Napels verscheurd door
tegenstrijdige emoties
Robson verwart traditie met onwetendheid
Wat een kater
Italiallerlei
Leidse Courant: voor meer dan nieuws alleen. Een krant voor u!
rA6l SPORT
CeicLeSou/urnt
WOENSDAG 4 TULI 1990 PAGINA 7
Door Herman Kuiphof
In deze rlibriek vroeg ik mij gisteren af of
Maradona nu eindelijk weer eens een
topwedstrijd kan spelen en zijn
middelmatige elftalgenoten meeslepen naar
zijn eigen maximale hoogte. Het antwoord
tegen de Italiaanse favorieten was
grotendeels ja, maar in de eerste helft
voornamelijk nee. Toen regeerden vooral de
Italianen, die al redelijk rap via die dekselse
Schillaci op voorsprong kwamen en
aanvankelijk dermate solide speelden dat er
voor de Argentijnen weinig eer te behalen
viel. Behalve dan, dat ze beter partij gaven
dan de goegemeenschap tevoren had
aangenomen, zodat het toch al gauw een
open wedstrijd was.
Maradona kwam pas echt in het stuk voor
toen Caniggia halverwege de tweede helft
met een achterwaartse kopbal gelijk had
gemaakt. Toen schakelde hij, uiterlijk
moeiteloos, over op een hogere versnelling.
Toen dook hij overal op en scheen zijn alle
kleuren van de regenboog vertonende enkel
hem plotsklaps totaal geen zorgen meer te
baren. Eerst was Burruchaga de Argentijnse
dirigent, maar toen het eenmaal 1-1 stond,
betrad Diego Armando persoonlijk de
stuurhut om de zaken ter hand te nemen.
Vanaf dat ogenblik vreesde ik voor de
gastheren. Het is en blijft een kapitale ploeg
met een horde van uitstekende voetballers,
maar als je zo'n gouden kansenbenutter als
die kleine Siciliaan in huis hebt en je speelt
hem gedurende driekwart van de wedstrijd
slecht aan, terwijl hij ook nog te vaak
buitenspel liep (omdat hij in deze woelige
dagen gek is geworden van een
verpletterend soort publiciteit dat tot succes
beveelt terwijl het toch mensenwerk blijft)
dan is daarmee Schillaci voor dit maal
afgeschminkt.
Wat het huidige topvoetbal bijna niet meer
bezit, zijn onvervalste buitenspelers die ten
minste tien maal per wedstrijd de achterlijn
halen. Vrijwel alles gaat via het centrum en
daar staan verdedigers die van geen wijken
weten. Niet vreemd dus, dat Argentinië de
remise vast hield, zelfs in de tweede
verlenging met tien tegen elf, want Giusti
was toen weggestuurd.
Het was intussen puur een strijd die door
strafschoppen moest worden beslist. Ik weet
dat dit geen ideale oplossing is. Er komt een
dikke portie geluk bij. Ook zal ik niet
beweren dat Goycochea, de reserve van
Argentinië, doorgaans sterker keept dan
Zenga van Italië, die al vijf ontmoetingen
niet gepasseerd was. Maar op deze
dramatische avond had Zenga minder goed
in de gaten naar welke hoek de schutters de
bal wilden sturen dan Goycochea - want die
pakte er twee op verbluffende wijze. Ik ben
op zichzelf geen bewonderaar van het
Argentijnse voetbal. Er lopen diverse heren
in hun ploeg rond die hun zelfbeheersing
heel makkelijk verliezen. In 1966 werd
tijdens het wereldkampioenschap in
Engeland ene Rattin uit het veld gestuurd
en het hadden er ook drie mogen zijn.
Rattin was nog aanvoerder bovendien.
Gisteren ontvingen niet minder dan vijf
Argentijnen geel, en zeker vier van hen
moeten aanstaande zondag toekijken bij de
eindstrijd, waaronder Giusti, die vuurrood
zag.
Ja, het zijn allemaal geraffineerde
voetballers en de Italianen zijn ook niet het
type van de barmhartige Samaritaan.
