Julio Iglesias op zoek naar meer succes "final* Allemaal Ellende met Dorine van der Klei ZATERDAG 23 SEPTEMBER 1989 BARCELONA - Naast zon, strand, paella, stieren vechten en flamenco zou ook Julio Iglesias ge noemd kunnen worden in het rijtje van typisch Spaanse produkten. De door mediterrane smartlappen be roemd geworden Spaanse versier der van het vakantiestrand beves tigt deze maanden met een toernee door Europa en Azië dat hij op zijn 45e jaar nog altijd een van de populairste exportprodukten van zijn land is. Een land waar hij binnen een week op de eerste plaats van de hitlijsten terecht komt, wanneer hij een nieuwe lp uit brengt. Maar heel veel andere Spanjaar den zullen die plaat niet kopen omdat zij zich schamen voor het succes van de gebronsde zanger. Want Julio is lang niet alleen beroemd geworden door zijn stem. Zelfs al zou slechts tien procent van wat in 's werelds roddelbladen is verschenen enige waarheid bevatten, dan nog blijft van de gescheiden veerti ger het beeld bestaan van iemand die geen twee uur zonder vrouwen kan. In drie recente interviews met serieuze Spaanse dagbladen probeerde Julio iets, maar niet te veel, van die legende weg te nemen. Siesta Beroemdheid heeft zijn prijs, en ook Ju lio Iglesias ontkomt er niet aan op stap te gaan met een legertje lijfwachten om zich heen. Als een soort tegenwicht laat de Spanjaard vrienden en kennissen am bitieuze meisjes uitzoeken om hem op zijn uitstapjes tussen de concerten door te omringen. Voor de meesten blijft het een droom ooit meer te worden dan slechts een kortstondig lid van de 'ta bleau de la troupe'. Toch, als de journa list zich in de namiddag voor de af spraak met de zanger meldt, deelt de re ceptionist mee dat mijnheer Iglesias met twee meisjes naar de hotelkamer is, voor zijn siesta. „Bent u de Don Juan van deze tijd?", luidt drie uur later dan ook de logische vraag. Julio lacht: „Nee, want Don Juan was toch impotent?". Serieuzer: „Dat beeld dat men van mij heeft, als zou ik een sjeik zijn omringd door een harem, met een zwembad vol vrouwen die uit het water opkijken en me goedemorgen zeggen, daar is niets van waar. Ik zal niet zeggen dat ik als een monnik leef. Ik hou ervan met knappe mensen om te gaan, maar dat wil niet zeggen dat ik met al die mensen een intieme relatie heb. Ik heb ook niemand nodig die me 's avonds op mijn rug krabt". Verhalen over Julio Iglesias gaan, zoals dit, in de eerste plaats over vrouwen. Hij is ooit getrouwd geweest, heeft kinderen, en is sinds zijn scheiding uitgegroeid tot een legende waar het relaties met vrou- Julio Iglesias slikt succes als medicijn tegen het ouder worden. FOTO: PR wen betreft. En de Spaanse macho lijkt er zelf alle baat bij te hebben die legende niet te veel te ontkrachten. „Waarom"?, vraagt hij zelf. „Wat ik ook zou doen of zeggen, ik zou er niet veel mee verande ren. Ik denk ook niet dat het goed is die legende af te breken. Als je een legende bent, betekent het dat andere mensen ge ïnteresseerd zijn in je leven en loop baan". En daar is het het fenomeen Iglesias uit eindelijk allemaal om te doen. Beroemd zijn, succes hebben. Hij begon ooit als voetballer en autocoureur, totdat hij na een ongeluk twee jaar moest revalideren om weer op zijn eigen benen te kunnen staan. Zingen kon hij eigenlijk niet, al thans „die gave had ik niet meegekregen. Ik moest het leren, op betrekkelijk late leeftijd". Nu, ruim twintig jaar later, heeft de Spanjaard over de hele wereld zo'n 120 