„Eng om zoveel macht te hebben"
rb
Proef met snelle aanpak
verkeersovertredingen
Volk verdient
niet voorgelogert
te worden door
zijn regeerders
Politiek
Partij
Parlement
MR. M.R. WIJNHOLT NAAR ANTILLEN:
BINNENLAND
CeidoaQowuvnt
DONDERDAG 4 JANUARI 1990 PAGINflT]
(giscl
jt or
e int
DEN HAAG „Ik veron
derstel dat u mij niet tot
president heeft gekozen
om u voor te liegen". Dit
zei Vaclav Havel deze
week in zijn nieuwjaars
boodschap tot het Tsjecho-
slowaakse volk. Hij ver
klaarde dat zijn voorgan
gers jarenlang wèl stelsel
matig hadden gelogen,
met name over de toe
stand van de economie.
Havel is niet van plan die
traditie voort te zetten.
„De waarheid is dat het
slecht gaat met ons land".
Het is te hopen dat de Neder
landse minister Hans van den
Broek deze uitspraken van
Havel ook gehoord heeft. Mis
schien dat ook hij dan einde
lijk inziet dat een volk het niet
verdient voorgelogen te wor
den door zijn regeerders. Ook
niet als het zogeheten leugen-
tjes-om-bestwil betreft. Want
wie is een minister dat hij mag
uitmaken wat een volk wel of
niet mag weten? Oud-minister
en vice-premier Gijs van Aar-
denne kan daarvan mee pra
ten; zijn „leugens-om-bestwil"
in de RSV-affaire kostten hem
de politieke kop.
Vooralsnog lijkt Van den
Broek echter niets geleerd te
hebben. Vorige week vrijdag,
in het tv-programma NOS-
laat, herhaalde hij glashard
zijn bewering dat hij Vaclav
Havel, toen deze in 1986 de
Erasmusprijs had gekregen,
niet de mond had willen snoe
ren. Nee, hij had het alleen
maar „staatsrechtelijk oniuist"
geacht dat er een „politiek ge
tinte" dankrede van Havel zou
worden uitgesproken op een
bijeenkomst met koningin
Beatrix.
Een uiterst merkwaardige be
wering. Immers, eveneens in
het najaar van 1986 werd de
Zuidafrikaanse predikant dr.
Allan Boesak officiëel ontvan
gen op Huis ten Bosch. Boesak,
één van de leiders van het
UDF (Verenigd Democratisch
Front), was van plan, zo had
hij tevoren aangekondigd, met
koningin Beatrix te praten
over de politieke situatie in
Zuid-Afrika. Waarom mocht
de vorstin wel weten wat Al
lan Boesak dacht van Zuid-
Afrika en niet wat Vaclav Ha
vel vond van Tsjechoslowa-
Erasmus
De Erasmusprijs wordt jaar
lijks toegekend aan personen
of instellingen die een voor
Europa belangrijke prestatie
hebben geleverd op cultureel,
sociaal of sociaal-wetenschap
pelijk terrein. In 1986 wilde
het bestuur van de Stichting
Praemium Erasmianum de
Tsjechoslowaakse oppositiebe
weging Charta '77 met de prijs
begiftigen, als een eerbetoon
aan de strijd voor de mensen
rechten in Oost-Europa.
Omdat prins Bernhard regent
is van de Stichting en in die
functie de Erasmusprijs uit
reikt en omdat de koningin
daar altijd bij aanwezig is,
werd contact opgenomen met
het kabinet. Zo kreeg minister
Van den Broek de gelegenheid
binnenskamers bezwaar te
maken tegen de uitverkiezing
van Charta '77. Daardoor zou
de Erasmusprijs een te politiek
karakter krijgen, vond de be
windsman. Men kon de priis
beter geven aan een woord
voerder van de beweging, bij
voorkeur de schrijver Vaclav
Havel. Dat paste toch ook veel
beter in de traditie van de
Erasmusprijs...