Daardoor kwam men tot het kwaadaardige
totaal van 55 vrije schoppen, de meeste
tegen Argentinië. En als arbiter Vautrot niet
zo laconiek was gebleven, had hij er nog een
paar richting kleedkamer kunnen sturen.
Maar het was, ondanks die ontsporingen een
uitermate pakkende vertoning. Zelden
mooi, maar altijd boeiend. En dramatisch
voor Italië, dat in gedachten en woorden de
kampioensbuit al verkocht had. Wat een
kater! Met echte vleugelspelers zou het
mijns inziens niet zo ver gekomen zijn. Ik
weet niet of de namen u nog aanspreken,
maar destijds had je Corso en Prati. Hoe
veranderd het topvoetbal intussen mag zijn,
dit soort vleugelspitsen werd anno 1990
gemist.
NAPELS Aan de voet
van de Vesuvius is het
voetbalelftal van Italië
in de halve finale van
het toernooi om het we
reldkampioenschap ge
struikeld over het genie
Diego Armando Marado
na en tien van zijn ploe
terende ploeggenoten uit
Argentinië.
De gedoodverfde wereld
kampioen verliet het toer
nooi in Napels, de stad waar
Maradona de laatste jaren
zijn successen vierde. En
waar het publiek gisteravond
werd verscheurd door tegen
strijdige emoties. De triomf
van Maradona betekende
voor de tifosi van landskam
pioen Napoli een schamele
troost bij de uitschakeling
van de eigen favorieten. Ma
radona, de beste voetballer
van de jaren tachtig, hoefde
niet eens te schitteren, zijn
aanwezigheid in woord en
daad was voldoende om dé
Italianen aan het twijfelen te
brengen. Na de gelijke eind
stand (1-1) verschoten Dona-
doni en Serena voor 70.000
verbouwereerde landgenoten
de strafschoppen.
Argentinië keert terug in de
finale, die het vier jaar gele
den in Mexico ten koste van
de Bondsrepubliek won. Of
het verdiend is, kan worden
betwijfeld. De wereldkam
pioen speelde tot de halve fi
nale niet één goede wedstrijd,
had al het mogelijke geluk en
groeide uit tot lijstaanvoerder
in het klassement van de gelë
kaarten. -
Ontoelaatbaar
Toch is Argentinië dit toer
nooi tegemoet getreden met
middelen, die ten dele even-.
eens ontoelaatbaar kunnen
worden genoemd. Maradona1
werd tot nu toe 45 keer on
deruit geschopt, gemiddeld
bijna acht keer per wedstrijd.
De Roemeen Lacatus bles
seerde hem in de eerste ron
de dusdanig aan de enkel, dat
hij nauwelijks nog verder
kon spelen. Bijna strompe- -
De Argentijnse doelman Sergio Goycochea valt op de bal en maakt daarmee de strafschop van
Aldo Serena onschadelijk, waardoor de titelverdediger Argentinië de finale bereikt.
lend, en met slechts af en toe
een magistrale actie, leidde
Maradona zijn ploeg deson
danks naar de finale en had
hij aldus het laatste woord.
De Italianen zullen het niet
kunnen geloven. „Toto"
Schillaci en de formidabele
defensie van de Azzurri al
leen waren niet voldoende.
Het gastland had de meest
óanvaardbare prestatie gele
verd op een in zijn totaliteit
teleurstellend toernooi. De
beloning daarvoor blijft uit,
de waardering in eigen land
zal tot het minimum dalen.
Italië miste echter de geniali
teit, originaliteit en doortas
tendheid van een ware kam
pioen. Maar dat geldt voor
alle deelnemers aan Italia '90.
Wellicht dat het de ploeg van
Vicini opbrak sinds twee jaar
niet meer serieus op de proef
te zijn gesteld. Als gastland
hoefde de formatie geen
kwalificatie-duels te spelen,
de tegenstanders in de eerste
drie ronden waren vrijwel
alle tweederangs.
