Maywood richt blik
oostwaarts
Hotel
in
Moskou
r.
>£atdóc<3ou/ta/nJp
Tienduizend Russenfc
dragen Caren en Alice op handen
ïstxïï* r
Toen wij nog geen eigen flat had
den in Moskou, kwam ik geregeld
in hotels. Meestal in onpersoonlij
ke bakbeesten als Kosmos of In-
tourist, waar de receptie na een
maand nog niet wist wie je was en
aan opbellers vertelde dat je er niet
verbleef, al had je vrijwel dagelijks
je naam en kamernummer opgege
ven, bij de balie vanwege defecten
aan tv of sanitair.
Een prettige uitzondering vormt hotel
National. Het ligt recht tegenover het
Rode Plein en is beroemd, want Lenin
heeft er nog gewoond. En sfeervol bo
vendien. Het heeft prachtige Jugendstil-
ornamenten en enorme kamers waarin
niet zelden het pre-revolutionaire meu
bilair is blijven staan. Zoals een met een
leren schutblad bedekt bureau waarop
een fraaie bronzen lamp een aangenaam
licht werpt. Voor al dat moois betaal je
net zoveel (110 roebel, ongeveer 375 gul
den per nacht) als voor de ellendige hok
jes in andere hotels. Want de staats-
toerisme-organisatie Intourist denkt
niet in subjectieve categorieën als mooi
of sfeervol, maar gaat er slechts van uit.
dat National een hotel van de eerste ca
tegorie is omdat de kamers een eigen
bad, een tv en een telefoon bezitten, net
als in Kosmos.
De laatste keer dat ik in National logeer
de, was dat samen met mijn vrouw. Om
haar nu ook eens te laten zien dat er in
Moskou wel degelijk plekjes zijn waar
een mens zich kan thuisvoelen, had ik
vanuit Nederland hemel en aarde bewo
gen om juist in dat hotel een kamer te
krijgen. Dat verklaarde ook mijn hard
nekkigheid toen de receptioniste bij onze
aankomst meedeelde dat er wegens 're-
mont' (herstelwerkzaamheden) helaas
geen plaats voor ons was en dat we
moesten uitwijken naar hotel Intourist
om de hoek. Zuchtend voldeed de recep
tioniste tenslotte aan mijn verzoek die
onbruikbare kamer te laten zien.
Zoals ik verwacht had viel het allemaal
erg mee. Er zaten wat barsten in het pla
fond, er lag een plas water op de grond
en het bed was niet opgemaakt. Voor de
rest was alles in orde, ja zelfs bevatte
deze kamer als extra verrassing een pia
no. Ik zei dat ik geen enkel bezwaar te
gen die. kamer had, integendeel, en dat
wij, als er even gedweild en gedekt kon
worden, gewoon onze intrek zouden ne
men zoals we per telex waren overeenge
komen. Dat vond de receptioniste na
enige aarzeling goed.
Na twee dagen vroeg zij of ik toch wilde
afrekenen en naar een ander hotel wilde
verhuizen, want heel National ging voor
een maand dicht wegens remont. Ze liet
me documenten zien waaruit bleek dat
ze de waarheid vertelde. Ik wilde al mijn
portefeuille pakken om die 220 roebel in
harde valuta neer te tellen toen mijn oog
op het eindbedrag van de rekening viel:
tien roebel!'
Ja, ziet u, die kamer was al van onze
lijst afgevoerd toen u kwam, zei de re
ceptioniste, en om hem weer in het be
stand op te nemen is administratief vrij
wel onmogelijk; daar moeten we toe
stemming bij het hoofdkantoor voor
aanvragen en dan krijgen we problemen
met het afsluiten van onze administra
tie, zo vlak voor de remont. Dus wij
hebben u helaas het kamermeisjestarief
moeten berekenen. Ik hoop dat u dat
niet erg vindt.
Haar intonatie maakte duidelijk dat ze
niet probeerde grappig te zijn en dat
haar spijt niet haar werkgever gold, het
staatstoerismebureau Intourist dat nu
immers vele honderden guldens misliep,
maar eerder ons. Alsof ze vond dat ze
ons beledigde met dat malle kamermeis
jestarief. En zo betaalde ik vijfendertig
gulden in plaats van de zevenhondifi
vijftig waartoe ik me nota bene ga™
bereid had verklaard.