De stichting ging akkoord.
Maar daarmee waren de moei
lijkheden voor de minister
niet voorbij. Integendeel. Ha
vel, die Tsjechoslowakije niet
wilde verlaten, stuurde de
dankrede op die hij na de
prijsuitreiking wilde laten uit
spreken door een in Zweden
wonende landgenoot en geest
verwant. Al lezende schrok
Hans van den Broek zich een
hoedje. Want wat had die dek
selse Havel neergeschreven?
Dat de Erasmusprijs niet aan
hemzelf toekwam maar aan
Charta '77! En ook maakte hij
een paar minder vleiende op
merkingen aan het adres van
de communistische machtheb
bers in zijn land.
„Oeioei!" dacht Van den
Broek. Dat zou ongetwijfeld
gedonder geven met Praag.
Opnieuw trok de minister erop
uit. De gewraakte passages
moesten uit de dankrede van
I de
Havel geschrapt worden ofp stl
ders zouden prins en konirr^rv
niet van de partij kunnen f J
Havel weigerde echter pdP 0,1
nent. Toen bedacht het kj
net (premier Lubbers?) dat
prijsuitreiking maar in twe^
moest geschieden. Op het tW
ste deel zou Havels verteg^"
woordiger een a-politiek dB
kwoordje kunnen spreken.^
het vertrek van prins Be
hard en koningin Beatrix i
dan een toneelstuk van Ha
worden opgevoerd en zou
gehele dankrede van de sch
ver uitgesproken kunnen
Loer
Wederom ging Praemi
Erasmianum overstag. Mn oi
helaas voor de minister hao
pers lucht van de zaak get
gen. En vervolgens zag f-B
VVD, die in die tijd loerde v
elke gelegenheid om 'gLt>.
broer' CDA in de problen
te brengen, haar kans schf"
om de christen-democratisKïn
minister Van den Broek j va
de schandpaal te nagelen. (SCh
liberaal Bolkestein riep de j
windsman ter verantwoorq--
in de Tweede Kamer.
Omdat Hans van den BriS
buitenslands vertoefde, \tar(
scheen Ruud Lubbers, als i
nister van buitenlandse zajedr
ad interim. Het werd niet een
paald een glanzend optreiling
van de premier. Bestookt dvar
een meerderheid van Pvi Tc
PSP en VVD moest hij toèrar
ven dat de door het depap n
ment van buitenlandse zawoc
opgestelde en door hem vmres
gelezen antwoorden op de ticisl
gen van Bolkestein niet gehen
in overeenstemming waalee
met de werkelijkheid. !rus
Er bleek wel degelijk een \lere
over Charta '77 te zijn uitur
sproken en er was ook ind b<
daad een poging ondernon IJ:
verandering te brengen in' D!
tekst van Havel. Uiteindest e
erkende Lubbers ruiterlijk ree:
er „iets scheef" zat in de wrom
waarop de regering de zoko:
van de Erasmusprijs had ae ei,
gepakt.
Lubbers beloofde nogmiOoj
met de Stichting Praemheb
Erasmianum te gaan pralizei
Mocht het bestuur dan met reei
dere suggesties komen, t ai
zou het kabinet zich daar zitei
welwillend tegenover ops vo
len. Kennelijk is dat niet i vj
beurd. De prijsuitreiking tpre
liep precies zo als de regecn
met de stichting was overeSys:
gekomen. Van den Broek lèn
dus alsnog te triomferen. £rk
vrees voor een vertroebekht:
van de relaties met Tsjechos dr
wakije zegevierde over in
grondrecht op vrije meninWi,
uiting. igin
Koot Bie Hit
Maar wie het laatst lacht, la
het best. Vaclav Havel eo"'
nota bene zeven maanden reP
leden nog in de gevangenis ee
vanwege zijn dissidente h®
ding, werd de belangriilr
kandidaat voor het presid^rSl
schap van zijn land. Het
duo Koot Bie, dat wel va|
fungeert als het geweten ie
de natie, eiste publiekelijk nog
aftreden van Van den Brona
De minister zou - ook volgspr
zijn eigen maatstaven - elle
meer te handhaven zijn. ]wc
mers, door zijn toedoen zijncij:
betrekkingen met de niei£
regering in Praag bij voorlyer
getroubleerd! tef
Maar gelukkig voor Van «hte
Broek had het CDA inmidd
van coalitiepartner gewisse
De PvdA, die bijna twaalf j
aan de kant had gestaan, vc
de er niets voor haar herwi
nen regeringsverantwoor
lijkheid weer op het spell
zetten door problemen te gr
maken met één van de belal
rijkste leden van het CDA.J
daarmee was kennelijk
voor alle andere fracties i
Tweede Kamer de
eraf. EAT]
Het tv-optreden van Van <|NE
ijf
minister op gespannen
stonden met hetgeen prem
Lubbers namens hem had j.
