aria Stuart
in de lege
oneelruimte
Hazepad 4)
ten als
metafoor
oor liefde
KAREL
APPEL
Toonkunstkoor met
sprankelende Scarlatti
ÜKUNST/RTV
£cidó<2 Courant
ZATERDAG 2 MAART 1991 PAGINA 17
Romantisch
vioolrecital
Igor Oistrakh
In het grote Circustheater mu
siceerden gisteravond de vio
list Igor Oistrakh en zijn
vrouw, pianiste Nathalia Zert-
salova. Igor, zoon van een be
roemd vader, David, heeft in
tussen ook weer een vioolspe
lende zoon, Valerie, die tegen
een dubbele schaduw van
naamsbekendheid op moet
boksen. Moeder Nathalia Zert-
salova heeft haar sporen op
het concertpodium ook ruim
schoots verdiend, zij het voor
namelijk met het begeleiden
van man en/of zoon.
Een select publiek volgde het
duo in twee vroege vioolsona
tes van Beethoven en Brahms.
Het was duidelijk dat Igor
Oistrakh bij Beethoven nog op
gang moest komen. De in het
programma aangekondigde so
nate nr.4 in a klonk weinig ge
ïnspireerd. Bij Brahms' Eerste
Sonate in G kon Igor zijn gro
te romantische kracht ont
plooien. Het publiek waar
deerde dat zo, dat men zelfs na
de afzonderlijke delen applau-
diseerde.
Het fijnmazige Poème van
•raste een ieder
doorschijnende
De romantische
recital werd iets
vijf Melo-
Prokofieff
en kreeg een wervelende
vaart in de Valse/Scherzo van
Tchaikowsky. Staat deze zoon
werkelijk in de schaduw van
zijn vader? Zijn spel is i
bl
en de toon vol en zingend.
Het succes van dit slecht be
zochte recital in een veel te
grote zaal werd in gelijke mate
gedragen door het muzikale
van Nathalia Zertsa-
ERIK BESIER
Ook gehalveerd
Djazzex blijft
kwali tei tsbewust
Een gehalveerd Djazzex in een
de in het uitverkochte Theater
aan de Haven gelukkig geen
vermindering van de dans
kwaliteit. Integendeel, juist
deze intieme ruimte verhoog
de de bijna aanraakbare emo
tie en intensiveerde de directe
uitstraling van de danser. Dat
was vooral merkbaar in de
solo die artistiek directeur en
nu ook weer danser Glenn
van der Hoff voor de zeer be
gaafde danseres Regina van
Berkel schreef. „Addenda"
wisselt gestolde emotie af met
fel bewogen tragiek. Alles zon
der grote gebaren en nergens
gericht op uiterlijk vertoon.
Alleen een sterke persoonlijk
heid als Regina van Berkel,
onlangs genomineerd voor de
Zilveren Dansprijs van de
Vereniging van Schouwburg
en Concertgebouwdirecties,
kan in zo'n besloten ruimte
zichzelf wegcijferen ten gunste
van de pure dans. In „Blow
ups" liet Glenn van der Hoff
zien dat hij met zijn 37 jaren
zijn dansersvak nog geenszins
heeft verleerd. De choreografe
Neel Verdoorn inspireerde
zich hier volgens het program
ma op de „stomme film". Maar
waarom dan de danseres Caro
le Weeds laten praten? Kirsten
Debrock maakte met „Dre-
amscape" een dansstuk voor
goeddeels dubbellichamen. Be-
wegingskunstig even vinding
rijk als veeleisend. Het slot
nummer „Bésieque" van Neel
Verdoorn bracht woestijn vol
keren ten tonele. Gelukkig
zeer vreedzaam en sterk ver
bonden met de natuur. Al met
al een geslaagd Djazzex in het
klein.
FRANK DELBOY
(ADVERTENTIE)
is üvHSS:
IK WOU DAT IK
EEN VOGEL WAS
Miranda van Kralingen
in Cardiff Zangconcours
DEN HAAG De jonge Haagse sop
raan Miranda van Kralingen, die haar
L. opleiding voltooit bij Elisabeth
en Schwarzkopf, is na een voorselectie
aangewezen ons land te vertegenwoor-
n8 digen op de befaamde Cardiff Singer of
te- the World Competition. Dit tweejaar -
301 lijkse zangconcours, waaraan wordt
deelgenomen door enkele jeugdige vo
cale talenten uit een aantal landen, zal
êe_ worden gehouden van 16 tot en met 22
ian juni 1991. De BBC geeft van alle avon-
lag den een rechtstreeks verslag, ook de
Nederlandse televisie zal aan het con
cours aandacht schenken. Het winnen
van deze groots opgezette competitie
De betekent de toegang tot alle belangrijke
concert-podia in de wereld.
