Kat-en-muisspel op de grote weg LF) Noordzee effo route finale Routes voor fietsers met een lange adem Politiek wil de snelheid opvoeren CcidócSouAcmt .3" ZATERDAG 29 APRIL 1989 PAGINA 27 „Op welke pagina komt het verhaal te staan? Op de sportpagina?", vraagt wachtmeester eerste klas Henk Hurkens van de Algemene Verkeersdienst (AVD) uit Driebergen. Het geeft precies aan hoe hij de strenge snelheidscontroles ziet: als een sport. „Het is toch ook net een spel van kat en muis!", zegt hij even voordat de volgende automobilist op de bon wordt geslingerd. Elke dag pakt de politie de hardrijders bij bosjes aan. De limiet van 100 en 120 kilometer per uur heeft daar niet veel aan veranderd. En dus speelt zich op de snelweg dagelijks een aflevering van Tom en Jerry af. 'len en •treep ~)eze 1 sche ornaail het géén\ over inds van is. zou t de is DRIEBERGEN - Overmorgen staan ze er al weer een jaar, de bor den langs de snelweg die ons steeds herinneren aan de snelheid die we moeten aanhouden. Nederland leeft die dag al weer een jaar in de ban van de snelheidslimieten van 100 en 120 kilometer. Maar helaas, de bordjes zijn voor de meeste weggebruikers zo vertrouwd ge worden, dat ze ze niet eens meer zien. En dus raast het verkeer maar door. Veel automobilisten hebben zich na een jaar aangeleerd het gaspedaal iets min der ver in te trappen, maar er is nog steeds een keiharde kern van volhouders die elk bord en elk advies aan de laars lapt. Het gaat om een flinke groep, die in de afgelopen twaalf maanden 200.000 snelheidsboetes binnenhaalde. Per maand krijgt de staat 1,7 miljoen gulden aan extra inkomsten uit boetes, per jaar dus zo'n 20 miljoen gulden. „Dank jullie wel", zegt meneer Ruding, hoewel de re geling natuurlijk niet is gemaakt om de minister aan meer geld te helpen. De politie had gehoopt dat een jaar vol doende' zou zijn om iedereen van het nut van de snelheidslimiet te overtuigen, zodat het jakkeren rond deze tijd tot het verleden zou behoren. Dat blijkt dus niet het geval. Een nieuwe (en zoveelste) campagne moet iedereen in het gareel krijgen. De kat (de politie) heeft de aan val op de muis (de automobilist) ingezet. op j van Verkeer vorstin ?rgen oproepj 'en ten kers". 'an de de rooi. dat n heeft met regels aan rake als de essie jenslag 'ij dat enst bij de 'ijking De katten gaan elke dag vroeg op pad. Steevast om zeven uur 's ochtends ver laten de eerste wagens van de Algemene Verkeersdienst (AVD), de afdeling van de rijkspolitie die zich speciaal met het verkeer bezighoudt, het hoofdkwartier. „Goeiemorgen Alex, de 39 begint met de dienst", zo meldt wachtmeester Henk Hurkens (39) het vertrek van wagen 1239 bij de centrale in Driebergen aan. De wit-oranje Mercedes stort zich in de ochtendspits, die juist op gang is geko men. Hurkens, die al vijftien jaar bij de AVD werkt, is niet naar iets speciaals op zoek. Het is zijn werk alles in de gaten te houden wat met het verkeer heeft te ma ken: autogordels, rechts houden, goed rijgedrag. Maar aandachttrekker num mer éép blijft toch wel de snelheid. In hoog tempo overlapt Hurkens de ga ten tussen de groepjes auto's en obser veert het gedrag van de mede-weggebrui kers. Hij schiet van links naar rechts om' duidelijk te maken dat veel te veel au to's in de linker baan blijven rijden. De boodschap komt over: in een golfbewe ging schuiven de auto's naar rechts. Op naar de volgende groep. En daar is de eerste hardrijder al. Hur kens zit in de rechter baan en heeft een personenauto met aanhanger in de ga ten. De auto hem niet. „Kijk, we zitten nu op 120 en nóg blijft hij doorgaan, ter wijl hij maar 80 mag", zegt de wacht meester. Hurkens geeft de hardrijder alle tijd om het tempo te matigen, maar die lijkt dat niet van plan te zijn. „Dan móet je het zelf maar weten". De politiewagen haalt z'n prooi in, die verschrikt naar rechts duikt en op de rem gaat. Maar het is te laat: Hurkens dirigeert zijn slachtoffer naar een par keerplaats. Het is een jonge automobi list, die net doet alsof zijn neus bloedt. Hoewel hij het rijbewijs nog niet zo lang zal hebben, doet hij alsof hij nog nooit van de snelheidsregel heeft gehoord. Wachtmeester Henk Hurkens: „De mensen weten het: een bon kost veel geld". „Tachtig kilometer? Oh ja", zegt hij wei nig overtuigend. Het bonnenboek komt te voorschijn. „Dertig kilometer te hard, dat