riet succes van Marian Lempers
et vijf jaar Huis ter Veen
LANGS
OMWEGEN
foy Factory keurig op schema
Drie jaar cel geëist
wegens brandstichting
Noordwijkse dancing
Geef de Leidse Courant cadeau
Ceidóc Somcmt
dÏDEN
OMGEVING
£eidóc@ou*a/nt
VRIJDAG 24 NOVEMBER 1989 PAGINA 13
1934, in de periode van
oó'.^laise en crisis, zag de heer
;k, dat het goed was waar-
ir hij zich beijverd had. Als
°.k. Jrgemeester van de gemeen-
*q®| Alkemade betrok hij zeer
rreden en trots zijn ambts-
ming die aan het Westeinde
r Roelofarendsveen was ge-
^'•hwd. Wat dit betrof had
3aler Peek zijn doel bereikt,
ticttt was een waar patriciërs-
Sej^is, dat Huis ter Veen ging
L"ten. Misschien waren het
:t de edelste houtsoorten en
iverste bouwstenen die aan-
n.ijvoerd werden, maar de
izende, donkere lambrize-
ïgen gaven wel degelijk een
:ent van welstand en voor-
imheid aan dit Veense huis
estjn Alkemades eerste burger,
hal als een lounge van
hotel (als was er in die ja-
al voorzien dat het huis
it een hotel zou worden),
5- iet aangrenzend het „werk
vertrek" van de burgemees-
die zich daar in alle rust,
-St de pantoffels aan, kon te-
gtrekken na een vermoei-
ide dag van besturen en de-
00ceren op Alkemades niveau.
n kamers te over alsof een
I4jmiddeld burgemeestergezin
jinstens uit tien personen
Ju hebben bestaan. De afme
tingen, immers, waren vorste-
jk. Trap op, trap af ging het,
a overal kwamen kamers op
it in het trappenhuis. Boven
iep het personeel dat z'n
ats wist en op afroep be-
likbaar was. Nee, de rijke-
jk betimmerde ambtswoning
4n Alkemade getuigde waar-
1 1|k van een perfecte repre-
intatie, midden in het Hol-
i' (Indse lage land, die voorbeel-
ï6)jg was en waar menig ande-
V gemeente in deze streken
in voorbeeld aan zou kun-
nemen.
lie elkaar opvolgende voorzit-
'Lctrs van Alkemades gemeen-
Vaad zaten er op fluweel, ze
'aanden zich hoogmogenden
1 beidden er hun tijd, gren-
:nd aan de natte percelen
jnd en net buiten de rand
.^jan het herverkavelingsge-
'(jlied. Huis ter Veen, in al z'n
"rtreffelijkheid, was voor
ambtsdragers al zo aan-
kelijk dat ze al snel haak
ten naar een nieuwe ambts
termijn.
Totdat de edelachtbare, en
toch wel voor decorum gevoe
lige, Joop Wagenaar een
echt, ongerept kind van deze
streek een jaar of zeven ge
leden door de koningin in Al
kemade benoemd werd. Heer
Joop, namelijk, bezat al gerui
me tijd enkele eerbiedwaardi
ge en nostalgisch getinte op
stallen op een soort nauwe
lijks bereikbare (tenzij via een
slotgracht) terp in het Nieuwe
Weteringse gebiedsdeel. Hij
resideerde daar al lang en was
niet van plan te gaan verkas
sen toen hij eenmaal en ten
slotte burgemeester van Alke
made werd. Dat ik, overigens,
Joop zo familiair mag bejege
nen is te danken aan één van
zijn nevenfuncties die hij
nooit heeft willen afstoten.
Hij was en is nog steeds jour
nalist.
Maar goed, toen Joop Wage
naar aan het bewind kwam,
verloor Huis ter Veen z'n be
stemming. Er was geen
ambtswoning meer, waar bur
gemeesters als het ware in de
watten werden gelegd, en
Wagenaars opvolger, de reve-
rende eerste burger Meer
burg, koos eieren voor zijn
geld, hield z'n coiffure bij en
richtte aan het Zuideinde zijn
nest in.
