„Ik heb al die drukte rond
voetbal nooit begrepen"
„We zijn een voetbalploeg zonder uitblinkers"
finale
Onder redactie van Kees van Kesteren
Iedere voetballer droomt wel eens van
zo'n actie. Een vol stadion en dan het be
slissende doelpunt scoren na een zeer
fraaie solo. Maar voor de meesten van
ons blijft het een droom. Voor Hans van
der Plas van Quick Boys werd het echter
een realiteit. Met een wervelende een-'
mansactie zorgde hij voor de beslissende
treffer in de derby tegen Noordwijk. Van
der Plas is geen speler die ooit een
schoonheidsprijs zat winnen. Het is meer
een speler die de bal afpakt en die dan
inlevert bij een ploeggenoot met meer
Ode....
voetballende capaciteiten. Daarom deze
ode aan alle waterdragers in de Leidse
regio. Er is nog hoop.
Trip
De spelers van Alphense Boys maken in
de winterstop een trip naar Curapo. Als
voorbereiding op de tweede helft van de
competitie. Een opmerkelijk bericht. Een
bewijs dat het amateurvoetbal snel aan.
het veranderen is. Het begon allemaal
met een biefstuk met brood in het café
om de hoek. Later werden het weekend
jes Brabant of Limburg. Maar de wereld
is toch veel groter moeten ze in Alphen
gedacht hebben. Daarom staan de spelers
FOTO: HENK SNATERSE
van Paul Bahlmann in januari met brui
ne benen in de winterkou. Het is te ho
pen dat ze dan geen kou vatten.
Kapot
Iedere sporter kent dat gevoel. Alles gege
ven hebben en dat toch verliezen. En dat
zit je kapot. Geestelijk en lichamelijk.
Dat overkwam zaterdag de spelers van
Luba Leiden. De eerste thuisnederlaag
was zichtbaar moeilijk te verwerken.
Maar na een verkwikkende douche en
een biertje aan de bar klaren de gezich
ten meestal snel weer op. Volgende week
is er weer een wedstrijd. Soms is sport
net het leven zelf.
1YVAN HERMANS NEEMT VANMIDDAG DEFINITIEF AFSCHEID
ZATERDAG 10 NOVEMBER 1990 PAGINA 29
NOORDWIJK - „Het was de eer
ste keer dat ik met bruine benen
voetbalde", zegt Yvan Hermans
met enige zelfspot. Hij doelt op de
voor hem fatale derby tegen Rijns-
burgse' Boys. Net terug van een va
kantie in Spanje liep hij in deze
wedstrijd een ernstige knieblessure
op die voor hem het einde van zijn
voetballoopbaan betekende. „Het
was een vrij onschuldig duel. Mijn
standbeen stond echter verkeerd,
[k voelde direct dat er iets mis
was".
[n eerste instantie dacht men aan een
meniscus, maar na een kijkoperatie
bleek dat een kruisband was afge
scheurd. Na de operatie moest Hermans
zes weken in het gips waarna een inten
sieve revalidatie periode volgde. Een
vermoeiende periode volgens de Noord
wij ker. „Ik heb veel gefietst en aan
krachttraining gedaan. Ik wilde er alles
aan doen om terug te komen. In septem
ber ben ik weer begonnen met trainen.
Maar na drie weken ging het weer mis.
Op een training voelde ik iets knappen.
Toen is de gedachte om mijn voetbal
schoenen aan de wilgen te hangen bij
mij opgekomen. Leen Korbee (voorzitter
van Noordwijk) haalde mij echter over
om bij dokter Kessel in Zeist op consult
'te gaan. Maar ondanks een intensieve
Ibehandeling voelde ik dat het nog steeds
(Ie(niet goed ging. Daarom heb ik besloten
,om het voetbal maar te vergeten".
olit|Hermans maakt niet de indruk dat zijn
ssiejleven na dit besluit drastisch veranderd
al (is. „Ik heb gelukkig altijd in mijn achter-
"loofd gehouden dat sportief succes maar
relatief is. Ik heb altijd fanatiek gevoet
bald en ik baalde natuurlijk verschrikke
lijk dat het op deze manier moest eindi
gen. Maar er zijn zoveel dingen belang
rijker. Ik heb die drukte rond het voet
bal nooit zo goed begrepen. Het is toch
allemaal een beetje rommelen in de mar
ge. Je moet altijd een beetje afstand be
waren. Na een goede wedstrijd kom je
thuis met een blauwe schouder van de
complimenten en na een minder resul
taat is de sfeer in de kantine te vergelij
ken met een stationsrestauratie. Wat ik
wel mis is de mogelijkheid om mijn
agressie kwijt te raken. Daarom loop ik
nu drie keer in de week. En hoop ik deze
zomer weer wat te gaan tennissen".