Argentinië mag er trots op
zijn tijdens het toernooi als
enige tegen Italië te hebben
gescoord. Caniggia, de blonde
pijl die al valt als een tegen
stander naar hem kijkt, kop
te raak na een aanval, inge
leid door Maradona en voort
gezet door Ruggeri. De ge
lijkmaker was verdiend. Van
het begin van de tweede
helft waren de Argentijnen
niet meer de mindere. Het
gebeurde na één van de wei
nige momenten van onrust in
de verdediging van de Italia
nen. Doelman Zenga had ge
durende een fractie van een
seconde onvoldoende ver
trouwen in zijn ploeggenoten
en kwam onnodig uit zijn
doel.
Het ene moment van onacht
zaamheid brak de thuisploeg
op. Meer nog dan op Schilla
ci, hadden de Azzurri ge
steund op de defensie, gefor
meerd uit een mengeling van
spelers van Inter- en AC Mi
lan. Baresi, sober in de op
bouw, corrigeerde impone
rend, Bergomi, bezig aan zijn
derde WK, en Ferri, waar
schijnlijk de beste voorstop
per van het toernooi, waren
nagenoeg niet te kloppen. Tot
dat ene moment van Canig
gia.
Daarvoor wees alles erop dat
Italië zou winnen als in zijn
beide voorgaande wedstrij
den. Door ae inbreng van
Salvatore Schillaci. De „Afri
kaan" van Sicilië maakte in
de zeventiende minuut zijn
vijfde doelpunt van het toer
nooi. De inleidende actie
kwam van Vialli, voorheen
wonderkind, gisteravond
verrassend teruggekeerd in
de ploeg. Bondscoach Vicini
kon het blijkbaar niet langer
over zijn hart krijgen de
„verloren zoon" langer op de
bank te laten verpieteren.
Vialli maakte zijn uitverkie
zing niet waar.
Geen Rossi
Schillaci heeft de laatste we
ken dagelijks geroepen dat
hij geen Rossi is. Hij zal het
ook niet worden. Zijn voor
ganger in de spits van Juven-
tus schopte zijn formatie in
1982 met zes doelpunten naar
de wereldtitel. Schillaci kan
die productie nog wel evena
ren, maar niet meer dan
brons winnen.
Ook de andere schutter, Ca
niggia, nam gisteren vroegtij
dig afscheid van een droom.
De hardloper, op voorspraak
van Maradona in de ploeg
gekomen, kreeg zijn tweede
gele kaart, na een onnozele
handsbal. Hij zal de finale
moeten missen. De Argentij
nen verzamelden in Napels,
waar het publiek pro-Italië,
maar niet anti-Maradona
was, zes gele kaarten. Ze
hadden er al vijftien achter
hun naam staan. Giusti
kreeg, als enige Argentijn,
rood nadat hij in de 115e mi
nuut Baggio tegen de vlakte
sloeg. Een (vermeend?) inci
dent dat overigens door de
Italiaanse televisie gisteren
niet in beeld werd gebracht.
Van een numerieke meer
derheid voor de Italianen
was in de laatste vijftien mi
nuten nauwelijks sprake.
Ferri, de verdediger, ging
met kramp neer en huppelde
verder voor niets mee.
Meer dan Italië liet Argenti
nië het in de slotfase aanko
men op de strafschoppen, die
de ploeg van Bilardo in de
kwartfinale tegen Joegosla
vië ook al hadden gered. Nu
misten de Zuidamerikanen
niet één keer. Donadoni, uit
gerekend de beste speler van
Italië, bewees eens te meer te
zijn geboren voor het onge
luk. Hij en Serena stuiten op
doelman Goycochea, de ver
vanger van de al in de eerste
ronde met een gebroken
been naar huis teruggekeerde
Pumpido, die ook tegen Joe
goslavië twee strafschoppen
wist te keren.
Het toernooi kreeg daarmee -
officieus - een vroegtijdig
einde. De belangstelling van
de Italianen zal na de uit
schakeling van hun favorie
ten tot het nulpunt dalen. De
kritiek op de Azzurri zal ver
nietigend zijn. De helden van
Vicini zullen worden gevon
nist. Zo werkt dat in Italië.
Diego Armando Maradona bejubelt de gelijkmaker van Argen
tinië waarin de vedette zelf ook zijn aandeel had.
