ans Vonk: „Ik ben geprovoceerd
^Poppen zijn kinderachtig,
1 ik wil de top bereiken"
«UNST/RTV
QeidóaSowumt
DINSDAG 28 NOVEMBER 1989 PAGINA 19
OPNIEUW RECORDS
n3P KUNSTVEILING
,ONDEN Bij een veiling van impressionis-
r%che en moderne schilderijen in het Londen-
d% veilinghuis Christie's zijn gisteren vijf doe
ken tegen recordbedragen onder de hamer ge-
"giaan. Een anonieme koper bood 11 miljoen
viond (ruim 35 miljoen gulden) voor „Pommes
ctt Serviettes" van Paul Cezanne. „Contrastes
■eie Formes" van Fernand Leger bracht 9,3
^biljoen pond op. „L'Arlequin" van Georges
fraque ging voor 2,86 miljoen pond onder de
darner. Een bedrag van 1,43 miljoen pond
ei^erd neergeteld voor „La Condition Humaine
sit" van René Magritte. „Pecheurs sur la Sei-
fe" van Gustave Caillebotte ging weg voor 1,3
biljoen pond. Een Japanse zakenman telde
•onechts" 7,1 miljoen pond neer voor „La Ma-
ÜÉrnité", een vroeg werk van Pablo Picasso,
ziihristie's had verwacht dat dit belangrijke
ri.Ioek zeker 10 miljoen pond zou opbrengen.
Franse literatuurprijzen
naar buitenlandse auteurs
PARIJS De grote Franse literatuurprijzen Mé-
dicis en Fémina zijn maandag in Parijs toegekend
aan twee Franse auteurs, een Colombiaan, een
Tsjech en een Amerikaanse.
De Prix Médicis 89 - in 1958 gesticht voor een
werk „met een nieuwe toon of stijl" - werd toege
kend aan Serge Doebrovski voor „Le livre brisé",
zo deelde de jury mee. Met de Médicis voor het
buitenland werd de Colombiaan Alvaro Mutis on
derscheiden voor zijn roman „La Neige de l'Ami-
ral". De Médicis essay-prijs gaat naar de Tqecho-
slowaakse schrijver Vaclav Jamek voor „Traité des
courtes merveilles". De Prix Fémina, die werd ge
sticht in 1904, werd door de jury toegekend aan
Sylvie Germain voor haar roman „Jours de colè-
re". De Fémina voor het buitenland werd verleend
aan de Amerikaanse schrijfster Alison Lurie voor
haar boek „La vérité sur Lorin Jones".
Frank Stella ontwerpt
deel Groninger Museum
GRONINGEN De Amerikaanse kunstenaar Frank Stella zal
vóór 1 januari een ontwerp leveren voor de inrichting van een
afdeling van het nieuwe Groninger Museum. De Italiaanse ar
chitect Alessandro Mendini is de hoofdarchitect. Al in eerder
stadium werden Philippe Starck en Michele de Lucchi aange
zocht een ontwerp te maken voor de inrichting van respectie
velijk de afdelingen kunstnijverheid en archeologie en geschie
denis. Het ontwerp van Stella is bedoeld voor de afdelingen
beeldende kunst. De keuze van Stella, die wordt beschouwd als
één van de grootste hedendaagse Amerikaanse schilders, past
in de ideologie van het nieuwe museum. Daarin wordt ge
streefd naar een vermenging van architectuur, design en beel
dende kunst. De bouw van de drie paviljoens van het nieuwe
museum gaat 33,3 miljoen gulden kosten. Daarvan werd vorig
jaar 25 miljoen gulden ter beschikking gesteld door de Gasunie,
ter gelegenheid van het 25-iarig bestaan van het bedrijf. Het
museum moet medio 1992 klaar zijn.
