„Geen geneeskunde, maar mishandeling" f t „Tegen de boze geesten in de hemelen" Politiek Partij Parlement AANKLACHT TEGEN PROFESSOR VOUTE BINNENLAND QeidóaOowumt ZATERDAG 30 SEPTEMBER 1989 PAGINA DEN HAAG In de hal van de KRO-studio aan de Emmastraat in Hilversum, die nog uit de jaren dertig stamt, is de volgende tekst aangebracht: „Est nobis colluctatio contra spiritua- lia nequitiae in caelesti- bus". Het gaat hier om een gedeelte uit de brief van de apostel Paulus aan de Efeziërs. De vertaling luidt: „Want onze strijd gaat tegen de boze geesten in de hemelen". Met die woorden wilde de toenmalige KRO-leiding aan geven waarom zij ooit een ei gen omroep had opgericht. De katholieken wilden samen met de gereformeerden, die inmid dels hun eigen NCRV hadden, een „nieuwen en verwoeden aanval op geloof en geloofsge meenschap" afweren. Met de schoolstrijd nog vers in het ge heugen meenden zij dat de 'li beralen' opnieuw bezig waren de schare der gelovigen bloot te stellen aan „gevaren van moreelen aard en aan invloe den verderfelijk voor hun stoffelijk of geestelijk welzijn". Deze citaten zijn ontleend aan een in 1927 in De Standaard gepubliceerd artikel. Dit anti revolutionaire dagblad had het gemunt op de „liberale radio", het splinternieuwe medium dat toen nog vrijwel geheel in handen was van de Hilver- sumsche Draadlooze Omroep ofwel HDO waaruit later de AVRO zou ontstaan. Katholie ken en gereformeerden lieten zich geen zand in de ogen strooien door de paar morgen wijdingen en kerkdiensten die de HDO in haar programma's stopte. Minister P.J. Reymer, die in het derde kabinet-Ruys de Beerenbrouck belast was met Waterstaat, werd bereid ge vonden een Zendtijdbesluit in te stellen. Daarin werd het uit zenden van radioprogramma's in handen gelegd van een aan tal verenigingen. De meest ge dupeerde omroep was de AVRO. Haar zendtijd slonk tot een halve week, evenveel als aan elk van de andere omroe pen, KRO, NCRV en VARA, werd toegewezen. NCRV- voorzitter Van den Deure stak zijn blijdschap niet onder stoe len of banken. „Voor den door Minister Reymer betoonden zedelijken moed oogst hij den hartelijken dank van ons christenvolk. In de annalen onzer radiogeschiedenis zal hij blijven vermeld als de man die ons recht deed". Zestig jaar later Bijna 60 jaar later ressorteert de omroep niet meer onder de minister van waterstaat maar onder diens collega van WVC. Voor het overige is er echter niet zo heel veel veranderd. Natuurlijk, TROS en Veronica hebben zich bij de oorspronke lijke vier A-omroepen ge voegd. Ook mag er nu reclame gemaakt worden, maar dan wel via de STER, die los staat van de gewone programma's. In essentie staat het Hilversu- me Bestel zoals ontworpen in 1930 nog altijd overeind. Vorig jaar leek er een veran dering op til, toen Rob Out van Veronica het beu was dat hij, ondanks een miljoen le den, niets méér kon uitrichten dan de in zijn ogen zieltogende geprofileerde omroepen. Als voormalig radiopiraat gingen Outs gedachten als vanzelf weer de commerciële kant op. De TROS, die in min of meer dezelfde situatie verkeerde, en de AVRO, die met een ernsti ge identiteitscrisis worstelde, deden mee. De combinatie ATV was geboren en deed met hulp van regeringspartij VVD een poging om een binnen landse commerciële omroep van de grond te krijgen. Maar net als voor de oorlog wilden de christen-democra ten daar niets van weten. Zij spraken niet meer over 'boze geesten in