FOTO: EPA
Maradona blij en bedroefd
NAPELS Diego Armando
Maradona zei gisteravond na
de zege op Italië blij en be
droefd te zijn. „Het doet pijn
dat ik mijn vrienden heb
moeten verslaan. Ik had geen
keus. Het Argentijnse volk
verwachtte dit van mij". Ma
radona, die niet wilde praten
over het publiek, zei een
plaats in de finale (met Enge
land als tegenstander) te heb
ben verwacht. „De overwin
ning op Brazilië was een mi
rakel. Ditmaal waren wij ge
woon beter. Het was de beste
wedstrijd van het toernooi,
met een terechte winnaar".
Carlos Bilardo, de Argentijn
se bondscoach, noemde de
prijs die zijn ploeg moest be
talen hoog. „In de finale mis
sen we een aantal belangrijke
spelers wegens een schorsing.
Het is niet anders. Daar staat
tegenover dat Maradona vol
doende tijd krijgt volledig te
herstellen. Ik denk dat onze
zege verdiend was. We heb
ben het spel op het midden
veld gedicteerd. Dat heeft tot
resultaat geleid". Collega
Azeglio Vicini van Italië wei
gerde zondebokken aan te
wijzen. „We waren de betere
ploeg, maar hebben pech ge
had. In de slotfase waren
Ferri en Schillaci gebles
seerd. Daardoor konden ze
geen strafschoppen nemen.
Dat is ons opgebroken".
De druk van het publiek was
Italië te veel geworden, zei
Vicini. „We moesten constant
tot het uiterste gaan, omdat
we dat tegenover het thuis
front verplicht waren. Zelfs
in het duel met de Tsjecho-
slowaken in de eerste ronde
konden we ons niet sparen,
hoewel we ons al hadden ge
kwalificeerd. Dat is teveel
van het goede gebleken".
„Ik geloof niet", zei Vicini,
„dat we doorslaggevende
fouten hebben gemaakt. We
hebben gewoon gedaan wat
we konden. Het duel verliep
zoals ik had verwacht. De
Argentijnen kwamen pas na
dat wij op voorsprong kwa
men. Wij hadden meer ver
diend. Onze ploeg was in ba
lans, alles klopte. Uiteindelijk
was de druk te groot".
De verplaatsing van Rome
naar Napels had de Azzurri
geen goed gedaan. Vicini:
„Dit was een warm publiek,
maar anders dan in Rome.
Daar hadden we meer steun.
De supporters waren hier
niet tegen ons, maar ook niet
overtuigend voor ons. Dat is
een groot nadeel gebleken".
WK IN CIJFERS
Halv* final*
Argentinië-lta
(1-1, 0-1). Arentinië wint
schoppen. 18. Schillaci 0-1. 68. Cwiiggla
1 1-1. Strafschoppenserle: Baresi 0-1, Serri-
zuela 1-1, Baggio 1-2, Burruchaga 2-2, De
Agostlnl 2-3, Olarllcoechea 3-3, Donadoni
mist, Maradona 4-3, Serena mist. Scheids
rechter: Vautrot (Fra). Toeschouwers:
75.000. Gele kaart: 23. Glannln! (Ita), 30.
Giusti (Arg), 71. Ruggeri (Arg), 77. Olartl-
coachea (Arg), 83. Caniggia (Arg), 120. Ba
tista (Arg). Rode kaart: 105. Giusti.
Argentinië: Goycochea; Slmon, Ruggeri,
Serrlzuela, Olartlcoachea; Giusti, Basualdo
(100. Batista), Burruchaga, Calderon (46.
Trogllo); Caniggia, Maradona.
PROGRAMMA
Halve finale*
Vanavond: Turijn, 20.00 uur: Bondsrepu-
bliek Dultsland-Engeland.
Zaterdag: Bari, 20.00 uur: 3e en 4*
36 plaats.
Zondag: Rome, 20.00 uur: finale.
en TOPSCORERS
1. Schillaci (Ita), Skuhravy (TsJ) 5
3. Michel (Spa), Matthëus (BrD), Mllla
(Cam) 4
6. Völler (BrD), Klinsmann (BrD) en Llneker
(Eng) 3.