Van den Ende en Versluys samen verder
AALSMEER Het productiebedrijf van Joop van den Ende
gaat samen met de filmproducent Gijs Versluys de internationa
le markt op. Het is de bedoeling dat een gezamenlijke onderne
ming van de twee, JE Entertainment, films en televisieprogram
ma's gaat maken voor de Europese en Amerikaanse markt. „We
opereren beiden al op die internationale markt en samen ben je
sterker", aldus een woordvoerder van Van den Ende. De leiding
van JE Entertainment komt in handen van Gijs Versluys. Hoe
groot het belang van de twee in JE Entertainment is wordt niet
prijsgegeven. Onder de klanten bevinden zich het Amerikaanse
station NBC, dat een optie heeft op een belang in Van den Ende
Productions. In Van den Endes studio in Aalsmeer zullen door
de nieuwe combinatie in de periode van 1990 tot 1993 ruim
twintig produkties worden gemaakt, waarvan er ongeveer
twaalf afkomstig zijn uit de stal van Versluys, geregisseerd door
Frans Weisz, Ine Schenkkan, Gerard Soeteman, Jean van de
Velde en Paul Verhoeven en Jan de Bont. Voorlopig komen bij
JE Entertainment zeven mensen te werken, drie van Versluys
en vier van Van den Ende. Maar, aldus Versluys, op den duur
komen daar natuurlijk mensen bij, veelal op free-lance basis.
ICHEF-DIRIGENT WIL NIET WEG BIJ RESIDENTIE ORKEST
yervolg van de voorpagina)
ILADELPHIA Voor
ins Vonk ligt de zaak
idelijk. Als na een ge-
irek woensdagavond met
ee bestuursleden, or-
istdirecteur Ben van der
sjeer en hijzelf niemand
nt de school had geklapt,
las de hele rel rond de
>p van het Residentie Or-
gst er nooit geweest.
F?k ben geprovoceerd", zegt
■jonk vanuit Philadelphia,
■aar hij op uitnodiging van
Bief-dirigent Ricardo Muti
■an het Philadelphia Sympho-
lie Orchestra enkele werken
t bigeert.
bnk: „Na het gesprek woens-
^gavond werd ik gebeld door
fie journalisten: of het klopte
at ik m'n ontslag had aange-
oden. Iemand had dus de
prs benaderd, en ook nog fou-
informatie verspreid. Tij-
;ns het gesprek heb ik alleen
izegd: als het vertrek van
'an der Meer (algemeen di-
teur) gekoppeld wordt aan
ontslag van Theo Muller
iek directeur), „over-
ik op te stappen". Dat is
it anders. Toen ik merkte
it interne besprekingen wer-
doorgespeeld naar de pers,
•n ik me af te vragen wie
belang bij had. Twee
irnalisten heb ik netjes afge-
mpeld, bij de derde ontplof-
ik. Deze hele kwestie had
;ern moeten blijven, behoort
I het gebruikelijke interne
naakspel met bestuur en di-
fctie. Het is opmerkelijk dat
nu de schuld krijg de kwes-
naar buiten te hebben ge
acht, terwijl dat eigenlijk al
ior een ander was gedaan. Ik
n gewoon geprovoceerd. Ik
•b er nooit met iemand over
*jjpraat, tot ik werd gecon-
•nteerd met onwaarheden",
nk, die vrijdag in De Volks
ant vertelde dat hij orkestdi-
cteur Van der Meer „op een
irmate armzalige manier"
indt werken, dat orkest en
irigent niet naar behoren
RO wil excuses Hans Vonk
Het Residentie Orkest is gisteren bij monde van vice-voorzitter
W. Bennis voor aanvang van de repetities op de hoogte gesteld
van de mening van het bestuur over de kwestie Hans Vonk.
Volgens Bennis heeft Vonk het sluimerend conflict in de top op
een ontijdig moment naar buiten gebracht. De orkestbelangen
zijn daardoor ernstig geschaad, meent het bestuur.
Een aantal orkestleden meent overigens dat het bestuur teveel
kool en geit wil sparen. Zij vinden het noodzakelijk dat wordt
aangedrongen op de ontslag-aanvragen van Vonk en artistiek
directeur Theo Muller. Hoewel dit niet de mening is van het
hele orkest valt niet te ontkennen dat de musici nu uitermate
kritisch tegen Vonk aankijken. Zeker is, dat wil Vonk terugke
ren, hij eerst in het openbaar zijn excuses moet aanbieden aan
orkestdirecteur Ben van der Meer. Wat betreft Theo Muller
neemt het orkest een afwachtende houding aan.
Hans Vonk wil graag nog even op de bok blijven bij het Residentie Orkest.
kunnen functioneren, is het
met het bestuur eens dat die
kwalificatie „afkeurenswaar
dig" genoemd mag worden.