de hemelen' maar in hun hart dachten ze er nog precies zo over. Hoezeer hun eigen KRO en NCRV, evenals de VARA trouwens, ook 'ver trost' waren, toch meenden zij dat het bedrijven van televisie puur voor de winst zou leiden tot een verloedering van de omroep, zoals in de Verenigde Staten dagelijks wordt bewe- CDA-mediaspecialist Van der Sanden verklaarde ronduit dat hij tot zijn laatste ademtocht zou strijden tegen commerciële tv. Premier Lubbers ging zelfs zover dat hij de betreffende paragraaf in het met de VVD gesloten regeerakkoord een 'lege huls' noemde. En dat was het ook: ATV en VVD maak ten geen schijn van kans tegen de gebundelde macht van CDA en de confessionele om roepen. Verdeeldheid Maar die eenheid van het christelijke blok was maar schijn. Achter het naar buiten toe gesloten front waren de meningen verdeeld. CDA-mi- nister Brinkman van WVC voelde wel iets voor commer ciële omroep. Dat bleek ook uit zijn medianota, die later werd omgezet in de mediawet. Abonnee-tv werd toegestaan en de satellietzenders Sky- en Super Channel mochten hun programma's ook op Neder land richten. En daarmee wa ren alvast een paar 'boze gees ten' stilletjes neergedaald in Nederland. Vervolgens liet Brinkman toe dat een paar 'vrije jongens', onder wie de voormalige Ve- ronica-diskjockey Willem van Kooten (Joost den Draayer), via de satelliet commerciële radioprogramma's gingen uit zenden. Niemand in Den Haag of Hilversum maakte zich druk om deze toch illegale ac tiviteiten, voornamelijk omdat de luisterdichtheid van de sa tellietradio uiterst gering was. Ook toen Van Kooten aankon digde dat hij op dezelfde wijze commerciële televisie zou gaan bedrijven (Benelux-tv), wer den de schouders opgehaald. Men geloofde eenvoudig niet dat iemand ooit voldoende ka pitaal zou fourneren voor een dergelijk waagstuk. Pas toen dat wèl het geval bleek te zijn - na de oprichting dus van Veronique en TV10 - schrok men wakker. Plotse ling werd alles uit de kast ge haald om alsnog een dak te bouwen boven Hilversum. Het Commissariaat voor de Media, waar de VVD'er Geurtsen grijnzend de scepter zwaait, werd door de NOS voor de Raad van State gesleept. En zo moest 'Cable One' van Willem van Kooten, na anderhalf jaar ongestoord te hebben uitge zonden, alsnog van de kabel af. Dat zou wel voldoende zijn om het Commissariaat voor de Media af te houden van nieu1 we avonturen, dachten CDA en NOS. Maar dan kende men Geurtsen toch slecht. Zachtjes gnuivend verklaarde hij deze week dat TV10 inderdaad ille gaal was maar dat Veronique wel degelijk als legale, buiten landse omroep moest worden aangemerkt. Deze zender is immers nu integraal onderdeel van de al zestig jaar in allerlei talen uitzendende Luxemburg se zender RTL. Geen enkel bezwaar dus om dit program ma op de Nederlandse kabel netten toe te laten, aldus Geurtsen. Toen ging pas echt het licht aan in de Haagse en Hilver- sumse kippenhokken. De pers conferenties buitelden over el kaar heen. Eerst verklaarde NOS-voorzitter Joop van der Reyden dat hij bij de Raad van State in beroep zou gaan tegen de uitspraak van het Commis sariaat. Vervolgens was het in Den Haag de beurt aan minister Brinkman. Deze toonde zich eveneens geschokt door de 'truc' van Geurtsen. Volgens hem is er alle reden om te ver onderstellen dat ook Veroni que alleen maar is opgezet om de Nederlandse wetgeving te ontgaan. Als de Tweede Ka mer het volgende week, wan neer er een debatje