riet succes van Marian Lempers et vijf jaar Huis ter Veen LANGS OMWEGEN foy Factory keurig op schema Drie jaar cel geëist wegens brandstichting Noordwijkse dancing Geef de Leidse Courant cadeau Ceidóc Somcmt dÏDEN OMGEVING £eidóc@ou*a/nt VRIJDAG 24 NOVEMBER 1989 PAGINA 13 1934, in de periode van oó'.^laise en crisis, zag de heer ;k, dat het goed was waar- ir hij zich beijverd had. Als °.k. Jrgemeester van de gemeen- *q®| Alkemade betrok hij zeer rreden en trots zijn ambts- ming die aan het Westeinde r Roelofarendsveen was ge- ^'•hwd. Wat dit betrof had 3aler Peek zijn doel bereikt, ticttt was een waar patriciërs- Sej^is, dat Huis ter Veen ging L"ten. Misschien waren het :t de edelste houtsoorten en iverste bouwstenen die aan- n.ijvoerd werden, maar de izende, donkere lambrize- ïgen gaven wel degelijk een :ent van welstand en voor- imheid aan dit Veense huis estjn Alkemades eerste burger, hal als een lounge van hotel (als was er in die ja- al voorzien dat het huis it een hotel zou worden), 5- iet aangrenzend het „werk vertrek" van de burgemees- die zich daar in alle rust, -St de pantoffels aan, kon te- gtrekken na een vermoei- ide dag van besturen en de- 00ceren op Alkemades niveau. n kamers te over alsof een I4jmiddeld burgemeestergezin jinstens uit tien personen Ju hebben bestaan. De afme tingen, immers, waren vorste- jk. Trap op, trap af ging het, a overal kwamen kamers op it in het trappenhuis. Boven iep het personeel dat z'n ats wist en op afroep be- likbaar was. Nee, de rijke- jk betimmerde ambtswoning 4n Alkemade getuigde waar- 1 1|k van een perfecte repre- intatie, midden in het Hol- i' (Indse lage land, die voorbeel- ï6)jg was en waar menig ande- V gemeente in deze streken in voorbeeld aan zou kun- nemen. lie elkaar opvolgende voorzit- 'Lctrs van Alkemades gemeen- Vaad zaten er op fluweel, ze 'aanden zich hoogmogenden 1 beidden er hun tijd, gren- :nd aan de natte percelen jnd en net buiten de rand .^jan het herverkavelingsge- '(jlied. Huis ter Veen, in al z'n "rtreffelijkheid, was voor ambtsdragers al zo aan- kelijk dat ze al snel haak ten naar een nieuwe ambts termijn. Totdat de edelachtbare, en toch wel voor decorum gevoe lige, Joop Wagenaar een echt, ongerept kind van deze streek een jaar of zeven ge leden door de koningin in Al kemade benoemd werd. Heer Joop, namelijk, bezat al gerui me tijd enkele eerbiedwaardi ge en nostalgisch getinte op stallen op een soort nauwe lijks bereikbare (tenzij via een slotgracht) terp in het Nieuwe Weteringse gebiedsdeel. Hij resideerde daar al lang en was niet van plan te gaan verkas sen toen hij eenmaal en ten slotte burgemeester van Alke made werd. Dat ik, overigens, Joop zo familiair mag bejege nen is te danken aan één van zijn nevenfuncties die hij nooit heeft willen afstoten. Hij was en is nog steeds jour nalist. Maar goed, toen Joop Wage naar aan het bewind kwam, verloor Huis ter Veen z'n be stemming. Er was geen ambtswoning meer, waar bur gemeesters als het ware in de watten werden gelegd, en Wagenaars opvolger, de reve- rende eerste burger Meer burg, koos eieren voor zijn geld, hield z'n coiffure bij en richtte aan het Zuideinde zijn nest in. Vijf jaar bedrijf En nu beland ik aan het adres van mevrouw Maria (Marian), Johanna Constance Lempers- Henskens, die vijf jaar gele den, in overleg met haar man, de koe bij de horens vatte en het afzakkende, van zijn bete kenis ontdane Huis ter Veen van de ondergang redde