„Dat was niet erg verstandig",
erkent hij. Om er onmiddellijk
aan toe te voegen dat ook ge
keken moet worden naar de
omstandigheden waaronder hij
tot die uitspraak kwam.
Vonk zegt tot zijn ontslagdrei
ging te zijn gekomen om Theo
Muller te beschermen. Ben
van der Meer, om wiens terug
treden Vonk al jaren roept,
zou dat alleen willen doen als
ook artistiek directeur Muller
de laan wordt uitgestuurd. Het
bestuur zou die eis willen in
willigen. Vonk: „Ik schat Mul
ler zeer hoog. Hij functioneert
goed, en ik verwacht veel van
hem. Omdat ik hem moest
verdedigen tegen die koppe
ling heb ik met mijn ontslag
gedreigd".
De chef-dirigent van het Resi
dentie Orkest blijkt in Phila
delphia nauwelijks op de hoog
te te zijn van de opschudding
die zijn woorden in de krant
bij het orkest hebben veroor
zaakt. De vrijdag opgestelde
bestuursverklaring, waarin
onder meer wordt gesteld dat
met Van der Meer besprekin
gen gaande zijn over een ver
vroegde aftocht en dat Muller
nog even mag blijven zitten, is
hem nog niet ter kennis ge
bracht. Contact met het be
stuur over deze zaak heeft hij
nog niet gehad. „Blijkbaar is
de zaak niet zo belangrijk, an
ders hadden ze me wel ge
beld". En over het slotpunt in
die verklaring, „het bestuur
wacht af welke consequenties
Hans Vonk uit het voorgaande
trekt" zegt hij: „Ze hebben de
koppeling tussen een vertrek
van Van der Meer en een ont
slag van Theo Muller losgela
ten. Dat is waar ik om ge
vraagd had. Wat mij betreft
zitten daar verder geen conse
quenties aan".
Botsingen
Vonk wil niet ingaan op zijn
botsingen met orkestdirecteur
Van der Meer. „U mag van me
aannemen dat ik er mijn rede
nen voor heb. Je merkt op een
gegeven moment dat het ge
woon niet meer gaat samen. Ik
wil geen verschrikkelijke din
gen zeggen. Ik wil graag ver
der met het Residentie Orkest.
Dit is ook allemaal buiten zijn
normale proporties gebracht.
Het was gewoon rustig aan het
doorkabbelen, binnenskamers.
Het vervelende is dat het met
het orkest juist buitengewoon
goed ging toen dit er tussen
door kwam. Ik een enfant-ter-
rible? Als ik dat al zou zijn dan
ben ik daar trots op"
Hij ontkent ten stelligste dat
hij een rol zou hebben ge
speeld in het plotselinge ver
trek van vaste gastdirigent
Alain Lombard, een zaak die
in de controverse rond zijn
persoon ook weer naar boven
is komen drijven. „Dat is echt
absurd. Ik had met dat vertrek
niets te maken. Het wordt zo
uitgelegd door mensen die het
zo willen uitleggen".
Vonk denkt dat de problemen
voor een deel te wijten zijn
aan een fractie binnen het or
kest, die hem weg zou willen
hebben. „Het is mogelijk dat
die nu zijn kans schoon ziet,
en de tijd gekomen acht om te
rug te slaan, zijn gram te ha
len. Zorgen daarover maak ik
me niet. Den Haag lijkt hier zo
ver weg. Ik verzorg hier voor
het derde achtereenvolgende
jaar twee gastdir.ecties, met de
orkesten van Philadelphia en
Pittsburgh. Dat zegt toch ook
wel wat, lijkt me".
En tot slot: „Ik ben de aller
laatste die wil dat er proble
men zijn. Maar soms zijn ze
niet te vermijden. Ik ben geen
man van intriges, die houd ik
verre van mij. Ik maak me
over de toekomst geen zorgen.
Ik hoop dat het gezonde ver
stand prevaleert. Ik wil het
beste voor het orkest. Het be
stuur moet er de kritieken in
de kranten maar eens op nas
laan. Als de relatie verstoord
wordt zou ik dat heel erg vin
den".