9. Caniggia (Arg), Bliek (TsJ), Lacatus
(Roe), Ballnt (Roe), Jozlc (Joe), Pancev
(Joe), Stojkovic (Joe), Careca (Bra), Müller
(Bra), Redln (Col), Platt (Eng) allen 2.
17. Brehme (BrD), Beln (BrD), Llttbarski
(BrD), Kublk (TsJ), Hasek (TsJ), Luhovy
(TsJ), Baggio (Ita), Glannlnl (Ita), Serena
(Ita), Omam Blylk (Cam), Ekeke (Cam),
Kunde (Cam), Rlncon (Col), Valderrama
(Col), Callgiurl (VSt), Murray (VSt), Brolln
(Zwe), Ekström (Zwe), Strömberg (Zwe),
Flores (CRI), Medford (CRI), Cayasso (CRI).
Gonzalez (CRI). Wright (Eng), Sheedy (Ier),
Qulnn (Ier). Degryse (Bel), De Wolf (Bel),
Vervoort (Bel), Ceulemans (Bel), Clljsters
(Bel), Sdfo (Bel), Kleft (Ned), Gulllt (Ned),
Ronald Koeman (Ned), Abdel-GharH (Egy),
Trogllo (Arg), Burruchaga (Arg), Monzon
(Arg), Khaled Ismail Mubarak (VAE), Ju-
maa (VAE), McCall (Sch), Johnston (Sch),
Hwang bo (ZKo), Bengoechea (Urn), Fonse-
ca (Urn). Protassov (Sov), ZJgmantovttaJ
(Sov), Zavarov (Sov), Dobrovolskl (Sov),
Suslc (Joe), Proslneckl (Joe), Rodax (Oos),
Ogrls (Oos), Gorrlz (Spa), SaJInas (Spa) al
len 1.
Door onze verslaggever in Italië
Frank Werkman
TURIJN De aanhan
gers van de Engelse ploeg
hebben tijdens het toer
nooi om de wereldtitel in
Italië bijna nog meer de
aandacht op zich geves
tigd dan de voetballers
zelf. Maar er was één
overeenkomst: beide groe
pen kwamen negatief in
het nieuws. De hooligans
door regelmatig de rust te
verstoren, de spelers van
coach Bobby Robson door
bijna voortdurend margi
naal te presteren.
Het feit dat de Engelsen nog
steeds in het toernooi zitten en
vanavond hun wedstrijd voor
de halve finales tegen de
Bondsrepubliek Duitsland af
werken, zorgde er voor dat
ook de nachtrust van politie-
en justitie-au tori tei ten ver
stoord bleef. Immers, de dui
zenden fans stelden hun terug
keer ook voortdurend uit. Ook
wat dat aspect betreft, zal het
iedereen goed uitkomen als
aan de 'merkwaardige zege
reeks van Engeland een einde
komt. Een slot, dat naar veler
mening al veel eerder had
moeten zijn bereikt.
Aan de odyssee van de voet
balploeg van het Albion door
Italië zou normaal gesproken
vanavond een einde moeten
komen. Na drie optredens in
Cagliari, een reis naar Bolog
na, een trip naar Napels is het
nu Turijn, dat voor de uitvin
ders van het voetbal het Wa
terloo zou moeten worden.
Maar na de merkwaardige
ontsnapping van zondag tegen
Cameroun waagt slechts een
enkeling zich aan de prognose
dat de Duitse Mannschaft de
mannen van Robson eindelijk
eens op hun nummer zal zet
ten. Op basis van het eigen on
vermogen had Engeland al in
de tweede ronde tegen België
moeten sneuvelen, maar de fa
meuze combinatie van fortuin
en karakter deed de balans
naar de Engelsen doorslaan.
Meer dan geluk en inzet heeft
Engeland tijdens deze editie
van de strijd om de wereldbe
ker, toch al een uitgave die
qua laag niveau geen recente
gelijke heeft, niet kunnen bie
den. Dat de ploeg desondanks
behoort tot de laatste vier, ver
mag slechts de kortzichtige
fans tevreden stellen. De wat
kritischer voetbalwereld heeft
de opmars van de Robson-for-
matie met enig afgrijzen ge
volgd. De equipe hanteerde
een speelstijl, die indruiste te
gen alles wat tot dusver gang
baar was, mankeerde duidelijk
herkenbare elementen en tot
overmaat van schande wierp
de coach in twee duels tot dus
ver ook nog eens een uiterst
on-Engels fenomeen als een li
bero in de strijd. Zowel tegen
^Nederland als België diende
'deze het slot op de deur te
Bobby Robson blijft lachen en grappen maken.
houden in een huis, dat ver
volgens in al zijn voegen bleek
te kraken.