en er een hotel-pension van maak te. Het bedrijf Huis ter Veen bestond eind vorige week vijf jaar. En daar mogen we even bij stilstaan. De meesten waren er, bij de feestelijke receptie in Huis ter Veen. Het waren de nog le vende burgemeesters die sinds heer Peek in Alkemade met hun ambtsketen om de scepter hadden gezwaaid. De jongeheer Peek, zoon van de Oudere, vestiger van de Marian Lempers-Henskens heeft inmiddels Australië opzij gezet. Haar Huis ter Veen i sen internationale trekpleister voor slapers en wakkere andere gasten. ambtswoning, was er ditmaal niet bij. Maar wel werd het glas geheven door de opvol gende en nog levende burge meesters Kolfschoten, Smol ders en de geleerde Bolten. Joop Wagenaar die het pand als gasthuis 5 jaar gele den opende was een dag eerder even aangeweest, maar eigenlijk had hij er verder niets mee te maken omdat Huis ter Veen eens door hem werd gepasseerd, waarna het echtpaar Lempers-Henskens toesloeg en er een gasthuis van maakte. Emigratie Een korte verantwoording lijkt me verder op z'n plaats. Laat mevrouw Marian Lem pers „ik moet wel over een half uurtje m'n kinderen van school halen" maar vertel len. „Ik heet eigenlijk Maria, Johanna, Constance Hens- kens. Mijn ouders emigreer den in 1954 naar Australië. Ze hadden het hier wel gezien. Ik was toen een jaar of 5. We verhuisden naar de omgeving van Perth, aan de westkust van het continent. Ik heb daar gewoond tot m'n 18e. Ik ben dus in Australië opge groeid, met een Engelse op voeding. Ik was nog jong toen ik wilde gaan reizen en m'n familie in Nederland bezoe ken. Zo kwam ik hier terecht en trouwde er m'n man, F. Lempers, die in Alkemade werkzaam is, in een beleids functie, op de gemeente-se cretarie. Ik moest de taal weer gaan leren, maar de grammatica heb ik, als nieuw komer, nauwelijks meer kun nen opvatten. Met schrijven in het Nederlands heb ik nog steeds moeite". Marian Lempers laat nog een Australisch-Engelse tongval horen, en dan zie je de kanga- roes als het ware springen, en de aboriginals boodschappen doen. Haar voorkomen is „no nonsense", en ze wil ook niet in sprookjes geloven. In 1970 trouwde ze met de heer Lem pers, die weliswaar ambte naar is maar naast z'n dage lijkse werk nog graag mag ko ken als een hobby. Inmiddels heeft het echtpaar vier kinde- FOTO: WIM VAN NOORT ren tussen de 5 en 14 jaar. In Perth afgeschreven Nog even kreeg Marian last van een hang naar haar Au stralische jeugdjaren. Er woonden nog een paar zussen van haar, en ze ging voor eni ge tijd terug. „We wilden iets in de horecabranche gaan doen, in de buurt van Perth, maar m'n familie waarschuw de ons in '83: „Het is hier bar slecht op het ogenblik. Doe het niet; wacht nog maar een paar jaartjes", zeiden ze. Australië was niet meer het beloofde land en Marian, met haar Engelse tongval en Veense man, keerde terug naar Holland. Eind '83 werd hun aandacht getrokken door een advertentie. „We konden bieden op het Huis ter Veen, dat al enige tijd leegstond en tweemaal gekraakt was. Om dit euvel verder te voorko men is Gemeentewerken erin gaan zitten. In '84 boden we het hoogste bod en in juni van dat jaar verwierven we ten slotte Huis ter Veen. Toen zijn we erin getrokken en hielden er meteen een grote schoon maak die een paar maanden duurde. Het was een stevig huis, heel solide gebouwd voor die tijd. Maar iedereen van onze familie werkte mee aan het herinrichting van Huis ter Veen; met