KOOS VAN WEES
oiANDRA SCHWARZHAUPT (11 JAAR):
LMSTERDAM Het ga-
diende kind dat bijna met-
Ven informeert hoe lang
jvjit gesprek nóu weer
Jioet duren, betrad een
dag eerder nog het podi-
eqm van het Concertge-
!ouw, Amsterdam. Hand-
'JjUsjes uitdelend, open
3 oor alle lof, genietend
i pikijkend naar die zee
an enthousiast klappende
gsftensen. Een volwassene
J"jan elf jaar en helemaal
yiet moe, ook niet tijdens
Je nababbel in de Spie-
iplzaal, onstuimig afvlie-
pnd op ieder familielid
-n bekende, metershoog
pgetild en beknuffeld
at het spatte.
auwelijks twaalf uur later in
t in soort hansopje in het hotel,
iet volle overtuiging gapend
i wiebelig, vaag geïnteres-
lerd en volkomen welwil-
«d, maar moe. Heel moe. En
ïze keer spontaan en oprecht.
Ie eigen en bijgebrachte me-
ingen doorelkaar haspelend,
iet pa ter correctie souffle-
!nd op de achtergrond,
ilechte kritieken? Onzin,
fie een slechte kritiek
ihrijft, heeft altijd ongelijk",
lik op pa. „Ik bedoel: van
echte kritieken kan ik leren,
he een slechte kritiek
ïhrijft, heeft natuurlijk gelijk.
ben immers pas elf".
as elf. Weerstreeft pa, heeft
Bn felle eigen mening, speelt
iet meer met poppen die echt
1 kinderachtig zijn. Voor het
lapengaan zingt Sandra geen
oot, ze bidt. Voor alles en ie-
ereen, er is zo veel, om voor
bidden. „En natuurlijk speel
piano. Als de beste be
roeps". En ze speelt toneel
waar ze bijstaat.
Meningsverschil
Maar in meningsverschillen
wint pa meestal wel, al houdt
pa zich een beetje op de vlak
te. „Ach, zolang Sandra wil
zingen, zal ik haar steunen. En
wanneer ze verpleegster wil
worden..." Pa weet het goede
antwoord niet onmiddellijk.
"„Zo ver is het toch nog niet?
Mocht ze iets anders willen
worden, dan zien we wel weer
verder". En trots is vader op
zijn zingende dochtertje hele
maal niet. „Hoe kan ik trots
zijn? IK zing toch niet? Maar
ik ben wel blij met haar".
Maar even later neemt vader
Schwarzhaupt iets van zijn in
gestudeerde woorden terug.
„Nou ja, ik ben natuurlijk wel
trots op haar, zoals een vader
zich trots kan voelen als zijn
dochter de honderd meter
wint... Maar nu ben ik toch
vooral blij. Misschien later, als
ze zich heeft ontwikkeld tot
een volwassen zangeres, mis
schien zal ik me dan blij en
trots voelen, omdat ik aan
haar ontwikkeling heb mogen
meewerken".
En hoe het dan zit met die te
genspraak en eigen mening?
Sandra: „Meestal krijg ik m'n
zin. Maar niet als ik in koud
water wil zwemmen, of in de
winter zonder muts naar bui
ten wil. Dat mag ik niet, hoe
wel ik dat wil".
En de ochtend na het concert
kreeg een nogal luidkeels gil
lende Sandra evenmin haar
zin. „We waren op de Dam,
waar ik de duiven wilde voe
ren. Mocht niet. Hij trok me
gewoon aan een arm mee". De
vader: „Nou ja, dat was nodig,
omdat mijn vrouw met het
vliegtuig meemoest en we
geen minuut meer hadden.
Mooie stad verder, Amster
dam, mooie taal ook. Jammer
dat Amsterdam zo vervuilt".
Nauwlettend
Neemt ,niet weg, dat Sandra
toch heel nauwlettend in de
gaten wordt gehouden. Daar
om wordt 's winters niet zon
der muts rondgelopen. Vader
Schwarzhaupt: „Dat is om
haar keel te beschermen. We
letten daar heel goed op. Zoals
we er ook voor zorgen, dat
Sandra haar stembanden niet
overbelast. Ze leert wat bij en
stopt een poosje; we beschou
wen haar stem als zeer goede
wijn, die tijd moet krijgen om
te rijpen".