gevoerd wordt over de situatie in medi aland, met hem eens blijkt te zijn, zal hij het besluit van Geurtsen en de zijnen schor sen en vernietigen. En dan? Dan niets, want mi nister noch Kamer heeft de mogelijkheid TV 10, Veronique of een kabelexploitant iets te verbieden. Zestig jaar na het Zendtijdbesluit van minister Reymer blijkt er dan toch nog iets veranderd. Als gevolg van de steeds groter wordende macht van de Europese Ge meenschap is het in ons land niet langer de regering maar de rechter (Raad van State) die uitmaakt of de 'boze gees ten' via de achterdeur binnen mogen. Zo niet, dan komen ze trouwens over een tijdje via de voordeur. Zoveel is wel zeker, nu ook CDA en PvdA daar voor ruimte hebben gemaakt in hun verkiezingsprogram- RIK IN 'T HOUT AMSTERDAM Het be gon met het bultje dat Mickey Bosschert in okto ber 1984 ontdekte onder de kin van haar dochtertje Vanessa. Nu, vijf jaar la ter, ligt een boek in de winkels met de titel 'Ik zal nooit meer blij zijn'. Daarin beschrijft een be droefde moeder hoe het bultje een tumor bleek, die een einde maakte aan het leven van haar doch ter, nadat een beroemde arts blunder op blunder gestapeld had. Professor Voute heeft op mijn kind geëxperimenteerd, zegt Mickey Bosschert - en zij staat niet alleen. Ook an dere ouders verwijten Voute te experimenteren op patiënten. „Als wij te voren alles geweten had den, waren we niet aan deze zinloze martelgang begonnen". Op de binnenflap van het boek van Mickey Bosschert staat vermeld: „Trefw.: rouw; egodocumenten". Er had aan toegevoegd moeten worden: „Aanklacht". Want dat is het in de eerste plaats. Ze heeft de lijdensweg van haar dochter Vanessa, die in november 1986 op tienjarige leeftijd overleed, niet opgetekend om er zelf mee in het reine te komen, het boek is geen resultaat van rouwverwerking. „Voor mij zelf was het beter geweest dit boek niet te schrijven", zegt ze. „Maar ik kan de gedachte niet verdragen dat op dit mo ment anderen overkomt wat Vanessa is overkomen. Ik heb het boek geschreven omdat er een einde moet komen aan de kindermishandeling waaraan zij, onder het mom van ge neeskunde, blootgesteld wor den". Het kostte Mickey Bosschert aanvankelijk moeite te moeten vernemen dat mensen haar boek „goed" vonden. „Goed? Goed? Het gaat om een trage die!" Dat is waar. Maar het is ook waar dat ze die tragedie goed te boek heeft gesteld. Agressief De huisarts was niet onder de indruk van het bultje onder de kin van het knappe blonde meisje. Pas toen haar moeder er voor de tweede keer mee kwam en erop aandrong het toch vooral beter te onderzoe ken, betrok zijn gezicht. Op het verwijsbriefje dat hij mee gaf voor het Emma-kinderzie- kenhuis schreef hij het woord tumor. Maar in het Emma stel de men vast dat het om goed aardig weefsel ging; even weg- halen, dat was alles, zei de dokter. Voor de operatie kon plaatsvinden moest een scan gemaakt worden in een ander ziekenhuis, het Antoni van Leeuwenhoekhuis. Daar maakte de röntgenoloog een einde aan de stemming van gemoedelijk optimisme. De tu mor was weliswaar niet kwaadaardig, zei hij, maar wel agressief. Deze zogeheten fi- bromatose zou almaar door groeien en hij zat op een heel gevaarlijke plaats, op Vanes sa's keel. „Het kan dodelijk zijn, mevrouw". Dr. Hilgers, de chirurg van het Antoni van Leeuwenhoekhuis die de tumor verwijderde schreef na de operatie in de status: „Nabehandeling door middel van bestraling". Maar