dat
optimaal voor de gezondheid.
Maar een marathon, waarbij je
zoveel van je lichaam moet
vergen, is zelfs voor gezonde
mensen niet echt gezond".
Sonja op zaterdag. Praatprogramma
op lokatie. VARA-televisie. Neder
land 1 om 21.02 uur. Zaterdag.
Idoor
hans piët
HILVERSUM Wie inzicht
wil krijgen in het leven van
blinden, moet vanavond kij
ken naar de eerste van zes lo-
katie-uitzending van Sonja Ba-
rends praatprogramma. In het
revalidatiecentrum Het Loo
Erf in Apeldoorn heeft ze een
openhartige discussie met ne
gen blinden en slechtzienden
over het leven zonder licht.
Niet iedereen die aan tafel
komt, had al vanaf zijn ge
boorte geen zicht. Hierdoor
ontstaat een onderhoudend
programma waarin de levens
en liefdes van deze mensen
worden blootgelegd. „Als je
zelf accepteert dat je niet-
ziend ben, gaat het goed", al
dus een van de gasten.
Het plus-punt van de lokatie-
uitzendingën is dat Sonja haar
onderwerpen niet wegstopt in
tien tot twaalf minuten. Sonja:
„En dat maakt de uitzending
extra zwaar. Ik zou er ook
geen dertig per seizoen kun
nen maken zoals van mijn ge
wone praatprogramma's. Vijf
tig minuten aan een onder
werp besteden, is heerlijk,
maar het brengt ook proble
men met zich mee. De grootste
is om een blijvende spannings
boog te creeëren, zodat de kij
ker niet overschakelt naar een
ander net. En praten met ne
gen blinden is een behoorlijk
moeilijke opgave. Ik heb mij
voor de opname heel goed ge
realiseerd dat ze mij niet kon
den zien en dat ik ze bij naam
moest noemen als ik een ant
woord wilde hebben. Voor we
van start gingen, heb ik wel
tien keer tegen ze gezegd: rea
geer maar als je iets denkt. Dat
steeds weer noemen van hun
naam wordt tenslotte ook ver
velend, dus dat heb ik niet al
tijd gedaan. Soms was 'aankij
ken' genoeg. Dat voelen ze
doordat er warmte wordt ver
plaatst".
Geen gewoonte
Sonja wil dus geen gewoonte
maken van dit soort afleverin
gen. „Het moeten incidenten
blijven. Het voordeel van mijn
gewone praatprogramma is,
dat ik mij kan beperken tot de
essentie. Zo zou ik dit onder
werp ook met twee blinden in
tien minuten kunnen maken.
Als het goed g£at, krijgt de kij
ker net zoveel informatie toe
gespeeld. Maar als je inzicht
wil geven, en dat is echt ons
doel, dan is vijftig minuten
wel heerlijk".
Er ging een lange voorberei
dingstijd aan de aflevering
vooraf. In die periode werd
Sonja Barend
op bezoek bij
het blinden
instituut 'Het
Loo Erf' in
Apeldoorn.
foto: vara
met heel veel blinden gespro
ken. Er waren meer voorge
sprekken nodig dan normaal.
De keuze van de onderwerpen
heeft vooral met de interesse
sfeer van het redactie-team te
maken. Om die reden praat
Sonja in deze serie ook met
kermisexploitanten, „dat was
een ijzig koude gebeurtenis",
en gaat ze bijvoorbeeld naar
Zuid-Afrika in de hoop, naast
heel veel geëmigreerde Neder
landers, ook president De
Klerk te interviewen.
Het idee op lokatie te werken,
werd zo'n drie seizoenen gele
den geboren. Sonja: „Er was
aan het einde van het winter
seizoen wat tv-tijd over en
toen riep iemand: waarom
gaan we niet naar buiten. De
achterliggende gedachte was
dat de geïnterviewde in zijn
vertrouwde omgeving wat ge
makkelijker zou praten. De
basis voor wat nu is uitge
groeid tot zes afleveringen
vormden de zwerfkinderen".
Met het verstrijken van de ja
ren heeft Sonja het gevoel dat
haar tv-seizoenen steeds lan
ger worden. „We gaan nu door
tot eind juni en hebben er dan
tweeendertig afleveringen op
non stop-basis opzitten. Dan
hebben we twee maanden om
bij te komen voordat we weer
volop aan de slag gaan. En dan
zitten we, zoals het er nu naar
uitziet, opnieuw op zaterdaga
vond. Een ding weet ik zeker,
en dat is dat mijn familie dat
niet echt leuk vindt".
