Klompendans in de Alpen voor
Chinese muur van bierkratten
JEUGD KRIJGT ANDERE VOORKEUR: DOE-VAKANTIE
'Ccidóc Qowiant'
Vakantie van jongeren in de bijna
afgelopen zomer heeft nogal eens
in het teken gestaan van vandalis
me, criminaliteit en drank. Tal
van Nederlandse campings met
name werden geconfronteerd met
dit probleem, dat zich niet alleen
in de kustplaatsen in eigen land
voordeed. Ook in het buitenland
zal de jeugd best eens uit de band
zijn gesprongen, maar dat haalde
dan doorgaans slechts de lokale
pers. Dat het ook anders kan be
wees onlangs een wel heel gemê
leerd gezelschap jongeren, dat bij
een reisbureau een weekje doe-va-
kantie in Tirol boekte. Vaste kos
ten circa 850 gulden voor een pen
delbusreis. Feitelijke uitgaven ette
lijke tientjes meer, want voor een
aantal activiteiten moet ter plaatse
extra worden betaald. Dat laatste
kan even een probleempje zijn,
maar - en dat is kenmerkend
voor in elk geval deze groep va
kantievierende jongeren - tot pu
blieke ellende leidt het niet. Een
weekje met jongeren op stap in
het buitenland, een sfeer-impres
sie.
f mens T
Project in de ren
sur/'n, (teafertV" m"
der.gelijke Onn
steekt de Onf. f"
'en va„ d"0I"nrtjker
PQk om een heif*^et
Poon nernen. te
De leden van de groep jongeren ten voeten
wegloopt.
WATTENS - Het is zeven minu
ten voorgeven in de ochtend. De
blauwe hémel tussen de bergtoppen
is hier en daar wit gevlekt. De tem
peratuur is aangenaam, de atmos
feer is lekker fris. Het is de vierde
dag van de trip en de avond tevo
ren heeft „reisleider" Eugen Lutz
het gezelschap uitgenodigd voor
een partijtje tennis. Geen vast on
derdeel van het programma. In de
reisgids staat slechts dat het aanbe
veling verdient .een racket mee te
nemen. Men is uitgenodigd, dus
niet verplicht om een balletje te
slaan. Dat vrijblijvende benadrukt
het karakter van de jongerenreis.
Het is tenslotte vakantie. Niets is
verplicht, niets moet, weinig hoeft,
veel mag, maar niet alles kan. Dat
laatste zal later blijken.
Wat óók kan. is dat er op die ochtend
van een dag waarop later het kwik in de
thermometer een stuk boven de dertig
graden Celsius zal stijgen, van de zestien
man tellende groep niemand acte de pre
sence geeft. Iedereen ligt nog op één oor.
Niet zo vreemd na het bezoek aan de
onder het hotel liggende disco, waar
„Oerend Hard" van Normaal geregeld
uit de luidsprekers schettert. Het is de
enige „publieke wanklank" die qua volu
me in tien dagen kan worden gehoord.
Er wordt, die dag slechts getennist door
uw verslaggever en de reisleider. Van
wie de eerste zich verbaast over het ge
mak waarmee een groep actievelingen
hun vakantie invult. De laatste zit daar
niet mee. Het is, zo zal verderop blijken,
ook voor hem vakantie. „Keine Hektik"
en „Urlaub" zijn twee gevleugelde
woorden in zijn vocabulaire, waarin
dank zij een twintigjarige ervaring als
skileraar ook de nodige Nederlandse
taal-elemcnten zijn te beluisteren. Zoals
„Goed gedaan jochie".
Jaap
De avond tevoren hebben we kennis ge
maakt met Jaap. In een groepsgesprek*
gearrangeerd door - zoals hij zichzelf
ook geregeld afficheert - Eugen, stelt
Jaap zich voor en vertelt waarom hij al
voor de tweede keer deelneemt aan de
jongerenreis naar het Tiroolse Wattens,
rcns de bus 's avonds om half tien de te
rugreis aanvaardt. Tien dagen zitten er
bijna op. Ook de reisdagen worden mee
geteld, meldt de reisgids. René komt
thuis, gebroken ongetwijfeld. „Zo doe ik
het nooit meer", klaagt hij nog vóór het
vertrek. „Ik moet bovendien toch voor
m'n kamer betalen. Heb maar wat ge
leend".