het Emmaziekenhuis liet dat achterwege: „Alles is goed, al les is voorbij", zei de behande lend arts, mevrouw dr. Van Leeuwen. Maanden later, toen Van Leeuwen nog steeds be weerde dat alles goed ging, constateerde Mickey Bosschert dat de tumor terug gekomen was. Ze schreeuwde het uit: „Goede God!" Omdat Van Leeuwen afwezig was, ging ze weer naar Hilgers. Toen Van Leeuwen daarvan hoorde, werd ze kwaad en haalde ze raadde Mickey dringend af Vanessa door Hilgers te laten opereren. Volgens hem zou Hilgers opereren als een „sla ger" en Vanessa deerlijk ver minken. Was dat soms wat ze wilde? Nou dan. Er volgde een operatie in het Emmazieken huis, met verdrietig resultaat. „We kunnen niets meer doen, het weefsel is al te ver doorge woekerd". Toch verzekerde Voüte dat Vanessa zou blijven leven en dat de tumor, na „een andere behandeling" wel te opereren zou zijn. Als ze hem nu maar in gelegenheid wilde stellen een „experiment" uit te voeren met corticosteroïden (hormonen), dan zou alles wel goedkomen. Mickey stemde toe. Maar de tumor groeide door. En het Emma kon niets doen, want Voüte was zes we ken op vakantie. Daarop ging Mickey met haar dochter naar een alternatieve kliniek in Bilthoven. De injecties die Vanessa daar kreeg hielpen niet. De tumor groeide door. De inmiddels teruggekeerde Voüte drong nu aan op chemo therapie en Mickey („Mijn hele wezen verzette zich") stemde toe. Maar de tumor groeide door. Opereren wilde Voüte niet. „Dit kind blijft le ven", zei hij en schreef het middel Indocid voor. Draaglijk Toen kreeg Vanessa, tijdens een korte vakantie op Ibiza, een enorme bloeding. Voüte zei dat hiermee de genezing was ingezet. „Het komt nu naar naar buiten en dan ver droogt het". Maar de tumor groeide door. Dat was het mo ment waarop Mikey definitief brak met het Emmazieken huis. Ze bracht haar dochter naar de Vrije Universiteit, en later naar een natuur-genezer in Limburg. Maar de tumor groeide door Teneinde raad ging Mickey, in november 1986, naar de Utrechtse prof. dr B. Smalhout, hoogleraar anaesthesiologie. „Uw kind gaat dood", zei Smalhout. Hij stelde een operatie voor, een laatste, om althans het sterven voor Vanessa draaglijk te ma ken en, wie weet, toch nog een kans op overleven te bieden. Die laatste operatie overleefde het meisje niet. Wel werd de tumor (925 gram zwaar) met succes verwijderd, maar het hart van Vanessa begaf het. Nu, drie jaar later, laat Mickey Bosscher thuis in Amsterdam foto's zien uit Amerika. Jonge kinderen met tumoren in veel verder gevorderd stadium dan die van Vanessa, en dezelfde kinderen na een operatie, zon der tumor. „Ze had best gehol pen kunnen worden", zegt Mickey. „Soms denk ik wei eens: ze had nu nog kunnen SUSKE EN WISKE SAGARMATHA Olt uondtr n nof nooit Jtsihied! U bent in uu huis beioihl door de drie ionen non Sogormdtho Haar Sifirmtha F is een berf flount tverest Jullie lün de eersten aan vie ih het feneim moei ontsluieren been niet mieuiide heeft dit ooit moe en aansidouven maar jullie iün be- fe na died lelfs de lamas, mun mede Broeders, hébben dit nooit ge - Kom, volg mij standaard Ultoeverij/Wavery Production» leven. Maar daarmee kwel ik mezelf. Je weet niet of ze in leven had kunnen blijven, je weet het niet". Ze zwijgt even, en vervolgt dan heftiger: „Maar dat doet er ook niet toe! Ze heeft nu ontzettend geleden en dat had nooit mogen gebeu ren. Dat beetje leven dat ze nog tegoed had, dat was toch ook