Julio
Iglesias
op
zoek
naar
meer
succes
"final*
Allemaal Ellende met Dorine van der Klei
ZATERDAG 23 SEPTEMBER 1989
BARCELONA - Naast zon,
strand, paella, stieren vechten en
flamenco zou ook Julio Iglesias ge
noemd kunnen worden in het rijtje
van typisch Spaanse produkten. De
door mediterrane smartlappen be
roemd geworden Spaanse versier
der van het vakantiestrand beves
tigt deze maanden met een toernee
door Europa en Azië dat hij op
zijn 45e jaar nog altijd een van de
populairste exportprodukten van
zijn land is.
Een land waar hij binnen een week op
de eerste plaats van de hitlijsten terecht
komt, wanneer hij een nieuwe lp uit
brengt. Maar heel veel andere Spanjaar
den zullen die plaat niet kopen omdat
zij zich schamen voor het succes van de
gebronsde zanger. Want Julio is lang
niet alleen beroemd geworden door zijn
stem. Zelfs al zou slechts tien procent
van wat in 's werelds roddelbladen is
verschenen enige waarheid bevatten,
dan nog blijft van de gescheiden veerti
ger het beeld bestaan van iemand die
geen twee uur zonder vrouwen kan. In
drie recente interviews met serieuze
Spaanse dagbladen probeerde Julio iets,
maar niet te veel, van die legende weg te
nemen.
Siesta
Beroemdheid heeft zijn prijs, en ook Ju
lio Iglesias ontkomt er niet aan op stap
te gaan met een legertje lijfwachten om
zich heen. Als een soort tegenwicht laat
de Spanjaard vrienden en kennissen am
bitieuze meisjes uitzoeken om hem op
zijn uitstapjes tussen de concerten door
te omringen. Voor de meesten blijft het
een droom ooit meer te worden dan
slechts een kortstondig lid van de 'ta
bleau de la troupe'. Toch, als de journa
list zich in de namiddag voor de af
spraak met de zanger meldt, deelt de re
ceptionist mee dat mijnheer Iglesias met
twee meisjes naar de hotelkamer is, voor
zijn siesta.
„Bent u de Don Juan van deze tijd?",
luidt drie uur later dan ook de logische
vraag. Julio lacht: „Nee, want Don Juan
was toch impotent?". Serieuzer: „Dat
beeld dat men van mij heeft, als zou ik
een sjeik zijn omringd door een harem,
met een zwembad vol vrouwen die uit
het water opkijken en me goedemorgen
zeggen, daar is niets van waar. Ik zal
niet zeggen dat ik als een monnik leef. Ik
hou ervan met knappe mensen om te
gaan, maar dat wil niet zeggen dat ik
met al die mensen een intieme relatie
heb. Ik heb ook niemand nodig die me
's avonds op mijn rug krabt".
Verhalen over Julio Iglesias gaan, zoals
dit, in de eerste plaats over vrouwen. Hij
is ooit getrouwd geweest, heeft kinderen,
en is sinds zijn scheiding uitgegroeid tot
een legende waar het relaties met vrou-
Julio Iglesias slikt
succes als medicijn
tegen het ouder
worden.
FOTO: PR
wen betreft. En de Spaanse macho lijkt
er zelf alle baat bij te hebben die legende
niet te veel te ontkrachten. „Waarom"?,
vraagt hij zelf. „Wat ik ook zou doen of
zeggen, ik zou er niet veel mee verande
ren. Ik denk ook niet dat het goed is die
legende af te breken. Als je een legende
bent, betekent het dat andere mensen ge
ïnteresseerd zijn in je leven en loop
baan".
En daar is het het fenomeen Iglesias uit
eindelijk allemaal om te doen. Beroemd
zijn, succes hebben. Hij begon ooit als
voetballer en autocoureur, totdat hij na
een ongeluk twee jaar moest revalideren
om weer op zijn eigen benen te kunnen
staan. Zingen kon hij eigenlijk niet, al
thans „die gave had ik niet meegekregen.