Eugen
Waar „doen" is verheven tot uitgangs
punt gaat ook wel eens iets verkeerd.
Eugen is de meester van de improvisa
tie. Zijn pakket, ooit ontstaan uit de ge
dachte dat hij ook 's zomers wel iets
zou kunnen doen wat leuk en lucratief
kan zijn. is flexibel als het Oostenrijkse
weer. Maar de groep jongeren zit er niet
mee. Er wordt hooguit zachtjes wat ge
mopperd als niet iedereen aan de beurt
komt bij het waterskiën. Of als op de
Stubai-glctsjer slechts in groepjes wat op
de lange latten kan worden gepionierd,
omdat er niet voldoende materiaal voor
handen is. De onderlinge pret, het losse
regime, de disco, een opbloeiende ro
mance, het anders dan anders van huis
zijn maken veel goed.
Dat blijkt op de afsluitende avond. De
kok heeft zich extra uitgesloofd, kaarsen
verhogen de toch al goede sfeer. Greit
bestelt een extra bord patat. Jaap vraagt
Eugen even naar voren te stappen.
Spreekt een paar waarderende woorden.
Waarop Greit opstaat, bukt en zijn
klompen aanbiedt als stoffelijk blijk van
appreciatie voor de manier waarop de
groep zeven dagen door de goedlachse
Oostenrijker is begeleid. Eugen loopt de
rest van de avond rond op de klompen.
Begroet zo de nieuwe groep, waardoor
het ijs snel is gebroken.
De volgende ochtend, als de bus met
Jaap, Greit, Gerrit, René en de overigen
de Nederlandse grens nadert, is het weer
mooi weer. Het is vijf voor zeven en
van de nieuwe club van Eugen staat een
jongedame, Jacqueline, klaar met een
tennisracket. Zij is de enige. De rest ligt
nog op één oor Er is niemand bij die op
klompen loopt. Maar ook niemand die
op zijn tenen behoeft te lopen. Daar
zorgt Eugen wel voor. „Keine Hektik.
Urlaub".
Nederlandse jeugd op vakantie. Het kan
ook anders.
FRANK WERKMAN
Inlichtingen: Oostenrijks Verkeersbu
reau. Stadhouderskade 2 Amsterdam.
Tel. 020-129682/129444.
uit. Staande derde van rechts Eugen Lutz,
een wat grauw industrieplaatsje vlak bij
Innsbruck. Dat evenwel, typerend voor
de dank zij vooral de Swarovsky-fabriek
(kristal) opgekrikte plaatselijke welstand,
beschikt over een riant zwembad en een
prima uitvalsbasis blijkt te zijn voor tal
loze activiteiten.
Maar terug naar Jaap. Die vertelt dat hij
een jaar eerder kennis heeft gemaakt met
het fenomeen doe-vakantie en er zo van
gecharmeerd is geraakt dat hij is terugge
komen. Ondanks het feit dat hij eigen
lijk met zijn 35 jaar „te oud" is voor een
dergelijke expeditie. De gemiddelde leef
tijd van deze groep is ongeveer 21, 22
jaar. „Juist de groepsgedachte spreekt
me aan", vertelt de doorgaans in trai
ningspak en met pet uitgedoste inkoper
van een bedrijf in verpakkingsmiddelen
uit Rhoon. Die door zijn werk de hele
wereld afreist, maar in Tirol is blijven
hangen en daar bijna van zijn hoogte
vrees blijkt te zijn afgekomen. Maar dat
is weer een ander verhaal.
Jaap geeft later onder vier ogen een wat
dieper inzicht in de redenen waarom hij
bij Eugen in Wattens is beland. Vertelt
dat zijn huwelijk vorig jaar op de klip
pen is gelopen, dat hij het wurgende ge
voel heeft gekregen er uit te moeten en
zijn reisagent heeft hem een actieve va-
kantic aanbevolen. Om de gedachten te
verzetten, met andere dingen bezig te
zijn. „Ik ben dit jaar weer gegaan omdat
het me uitstekend is bevallen. Ik ben nu
verreweg de oudste, weet ook nog niet of
ik dit het volgend jaar weer ga doen.
Maar het bevalt me ook nu weer voor
treffelijk". Waaraan het feit dat hij bijna
automatisch is aangewezen als groeps-
vertegenwoordiger, woordvoerder en
chauffeur niet geheel vreemd is. Jaap ge
niet ook van die rol, die zijn vakantie
van nog wat meer doe-elementen voor
ziet.