belangrijk?" Grens Mickey Bosschert bewondert prof. Voüte niet. Ze minacht hem en volgt met achterdoch tige interesse hoe hij dezer da gen in opspraak begint te ko men vanwege zijn duistere wijze van particuliere fonds werving. Maar dat is, hoe be langrijk ook, bijzaak. Nu gaat het om shet médisch handelen van Voüte. En dan oordeelt Mickey Bosschert hard. Haar dochter is „mishandeld", want onderworpen aan „experimen ten". Nu probeerde Voüte in derdaad van alles, waaronder ook nieuwe methoden, maar was dat niet uit nobele motie ven? Wie bepaalt de grens tus sen geneeskunde en ge-ëxperi- menteer? „Dat is heel moei lijk", zegt Mickey, „maar in elk geval wordt die grens ge passeerd als de dokter mensen onder druk gaat zetten. De be handeling moet gaan tot het moment dat je als moeder voelt: nu kan het niet verder. Als moeder voel je dat. Naar die stem moet je luisteren, dat is je oer-instinct dat zegt: nu is het genoeg. Als je daarover heen gaat, uit angst om je kind te verliezen, onder druk van anderen, dan ga je kapot. Ik ken ze hoor, de moeders die in een inrichting zitten, en er nooit overheen zullen komen, die nooit een boek zullen schrijven. Kapot zijn ze, kapot van schuldgevoel". Schuldgevoel is niet wat het echtpaar Knottnerus drijft, maar evenals Mickey Bos schert hebben deze mensen wel spijt van de behandeling die zij hun kind door Voüte hebben laten ondergaan. In een boekje van de vereniging van ouders van kankerpatiën tjes (waarbinnen ook Mickey Bosschert actief is) schrijft ds. Knottnerus: „Op 29 juni 1982 is onze jongste zoon - amper 17 jaar oud - overleden aan de gevolgen van botkanker. In de periode maart 1981 tot begin mei 1982 onderging mijn zoon zestien in agressiviteit toene mende cytostatica-kuren. In totaal zijn er ongeveer vijftig röntgenfoto's gemaakt, inclu sief skelet- en long-scans; daarnaast zijn er talloos vele bloedproeven genomen. De hierbij optredende, vaak met gemene pijn gepaard gaande bijverschijnselen waren de volgende: haaruitval, kaal hoofdigheid, kapotte lippen, mond, tong en keel; verkoud heden, longontsteking, ver- Prof. dr. P.A. Voüte. dwijnen van de smaak, vocht- opeenhoping in de longen, aanhoudend misselijk zijn en braken tijdens de infusen, dag en nacht; dichtgeslibde aderen - soms moest er voor het aan brengen van een infuus drie - tot viermaal worden geprikt voordat het raak was-, locale ontstekingen en een niet te verwoorden geestelijk lijden". Deze lijdensweg, zo schrijft de vader van Hans, hadden wij ons doodzieke kind nooit op laten gaan als we vantevoren hadden geweten waartoe hij zou leiden. En hij verwijt Voü te, zij het in voorzichtige be woordingen, een al te roos kleurige voorstelling te heb ben gegeven van Hans' overle vingskansen. Ook mevrouw Knottnerus doet dat. „Kun je ouders aandoen de waarheid te verhullen, als ze uitdrukke lijk om de waarheid vragen? Als wij tevoren alles geweten hadden en aan Hans op een liefdevolle manier de hele waarheid was verteld, waren wij niet aan deze volstrikt zin loze martelgang begonnen". Vakliteratuur Uit 'Ik zal nooit meer blij zijn' (de titel is ontleend aan een uitspraak van Vanessa) blijkt pijnlijk hoezeer patiënten en hun familieleden overgeleverd zijn aan de deskundigheid van medici. Dat zou nog tot daar- aantoe zijn, als er één eendui dige medische waarheid be stond. Maar zo overzichtelijk is de werkelijkheid niet. Zet honderd artsen op een rijtje, en je hebt vijftig