Bette Davis won gevecht
tegen glamour Hollywood
RTBF-directeur mag blijven
ondanks chaos
The Fatal Flowers ontgoochelen nooit
Vrolijke romantiek
in Lokhorstkerk
Kleurrijke
musical bij
Rijswijkse
Sprookjes
kinderen
KUNST
QeidóaQowuvnt
MAANDAG 9 OKTOBER 1989 PAGINA 7
Claudio Abbado opvolger
van Von Karajan
IVEST-BERLIJN Het Berliner Philharmo-
liker, één van de grootste orkesten ter wereld,
leeft de Italiaanse dirigent Claudio Abbado
ongesteld als de opvolger van Herbert von
(arajan. Abbado was sinds 1986 dirigent van
]e Weense Staatsopera. Hij heeft de aanstelling
lanvaard, maar over details van het contract
noet nog worden onderhandeld. De woord
eerder gaf geen bijzonderheden over de on-
lerhandelingen noch over de stemming die
eidde tot de keuze van de 56-jarige Abbado.
(nke Martiny, de culturele senator van West-
lerlijn, zei tegenover journalisten dat de on-
lerhandelingen zeker niet gemakkelijk zullen
ijn en nog wel een tijdje zullen duren. Von
(arajan, die bij het orkest hoofddirigent voor
iet leven was, verbrak drie maanden voor zijn
lood zijn contract met het Berliner Philharmo-
liker. Hij overleed afgelopen juli.
Aart de Kort
wint Koraalprijs
BOLS WARD Aart de Kort,
organist van de Onze Lieve
Vrouw van Goede Raad-Kerk
aan de Bezuidenhoutseweg in
Den Haag, heeft afgelopen za
terdag in Bolsward de Koraal-
prijs gewonnen. Deze wed
strijd wordt jaarlijks georgani
seerd door de Stichting Natio
naal Orgelimprovisatiecon
cours. Aart de Kort improvi
seerde op een Gregoriaanse
hymne en op een voor deze
gelegenheid door Bert Matter
geschreven thema. De inter-
pretatieprijs werd gewonnen
door Rijk Jansen, organist in
Wassenaar.
Frans de Ruiter voorzitter van
Europese festivals
DEN HAAG Frans de Ruiter, directeur van het
Koninklijk Conservatorium in Den Haag, is gisteren
in de Turkse hoofdstad Istanboel gekozen tot voor
zitter van de European Association of Music Festi
vals. Bij de Europese associatie van muziekfestivals
zijn de 50 belangrijkste Europese festivals aangeslo
ten, waaronder die van Bayreuth, Berlijn, Luzern,
Wenen en Warschau. Het Holland Festival behoort
tot de stichters van de organisatie die in 1947 werd
opgericht om door middel van cultuur een bijdrage
te leveren aan de verbroedering van de volken in
het na-oorlogse Europa. De Ruiter (43) toonde zich
verheugd met zijn verkiezing. „Het voorzitterschap
biedt ons land een unieke entree bij overheden, cul
turele instellingen en evenementen over de hele
wereld", zo meent hij.' Hij was onder meer tussen
1978 en 1985 directeur van het Holland Festival, zit
momenteel in het bestuur daarvan en is juryvoorzit
ter van de onlangs uitgereikte 3M-Muziekprijs.
BRUSSEL De grote baas van de
Waalse publieke omroep, de RTBF,
heeft een officiële waarschuwing gekre
gen van de voorzitter van de Franse ge
meenschapsraad, Valmy Feaux. Boven
dien komt er een apart controle-orgaan,
dat nauwer op het doen en laten van de
administrateur-generaal moet toezien.
