Het 55-jarig muziehjubileum
van een eeneiige tweeling
Strijd tegen rimpels
je zo oud bent als nen'
Dat ouders hun lee
UIT THUIS SaidóaQowiamt maandag 23 oktober i9s9 pagina
Cor de Jong speelt
schuiftrombone en zijn
broer Dick de Jong
trompet. De vrouw van
Cor de Jong heet Lenie,
terwijl de echtgenote van
Dick door het leven gaat
als Greet. Maar dan heb
je de belangrijkste ver
schillen tussen de twee
verschijningsvormen van
deze Haagse eeneiige
tweeling ook wel gehad.
Cor de Jong: „Hoe het komt
snappen wij zelf ook niet,
maar bij voorbeeld blijken
wij altijd in eenzelfde soort
auto te rijden".
Dick de Jong: „Of op de
zelfde motorfiets, want vlak
na de oorlog reden we op
een 250 cc DKW".
Cor: „Daarna hebben we al
lebei een Jawa gekocht, ook
van 250 cc".
Dick: „En toen een Fiatje
500. Zat je lekker droog".
Cor: „En daarna een Fiatje
600".
Dick: „En met die Fiat heb
ben we toen nog op dezelf
de dag een ongeluk gehad".
Cor: „Ik rij op de Hoefkade
en bij de Koningstraat word
ik aangereden. Agent erbij
en die zegt: Dat is ook toe
vallig. Vanmiddag op de
Maanweg heb ik nog een
ongelukje behandeld met
precies zo'n Fiat. Ook be
stuurd door een meneer De
Jong'.
Ik zeg tegen die agent: wat
was dat dan voor een De
Jong?.
Die agent zegt: D.H.K. de
Jong.
Ik zeg: Krijg nou wat. Dat
is m'n broer!
Hadden we niet alleen op
dezelfde dag een ongeluk
gehad in een zelfde soort
auto, maar was daar nog
dezelfde agent aan te pas
gekomen ook. Begrijp je dat
nou?"
Kunst en Strijd
Een mijlpaal van landelijk
belang betreft het hier ver
moedelijk niet, maar de
liefhebbers van kleine ge
schiedenis dienen er toch
even kennis van te nemen.
Deze maand viert tweeling
De Jong (Cor is vader van
een zoon, Dick is kinderloos
gebleven) zijn 55-jarig mu-
ziek-jubileum. Op 5 oktober
1934 om precies te zijn tra
den beiden toe tot de des
tijds vermaarde Haagse ar
beidersmuziekvereniging
„Kunst en Strijd", die op 1
juni 1946 met het chique ge
zelschap „Meijerbeer" sa
mensmolt tot het landelijk
bekend geworden Haags
Harmonieorkest. Ter gele
genheid hiervan viel het
tweetal dezer dagen een
muzikaal huldeblijk ten
deel waarvoor het Harmo
nie-orkest eenmalig was
uitgebreid met het Haags
Dagorkest. Honderd musici
in totaal brachten de 64-ja-
rige Cor en Dick een ere
saluut waarvan de tonen
nóg naijlen in het Haagse
Willem Drees park. Want
daar wonen de gebroeders.
Gezellig naast elkaar.
Dick de Jong: „Bij Kunst en
Strijd zijn we begonnen
toen we negen jaar oud wa
ren. Eerst met zo'n oliekan
netje, weet je niet?".
Cor: „Ofwel een althoorn.
In '36 zijn we toen overge
stapt op een corhoorn. En
op die corhoorn hebben we
in 1943 de diploma's A, B, C
en D gehaald van de Alge
mene Nederlandse Unie
van Muziekgezelschappen".
Dick: „Daar zijn onze we
gen uiteengegaan. Want ik
heb toen voor de trompet
gekozen en Cor voor de
schuiftrombone"
Gereedschapsmaker
Waren Cor en Dick in een
ander milieu geboren, wel
licht waren ze beroepsmusi
ci geworden. Hun liefde
voor de muziek is er groot
genoeg voor. Maar in een
vooroorlogs arbeidersmilieu
lag een opleiding tot ge
reedschapsmaker meer
voor de hand. In 1940 kon
den ze als zodanig beginnen
bij de firma Van der Heem
aan de Haagse Maanweg en
daar zijn ze 43 jaar geble
ven. Als duo dat bij de grote
klussen eenvoudig niet zon
der elkaar kon. Ook nadat
Van der Heem was opge
slokt door Philips bleven ze
eendrachtig samenwerken.