Greit
Greit uit Markelo heeft het ook naar de
zin. Heet eigenlijk Gert, net als zijn
vriend en reisgenoot en om onnodige
verwarring te vermijden laat hij zich
met Greit aanspreken. Waar Jaap een
wat introvert type is, is Greit zijn tegen
pool. Hij loopt de hele dag rond op
klompen, ook in de disco. „Image-buil-
ding", geeft de 23-jarige slootmaaier toe
in zijn sappige Twentse dialect. Dat
voor de rest van de groep volledig on
isleider, organisator en improvisator, met
verstaanbaar wordt als hij zich met zijn
kompaan verstaat.
Greit en Gerrit zijn voor het eerst bij
Eugen. „We willen gewoon wel eens wat
anders", vertellen ze. „Vorig jaar nog
naar Spanje geweest. Ook met de bus.
Doodmoe daar aangekomen en weer
compleet kapot terug.' Leuk voor een
keer, maar voorlopig niet meer. Het eni
ge wat je daar doet is bier drinken. Hele
Chinese muren van lege kratten optrek
ken. Net als eerder in Nederland op de
camping. Nee, daar gaat de lol toch een
keer van af. Daarom dit maar eens ge
boekt. Leuk. Allemaal verschillende din
gen doen".
Zoals een bandje met muziek van Nor
maal in de disco aanbieden. Hetgeen
niet alleen oerend harde klanken ter
plekke tot gevolg heeft, maar uiteindelijk
de verkoop van de bewuste cassette. Te
gen kostprijs. Er komen nog meer Ne
derlandse groepen jongeren. Deze week
voor het laatst.
wllma en thea
Opvallend feit in zo'n groep jongeren,
onder wie Wilma en Thea, twee ver
pleegsters uit Katwijk, een paar dienst
plichtige militairen uit verschillende
plaatsen, een studente uit Amsterdam,
een middelbaar scholiere uit Den Bosch,
een winkelmeisje uit Alkmaar, een boe
rendochter uit Friesland, is de saamho
righeid die al snel is ontstaan. Op maan
dagavond vertrekt de groep uit Grave,
ie de Nederlandse jeugd
FOTO: PERS UNIE
na daarheen vanuit de woonplaats te
zijn gereisd en komt dinsdagochtend in
Tirol aan. Twee dagen later kent ieder
een iedereen, gaat de slootmaaier ami
caal om met de studente uit Amsterdam
en vinden de soldaat en de scholiere el
kaar steeds aardiger. Het algemene con
tact blijft weliswaar wat oppervlakkig,
maar het is een doe- en geen praatva
kantie tenslotte.
Doen, samen doen, dat is het motto van
Eugen, die drie jaar geleden met zijn
project is gestart. Skiën en surfen leert
de ruim-vijftiger al aan eenieder die dat
maar wil. Daar komen desgewenst de
volgende activiteiten bij: klimmen, wa
terskien. zwemmen, tennissen, zomer-
rodelen. wildwatervaren, paragliding en
paardrijden. Met als heuse klapper op de
vuurpijl: een survival-weekeinde in de
bergen voor de fitste of overmoedigste
lieden. Voor de meeste extraatjes moet
een bedragje worden betaald, dat alles
zins redelijk mag worden genoemd. Ver
zekering dekt de schade, die evenwel bij
de groepen van Eugen nog niet in ernsti
ge, fysieke mate is voorgekomen.
René
De redelijke prijzen van de extraatjes
zijn voor René toch een probleem. Die
heeft na een eerste week besloten om er
nog een etappe aan vast te plakken. Hij
wil de survival-tocht meemaken, maar
heeft geen geld. Kort voor het vertrek
van zijn eerste club meldt hij dat aan
Eugen. Die wil er aanvankelijk niet aan,
maar laat zich vermurwen. René, ooit
een blauwe maandag leerling-kok, zal
een week in de keuken assisteren en op
zo'n manier zijn logies betalen. Ook een
kwestie van doen. Op de laatste dag ho
ren we dat René eigenlijk niet mee terug
kan. De bus is vol. De overboeking is
niet geregeld. „Ik kan mee. in het gang
pad". komt hij nog even melden alvo-