zegd in 1986, herinnerde
niemand of wenste niem2
zich te herinneren. Of
schien speelde het een rol I
Bolkestein - en met hem i
andere parlementariërs
wintersport is.
Deze week werden de resul
ten bekend gemaakt van i
onderzoek naar de menl
van het volk over de Twej
Kamer. Dat viel niet mee.
gemiddelde Nederlander
schouwt de gemiddelde pal
mentariër vooral als 2
schijnheilig en alleen in dea
gen invloed geïnteresseerd!
mand. Nog even en de Netf
landse democratie kan
voorbeeld nemen aan de
nier waarop in Tsjechoslot
kije en Roemenië politg
wordt bedreven. nde
RIK IN T HO-iori
)OF
:L
AÜ
Geen krant ontvangen? Bel tussen 18.00 en 19.00 uur, zaterdags tussen 1^ ^l
en 15.00 uur. telefoon 071-12.22.48 en uw krant wordt nog dezelfde avtallc
nabezorgd. dit
Politiecursus tegen
computercriminaliteit
DEN HAAG De politiekorpsen van
Den Haag en Amsterdam en de rijkspo
litie district Nijmegen laten vanaf 1
april elk vier of vijf politiemensen een
speciale (proef)cursus voor de bestrij
ding van de zogenaamde computercri
minaliteit volgen. Het is de bedoeling
dat over twee jaar aan de recherche
school in Zutphen een speciale opleiding
op dit terrein wordt gestart.
Algemeen inspecteur van het Korps
Rijkspolitie, generaal W. Frackers,
vindt dat de „opleidingsinspanning" van
de Nederlandse politie de komende ja
ren moet worden verdubbeld. Hij noem
de dat vandaag in zijn nieuwjaarstoe
spraak geen luxe mahr een noodzaak in
een veranderende samenleving.
Politie - assistenten
treden in vaste dienst
HELMOND De Helmondse politie heeft
vandaag zeven 'politie-assistenten' aange
steld. Ze krijgen een vast dienstverband. De
politie-assistenten worden na een opleiding
van drie maanden ingezet bij de uitoefening
van alle politietaken, zij het dat ze zich al
leen bezig houden met eenvoudige zaken.
Omdat de politie-assistenten minder verdie
nen dan de gewone agenten beschikt het
Helmondse korps binnenkort over meer
mensen voor hetzelfde geld, aldus een zegs
man/Bovendien is het zo dat de reguliere
agenten, die over meer ervaring beschik
ken, zich voortaan bezig kunnen houden
met meer ingewikkelde zaken. De politie
bond ACP noemt de aanstelling in Helmond
een zorgelijke ontwikkeling.
Benelux denkt
aan invoering
visum-sticker
DEN HAAG De drie
Beneluxlanden overleg
gen over het invoeren
van een visum-sticker,
die in de plaats moet
komen van het gebrui
kelijke stempel. Een
sticker die in het pas
poort wordt geplakt is
moeilijker te vervalsen
dan een stempel. Ver
schillende Oosteuropese
landen, waaronder
Hongarije en Bulgarije,
gebruiken reeds derge
lijke stickers.