Lubberhuizenprijs
voor Marcel Möring
AMSTERDAM - De Geertjan Lubberhuizenprijs voor literaire
proza-debuten is voor 1990 toegekend aan de 33-jarige Marcel
Möring voor zijn roman „Mendels erfenis". Dat is gisteren be
kend gemakt door de Marten Toonder Stichting, die de prijs in
stelde.
De jury (Mies Bouhuys, Martin Bril, Ed van Eeden, Atte Jong
stra en Corine Spoor) koos het prozadebuut van Möring una
niem uit 51 inzendingen. „Het thema van de eenzaamheid is
zonder pathetiek behandeld. Het proza is zeer verzorgd en de
stijl is heel knap", aldus het jurryrapport. Van de auteur kan
volgens de jury nog veel worden verwacht.
Het is de zevende keer dat de Geertjan Lubberhuizenprijs wordt
toegekend. Eerder werden o.m. de debuten van Hermine de
Graaf, Vonne van der Meer, Rudi van Dantzig en Benno Bar
nard bekroond. De prijs en een geldbedrag van tienduizend gul
den worden op 15 mei in de Nieuwe Kerk in Amsterdam uitge
reikt.
Roberto Benzi chefdirigent
Nationaal Jeugd Orkest
AMSTERDAM - Het Nationaal Jeugd Orkest
(NJO) heeft gisteren een contract ondertekend met
de nieuwe chefdirigent en artistiek leider Roberto
Benzi. Hij volgt hiermee de in oktober 1989 ver
trokken chefdirigent/artistiek leider Adam Gate
house op.
De 53-jarige in Marseille geboren Benzi maakte als
10-jarige in Parijs zijn debuut. In 1954 presenteerde
hij zich als opera-dirigent. Als gastdirigent is Benzi
verboden geweest aan het Concertgebouworkest,
Het Residentie Orkest en het Radio Philharmo-
nisch Orkest. Sinds 1 augustus 1989 is hij chefdiri
gent van Het Gelders Orkest.
Het NJO heeft öok voor een periode van drie jaar
een sponsorovereenkomst met de Rabobank geslo
ten. Een groot deel van de gelden daarvan zal vol
gens het NJO rechtstreeks naar de orkestleden
vloeien.
Nederlandse Muziekprijs voor
saxofonist Arno Bornkamp
AMSTERDAM - Saxofonist
Arno Bornkamp ontvangt op 16
maart in het Concertgebouw in
Amsterdam de Nederlandse
Muziekprijs uit handen van mi
nister D'Ancona van WVC.
De prijs (een oorkonde) is sym
bolisch bedoeld en dient ter af
sluiting van Bornkamps „studie
voor de Nederlandse Muziek
prijs". In 1988 werd hij daar
voor toegelaten.
Voorafgaand aan de uitreiking
soleert Bornkamp, in een spe
ciaal voor hem geschreven con
cert voor saxofoon en orkest
van Geert van Keulen.
Bornkamp haalde in 1986 zijn
diploma aan het Sweelinckcon-
servatorium in Amsterdam cum
laude.
Voor zijn studie voor de Neder
landse Muziekprijs studeerde
Bornkamp bij Daniël Deffayet
(Parijs), Jean-Marie Londeix
(Bordeaux), Iwan Roth (Basel)
en Eugene Rousseau (Blooming-
ton).
De prijs, toegekend aan veelbe
lovend talent in de klassieke
muziek, werd eerder gewonnen
door o.a. Ronald Brautiugam en
Jard van Nes.
PREMIERE BIJ NATIONALE TONEEL
•EN HAAG Een „kijk-
ishistorie zonder diep-
noemde een recensent
Ie Maria Stuart, die de
Haagse Comedie in 1977
op de planken zette onder
regie van Jo Dua. De in
door Friedrich Schil
ler geschreven tragedie,
waarin de katholieke
Jchotse koningin door
oedoen van de Engelse
vorstin Elisabeth De Eer-
;te wordt onthoofd, gaat
dinsdag 5 maart opnieuw
n première in de Konink-
ijke Schouwburg. Dit
keer tekent het Nationale
°°r Toneel onder regie van
;?Hans Croiset voor de
voorstelling.
wereld van ver-
leze vertoning en
1977. Niet alleen om-
m Idlt Anne-Wil Blankers, de
Maria Stuart van destijds, nu
Elisabeth gestalte geeft, waar-
.beè overigens een oude wens
jari haar in vervulling gaat.