Vijf jaar bedrijf
En nu beland ik aan het adres
van mevrouw Maria (Marian),
Johanna Constance Lempers-
Henskens, die vijf jaar gele
den, in overleg met haar man,
de koe bij de horens vatte en
het afzakkende, van zijn bete
kenis ontdane Huis ter Veen
van de ondergang redde en er
een hotel-pension van maak
te. Het bedrijf Huis ter Veen
bestond eind vorige week vijf
jaar. En daar mogen we even
bij stilstaan.
De meesten waren er, bij de
feestelijke receptie in Huis ter
Veen. Het waren de nog le
vende burgemeesters die
sinds heer Peek in Alkemade
met hun ambtsketen om de
scepter hadden gezwaaid. De
jongeheer Peek, zoon van de
Oudere, vestiger van de
Marian Lempers-Henskens heeft inmiddels Australië opzij gezet. Haar Huis ter Veen i
sen internationale trekpleister voor slapers en wakkere andere gasten.
ambtswoning, was er ditmaal
niet bij. Maar wel werd het
glas geheven door de opvol
gende en nog levende burge
meesters Kolfschoten, Smol
ders en de geleerde Bolten.
Joop Wagenaar die het
pand als gasthuis 5 jaar gele
den opende was een dag
eerder even aangeweest, maar
eigenlijk had hij er verder
niets mee te maken omdat
Huis ter Veen eens door hem
werd gepasseerd, waarna het
echtpaar Lempers-Henskens
toesloeg en er een gasthuis
van maakte.
Emigratie
Een korte verantwoording
lijkt me verder op z'n plaats.
Laat mevrouw Marian Lem
pers „ik moet wel over een
half uurtje m'n kinderen van
school halen" maar vertel
len. „Ik heet eigenlijk Maria,
Johanna, Constance Hens-
kens. Mijn ouders emigreer
den in 1954 naar Australië. Ze
hadden het hier wel gezien.
Ik was toen een jaar of 5. We
verhuisden naar de omgeving
van Perth, aan de westkust
van het continent. Ik heb
daar gewoond tot m'n 18e. Ik
ben dus in Australië opge
groeid, met een Engelse op
voeding. Ik was nog jong toen
ik wilde gaan reizen en m'n
familie in Nederland bezoe
ken. Zo kwam ik hier terecht
en trouwde er m'n man, F.
Lempers, die in Alkemade
werkzaam is, in een beleids
functie, op de gemeente-se
cretarie. Ik moest de taal
weer gaan leren, maar de
grammatica heb ik, als nieuw
komer, nauwelijks meer kun
nen opvatten. Met schrijven
in het Nederlands heb ik nog
steeds moeite".
Marian Lempers laat nog een
Australisch-Engelse tongval
horen, en dan zie je de kanga-
roes als het ware springen, en
de aboriginals boodschappen
doen. Haar voorkomen is „no
nonsense", en ze wil ook niet
in sprookjes geloven. In 1970
trouwde ze met de heer Lem
pers, die weliswaar ambte
naar is maar naast z'n dage
lijkse werk nog graag mag ko
ken als een hobby. Inmiddels
heeft het echtpaar vier kinde-
FOTO: WIM VAN NOORT
ren tussen de 5 en 14 jaar. In
Perth afgeschreven
Nog even kreeg Marian last
van een hang naar haar Au
stralische jeugdjaren. Er
woonden nog een paar zussen
van haar, en ze ging voor eni
ge tijd terug. „We wilden iets
in de horecabranche gaan
doen, in de buurt van Perth,
maar m'n familie waarschuw
de ons in '83: „Het is hier bar
slecht op het ogenblik. Doe
het niet; wacht nog maar een
paar jaartjes", zeiden ze.
Australië was niet meer het
beloofde land en Marian, met
haar Engelse tongval en
Veense man, keerde terug
naar Holland. Eind '83 werd
hun aandacht getrokken door
een advertentie. „We konden
bieden op het Huis ter Veen,
dat al enige tijd leegstond en
tweemaal gekraakt was. Om
dit euvel verder te voorko
men is Gemeentewerken erin
gaan zitten. In '84 boden we
het hoogste bod en in juni van
dat jaar verwierven we ten
slotte Huis ter Veen. Toen zijn
we erin getrokken en hielden
er meteen een grote schoon
maak die een paar maanden
duurde. Het was een stevig
huis, heel solide gebouwd
voor die tijd. Maar iedereen
van onze familie werkte mee
aan het herinrichting van
Huis ter Veen; met kwasten,
schroevedraaiers en hamers,
met pijpen buigen en van die
dingen meer. Vele handen
maakten licht werk", aldus
mevrouw Lempers.
