Tejo Ringers
21 jaar
persfotograaf
1 Ceidóc Qowiant
„GEEN MIJLPAAL, WEL EEN VOLWASSEN PERIODE"
Tempo
In het diepe
Knechtje
ZATERDAG 2 FEBRUARI 1991 PAGINA 33
„Het Heerenlogement" staat in brand. Ik was op een
standhouders/eest van de Leidato toen er werd gebeld. Naar Jan van
Zijp geloof ik. Ik als een gek er heen. Een opvallend detail staat niet
op de foto. Het jongetje dat de brand aanstak, deelde 's nachts
koffie uit aan pers en brandweer..."
„Marjolein Briër in de Leidse Schouwburg. Een jaar of twintig
geleden. Een van de eerste uitvoeringen. Ballet heeft me altijd
aangesproken, ik heb er zelf ook nog even aan gedaan. Vandaar
waarschijnlijk dat dit plaatje voor mij iets extra's heeft".
ven, moet je toch een beetje zakelijk in
gesteld zijn. En dat was en ben ik niet
echt. Ik maakte de eerste jaren niet eens
doorslagjes van m'n rekeningen. Dus je
kunt wel nagaan dat ik nogal wat geld
heb laten liggen". Het schip Tejo Rin
gers standde evenwel toch niet. De be
langrijkste reden draagt de fotograaf zelf
aan: „Toen ik begon vond ik het werk
leuk en geld niet echt belangrijk. Dat is
altijd zo gebleven".
Het contact met vaak iijteressante men
sen noemt Ringers een van de aardigste
aspecten aan het werk. „Daarom zit ik
er ook graag bij als interviews worden
gehouden. Je pakt er altijd wel wat van
mee, leert er altijd wel iets van". Ook
voor de uiteindelijk aan te leveren foto,
heeft dat zijn voordelen. „Die betrok
kenheid bij het onderwerp, komt de
kwaliteit van de foto ten goede. Je hebt
de persoon in kwestie tijdens dat gesprek
wel zo goed leren kennen, dat je later de
goede foto's eruit kan pikken. De foto's
waarvan de journalist later zegt: „Ja, dat
is 'm helemaal".
Wat ook weer niet betekent dat het altijd
een voordeel is om gesprekken uit te zit
ten. Ringers: „De tijd nemen voor een
opdracht, betekent niet dat er per defini
tie de beste foto's uit komen. Het komt
ook regelmatig voor dat je dertig foto's
hebt gemaakt en dat uiteindelijk de eer
ste foto veruit de beste blijkt te zijn".
Het mag, gezien het voorgaande, nie
mand verbazen dat Tejo Ringers - sinds
1980 ook veel fotograferend voor het
Academisch Ziekenhuis Leiden - niet in
de categorie „omzet-fotografen" kan
worden ingedeeld. „Er zijn veel persfoto
grafen die het niet druk genoeg kan zijn.
Ik heb dat absoluut niet. Als ik op zon
dagmiddag twee sportwedstrijden moet
bezoeken, wil ik wel minstens een uur
de tijd hebben voor alletwee. Er zijn
mensen die onder grote druk goed pres
teren. Dat heb ik niet. Sterker nog, bij
mij werkt het andersom. Ik moet in m'n
eigen tempo kunnen werken". En, tot op
zekere hoogte, z'n eigen tijd kunnen in
delen. De zomer bijvoorbeeld, is al jaren
heilig voor Tejo Ringers. Schotland,
Scandinavië, Zuid-Europa - Ringers
moet er 's zomers minimaal een maand
je of twee kunnen rondzwerven. ..Ik hou
heel erg van mensen, van gezellige druk
te. Maar niet het hele jaar door. Dus
moet ik er 's zomers gewoon uit om tot
rust te komen".
Rust die komende zomer wellicht nog
welkomer is, dan anders al h.et geval is.
De voorbereiding van de viering van
eenentwintig jaar persfotografie heeft
nogal wat tijd opgeslokt. „De uitnodigin
gen voor wat uiteindelijk een soort reü
nie is geworden, het speurwerk in de ar
chieven, de samenstelling van de ten
toonstelling - er is heel wat tijd in gaan
zitten", beaamt Tejo Ringers, die ook
nog een waarschuwing in petto heeft
voor diegenen die denken in Café after
noon Lijn 3 een soort „World Press
Foto" te zullen aantreffen. „De collages
zijn niet opgebouwd uit prijswinnende
foto's. Het is een verzameling van pers
foto's die ooit de Leidse Courant hebben
gehaald, en waarvan ik denk dat ze een
heel redelijk beeld geven van m'n werk
van de laatste twintig jaar. Je moet het
zien als een groot plaatjesboek, dat voor
zo'n 75 procent Leiden als onderwerp
heeft".
Gevraagd naar de selectie-criteria die hij
bij het in collagevorm vullen van de
vijftien borden (met elk zo'n 25 foto's)
heeft aangehouden, kijkt Tejo Ringers
wat verbaasd op. Óm vervolgens de ty
pisch Tejo-selectie methode prijs te ge
ven: „De foto's die nu aan de muur han
gen, hangen daar omdat ik ze leuk, mooi
of toepasselijk vond. Zo simpel is dat".
GERT-JAN ONVLEE
LEIDEN - Jubilea worden al heel
lang gevierd. In alle soorten en ma
ten. Het eerste lustrum, het koper
en aantal van twaalfeneenhalf, vijf
entwintig, vijftig, zestig jaar - het
zijn totalen die velen inmiddels
hebben aangezet tot het vieren van
een feestje. En ook in de toekomst
ongetwijfeld nog veelvuldig als aan
leiding zullen fungeren voor weer
een gezellig samenzijn. Niet vaak
echter, zal het aantal van eenen
twintig iemand hebben aangezet
tot het geven van een partijtje.