Bejaarde richt ravage
aan in winkelcentrum
CAPELLE A/D IJSSEL Een 80-
jarige inwoonster van Capelle aan
den IJssel heeft gisteren in haar
woonplaats een ware ravage aange
richt met haar auto. De vrouw wil
de voor een winkelcentrum parke
ren, maar gebruikte hierbij haar
gaspedaal in plaats van de rem. Na
een geparkeerde auto te hebben ge
ramd en vier fietsenrekken omver
te hebben gereden verbrijzelde de
auto de ruit van een kledingzaak
en kwam via een stenen pui mid
den in de winkel tot stilstand. De
vrouw kwam met de schrik vrij.
Hoewel haar rijbewijs tot 1991 gel
dig is, verklaarde zij niet meer ach
ter het stuur te zullen stappen.
CRI ontkent toename
drugssmokkel naar BRD
DEN HAAG De Centrale Recherche
Informatiedienst (CRI) in Den Haag ont
kent dat er sprake is van een forse toena
me van drugssmokkel vanuit Nederland
naar de Bondsrepubliek. De CRI-woord-
voerder noemde gisteren berichten van
die strekking „pure onzin". Cijfers van
het Bundeskriminalamt weerspreken dat
er sprake is van een toename, aldus de
CRI. In de BRD werden in de eerste elf
maanden van 1989 in totaal 79 kilo heroï
ne, 178 kilo cocaïne, 8600 kilo hasj, 78 kilo
marihuana en 20 kilo amfetaminen inbe-
slaggenomen. Het Nederlandse aandeel
bedroeg respectievelijk 10 procent, zes
procent, vijf procent, 12,5 procent en 72
procent. Die getallen houden volgens de
CRI in dat er geen sprake is van toename.
SUSKE EN WISKE DE BEZETEN BEZITTER
UTRECHT Een bekeu
ring wegens te snel rijden
of negeren van een rood
licht zal vanaf medio 1992
nergens in ons land meer
straffeloos in de prullen
mand kunnen worden ge
gooid. Dan treedt de door
Tweede en Eerste Kamer
aanvaarde 'wet-Mulder' in
werking voor een snellere
en efficiëntere afhande
ling van verkeersovertre
dingen. In Utrecht gaat
binnenkort een proef met
het nieuwe systeem van
start.
Automobilisten en andere
weggebruikers die op de bon
gaan, zullen straks de bekeu
ring hoe dan ook moeten beta
len. Justitie legt, uiteraard als
het overtuigend bewijs gele
verd is, desnoods beslag op
bank- en girorekening, loon of
uitkering als er na een aanma
ning niet betaald wordt. In het
laatste geval wordt het oor
spronkelijke bedrag nog eens
verhoogd met 50 procent met
een minimum van 25 gulden.
De automobilist moet altijd
eerst betalen. Later kan hij, als
hij meent vrijuit te gaan, een
procedure voor de kanton
rechter starten.
Om met die 'geautomatiseerde
afdoening' ervaring op te doen
heeft Justitie het arrondisse
ment Utrecht aangewezen als
proefgebied.
„We zullen", zegt een woord
voerder van de politie, „in
Utrecht voortaan alles uit de
kast halen om in twijfelgeval
len de werkelijke dader van
het verkeersdelict te achterha
len. Vroeger kregen we van
een kentekenhouder de ge
bruikelijk antwoordkaart wel
eens terug met de opmerking
dat iemand anders, zelfs een
'tante uit Amerika', de wagen
had bestuurd. We lieten het er
dan wel eens bij zitten. Nu
gaan we naar de kenteken
houder toe. Die zal dan glas
helder moeten aantonen dat
hij niet gereden heeft. Daarbij
moet dan wel de werkelijke
bestuurder boven water ko
men".
