u
Ome Willem gaat een tijdje naar Vuurland
T
Onze ideeën
krijgen vorm
in de keuken"
K
'CeidócSou/uwit1
PIÊ1 )p16
Hangt Ome Willem zijn
drumstokken definitiefin
de wilgen? Een alarmerend
ANP-bericht deed zulks
vermoeden. „Ome Willem,
ofwel Edwin Rutten stopt
met zijn theateractiviteiten
voor de jeugd. Op zondag
10 juni geeft hij in
Amstelveen z'n laatste
voorstelling", zo lazen we
onlangs. Ome Willem
snapt zelf ook niet hoe dit
bericht de wereld in is
gekomen. „Ome Willem
stopt niet, hij gaat een tijdje
in de luwte opereren".
Hiermee schept hij de
gewenste duidelijkheid.
Veel kinderen zullen een
zucht van verlichting
slaken: Ome Willem
verdwijnt niet van het
toneel. Anders gezegd: het
'broodje poep' gaat even de
ijskast in en komt straks
weer gewoon als lekkernij
te voorschijn.
Edwin Rutten:
Kinderen zijn
eerlijkonderkennen
leugens, volwassenen
zijn vaak zo
hypocriet".
FOTO: CORNÈ
SPARID.4ENS
VINKEVEEN - Edwin Rutten
over Ome Willem: „Hij is een bar
se, eigenzinnige man. Een inconse
quente vader. Een bluffer, opschep
per, die bovendien onberekenbaar
is: je weet niet welke pet hij op
heeft. Maar hij is wel recht door
zee. En hij mag dan soms een rot
zak zijn, als een kind een splinter
in z'n vinger heeft, dan zal hij er
alles aan doen om die te verwijde
ren".
„Weet je waar ome Willem naar toe
gaat? Naar Vuurland, om daar broodjes
poep te bakken. Maar zonder gekheid, ik
heb momenteel zoveel hooi op m'n vork
genomen dat ik een tijdje kap met Ome
Willem. Honderddertig voorstellingen
per jaar is niet niks".
Jeugdtheatermaker, zanger, cabaretier en
psycholoog Edwin Rutten heeft in de af
gelopen zestien jaar ontelbaar veel kin
deren verblijd met produkties als 'De
film van ome Willem', 'Ome Willem
heeft een hond' en 'Ome Willem vangt
boeven'. Getooid met blauwe pet, geze
ten achter het drumstel en bijgestaan
door een stel muzikanten en acteurs,
zorgde Ome Willem voor verrassend
ontwapenende, geestige programma's,
die mede door het onverbloemde taalge
bruik moeiteloos hun weg wisten te vin
den naar menig kinderhart.
Bedenker van de creatie is Aart Staar
tjes, de geestelijk vader van uitstekende
kinderprodukties als J.J. de Bom, de
Stratemaker op Zee-show en Het Klok
huis. Nu is de combinatie Rutten/Ome
Willem zo logisch als één en één twee is;
toentertijd lag die helemaal niet voor de
hand. Edwin Rutten, dat was toch die
studentikoze, wat arrogant overkomende
jazz-zanger, die nummers van Gershwin
en Porter zong en bepaald niet iemand
was in wie je nu meteen een grote kin
dervriend zou herkennen?
„Daar word ik nou niet goed van. Kin
dervriend is een vreselijk woord. Ik hou
niet meer, maar ook niet minder van
kinderen dan anderen. Ik heb affiniteit
met kinderen - ik heb er zelf twee -
maar ik ben zeker niet die lieve oom
Jan, die ze snoepjes voorhoudt".
„Ome Willem leeft in een soort haat
liefdeverhouding met ze. Dat is ook z'n
kracht. Als je iemand alleen maar spek
kies voorzet smaken die op den duur
niet meer. Datzelfde geldt als je alleen
maar zure bommen opdient. Maar de
combinatie, die maakt het eten lekker en
datzelfde geldt voor de programma's".
^,Toen Aart Staartjes me voor die rol
vroeg heb ik onmiddellijk 'ja' gezegd.
Gewoon gedaan. Een sprong in het die
pe? Misschien wel, maar ik pak van alles
aan en hou van beweging. Je denk niet,
je doet. Stilstaand water trekt namelijk
vliegen aan".