levert een bon van 140 gulden op", zegt Hurkens. En daarbij is hij nog mild, want de auto mobilist had geen papieren bij zich en bovendien bleek de aanhanger niet de juiste markeringsborden en nummer plaat te hebben. Wanneer Hurkens het presentje over handigt, spuugt de automobilist zijn gal. „Hoe weet u eigenlijk dat ik te hard heb gereden? Kunt u het bewijzen?". Hur kens kijkt de man even aan, voordat hij antwoordt. „Meneer, waar denkt u dat wij van zijn? Van de Fabeltjeskrant mis schien?". Als hij weer in de auto zit, zegt Hurkens: „Zo gaat het altijd als je mensen met een opvallende politieauto aanhoudt. Ze ge loven nooit dat ze te hard hebben gere den en gaan altijd moeilijk doen". Radar Dat is anders bij de radarcontroles, waar de meeste hardrijders door de mand val len. Geen enkele automobilist durft de beschuldiging aan te vechten, omdat het bewijs nu eenmaal op foto is vastgelegd. De kans dat je de radarcontrole ontloopt is uiterst klein. Elke dag staat de AVD wel weer elders. Het aantal manieren om overtreders te pakken is haast onuitputtelijk. Meestal staat er één radarwagen aan de rechter kant van de weg, maar steeds vaker ge bruikt de AVD meer radarwagens tege lijk. Net als je denkt de controle te heb ben gehad, volgt er weer een, en weer een en zelfs een vierde. Dan staat er rechts een onopvallende wagen, terwijl je als hardrijder even daarvoor al vanuit de middenberm op de kiek bent gezet. De volgende keer mengt de radarwagen zich onopvallend in het verkeer om zo het werk te doen. Afwisseling, dat is het wachtwoord. Door steeds weer een andere tactiek te gebruiken, mag de automobilist niet de kans krijgen de werkwijze van de politie door te krijgen. Hij moet verrast wor den. De 39 neemt deze dag even deel aan een radarcontrole bij Amstelveen. Op een stuk van enkele kilometers lengte, waar maar 100 mag worden gereden, staat langs beide rijbanen een radarauto. Het is een ideale locatie, op de weg van en naar Schiphol. De kans jachtende men sen aan te treffen die hun vliegtuig moeten halen is zeer groot, niet te verge ten de thuiskomers die eerst weer even aan de strenge Nederlandse verkeersre gels moeten wennen. De controle is een succes. Eén van de wagens heeft in een klein uurtje al vier fotorolletjes volgeschoten. Iedere auto mobilist die de 100 overschrijdt, wordt vastgelegd en krijgt de acceptgiro en foto gratis in huis. De echt snelle jongens kunnen rekenen op een persoonlijk gesprek met oom agent. „Een grijze Opel Vectra, kenteken 138 kilometer", meldt de radarwa gen over de radio „Okee, genomen door de 39", antwoordt Hurkens. Vanaf de oprit, die is afgeschermd door een ge luidswal, accelereert de politiewagen de snelweg op. De Opel is in zicht en schiet voorbij. Hurkens haalt de wagen in en dwingt hem naar de toerit van een benzinesta tion. Daar worden de zaken afgehan deld. De automobilist blijkt een Italiaan te zijn. In het Engels legt hij uit dat hij het vliegtuig moet halen, dat hij al te laat is, dat hij de limiet niet kende De overtreding zal door de rechter wor den afgehandeld. Bovendien betreft het een buitenlander, zodat het Openbaar Ministerie er wel aan te pas moet komen om het geld te innen. De man heeft geen contant geld bij zich, zodat hij de reke FOTO: PERS UNIE ning thuis krijgt toegestuurd. Maar dat lijkt hij niet door te hebben. Breed la chend belooft hij 'de volgende keer' goed te zullen uitkijken. Zo gaat het in een uurtje nog enkele ke ren. Ook de twee andere politiewagens die aan de actie deelnemen hebben het razend druk. Niemand protesteert. Alle hardrijders bekennen schuld, en de vol gende keer doen ze het weer Hard rijden is ook de vrachtwagenchauf feurs niet vreemd. Hurkens pakt er deze dag twee aan. Beide truckers hadden grote haast en raasden met 110 over de snelweg. Geen van beiden heeft in de ga ten dat de politie hen op de hielen zit, totdat de oranje neus van de Mercedes goed in de spiegels zichtbaar wordt. Effect De chauffeurs maken zich niet druk. Een van hen opent zelfs lachend het portier, zodat Hurkens in de cabine kan klim men. Een bon is voor hem niet nieuw meer: hij rekent zelfs al weer op de vol gende. „En nou moet ik weer even voortmaken om deze vijf minuten ach terstand weg te werken", zegt hij uiterst serieus, waarop hij zijn weg vervolgt. Hoe moet het nu verder met de snel- Terwijl