Ik moest het leren, op betrekkelijk late
leeftijd". Nu, ruim twintig jaar later,
heeft de Spanjaard over de hele wereld
zo'n 120 miljoen platen verkocht. Bij de
Chinese studentenprotesten dit voorjaar
verstuurden de persbureaus een foto van
een Chinese jongen met toevallig een lp
van Julio Iglesias onder zijn arm. „Heb
je dat gezien? Een plaat van mij op het
Plein van de Hemelse Vrede en niet van
Bruce Springsteen of Michael Jackson.
Maar als die student met een plaat van
Springsteen had gelopen, was het op de
voorpagina van alle kranten gekomen.
Nu niet".
Het is de frustratie van de Spaanse Van
ger, dat zijn capaciteiten niet door ieder
een worden erkend. Hij heeft er ook een
uitleg voor: „De mensen hebben liever
een antiheld. Als ik een klein lelijk man
netje was geweest, dat prachtig kon zin
gen, zou volgens die mensen de verdien
ste veel groter zijn geweest. Je ziet het
ook bij de Oscar-uitreiking in Holly
wood, daar bekronen ze het liefst lelijke
acteurs".
Ouderdom
Niettemin blijft Julio graag die mooie
man, al kan de eeuwige brons op zijn ge
zicht en de plastische chirurgie niet ver
hinderen dat zijn gelaat afgeleefde trek
ken vertoont. Toch, zegt hij zelf, is hij
uiterst gedisciplineerd in zijn daginde
ling, reserveert hij veel tijd voor sportie
ve oefeningen. „Maar de werkelijke
kracht zit in mijn hoofd, anders zou ik
dit ritme van rondreizen en optreden
niet volhouden". En dat wil hij juist zo
graag, op het podium blijven verschij
nen, vooral niet ouder worden. „Ouder
dom maakt me bang, omdat er een mo
ment komt, dat mijn hersens niet meer
reageren".
In de laatste jaren, toen hij in de Vere
nigde Staten verbleef en in Europa niet
optrad, schijnt Julio Iglesias veel over
die mindere dingen van het leven te
hebben nagedacht. Hij raakte in een heel
diepe depressie, maar kondigt zich nu
met zijn nieuwe lp en toernee, Raices
(wortels) genaamd, aan als een geheel
nieuwe man, op zoek naar meer succes.
„Want succes is mijn medicijn. Succes is
het bloed dat door mijn aderen stroomt
en me in leven houdt. Het is de mooiste
van alle emoties, zeker als het succes
universeel is. Ik heb een enorme poster
boven mijn bed hangen met de tekst:
'Succes komt niet per ongeluk'.
EDWIN WINKELS
Julio Iglesias is op 26 september te horen
in de Americahal in Apeldoorn, op 28
september in de Ahoy' te Rotterdam en
op 5 oktober treedt hij op tijdens het gro
te Unicef-gala in Den Haag dat recht
streeks door de televisie wordt uitgezon-
AMSTERDAM - 'Allemaal Ellen
de' heet de nieuwe show van Dori
ne van der Klei. „Zou die titel nou
afschrikken?", vraagt de zangeres
zich hardop af. „Laatst zei iemand
toen ik de titel noemde, hè getsie,
daar ga ik niet naar toe. Maar het
is ironisch bedoeld. Dat zullen de
meeste mensen toch wel snap
pen?".
De officiële première van 'Allemaal El
lende' is begin december. Voordien pro
beert ze haar show uit op het publiek tij
dens enkele zogeheten try-outs. „Ik doe
in totaal een stuk of tien try-outs. Voor
mijn gevoel is dat veel te weinig. Het is
niet zozeer dat ik veel aan de teksten
verander, maar ik heb gewoon veel tijd
nodig om goed in het stuk te komen. Ik
heb pas na twee of drie jaar het gevoel
dat iets goed is. Maar het is natuurlijk
een beetje belachelijk om honderd try-
outs te geven".
„Nu de eerste speeldatum nadert, begin
ik wel wat zenuwachtig te worden. Het
stuk is af, maar ik heb mijn kostuums
nog niet en ik moet de teksten nog uit
mijn hoofd leren. Dat vind ik het ergst.
Mijn pianist, Dick van der Stoep, heeft
altijd zijn muziek voor zich op papier,
maar ik sta daar maar en moet het alle
maal maar ophoesten".