kwasten, schroevedraaiers en hamers, met pijpen buigen en van die dingen meer. Vele handen maakten licht werk", aldus mevrouw Lempers. Maar het resultaat was op zienbarend. Huis ter Veen kreeg het aanzien van een ge- klassificeerd hotel, met 6 tweepersoons- en 4 eenper soonskamers. Er is een gezel lige eetkamer waar 18 gasten kunnen ontbijten, later op de dag borrelen en 's avonds t.v. kijken. Op aanvraag kan men er ook het avondmaal gebrui- .ken. Geen uitgebreid menu, maar gewoon wat de pot schaft; een dagmenu zeg maar. En daaraan verleent de heer Lempers dan graag zijn medèwerking, nadat hij zich spoorslags van de secretarie (inmiddels gesloopt voor de nieuwbouw van het raadhuis) huiswaarts begeven heeft. Marian: „Het vlees vooral heeft zijn aandacht", zegt ze met waardering. „Mooi opma ken; hij versiert het wel. Hij heeft daar gewoon liefhebbe rij in". Beneden heeft het gezin Lem pers de beschikking over een royaal privé-domein waar de geesten van sommige ex-bur gemeester nog rondwaren, als je daar gevoel voor hebt. Ach terin, naast de grote tuin, zijn de slaapvertrekken van de fa milie aangebouwd. Het hotel gedeelte bevat ruime kamers die bijna allemaal van de fraaiste sanitaire toestanden zijn voorzien; douches en toi letten en andere gemakken. „Daarvoor kregen wij twee sterren in de hotelklassificatie in de Benelux. Volgend jaar hopen we met de modernise ring zover te zijn gekomen dat we er een derde ster bij- krijgen. Dat is het maximum. Voor een vierde ster moet je een restaurant hebben en dat Op mijn omwegen door stad en land kom ik graag mensen tegen. U kunt mij telefonisch of schriftelijk vertellen wie u graag in deze rubriek zou willen tegenkomen. Ik ben bereikbaar via 071-122244. hebben we dus niet. Verder zijn we aangesloten bij de VVV's van Leiden en omge ving, en lid van de ANWB- bondshotels natuurlijk". Centraal „We liggen hier erg centraal, met de grote steden binnen bereik. Vlakbij de grote snel weg, die je hier amper hoort. Maar veel gasten willen niet in de stad overnachten van wege de onveiligheid, dat ge jat en andere criminele facet ten. Dat is dan prettig voor ons, want zo komt men op Huis ter Veen af. We wisten 5 jaar geleden uiteraard, dat de Veen iets nodig had voor de zakenman op doortocht, en voor de buitenlandse klanten van al die bloemenbedrijven die we hier hebben. De Veen was maagdelijk op dit gebied; er was geen hotel- of pensio naccommodatie". Die is er dan nu wel, sinds Marian Lempers het gat in de markt met haar zorgend pos tuur heeft gevuld. In samen werking met de plaatselijke vrienden der horeca: ..We stu- relr elkaar de klanten door. De Veen en andere Alkema- dese gemeentedelen hebben veel te bieden en die zakenlui blijven wel komen, het hele jaar door. En men komt ook bij ons na al die feesten in De Woelige Baren, het restaurant in Oude Wetering; in het weekend meestal. De gasten blijven dan bij ons slapen; men stuurt ze naar ons door. Dan hoeven ze niet 's avonds laat nog naar huis terug te rij den. Ook de feestnummers komen bij ons tot rust. Zo hebben we altijd werk in Huis ter Veen. Ook tijdens de Keu kenhofdagen en Pasen. Dan zitten we altijd vol. Ook al door de mensen van de zeil en windsurfwedstrijden op de Braassemermeer". Vooral ook Amerikanen vin den net huis prachtig die zijn weer heel anders en spontaner dan de Duitsers die huize Lempers aandoen. Vrouwe Marian: „Die Ameri kanen kijken om zich heen en zijn verrukt van dat