Met die twee maatregelen is een ontslag
van de hoogste RTBF-chef op het nip
pertje voorkomen. Robert Stephane, die
altijd met veel zwier door het leven
gaat, maar voor serieus zaken-doen
minder in de wieg lijkt gelegd, werd
verweten van de administratie van de
Frans-talige Belgische omroep een
knoeiboel te hebben gemaakt. Hij stortte
zich in gevaarlijke financiële avonturen
zonder daar de verantwoordelijke be
heersorganen in te kennen, werkte met
malafide adviseurs, en wist, zo stelde
het hoog comité van toezicht, Belgie's
hoogste controle-orgaan vast, „de open
bare en particuliere belangen niet altijd
uit elkaar te houden". Maar volgens de
raad van bestuur van de RTBF, die de
blaam en het extra toezicht voorstelde,
was er geen kwade opzet in het spel. De
verliezen die de RTBF door het wanbe
heer van Stephane heeft geleden, zou
den „zeer aanzienlijk" zijn.
Jane Fonda's dochter
gearresteerd
NEW YORK Vanessa Vadim, de dochter
van Jane Fonda en regisseur Roger Vadim,
is vrijdag gearresteerd omdat zij geprobeerd
zou hebben verdovende middelen te kopen.
Politie-agenten zagen de 21-jarige Vadim
met haar vriend een huis binnen gaan waar
drugs worden verhandeld. Toen zij naar
buiten kwamen gaf de vriend een envelop
met heroine aan een andere man waarop de
politie tot de arrestatie over ging. Omdat
Vadim probeerde te voorkomen dat haar
vriend werd ingerekend is zij beschuldigd
van obstructie en verstoring van de openba
re orde. Haar vriend wordt verweten dat hij
drugs in zijn bezit had. Vadim's advocaat
heeft laten weten dat Vanessa niet verslaafd
is en dat zij „op de verkeerde tijd op de ver
keerde plaats" was.
Jaap Hillen
geeft Bach-
antate glans
lantate BWV 104 „Du Hirte Israëls,
öre" van Bach door het Haag* Ba-
okgezelschap onder leiding van
aap Hillen en met medewerking
de tenor Marten Smeding en de
as Hans Zomer. Nieuwe Badkapel,
cheveningen, gisterochtend.
!én van de allermooiste Bach-
antates is de cantate BWV
04 „Du Hirte Israëls, höre" en
e bas-aria in deze cantate is
ïisschien wel de meest ver-
ukkelijke die Bach ooit heeft
eschreven. Geen wonder dat
aap Hillen die cantate koos
oor de viering van zijn veer-
gjarig jubileum als organist
an de Grote Kerk in Breda.
)at feest werd gistermiddag in
ie kerk gevierd, de bezoekers
an de cantatedienst in de
cheveningse Nieuwe Badka-
el kregen daarvan gisteroch-
ind een voorproefje.
)e in Leipzig gecomponeerde
antate is kort maar Bach lijkt
dit werk al zijn genialiteit
estopt te hebben. Jaap Hillen,
irigent van het Haags Barok-
ezelschap, heeft in deze can-
ate al zijn intense muzikaliteit
n zijn gevoel voor stijl ge-
opt. De muziek vloeide en
demde, als „vanzelfsprekend"
"verd een muzikale hoorn van
^ivervloed over het talrijke ge-
!€ioor leeggestrooid. De uitvoe-
zou het motto „Waar
!eimateurs toe in staat zijn"
n cunnen dragen want de musi-
de koorleden zijn pure
e amateurs. De onvolmaakthe-
den die er zeker waren, wer
en op de achtergrond gedron-
[en door het enthousiasme en
Je volledige inzet. Eenvoud
%as ook hier het kenmerk van
l^et ware.
\an deze cantatedienst, met
nis voorganger ds. L. J. de
Leeuw en als organist Bert
'jooiman, werd een solistisch
indeel geleverd door de tenor
[arten Smeding en de bas
Zomer. Beide vocalisten
isten zich, zelfs op het vroe-
ochtenduur, geïnspireerd
ioor Bach en zij hebben hun
irtijen met vakmanschap
vooral ook met oprechte
tngvreugde aan de toehoor-
Iers overgedragen. Zo groeide
leze cantatedienst uit tot een
eestelijk muzikaal evenement.