;ejtère aanpak van Croiset, die
defiier bepalend is. Ofschoon
nDua destijds ook al streefde
aJn naar een sterke franjeloze
'.oorstelling, gaat Croiset mij-
üie leiverder. Hij plaatst zijn spe-
Iers op een compleet leeg to-
^P1- neel. Het enige houvast is de
d*:r bolle vloer. Hierdoor komen
de Je acteurs van achteren uit de
at'Wiepte op en dalen zij weer af
8e'als ze in de richting van het
lubliek lopen. Dit geeft de il-
usie dat zij dwars door de lijst
an het toneel de zaal in ko-
j^'nen. Licht-effecten nemen de
'^.ilaats in van het decor. Croiset
aat echter nog verder, bij bij-
'orja elke claus of monoloog zet
ns ij de rest van de spelers vrij-
ce" iel letterlijk stil of laat hen in
et duister verdwijnen, zodat
18e egene die aan het woord is de
olie aandacht krijgt. Het lijkt
a en schaakspel, waarbij iedere
Hoofdrol
In het kantoor van Croiset ne
men we de voorstelling door.
De artistiek-directeur/regis
seur van het Nationale Toneel
steekt een sigaartje op, een ri
tueel dat slechts een enkele
keer per week voorkomt.
Croiset: „Mijn uitgangspunt is
dat wanneer iemand uit het
publiek verkiest naar acteur X
te kijken, die acteur op dat
moment de hoofdrol speelt. Ik
maak daarom nooit groepsop-
stellingen. Iedereen moet zijn
eigen verhaal doorvertellen.
Iedere acteur moet volledig
opgeladen zijn rol in het dra
ma vervullen. Daardoor komt
zelfs de bediende, die dat ene
zinnetje zegt over alsof hij de
voorstelling maakt".
Over zinnetjes gesproken,
Croiset volgt ondanks het ont
breken van een decor, nauw-
hebben de tekst zelfs jambisch
laten vertalen", voegt hij er
aan toe. „Eèn prachtige verta
ling op basis van wat de schrij
ver aanbiedt. Ik hoef die tekst
niet te moderniseren, omdat
de oorspronkelijke tekst op
een veel strengere wijze bloot
legt wat erachter, schuilt. Als
ik het in gewone taal zou
doen, werd het een plat psy-
choliserend verhaaltje. En dat
wil ik absoluut niet".
Conform de tekst wandelen de
acteurs ook rond in klassieke
kostuums. Maar dan wel met
een metaalachtige, alle andere
van elkaar onderscheidende
kleuren zijn weggedraaid. De
volgende stap is hedendaagse
kledij. Toch maakt Croiset die
stap niet. „Omdat ik geen zin
had in modernisering. Het sil
houet van de historie moet
blijven, zodat je weet waar het
over gaat. Bij modernisering
heb 'ik altijd het gevoel dat je
de oorspronkelijke stof van
Hans Croiset:
„De toneel
opening is een
grote
doorzichtige
gebroken
spiegel".
het stuk niet vertrouwt en dat
wat je er nu in ziet alleen
maar over kan overkomen
met moderne kostuums. Maar
ik wilde ook geen museale
aankleding. Daarom heeft
Toer van Schayk de silhouet
ten gehandhaafd en ingevuld
met zilverdraden".
Desillusie
Croiset maakt een uitzonde
ring voor Elisabeth, die dan
ook in haar goudkleurige kle
ding sterk afsteekt bij de rest
van het toneel volk. Wie zich
echter koestert met de gedach
te dat Elisabeth een statige
maagdelijke koningin was, die
nimmer door een man wilde
worden aangeraakt, wacht bij
de voorstelling van Croiset een
desillusie. Zo schroomt Robert
Dudley, graaf van Leicester
(Adriaan Olree) niet? om tij
dens zijn liefdesverklaring aan
de koningin te plukken, waar
door zij van haar kuise voet
stuk valt. „Ze was helemaal
niet kuis", doceert Croiset. „Al
die vastgezette ideeën, die toch
door een soort romantisch
beeld uif die tijd zijn ontstaan,
stel ik ter discussie. Daar heb
ben we een diepgaand bronne
nonderzoek naar gedaan. Eli
sabeth wilde alleen niet trou
wen omdat zij niet overheerst
Loek Beumer
(Benno) en Greet
Vos (Babs)
...verplichte kost
voor de
liefhebber...