Hond
„Ik zit nu constant te repeteren. Ik
mummel de teksten in de auto, bij het
boodschappen doen en als ik de hond
uitlaat. En één keer per dag zeg ik de
hele voorstelling hardop voor de hond.
Die vindt het in elk geval prachtig. Maar
er zitten ook twee nummers over een
hond in".
'Allemaal Ellende' is een verzameling
liedjes, met als rode draad leed, ellende
en verdriet. „Maar er zit ook veel humor
in", zegt Dorine van der Klei om mis
verstanden te voorkomen. „Dat moet
ook wel, want wie zit er op al die ellen
dige verhalen te wachten. Er zitten rare
liedjes in maar ook wel nummers over
serieuze zaken en twee onvervalste
smartlappen. Ik praat de liedjes aan el
kaar, zodat het allemaal logisch in elkaar
zit".
„Mijn vader vertelde vroeger altijd hele
oubollige, filosofische joodse moppen.
Daar gebruik ik er een paar van in de
teksten tussen de nummers. Ik dacht al
tijd 'die moppen zijn ontzettend flauw
en iedereen kent ze', maar ik heb ze uit
geprobeerd op feestjes en aan mijn zoon
en zijn vrienden verteld. Ik was nogal
verbaasd dat iedereen toch steeds in de
lach schoot om die moppen. Daarom
heb ik ze maar ingelast in het program-
„Het programma is helemaal in het Ne
derlands, behalve het nummer 'Space
Oddity' van David Bowie, maar dat is in
heel eenvoudig Engels. Bowie zingt het
nummer helemaal zelf. Ik heb er een
duet van gemaakt. Het is een dialopg
tussen een astronaut en een vrouw die in
de controlekamer contact met hem
heeft. Mijn zoon heeft er een geluids
band voor gemaakt. Daarop heeft hij de
stem van de man ingezongen en tijdens
de voorstelling zing ik de vrouwen
stem".
In mijn eerdere programma's zaten veel
minder Nederlandstalige nummers. Ik
vind het lastig om in het Nederlands
muziek te schrijven, want het is een
stugge taal met veel korte klanken. Maar
ik merkte in de praktijk dat mensen Ne
derlandse teksten prettiger vinden om
naar te luisteren. Dus heb ik nu van al
les vertaald en een paar nummers heb ik
zelf geschreven".
Politiek
„Er zitten ook wel een paar politieke
teksten in het programma. Dat was niet
zozeer de opzet, maar het is er gewoon
ingeslopen. Je krijgt het vanzelf, zo gauw
je wat betere teksten gebruikt. En ik wil
niet alleen maar over de liefde schrijven.
Ik heb een liedje over een paard uit de
jaren dertig. De mensen van wie het is,
hebben zo'n honger dat ze het beest ope
ten. Dat is een zielig lied, maar daar zit
eigenlijk ook veel politiek in".
„Er zitten ook grappen in waarvan ik me
afvraag of iedereen ze wel zal begrijpen.
Mijn pianist, en die is zeker niet de
domste, snapte een bepaalde grap hele
maal niet. Dan weet ik zeker dat de helft
van de zaal hem ook wel niet zal begrij
pen. Maar ik vind niet dat je zo'n grap
er daarom maar uit moet laten. De an
dere helft vindt het misschien een hele
goeie bak".
„Als ik een heel eenvoudige show zou
hebben, zonder dat het publiek ergens
bij na zou hoeven denken, zit je niet met
het probleem dat niet iedereen het snapt.
Maar dan zou ik daar zelf na een paar
keer wel genoeg van hebben. En het is
wel de bedoeling dat ik dit programma
zo'n 250 keer kan spelen".
Zus
'Allemaal Ellende' is het vierde avond
vullende solo-programma van Dorine
van der Klei. Negen jaar geleden begon
zij haar solo-carrière. Daarvoor vormde
zij een duo (The Sissy's) met haar zus
Gerrie. Dorine van der Klei: „Dat heeft
ook negen jaar geduurd. Uiteindelijk
zijn we vanwege een soort 'metaalmoe
heid' gestopt. We traden bijna uitslui
tend in het buitenland op. Dat beteken
de gigantisch veel reizen, altijd op pad,
altijd in hotels. Ik was bijna nooit thuis.