canal" voor de deur, wat in onze ogen gewoon een sloot is. Maar onze gasten komen overal vandaan, tot uit Korea (begin van dit jaar); stagelo pers bij een bedrijf hier op het industrieterrein. Uit Taiwan ook; zoals die ploeg die voor een week of zes stage liep bij onze Veense tuinders. Er was een warmbloedig iemand uit IJsland, er waren er vrij veel koeleren uit Israel, en zo heb ben we ook pieken van Fran sen, Italianen en Spanjaarden op vakantie. Duitse vertegen woordigers ook, die regelma tig terugkeren en dan van ons enige „Tüchtigkeit" vragen". Uit 40 landen Een goed teken. De hotelvoe ring vindt niet iedereen even leuk en aardig, maar de gast blijft koning in Huis ter Veen tussen de lintbebouwing. „In 5 jaar tijd hebben we onge veer 10.000 overnachtingen gehad", heeft Marian bere kend; „uit een stuk of 40 lan den". Dit toont maar weer eens hoe ook de drassige Veen in ons lage land groot kan zijn. Daar kan toch geen Perth en omgeving tegenaan, nietwaar? Als het echt druk is heeft Marian Lempers een hulpje aan huis die stoft en de bedden doet. En zo gaat ze op naar het tweede lustrum: „Wie weet wat we er nog bij gaan doen aan ons „stan daard-bestand". Wat Marian Lempers, en ook haar braden de echtgenoot in de keuken, erg fijn vinden, is „het werk aan huis". „We zijn altijd thuis. Ook voor de kinderen. Want uiteindelijk leef je ook daarvoor". FOTO: MARK LAMERS WEEDE LANGSPELER VAN LEIDSE BAND &IDEN De popmuziek ireeft een omloopsnelheid van fn en nabij één jaar. Is die pe- rflode om, dan brengen dezelf- nfc groepen weer een plaat uit uii/of gaan dezelfde groepen I eer op toernee. Dezelfde slensen schrijven er dan weer zèzelfde verhalen over. Zelfs lat weerbarstige Leidse band :eDy Factory ontkomt daar niet kan. De groep zit met haar' rtfeede plaat „Gumbo" plus pertje keurig op schema. De «boorte van „Gumbo" wordt I orgenavond gevierd met een s ttreden in het Leids Vrije- dscentrum. zis meer hetzelfde gebleven, gr eer producer Peter Rave. j[eer die Tango Studio in windhoven. Is de progressieve laf- bestaat dat woord eigenlijk dPg in dit verband? jazzco- lfeband" plotseling aartsconser- ioatief geworden? Bassist Mark f<|aronner geeft uitsluitsel: „Pe- xtr voelt ons goed aan. Boven sten kent hij die studio door >ih door. Studio's zijn duur. [Jm niet te veel geld en tijd te nlerspillen, is 't logisch dat we id bij 't oude hebben gehou- fcn." jil met al waren slechts vijf elagen gemoeid met de opna- tflen. In juni werd het grootste deel reeds op band gezet. Eind augustus, na de succesvolle „Frau Antje hat ihre Tage"- toer door de Bondsrepubliek, volgde de rest. „Het is ons deze keer beter ge lukt de ongedwongen sfeer van de optredens vast te leg gen. De nummers zijn in korte tijd geschreven. Soms waren de teksten nog niet eens be kend tijdens het inzingen," stelt Mark tevreden vast. Zanger Tommie Freke zong „ten einde raad" bbii het num mer „Freak Scene' maar de tekst die hij toevallig las op een aan de studiomuur han gende poster van Pink Floyd. „D'r stond 'n soort hippy-hap- pening op uit '65," kan Mark er nu nog om lachen. „Freak Scene" is in feite „Fre- ke-scene", het kenmerk van de hele band. Freaks zijn het, die overal wel wat in zien. De cactus op de hoesfoto is geko zen om zijn saxofoonvorm. Toy Factory maakt zulke merkwaardige muziek, dat niemand die jongens meer kan plaatsen. „Zeker veel naar King Crimson geluisterd, zegt de een. Dan weer worden we