finale
Alleen
het beste
is goed
genoeg voor
Harry Mens
Binnen
een minuut
ruik ik
of ik met
de verkeerde
praat"
'£eidóe Sou/umt'
ZATERDAG 28 JULI 1990
Hij doet het niet of hij doet het goed. Geen
naambordje dus bij een golfhole met daarop
'Mens Makelaars' of Marco Bakker contracteren
voor een concert. Harry Mens (43) pakt alles
groot aan. De makelaar uit Lisse haalt volgend
jaar de wereldberoemde tenor Luciano Pavarotti
naar Nederland en sponsort nu vier
internationale topgolfers tijdens de KLM Open
op de Kennemer Golf en Country Club in
Zandvoort. Alleen het beste van het beste is goed
genoeg. „Ik heb respect voor mensen die kwaliteit
leveren. Dat doe ik zelf ook. Er is maar één Frank
Sinatra, één Charles Aznavour en één Harry
Mens".
ZANDVOORT - Zijn secretaresse
lacht. Sinds dat Pavarotti-gedoe
hebben ze het jazzy pauzemuziekje
geruild voor het machtige stemge
luid van de Italiaanse tenor. En ja,
Pavarotti komt echt naar Neder
land. HaiTy Mens doet geen dingen
die hij niet kan. Zoals golfen. „Ik
ben zelden op de greens te vinden.
Ik wil niet voor aap lopen. Nooit.
Er is niets ergers dan voor aap lo
pen".
En eigenlijk staat hem die oogverblin
dende witte hoed ook wel. Onconventio
neel op de greens van de Kennemer Golf
en Country Club, maar dat is juist de be
doeling. „Ik ben dol op hoeden en voort
durend tegendraads". Maar niet echt. In
het voorbijgaan schudt hij de handen
van mannen in donkerblauwe jasjes en
bijpassende pantalons. Voor een foto
graaf van De Telegraaf poseert hij gewil
lig met hoed op. „Mens is tuk op publi
citeit. En dat werpt zijn vruchten af.
Binnen een jaar heeft-ie alle ogen op
zich gericht gekregen. Dat is knap", zegt
makelaar Menno Smitsloo, die vier jaar
bij Mens heeft gewerkt. Maar het is niet
alleen de publiciteit die Mens beweegt
tot activiteiten die niets te maken heb
ben met de makelaardij. Smitsloo:
„Mens wil kleur geven aan het leven en
zelf één van die kleuren zijn. Het is een
idiote, capabele vent die doet wat-ie
denkt dat-ie moet doen".
Op verjaardagen komt hij mensen tegen
met de mooiste plannen. Een jaar later
hebben ze die plannen nog steeds. „Als
je nu de helft doet van wat je van plan
bent, dan lukt het wel", verzekert Mens.
Met een beetje geluk worden de aanvan
kelijke gedachtenspinsels zelfs een door
slaand succes. Maar ook geluk komt niet
aanwaaien. „Geluk dwing je af. Als je
niets doet, gebeurt er ook niets". Soms is
Harry Mens het geluk. Dan helpt-ie
mensen die iets goeds doen. „Een kontje
geven". Zo koopt hij werken van de be
trekkelijk onbekende schilders Van der
Kroef en Theo den Boon uit Waddinx-
veen. „Anders zijn hun werken pas be
roemd als ze dood zijn. Schilderen is
ook marketing. Zonder marketing kom
je er niet, ook al ben je goed".
Mens heeft van niemand een kontje ge
kregen. Of toch. „Als mijn vader niet zo
vroeg was gestorven, had ik waarschijn
lijk nog in de bloembollen gezeten".
Mens kon niet veilig besluiteloos blij
ven, maar moest zijn plannen noodge
dwongen uitvoeren omdat zijn vader op
52-jarige leeftijd stierf. Harry was toen
17 jaar en de oudste zoon van een gezin
met zeven kinderen, dat leefde van de
export van bloembollen. „Ik werd in het
diepe gegooid. Het was een struggle for
life. Tot m'n 25e ben ik op de veiling
makelaar geweest in bloembollen. In die
acht jaar verkocht ik ook stukjes land.
Omdat die transacties veel hoger waren,
ben ik het makelaarsdiploma gaan ha
len".