Maar het resultaat was op
zienbarend. Huis ter Veen
kreeg het aanzien van een ge-
klassificeerd hotel, met 6
tweepersoons- en 4 eenper
soonskamers. Er is een gezel
lige eetkamer waar 18 gasten
kunnen ontbijten, later op de
dag borrelen en 's avonds t.v.
kijken. Op aanvraag kan men
er ook het avondmaal gebrui-
.ken. Geen uitgebreid menu,
maar gewoon wat de pot
schaft; een dagmenu zeg
maar. En daaraan verleent de
heer Lempers dan graag zijn
medèwerking, nadat hij zich
spoorslags van de secretarie
(inmiddels gesloopt voor de
nieuwbouw van het raadhuis)
huiswaarts begeven heeft.
Marian: „Het vlees vooral
heeft zijn aandacht", zegt ze
met waardering. „Mooi opma
ken; hij versiert het wel. Hij
heeft daar gewoon liefhebbe
rij in".
Beneden heeft het gezin Lem
pers de beschikking over een
royaal privé-domein waar de
geesten van sommige ex-bur
gemeester nog rondwaren, als
je daar gevoel voor hebt. Ach
terin, naast de grote tuin, zijn
de slaapvertrekken van de fa
milie aangebouwd. Het hotel
gedeelte bevat ruime kamers
die bijna allemaal van de
fraaiste sanitaire toestanden
zijn voorzien; douches en toi
letten en andere gemakken.
„Daarvoor kregen wij twee
sterren in de hotelklassificatie
in de Benelux. Volgend jaar
hopen we met de modernise
ring zover te zijn gekomen
dat we er een derde ster bij-
krijgen. Dat is het maximum.
Voor een vierde ster moet je
een restaurant hebben en dat
Op mijn omwegen door
stad en land kom ik
graag mensen tegen. U
kunt mij telefonisch of
schriftelijk vertellen wie
u graag in deze rubriek
zou willen tegenkomen.
Ik ben bereikbaar via
071-122244.
hebben we dus niet. Verder
zijn we aangesloten bij de
VVV's van Leiden en omge
ving, en lid van de ANWB-
bondshotels natuurlijk".
Centraal
„We liggen hier erg centraal,
met de grote steden binnen
bereik. Vlakbij de grote snel
weg, die je hier amper hoort.
Maar veel gasten willen niet
in de stad overnachten van
wege de onveiligheid, dat ge
jat en andere criminele facet
ten. Dat is dan prettig voor
ons, want zo komt men op
Huis ter Veen af. We wisten 5
jaar geleden uiteraard, dat de
Veen iets nodig had voor de
zakenman op doortocht, en
voor de buitenlandse klanten
van al die bloemenbedrijven
die we hier hebben. De Veen
was maagdelijk op dit gebied;
er was geen hotel- of pensio
naccommodatie".
Die is er dan nu wel, sinds
Marian Lempers het gat in de
markt met haar zorgend pos
tuur heeft gevuld. In samen
werking met de plaatselijke
vrienden der horeca: ..We stu-
relr elkaar de klanten door.
De Veen en andere Alkema-
dese gemeentedelen hebben
veel te bieden en die zakenlui
blijven wel komen, het hele
jaar door. En men komt ook
bij ons na al die feesten in De
Woelige Baren, het restaurant
in Oude Wetering; in het
weekend meestal. De gasten
blijven dan bij ons slapen;
men stuurt ze naar ons door.
Dan hoeven ze niet 's avonds
laat nog naar huis terug te rij
den. Ook de feestnummers
komen bij ons tot rust. Zo
hebben we altijd werk in Huis
ter Veen. Ook tijdens de Keu
kenhofdagen en Pasen. Dan
zitten we altijd vol. Ook al
door de mensen van de zeil
en windsurfwedstrijden op de
Braassemermeer".
Vooral ook Amerikanen vin
den net huis prachtig die
zijn weer heel anders en
spontaner dan de Duitsers die
huize Lempers aandoen.