Hjzepad 4. Zesdelige drama-serie.
PRO-televisie. Nederland 2 om
ftIO uur. Zondag.
In de
reeks opmerkelijke jeugd
programma's die de
VPRO dit se zoen op het
cherm brengt, past ook
.Hazepad 4'. Zijn het niet
thema's, die in zes afle-
'eringen passeren, dan is
et in elk geval de aan-
leding. Twee acteurs van
e Delftse kindertheater-
roep Maccus spelen de
oofdrol in dit liefdesdra-
ia, waarin de soep mis-
'hien wat minder heet
Jordt gegeten, dan hij in
Pfrste instantie wordt op-
ediend.
azepad 4' is
°m accus kindervoorstelling
3i )ieet voor twee', die in het
izoen 1988/1989 op de plan-
en werd gezet. Scenariste Elli
van Dooren: „Ik had de voor
stelling gezien en was onder
de indruk. Toneel is echter iets
anders dan televisie. Voor 'Ha
zepad 4' heb ik de figuren ge
handhaafd, maar een nieuw
verhaal geschreven. Evenals
in de voorstelling is het terug
kerende thema eten. Eten als
metafoor voor liefde en ero
tiek. Een verschil met de thea
tervoorstelling is dat we liedjes
hebben ingebracht. Hoewel
ook het theaterstuk muzikaal
was, laten we nu de handeling
op muzikale wiize doorlopen".
In 'Hazepad 4 gaat het om
Benno Zout en Babs Peper,
beiden 44 jaar en eenzaam. Ze
blijken dezelfde passie te heb
ben voor eten en hun liefde
gaat dan ook bijna letterlijk
door de maag.
Madoc
Het is niet de eerste keer dat
Maccus met de VPRO samen
werkt. Eerder gebeurde dat in
1987 met 'Madoc', het Reinaert
de Vos-verhaal, dat door de
groep werd bewerkt. Frank:
„We hebben toen afgesproken
voor de toekomst een geza
menlijk project te ontwikkelen
en dat is uiteindelijk 'Hazepad
4' geworden".
Wat de goed geschreven afle
veringen extra aantrekkelijk
maakt, is de aankleding. Net
als een paar jaar terug bij de
Engelse produktie 'Jane' ge
beurde, uitgezonden door de
VPRO, werd ook dit verhaal
in eenzelfde stripachtige vorm
gegoten. De basis-kleuren, die
daarbij werden gebruikt voor
de inkleuring, accentueren de
moderne vormgeving. Regis
seur Frank Alsema: „We heb
ben gezocht naar een andere
manier om het verhaal te ver
tellen en toen drong deze stri
pachtige vorm zich min of
meer aan ons op door de
enorm dikke hoofdrolspelers.
Behalve dat het om een leuke
vorm gaat, heeft het als voor
deel dat je verschillende han
delingen tegelijkertijd, dan
wel uitgelicht kan laten zien".
Loek Beumer als Benno en
Greet Vos als Babs kijken met
plezier terug op de samenwer
king met de VPRO. Dat ze
werden gekozen, had een
praktische waarde. Doordat
het tweetal dezelfde figuren al
in achtentachtig voorstellingen
op toneel had gezet, zaten ze
helemaal in hun rol en hoef
den ze niet langer extra ener
gie in die figuren te stoppen.
Loek: „Maar er waren speci
fieke problemen, zoals bijvoor
beeld het wennen voor een ca
mera te staan. In die eerste da
gen mis je de respons die je in
de zaal wel hebt. Je bent in
een constante vertwijfeling
omdat je niet weet of het goed
wordt ontvangen".
Onzichtbaar
Greet: „Daarom wilde ik eerst
ook niet. Maar na twee dagen
had ik het gevoel alsof er een
onzichtbaar publiek aanwezig
was. Voor televisie werken is
anders, maar ook prettig".
In het echte leven zijn Loek
en Greet bij lange na niet zo
dik als de hoofdrolspelers die
ze voor de camera zetten.
