Nieuwe LVerk Amsterdam exposeert
Thracische schat uit achtertuin
Ceccato bewijst band
met Residentie Orkest
üeidóe Qowtant
Teylers Museum gaat uitbreiden
WEL VEEL VAN HET ZELFDE
Le Carré: val van Muur
h
(vernieuwt spionageroman
Kunstmarkt
Art Cologne
groeit uit
zijn jas
Confrontatie met
harde werkelijkheid
Winnaar pianoconcours
mag naar buitenland
KUNST/RTV
ZATERDAG 18 NOVEMBER 1989 PAGINA 19
HAARLEM Het Teylers
Museum in Haarlem gaat fors
uitbreiden. De operatie in Ne
derlands oudste museum die in
1993 gereed moet zijn gaat on
geveer tien miljoen gulden
kosten.
Een deel van de uitbreiding
■wordt gerealiseerd in gebouw
„Zegelwaarden", dat deel uit
maakt van het vroegere com
plex van drukkerij Johan En
schede. In het pand lagen tot
voor kort postzegels van de
PTT opgeslagen. Teylers heeft
nhet gebouw, dat vlak achter
het huidige museum staat, gis
teren aangekocht.
Verder heeft het museum ook
ihieuwbouwplannen. Die
moeten aansluitend aan het
huidige gebouw worden gerea
liseerd. Volgend voorjaar
wordt een architectuurprijs-
vraag voor deze nieuwbouw
uitgeschreven. De opzet is om
de historische binnenstadstuin
meer bij het museumcomplex
te betrekken.
De grootscheepse uitbreidings
plannen van Teylers zijn mo
gelijk door de verhoging van
de subsidie van het ministerie
van WVC. Deze zomer is toe
gezegd dat het museum jaar
lijks op 600.000 gulden mag re
kenen. De directie van Teylers
verwacht dat de rest van het
benodigde geld voor de uit
breiding uit particuliere fond
sen komt.
Overigens zal het pand „Zegel
waarden" geen publieke func
tie krijgen. Teylers gebruikt
de 3000 vierkante meter na
een ingrijpende verbouwing
onder meer voor een studie
zaal en voor ruimten waar de
omvangrijke collecties teke
ningen, prenten en natuurhis
torische instrumenten kunnen
worden opgeslagen en gecon
serveerd.
Teylers trekt steeds meer be
zoekers. Dit jaar wordt het
aantal op 60.000 geschat, een
record. Verwacht wordt dat de
belangstelling de komende ja
ren nog zal groeien.
Chabot-prijs voor
echtpaar Van der Kraan
ROTTERDAM - Burgemeester Peper van Rotter
dam heeft gisteren in het Rotterdamse stadhuis de
Anjerfonds-Chabot prijs uitgereikt aan de beelden
de kunstenaars Axel en Helena van der Kraan. De
prijs van 10.000 gulden wordt iedere twee jaar toe
gekend aan beeldende kunstenaars die in het Rijn
mond-gebied werken en wonen. Het echtpaar
heeft gezamenlijk sculpturen vervaardigd, waar
van de jury het volgende vindt: „Het zijn sculptu
ren geworden die opvallen door enorme afmetin
gen en de zichtbare afwezigheid van de construc
tie". Helena van der Kraan vervaardigt daarnaast
ook nog fotografisch werk, vooral stillevens en
portretten. In de jaren dat de Anjerfonds-Chabot
prijs niet wordt uitgereikt wordt de Anjerfonds-
Blaman prijs voor literatuur toegekend.
Fototentoonstelling schrijver Joseph Roth
DEN HAAG De Koninklijke Bibliotheek in Den Haag herdenkt
dat vijftig jaar geleden de schrijver Joseph Roth (1894 - 1939) is over
leden met een fototentoonstelling die duurt tot 7 januari. De Doku-
mentationsstelle ftlr neuere Österreichische Literatur in Wenen heeft
de voorbereidingen gecoördineerd voor een gedegen schets van leven
en werk van Roth. Een beeld wordt gegeven van de omstandigheden
waaronder Roth schreef, van de politieke en sociale situatie in Oos
tenrijk, van contacten van de schrijver met collega's en van zijn idee
ën over het Jodendom. Uit eigen bezit toont de KB eerste drukken
van Roth, studies over hem en krante-artikelen over zijn ontvangst in
ons land. Andere documenten geven een indruk van de relatie tussen
Roth en uitgeverij De Gemeenschap en tussen de schrijver en de
dichter Anton van Duinkerken.