En toen Philips geen heil
meer zag in de Haagse ves
tiging, belandden ze samen
in een afvloeiingsregeling.
Dick de Jong: „Voor en na
de oorlog hebben we ook
nog twintig jaar handbal
gespeeld. Bij AHC. Maar
verder hebben we onze
vrije tijd voor het aller
grootste deel in de muziek
gestoken. Al voor de oorlog
was donderdagavond de re-
petitie-avond, en dat is het
nog steeds. Dan heb je na
tuurlijk de optredens en
dan, niet te vergeten, het
studeren thuis. Als blazer
moet je je embouchure op
peil houden. Je moet elke
dag je hele noten studeren,
en dat toch minimaal wel
een half uurtje, driekwar
tier. Dus dat doen we
braaf".
Dagorkest
Sinds, let wel, 1934. In 1983
door Philips „afgevloeid",
nam de vrije tijd van de ge
broeders zodanig toe dat ze
er naast het Haags Harmo
nieorkest nog tvel een an
der orkest bij konden heb
ben. Dat werd het Haags
Dagorkest, dat speciaal is
bedoeld voor ouderen met
veel vrije tijd en dat zijn re
petities dan ook overdag
houdt. Tegelijkertijd beslo
ten ze niet meer werken
geeft 16 vrije uren op een
dag ook maar bestuur
lijk aan de slag te gaan. Zo
werd Dick eerste voorzitter
van het Harmonieorkest en
tweede voorzitter van het
Dagorkest. Terwijl Cor zich
bij beide orkesten tot twee
de secretaris liet benoemen.
De laatste: „Het vult je dag,
je blijft lekker onder de
mensen en je kunt er tot je
dood mee doorgaan. Dat
heeft vader ook gedaan.
Onze vader, Jan de de
Jong, heeft tot 1975 ventiel
trombone gespeeld. En als
je nou Jan ter Luun neemt,
de ere-voorzitter van het
Haags Harmonie Orkest
die is 83 maar speelt ook
nog trompet met de longen
van een jonge kerel".
Van die leeftijd der zeer
sterken is de tweeling nog
een flink eind verwijderd.
Maar ze zien er zo patent
uit, met hun volle grijze
haardos die links op de
schedel in een kaarsrecht^
scheiding uiteen valt, dat ze
vermoedelijk nog wel tot
hun negentigste zullen blij
ven toeteren. Hierin ge
steund door de wederzijdse
echtgenotes die, anders dan
men zou kunnen veronder
stellen, zich in het geheel
niet storen aan de een
dracht tussen de broers.
„Welnee", zegt Dick, „ook
de vrouwen zijn zo dik met
elkaar, dat de meeste men
sen ook hen voor zussen
aanzien".
Geen mot
Maar dat is dus niet zo. Al
leggen ook zij opmerkelijk
vaak dezelfde voorkeur aan
de dag. Zodat er volstrekt
geen mot van komt wan
neer bij voorbeeld de beslis
sing van Cor om een Audi
100-automobiel te kopen in
de kleur metallic, wordt ge
volgd door eenzelfde aan
koop door Dick.
Een beslissing waar Dick
overigens weer spijt van
kreeg omdat zo'n Audi 100
toch niet zo geschikt bleek
voor het trekken van zijn
Fendt-caravan. Waarna hij,
Dick dus, zich een beige
Mercedes 190 aanschafte.
Maar doordat ook Cor een
Fendt-caravan bezit stuitte
hij op hetzelfde probleem.
Zodat ook hij zijn Audi-100
inruilde voor een beige
Mercedes 190.
Hoe de gebroeders hun va
kantie doorbrengen met
deze Mercedes-Fendt com
binatie? Daarmee rijden zij,
steeds als zij zin krijgen, en
gezellig achter elkaar, naar
camping de „Hoge Linde"
bij Amerongen. Om daar
naast elkaar hun plek in te
nemen. En heerlijk in de
open lucht de hele noten te
oefenen.