Vrouwe Marian: „Die Ameri
kanen kijken om zich heen en
zijn verrukt van dat canal"
voor de deur, wat in onze
ogen gewoon een sloot is.
Maar onze gasten komen
overal vandaan, tot uit Korea
(begin van dit jaar); stagelo
pers bij een bedrijf hier op het
industrieterrein. Uit Taiwan
ook; zoals die ploeg die voor
een week of zes stage liep bij
onze Veense tuinders. Er was
een warmbloedig iemand uit
IJsland, er waren er vrij veel
koeleren uit Israel, en zo heb
ben we ook pieken van Fran
sen, Italianen en Spanjaarden
op vakantie. Duitse vertegen
woordigers ook, die regelma
tig terugkeren en dan van ons
enige „Tüchtigkeit" vragen".
Uit 40 landen
Een goed teken. De hotelvoe
ring vindt niet iedereen even
leuk en aardig, maar de gast
blijft koning in Huis ter Veen
tussen de lintbebouwing. „In
5 jaar tijd hebben we onge
veer 10.000 overnachtingen
gehad", heeft Marian bere
kend; „uit een stuk of 40 lan
den". Dit toont maar weer
eens hoe ook de drassige Veen
in ons lage land groot kan
zijn. Daar kan toch geen
Perth en omgeving tegenaan,
nietwaar? Als het echt druk is
heeft Marian Lempers een
hulpje aan huis die stoft en de
bedden doet. En zo gaat ze op
naar het tweede lustrum:
„Wie weet wat we er nog bij
gaan doen aan ons „stan
daard-bestand". Wat Marian
Lempers, en ook haar braden
de echtgenoot in de keuken,
erg fijn vinden, is „het werk
aan huis". „We zijn altijd
thuis. Ook voor de kinderen.
Want uiteindelijk leef je ook
daarvoor".
FOTO: MARK LAMERS
WEEDE LANGSPELER VAN LEIDSE BAND
&IDEN De popmuziek
ireeft een omloopsnelheid van
fn en nabij één jaar. Is die pe-
rflode om, dan brengen dezelf-
nfc groepen weer een plaat uit
uii/of gaan dezelfde groepen
I eer op toernee. Dezelfde
slensen schrijven er dan weer
zèzelfde verhalen over. Zelfs
lat weerbarstige Leidse band
:eDy Factory ontkomt daar niet
kan. De groep zit met haar'
rtfeede plaat „Gumbo" plus
pertje keurig op schema. De
«boorte van „Gumbo" wordt
I orgenavond gevierd met een
s ttreden in het Leids Vrije-
dscentrum.
zis meer hetzelfde gebleven,
gr eer producer Peter Rave.
j[eer die Tango Studio in
windhoven. Is de progressieve
laf- bestaat dat woord eigenlijk
dPg in dit verband? jazzco-
lfeband" plotseling aartsconser-
ioatief geworden? Bassist Mark
f<|aronner geeft uitsluitsel: „Pe-
xtr voelt ons goed aan. Boven
sten kent hij die studio door
>ih door. Studio's zijn duur.
[Jm niet te veel geld en tijd te
nlerspillen, is 't logisch dat we
id bij 't oude hebben gehou-
fcn."
jil met al waren slechts vijf
elagen gemoeid met de opna-
tflen. In juni werd het grootste
deel reeds op band gezet. Eind
augustus, na de succesvolle
„Frau Antje hat ihre Tage"-
toer door de Bondsrepubliek,
volgde de rest.
„Het is ons deze keer beter ge
lukt de ongedwongen sfeer
van de optredens vast te leg
gen. De nummers zijn in korte
tijd geschreven. Soms waren
de teksten nog niet eens be
kend tijdens het inzingen,"
stelt Mark tevreden vast.
Zanger Tommie Freke zong
„ten einde raad" bbii het num
mer „Freak Scene' maar de
tekst die hij toevallig las op
een aan de studiomuur han
gende poster van Pink Floyd.
„D'r stond 'n soort hippy-hap-
pening op uit '65," kan Mark
er nu nog om lachen.
„Freak Scene" is in feite „Fre-
ke-scene", het kenmerk van
de hele band. Freaks zijn het,
die overal wel wat in zien. De
cactus op de hoesfoto is geko
zen om zijn saxofoonvorm.