ADRIAAN HAGER
Poolse staatsopera
in Italiaanse
sferen
let Teatr Wielki uit Poznan speelt
osca van Puccini, muzikale leiding:
Hieczyslaw Dondajewski, regie: Sla-
romir Zerdzicki, Circustheater
Icheveningen, gisteren.
Teatr Wielki, het staatsopera-
ezelschap uit Poznan, ver-
:orgde gisteravond in het Cir-
:ustheater een uitvoering van
""uccini's Tosca. Het vooroor-
leel dat een Poolse cast te saai
;n te koel is en daarom niet
jeschikt zou zijn voor het Ita-
iaanse operarepertoire werd
gisteren gelogenstraft. Juist
iet warmbloedige dat deze
nuziek in zich heeft trad in
leze Tosca extra sterk naar
/oren. Er was zeker nog een
'ools tintje - het typische vi-
irato van Oosteuropese zan-
;ers en de orkestklank - maar
iver het algemeen deed alles
ïeel Italiaans aan.
Dpvallend bij de Poolse solis-
en was hun grote stemvolu-
ne. Zonder moeite kwamen ze
)oven het orkest uit, en dat in
alle toonhoogteregisters. Ook
sopraan Krystyna Kuja-
winska (zij zong de rol van
Tosca), zingt hard. Haar stem
geluid is scherp, op het geme-
he af, en dat is voor de Tosca-
rol eigenlijk niet ideaal. Een
gevoeligere en zachtere stem
vas beter geweest. Daarbij
komt dat de stem van Kuja-
winska niet zo goed mengde
met die van Tosca's geliefde
Vlario Cavaradossi, gezongen
loor tenor Kaludi Kaludov.
De overige solisten zongen
sfeervol en bekwaam.
Het artistieke hoogtepunt
werd bereikt in de scène van
de tweede acte waarin de wre
de prefect van de Romeinse
politie, baron Scarpia, Cavara
dossi laat martelen om achter
de schuilplaats van Angelotti
te komen. Mieczyslaw Donda
jewski dirigeerde de scène met
veel vuur, de solisten (met
Jerzy Mechlinski als Scarpia)
creëerden een optimale span
ning, broodnodige spanning
om de ouderwets aandoende
en statische regie van Slawo-
mir Zerdzicki te overstemmen.
De dramatiek en de Italiaanse
sfeer zaten in deze vertolking
[in de muzikale prestaties, niet
in de verpakking.
ARTHUR VAN DER DRIFT
PARIJS/DEN HAAG
Bette Davis, de vrijdag
avond op 81-jarige leeftijd
overleden actrice, gold
decennia lang als de beste
filmactrice. Ze maakte 86
films, en werd in 1940
zelfs uitgeroepen tot „Ko
ningin van Hollywood"
(Mickey Rooney was de
koning).
De energieke, nerveuze Bette
Davis heeft een leven lang
strijd moeten leveren voor
goede rollen. Als kind al be
sloot ze filmactrice te worden,
maar de eerste reacties op een
screentest in Hollywood waren
desastreus. Zelf schreef ze:
„Toen ik m'n eigen test gezien
had ben ik gillend wegge
rend". Op haar eerste film
„Bad Sister" (ze speelde de
goede) kwam geen enkele re
actie. Ze paste absoluut niet in
wat in die tijd het beeld van
een filmactrice was. Bij haar
aankomst in Hollywood zou ze
worden opgehaald door ie
mand van een filmstudio. Ze
liepen elkaar mis. De man
rapporteerde: „Er kwam nie
mand uit de trein die ook
maar in de verste verfe op een
actrice leek". Het waren de
dagen van glamour, pose en
zwakke vrouwenrollen. Van
Greta Garbo, Norma Shearer
en Janet Gaynor. Terwijl Bet
te Davis alles in zich had voor
de „sterke rollen", voor uiter
sten, excentriekeligen. Ze zou
ze uiteindelijk spelen, zou er
tien maal een Oscar-nominatie
voor krijgen (alleen Katherine
Hepburn had er meer).