miljoen platen verkocht. Bij de Chinese studentenprotesten dit voorjaar verstuurden de persbureaus een foto van een Chinese jongen met toevallig een lp van Julio Iglesias onder zijn arm. „Heb je dat gezien? Een plaat van mij op het Plein van de Hemelse Vrede en niet van Bruce Springsteen of Michael Jackson. Maar als die student met een plaat van Springsteen had gelopen, was het op de voorpagina van alle kranten gekomen. Nu niet". Het is de frustratie van de Spaanse Van ger, dat zijn capaciteiten niet door ieder een worden erkend. Hij heeft er ook een uitleg voor: „De mensen hebben liever een antiheld. Als ik een klein lelijk man netje was geweest, dat prachtig kon zin gen, zou volgens die mensen de verdien ste veel groter zijn geweest. Je ziet het ook bij de Oscar-uitreiking in Holly wood, daar bekronen ze het liefst lelijke acteurs". Ouderdom Niettemin blijft Julio graag die mooie man, al kan de eeuwige brons op zijn ge zicht en de plastische chirurgie niet ver hinderen dat zijn gelaat afgeleefde trek ken vertoont. Toch, zegt hij zelf, is hij uiterst gedisciplineerd in zijn daginde ling, reserveert hij veel tijd voor sportie ve oefeningen. „Maar de werkelijke kracht zit in mijn hoofd, anders zou ik dit ritme van rondreizen en optreden niet volhouden". En dat wil hij juist zo graag, op het podium blijven verschij nen, vooral niet ouder worden. „Ouder dom maakt me bang, omdat er een mo ment komt, dat mijn hersens niet meer reageren". In de laatste jaren, toen hij in de Vere nigde Staten verbleef en in Europa niet optrad, schijnt Julio Iglesias veel over die mindere dingen van het leven te hebben nagedacht. Hij raakte in een heel diepe depressie, maar kondigt zich nu met zijn nieuwe lp en toernee, Raices (wortels) genaamd, aan als een geheel nieuwe man, op zoek naar meer succes. „Want succes is mijn medicijn. Succes is het bloed dat door mijn aderen stroomt en me in leven houdt. Het is de mooiste van alle emoties, zeker als het succes universeel is. Ik heb een enorme poster boven mijn bed hangen met de tekst: 'Succes komt niet per ongeluk'. EDWIN WINKELS Julio Iglesias is op 26 september te horen in de Americahal in Apeldoorn, op 28 september in de Ahoy' te Rotterdam en op 5 oktober treedt hij op tijdens het gro te Unicef-gala in Den Haag dat recht streeks door de televisie wordt uitgezon- AMSTERDAM - 'Allemaal Ellen de' heet de nieuwe show van Dori ne van der Klei. „Zou die titel nou afschrikken?", vraagt de zangeres zich hardop af. „Laatst zei iemand toen ik de titel noemde, hè getsie, daar ga ik niet naar toe. Maar het is ironisch bedoeld. Dat zullen de meeste mensen toch wel snap pen?". De officiële première van 'Allemaal El lende' is begin december. Voordien pro beert ze haar show uit op het publiek tij dens enkele zogeheten try-outs. „Ik doe in totaal een stuk of tien try-outs. Voor mijn gevoel is dat veel te weinig. Het is niet zozeer dat ik veel aan de teksten verander, maar ik heb gewoon veel tijd nodig om goed in het stuk te komen. Ik heb pas na twee of drie jaar het gevoel dat iets goed is. Maar het is natuurlijk een beetje belachelijk om honderd try- outs te geven". „Nu de eerste speeldatum nadert, begin ik wel wat zenuwachtig te worden. Het stuk is af, maar ik heb mijn kostuums nog niet en ik moet de teksten nog uit mijn hoofd leren. Dat vind ik het ergst. Mijn pianist, Dick van der Stoep, heeft altijd zijn muziek voor zich op papier, maar ik sta daar maar en moet het alle maal maar ophoesten". Hond „Ik zit nu constant te repeteren. Ik mummel de teksten in de auto, bij het boodschappen doen en als ik de hond uitlaat. En één keer per dag zeg ik de hele voorstelling hardop voor de hond. Die vindt het in elk geval prachtig. Maar er zitten ook twee nummers over een hond in". 