Tenminste, zonder het bereiken
van die leeftijd mee te rekenen.
Het tekent Tejo Ringers dat hij dat
juist wel doet. Zondag, om precies
te zijn, viert Ringers het feit dat hij
exact eenentwintig jaar als persfo
tograaf voor de Leidse Courant
werkzaam is. „Geen mijlpaal, wel
een volwassen periode", zo meldt
de uitnodiging tot het drinken van
een borrel. En het bezoeken van de
aan deze mijlpaal verbonden ten
toonstelling van door Ringers en
mede-initiatiefnemer Willem Mul
der samengestelde foto-collages van
het werk van de nu 46-jarige Leid
se freelance-fotograaf. Een tentoon
stelling die van 4 februari tot en
met 20 maart van 15.00 tot 21.00
uur te bezichtigen is in Café after
noon Lijn 3, Middelstegracht 61,
in Leiden.
Het mag dan „typisch Tejo" zijn dat
juist zo'n incpurante periode wordt aan
gegrepen voor het houden van een festi
viteit, aan de andere kant is het absoluut
begeleiden van de kopij op de zetterij,
ook bezig met de administratie. Geen
onverdeeld succes, maar Tejo deed het
er graag bij. Daar in Leiderdorp wist
Ringers immers ook fotografie in zijn
pakket werkzaamheden en dat was een
onderdeel dat hem zeer beviel. „Ik had
al snel door dat het werk me wel lag".
Het zou ook z'n toekomst worden. Na
dat ontoereikende financiële middelen
het Nieuwsblad een voortijdige dood
hadden doen sterven en Tejo Ringers
zich als vrijwilliger bij het Vormingscen-
trum voor Jong Volwassenen „Troef'
met fotografie had bezig kunnen hou
den, klopte de Leidse Courant bij Rin
gers aan.
„Het Leiderdorps Nieuwsblad was, tot
de opheffing ervan, bij de Handelsdruk
kerij van de Leidse Courant gedrukt. Uit
die tijd had ik dus nog wat contacten.
To.en daar besloten werd met freelance
fotografen te gaan werken, was het niet
zo gek dat er aan mij werd gedacht".
Tejo Ringers begon - ook typisch Tejo -r
met het weigeren van de eerste opdrach
ten. „Ik werd op oudjaarsavond door
chef-redacteur Henk Heruer gebeld of ik
de volgende dag vijf foto's wilde maken.
Ik heb Henk toen verteld dat ik Nieuw
jaarsdag al wat anders had ingedeeld.
Toen ben ik dus op 2 januari 1970 pas
officieel aan het werk gegaan".
Terugkijkend karakteriseert Tejo Rin
gers zijn beslissing om een Nikon aan te
schaffen („Daar werk ik nog steeds
mee") en als freelance fotograaf te gaan
werken als „een sprong in het diepe. Ik
ben echt in het vak gestapt met de ge
dachte: ik zie wel waar het schip strandt.
Neen, ik had er niet zo veel vertrouwen
in. Om als freelancer overeind te blij-
helemaal niets voor Tejo om voor een
entwintig jaar aan negatieven door te
spitten. „Dat viel ook zwaar tegen", laat
de ooit als Theo begonnen Ringers we
ten. „Ik ben nooit zo'n ster geweest in
het bijhouden van m'n archief'. Een eu
femisme dus. Het archief van Tejo stond
lang, heel lang gelijk aan een paar grote
kartonnen dozen met negatieven. En dat
zoekt niet zo gemakkelijk. „Maar de
laatste tijd hou ik de zaken wat beter
bij".
Dat Tejo Ringers niet voor archiefwerk
in de wieg is gelegd, was al veel eerder
duidelijk geworden. In de jaren zestig
bijvoorbeeld. In die tijd hield Ringers
zich als „knechtje" van Wim Bavelaar
bij het Leiderdorps Nieuwsblad behalve
met het werven van advertenties en het
„Dick
Tesselaar en
Jules Deelder
openen de
Leidse
Jazzweek. Twee
mooie mensen
bij elkaar.
Deelder kwam
ik natuurlijk
veel minder
tegen dan
Tesselaar. Ik
denk dat ik
Dick ik in de
loop der jaren
wel twee-,
driehonderd
keer op de foto
heb gezet".
Gerard Bakker in actie voor Scylla, uit de begintijd van de sponsoring. Ik weet nog goed dat
iemand namens de sponsor om een foto vroeg waarop de naam van het bedrijf goed te zien
zou zijn. En als de naam de krant ook nog zou halen, zou er extra worden betaald voor de
nabestellingen. Ik heb de redactie een foto zonder sponsornaam aangeleverd. En nooit meer
wat van de man gehoord".
„Er zijn in Leiden heel wat films opgenomen. Hier wordt de Soldaat van Oranje geschoten.
Het Rapenburg op zich is al fraai. Maar zo 's avonds, met die verlichting, is het helemaal
schitterend. Inderdaad een bij uitstek geschikte locatie om als filmdecor te dienen".
„Het Heren
gracht/
Zijlsingelgebied
tijdens de periode
van de sloop. Het
gebied, met die
huisjes, die grach
tjes. Een karakte
ristiek deel van
Leiden, dat wat
mij betreft had
mogen blijven be
staan. Maar het
moet gezegd, de
nieuwbouw viel me
FOTcfis:
TEJO RINGERS