„Mijn ogen zijn mijn gezicht"
had ze zelf haar gebrek aan
conventionele schoonheid om
schreven. „Niemand weet hoe
ik er uit zie" klaagde ze later
met trots, „omdat ik er nooit
twee keer hetzelfde heb uitge
zien in een rol". In '42 bedacht
een filmmaatschappij een van
de meest tekenende slagzinnen
voor haar: „Niemand is zo
goed als Bette Davis wanneer,
ze slecht is" (de film was „This
our Life"). Toneelschrijver
Tennessee Williams 'creëerde
een aantal personages met
haar in gedachten en een van
de grote teleurstellingen in
haar carrière was dat ze haar
toneelrol in diens Night of
the Iguana" niet op film mocht
herhalen. Edward Albee wilde
dat zij „Who's afraid of Virgi
nia Woolf" zou spelen. Ook
dat gebeurde niet. Twee Os
cars kreeg ze uiteindelijk.
Voor „Dangerous" (1935) en
Jezebel" (1938). Ze vond die
voor „Dangerous" een goed-
makertje omdat ze hem een
jaar eerder niet gekregen had
(Hepburn had hem volgens
haar verdiend voor „Alice
Adams"). In 1979 kreeg ze een
Emmy-Award voor haar rol in
de tv-serie „Strangers... the
story of a Mother and Daugh
ter".
Proces tegen studio
Haar eerste grote aanvaring
had ze met Warner Brothers,
waar ze haar tweede filmcon
tract had. Ze kreeg niet de rol
len die ze wilde, en toen ze
„God's Country and the Wo
man" moest spelen, vond ze
dat men die film maar zonder
haar moest maken. Ze ver
dween naar Engeland. Warner
schorste haar, stopte haar sala
ris, en zij begon een uniek pro
ces tegen de studio. Ze verloor.
Maar Warner betaalde al haar
kosten en ging wél op zoek
naar betere scripts. Toen stu
diobaas Jack Warner later een
definitie van een filmactrice
moest geven, zei hij onomwon
den: „Bette Davis". Bette Da-
vis was een overheersend ka
rakter, een overheersend ac
trice ook. Ze verdween niet in
haar rollen, ze maakte die on
dergeschikt aan zichzelf: aan
haar uitstraling, haar expressi
viteit en haar maniërismes.
Het bracht haar op latere leef
tijd in steeds meer natte-zak-
doekenfilms en kitscherige
produkties. Maar ze had al een
serie uiteenlopende karakters
op film gezet als geen ander
voor haar: „Of Human Bonda
ge", waarin ze als de bereke
nende serveerster Mildred de
finitief haar reputatie als fem
me fatale vestigde, „The pri
vate life of Elisabeth and Es
sex", met haar gemaniëreerde
emotionaliteit ingetoomd voor
een prachtige, hoekige Elisa
beth (naast Errol Flyn als Es
sex), in „All about Eve", als
een van de twee groteske oude
dames in de griezelthriller
„Whatever happened to baby
Jane" en „Hush Hush Sweet
Charlotte", waarin ze een
grand guignol-gegeven naar
een hoog niveau tilt
Bette Davis was de Sarah Ber
nhardt van de film. Haar le
ven van voortdurende strijd
legde ze haarscherp vast in
haar autobiografie „The Lone
ly Life". Ook haar privé-pad
ging niet over rozen. Na vier
gestrande huwelijken (ze
kreeg een dochter en nam er
twee aan) verklaarde ze open
lijk dat ze daarin was mislukt.
Lichamelijk had ze het even
min gemakkelijk. Ze kreeg
een hartaanval, brak een heup
en leverde haar jarenlange
gevecht tegen borstkanker, dat
in 1984 tot een borstamputatie
leidde. In 1985 maakte ze toen
alweer haar come-back.