En vader en dochter realiseren
zich beiden heel goed, dat de
stem van de elfjarige nog niet
ontwikkeld kan zijn. Sandra
voorziet zelf een redelijk ge
stabiliseerde loopbaan als ze
zestien is, haar vader mikt op
een jaartje later. „Als de stem
banden eenmaal zijn gefor
ceerd, duurt het heel lang,
voor dat weer in orde is. Je
kunt haar ook met een hard
loopster vergelijken: langzaam
opbouwen, langzaam ontwik
kelen. Dat Sandra er nog lang
niet is, was de avond tevoren
te horen. In de hoge partijen
heeft ze nog geen volume en is
haar stem nog niet mooi. In de
midden- en lagere registers
begint het echt te komen".
Ook Sandra weet dat. „Ik heb
nog veel te leren", zegt ze
braaf. Maar dat ze een prima
geheugen heeft, weet ze in
middels ook. „Maar ik houd
van muziek. Ik houd van Mo
zart, ik houd van zingen. En
als ze zeggen dat ik een twee
de Callas wil worden, dan zit
ten ze ernaast. Ik wil dat niet;
ik wil een eerste Sandra
Schwarzhaupt worden". San
dra knikt zichzelf bevestigend
toe en vindt deze opmerking
voorlopig voldoende.
Voorbeeld
Vader Schwarzhaupt mompelt
er achteraan: „Ja ja, dat wil ze
Maar een beetje voorbeeld is
natuurlijk ook niet weg". Al
thans woorden van gelijke
strekking, hij mompelt ook zo.
Maar aan één misverstand
maakt vader ogenblikkelijk
een einde. „Sandra heet wel
degelijk Schwarzhaupt, net als
ik, dus. En hier zijn onze pas
poorten".
Paspoortcontrole. Het staat er
inderdaad en die pas is niet
vals. De documenten kwamen
wel heel snel ter tafel, als be
treft het een oud zeer, dat
steeds opnieuw wordt opgera
keld. Vader Schwarzhaupt:
„De naam van ons klopt dus
en is geen propagandastunt,
om maar vooral op Elizabeth
Schwarzkopf te lijken". En
weer geheel tot rust, want ge
loofd en vertrouwd na zo veel
onomstotelijk bewijs: „Dat
wordt ook niet gedaan, in de
wereld van de klassieke musi
ci. Een film- of popster kan
zo'n geintje uithalen, musici
doen dat niet".
Sandra zeker niet. Die wist al
hoe en waar ze geboren wilde
worden en handelt nog steeds
dienovereenkomstig. En die
gebaartjes dan, tijdens en na
het concert? Niet aangeleerd?
Vader Schwarzhaupt, die
steeds nader aanschuift: „Dat
heeft ze allemaal zelf verzon
nen. Ze speelt graag en ze imi
teert graag. Soms zit ze uren
voor de televisie en kijkt ze
hoe andere kunstenaars het
doen. Zo leerde ze, hoe ze de
pianiste Tan Crone moest be
danken. We hebben haar niets
verteld. Zoals ze voor ver
pleegster kan spelen, zo speelt
ze de grote zangeres; thuis
Sandra Schwarzhaupt: „Ik wil alleen maar de top bereiken".
FOTO: PR
evengoed als op het podium.
Maar wat heet; haar concert in
Amsterdam was in feite haar
eerste optreden voor zo'n grote
zaal. Ze heeft eerder voor pu
bliek gestaan, in een zaal met
achttienhonderd mensen,
maar toen was ze een uit een
hele groep; zondag in Amster
dam was ze de enige soliste".
En nu maar terug naar huis,
naar school en ten minste an
derhalf uur stemvorming per
dag. En pas over een maand
weer een uitvoering, met tele
visie erbij. Sandra maakt zich
er nog niet druk over, ze ziet
wel en pa waakt. Die regelde
tijdens het concert in het Con
certgebouw een lange pauze
en stond die tijd een niet zo
geweldig koor uit Almere op
het podium. Vader Schwarz
haupt: „Ze wilden ook met
Sandra optreden, maar dat
hebben we kunnen verijdelen.
Sandra had gewoon rust nodig.
Nee, geslapen heeft ze die tijd
niet, ze rommelde een beetje
aan, volgens mij vergat ze de
hele zaak, terwijl ik een whi
sky nam".