WILLEM SCHEER
Iedereen weet zo ongeveer wat het
is om ziek te zijn, maar wat je daar
precies onder moet verstaan kan
eigenlijk niemand vertellen. Zelfs
dokters kunnen dat niet.
De Wereld Gezondheids Organisa
tie komt niet verder dan de volgen
de knarsende definitie van het te
gendeel van ziek: „Gezondheid is
een toestand van volledig lichame
lijk, psychisch en sociaal welbevin
den, en niet louter de afwezigheid
van ziekte of gebreken,, Fraaie
woorden, maar de definitie ram
melt aan alle kanten, want zo ge
zien is iedereen ziek. Wie wordt
bezocht door een hevige doch onbe
antwoorde liefde, bevindt zich psy
chisch niet volledig wel en is dus
ziek.
Het begrip 'ziek' is dus veel vager
dan de met concrete ziekten en
kwalen opgetaste medische hand
boeken ons willen doet geloven.
Dat komt, zeggen sociaal psycholo
gen, omdat niet alleen het lijdend
voorwerp, de patiënt dus, uitmaakt
of hij al dan niet ziek is, maar ook
de omgeving en de dokter. En die
drie partijen hoeven niet noodzake
lijk dezelfde mening te hebben.
Stel, iemand merkt dat er iets met
hem loos is. De patiëntencarrière
begint pas als die iemand er voor
kiest dat hij ziek is. Dat klinkt raar,
maar is wel waar. Als hij een blok
beton op zijn hoofd heeft gekregen
dan is er natuurlijk weinig te kie
zen, maar bij een klacht als een ge
wone huis-tuin-en-keuken obstipa
tie ligt het al anders. Zestig procent
van de bevolking heeft daar gere
geld last van, maar de meerderheid
beschouwt dat niet als een teken
van ziekte en rent niet naar de
dokter. Maar goed. Iemand vindt
dat hij ziek is, wat dan? Dan merkt
hij alras dat ziek-zijn meer is dan
het lijden aan vervelende klachten.
Een zieke heeft ook rechten. Hij
mag van zijn werk wegblijven, zich
laten verzorgen, is ontheven van
de beslommeringen van het dage
lijkse leven, kortom, ziekte heeft
ook zijn aardige kanten. De uit
drukking 'een ziekte uitvieren'
wijst daar al op.
Omgeving
Daarmee is de tweede partij op het
toneel verschenen: de omgeving.
Die moet de zieke verzorgen en
een aantal taken van de patient
overnemen. De zieke heeft dan wel
de plicht om alles aan zijn ziekte te
doen. Maar voordat het zover is,
moet de zieke eerst de omgeving
van zijn ziekte overtuigen. Meestal
is, vooral bij een langdurige kwaal,
de omgeving pas van de 'echtheid'
van die ziekte overtuigd als de
dokter de ziekte erkent. De dokter
is de derde partij: hij is degene die
de zieke officieel vrijstelling ver
leent van maatschappelijke plich
ten. Ziekte is niet iets uit de boek
jes. Ziekte wordt als het ware door
drie partijen gemaakt: door de pa
tient, zijn omgeving en door de
dokter.
Maar daarmee is de patient er nog
niet. Niet alle diagnoses worden
door de omgeving erkend als 'ech
te' ziekte. De medische mode van
het moment wil dat een mens 'heel'
is met een onlosmakelijk met el
kaar verbonden lichaam en geest.
Psychische belasting kan in die vi
sie wel degelijk de oorzaak zijn van
lichamelijke klachten. Dokters is
altijd verweten dat ze dit niet inza
gen. Ze delen de mens kunstmatig
in tweeën, zei de internist en psy-
chosomaticus prof. Groen ooit, en
behandelen dan consequent het
verkeerde deel. De ironie wil dat
als moderne dokters de oorzaak
van ziekte of kwaal als 'psychisch'
bestempelen, nogal wat patiënten
dit niet in dank afnemen. Waarom
niet? Omdat de omgeving psy
chisch leed vaak niet als een 'echte'
ziekte beschouwt. 'Iets psychisch'
heeft weinig status. Een dergelijke
patient kan vaak niet op de steun
en begrip van de omgeving reke
nen die een hartpatiënt bijna auto
matisch toevalt.