Roth ging in de eerste wereldoorlog als vrijwilliger naar het front, zat
gevangen in Rusland, was journalist onder meer bij de Frankfurter
Zeitung en verbleef van 1925 tot zijn dood in Parijs. Nadat hij in 1933
Duitsland voorgoed de rug had toegekeerd, liet hij zijn werken bij
Querido en Allert de Lange in Amsterdam en bij De Gemeenschap in
Bilthoven verschijnen. Zijn belangrijkste romans hebben steeds de
ondergang van het Oostenrijks-Hongaars keizerrijk tot thema.
Grand Masters in
het Circustheater
DEN HAAG In de serie Grand
Masters in Concert in het Circus
theater in Scheveningen worden
dit seizoen drie keer „groten der
aarde" op de planken gebracht. Het
Franse pianoduo Katia en Marielle
Labeque geeft op 2 december een
concert met werken van Dvorak,
Debussy en Strawinsky. De Spaan
se pianiste Alica de Larrocha ver
tolkt op 6 januari Spaanse composi
ties van Oscar Esplé, Isaac Albeniz
en Manuel de Falla. Op 17 februari
is het Concertgebouw Kamerorkest
te beluisteren onder leiding van
Gilbert Varga en met Frank Peter
Zimmermann, de enige violist die
elk jaar als solist wordt gevraagd
door de Berliner Philharmoniker.
N
Nieuwe Kerk, Dam Amsterdam: De
>tThracische Koningsschat. Te zien t/
jm 7 januari, ma. t/m zo. van 11.00
Ato» 17.00 uur, 16 en 25 december en
Ö1 januari gesloten.
AMSTERDAM Stel: je
aivindt een hele hoop zil
veren potten en pannen in
ge achtertuin. Opgepoetst
j,doen ze het wonderwel
?jboven de open haard en
(«belangstellenden wordt
üjuitgelegd dat het nog van
..een vorige bewoner was
^die de boel zeker heeft
□jvergeten. Dat is dan jam-
■emer, maar niets aan te
doen en wie wil er nog
7koffie.
Zoiets dacht de Bulgaarse boer
in het dorpje Rogozen die in
Dgtilte verder groef nadat hij in
'gl985 al spittend in zijn tuin op
jeen raar blikje stuitte. Zeker
/jvan die verwenste buurman
rdie maar raak gooit, dacht hij
aanvankelijk. Maar toen hij
?/het ene blikje na het andere
^aantrof rijpte een heel andere
(.gedachte: hij begreep. Zijn
(,boerenvrouw poetste alles
naar behoren op, verrijkte de
schouw met drie glimmende
schalen en schoof de immense
rest, vijfenzestig schalen en
(kannetjes, onder het bed.
Pok zij begreep. En pas nadat
e)n de tuin het laatste kooltje
Éwas gerooid, ging de boer naar
de burgervader om van zijn
civondst te reppen. Deze vertel-
?lde het op z'n dooie akkertje
n.weer aan een archeologische
^iclub en die begreep meteen al
lies: er werd veel verder gespit,
want die boer had maar de
'ehelft opgegraven en omdat de
ijclub wist dat het zilver van
4
een Thracische koning moest
zijn geweest, die naar de beste
traditie zijn schatten in twee
delen had begraven, werd on
danks snerpende koude naar
een tweede deel gewroet.
Met succes. De tweede poging
leverde honderd zilveren en
verguld-zilveren vaten op. De
speculaties konden beginnen:
had die koning zijn goud-zil
veren schat uit angst voor
Griekse overweldigers begra
ven? Waren ze voor zijn zoon
bestemd? Mocht niemand an
ders er met z'n vingers aanzit
ten? En er rezen andere vra
gen: hoe kon dit zilver meer
dan tweeduizend jaar zo fraai
en ongeschonden blijven? Wat
betekenden de inscripties?
Net als bij veel andere vroege
kuituren doet het probleem
zich voor, dat de raadselachti
ge Thraciërs - ongeveer in het
huidige Bulgarije - hun taal
nooit in schrift hebben omge
zet. Daardoor zijn er geen au
thentieke Thracische bronnen
die uitleg geven over hun reli
gie, mythologie en tradities.