DEN HAAG Op de
achtste verdieping van het
paleis van justitie in Den
Haag hangen de portret
ten van zijn achttien voor
gangers. Achttien heren,
die hun uiterste best doen
er zo edelachtbaar moge
lijk uit te zien. Nog twee
weken, dan hangt het por
tret van mr.dr. Meindert
Rutgert Wijnholt erbij. De
president van de Haagse
rechtbank neemt afscheid.
Hij zet zijn loopbaan voort
op de Antillen en zal mi
nisters en staatssecretaris
sen niet langer lastig val
len als zij de rechtszeker
heid uit het oog verliezen.
Op 26 januari hemen mr.
Wijnholt en zijn vrouw de boot
naar Willemstad, Curagao. Hij
wordt daar president van het
gemeenschappelijke Hof van
Justitie van de Nederlandse
Antillen en Aruba. Een leuke
baan, daar niet van, eerbied
waardige functie ook, maar ju
ridisch gezien toch nét iets
minder eerbiedwaardig dan
zijn huidige functie. Het is dan
ook, zo bekent Wijnholt on
middellijk, vooral de locatie
die hem aanlokt. „Nou ja, de
zon, de temperatuur en niet te
vergeten het cosmopolitisch
karakter van de Antillen; er
zijn daar enorm veel interna
tionale contacten, vooral met
de Verenigde Staten en Vene-
Hit
Mr. Wijnholt (zestig jaar, aima
bel en bedachtzaam) is, of hij
het nu leuk vindt of niet, de
rechter van de harmonisatie
wet. Dat is zijn hit. In de eer
ste plaats omdat hij toen, au
gustus 1988, een wet van mi
nister Deetman buiten wer
king stelde waarvan eigenlijk
iedereen vond dat-ie ook wer
kelijk niet door de beugel kon.
En in de tweede plaats omdat
hij met een juridisch novum
op de proppen kwam door de
harmonisatiewet (die studen
ten trof die na hun hbo-oplei-
ding aan een universiteit wa
ren. gaan studeren) te toetsen
en wel aan het Statuut voor
het Koninkrijk der Nederlan
den. Wetten toetsen is hele
maal niet de bedoeling, zo
luidde de opvatting voordien,
en van het Statuut hadden ju
risten al jarenlang niet meer
gehoord. Maar Wijnholt brak
met het beginsel dat de wet
'onschendbaar' is.en de rechter
het toetsen ervan overlaat aan
het parlement (terug te voeren
tot 'de scheiding der machten'
van Montesquieu). Het Statuut,
dat de verhouding tussen de
Koninkrijksdelen regelt, ver
plicht de staat tot het waarbor
gen van de 'rechtszekerheid'
en dat, zo oordeelde Wijnholt,
had Deetman verzuimd.
Het vonnis van Wijnholt ver
oorzaakte enorme opschud
ding, in het bijzonder onder
juristen en politici. De leden
van de Eerste en Tweede Ka
mer voelden zich in hun hemd
gezet; zij moesten toegeven dat
ze een ondeugdelijke wet had
den laten passeren, louter en
alleen vanwege de politieke
druk die de minister had uit
geoefend. Schuldbewust riep
het CDA-kamerlid Lansink
dat de minister niet in beroep
moest gaan: de rechter had ge
lijk, die studenten mochten
niet opeens hun beurs verlie
zen. Maar zijn collega Van den
Burg, meer geïnteresseerd in
staatsrecht dan in studenten,
zag de bui al hangen; straks
zou de rechter alle wetten bui
ten werking kunnen stellen!
Dat kon toch niet de bedoeling
zijn in ons bestel. „Een zomer
zotheid van een prima donna",
zo noemde hij in onze krant de
uitspraak van Wijnholt en hij
kreeg zijn zin: de minister ging
in beroep en won. De Hoge
Raad bepaalde dat nationale
wetten niet aan het Statuut ge
toetst mogen worden.