Confrontaties
Dat verklaart de soms grimmige
confrontaties tussen dokter en pa
tiënt wanneer de dokter geen har
de lichamelijke verklaring kan
vinden voor de klachten van de pa
tient. De patient heeft geen zin om
met de diagnose 'iets psychisch'
naar huis te gaan, want hij weet
wat zijn omgeving - familieleden,
collega's en werkgever - daarvan
vinden. Ze zullen eventueel de pa
tient terzijde staan, maar dan wel
wantrouwend zo niet tandenknar
send. Wat de uitkomst van die con
frontatie is hangt heel erg af van
de bekwaamheid van de dokter. De
huisarts, aldus professor F. Huygen,
moet een goed onderhandelaar zijn.
Wat er zich tussen huisarts en pa
tiënt afspeelt is een proces van lo
ven en bieden. Komt daar niets uit,
dan zal de patiënt bij zijn mening
blijven: ik mankeer wel degelijk
iets lichamelijks, maar de dokter
heeft niet goed genoeg gezocht.
Soms leidt dit tot een regelrechte
patstelling tussen groepen patiën
ten en de medische stand. ME-pa-
tienten, mensen die klagen over
een chronische vermoeidheid, be
weren dat een virusinfectie de oor
zaak is geweest van hun kwaal.
Mensen met het zogeheten whi
plashsyndroom zijn er vast van
overtuigd dat een verkeersongeluk
hun zenuwen heeft beschadigd. In
beide gevallen kunnen dokters
niets afwijkends vinden. Tenmin
ste, niet iets lichamelijks. Die pa-
tienten bevinden zich in een eigen
aardige 'Catch 22' situatie. Ze wil
len erkenning van een wetenschap
waar ze alles van verwachten,
maar die ze, vanwege hun teleur
stellende ervaringen, tegelijkertijd
intens wantrouwen. Zolang deze si
tuatie blijft bestaan is dit conflict
uitzichtloos. De sociale psychologie
heeft daar een aardige verklaring
voor. Als een rotsvaste overtuiging
botst met de harde feiten dan kun
je op twee manieren dit conflict op
lossen: ofwel je valt van je geloof
af, of je loochent de feiten. Meestal
gebeurt het laatste. Neem een bil
jarter die (als iedere biljarter) er
van overtuigd is dat hij een aardige
stoot in huis heeft, maar keer op
keer verliest. Tien tegen een dat de
kromme keu, het aflopend biljart,
de vierkante balleq en de verrader
lijke tocht daarvan de oorzaak is.
Welnu. Dokters kunnen tot op he
den geen lichamelijke afwijkingen
vinden die de verschijnselen van
ME of het whiplash-syndroom af
doende kunnen verklaren. Dat zijn
de medische feiten van dit mo
ment. Maar voor de patiënten staat
het als een paal boven water dat er
wel degelijk iets lichamelijks aan
de hand is. Dat er niets gevonden
is, komt doordat de dokters niet
goed hebben gezocht, door onbe
grip en misschien wel door moed
wil en misverstand.
De eigenlijke problemen
het ouder worden doen zi
voor in het geestelijk vlak.
Paul Hasch(Iinc)e
Ouder worden we allemai
Maar ouder is nog niet ou M
Niet iedereen wordt echt o>arr
Lang niet iedereen wil dat blopt'
vendien. Al staat je wil w epr(
dat betreft, net als vroeger P°ri
de opvoeding, achter de deu660
Op de bezemsteel.
Wat is oud? Wie is oud? Is Aa0001*
tijd voelen alleen al als ze na, |^JQ
hun (meer dan) volwassa
kinderen kijken? Als ze zii
realiseren dat de jongste z<x
ook al de dertig is gepasseen
Het is allemaal vermoedelijk,^
nogal relatief.
Voor wie zich lichamelijk
geestelijk gezond voelt, 1
nog overal zelfstandig op
kan, de gesprekken om zie
heen kan volgen, de krant 1
behoorlijk kan lezen (nou
mèt bril dan) van de dokter a
les mag etendie zal nii
moeilijk doen over oud woi
den. Wat heet oud, hè
wordt dan opgemerkt. Is <«A
bejaard, gepensioneerd, in c
VUT gegaan zijn, afgekeuijr
worden, senior heten...
ento
(PO!