Toy Factory maakt zulke
merkwaardige muziek, dat
niemand die jongens meer kan
plaatsen. „Zeker veel naar
King Crimson geluisterd, zegt
de een. Dan weer worden we
vergeleken met Metallica. De
volgende dag is 't weer Fish
bone," merkt Mark op.
Dat is nogal een ratjetoe aan
stijlen. Symfonisch, metal en
zwarte hardcore. In het instru
mentale nummer „Bus 42 Part
II", het vervolg op de titel van
de eerste plaat, hoor je al die
varianten het sterkst. Deson
danks is er het streven naar
eenheid in muziek, die ze zelf
als .jazzcore" omschrijven. In
de elpee-titel „Gumbo" komt
die wens al tot uiting. Mark
moet hem wel even verklaren.
„Gumbo is een gerecht uit
Louisiana, gebaseerd op ver
schillende planten. Die wor
den tien uur lang gekookt.
Daarna wordt er nog van alles
bijgemikt. Dan ontstaat er iets
dat lekker is, dat verteerbaar
Toch staat er één nummer op
de plaat dat „Vergezocht Bin
nen De Huidige Structuren"
heet. Het is opgedragen aan de
programmeur van De Boerde
rij in Zoetermeer, die Toy Fac
tory niet wilde boeken. Die
lustte het smakelijke Gumbo-
hapje dus kennelijk niet.
De groep is voor haar inspan
ningen reeds beloond met het
voorprogramma van de zwarte
voorhoedegroep 24-7-Spyz vol
gende maand.
ROBBERT TJLLI
DEN. HAAG/NOORD-
WIJK Nadat op 22 au
gustus van dit jaar ruiten
waren ingegooid bij bar-
dancing De Smoezer in
Noordwijk .werden drie
dagen later molotov-cock-
tails naar binnen gegooid.
De bar stond binnen korte
tijd in lichterlaaie. De ei
genaar, die in zijn woning
boven de dancing sliep,
kon zich ternauwernood
in veiligheid brengen. Er
ontstond een schade van
ruim 175.000 gulden. Te
gen de uit Rotterdam af
komstige brandstichters
werd gisteren voor de
Haagse rechtbank drie
jaar gevangenisstraf ge
ëist.
De vier mannen, allen drugs
verslaafden, zouden een belo
ning van een paar honderd
gulden krijgen als zij de zaak
in Noordwijk zouden „verbou
wen". De opdracht bleek af
komstig van een man die be
paalde banden in de horeca
had, zo zei officier van justitie
mr. D. van den Broek gisteren
voor de rechtbank. Het motief
van de vernieling is hem voor
alsnog onbekend. Via-via wer
den de brandstichters gerecru-
teerd. „Het was een soort
viertrapsraket. Steeds werd ie
mand anders ingehuurd om de
zaak te klaren", aldus de offi
cier.
Paniek
De eerste keer ging het mis.
Na het inslaan van enkele rui
ten met een honkbalknuppel
raakten de daders in paniek
en gingen zij ervandoor. Op de
25e augustus zou het karwei
definitief worden afgemaakt,
nu met benzinebommen.
Voordat de vier op pad gingen,
waren drie Spa-flessen al ge
deeltelijk gevuld met motoro
lie. In Noordwijk werden in de
buurt van „De Smoezer" de
flessen volgegooid met onder
weg gekochte benzine. Met dit
explosieve mengsel zou de
brand heviger zijn en langer
duren, zo had de 33-jarige
hoofdverdachte gezegd. Hij
had de kunst van het bom-
menmaken afgekeken van een
oorlogsfilm die op Filmnet was
vertoond. „Op die manier blies
het Franse verzet tanks op",
wist hij gisteren te vertellen.
Twee mededaders (19 en 29
jaar) bleken een kleinere rol
in de gebeurtenissen te hebben
gespeeld. De oudste van de
twee had de anderen naar
Noordwijk gereden, maar had
niet daadwerkelijk aan de
brandstichting meegedaan. De
19-jarige was op het laatste
moment teruggeschrokken,
maar na bedreigingen van zijn
mededaders had hij een ruit
ingegooid om zijn maten vrij
baan te geven voor het gooien
van de bommen.
Huwelijk
Officier Van den Broek vond
in alle gevallen medeplegen
van brandstichting bewezen.