'Allemaal Ellende' is een verzameling liedjes, met als rode draad leed, ellende en verdriet. „Maar er zit ook veel humor in", zegt Dorine van der Klei om mis verstanden te voorkomen. „Dat moet ook wel, want wie zit er op al die ellen dige verhalen te wachten. Er zitten rare liedjes in maar ook wel nummers over serieuze zaken en twee onvervalste smartlappen. Ik praat de liedjes aan el kaar, zodat het allemaal logisch in elkaar zit". „Mijn vader vertelde vroeger altijd hele oubollige, filosofische joodse moppen. Daar gebruik ik er een paar van in de teksten tussen de nummers. Ik dacht al tijd 'die moppen zijn ontzettend flauw en iedereen kent ze', maar ik heb ze uit geprobeerd op feestjes en aan mijn zoon en zijn vrienden verteld. Ik was nogal verbaasd dat iedereen toch steeds in de lach schoot om die moppen. Daarom heb ik ze maar ingelast in het program- „Het programma is helemaal in het Ne derlands, behalve het nummer 'Space Oddity' van David Bowie, maar dat is in heel eenvoudig Engels. Bowie zingt het nummer helemaal zelf. Ik heb er een duet van gemaakt. Het is een dialopg tussen een astronaut en een vrouw die in de controlekamer contact met hem heeft. Mijn zoon heeft er een geluids band voor gemaakt. Daarop heeft hij de stem van de man ingezongen en tijdens de voorstelling zing ik de vrouwen stem". In mijn eerdere programma's zaten veel minder Nederlandstalige nummers. Ik vind het lastig om in het Nederlands muziek te schrijven, want het is een stugge taal met veel korte klanken. Maar ik merkte in de praktijk dat mensen Ne derlandse teksten prettiger vinden om naar te luisteren. Dus heb ik nu van al les vertaald en een paar nummers heb ik zelf geschreven". Politiek „Er zitten ook wel een paar politieke teksten in het programma. Dat was niet zozeer de opzet, maar het is er gewoon ingeslopen. Je krijgt het vanzelf, zo gauw je wat betere teksten gebruikt. En ik wil niet alleen maar over de liefde schrijven. Ik heb een liedje over een paard uit de jaren dertig. De mensen van wie het is, hebben zo'n honger dat ze het beest ope ten. Dat is een zielig lied, maar daar zit eigenlijk ook veel politiek in". „Er zitten ook grappen in waarvan ik me afvraag of iedereen ze wel zal begrijpen. Mijn pianist, en die is zeker niet de domste, snapte een bepaalde grap hele maal niet. Dan weet ik zeker dat de helft van de zaal hem ook wel niet zal begrij pen. Maar ik vind niet dat je zo'n grap er daarom maar uit moet laten. De an dere helft vindt het misschien een hele goeie bak". „Als ik een heel eenvoudige show zou hebben, zonder dat het publiek ergens bij na zou hoeven denken, zit je niet met het probleem dat niet iedereen het snapt. Maar dan zou ik daar zelf na een paar keer wel genoeg van hebben. En het is wel de bedoeling dat ik dit programma zo'n 250 keer kan spelen". Zus 'Allemaal Ellende' is het vierde avond vullende solo-programma van Dorine van der Klei. Negen jaar geleden begon zij haar solo-carrière. Daarvoor vormde zij een duo (The Sissy's) met haar zus Gerrie. Dorine van der Klei: „Dat heeft ook negen jaar geduurd. Uiteindelijk zijn we vanwege een soort 'metaalmoe heid' gestopt. We traden bijna uitslui tend in het buitenland op. Dat