AV
1 AV
Eigenlijk doet het er niet i
heel veel toe, hoe het het,alir
zelfs hoe het lichamelijk voel "03
Belangrijk is wat een mens 0
mee dóet, hoe hij zich in zij
laatste levensfase gedraai
Zelfs wie moeilijk ter been i
niet zo best meer ziet, van et
kruk of rolstoel gebruik ma ore
maken, hoeft niet als een #po;
plaagd wezen door de dagen Ien!
gaan. Het valt me dikwijls i
hoe weinig wij mensen ons i
toekomstige situaties enigs zit
trachten voor te bereiden. M9
schien dat jonge mensen
gaan trouwen maar daarvét
eerst een tijd hebben sameng
woond daarop nog een uitzoBA0
dering vormen. Wie van onsi °s
erop voorbereid (geweest)e jg(
moeten leven zonder partm,
vanwege diens dood of den
scheiding? Wie heeft zich e
werkelijk op bezonnen wat he 17.0
betekent met pensioen te gaaiiCF
of voor de VUT te kiezen? Wig1®
denkt bij leven en welzijn e
ver na, hoe hij zich zal gas
gedragen als hij ooit naar eei
bejaardenhuis moet, of zeli *1
maar afhankelijk wordt vai 5-c
hulp in zijn eigen huis, omdi*',
hij veel niet meer zelfstand^ èii
We moesten trouwens mas. f,
eerst en vooral naar de emo
tionele kant van de zaak 1
ken. Praktische, materii
hulp is altijd nog eerder
vinden dan een aandacht\
mens die je situatie wil begrijp
pen en je de kans wil geven e ai
met je over te praten.
Hebben die ouder wordend
mensen er ooit bij stilgestaai M
dat ieder die later nog ee:2{
beetje 'bemind' wil zijn zich
zelf in de loop van zijn level Hu
beminnenswaar moet mékens['
Het schokt mij te ervaren
selectief mensen in een bejaai y(
denhuis, mannen èn vrouwen w
soms zijn als het gaat om d
onderlinge contacten. Wie nk j*|
in de smaak valt, niet vai N.
mijn soort is", te weinig ont
wikkeling heeft en over nau
welijks iets kan meepraten
laat ik links liggen. Zoudei
oude mensen, elk van hei
dan, niet nog van alles hebbel
waarom ze waardevol gezel
schap voor elkaar kunnei
zijn? Een oude vriend vaiiï
mijn vader was ver over dth
negentig toen hij, muzikaal al
hij was, nog elke dag piani
speelde. En, wat ik veel be
langrijker vond, ééns pel
week in het huis waar hij ver
zorgd werd een recital gaf. C
donderdagmiddag, vaste a
spraak! Met een korte, begrij
pelijke uiteenzetting voora
van de stukken die hij gin)
spelen. Nee, ik weet wel, niè
iedereen is muzikaal begaafd
Maar een ander kan god
voorlezen (aan slechtziendi
huisgenoten) de inhoud sa
menvatten van een verhaal
een boek dat een aantal bewo
ners heeft gelezen. Zo kunnei
er aan elkaar vragen wordei
gesteld. Wordt de geest
traind.
Ik vind het prima als de lei
ding van een huis een kien- <A
bingo-middag organiseert. 11
vind het beter als wie maal
enigszins kan zijn talenten niel
begraaft, maar er de naastt
omgeving van laat meegenie
ten. Oók en vooral zij die heel
weinig kansen in het leven
hebben gehad. Gezond oud
worden moet een mens tol
grote hoogte zelf doen. Te wei
nig wordt dikwijls bedacht dal
het vooral moet gebeuren teza
men met leeftijdgenoten. Al
lermeest dunkt me met hen
met wie je onder één dak leelt
Als het aan de
cosmeticah uizen
ligt, loopt binnen
kort geen mens
er met rimpels.