Deze totale afwezigheid van een zake
instinct is kenmerkend voor de mal101
waarop in Sovjetstaatsbedrijven wten
gewerkt. Dat wil zeggen: aan de jm
wordt er wel degelijk vanuit wifer
oogmerk geopereerd, wat de schand,ve
hoge prijzen voor hotelkamers weljer
wijzen. Maar op het niveau van de,
lelbalie is er van enige betrokkenhei[en
de zin van alert zijn op mogelijkh^
om de kas te spekken al lang geen spi
meer. Want daar krijg je geen cent n
salaris door en ook gratificaties of wi
delingen zijn hier onbekend. Dat 1i
als negatief effect dat de service n
maal is. Dat negatieve aspect overhf
trouwens. Maar de positieve kant vai
onverschilligheid mag er wezen, dat
u met me eens zijn.
ALEXANDER MÜNNINGH(
ont
BERGHAREN - De kwaliteit van
de videobeelden is slecht. Datzelfde
geldt voor het geluid. Maar dat is
bijzaak, het enthousiasme van de
duizenden Russen is. duidelijk
waarneembaar en ontegenzeggelijk
een feit. Alsof ze naar een wereld-
act kijken. Caren en Alice komen
benen te kort op het reusachtige
podium en sjouwen constant af en
aan voor weer een nieuwe toegift.
Nadat die in het begin van het con
cert tamelijk gereserveerd had gere
ageerd, is de Russische beer ontke
tend. 'Pasiba' (dankjewel) roept de
donkere Caren herhaaldelijk; de
handen gaan nog harder op elkaar,
het applaus zwelt aan tof een or
kaan.
Thuis in hun riante boerderij in het Gel
derse Bergharen kijken Caren en Alice
de Vries, met hun vader, want die is al
tijd en waar dan ook van de partij, naar
de tv. De Russische tournee ligt al weer
ruim een week achter hen en zelfs een
optreden in Nederland - voor 120 man
in Alblasserdam - is al weer verleden
tijd. „Het was wel even slikken, de over
gang was ook zo groot", zegt Alice.
Wordt het niet tijd dat Caren en Alice
de steven wenden en hun koers oost
waarts verleggen na de successen in de
DDR, Polen, Bulgarije en nu in Rus
land?
Alice weer: „Zover zijn we nog niet.
Maar volgend jaar gaan we terug, en dan
voor een langere periode. Het is zelfs de
bedoeling dat we naar Wladiwostok, aan
het andere eind van de Sovjetunie, gaan.
Nederland zeggen we niet vaarwel, hoor.
Maar als je net zo'n ervaring hebt gehad,
is het verleidelijk om je grenzen te ver
leggen. En dan denk ik ook aan Austra
lië en Zuid-Amerika, want als we willen,
zouden we het hele jaar op tournee kun
nen gaan".
Keerzijde
Alice en Caren kennen het klappen van
de zweep; ze zitten al zo'n twintig jaar in
het vak. In het begin van de jaren tach
tig bestormden ze de hitladders met
nummers als 'Late at night' en 'Rio'.
Maar ook de keerzijde van de medaille
- leuren om een optreden, problemen
met managers, floppen van singles, op
treden voor een dronken publiek in ach-
terafzaaltjes - is hen genoegzaam be
kend. Toch zijn de twee altijd doorge
gaan en hebben eventuele andere aspira
ties, zoals het huisje-boompje-beestje-
model, in de ijskast gezet. Hun muzikale
carrière ging voor en die heeft nu, door
het Russische avontuur, een nieuwe im
puls gekregen. Hoe zijn ze daar verzeild
geraakt?.
Alice, de meest praatgrage van de twee:
„Onze tweede elpee, 'Different Words',
is daar in '84 uitgebracht en was in een
mum van tijd uitverkocht. Voor Russi
sche begrippen een tamelijk vreemd ver
schijnsel. Normaal gesproken moeten ar
tiesten eerst live laten zien dat ze wat in
huis hebben, voordat een plaat goed gaat
lopen. In die tijd viel er aan een Russi
sche tournee nog niet te denken. In de
jaren daarna traden we in Polen en de
DDR op en met name tijdens een song
festival in laatstgenoemd land, waarvan
ook beelden op de Russische tv waren te
zien, hebben we kennelijk indruk ge
maakt".