„Ja, het was een aardige
zaak", zegt Wijnholt nu, „een
heel aardige zaak". Het boeide
hem altijd al, de relatie tussen
bestuur en rechterlijke macht,
en als president van de Haagse
rechtbank, waar alle kort ge
dingen tegen de staat dienen,
kon hij zijn hart ophalen. In
de negen jaar die hij in Den
Haag heeft gezeten, deed hij
uitspraken over de tarieven
van medisch specialisten, over
stakingen van ambtenaren,
over vangstbeperkingen voor
Katwijkse vissers, over de per
soneelssterkte in het speciaal
onderwijs, over kruisraketten
en over wat al niet. Altijd ging
het dan om de vraag of de
overheid onrechtmatig gehan
deld had en in het merendeel
van de gevallen vond Wijnholt
van niet. Dat betekende niet
dat hij het eens was met het
betreffende regeringsbeleid,
hij constateerde slechts, dat het
in juridische zin niet onrecht
matig was. Voor een jurist was
het het neusje van de zalm:
opereren onder tijdsdruk, op
het scherp van de snede. „Er
zijn mensen, uh... niet weinig
eigenlijk, die deze functie de
mooiste vinden die binnen de
rechterlijke macht te bereiken
is. Daar zit wat in", zegt hij.
Falen
Op het papier van Montes
quieu zag het er allemaal zo
mooi uit: de regering zou wet
ten uitvaardigen, het parle
ment zou ze toetsen en de
rechter zou toezien op de nale
ving ervan. En zo ging het ook
jarenlang in Nederland. Maar
nu? Ambtenaren maken wet
ten, ministers zetten hun
handtekening eronder en de
meerderheid van het parle
ment stemt er mee in, al dan
niet onder verwijzing naar een
regeerakkoord. Wijnholt is
niet de enige die dat signa
leert. Dr. F. Bruinsma deed
dat ook al, in zijn proefschrift
over de Hoge Raad - waarvan
Wijnholt lid is geweest -. En
de hoogleraar staatsrecht en
senator J. Vis zei over de har
monisatiewet: „Er zijn hooguit
vijf Eerste-Kamerleden die er
iets van begrijpen, alle overige
zeventig blijven voor de zeker
heid maar hangen in de ver
trouwde opvattingen. Het
komt van de regering, dus het
is verdacht, denkt de oppositie.
Of, bij de regeringspartijen:
het komt van de regering, dus
het zal wel goed zijn".
Het is dit falen van het parle
ment dat Wijnholt ertoe
brengt te pleiten voor de toet
sing van wetten aan de grond
wet door een juridisch orgaan.
Mr. M.R. Wijnholt: „Verantwoordelijkheid nemen trekt me aan
„Zo'n systeem is mooier dan
het huidige, omdat dan de
rechtsvraag behandeld wordt
door mensen die zich niet, zo
als politici nu, laten leiden
door niet-juridische overwe
gingen. Ik begrijp de tegenzin
wel, het gaat nou eenmaal om
historisch vertrouwde, dierba
re dingen, maar het is echt
niet meer reëel om er aan vast
te houden. De zaak is al aan
het schuiven. We toetsen onze
nationale wetgeving intussen
al lang aan de Europese, dus
waarom niet aan onze eigen
grondwet?"
Mr. Wijnholt heeft aan de
hand van de klachten van
burgers een onthullend beeld
gekregen van onze vaderland
se bureaucratie. Hij zag hoe de
overheid vissers enerzijds via
investeringspremies subsi
dieerde en anderzijds via
vangstbeperkingen aan de ket
ting legde. Hii maakte mee hoe
iri een zaak de staat vertegen
woordigd werd door ambtena
ren van het ministerie van
verkeer en waterstaat terwijl
de eisende partij bestond uit
een stichting of vereniging die
door een ander departement
FOTO: SP
werd gesubsidieerd. En hij
werd geconfronteerd met de
niet aflatende stroom van in
structies die de overheid over
de samenleving uitgiet. „De
departementen verspreiden te
veel wetten, circulaires en
richtlijnen. Ze zijn eenvoudig
door hun massaliteit niet te
volgen en dus niet na te leven.