Kritiek
„In het begin was er best kritiek, maar
die is later verstomd. Neem dat broodje
poep bijvoorbeeld. Dat kon volgens
sommige figuren natuurlijk helemaal
niet. Dezelfde mensen kijken wel naar
het Journaal, dat vrijwel helemaal be
staat uit oorlog, milieuvervuiling, ont
bladering en andere ellende. Dat laten ze
gelaten over zich heen gaan, maar wel
zich opwinden over zo'n woordje
„Kinderen zijn gelukkig anders. Ze zijn
eerlijk. Je krijgt meteen respons. Volwas
senen klappen beleefd na afloop van een
voorstelling, zijn opgelucht dat het voor
bij is en zeggen even later tegen elkaar:
'wat een slecht stuk, hè'. Zo hypocriet.
Ome Willem is met al z'n gebreken eer
lijk en dat onderkennen kinderen. Die
hebben een neus voor leugens".
Ome Willem is natuurlijk niet alleen
vanwege dat broodje poep onsterfelijk
geworden. De makers (Willem Wilmink,
Jan Riem, Karei Eykman, Tine War-
naar, Pieke Dassen, Aart Staartjes en
Harry Bannink) hebben het kinderjarjon
met talrijke vondsten verrijkt en ook
zijn er prachtige liedjes uit de produkties
voortgekomen. Wat te denken van 'Joe
pie de poepie' ('Dat moet eigenlijk in de
dikke Van Daele'), 'Rapapa', 'Hoofdgei-
tebreier' (Harry Bannink) en 'Grote grij
ze geitebreier (Harry Mooten) of het
liedje 'Deze vuist op deze vuist', dat vol
gens Rutten momenteel nog altijd een
heel veel gespeelde melodie is.
„Er was laatst een special rond Harry
Bannink op tv. Nu heeft ie heel wat be
roemde nummers geschreven, zoals
'Vluchten kan niet meer' en 'Op een
mooie Pinksterdag' maar weet je je wat
hij uitgerekend als uitsmijter door het
Metropole Orkest laat spelen? Juist, ja".
Vijftien jaar is Ome Willem op tv ge
weest. Vorig jaar vond de VARA het
welletjes. Het einde kwam onverwacht,
zowel voor de makers als de jeugdige
fans. „We doen het al vijftien jaar, dat is
lang genoeg geweest", werd als verkla
ring gegeven.
„Dat is natuurlijk geen reden", zegt Rut
ten nu. „Met evenveel recht kun je stel
len; we doen het al tien jaar, zeven en
een half of drie jaar, maar dat slaat na
tuurlijk nergens op. Een plausibele ver
klaring hebben we nooit gekregen. Gek
eigenlijk, de kinderen vinden het pro
gramma leuk - ook bij een nieuwe gene
ratie is het aangeslagen - en bij de ma
kers is de accu nog lang niet leeg. Ban-
ninks muzikale bron bijvoorbeeld is
schier onuitputtelijk. We hebben het ge
voel dat we qua levensduur van het pro
gramma net over de helft zitten".
„Of ik hierdoor verbitterd ben? Nee, be
slist niet, hooguit verbaasd. Nog steeds
vragen kinderen wanneer we weer op tv
komen. Ik weet het niet. Vraag het maar
aan de VARA, vraag het maar aan An
ton Smit. Gelukkig is niemand afhanke-
lister
zijn k<
Verhalen
Als je zo Ruttens curriculum vitae e l^jsche
z'n huidige activiteiten bekijkt, begrijp j en 0L
waarom hij Ome Willem op reis stuur
Hij is docent zang aan het conservator!
"i in Utrecht en Hilversum. Daarnaas' ^1' -i'
1 ft hu aan nnara.nlnt vrt/tr flnpn Pr'
en nieu
;reatiep
op zij
PRE
heeft hij een opera-plot voor Opera Fo
rum geschreven en ook uitgevoerd, sa
men met Louis van Dijk en klassiek ge
schoolde zangeressen. Voor diverse Ne
derlandse symfonieorkesten schreef ei
schrijft hij verhalen bij bestaande klas
sieke muziek. Z'n jazzverleden is im|
sant. Rutten speelde slagwerk in
combo met Rogier van Otterlo, zong 0|
diverse concoursen, produceerde pro
gram ma's met grootheden als Chet
ker, Stan Getz en Madeline Bell en w
vorig jaar nog twee concerten op het be
roemde North Sea Jazzfestival. Als pop
zanger had hij een paar hitjes en oo
dook hij regelmatig op als presentato
van diverse radio- en televisieprogram
ma's. De duizendpoot gunt zich geei
rust. „Ik ben ijverig en heb een ijzerei
energie", stelt hij met gepaste beschei
denheid. „Ik zeg het wel eens zo: ik hel
anderhalve liter tot m'n beschikking ei
die moet in een literfles. Een tijd Tan
weigerde ik te geloven dat dit niet kon
maar nu heb ik me neergelegd bij di
onmogelijkheid".