Nieuw van Bio-
therm voor de
man is de heren-
lijn „Biotherm
Homm ewaarin
„Actif Hydratant"
voch therstellend)
f45,-: „Actif R"
(rimpelverva-
gend) 45,-; „Ac
tif Anti-Vague"
(stimulerend)
39,-; „Actif
Auto-Bronzan t
(zelfbruinend)
f27,50. Leuk ca
deautje voor na
derende feestda
gen.
Shiseido lanceert
half november de
Wrinkle Smoo
thing Concentra
te", een crème die
een beschermend
laagje legt om de
rimpelge voelige
huid rond ogen
en lippen. Er zit
een fijn poeder in
dat het licht naar
alle richtingen
zendt en dus de
aandacht afleidt
van de fijne lijn
tjes. Handig en
verstandig reflec
tiesysteem. 'Vanaf
oktober voor
65,- te krijgen.
Nieuw is ook de
RoC-tube
(f49,95), een
emulsie met „Hy-
drogel", een com
plex van Glycerol
(verg. glycerine...)
en voedende be
standdelen, dit al
les verpakt in de
heilzame liposo-
men. De naam is
„Myospere" en
het doel is het
voch teven wich t
te herstellen in de
hoornlaag, een
werking waarop
elke anti-rimpel-
crème feitelijk
mikt.
Yves Rocher
haalt de huidpro
ducten bij de
plan ten van daan
De jongste telg
yvan de cosmetica-
familie Rocher is
„ADN-ARN Ve
da t een
verjongingskuur
in het vooruit
zicht stelt. Cellen
uit planten doen
de job en bestrij
den veroude
ringsverschijnse
len door zuursto
fopname in de
cellen te bevorde
ren. Extracten
nemen die taak
op zich. Het pro-
dukt is half okto
ber in de Rocher-
winkels te koop
en kost/149,-. (50
ml.), de introduk-
tieprijs is
„slechts" 99,-.
Tot slot het mod-
dermasker, opge
diept uit de Dode
Zee. Het zit bom
vol mineralen en
heeft de eigen
schap vocht aan
te trekken. De
modder uit de
miljoenen jaren
verzamelde vege
tatie zit vol sedi
mentatie, spoore-
lemen ten en
plantaardige stof
fen, die met el
kaar de huid een
duchtige schoon
maakbeurt geven.
Het moet wel
werkzaam spul
zijn, want Marcus
Antonius legde al
beslag op dit ge
bied om het ver
volgens aan Cleo
patra te schen
ken. Het „Dead
Sea Mud Mask" is
inktzwart, exfo-
lieert (verwijdert
dode cellen) en
zorgt voor voch-
therstel in de
huid, waardoor
rimpeltjes verva
gen omdat ze als
het ware worden
opgevuld. Vanaf
oktober in alle
drogisterijen te
koop voor12,95.
TINY FRANCIS
Uitklapbare winterbruidsjurk
door Joke Forceville-Van Rosium
Couture Dinand
uit Hilversum
heeft aardige
ideeën omtrent de
bruidsjapon. Di
nand vindt het
zonde en jammer
dat de witte
pracht na de hu
welijksdag in de
kast komt te han
gen om nooit
meer te voor
schijn te worden
gehaald.
Ziehier de oplos
sing. Een bruid
stoilet bestaat uit
een losse rok, die
later korter is te
maken. Eronder
huist (in de lange
vorm) een petty-
coat zodat de rok
mooi uitstaat, het
bovenlijfje is voor
overdag aange
kleed, maar heeft
van achteren wèl
revers, die als het
vriest zijn „dicht
te klappen". Met
een los plasstron
erin is de „bruids
jurk" later te ge
bruiken als
avondjapon.
De corsage is los,
evenals de gedra
peerde ceintuur,
die op de bruids
dag het geheel er
als één laten uit
een.
Haardecora ties,
hoeden en schoe
nen worden van
dezelfde stof ge
maakt. Inlichtin
gen tel.: 035-
284648.
Oud(I)
De corsages zijn eveneens afneem
baar, waardoor een simpele strapless
avondjapon wordt verkregen.
FOTO'S: PR
K "X ,1 i
Revers op de rug kunnen worden
dichtgeklapt als het koud is. Ceintuur
met strik is afneembaar.