Sfeer
Yvan Hermans maakte de overstap naar
Noordwijk pas vrij laat. Tot zijn vieren
twintigste speelde hij bij het Katwijkse
KRV. Hij promoveerde met die club
naar de vierde klasse maar wilde toch
proberen te ontdekken waar zijn sportie
ve grenzen lagen. Van de overschrijving
naar Noordwijk heeft hij nooit spijt ge
had. „Achteraf gezien had ik natuurlijk
al veel eerder de overstap moeten ma
ken. Maar ik had het bij KRV altijd heel
goed naar mijn zin. Voetbal is voor mij
niet alleen presteren. Het sociale aspect
van de sport speelt voor mij een heel be
langrijke rol. Bij KRV hadden we een
heel gezellige groep van mensen die ook
buiten het voetbal veel met elkaar op
trok. Daarom ben ik zo lang in Katwijk
blijven hangen".
De toenmalige elftalbegeleider Jan Vie-
veen was degene die Hermans wist te in
teresseren voor een overstap naar
Noordwijk. Het zou leiden tot een ver
blijf van zes seizoenen op sportpark
Duinwetering. Op de vraag waarom hij
niet voor Quick Boys heeft gekozen geeft
hij een kort antwoord: „Ze hebben me
nooit gevraagd. Terwijl ik op dat mo
ment daar best naar toe wilde. Achteraf
heb ik er geen spijt van dat ik Noord
wijk heb gekozen. De Noordwijkse men
taliteit past beter bij mij dan de Katwijk-
se. Na verloop van tijd ben ik dan ook
in Noordwijk gaan wonen. En dat bevalt
me nog altijd uitstekend".
Zelfvertrouwen
De overstap van de afdeling naar de eer
ste klasse verliep voor Hermans vrij pro
bleemloos. Vooral in het begin van het
seizoen liep het erg goed maar na twee
maanden verloor hij zijn basisplaats.
„Een logische terugval", volgens Her
mans. „De eerste maanden speelde ik
vanuit het idee dat ik toch niets te ver
liezen had. Alles wat ik zou meemaken
was meegenomen. Je speelt dan heel on
bevangen. Maar na twee maanden raak
te ik geen pepernoot meer. Veel spelers
van het huidige Noordwijk hebben met
hetzelfde probleem te maken. Ik kwam
in het tweede terecht en daar heb ik
mijn zelfvertrouwen weer hervonden.
Van af dat moment is het steeds beter
gegaan. Vooral de samenwerking met
Klaas Vink liep erg goed. Ik leerde mijn
krachten beter te verdelen en liep niet
meer als ik kip zonder kop achter iedere
bal aan. Door die blessure heb ik nooit
kunnen bewijzen dat ik iets meer kon
dan alleen maar hard lopen".
Het afscheid
van zijn
voetbal
schoenen viel
Yvan Hermans
minder zwaar
dan hij had
gedacht.
FOTO: ANDRÉ
VAN HAASTE
REN
hoofdprijs behaald. „Sinds die Katwijker
bij ons speelt, zijn we geen kampioen
meer geworden", was een bekende cyni
sche opmerking in Noordwijk. De wer
kelijke reden lag volgens de computer
programmeur op het mentale vlak. „Te
veel spelers vonden zichzelf te belang
rijk. Te weinig spelers wilden in dienst
van het elftal spelen. Het was geen een
heid en daarom kwamen we op de be
slissende momenten steeds tekort".
Ondanks zijn afscheid als actief speler
blijft Hermans nauw betrokken bij het
voetbal. Iedere zaterdag volgt hij voor
de Leidse Courant een wedstrijd in de
eerste klasse. Hij is nog niet erg onder de
indruk van de prestaties van de ploegen
uit de Leidse regio. „Ik heb nu alle ploe
gen gezien maar geen enkele ploeg
springt er boven uit. Je mist persoonlijk
heden die een elftal op sleeptouw kun
nen nemen. Quick Boys heeft met spe
lers als Hoogervorst en Dijkhuizen spe
lers die iets af kunnen dwingen. Daarom
geef ik ze dit jaar een goed kans om het
kampioenschap te behalen".
Derby's
De confrontaties tussen Noordwijk en
Quick Boys vormden voor Hermans ie
der jaar weer de slagroom op de taart.