verschillende meningen, zo niet honderd. Wat kun je daar als leek te genover stellen, behalve je te genstrijdige emoties? Heeft het wel zin met de deskundigen in de slag te gaan? Mickey Bos schert vindt van wel, al voegt ze daar onmiddellijk aan toe dat ouders van kankerpatiën tjes veel betere begeleiding moeten krijgen. „Het is ge woon zo dat artsen niet genoeg weten. Ze hebben natuurlijk ook een gezin, ze krijgen ook hun schoonmoeder op bezoek in het weekeinde, dan blijft er geen tijd over voor de vaklite ratuur. En als je dan bedenkt hoeveel verschillende soorten tumoren er niet zijn, ja, dan is een fout zo gemaakt. Daarom moeten ouders alles, alles le zen. Wie weet kom je net dat gene tegen dat de redding voor je kind betekent; een chi rurg in Zurich, een therapie in Japan, of wat dan ook. Na tuurlijk heeft dat zin". „Daarnaast pleit ik ervoor elk gezin met een kankerpatiëntje full-time te laten begeleiden. Die begeleider kan, in het be lang van het kind, optreden als tussenpersoon tussen arts en ouders en hij kan het gezin helpen met alle emotionele, fi nanciële en sociale moeilijkhe den die de ziekte van het kind met zich meebrengt. De huis arts heeft daar geen tijd voor, en het maatschappelijk werk is er niet geschikt voor. Het gaat om vijfhonderd gezinnen, die moeten gewoon begeleid worden". Gevecht Na het overlijden van Vanessa schreef Mickey Bosschert een brief aan de officier van justi tie, met de vraag of prof. Voü te en/of het Emma kinderzie kenhuis niet strafrechtelijk vervolgd zouden moeten wor den. Of was „experimentele geneeskunde" en „dood door schuld" soms niet strafbaar? De officier antwoordde dat hij de brief door zou sturen. Zo gaat het nu altijd en overal, klaagt Mickey. Het begint met een bultje onder de kin van je kind, en het eindigt met een uitputtingsslag tegen alles en iedereen. „Alle ouders van onze vereniging stuiten op barrières. De arts respecteert de ouders niet. De officier van justitie doet niets. Het Medisch Tuchtcollege functioneert niet, en de Inspectie op de Volksge zondheid ook niet. Na verloop van tijd voel je je gefrustreert door de halve wereld. Terwijl je al zoveel achter de rug hebt, moet je ook nog een gevecht aangaan met allerlei instan ties". Dat gevecht beschouwt Mic key Bosschert als een heilige missie, een morele plicht. Ze is aan een tweede boek begon nen, over het Medisch Tucht college (dat weliswaar vaststel de dat Vanessa volstrekt zinlo ze behandelingen had onder gaan, maar prof. Voüte vrij sprak omdat die zich had ge baseerd op de foute diagnose van een ander). „Eigenlijk doe ik het met tegenzin", zegt ze. „Maar ik ga door. Vanessa kon niet weglopen voor de reali teit, ik wil dat ook niet doen. Misschien kan ik er een paar mensen mee redden". STEVO AKKERMAN JL IS t 1 (tsj, tch Na alles wat we de afgelopen weken in de politiek hebben meegemaakt is het de hoogste n tijd geworden voor de iezii oprichting van een OCTP: eerfrt opvangcentrum voor Hf teleurgestelde politici. Uit betrouwbare bronnen weten wij dat de behoefte aan een dergelijke instelling al vele jaren uitermate groot is, hoewel geen enkele politicus of ex-politicus dit ooit openlijï zal toegeven. Sommigen onder u vragen zich waarschijnlijk af wat eei OCTP precies inhoudt. Dit is vrij simpel uit de doeken te doen. Men stelle zich eeri pani voor, gelegen in een rustige, liefst bosrijke omgeving. Dit kan een spiksplinterniew sanatorium-achtig