Beperktheden
Dwongen de Ieren van Jacky
Charlton met hun beperkthe
den dan ten minste bewonde
ring af door hun tomeloze in
zet bij het uitvoeren van het
pressie-voetbal, zelfs dat van
oorsprong Britse spel-onder-
deel kon of liever mocht de
ploeg van Robson niet etale
ren. Hetgeen een gevolg is van
de angsthazen-aanpak van
Bobby Robson, die aan zijn
laatste FA-werk bezig is alvo
rens naar PSV te vertrekken
en juist van die afscheidstoer-
nee een waardige en respect
afdwingende toernee had kun
nen maken.
Het mocht niet zo zijn en in
Eindhoven zal men zich zo
langzamerhand ook wel achter
de oren krabben over de vraag
of men met Robson wel de
iuiste man heeft binnenge
haald om het kwakkelende
PSV weer in het rechte spoor
te kriigen. Aan de hand van
de opdrachten en de formaties,
waarmee Robson Engeland tij
dens het WK het veld in
stuurt, is gerede twijfel op zijn
plaats.
Late herhaling
Voorlopig telt voor Bobby
Robson nog slechts één ding:
het duel met de Westduitsers
van vanavond. Een beladen
duel gezien de achtergrond
van de beide supportersgroe-
pen en een (late) herhaling
van de finale van 1966. Daarin
greep Engeland als gastheer de
wereldbeker dank zij het fa
meuze van-onder-de-lat-doel-
punt van Geoff Hurst.
Sindsdien bereikte de toenma
lige wereldkampioen nimmer
meer de halve finales van een
mondiale titelstrijd. Hetgeen
als een teken aan de wand
mocht worden bezien voor de
teloorgang van het Engelse
voetbal, dat sinds een vijftal
jaren ook nog eens wordt ge-
hancicapt door het ontbreken
van de Engelse clubs in Euro
pese bekertoernooien. Hoe be
trekkelijk zo'n manco is, be
wijst Engeland evenwel in Ita
lië. „Om een wereldbeker te
winnen, heb je meer aan geluk
dan aan talent", zegt Gary Li-
neker, de man die zondaga
vond tegen Cameroun de ban
brak met het afdwingen en be
nutten van twee strafschop
pen. En hij heeft gelijk. „Maar
we moeten tegen Duitsland
wel aanzienlijk beter spelen
dan tegen Cameroun". En ook
dat is juist.
Het is de vraag of de Engelse
ploeg daar nu eindelijk wel toe
in staat is. Het lijkt twijfelach
tig als coach Robson een aantal
monumenten in zijn formatie,
Butcher en Barnes, laat staan.
Zeker als Engeland weer een
„sweeper" inzet tegen de for
matie van Beckenbauer is het
opstellen van de stijve, te zwa
re en te trage Butcher vragen
om problemen. In de dekking
staat de voor Glasgow Rangers
spelende routinier zijn manne
tje nog wel, maar zonespel is
hem niet (meer) op het lange
lijf geschreven.
Barnes is ook zo'n verhaal. De
donkere aanvaller/middenvel
der van Liverpool heeft te
lang geteerd op eén of twee fa
meuze wedstrijden een jaar of
vijf geleden en bleef de voor
keur van Robson genieten. Nu
Barnes ook nog eens licht ge
blesseerd is, lijkt zijn afmars
nabij. De bijna voortdurend la
chende en grappen makende
Bobby Robson, die gevraagd
naar antecedenten van Came-
rounees Milla evenwel het
antwoord schuldig moest blij
ven, kan die kwetsuur van
Barnes dan ten minste nog als
excuus gebruiken om deze on
rendabel geworden speler te
vervangen.