Geen popmuziek
Ook nu rommelt Sandra een
beetje aan. Ja, ze houdt van
muziek, nee, ze houdt niet van
popmuziek; ja, dat publiek in
Amsterdam is geweldig, nee.
ze wil nooit iets anders wor
den dan een grote zangeres.
En hoe lang het nog duurt, dat
gepraat. Ze haalt kleurtjes en
pennen tevoorschijn en een
poezie-album; Sandra vraagt
en verstrekt handtekeningen,
begint spontaan een nieuw
hoofdstuk van haar dagboek.
„Sandra, concentreer je". Iets
van de opleiding die de elfjari
ge in het Zwitserse Gstaad
krijgt, komt hiermee boven
„Sandra, concentreer je". San
dra gaapt, trekt haar ogen bij,
verzamelt een glimlach, is
weer helemaal bij de les. Maar
die laatste geeuw kan ze toch
niet meer onderdrukken. San
dra mag weg, bedankt drie
keer voor dit milde geschenk
en maakt zich uit de voeten.
Tot ze zichzelf alsnog tot de
orde roept. Sandra keert op
haar schreden terug, deelt nat
te zoentjes uit en knikt: „Nu
ga ik wandelen". En als de
weerlicht; alles heeft zijn
grenzen.
FRITS BROMBERG
Kamerkoor subliem
in Brumel-concert
Nederlands Kamerkoor onder lei
ding van Paul van Nevel met werken
van Antoine Brumel. Lutherse Kerk,
Den Haag.
Er kan geen verschil van mening
bestaan over het programma zo
als dat gisteravond in de Luther
se Kerk door het Nederlands Ka
merkoor werd uitgevoerd. Het
programma was gewijd aan com
posities van Antoine Brumel die
leefde van ca. 1460 ca. 1520, die
afkomstig was uit de omgeving
van het Franse Chartres en rond
1483 als zanger werd benoemd
aan de wonderschone kathedraal
van die plaats. Hij schijnt nogal
moeilijk van karakter te zijn ge
weest want hij houdt het nergens
lang uit. Van Chartres gaat hij
naar Genève en daar vandaan
naar Parijs. Ook zonder telefoon,
fax en computer waren zijn com
posities tot zelfs in Italië doorge
drongen en van 1505 tot 1510
blijft hij in Ferrara. Daar wordt
hij door Alfonse I „in de watten"
gelegd, maar na zijn diensttijd in
Ferrara duikt hij in Rome op.
Dan verdwijnt hij letterlijk en fi
guurlijk van de aardbodem.
Compositorisch leefde Brumel
zich vooral uit in een groot aan
tal missen. Het Nederlands Ka
merkoor zong onder leiding van
Paul van Nevel tevens pro
grammasamensteller dan ook
voornamelijk polyfone misdelen.
Wat te zeggen over zoveel vocale
schoonheid? Van Nevel zegt:
„Brumel verschijnt in al zijn
composities als de Jeroen Bosch
van de muziek: een ongebreidel
de fantasie gekoppeld aan een
ragfijne techniek maken van zijn
kunst een adembenemende erva
ring, zowel voor uitvoerder als
toehoorder". Voortreffelijk gety
peerd maar dan moet die „adem
benemende ervaring" van noten
beeld tot klankbeeld gevormd
worden en dan is er geen koor in
Nederland dat zo superieur, zo
stijlvol en zo kunstig in staat is
dat klankbeeld aan de toehoor
der te presenteren.
Je vraagt je af of de koren in
Brumel's tijd zoveel meer niveau
hadden dan onze koren en dat
ondanks alle dirigentencursussen
en opleidingen die vandaag de
dag worden georganiseerd.