Soms lijkt het erop, ook eeu
wen later, dat de Thraciërs
niets aan buitenlanders te mel
den wilden hebben. En dat is
er de reden van, dat het opge
graven zilver en verguld-zil
ver dat nu in de Amsterdamse
Nieuwe Kerk ten toon ligt,
Kwaliteit
Het kostbare vaatwerk, dat
boer Ivan Dimitrov aantrof op
ruim veertig centimeter onder
het maaiveld, is een van de
tien Thracische schatten die in
Noord-Bulgarije tot dusver zijn
gevonden, alle zo'n 2300 jaar
oud en van de beste kwaliteit.
De Nieuwe Kerk toont deze
schat compleet en in volle
schoonheid; slechts één kanne
tje heeft de ongelijke strijd te
gen de ploegmessen niet onge
schonden overleefd en staat er
schattig, maar wat verfrom
meld bij.
De bezoeker zal er ten minste
twee kijkronden voor moeten
uittrekken, waarbij de route
van voor naar achter en van
achter naar voren moet lopen,
omdat bewakers een tweede
'ingang' beletten, wanneer
men het einde heeft bereikt en
men het van het begin nog
eens wil doen. Gewoon terug
lopen dus.
Die twee ronden zijn puur
noodzaak. Omdat een eerste
blik dan wel een goede indruk
geeft van wat nou een Thraci
sche schat is, maar bovendien
de indruk oplevert dat de ex
positie in de Nieuwe Kerk wel
erg veel van het zelfde te zien
geeft: veel gelijksoortige wijn
schaaltjes (phiale) en veel dito
kannetjes. Waarmee de stel
ling kan worden verdedigd,
dat deze expositie best had
kunnen worden samengevat
in twee of drie vitrines.
Wat soorten betreft, misschien
mogelijk. Maar dan wordt niet
op details gelet en déarvoor is
in elk geval een tweede ronde
noodzakelijk, want het barst
ervan. Overigens is die eerste
ronde al goed voor een per
soonlijke conclusie: die Thra-
Schaaltje in zilver en goud, ong. 300 v.Chr.: Heracles en Auge
door een Griekse edelsmid. Mogelijk geplunderd uit het tafelge
rei van Phillipus en Alexander de Grote van Macedonië.
FOTO: STICHTING DE NIEUWE KERK
klein aantal gedeeltelijk ver
guld, zijn indringend en zeer
gevariëerd. En het grappige
daarvan is, dat iedere bezoe
ker met een beetje voorstel
lingsvermogen, al dan niet ge
baseerd op een oud-Griekse
opleiding, er eigenhandig veel
mee kan doen. Omdat de des
kundigen wijselijk en oprecht
in veel gevallen te kennen ge
ven er óók maar een slag naar
te slaan. „Mogelijk Apollo"
staat voorzichtig bij een aantal
ciërs waren mogelijk stevige
drinkers, zoals de overlevering
wil, maar ook beschaafde, zo
als deze tentoonstelling leert.
De wijnschaaltjes zijn, vergele
ken bij andere aan de opval
lend kleine kant en de wijn
kannetjes eveneens. Onbe
perkt geslemp lijkt hiermee
uitgesloten.
Details
gegraveerde hoofdjes, die in de
meeste gevallen van alles kun
nen zijn en in één geval zelfs
een kunstzinnig aangebrachte
schaapskop.
En zo is er veel meer twijfel
achtigs. Sommige details ver
wijzen heel duidelijk naar de
Griekse mythologie, of geven
een niet mis te schieten aan
duiding, zoals 'godin van de
dieren', omdat een dame plaats
heeft genomen op de rug van
de toen al koning der dieren,
een getemde leeuw. En zo is er
wel wat meer: de mogelijk
Grote Moedergodin, zwijnen
jacht, typisch voor de Thra
ciërs, twee elkaar op de speer
bevechtende ruiters, goden uit
de laat-Romeinse periode, phi-
alen met dier- en bloemorna
menten, maagden en niet-
meer-maagden gezien haar
dracht en kleding, strijdwagen
met gevleugelde en ongevleu
gelde paarden, inscripties be
treffende de herkomst (in het
Grieks).