BERT JANSMA
Duits Requiem
Willem
van Thienen
DELFT Donderdag 12 okto
ber wordt in de Delftse Oude
Kerk eén uitvoering gegevep
van een Deutsches Requiem
gecomponeerd door Willem
van Thiemen, die van 1880 tot
1939 (bijna zestig jaar) organist
was van de Delftse Oude Kerk,
Evenals zijn broer Victor Ema
nuel, die ook organist was, was
Willem vanaf zijn geboorte
vrijwel blind. De partituur van
de Deutsches Requiem kwam
in handen van Piet van Amstel
die zo enthousiast was over de
kwaliteit van het werk dat hij
het geheel voorzag van een or-
chestratie. Het Delfts gemengd
koor Arti Varia bestaat dit jaar
dertig jaar en dirigent Willem
Blonk heeft dat jubileum aan
gegrepen om het Requiem tot
uitvoering te brengen. De bege
leiding zal worden verzorgd
door het Randstedelijk Begelei-
dings Orkest.
Op het programma van het
concert staan ook de. namen
van andere onbekende Delftse
componisten als Cornelis Sio-
monszoon Buncop ofwel Cor
nelis Boskoop, die van 1554 tot
1573 als organist aan de Oude
Kerk was verbonden en Corne
lis van Schoonhoven die tot
1662 organist was van de Oude
en van de Nieuwe Kerk. Uit la
tere tijdèn worden werken uit
gevoerd van Dirk Scholl, Jan
Willem Kersbergen en Piet
van Amstel.
Moulin Rouge
Regisseur Roman Polanski en zijn vrouw Emmanuelle Seigner waren dit weekeinde bij de viering van het
honderdjarig bestaan van de Moulin Rouge, het befaamde Parijse cabaret dat een hoofdrol speelt in de
kunst van onder meer Toulouse-Lautrec. De jubileumshow die daar dit weekeinde van start ging kost
miljoenen guldens. De opbrengst van de première gaat naar een fonds voor Aids-onderzoek. foto: ap
Precies één dag na het rock-
concert van het jaar name
lijk dat van Jason The Scor
chers uit Nashville in Paradiso
naar een Nederlandse band
gaan kijken, dat valt niet mee.
Normaal gesproken wel ja,
maar niet in het geval van de
Amsterdamse Fatal Flowers.
Als ze iets bewezen zaterdaga
vond in Alphen, dan was het
wel hoe sterk ze staan in het
internationale veld.
Ze hebben in feite alles mee,
behalve hun Nederlandse af
komst. Ze zouden miljoenen
platen moeten verkopen. In
eigen land daarentegen wor
den ze op schandalige wijze
van hun label afgetrapt. Ze
verdienen het optredens te ge
ven in Hammersmith of in de
Cincinnatti Gardens; nu staan
ze in culturele brandhaarden
als Het Kasteel in Alphen.
Nou niets tegen deze lokatie
maar iemand moet dit grote
onrecht ongedaan maken,
liefst middels een vet interna
tionaal platencontract.
Net terug uit de Alpen stonden
The Fatal Flowers zaterdag in
Alphen. In Zwitserland wer
den plaatopnamen gemaakt
met wederom de Amerikaanse
topproducer Mick Ronson. Het
kant en klare produkt moet
leiden tot een nieuwe verbin
tenis met een platenmaat
schappij. Dat het met de nieu
we liedjes wel snor zit, kon het
Alphense publiek dit weekein
de ervaren.
Nummers als 'Someday' en
'How Many Years' zijn maat
gevend voor de nieuwe rich
ting die de Flowers zijn uitge
slagen. Van melodieus naar
poeierhard. Sinds de komst
van de jonge blaag Robin Ber
lijn (gitaar) een jaar geleden
zijn ze er alleen maar harder
op geworden. Dat treft, nu in
het tijdperk van Guns 'n' Ro
ses. Je kan tegenwoordig zelfs
„headbangen" bij The Fatal
Flowers, met de wild kop-
schuddende bassist Geert de
Groot als lichtend voorbeeld.
Wat een schitterend contrast
met de afgemeten presentatie
van zanger Richard Janssen.