Greet: „We hebben pakken
aan en die waren zo enorm
warm, dat er blazers met koele
lucht werden gebruikt om ons'
'op temperatuur te houden'.
Het betekende wel dat de an
dere acteurs in dikke truien en
jassen liepen om nog enigszins
warm te blijven".
Het eindresultaat is een serie,
zoals hij alleen door de VPRO
kan worden uitgezonden. Ver
plichte kost dus voor de lief
hebber.
HANS PIËT
Het Haags Toonkunstkoor en het
Dordts Kamerorkest o.l.v. Oane
Wierdsma m.m.v. Ellen Klopstra en
Wieke Ubels (sopraan), Hólene Ver
sloot, Nicoline Bovens, Eveline
Karssen en Rita Dams (mezzo-sop
raan), Ludwig van Gijsegem (tenor)
en Frans Huyts (bariton). Lutherse
Kerk Den Haag, gisteren.
Vol inzet en enthousiasme
zong het Haags Toonkunstkoor
gisteravond twee werken van
de tijdgenoten Alessandro
Scarlatti en Henry Purcell,
beiden epigonen van de rijpe
barok.
Alessandro Scarlatti, vader
van de beroemde toetsendui-
vel Domenico, is belangrijk ge
weest voor de ontwikkeling
van de opera in Italië; hij zorg
de ervoor dat de muziek geen
ondergeschikte rol meer speel
de ten opzichte van de hande
ling. De componist was een
'veelschrijver' a la Vivaldi, en
in de grote hoeveelheid mu
ziek die hij schreef verloo
chent Scarlatti zijn voorliefde
voor opera niet. Zelfs in de
'Messa di Sancta Cecilia' ko
men dramatische elementen
sterk naar voren. Het enthou
siasme dat het koor aan de dag
legde zorgde voor een spran
kelende en levendige uitvoe
ring van deze mis. De muziek
is op zich niet bijzonder aan
trekkelijk of buitengewoon
interessant gecomponeerd, zo
dat een goede vertolking heel
belangrijk wordt. Ook de solis
ten hadden voldoende plezier
in het zingen van hun partijen.
Tenor Ludwig van Gijsegem
viel hier op door zijn zuivere,
heldere voordracht. Dat komt
de verstaanbaarheid altijd ten
goede. In het koor leverden
vooral de middenstemmen (in
casu de alten en tenoren) mooi
werk af. Mede door de inspan
ningen van dirigent Oane
Wierdsma bereikte men een
goede balans.
De concertante uitvoering van
Purcells opera 'Dido and Ane-
as' na de pauze had te lijden
onder de tamelijk trage tempi
die Wierdsma koos. Het geheel
dreigt dan te log, te massief te
worden, terwijl muziek van
Purcell vaak juist dat hele
lichte, dansante karakter
heeft. De charme was er hier
en daar vanaf. Maar al met al
is het een goede prestatie voor
een amateurkoor en -orkest
hier zonder kleerscheuren
doorheen te komen.
ARTHUR VAN DER DRIFT
Brautigam eerste Nederlandse Meesterpianist
AMSTERDAM Ronald Brautigam zal in de vijfde Serie Mees-
terpianisten in het Amsterdamse Concertgebouw optreden. Hij is
de eerste Nederlandse pianist in deze serie.
Brautigam maakt zijn „meesterdebuut" op 12 januari, aldus im
presario en organisator Marco Riaskoff. De Serie Meesterpianis-
ten viert in '9l/'92 haar eerste lustrum. Elk jaar worden de con
certen door zo'n 18.000 tot 20.000 muziekliefhebbers bezocht.
De lustrumserie wordt op 20 oktober geopend door de 80-jarige
Shura Cherkassky. Verder in het seizoen zijn geëngageerd Mau-
rizio Pollini, Horacio Gutierrez, Lazar Berman, Maria Tipo,
Radu Lupu, Krystian Zimerman, Alfred Brendel en Bruno Leo
nardo Gelber.
wilde worden. Zij wilde z
macht blijven,
vele verhoudin_
rollebolde door de
schaamde zich niet dat ieder
een dat zag. Maar ze was wel
vol haat en rivaliteitsgevoe-
lens. Toch heeft ze wel iets
heel belangrijks gedaan. Ze
brak met het bloedige regime
van haar vader Hendrik de
Achtste, ze heeft
om een zo vredeliev
lijk Engeland te
grote schaduw die
leven hangt is echter de hand
tekening die zij zette onder het
doodvonnis van Maria Stuart.