Het leuke van deze tentoon
stelling is, onder veel meer,
dat steeds meer verbanden
kunnen worden gelegd met
voorgaande vondsten, waar
door steeds meer van die on
begrijpelijk Thraciërs kan
worden begrepen, hoewel nog
lang niet alles; het meeste zelfs
niet. Bovendien vormt deze
expositie een aangename aan
vulling op de tentoonstelling
die september/november 1984
in het Rotterdamse museum
Boy mans Van Beuningen te
zien was: Het Goud der Thra
ciërs, met veel massief en nog
al bombastisch goud. 'De Thra
cische Koningsschat' in de
Amsterdamse Nieuwe Kerk is
in geen geval bombastisch, ook
niet van goud maar overwe
gend van zilver. Met heel veel
te zien en te ontdekken, zij het
in tweede ronde.
FRITS BROMBERG
JLONDEN John le Car-
'c'ré is niet bang dat hij bro-
Djdeloos zal worden nu er
dgaten zijn gevallen in de
'Berlijnse Muur. De man,
die miljoenen heeft ver-
Jdiend met zijn spionagero
mans, gelooft zelfs dat
^deze ontwikkeling de
dstoot kan geven tot de
noodzakelijke vernieu-
e'Wing van het genre.
teur die een antwoord weet te
vinden op deze uitdaging, zal
r het helemaal maken", schrijft
[|Le Carfé in een artikel in het
v Britse dagblad The Guardian.
(„Hij kan een wereld die oud
en koud en lusteloos is gewor
den van zijn spinnewebben
ontdoen, de obligate ballast
van de Koude Oorlog afwer
pen en allerlei nieuwe terrei
nen betreden".
Le Carré herinnert zich hoe
een bezoek aan de Muur in het
begin van de jaren zestig hem
inspireerde tot het .schrijven
van „The Spy who came in
from the Cold" (Ned. vertaling
Spion aan de Muur). Het boek
betekende zijn doorbraak als,
schrijver van spionagethrillers.
„De Muur was zonder twijfel
het walgelijkste symbool van
politiek falen dat ik ooit had
gezien en ik was op zoek
naar een onderwerp op dat
moment. Schrijvers zijn nu
eenmaal opportunisten", be
kent Le Carré.
Zijn jongste boek „Russia Hou
se" (Ned. vertaling Het Rus
land Huis) weerspiegelt het
einde van de Koude Oorlog en
het wegebben van de vijandig
heid tussen de twee supermo-
gendheden, en Le Carré con
stateert verheugd dat uit de
gebeurtenissen in Oost-Berlijn
blijkt dat de feiten zich kenne
lijk naar de verbeelding begin
nen te schikken.
Le Carré is minder optimis
tisch als het gaat om de aan
passing van het Westen aan de
nieuwe omstandigheden. „Het
Westen heeft gekregen wat
het altijd zei te willen hebben,
maar het weet nu niet hoe
daarop te reageren".
Het Residentie-Orkest o.l.v. Aldo
^Ceccato m.m.v. Laura de Fusco, pia
no speelt werken van Ravel, Stra
vinsky en Dvorak, Philipszaal, giste
ren.
□Sinds de intensieve samen-
Averking tijdens de Europese
htoernee bestaat er een bijzon
dere band tussen de Italiaan
se dirigent Aio Ceccato en
het Residentie Orkest. De or
kestleden begrijpen Ceccato's
^bedoeling, kunnen dat ook
donder ongelijkheden over
brengen. Dat is tekenend
Voor het goede contact dat
bij met het orkest heeft,
want de slagtechniek van
'jheze vurige dirigent laat zo
nu en dan aan duidelijkheid
te wensen over. De liefde
rfiran Ceccato voor het orkest
is zeer groot, groter nog, zo
lijkt het, dan zijn liefde voor
Dvoróks zevende symfonie.
Hij poetste gisteravond hier
in de klank mooi op tot een
glitterend en briljant geheel,
maar verloor het Slavische
karakter van de muziek uit
het oog. Het werd een uit
voering zonder ziel: veel
krachtvertoon en virtuositeit
van het orkest, maar de voor
Dvorék zo kenmerkende
melancholie was afwezig.
De twee stukken uit de geor
kestreerde versie van Ravels
Miroirs die gisteren werden
gespeeld (Albordo del Gra-
cioso en Une Barque sur l'O-
cean) liggen Ceccato beter
dan Dvoróks zevende. Met
zijn temperamentvolle bena
dering creëerde hij een goede
sfeer waardoor Ceccato, en
dat is vreemd om te zien, bij
na in trance geraakte. Na
Une Barque sur l'Ocean
stond hij op zijn podium, nog
een beetje bedwelmd door de
indrukwekkende uitvoering,
bewoog zich in „slow mo
tion" naar de concertmeester
om de hand te schudden. IJ
delheid is hem niet vreemd.