Betekent dat nou, dat The Fa-
tal Flowers een hardrockgroep
zijn geworden? Het scheelt
niet veel, zeker niet als je hun
verschroeiende windkracht
10-versies hoort van „Both
Ends Burning" en „Suffragette
City". De geföhnde kapsels
van de respectieve oorspron
kelijke vertolkers, Bryan Fer
ry (Roxy Music) en David Bo
wie en die is toch wel wét
gewend bij Tin Machine
houden vermoedelijk slechts
stand met behulp van extra
bussen haarlak.
„You Can't Judge A Book By
Looking At The Cover," is een
oude rock Roll-wijsheid.
Maar als je een rockband mag
beoordelen op haar coverkeu
ze, dan zijn The Fatal Flowers
als uiterst smaakvol te type
ren. Wie „Funky Street" van
soulzanger Arthur Conley
speelt en vervolgens ook nog
op de plaat zet, verdient het
om hordes jagende platenmen-
sen achter zich aan te hebben.
Het is allemaal zo simpel. De
Flowers ontgoochelen nooit.
En in Alphen hebben ze het
kunnen zien.
ROBBERT TILLI
Concert door Rien de Reede (fluit),
Thies Roorda (fluit), Mare Lezwijn
(gitaar), Ken Hakii (altviool) en Li-
dewey Scheifes (cello). Werk van
Haydn, Schubert, Giuliani en Kum-
mer. Gehoord in de Lokhorstkerk op
7 oktober.
De muziekpraktijk zoals die
zich ten aanzien van de mu
ziek uit de laatbarok, de klas
sieke periode en de vroege ro
mantiek de afgelopen decen
nia heeft ontwikkeld, levert
een vertekend beeld op van
het muziekleven uit de tijd
van, laten we maar zeggen,
Pieter Langendijk tot Hilde-
brand. Bij gebrek aan uitvoe
ringen van ander dan ernstig
werk uit die tijd, zoals strijk
kwartetten, sonaten, trio's en
doorwrochte divertimenti
waarin strijkers steeds de bo
ventoon voeren, kan gemak
kelijk de indruk ontstaan dat
een luchtiger genre, en met
een gevarieerdere bezetting
destijds nauwelijks beoefend
is, althans niet door componis
ten van rang. Het concert van
zaterdagavond kan gezien
worden als een poging om -
met overtuigende middelen -
een dergelijk misverstand uit
de wereld te helpen.
Dit concert, waarvoor een re
delijk aantal muziekminners
de regen had getrotseerd,
opende met Joseph Haydns
Londense trio nr. 1 in C, voor
twee fluiten en cello. De een
voudige sierlijkheid waarmee
dit fijne salonkunstwerkje
werd vertolkt, vond vanzelf de
gewenste aansluiting bij de
toehoorders. De inzetten en
fraseringen van Thies Roorda,
die de eerste fluitpartij op zich
had genomen, sloten steeds op
vanzelfsprekende wijze aan op
de door Rien de Reede fraai
uitgevoerde aanvullingen en
kleine tegenwerpingen van de
tweede fluit. De cello van Li-
deweyde Scheifes rondde het
geheel keurig af, al kwam
deze partij af en toe te zacht
door. De begin vorige eeuw in
ensemblemuziek zo geliefde
gitaar stond in dit optreden
overigens centraal. Die ver
antwoordelijke taak was bij
Mare Lezwijn, die Jan Gouds
waard vervingi in goede han
den. Naast een virtuoos en bij
zonder muzikaal gespeeld 'al
legro maestoso' (in A, opus
150) van M.Giuliani (1781-
1828), was de bepaald lichte en
bonte toets die dit instrument
in een ensemble kan aanbren
gen, dankzij >deze vakman te
beluisteren. Hiertoe werden
Franz Schuberts kwartet voor
fluit, gitaar, altviool en cello,
en het kwintet (in C, opus 75)
van K.Kummer (1795-1870)
uitgevoerd.