vergeleken met Metallica. De volgende dag is 't weer Fish bone," merkt Mark op. Dat is nogal een ratjetoe aan stijlen. Symfonisch, metal en zwarte hardcore. In het instru mentale nummer „Bus 42 Part II", het vervolg op de titel van de eerste plaat, hoor je al die varianten het sterkst. Deson danks is er het streven naar eenheid in muziek, die ze zelf als .jazzcore" omschrijven. In de elpee-titel „Gumbo" komt die wens al tot uiting. Mark moet hem wel even verklaren. „Gumbo is een gerecht uit Louisiana, gebaseerd op ver schillende planten. Die wor den tien uur lang gekookt. Daarna wordt er nog van alles bijgemikt. Dan ontstaat er iets dat lekker is, dat verteerbaar Toch staat er één nummer op de plaat dat „Vergezocht Bin nen De Huidige Structuren" heet. Het is opgedragen aan de programmeur van De Boerde rij in Zoetermeer, die Toy Fac tory niet wilde boeken. Die lustte het smakelijke Gumbo- hapje dus kennelijk niet. De groep is voor haar inspan ningen reeds beloond met het voorprogramma van de zwarte voorhoedegroep 24-7-Spyz vol gende maand. ROBBERT TJLLI DEN. HAAG/NOORD- WIJK Nadat op 22 au gustus van dit jaar ruiten waren ingegooid bij bar- dancing De Smoezer in Noordwijk .werden drie dagen later molotov-cock- tails naar binnen gegooid. De bar stond binnen korte tijd in lichterlaaie. De ei genaar, die in zijn woning boven de dancing sliep, kon zich ternauwernood in veiligheid brengen. Er ontstond een schade van ruim 175.000 gulden. Te gen de uit Rotterdam af komstige brandstichters werd gisteren voor de Haagse rechtbank drie jaar gevangenisstraf ge ëist. De vier mannen, allen drugs verslaafden, zouden een belo ning van een paar honderd gulden krijgen als zij de zaak in Noordwijk zouden „verbou wen". De opdracht bleek af komstig van een man die be paalde banden in de horeca had, zo zei officier van justitie mr. D. van den Broek gisteren voor de rechtbank. Het motief van de vernieling is hem voor alsnog onbekend. Via-via wer den de brandstichters gerecru- teerd. „Het was een soort viertrapsraket. Steeds werd ie mand anders ingehuurd om de zaak te klaren", aldus de offi cier. Paniek De eerste keer ging het mis. Na het inslaan van enkele rui ten met een honkbalknuppel raakten de daders in paniek en gingen zij ervandoor. Op de 25e augustus zou het karwei definitief worden afgemaakt, nu met benzinebommen. Voordat de vier op pad gingen, waren drie Spa-flessen al ge deeltelijk gevuld met motoro lie. In Noordwijk werden in de buurt van „De Smoezer" de flessen volgegooid met onder weg gekochte benzine. Met dit explosieve mengsel zou de brand heviger zijn en langer duren, zo had de 33-jarige hoofdverdachte gezegd. Hij had de kunst van het bom- menmaken afgekeken van een oorlogsfilm die op Filmnet was vertoond. „Op die manier blies het Franse verzet tanks op", wist hij gisteren te vertellen. Twee mededaders (19 en 29 jaar) bleken een kleinere rol in de gebeurtenissen te hebben gespeeld. De oudste van de twee had de anderen naar Noordwijk gereden, maar had niet daadwerkelijk aan de brandstichting meegedaan. De 19-jarige was op het laatste moment teruggeschrokken, maar na bedreigingen van zijn mededaders had hij een ruit ingegooid om zijn maten vrij baan te geven voor het gooien van de bommen. Huwelijk Officier Van den Broek vond in alle gevallen medeplegen van brandstichting bewezen. Onder het motto „gelijke mon niken. gelijke kappen" eiste hij telkens drie jaar celstraf. De