Stravinsky's Capriccio voor
piano en orkest werd leven
dig genoeg gespeeld, maar
kon, wat het orkestaandeel
betreft, stekeliger, minder
vloeiend. Gelukkig ging de
helderheid, die in dit stuk
belangrijk is, niet verloren.
Laura de Fusco, een Napoli-
taanse pianiste, speelde de
notenstroom heel grillig,
maar wel verzorgd en op een
manier dat zij niet in conflict
kwam met het orkest.
ARTHUR VAN DER DRIFT
(Van onze correspondent Rink
Drost)
KEULEN In de Messehal-
len in Keulen is gisteren de in
drie jaren tot traditie gewor
den internationale kunstmarkt
Art Cologne geopend. De kern
van deze markt bestaat uit een
expositie van 228 galerieën uit
18 landen. Nederland is verte
genwoordigd met zes gale
rieën, België met vier.
Art Cologne is na drie jaren al
uit zijn jas gegroeid. Het aantal
exposanten is aanmerkelijk
groter uitgevallen dan gezien
de beschikbare ruimte (32.000
vierkante meter) de bedoeling
was. Maar met het oog op de
aangeboden kwaliteit heeft de
organisator, het Bundesver-
band Deutscher Galerien sa
men met de KölnMesse, een
deel van het extra aanbod toe-
gelaten. De ruimte is niet gro
ter geworden, de exposanten
hebben gemiddeld met aan
zienlijk minder ruimte genoe
gen moeten nemen. Volgend
jaar komt voor een gelijkblij
vend aantal exposanten meer
ruimte beschikbaar.
De kunst die op de Art Colog
ne wordt gepresenteerd betreft
deze eeuw, van het klassiek
modernisme tot het heden.
Voor het eerst hebben 31 jonge
galerieën zowel uit Europa als
van andere continenten, op
uitnodiging van de organisator
de kans gekregen een bloemle
zing uit hun programma te to
nen. Acht andere galerieën uit
vier landen brengen de bijzon
dere tentoonstelling '150 jaar
fotografie'. Een derde 'show in
de show', 1500 vierkante me
ter, brengt het Wilhelm-
Lehmbruck-Museum uit Duis
burg, met een overzicht van
het medium sculptuur.
Art Cologne speelt zich af in
de hallen 1 tot en met 3, van
vandaag tot en met volgende
week woensdag. Een dagkaart
kost 12 mark (f 13,70), een
doorlopend toegangsbewijs 30
mark (f 34,20). De catalogus
kost 20 mark. De markt is van
11.00 tot 20.00 uur geopend.
Extra concert Spandau
Ballet gaat een extra concert
geven in Ahoy', omdat het
eerste op 12 december al in
korte tijd was uitverkocht. Het
tweede concert is op 12 janua
ri, als de groep bezig is met de
tweede helft van haar Europe
se toernee. De kaartverkoop
begint volgende week zater
dag.
Foto-expositie over Gietijzer-industrie in Kijkhuis
DEN HAAG Het Kijkhuis in Den Haag presenteert van 28 no
vember tot 17 december een fotoreportage van Bart Sorgdrager
over de gietijzer-industrie aan de Oude IJssel, gemaakt in op
dracht van het Staring Instituut, de Euregio Mozer Commissie, ae
Algemene Vereniging van Nederlandse Gieterijen en WVC. In
het Kijkhuis is van 2 tot 17 december ook de video-installatie
„Gedeeld panorama" van Bob Lens en Heiner Holtappels opge
steld. Daartoe werd de horizoncirkel van Panorama Mesdag van
uit een vliegtuig gefilmd.
Carl Huybrechts bezoekt in Manilla de straatkinderen voor wie hij
twaalf weken lang geld probeert in te zamelen met „TeleBingo".
FOTO: KRO
Kindaren van de straat. Documen
taire. KRO-televisie. Nederland 1 om
22.45 uur. Maandag.
HILVERSUM Het blikt al
lemaal zo vrolijk de camera in,
al die spelshows met die fan
tastische prijzen. De Belg Carl
Huybrechts draagt vanaf
maandag aan dat kijkplezier
bij met „TeleBingo", door de
KRO op het scherm gebracht.