„Nadat men ons gepolst had over een
tournee, hebben we promotiemateriaal
verstuurd. Een commissie heeft ons ge
wogen en zwaar genoeg bevonden. Zo'n
trip doe je niet eventjes, die bereid je
grondig voor. We gingen in eerste in
stantie van een optreden van drie kwar
tier uit, de show werd uiteindelijk twee
keer zo lang".
Caren: „Voor het spreken van de verbin
dende teksten hebben we geluisterd naar
Amerikaanse zangeressen uit het grijze
verleden, zoals Conny Francis en we
zijn, gezien z'n Amerikaanse achter
grond, naar Ronny Tober gegaan. Zo'n
praatje tussendoor, dat ook nog eens
door een tolk vertaald wordt, is erg be
langrijk. Een dame uit Nieuw-Lekker-
land leerde ons in twee uur tijd het nodi
ge van de Russische taal. Uiteraard heb
ben we vantevoren vaak geoefend en
veel met videobanden gewerkt. Wat het
repertoire betreft, dat varieerde van Mo
zart- en Verdi-bewerkingen door Tom
Parker tot een ruige medley van num
mers van Creedence Clearwater Revival.
En daarnaaist uiteraard veel eigen werk".
Trailers
Alice: „We zijn met zo'n vijftig man
door Rusland getourd. Een tolk, een ma
nager, een secretaresse, een groot orkest
met aanhang, het hele zaakje ging in
twee trailers mee. De try-outs verliepen
prima. Het orkest bestond uit vijftien, le
den, stuk voor stuk goede muzikanten.
Toch klonk het geluid, ook al hadden ze
de beschikking over de nieuwste synthe
sizers, een beetje ouderwets. Er gingen
wel eens dingen mis. Eerst waren er geen
backing-vocals, was er geen gitaar voor
mij voorhanden, de dirigent had op een
bepaald moment een maagzweer en pak
te vervolgens de muzikanten hard aan
omdathet allemaal te routinematig
werd, maar over het algemeen verliep de
tour goed".
„We hebben in Moskou, Kiev, Lenin
grad en Tallinn opgetreden. Moskou was
wat stijfjes, in de andere plaatsen waren
de mensen uitbundiger. Opvallend was
het gedisciplineerde gedrag, vooral in het
begin van het concert. Maar naarmate
de optredens vorderden, des te enthousi
aster werden de mensen. Vier tot vijf
keer moesten we soms terugkomen. Echt
waar. In Leningrad zei iemand: 'Alleen
de Aurora wist meer geestdrift teweeg te
brengen' en dat sloeg dan op het oorlogs
schip dat in 1917 het begin van de Rus
sische Revolutie inluidde".
„We stonden", zo vervolgt Alice, terwijl
Caren zich steeds meer met gesprek be
moeit en pa goedkeurend knikt, „in
prachtige zalen, vergelijkbaar met de
Carnegy Hall, en op gigantische podia
met zelfs een keer een afmeting van 37
bij 17 meter. Popgroepen als Black Sab
bath en Iron Maiden moesten het in gro
te sport- of fabriekshallen doen, wij be
landden in prachtige theaters voor vijf
tot zesduizend mensen. In totaal hebben
we voor honderdvijftigduizend man pu
bliek opgetreden, want in die plaatsen
deden we verschillende concerten".
„Al die mensen die voor jou komen, on
gelooflijk hè. We waren immers ae
hoofdact. Er traden nog meer artiesten
op zo'n avond op. In het begin werden
we wel eens uit de kleedkamer gehaald,
want de mensen liepen weg omdat het
voorprogramma hen niet aanstond. Ze
zijn daar best kritisch; als het ze niet
aanstaat lopen ze weg. Ze moesten ook
een hoop geld voor een kaartje betalen:
tachtig tot honderd vijftig gulden. We
hebben het geluk gehad dat er geen ar
tiesten in ons voorprogramma stonden
die de hele zaal op z'n kop zetten want
wat moet je daarna nog?".