Het was het eerste officiële
doodvonnis in de Europese ge
schiedenis dat over een gezalf
de vorst werd uitgesproken".
Macht
Schiller creërt een ontmoeting
tussen Elisabeth en Maria Stu
art, die in werkelijkheid nooit
heeft plaatsgehad. Croiset
noemt dat „het wonder van
het toneel, dat je zulke dingen
kunt laten gebeuren". „Schil
ler, die zelf historicus was,
heeft pas nadat hij alle bron
nen had bestudeerd, zijn artis
tieke visie als schrijver op de
historie losgelaten. Maar als
mensen op andere ideeën ko
men, dan alleen het verhaal
van Maria en Elisabeth, vind
geschiedenisverhaal hoef je
niet te vertellen. Dat kent ie
dereen wel. Maar in zijn dra
maturgie is het stuk grandioos,
het heeft echt alle kracht van
een tragedie. Alles is al ge
beurd als het stuk begint. Het
wachten is alleen nog op de
onthoofding van Maria. Het is
een uitgestrekte laatste mi
nuut. Dat is een eeuwige
macht van het theater. Daar
telt een andere wijze van zijn,
een andere manier van leven.
Dat kun je met dit soort stuk
ken laten zien",
Ofschoon Maria Stuart (Will
van Kralingen) het slachtoffer
is, krijg je als toeschouwer juist
medelijden met Elisabeth. Aan
het slot van de voorstelling
staat zij alleen met al haar
schuldgevoelens en ellende,
voorop het toneel. Ze stort
haar hulpeloosheid bijna let
terlijk de zaal in. Croiset: „Ik
laat Maria niet snikkend naar
het schavot brengen. Mij gaat
het om Elisabeth, een schuldig
mens met een geweten. Dat
interesseert me meer dan het
slachtoffer. Daar is toch niets,
meer aan te doen. Mijn opzet is
van iedereen, dus ook van de
beide koninginnen, maar ook
de kleinste rollen, röntgenfo
to's te maken, die de binnen
kant van de mens tonen. Daar
heb je eenvoud voor nodig. En
dat bereik je door van alles
weg te laten. Maar dat kun je
pas doen als je een kern over
houdt, die sterker is dan het
romantische beeld dat men
heeft van Elisabeth en Maria.
En als je dan ziet hoe de mach
tigste vrouw ter wereld aan
wanhoop kapot gaat, zou ie
mand wel eens over zichzelf
kunnen gaan nadenken".
Gebroken spiegel
Croiset beschouwt Maria Stu
art als een van die „onont
koombare stukken". „Het be
hoort tot die paar grote dra
ma's, die onze beschaving
heeft opgebracht. Daar houd
ik mij graag mee bezig. Wij
zoeken naar dat onontkoomba
re materiaal. Natuurlijk, in elk
toneelstuk staat de mens cen
traal. Maar ik zoek naar die
betere stukken, naar het steeds
centraler stukje hartjeklop. En
dan tussendoor zo'n gaaf mo
gelijk verhaal vertellen om
mensen bij de les te houd
Dat is het aantrekkelijke
met goed materiaal om
gaan. Ik kies voor een z
moeilijk mogelijke aanpak
dat materiaal te onderzoek
Het beeld dat Reinier Twee-
beeke (beeld en licht) en Toer
van Schayk hebben ontwor
pen, dwingt mij als regisseur
om streng te zijn. Streng ook
in de onontkoombaarheid dat
de toneelopening een grote
doorzichtige gebroken spiegel
dient te zijn, waar je mensen
moet shockeren. Ik bezorg het
publiek geen avondjes uit. Bij
mij is het harde arbeid, als je
naar de schouwburg wilt. Als
het publiek bij ons verzeild
raakt, moet het iets verteld
worden. Niet dat ik een bood
schapper ben. Nee, ik kan al
leen een impressie weergeven.
Maar wel zo scherp mogelijk,
zodat het publiek op de rönt
genfoto's de littekens ziet zit
ten. Men moet zelf maar de
diagnose trekken. Het leidmo
tief is op het toneel iets onont
koombaars doen. Een actrice
laten zeggen: andere zorgen
heeft de wereld. Dat is voor
mij de kern van het stuk".
GÉ ANSEMS