„Al die activiteiten hebben op een bf
paalde manier een relatie met elkaar'
vervolgt hij z'n verhaal. „Ik ben begon
nen als slagwerker. Nou die handigheil EIND
kon ik mooi bij Ome Willem gebruiken jogD
In die rol leer ik wat performance is ei
dat kan ik dan weer gebruiken als ik b eina®
klassieke concerten tekst en uitleg get presid
bij bepaalde composities. Maar er word
zo gauw in hokjes gedacht, die streng ge
scheiden zijn en blijven".
„Op het conservatorium probeer ik dii
kunstmatig in leven gehouden muren ti
slechten, zoals de scheidslijn tussen klas
sieke en lichte muziek. Je kunt toch vai
elkaar leren? Leonard Bernstein heel
dat begrepen. Met zo iemand, die n
breed van gedachten is, zou ik graag eei
avond willen praten. Hij heeft klassieki
en lichte muziek in elkaar laten ovei
vloeien in de West Side Story. Klasse'
Ome Willem lijkt z'n koffers gepakt
hebben en al op weg naar Vuurland
zijn, maar Edwin tovert hem onvi
wacht weer te voorschijn. „Weet je hi
mijn ideale dag er uit ziet? 's Ochtenj
schrijven, 's middags een voorstellii
als Ome Willem doen en 's avonds ei
jazzconcert geven".
„Met Ome Willem kunnen we tot it
lengten van dagen vooruit. Ik kan z( beurs
weer de kriebels krijgen en wie weet
misschien maak ik aan weer planner
voor een nieuwe show. Want of hij nu ii
Vuurland of als oncle Guillaume ii
Frankrijk belandt, hij komt terug".
HENK WANINGI
het E
dan
zichte
AMSTERDAM - „Zes jaar gele
den had ik nooit zo'n plaat kunnen
maken als 'Young Souls'. Zelfs drie
jaar geleden niet. Toen was ik met
heel andere dingen bezig. Kijk, we
zijn met de Dolly Dots gestopt op
het moment dat we ons volwassen
voelden. Voor de wet ben je dat
misschien met je eenentwintigste,
maar zo werkt dat natuurlijk niet.
Ik heb de tijd met de Dots nodig
gehad om er achter te komen wie
ik ben. Daarom heb ik het nu ook
niet meer druk met wat zich in
mijn hoofd afspeelt en kan ik ge
woon aan het werk", zegt Angela
Groothuizen.
Met de ex-Spargo gitarist Ruud Mulder
vormt de ex-Dolly Dot het popduo An
gela The Rude. Angela: „We hebben
inmiddels muzikanten om ons heen ver
zameld, maar democratie duurt lang in
een groep, daarom zijn wij gewoon de
baas".
Ruud: „De rest heeft daar geen proble
men mee. Ze hebben een professionele
houd&g, bovendien zijn het heel goede
musici en aardige jongens met wie we
graag willen blijven spelen. Maar ze
brengen onze liedjes zoals wij dat willen
en daar hebben zij geen' probleem mee".
De eerste plannen om als populair duo
door het leven te gaan, werden geboren
toen het einde van de Dolly Dots in
zicht kwam. Het tweetal kende elkaar
echter al veel langer onder meer als pro
ducers van Roberto Jacketti The
Scooters. Angela: „Ten tijde van het af
scheidsconcert waren we al met de eerste
demo-bandjes bezig".
Keuken
Ruud: „Voor de buitenwereld heeft het
een tijd geduurd, maar we zijn, alweer
zo'n twee jaar geleden, in Angela's keu
ken gaan repeteren. Behalve dat haar
keuken een heel goede akoestiek heeft,
bezit Angela een computer en een vier-
sporen-bandrecorder. Zo kregen onze
ideeën hun eerste vorm. Meestal werk
ten we ze grof uit. 'Young souls' begon
met een string-geluidje op de computer,
'Heartbeat City' was niet meer dan een
kreet. Ik bégin altijd met een refrein. Als
ik dat eenmaal heb, komt de rest van
zelf'.