Crisis
Midden in de oliecrisis, in juli '73, be
gon Mens voor zichzelf. Wanhopige
huiseigenaren die hun woning niet kwijt
raakten, wendden zich tot de man die
van de daken schreeuwde dat hij elk
huis kon verkopen. En omdat het econo
misch tij keerde, lukte hem dat ook. De
zaken gingen beter en beter. Woonhui
zen werden bedrijfspanden en de banken
hadden vertrouwen in Mens. Ook toen
hij zich in projectontwikkeling stortte en
bijna verdronk. „Er was niemand die
mij waarschuwde. De rente liep op en in
'79 stond ik tien miljoen gulden rood. Ik
was bijna failliet. Ik maak me nu op
voor de volgende crisis. Kijk naar de
varkenscyclus, lees de bijbel. Na zeven
vette jaren, komen zeven magere. Daar
geloof ik in. Iets na '92 keert het tij. De
eerste symptomen zijn al zichtbaar.
Neem nu zo'n Engelse minister. Hij laat
zich ongenuanceerd uit, maar met de
strekking van zijn betoog ben ik het
eens. Dat verenigd Europa komt er
nooit. Daarvoor zijn de diverse landen
te verschillend. De eigengereidheid van
volkeren zal alleen maar tot conflicten
leiden. En dan nog een hoge rentevoet,
nou, dan hoeft er maar iets in het Mid
den-Oosten te gebeuren of de vlam slaat
in de pan. Ik zeg, wacht maar even met
dure panden kopen en wordt wat meer
liquide".
Zeemancultuur
Dure bedrijfspanden en beleggingsobjec
ten vormen de dik belegde boterham
van Mens. Gigantische kantoorgebou
wen in Rotterdam, exclusieve apparte
menten van acht ton in Bloemendaal en
Den Haag. „Of ik die gemakkelijk ver
koop? Goedkoop onroerend goed wordt
vérkocht. Duur gékocht. Allemaal heel
voorzichtig. Want we zijn hier in Neder
land. En een Nederlander gooit niet met
geld. Een Nederlander is calvinistisch.
Een Belg geeft uit. De mooiste winkels
van Europa vind je in Knokke. In Ne
derland heerst een Zeemancultuur, al
leen de P.C. Hooftstraat en de Van Baer-
lestraat in Amsterdam en de Hoogstraat
in Den Haag mogen er zijn".
Mens leeft dan ook niet van Nederland
se cliënten. Zijn belangrijkste zakenrela
ties komen uit Scandinavië. Vorig jaar
heeft hij bemiddeld in de verkoop van
kantoorgebouwen die samen vijfhonderd
miljoen gulden hebben opgebracht.
„Vanwege het socialistische regime in
Scandinavië, vlucht het establishment
met zijn kapitaal naar Nederland. Voor
een kantoorpand in Zweden betaal je
tienduizend gulden per vierkante meter,
terwijl een topgebouw in Nederland
vierduizend gulden per vierkante meter
opbrengt. Kijk, dan wil je wel weg. In
hun gulzigheid hebben ze ook veel ver
keerde dingen gekocht: in Groningen,
Limburg en Zeeland. Ik verkoop ze geen
troep. Ik behoed ze voor rampen".
Runderlapjes
Mens zelf is noch calvinist, noch bour-
fondiër. „Ik zit er tussenin denk ik. Ik
oop wel een mooi schilderij. Op advies
van mijn vriend Tom Okker. Ik heb
schilderijen van Appel, Cremer, maar
ook goedkope van Theo van den Boon".
In drie minuten bekijkt hij een tentoon
stelling en in één oogopslag beslist hij
over de aanschaf van een schilderij.
„Dan maak je natuurlijk ook wel eens
fouten. Maar dan geef ik het schilderij
gewoon weg".
Met dezelfde snelheid oordeelt Mens
over mensen. Journalisten en sollicitan
ten. „Binnen een minuut ruik ik of ik
met de verkeerde praat. In één minuut
weet ik ook of ik iemand in dienst wil
nemen of niet. Ik hecht niet aan diplo
ma's of opleidingen. Te veel mensen
gaan naar de universiteit, te weinig leren
er een vak. Overal waar ik kom ruik ik
soep uit een pakje. Ik wil dat mijn twee
dochters soep kunnen koken en runder:
lapjes braden die smaken zoals ze bij
mijn oma smaakten. Noem het een run
derlapcultuur. De jeugd van vandaag
wordt te duur gesoigneerd. Mijn doch
ters krijgen geen paard. Als ze willen rij
den huren ze er gewoon een".