behandeling van de straf zaak tegen een vierde ver dachte kon niet doorgaan, om dat deze tot gisteravond zes uur op vrije voeten was in verband met een huwelijk. Hij moet op 7 december voorko men, als de drie anderen weer voor de rechter verschijnen om hun vonnis aan te horen. Advocaat mr. Heeren die de 29- en 19-jarige verdachten verdedigde vond dat de eerste alleen veroordeeld kan wor den wegens medeplichtigheid, omdat deze niet daadwerkelijk aan de brandstichting heeft meegedaan. De 19-jarige kan volgens de raadsman alleen worden aangewreven dat hij zich heeft schuldig gemaakt aan vernieling of openlijke ge weldpleging. In beide gevallen vindt hij een straf van maxi maal zes maanden en een af- kickbehandeling meer op zijn plaats. Advocaat mr. Weenink drong erop aan dat zijn cliënt, de 33- jarige Rotterdammer, een tweede psychiatrisch onder zoek ondergaat. Hij kon zich niet vinden in de conclusie van psychiater dr. De Man dat de verdachte ten tijde van de brandstichting volledig toere keningsvatbaar was geweest. Na relatieproblemen was de Rotterdammer „emotioneel uit balans" geweest. „Er is meer aan de hand dan de psychiater nu zegt". Geen krant ontvangen Bel tussen 18.00 en 19.00 uur, zaterdags tussen 14.00 en 15.00 uur. telefoonnr.071-122248 en uw krant wordt nog dezelfde avond nabezorgd. Winnaars opstelwedstrijd Burgemeester M. Th. van de Wouw van Voor hout heeft gisteren de prijzen uitgereikt van de opstel- en tekenwedstrijd die gehouden is op de basisscholen in 't kader van 1000 jaar Voor hout. Twaalf kinderen Marike Weenink, Jas per van den Berg, Charissa Angevaere, Petra Alkemade, Richard IJlesteen, Cynthia Polling, Jaap van Dorp, Michelle Wiegman, Stephanie Koning, Miranda van den Oever en Caroline Will, kregen een prijs voor hun werkstuk rond het thema Voorhout in 2088. Het was aanvanke lijk de bedoeling dat er een blijvend gedenkte ken zou komen als herinnering aan het duizend jarig jubileum. Daarin zouden de opstellen en tekeningen worden ingemetseld. B en W heeft dit voorstel van het bestuur van „Voorhout tien eeuwen oud" afgewezen. Nu gaan opstellen en tekeningen naar het gemeentearchief. FOTO: HENK VAN DEN ENDE Een prima idee voor een Sinterklaascadeau voor uw man, vrouw, voor opa of oma, voor uw zoon of dochter. Voor ieder een die graag op de hoogte blijft van het belangnjkste nieuws: een geschenkabonnement op de Leidse Courant. Het abonnement loopt van woensdag 6 december I989 t/m dinsdag 16 januari 1990 en kost slechts f20,-. Op pakjesavond staat u niet met lege handen, want u ontvangt van ons een prachtige cheque die vergezeld gaat van een origi nele goudkleurige drukplaat in miniformaat. Wanneer u de bon invult en vóór 1 december aan ons stuurt, zorgen wij tijdig voor de cheque met drukplaat en bezorgen vanaf 6 december de krant op het door u aangegeven adres. Met betalen kunt u wachten tot u van ons een acceptgiro hebt ontvangen. I BON VOOR GESCHENKABONNEMENT Het geschenkabonnement op de Leidse Courant is bestemd voor Naam:Voorl.; Telefoon:(voor controle bezorging) Deze omvangt de krant van 6 december 1989 t/m 16 januan 1990 Stuur de cheque met drukplaatje en te zijner tijd de acceptgiro naar: Naam:Voorl.: Postcode/plaats: Datum: Stuur deze bon in een open envelop, postzegel niet nodig, aan de Leidse Courant. Abonnementenservice, Antwoordnummer 998, 2500 VD Den Haag d IRL6

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1989 | | pagina 13