En als je ze al kent, dan zijn ze
nog door hun gedetailleerd
heid niet overtuigend. Ze on
dergraven het gezag van de
wet. De overheid zou geen
wetten moeten uitvaardigen
zonder na te gaan of ze ook
uitgevoerd kunnen worden".
Boeven
Op de Antillen zal Wijnholt,
als president van het Hof van
Justitie, misschien ook strafza
ken gaan behandelen. Hij deed
dat achttien jaar voor het
laatst toen hij rechter was in
Amsterdam, toen hij in plaats
van eisers in kort geding nog
beklaagde boeven voor zich
zag. „Boeven? Dat mag u hier
helemaal niet zeggen, anders
vliegt men u naar de keel
hoor. Verdachten zijn het". Hij
zal de kort gedingen wel mis
sen, zegt Wijnholt, maar de
andere zaken toch ook, als
vanouds, met „veel ambitie"
behandelen. Besliste hij in Den
Haag over de medicijnknaak
(„niet onrechtmatig"), in Wil
lemstad zal hij mogelijk
moeten beslissen over de
vraag of en voor hoe lang
mensen de cel in moeten.
Weet hij wat dat betekent?
Zag hij ooit een cel van bin
nen? „Laatst nog, toen ik Mas-
son hoorde in het huis van be
waring in Scheveningen. Nou,
daar word je niet vrolijk van.
Toch is het bij ons minder de
primerend dan bijvoorbeeld in
Mexico, waar ik ook eens een
gevangenis bezocht heb. Dat
kun je je niet somber genoeg
voorstellen. Heel beklem
mend. Wat dat betreft is de si
tuatie op de Antillen natuur
lijk voorbeeldig, als je het ver
gelijkt met de landen in de
omgeving daar. Wel hebben
sommigen zorgen over Sint
Maarten. Ik heb vernomen dat
de omstandigheden in de cel
len daar niet al te best ziin en
ik zal daar zeker gaan kijken".
Een goede rechter, zegt mr.
Wijnholt, moet een beslisser
zijn, meer nog dan een jurist.
„Er zijn hele goede weten
schappers, die toch geen goede
rechters zijn, omdat ze niet
durven beslissen". Zelf durft
Wijnholt dat wel. „Verant
woordelijkheid nemen trekt
me aan", zegt hij. De CDA'er
Van den Burg verweet hem
zelfs wat al te zeer door de
macht te worden aantrokken.
„We kennen allemaal meneer
Wijnholt", aldus Van den Burg
snerend. „Die heeft een hele
boeiende carrière achter de
rug. Te beginnen in Suriname,
waar hij op het Surinaamse
strafrecht is gepromoveerd.
Daarna heeft hij een paar jaar
in de Hoge Raad gezeten. Daar
had-ie het niet zo naar z'n zin
en toen is-ie president gewor
den van de rechtbank in Den
Haag. De mooisté plaats om als
prima donna op te treden".
Wijnholt kijkt neutraal. „Ik
doe gewoon mijn werk", zegt
hij. Houdt hij van macht?
„Nee. Ik loop niet weg voor
mijn verantwoordelijkheid,
maar ik hou niet van de macht
om de macht. Integendeel, ik
vind het eng. Toen ik in 1983
de stakingen van de ambtena
ren verbood, zag ik hoe in de
loop van de dag de situatie
weer normaal werd, hoe de
vuilnis werd opgehaald en de
postkantoren weer opengin
gen, dat was indrukwekkend.
Natuurlijk, het gaf een zekere
voldoening om te zien dat de
toestand zich herstelde, maar
eigenlijk vond ik het vooral
eng om te zien dat ik zoveel
macht had".
STEVO AKKERMAN
qp dji 06imm nonunion thuis
(c) Standaard Ultfleverl|/Wavery Pr