De sfeerwisselingen tussen be
schaafde vrolijkheid en lieftal
lige weemoed waarop de char
me van Schuberts kwartet
grotendeels berust, kregen de
volle aandacht en werden be
nut om het stuk zoveel moge
lijk reliëf te geven. Met name
in de voorname melancholie
van het 'Lento e patetico' en
in het pittige 'Tema con varia-
zioni' wisten de musici een be
heerst spel te paren aan een
maximum aan expressiviteit.
De balans tussen de fluiten en
de viool liet weinig te wensen
over, maar wel had de gitaar
er in sommige passages iets
meer uit mogen komen. Het
kwintet van Kummer boeide
vooral door de vele onver
wachte wendingen in tempo
en stemvoering, die als even
zovele aangename verrassin
gen uit de verf kwamen.
TOM STRENGERS
Zeebelt herhaalt
„Stad
als beweging"
DEN HAAG Het Haagse
theater Zeebelt opent het nieu
we theaterseizoen met een
herhaling van de voorstelling
„De stad als beweging" van
Jeanne van der Horst en Peter
de Jonge. Dit stuk werd in de
zomer van dit jaar al door Zee
belt gepresenteerd in het ka
der van het project „Beelden
de kunst en theater". Jeanne
van der Horst heeft haar pro-
duktie gebaseerd op „ruimte
en de ervaring van ruimte".
Dia's van gedemonteerde fo
to's worden geprojecteerd op
door de zaal bewegende scher
men. Op deze manier wil de
kunstenares een „nieuwe
ruimte" creëren. Peter de Jon
ge componeerde de muziek
voor de voorstelling. M«t zijn
compositie, „The city limits
the sky", wil hij de luisteraar
de „voortdurende confronta
tie" van de stad „met haar ei
gen ruimte en die van haar
omgeving" laten ervaren.
Rijswijkse Sprookjeskinderen met
„Wie is er nou de baas?" van Tol
Hansse in de regie van Trude de
Wit. Kleine Schouwburg te Rijswijk,
bouw te Den Haag.
Bijna drie uur lang hielden de
Rijswijkse Sprookjeskinderen
de veelal jonge bezoekers ge
kluisterd aan hun stoel in een
kleurrijk spektakel met een
moralistische ondertoon. De
basis van Tol Hansse's musical
„Wie is er nou de baas?"
vormt het aloude gezegde
„Verbeter de wereld, begin bij
jezelf". In een frisse, moderne
toneelzetting heeft Trude de
Wit haar pupillen geleid naar
een zeer acceptabele voorstel
ling. Met veel vaart brachten
de Sprookjeskinderen het ver
haal in beeld. Bijzonder ver
zorgd waren de talloze kos
tuums die zorgden voor een
kleurige uitstraling. Deze
voorstelling werd gebruik ge
maakt van drie zender-micro
foons .en dat zorgde voor een
frequente stagnatie in het ge
luid, waardoor niet elk liedje
tot zijn recht kwam. De veelal
jeugdige spelers straalden van
plezier in hun vaak korte in
termezzi. De vier hoofdrollen
van Marcia Baumgarten, Ma-
non Grobben, Jidske de Grui-
ter en Marleen v.d. Knaap wa
ren een uitstekende keuze. Zij
hielden goed de vaart in het
spel en als viertal waren zij
aan elkaar gewaagd. Lana de
Wit speelde een komische Pre
sident. Lekker clownesk met
haar gebaren en dansjes en
een prachtig pak maakte haar
een overgetelijk typetje. De
groep is onlangs uitgebreid
met zestien mini-sprookjeskin-
deren. Heel ontwapenend wa
ren zij al in deze voorstelling
verwerkt. De toekomst ziet er
dus rooskleurig uit voor deze
enthousiaste groep kinderto-
neelmakers, want een natuur
lijke aanwas is hiermee verze
kerd. Deze voorstelling stond
in het teken van talloze festi
viteiten binnen de groep, de
viering van het derde lustrum
en de vijfentwintigste voor
stelling in de Kleine Schouw
burg in Rijswijk en de tiende
regie van Trude de Wit, dus er
kon met recht na afloop feest
gevierd worden.
ROB VAN DER MIJL