Vooral het spelen op Nieuw Zuid was
een heel bijzondere ervaring. „Ik weet
nog goed dat ik de eerste keer de kleed
kamer uit kwam. Ik was zo geïmponeerd
door de ambiance dat ik de hele wed
strijd geen bal geraakt heb. Vanaf het
tweede seizoen ging het steeds beter en
leefde ik tijdens de derby's helemaal
op". De grote aandacht van de media
voor het zaterdagvoetbal verbaast Her
mans niet. „We missen in onze regio
profvoetbal. Daarom trekken de top
amateurclubs zoveel aandacht. Maar het
wordt soms overdreven. Iemand op een
voetstuk plaatsen omdat die aardig kan
voetballen vind ik erg overdreven. Het
blijven gewoon mensen van vlees en
bloed".
Vanmiddag om vijf uur neemt Yvan
Hermans officieel afscheid van Noord
wijk. Hij zal echter niet actief deelnemen
aan de wedstrijd van oud-Noordwijk te
gen oud-Haarlem. Noodgedwongen
neemt hij plaats in de dug-out. „Het is
niet anders. Voetballen is voor mij ge
sloten boek. Maar wel een boek waar ik
veel plezier aan beleefd heb".
KEES VAN KESTEREN
1ERT KORT EN HET SUCCES VAN TEYLINGEN
Bert Kort:„Het is voor een trianer heel prettig als de spelers vertrouwen in je aanpak hebben".
FOTO: ANDRÉ VAN HAASTEREN
SASSENHEIM - Na een magere
periode zit het voetbal in Sassen-
heim weer in de lift. Ter Leede
draait goed mee in de top van de
vierde klasse en Teylingen is lijst
aanvoerder van de afdeling zondag.
De vette jaren aan de Menneweg
lijken te zijn aangebroken. De
nieuwe trainer van Teylingen, Bert
Kort, is blij met de goede resulta
ten van zijn team. „Het is sneller
gegaan dan ik gedacht had, maar
met dit elftal kunnen we nog ver
komen". Voetbal heeft in het leven
van Bert Kort altijd een belangrijke
plaats ingenomen. Zijn wortels la
gen in de Kikkerpolder. Met UVS
heeft hij jarenlang op het hoogste
niveau gespeeld.
Net als veel van zijn toenmalige mede
spelers koos hij voor het trainersschap.
Hij begon zijn carrière als jeugdtrainer
bij UVS en RCL waarna hij achtereen
volgens Randstad Sport, MVKV en ASC
trainde. „Het was voor mij een logische
stap. Ik heb altijd bepaalde ideeën over
voetbal gehad en als trainer kan je die
overdragen. Het is voor mij een ideale
uitlaatklep".
De Leidse trainer trof bij Teylingen een
jonge ambitieuze ploeg aan die de pro
motie naar de vierde klasse net was mis
gelopen. Ook binnen de vereniging leef
de het verlangen om de afdeling zo snel
mogelijk te verlaten. De aanpak van
Bert Kort bleek aan te slaan bij de Sas-
senheimers. „Ik heb geprobeerd dit opti
misme wat te temperen. Ons uitgan-
spunt was het veroveren van een perio-
detitel. Het gaat nu allemaal wat sneller
dan verwacht. Maar de weg naar het
kampioenschap is nog lang", aldus de
realistische oefenmeester.
Duidelijk
Teylingen presteert dit jaar opmerkelijke
constant. In het verleden kon de ploeg
hele goede wedstrijden afwisselen met
met hele slechte. „Het kenmerk van een
jonge ploeg", volgens Kort. „Ik ben
daarom begonnen om te werken aan een
duidelijke taakverdeling binnen het
team. En op het moment weet iedereen
bij Teylingen wat er van hem verwacht
wordt. Dat geeft rust binnen het elftal.
Dat is belangrijk, vooral in wedstrijden
waar het allemaal niet zo lekker loopt.
Teylingen is een ploeg zonder echte uit
blinkers maar als collectief zijn we moei
lijk te kloppen. De instelling van de jon
gens is prima. Verder spelen we vriiwel
altijd het zelfde systeem. Herkenbaar
voetbal met drie spitsen. Een speelwijze
die prima aansluit bij de kwaliteiten bin
nen onze selectie".
De afdeling zondag kent dit jaar een ge
ring krachtsverschil. Echt zwakke ploe
gen zitten er niet meer tussen. De com
petitie is dan ook bijzonder boeiend.