Mijn zoon zat toen op de lagere school
en ik werd eens bij zijn onderwijzer ge
roepen. Die zei dat ik vaker thuis moest
zijn, omdat mijn zoon het dan vast beter
zou doen op school. En inderdaad, toen
ik meer thuis was, ging het meteen stuk
ken beter".
„Toen wij een punt achter onze samen
werking zetten, vond ik dat wel heel
jammer, maar nu heb ik er niet meer
zo'n behoefte aan om wat met Gerrie te
doen. Ik wilde daarna graag solo yerder,
maar in het begin had ik nog niet zoveel
journalist en fotograaf en ik heb een tijd
je een popbandje gehad. In 1983 maakte
ik het stuk 'Wein ich, lach ich' in op
dracht van het Nederlands Theater Insti
tuut, voor de manifestatie Amsterdam
Berlijn. Zeker vanaf dat programma
hield ik bijna geen tijd meer over voor
ander dingen. Theaterwerk vind ik toch
het leukst".
„Tegelijk met dit nieuwe stuk speel ik
ook mijn twee vorige programma's 'Ga
maar rustig slapen' en 'Champagne, ro
zen en rotte tomaten'. Dat is wel lastig
want je moet steeds omswitchen, maar
zo vergroot je wel je markt. 'Ga maar
rustig slapen' speel ik nu al voor het zes
de jaar. Men zegt wel eens gekscherend
dat dat mijn pensioenvoorziening is,
want de schouwburgen blijven het pro
grammeren. Het is een documentaire
voorstelling over de oorlog en vooral in
april en mei speel ik het dagen achter el
kaar. Een paar weken geleden speelde ik
het in Antwerpen, want België is begin
september bevrijd. En ik speel het ook
vaak op middelbare scholen en op uni
versiteiten".
„Ik ben van 1940 en ik heb de oorlog
niet echt bewust meegemaakt, maar de
oorlog heeft in mijn familie aardig huis
gehouden. Voor een klein kind is dat
een enorme druk. Voordat ik 'Ga maar
rustig slapen' had gemaakt, was ik heel
erg met mijn ervaringen uit de oorlog
bezig. In mijn familie werd niet over de
oorlog gesproken. Het was een enorm ta
boe, maar het lag als een loden deken
over me. Thuis vonden ze het vreselijk
dat ik dat programma maakte. Mijn
moeder is een keer komen kijken. Ze
kon de voorstelling niet tot het eind uit
zitten en ze is daarna nooit meer geko
men. Wel naar mijn andere program
ma's, maar niet naar dat ene stuk".
„De eerste anderhalf jaar dat ik het
speelde, raakte ik enorm gedeprimeerd
van het programma. Dat werd later min
der. Maar ik ben nog altijd een beetje
van mijn stuk als ik het heb gespeeld. Al
met al heeft die voorstelling voor mij
toch heel louterend gewerkt. Ik ben niet
meer zo met de oorlog bezig als vroe
ger".
Altijd vol
„Daarentegen werd 'Champagne, rozeir
en rotte tomaten' een heel vrolijke en
swingende voorstelling, een beetje als re
actie op dat eerdere programma. Het
gaat over vrouwelijke sterren uit de
showbizz van deze eeuw, van Edith Piaf
tot Nina Hagen. Waar ik ook speel, de
zalen zitten altijd vol. Soms heb ik er
gens een slechte recensie gehad of kom
ik in een plaats waar ik nooit eerder heb
gespeeld en dan denk ik: het zal wel rus
der Klei:
Dat zullen\
de mensen
toch wel
snappen hè.
Dat de titel
'Allemaal
Ellende'
ironisch
bedoeld is?'
FOTO: PR
tig zijn. Maar dan nog is de zaal uitver
kocht. Die belangstelling wordt waar
schijnlijk gewekt door mond-op-mond-
reclame. Want ik kom nooit op televisie.
Daar heb ik een vreselijke hekel aan en
ik ben blij dat mijn voorstellingen goed
lopen zonder tv-optredens".
CONNIE VERTEGAAL
i£eidóc(sou4£mit'