ADRIAAN HAGER
door René de Cocq
Man en vrouw
Waarom moet het met z'n
tweeën?, vraagt Jan Blokker
zich in zijn piepkleine
kolommetje in de VPRO-gids
van deze week af. Hij doelt
daarbij op het presenteren van
magazines op de televisie, en
maakt zich tegelijk boos en
vrolijk (zo gaat dat in een
column) over de
verschijningen van man
vrouw-duo's als Jansen en
Freriks („Lopend vuur"),
Jongbloed Joosten en
Lamers en Frequin („De
vrijdag is anders"), en vooral
over de meestal nogal
bedachte rolverdelingen: wie
zegt wat wanneer in welke
Het aardige van Blokker is,
dat hij in zijn virtuoze ironie
Wat heb je nog meer,
behalve een man en een
vrouw?") niet alleen geheel
vergeet dat zijn eigen VPRO
zich net zo goed bezondigt aan
deze presentatieformule uit de
oudste kast met
televisieclichés (Koster en
Forster in Bij Lobith maar
ook dat er nog heel wat (praat
programma 's en magazines
zijn te vinden op de
Nederlandse televisie waarin
gekozen is voor een andere
presen tatievorm.
Een bladerexpeditie door een
programmablad leert al snel
dat de man-vrouw-epzet
eerder uitzondering dan regel
is.
Rondom Tien: één heer. Take
Five: vier dames en een
mystery guest. Studio Sport:
één of twee heren, al naar
gelang. Kassa: één heer.
Reiziger in muziek: één heer.
Van Kooten De Bie: twee
heren. Het Capitool: één heer
of één dame. Ischa: één heer.
Van Willigenburg: één heer.
Service Salon: twee dames.
Cum Laude: één heer en een
panel. 5 uur show: één dame
Ursul de Geer: één heer. TV
Show: één heer. Te kunst en te
keur: één dame. RUR: één
heer. BOOS: één (kleine) heer.
NOS Laat: één dame of één
heer. Berg: één heer
Behalve de door Blokker
genoemde en door hem onder
hoongelach terzijde geworpen
duo's vinden we dan in de
formule dame-heer eigenlijk
alleen nog maar Koster
Forster (door mij al genoemd)
en Oster Gieske
(„Belfleur").
Over de merites van de
formule valt verder niks te
zeggen, lijkt me Je kunt je er
vrolijk of boos over maken,
dat blijkt, maar of je te maken
hebt met goeie of slechte
televisie, dat heeft te maken
met hoe goed of hoe slecht die
presentatoren het doen, en hoe
goed of hoe slecht hun
redactie en hun regisseur zijn.
Je kunt gekromde tenen
krijgen van Frequin en
Lamers, dat is niet helemaal
onvoorstelbaar. Maar net zo
goed van Jan Lenferink of
van Ischa Meyer.
Zeker is. dat de komst van
Annemarie Oster en Wilbert
Gieske met het
middagmagazine 'Belfleur'
meteen al behoorlijk
omstreden vanwege de niet
officiële, maar natuurlijk wél
bestaande binding met het
gelijknamige damesweekblad,
dat in dezelfde week
debuteerde) alleen maar
voedsel verstrekt voor
Blokkers woede annex
vrolijkheid. Zelden zagen we
een schets voor een dame en
een heer, die onbedoeld zo'n
komische werking had.
Het enige voordeel van het
programma is, dat het wordt
gemaakt zonder dat béte
lachende en klappende
studiopubliek dat AVRO's
Service Salon steeds weer tot
een bezoeking maakt. Maar
het is verder voornamelijk een
soort mini-catastrofe op
televisiegebied. Oster en
Gieske leveren de klungeligste
crosstalks die we in jaren
hebben gezien, bij elke nieuwe
zin weer met paniekogen
zoekend naar de camera die
hen in beeld heeft. En het
ergste: ze zeggen een wervend
slotzinnetje sémen, tegelijk,
min of meer unisono - het is of
je een STER-spotje ziet uit de
tijd dat de STER nog op stoom
liep.
En verder heeft Belfleur niks
toe te voegen dat er nog niet
was. Een recept. Mode. Een
semi-medisch babbeltje. Een
probleem - van -de- week.
Iemand die door de life-style-
molen van kapper en visagiste
en boetiek wordt gehaald en
er niks mooier van wordt. Een
stukje muziek.
We hebben dit seizoen Take
Five, het vrijdagmagazine van
de KRO, twee keer Service
Salon, en nu Belfleur. Er zijn
zodoende nog twee middagen
per week te vullen, dames in
het Gooi. Er zijn vast nog wel
wat loslopende therapeuten,
muzikanten, agogen, make-
upartiesten, artsen en kappers
te vinden om die ook vol te
stampen met van die
magazines.