beteken de gigantisch veel reizen, altijd op pad, altijd in hotels. Ik was bijna nooit thuis. Mijn zoon zat toen op de lagere school en ik werd eens bij zijn onderwijzer ge roepen. Die zei dat ik vaker thuis moest zijn, omdat mijn zoon het dan vast beter zou doen op school. En inderdaad, toen ik meer thuis was, ging het meteen stuk ken beter". „Toen wij een punt achter onze samen werking zetten, vond ik dat wel heel jammer, maar nu heb ik er niet meer zo'n behoefte aan om wat met Gerrie te doen. Ik wilde daarna graag solo yerder, maar in het begin had ik nog niet zoveel journalist en fotograaf en ik heb een tijd je een popbandje gehad. In 1983 maakte ik het stuk 'Wein ich, lach ich' in op dracht van het Nederlands Theater Insti tuut, voor de manifestatie Amsterdam Berlijn. Zeker vanaf dat programma hield ik bijna geen tijd meer over voor ander dingen. Theaterwerk vind ik toch het leukst". „Tegelijk met dit nieuwe stuk speel ik ook mijn twee vorige programma's 'Ga maar rustig slapen' en 'Champagne, ro zen en rotte tomaten'. Dat is wel lastig want je moet steeds omswitchen, maar zo vergroot je wel je markt. 'Ga maar rustig slapen' speel ik nu al voor het zes de jaar. Men zegt wel eens gekscherend dat dat mijn pensioenvoorziening is, want de schouwburgen blijven het pro grammeren. Het is een documentaire voorstelling over de oorlog en vooral in april en mei speel ik het dagen achter el kaar. Een paar weken geleden speelde ik het in Antwerpen, want België is begin september bevrijd. En ik speel het ook vaak op middelbare scholen en op uni versiteiten". „Ik ben van 1940 en ik heb de oorlog niet echt bewust meegemaakt, maar de oorlog heeft in mijn familie aardig huis gehouden. Voor een klein kind is dat een enorme druk. Voordat ik 'Ga maar rustig slapen' had gemaakt, was ik heel erg met mijn ervaringen uit de oorlog bezig. In mijn familie werd niet over de oorlog gesproken. Het was een enorm ta boe, maar het lag als een loden deken over me. Thuis vonden ze het vreselijk dat ik dat programma maakte. Mijn moeder is een keer komen kijken. Ze kon de voorstelling niet tot het eind uit zitten en ze is daarna nooit meer geko men. Wel naar mijn andere program ma's, maar niet naar dat ene stuk". „De eerste anderhalf jaar dat ik het speelde, raakte ik enorm gedeprimeerd van het programma. Dat werd later min der. Maar ik ben nog altijd een beetje van mijn stuk als ik het heb gespeeld. Al met al heeft die voorstelling voor mij toch heel louterend gewerkt. Ik ben niet meer zo met de oorlog bezig als vroe ger". Altijd vol „Daarentegen werd 'Champagne, rozeir en rotte tomaten' een heel vrolijke en swingende voorstelling, een beetje als re actie op dat eerdere programma. Het gaat over vrouwelijke sterren uit de showbizz van deze eeuw, van Edith Piaf tot Nina Hagen. Waar ik ook speel, de zalen zitten altijd vol. Soms heb ik er gens een slechte recensie gehad of kom ik in een plaats waar ik nooit eerder heb gespeeld en dan denk ik: het zal wel rus der Klei: Dat zullen\ de mensen toch wel snappen hè. Dat de titel 'Allemaal Ellende' ironisch bedoeld is?' FOTO: PR tig zijn. Maar dan nog is de zaal uitver kocht. Die belangstelling wordt waar schijnlijk gewekt door mond-op-mond- reclame. Want ik kom nooit op televisie. Daar heb ik een vreselijke hekel aan en ik ben blij dat mijn voorstellingen goed lopen zonder tv-optredens". CONNIE VERTEGAAL i£eidóc(sou4£mit'

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1989 | | pagina 28