Kort vind het dan ook jammer dat het
voetbal in de afdeling zo weinig aan
dacht krijgt. „De meeste clubs zijn op
een zeer serieuze manier met voetbal be
zig. Vrijwel overal wordt twee keer in de
week getraind. Veel mensen denken ten
onrechte dat er in de afdeling alleen
maar „boerenkoolvoetbal" wordt ge
speeld. Dat is zeker niet waar. Ploegen
als ASC en VTL spelen technisch goed
voetbal".
Jeugd
Ondanks de problemen rond het com
plex aan de Menneweg wordt er bij Tey
lingen hard gewerkt aan de toekomst. De
terugkeer naar de KNVB is de eerste
doelstelling. Kort wil daar graag zijn
steentje aan bijdragen. „Ik heb het in
Sassenheim heel goed naar mijn zin. Er
wordt door veel mensen hard gewerkt
om de structuur van de vereniging te
verbeteren. Vooral de opleiding van de
jeugd krijgt veel aandacht. We zijn bezig
om een jeugdplan op te zetten. Voor een
vereniging als Teylingen is een goede
jeugdopleiding erg belangrijk".
De plaats in de top van de afdeling geeft
Bert Kort veel voldoening. „Het is voor
een trainer heel prettig als de spelers ver
trouwen in je aanpak hebben. Ondanks
de teleurstellingen die ik als trainer heb
ervaren (Kort vertrok voortijdig bij
Randstad Sport) beleef ik altijd nog veel
plezier aan het werken op het veld. Het
is een deel van mijn leven geworden,
waar ik niet makkelijk afscheid van kan
nemen. Het kost veel tijd en energie,
maar je krijgt er veel voor terug. Ik re
ken dit jaar nergens op maar Teylingen
is op de goede weg".
KEES VAN KESTEREN
eenjT
EIDEN - De dertiende Schiphol-
die morgen om half tien van
van gaat heeft een grote aan-
■zitterjrekki ngskracht op de atleten uit de
rfeidse regio,
sci
op Pet grote aantal voorinschrijvingen geeft
men)' aan dat de ooit als experiment opge-
Fte '°°P 'n een grote behoefte voorziet.
vaP.nder de bijna tachtig inschrijvers be-
Enf'ndt zich een sterk trio atleten. Toeval-
'uitePgerwijs allemaal met dezelfde voor-
Hies',?3?01- Wim Westerholt won vorig jaar,
nrm'^im van Dijke werd toen tweede en is
zoek naar revanche en Wim Akker-
begint de weg nu zo goed te ken-
dat van hem verwacht mag worden
hij zich in de strijd om de eerste
voorfiaais gaat mengen. Van deze atleten is
ft nope inschrijving binnen met nog zo'n vijf-
ks injnzeventig andere, een recordaantal.
Smit van de organsiatie ver-
echter nog veel meer deelnemers,
aar dat is afhankelijk van het weer",
Smit. „Hoewel je mag verwachten
voor een dergelijke afstand spe-
voorbereid bent en dus ruim op
weet of je meedoet, kijken veel van
superlopers het weer aan alvorens
huis te gaan."
tendens die jaren terug begonnen is
de lopers op de baan en oversloeg
de korte en later de langere weg
en via de marathons nu dus
zelfs al toeslaat bij de superlange af
standslopers. Atleten die voor een wed
strijd van 100 kilometer lengte niet te
rugdeinzen, zelfs 24 uurswedstrijden en
langer afwerken.
Aanzien
Dertien jaar geleden was de Schiphol-
loop een bijzonder evenement voor een
klein aantal „loopfreaks", tegenwoordig
geniet het lopen van de super lange af
standen veel meer aanzien en wordt er
zelfs getracht een officieel Nederlands
kampioenschap over 100 kilometer te
realiseren. Zover is het met de KNAU
nog niet, omdat die zich zorgen maakt
over de lichamelijke consequenties voor
de atleten.
Tussen de mannen die al wel ingeschre
ven hebben bevinden zich drie heren die
alle twaalf de vorige edities hebben mee
gemaakt en onder elkaar proberen uit te
maken wie het het langst volhoudt. On
der hen NSL-er en ooit initiatiefnemer
Ad Ulijn: „Die twee andere mannen zijn
zo'n tien jaar ouder, wie weet kom ik
wel als eerste aan de 1000 kilometer".
Daarvoor moet Ulijn dan wel tot en met
de 17e Schipholloop meedoen, maar
voorlopig jaagt dat hem geen schrik aan.
„Ik heb nog veel te veel plezier in het
lopen en organiseren van dit rondje om
de Haarlemmermeer."
'£aidóe@otwcmt"