Angela: „Ik begin gewoon bij het intro,
zing dan een couplet, wat mij automa
tisch naar een refrein leidt. Maar maat
staf voor een goed nummer is dat het
moet klinken als je het neuriet of zonder
instrumentale begeleiding zingt. Klinkt
het dan niet, dan wordt het niks".
Ruud: „Bij 'Young Souls' kon ik gelijk
horen dat het goed zat en dat was eigen-
Angela Groothuizen
en Ruud Mulder:
eensgezinde
tegenpolen.
FOTO:
PATRICIA STEUR
ANGELA GROOTHUIZEN
EN THE RUDE
lijk alleen maar een drumpatroontje".
Angela: „Ritmes inspireren mij mate
loos. Het titelnummer hebben we overi
gens al in oktober 1988 opgenomen,
maar pas in december 1989 definitief af
gemaakt. Mijn zang van een jaar geleden
staat gemengd met mijn zang van een
jaar later en je hoort het niet. Ik hoor
het zelf niet eens meer".
Ruud: „Soms is het goed bepaalde opna
men even te laten bezinken. Als je ze
iets later terughoort, kun je er vaak beter
over oordelen. Daarom vond ik het ook
niet erg dat de opname-periode over een
lange tijd was uitgesmeerd. Het geeft
nieuwe ideeën nog een kans te worden
uitgewerkt. Dat is ook gebeurd. Die pe
riode was noodgedwongen lang omdat
Angela met Purper op tournee was".
Angela: „En jij had ook het een en ander
te doen. Ruud heeft in sneltreinvaart de
produktie gedaan van de musical 'Gebo
ren vrienden' en is daarnaast nog ver
antwoordelijk voor de muziekprodukties
in programma's als 'Doet ie 't of doet ie
't niet', 'Dierenbingo' en 'De Kaktus-
show'. Het is aardig om te zien hoe wij
ooit samen met dat gejodel in de studio
zijn begonnen en hoe ambachtelijk
Ruud is geworden, hoe gemakkelijk het
Aanspreken
Ruud: „In de studio was het uitgangs
punt; een stevige Europese rockplaat
maken, die toegankelijk zou zijn voor
een grote groep mensen. Toch doen we
het niet voor het geld of omdat we zo
nodig ons ei kwijt moeten. We willen ge
woon zo veel mogelijk mensen aanspre
ken. Dat betekent per definitie dat je po
pulaire muziek moet maken".
Angela: „Een van mijn grootste wensen
is dat een van onze nummers nog eens
een wereldhit wordt. Dat als ik op straat
loop, ik mensen die compositie hoor
fluiten. En ik hoop nog steeds op succes
in Amerika. Ik wil zo graag dat we daar
op de radio worden gedraaid. Van alle
landen van de wereld is het de enige
plek waar ze een te gekke radiocultuur
hebben. Wat ik zou willen meemaken is
dat ik in de auto zit en dat ik, op welke
station ik ook afstem, een nummer van
ons voorbij hoor komen. Dat lijkt mij
heerlijk. En met deze plaat moet het
kunnen. Ik heb er een sterker gevoel
over dan welke plaat van de Dolly Dots
ook, en we hebben samen een hoop te
gekke elpees gemaakt".
De groep waarmee Angela en Ruud bin
nenkort het clubcircuit induiken, bestaat
volledig uit Rotterdamse musici. Ruud:
„Ze hebben daar, ook dank zij het con
servatorium, een boeiend muzikanten
circuit. Misschien heeft het ook met het
nijverheidskarakter van de stad te ma
ken, noeste arbeiders. In Amsterdam ligt
dat anders, daar zijn mensen snel blasé".
Staatsexamen
Angela: „Ik ben anderhalf jaar geleden
naar een open dag van het Rotterdams
conservatorium geweest en had mij bij
na laten inschrijven, maar de man die ik
sprak zei heel eerlijk: 'Ik denk niet dat
we je wat zang betreft nog veel kunnen
bijbrengen'. Maar ik heb de afgelopen
tijd wel muziekgeschiedenis gestudeerd.