Onder het motto „gelijke mon
niken. gelijke kappen" eiste
hij telkens drie jaar celstraf.
De behandeling van de straf
zaak tegen een vierde ver
dachte kon niet doorgaan, om
dat deze tot gisteravond zes
uur op vrije voeten was in
verband met een huwelijk. Hij
moet op 7 december voorko
men, als de drie anderen weer
voor de rechter verschijnen
om hun vonnis aan te horen.
Advocaat mr. Heeren die de
29- en 19-jarige verdachten
verdedigde vond dat de eerste
alleen veroordeeld kan wor
den wegens medeplichtigheid,
omdat deze niet daadwerkelijk
aan de brandstichting heeft
meegedaan. De 19-jarige kan
volgens de raadsman alleen
worden aangewreven dat hij
zich heeft schuldig gemaakt
aan vernieling of openlijke ge
weldpleging. In beide gevallen
vindt hij een straf van maxi
maal zes maanden en een af-
kickbehandeling meer op zijn
plaats.
Advocaat mr. Weenink drong
erop aan dat zijn cliënt, de 33-
jarige Rotterdammer, een
tweede psychiatrisch onder
zoek ondergaat. Hij kon zich
niet vinden in de conclusie
van psychiater dr. De Man dat
de verdachte ten tijde van de
brandstichting volledig toere
keningsvatbaar was geweest.
Na relatieproblemen was de
Rotterdammer „emotioneel uit
balans" geweest. „Er is meer
aan de hand dan de psychiater
nu zegt".
Geen krant ontvangen Bel tussen 18.00 en 19.00 uur, zaterdags tussen 14.00
en 15.00 uur. telefoonnr.071-122248 en uw krant wordt nog dezelfde avond
nabezorgd.
Winnaars opstelwedstrijd
Burgemeester M. Th. van de Wouw van Voor
hout heeft gisteren de prijzen uitgereikt van de
opstel- en tekenwedstrijd die gehouden is op de
basisscholen in 't kader van 1000 jaar Voor
hout. Twaalf kinderen Marike Weenink, Jas
per van den Berg, Charissa Angevaere, Petra
Alkemade, Richard IJlesteen, Cynthia Polling,
Jaap van Dorp, Michelle Wiegman, Stephanie
Koning, Miranda van den Oever en Caroline
Will, kregen een prijs voor hun werkstuk rond
het thema Voorhout in 2088. Het was aanvanke
lijk de bedoeling dat er een blijvend gedenkte
ken zou komen als herinnering aan het duizend
jarig jubileum. Daarin zouden de opstellen en
tekeningen worden ingemetseld. B en W heeft
dit voorstel van het bestuur van „Voorhout tien
eeuwen oud" afgewezen. Nu gaan opstellen en
tekeningen naar het gemeentearchief.
FOTO: HENK VAN DEN ENDE
Een prima idee voor een Sinterklaascadeau voor uw man,
vrouw, voor opa of oma, voor uw zoon of dochter. Voor ieder
een die graag op de hoogte blijft van het belangnjkste nieuws:
een geschenkabonnement op de Leidse Courant.
Het abonnement loopt van woensdag 6 december I989 t/m
dinsdag 16 januari 1990 en kost slechts f20,-.
Op pakjesavond staat u niet met lege handen, want u ontvangt
van ons een prachtige cheque die vergezeld gaat van een origi
nele goudkleurige drukplaat in miniformaat.
Wanneer u de bon invult en vóór 1 december aan ons stuurt,
zorgen wij tijdig voor de cheque met drukplaat en bezorgen
vanaf 6 december de krant op het door u aangegeven adres.
Met betalen kunt u wachten tot u van ons een acceptgiro hebt
ontvangen.
I BON VOOR GESCHENKABONNEMENT
Het geschenkabonnement op de Leidse Courant is bestemd voor
Naam:Voorl.;
Telefoon:(voor controle bezorging)
Deze omvangt de krant van 6 december 1989 t/m 16 januan 1990
Stuur de cheque met drukplaatje en te zijner tijd de acceptgiro naar:
Naam:Voorl.:
Postcode/plaats:
Datum:
Stuur deze bon in een open envelop, postzegel niet nodig, aan de Leidse Courant.
Abonnementenservice, Antwoordnummer 998, 2500 VD Den Haag d IRL6