Caren: „Een nummer als 'Pasadena'
sloeg erg aan, dat hadden we eigenlijk
helemaal niet verwacht. Ook 'Moscow
by Night' deed het goed, zelfs in Kiev
dat toch in de Oekraïne ligt. Een poë
tisch, wat zwaar op de hand liggend lied
over iemand die bij een rivier zit en aan
zijn geliefde denkt. In Tallinn hebben we
het nummer, op aanraden van mensen
uit onze directe omgeving, achterwege
gelaten vanwege de momenteel sterk op
levende nationalistische gevoelens in
Estland".
Hebben Caren en Alice nog iets van 'pe
restrojka' en 'glasnost' gemerkt? Hel ant
woord luidt: nee. „Afgezien van die paar
woorden ken je geen Russisch en dat
vormt toch wel een grote barrière. De
mensen op straat leer je niet kennen. Ze
staren je even aan als je in je skibroek
voorbij loopt, zo van 'dat is er niet een
van ons', je ziet rijen voor de winkels
staan waar bijna niets te koop is, maar
voor de rest is het hotel in, hotel uit. Als
je warm eten op je bord krijgt, heb je fiei
luk, meestal was het een lauwe hap. pk
al dat reizen erbij, zo'n tour is uite'- 2
vermoeiend, dat wel. Wat dat betreft vno
ren die drie weken ook lang genoeg".'
Alice: „Wat ons toch wel erg is bijgeb
ven van die Russische tournee is het if"
peet voor de artiest. Ze waarderen walp
doet. In Nederland ligt dat toch andeL
Lee Towers en Anita Meyer, dat zjL
echte artiesten, de rest stelt niet zoy
voor. Zo wordt er vaak gedacht, en
is niet terecht". Dan feller: „Ik word
wel eens moe van-, al dat leuren, al i
rompslomp met platenmaatschappijen
Caren: „Tóch blijft optreden in eis
land het allerfijnst want je kfIM
's nachts weer naar je eigen bed. Ik lil V\
nu voorlopig genoeg hotels gezien". an|
Met het Nederlandstalige nummer 'K<
in mijn armen' had Maywood onlaftl*
nog een bescheiden succes: nummer 2
de tipparade. De opvolger 'Hé, hé, ~r
deed weinig of niets. Ook heeft het twO
tal een compositie ingezonden voor I
komende songfestival. Nog steeds isj*. i
blijft de Nederlandse markt het voL^
naamste doel van het duo, maar aanp-
einder lonkt een nieuw avontuur. Lg
Alice en Caren: „Volgend jaar juli gi
we voor een langere periode naar
Sovjetunie, minstens zes weken. In gr
geval doen we Wladiwostok, Jalta H
Riga aan. Van die concerten wordt
live-elpee gemaakt, waarvan er tweeh^
derdduizend op de markt komen.
plaat komt ook uit in Italië en Austra
Of we ook daar naartoe gaan? We iMi
wel hoe het allemaal loopt; je gaat tW\
daarheen waar je werk is f
HENK WANINl;
ZATERDAG 16 DECEMBER 1'
^..a{
!AC
fr
Door de frisse
oostenwind klaart de
lucht niet alleen op
voor vrijheidslievende
mensen in de
Oosteuropese landen.
Het scheuren van het
IJzeren Gordijn zorgt er
tevens voor dat
Westeuropeanen die
traditioneel hun blik op
het Westen hebben
gericht nu achterom
kijken en plotseling
nieuwe horizonten zien
opdoemen. Artiesten
bijvoorbeeld, die al
jaren van de daken
schreeuwen dat
Nederland te klein voor
hen is om hun
produkten te slijten,
zien ineens nieuwe
afzetgebieden in hun
blikveld verschijnen.
The Nits, Roberto
Jacketti, Saskia en
Serge en recent
Maywood ontdekten
een nieuw achterland,
waar duizenden
mensen enthousiast
reageren op de
Hollandse koopwaar. 'It
was a dream', reageerde
een Russische fan van
Maywood na afloop
van een concert. Ook
voor Caren en Alice
was het Russische
avontuur een droom.
Eén ding is zeker:
volgend jaar keren zé
terug.
AÏicedie^"
het duo U
Maywood
normen- H
hen bijzonder fSl
%$?u£/i aed
Zensen daar ntreg
Zespeet hebben ra
vooreen
ur<ies' i.„
FOTO: Isp
pUKSTRd I nl
I
jks
ebl
lar
ide
jcei
ker