Voor het overige zal Robson
de antwoorden zelf moeten be
denken. En daarin lijkt de
Brit, die traditie nog wel eens
met onwetendheid lijkt te ver
warren, niet al te sterk. Wat
dat betreft is hii tot dusver ge
red door enige karakterspelers
in zijn ploeg. Lineker, Wright
en Cascoigne met name. Als
die het (moeten) laten afwe
ten, lijkt Engeland vanavond
helemaal volstrekt kansloos.
ial
Op de Italiaanse televisie, die
doorgaans bol staat van de
barokke lolbroekerij met
onder meer grootse
muziekspektakels temidden
van historische decors, is elke
avond - het zal niemand
verbazen - een vast WK-
programma. Het duurt een uur
of zoiets en wordt
gepresenteerd door de een of
andere begin-zestiger, die niet
zijn streken maar wel zijn
haren is kwijtgeraakt.
Om dat laatste te verbergen
draagt hij kunstmatige
hoofdbedekking. Niet zo'n
eenvoudig haarstukje om een
wijkende of geweken
haargrens te camoufleren.
Nee, onze vriend heeft een
heuse pruik op. Ook dat zou
nog tot daar aan toe zijn, ware
het niet dat hij de kunstmatige
haarpartij heeft laten verven
in een uiterst onnatuurlijk
soort blond, die het midden
houdt tussen geel en oranje.
Kennelijk is onze vriend niet
zo 'n modebewust type dat hij
zijn pruik wisselt zoals
tegenwoordig anderen doen
met hun bril. Al naar gelang
de outfit die men draagt wordt
de kleur van het montuur
aangepast. Deze presentator
draagt al avond aan avond
dezelfde kleur pruik. Waarvan
hij misschien denkt dat die de
Italiaanse goegemeente nog
niet zo is opgevallen.
De brave borst, die overigens
al zijn teksten door iemand
anders laat opschrijven, want
hij doet bijna niet anders dan
voorlezen, heeft de regisseur
namelijk een strikte opdracht
verstrekt: hij mag niet „close"
in beeld komen, zoals de
andere deelnemers aan het
panel dat elke avond in het
programma wordt
georganiseerd. Op die manier
blijven kritische blikken ver
verwijderd en kan hij de
schone schijn ophouden nog
eigen haar op zijn schedeldak
te hebben groeien.
Eén dezer dagen had onze
kleurige presentator een item,
dat was gebaseerd op een
uiterst smal themaatje.
Medewerkers hadden in het
hele land een enquete
gehouden en gevraagd wie
men een betere bondscoach
vond: de huidige, Azeglio
Vicini of zijn voorganger Enzo
Bearzot. Je moet wat om je
programma vol te krijgen.
In grote meerderheid had het
„volk" gekozen voor Vicini,
die intelligenter,
coöperatiever, opener en
succesvoller werd bevonden
dan Bearzot, die Italië acht
jaar geleden nog naar de
wereldtitel had geleid. Hoe de
verhouding na gisteravond
ligt, zal een nieuwe enquete
moeten aantonen. Onze
presentator zal er weer met
verve kond van doen. Van
onder die prachtige pruik. Ik
ben benieuwd of hij een
zwarte opzet nu Italië zijn
Waterloo heeft gevonden.
FRANK WERKMAN
Visvergunning
Lezers van een Ierse krant
hebben massaal gereageerd op
de vraag welk cadeau aan
Jack Charlton moet worden
gegeven als dank voor de be
wezen diensten in Italië. Het
merendeel van de inzenders
bleek voorstander van de
bouw van een nationaal voet
balstadion, met de naam
Charlton Park. De tweede op
tie was de populairste Engels
man in Ierland voor de rest
van zijn leven een visvergun
ning te geven voor elke Ierse
rivier.
Pavarotti
Luciano Pavarotti, de Italiaan
se meestertenor, houdt van
alle volksliederen, maar vindt
die van Engeland en de
Bondsrepubliek het mooist.
„Die twee liederen hebben iets
speciaals", zei Pavarotti in Mi
laan. Het Italiaanse volkslied
beschouwt de maestro als „niet
slecht". Hij hoort echter liever
het gevang
bucco van