gebouw zijl maar het is beter en ook goedkoper hiertoe een verbouwde boerderij of gerenoveerd landhuis te bestemmen. In het opvangcentrum worden politici binnen twee weken van hun frustraties afgeholpei door een deskundige begeleidings- en behandelingsstaf, samengesteld uit vogels van Pl diverse pluimage. Enerzijds isW er een team van n beroepskrachten uit de t geestelijke gezondheidszorg b (psychiater, psycholoog, r~ maatschappelijk werker, dominee, pastoor) en anderzijds een groep eI gelouterde oud-politici die ie hebben geleerd hun tl teleurstellingen uit het L verleden op eigen kracht te verwerken. Men denke hierbij' aan figuren als Wim Aantjes, Gerrit Brokx, Wim van j Eekelen en Harry van den Betgh. F Wie nu zijn de cliënten die zich bij een OCTP kunnen aanmelden? We moeten hierbij1 helaas een beperking maken, j Alleen zij die zich op het vlak:n van de landelijke politiek ?s bewegen of bewogen hebben r komen voor behandeling in er aanmerking. Maar ook dan Fr zijn de mogelijkheden nog )n legio. Neem alleen al degenen die er vast op hadden gerekend bij de kamerverkiezingen een zetel te bemachtigen en op het moment suprème buiten de boot vielen. Het voormalig VVD-kamerlid Ambrosius ('Broos') van Erp is daar een schrijnend voorbeeld van. In het weekblad De Tijd uitte eed'e ontroostbare Van Erp, die F® twaalf jaar parlementaire fl0 arbeid achter de rug heeft, zijif?) diepe verdriet. „Ik heb jaren 1 van mijn leven gewijd aan ,n. belangenbehartiging van het midden- en kleinbedrijf. Ik fn* heb mijn kinderen nauwelijksn zien opgroeien omdat ik altijd op pad was. En ja, op dit moment vraag ik mezelf dan af: Broos, je bent 55 jaar, waarvoor doe je het eigenlijk nog? Voor de volgende onverkiesbare plaats op de kandidatenlijst?" Overbodig te de zeggen dat deze man meer dan rijp is voor een behandeling ii het OCTP. Hij zal dan overigens in vertrouwd t— gezelschap verkeren, want de geslonken VVD-fractie onder aanvoering van-de zwaar gefrustreerde Joris Voorhoeve1 zal hij daar uiteraard eveneen?^ aantreffen. fcn< Denk trouwens ook eens aan )ai Hans van Mierlo en zijn D66- )er fractie. Hoe graag hadden zij ui regeringspartij willen wordenA Hoezeer had Van Mierlo zich verkneukeld op een hernieuwd ministerschap en hoe vaak had Gerrit-Jan Wolffensperger zichzelf ih zijl dromen al als de nieuwe dynamische fractieleider opereren! Vorige week kwam aan al die illusies een abrupt einde. De Democraten zijn met z'n twaalven tot oppositie u- voeren gedoemd. Dat betekent^ trouwens ook een klap in het Lj gezicht van degenen die op dc dertiende, veertiende en vijftiende plaats van de D66- kandidatenlijst stonden. Vurig\ hadden zij gehoopt alsnog kamerlid te kunnen worden indien Van Mierlo een ministerspost zou krijgen en twee fractieleden tot staatssecretaris zouden worden\ benoemd. Ook voor hen zal het OCTP een uitkomst ziin. Dat geldt vanzelfsprekend evenzeer voor de PvdA 'er Dick Dolman, die, sinds hij door Wim Deetman van zijn kamertroon werd gestoten, all een geslagen hond door de wandelgangen sjokt. Zeer geschikt voor opname zijn straks ook de kamerleden va, CDA en PvdA die nu nog aze, op een zetel in het nieuwe kabinet, maar uiteindelijk bij de verdeling van de portefeuilles mis zullen grijpen. Velen kunnen hun koffer nu alvast pakken. U ziet: het wordt nog knap drui daar in 'Huize Frustopol'. TRUBBELS IN, !oe.

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1989 | | pagina 4