Ondeugendheid. Dat is wat Mens in een
eerste gesprekje met sollicitanten wil
proeven. „Het vak leren ze hier. Wat ze
moeten hebben is talenkennis en een
soort van ondeugendheid. De mensen
die ik aanneem zijn niet de jongens die
op school altijd de plantjes water wilden
geven, maar de jongens die de gang op
werden gestuurd. Jongens die je meer
moet afleren dan aanleren".
Olifant
Jongens ook die binnen tien jaar uitvlie
gen om een eigen zaak te beginnen.
„Daar ben ik echt trots op. Die dragen
het Menslabel verder uit". Eigenzinnig
en doordrammen staat er op het Mensla
bel.
Concurrenten zeggen respect te hebben
voor de aanpak van Mens, maar in hun
hart wensen ze de Lissenaar volgens
Smitsloo het graf in. „Typisch Neder
lands. In Amerika zouden ze voor je ap-
plaudiseren, maar hier spannen collega's
samen en gunnen ze je het graf'. Als
Mens-pupil zegt hij oprecht respect te
hebben voor zijn vroegere werkgever.
„Hij loopt als een olifant door een por-
celeinkast om een deal te sluiten, maar
anders lukt het ook niet".
In Duitsland stapte Mens na een concert
gewoon op Pavarotti af om hem voor
ruim twee miljoen gulden naar Neder
land te halen. Voor de publiciteit, maar
ook omdat-ie het „gewoon leuk vindt".
„Ik hou van opera. Ben katholiek opge
voed. Als jongen zat ik bij het kerkkoor.
In de kerstnacht mocht ik voorzingen.
Daar kreeg ik zo'n kick van! Daar heb ik
ook mijn hang naar mystiek van overge
houden. Dat mystieke ontdek ik nu ook
in Pavarotti". Hij glimt. De colitracten
voor het optreden in september volgend
jaar moeten officieel nog worden geter
kend, maar Mens verzekert dat alles in
kannen en kruiken is. Het concert gaat
door. „Het is een gelopen koers. Van de
8500 kaarten zijn er bij voorinschrijving
al vijf- tot zesduizend verkocht. Pavarot
ti kan alleen nog ziek worden, maar ook
daar ben ik voor verzekerd". Mens wil
geen slaatje slaan uit het concert. „Alle
winst, ik schat een paar ton, gaat naar
zwerfjongeren in Amsterdam en Rotter
dam. Ja, ik ben heel erg idealistisch. Ik
wil de wereld niet verbeteren, maar ik
wil wel weten dat ik geweest ben. Het le
ven is toch al zo kort en betrekkelijk.
Dus haal ik Pavarotti naar Nederland en
geef een paar ton aan zwerfjongeren.
Daar krijg ik een kick van".
En na Pavarotti? Smitsloo vreest voor
de stilte na de storm. „Als je hier aan
begint, is er geen weg terug. In alles wat
Mens doet, wil hij tot de grootste beho
ren. Dus wat hierna moet... Ik heb al ge
zegd, misschien het Londen Philharmo-
niker of Count Basie met band".
Mens wanhoopt niet. Hij bedenkt wel
weer wat. „Of ik nu sinaasappels moet
verkopen of slingers. Het lukt me. Zaken
doen is communiceren met je mede
mens: mensen aanvoelen en eerlijk zijn.
Daar liggen mijn talenten". Als finale
heeft Mens nog een groot gebaar achter
de hand. „Ik word 98 jaar. Want dat wil
ik graag. Daarboven vind ik wat over
dreven. En als ik dood ga... Ik heb een
enorme bewondering voor Derksen van
Sporthuiscentrum die zijn vermogen
heeft weggeven. Misschien doe ik dat
MONIQUE VAN DE VEN
Harry Mens: „Ik ben dol op hoeden en voortdurend
tegendraads".
FOTO: STEPHEN EVENHUIS