Ik ga dit jaar ook proberen staatsexamen
te doen. Eigenlijk zou ik twee maanden
even keihard moeten studeren, dan heb
ik het pakketje rond. Nu zweeft het los
in mijn hoofd rond, maar ik heb het ook
zo druk gehad de laatste tijd. Aan huis
werk kom ik gewoon niet toe. Mijn juf
heeft mij het eerste jaar keihard zien
werken, maar ook meegemaakt hoe ik
langzaam weer werd opgeslokt door
mijn werk. Toch ben ik best een beetje
trots op mijzelf, want ik kan nu muziek
lezen. Ik had het een weekje minder
druk en dacht: laat ik weer pianoles ne
men. Ik ben één keer geweestMaar
die jongen gaf mij een stuk muziek en
plotseling realiseerde ik mij dat ik het
echt aan het lezen was, terwijl ik het nog
nooit had gehoord. Dat was een heilig
moment voor mij. Ik ga nu ook hele
maal voor modern klassiek. Dat had ik
twee jaar geleden nooit mooi gevonden.
Toch vind ik de muzikanten die nog
nooit gestudeerd hebben de meest be
gaafden. Ze hebben hun gehoor op een
speciale manier ontwikkeld".
Herrie
Angela Groothuizen en Ruud Mulder
zijn twee eensgezinde tegenpolen. Ange
la: „Ruud houdt niet van klassieke mu
ziek".
Ruud: „Nou ik ben er niet mee bezig. Ik
ben wat funkier georiënteerd. Angela
houdt van iets meer herrie".
ei Vai
Angela: „En weet je wat nou het gekki
is, dat de meeste harde nummers doo
Ruud zijn geschreven. Ik denk ook da
het voor een buitenstaander ingewikkeli
is om ons te begrijpen. De technicus be
greep er in elk geval niets van. Ik wee
precies wat ik ga doen als ik de studi
inga. terwijl je dat juist van Ruud
wacht. Toch is hij wat dat betreft de los
bol van ons tweeën. Hij verzint rust',
ter plaatse een solo. Dat zou ik nooi
kunnen. Dat is helemaal mijn stijl ni<
Ik werk het liever eerst thuis uit".
Ruud: „Door al die radio-, televisie-
platenprodukties speelt mijn werk zid
voornamelijk in de studio af. Het is
soort thuis voor mij geworden. Zenuwei
ken ik niet als ik in de étudio ben. Ei
een solo moet je niet instuderen,
moet fris van de lever. Bovendien hoi
ik van improviseren, dat had ik o
school al, en dat is niet Angela's sterksl
punt".
Angela: „Het tegenstrijdige aan mij ir
dat ik impulsief ben, vrij sterk afga o
mijn intuïtie, maar er vreselijk lang ovi
doe voor ik iets naar buiten breng. Daai
bij vind ik het heerlijk om de nummer
van Ruud thuis nog een tijdje te bestu
deren. Ze net zo lang te zingen en teruj
te luisteren tot ik alle addertjes ondei
het gras ken. Iets dat op het eerste ge
hoor leuk lijkt, kan na drie keer
vervelen".
Raad
dat V
juli zé
G. Loi
van T
ui ciedei
Serika:
Di k!
in on:
Marc
iHING
Ajax
week
alcoho
redstrij
iingtoi
j is !ee[s
Uitdaging
van
stad i
Dthekei
Vashinj
ere ste<
mens<
alleen
hun oi
of an
alcol
..De n
f 20 jac
Behalve dat haar muzikale carrière weeil
in een stroomversnelling is geraakt, za d
Angela vanaf november ook op televisi o;
zijn te bewonderen. Angela: „Ik word d<
hoofdpersoon in het Avro-programm
'De Uitdaging'. Het is een amusements
programma waarin ik een opdrach
moet zien te vervullen binnen een gf
stelde tijdslimiet. Het worden in totaa
zeven programma's, waar ik drie dagei
per maand aan kwijt ben. Ik kan di
rustig blijven musiceren. Want dat
nog even een strijdpunt geweest. Ik was
gelijk helemaal weg van het concept
maar Ruud, de platenmaatschappij e
ook bij mij thuis vonden ze het niet zo'
goed idee. Ik heb dus in eerste instantie
nee gezegd, maar de Avro bleef aandrin
gen. Ik dacht: als je naast hetgeen je a
doet, iets heel anders onderneemt, houd
je dat fris. Op een gegeven moment wa
ik helemaal in de war, aan alle kantel
werd aan me getrokken. Uiteindelijk hel
ik nog een keer een show bekeken ei
toen gezegd: kunnen we geen proefpro
gramma maken. Dat hebben we gedaan
naderhand ook teruggekeken en daa
heb ik vreselijk om moeten lachen
Daarna heb ik de knoop definitief door
gehakt. Ik vind het reuze eng, vergis ji
niet, maar tegelijkertijd ook heel span
nend en leuk".
HANS
een n
•y (wè
van zi
ia
2
17