Het is te hopen dat iedere Ne
derlander met „TeleBingo"-
kaarten op zijn schoot naar het
programma kijkt, want ten
grondslag aan deze vrolijkheid
ligt diepe ellende, namelijk de
straatkinderen van deze we
reld en dan vooral de Derde
Wereld.
De KRO heeft daar ook een
documentaire over gemaakt,
waarbij je nauwelijks droge
ogen houdt, al biedt de ontwa
penende glimlach van al die
sloebers soms een wat verte
kend beeld. En hoeveel men
sen zullen er naar kijken?
Weinig waarschijnlijk, want
het behoorlijk kostbare pro
gramma, waarvoor Aad van
den Heuvel, onder andere met
Carl Huybrechts, naar diverse
uiteinden van de wereld reis
de, zit weggedrukt aan het
einde van de avond, wanneer
menigeen zijn vermoeide
hoofd reeds ten ruste heeft ge
legd. Onbegrijpelijk, vooral
omdat uit de programmering
blijkt, dat de vijftig minuten
durende reportage gemakke
lijk tussen beide „Journaal"-
uitzendingen geplaatst had
kunnen worden. En dat was
misschien ook wel zo aardig
geweest voor de Nederlandse
jeugd, die dan eens had gezien,
dat er nog iets anders'bestaat
dan de Westerse consumptie
maatschappij. Dat er kinderen
op deze wereld rondlopen die
blijer zijn met een stuk brood,
dan zij met hun derde race
fiets in twee maanden.
Tachtig miljoen
Het aantal straatkinderen dat
deze wereld bevolkt, is enorm.
De schattingen lopen enigzins
uiteen, maar het zijn er rond
de tachtig miljoen. Ze zijn
veelal het slachtoffer van uit
buiting, drugs en prositutie.
Van een onbezorgde jeugd is
ook absoluut geen sprake. Ze
moeten zelf voor hun eten en
drinken zorgen, leven onder
erbarmelijke omstandigheden
(in een hol onder de snelweg
bijvoorbeeld) en komen vaak
in de gevangenis terecht, om
daar vervolgens op te groeien
tot professionele criminelen.
Aad van den Heuvel haalt er
het handvest van de Verenig
de Naties over kinderen bij en
dat blijkt voor die kinderen op
geen enkel punt te kloppen.
Toch zijn er lichtpuntjes in de
duisternis. Het gaat dan om
kleine (particuliere) initiatie
ven zoals een schoolde op de
vuilnisbuilt van Manilla, of die
vrouw uit de bakkerswinkel
die wekelijks brood uitdeelt.
Al die pogingen zijn erop ge
richt om de kinderen een
menswaardig bestaan te bie
den en ze vooruit te helpen in
de maatschappij waarin ze le
ven. Op die manier kan het
drie-jarige jongetje dat nog
niet zindelijk is, maar als de
beste kan zakkenrollen, een
beter bestaan opbouwen dan
die van crimineel.
Hoewel Aad van den Heuvel
de zere plekken aanwijst en de
initiatieven toont, gaat hij niet
voorbij aan het ontstaan van
de problemen, zoals de allerbe-
labberste economie en de
staatsschulden van de landen
die hij bezocht. Zo ontstaat een
doorwrochten documentaire,
die een ander tijdstip verdient,
dan hij nu heeft gekregen.
HANS PIËT
AMSTERDAM Frank van de Laar (24) uit Amsterdam heeft
het Jacques Vonk Piano Concours (30.000 gulden) gewonnen. De
prijs stelt hem in staat gedurende twee jaar in het buitenland te
studeren. Het concours werd woensdag en donderdag in Amster
dam gehouden. De organisatie was in handen van het Sweelinck
Conservatorium. Aan het concours namen zeven kandidaten
deel, allen pianostudenten van het Sweelinck Conservatorium,
die onlangs zijn geslaagd voor het hoofdvak piano-uitvoerend
musicus met tenminste het cijfer 8. Op het programma stonden
composities van Mozart, Wagner, Liszt, Debussy en Szymanows-
ki. Van de Laar studeert momenteel voor een aantekening ka
mermuziek bij Naum Grubert. In 1987 behaalde hij de eerste
prijs op het Postbank Sweelinck Concours in de hoofdstad. Het
Jacques Vonk Piano Concours is vernoemd naar Jacques Vonk,
een vroeg overleden student van het Sweelinck Conservatori
um. De prijs wordt eens in de twee jaar uitgereikt.
i