de rijkspolitie haar uiterste best doet om een lagere snelheid op de grote weg af te dwingen, lijkt er in de Tweede Kamer een lobby op gang te komen die juist het om gekeerde wil bereiken. Hoewel de evaluatie die minister Smit (ver keer) over de snelheid heeft ge maakt pas volgende maand zal verschijnen, zijn er aanwijzingen dat de snelheid op veel 100-kilo- meterwegen tot 120 kilometer zal worden opgeschroefd. „Het is onlogisch op sommige we gen maar 100 te rijden", zei het WD-kamerlid Jorritsma kortgele den. Bij het CDA klinken soortge lijke geluiden. Dit pleidooi staat haaks op de argumenten die wer den gebruikt toen de limiet vorig jaar werd ingevoerd. De snelheid moest omlaag om de verkeersvei ligheid te verhogen. Ook lijkt de discussie over het milieu helemaal vergeten. „Wat maken die twintig kilometer verschil nu uit", vragen velen zich af. Veel, is het antwoord. Onder zoek van TNO heeft aangetoond dat de vervuiling van stikstofoxide en koolmonoxide met respectieve lijk 5000 en 7500 ton per jaar zou dalen, als we zes kilometer langza mer zouden rijden. Bij twintig kilo meter is dat dus nog veel meer. In dit licht lijkt het wat vreemd dat de politiek nu ineens de milieupet heeft afgezet en het gejakker aan moedigt. heid? Volgens Henk Hurkens heeft de snelheidslimiet zeker enig effect gehad. „De meeste mensen zijn attenter gaan rijden. Ze weten het: een bon kost veel geld". Toch laten de cijfers zien dat de gemid delde snelheid weer langzaam oploopt en het gejaag steeds verder toeneemt. Weliswaar is het aantal slachtoffers in het verkeer vorig jaar gedaald, maar of dat te danken is aan de snelheidslimiet is niet duidelijk. Vast staat dat het mi lieu bij lagere snelheden is gebaat. Als het aan politiemensen als Hurkens ligt, wordt de controle de komende tijd flink verscherpt. Dat is vooral een kwes tie van mankracht, wat nu niet het sterk ste punt van de politie is. Meer camera's of 'snappalen', waarvan er nu tien staan, kunnen uitkomst bieden, zolang ze ten minste niet door woedende automobilis ten kapot zijn geschoten of op andere wijze vernield. „Het aantal overtreders dat wordt ge pakt zal door het gebruik van camera's flink kunnen toenemen. Maar ja, of ze er komen is een politiek besluit", zegt Hur kens. De AVD blijft in elk geval vastbe sloten om ook de laatste groep hardrij ders het leven goed zuur te maken. De muizenvallen staan al klaar. RICHARD SCHUURMAN k, kaas, indels den, en haar der vier n. Een uit vrouw •reld over Twee mijzelf.j in DIKSMUIDE/DEN HELDER - Diksmuide heet het hier. Neogo tisch stadhuis met belfort en inter essant folkloremuseum. Vroeggoti- sche St. Niklaaskerk. Begijnhof. Wijd en zijd bekende landbouw markt, vandaar de bijnaam „boter- stadje". Hier ook sinds 22 april het zuidelijke uiteinde van een 360 ki lometer lang lint van fietspaden welks noordelijke uiteinde zich te Den Helder bevindt. Bordjes met de tekst 'LF 1 Noordzeeroute' markeren inmiddels het ganse tra ject, waarbij LF 1 staat voor lange- afstand-fietsroute en wel nummer 1, want de eerste die de Stichting Landelijk Fietsplatform met veel vertoon van folders en kaarten in de openbaarheid heeft gebracht. Wellicht het begin van een Europese fietsroute? Zegsman Ad Snelderwaard van het Platform sluit het allerminst uit. „Zoals er vanuit Frankrijk een Europees net voor lange-afstandswandelaars geko men is, zo zouden wij misschien de aan zet kunnen geven tot iets dergelijks voor lange-afstandsfietsers. Met Franse fiets- fanaten wordt al gesproken over door trekken van de LF 1 naar - voorlo pig - Boulogne en ook in noordelijke richting staan er plannen op stapel. De Duitsers hebben het zelfs over een route die reikt van Skagen tot aan Gibraltar". Toekomstmuziek. In afwachting daar-, van zullen fietsers het moeten doen met! het traject Den Helder-Diksmuide, even goed al een hele ruk. Daarom de verken ning van de route in Diksmuide begon nen. Lekker windje mee, precies. Wie Den -Helder als startpunt kiest, kan er staat op maken dat hij gedurende de hele rit de wind schuin van voren of he lemaal tegen zal hebben - en waaien, stug waaien doet het bijna altijd, daar aan de kust. Gaat men evenwel in Diks muide van start, dan ontpopt diezelfde wind zich als een hulpvaardige tochtge noot, dan geeft hij vleugels. Bovendien heeft zo'n vliegende start de charme van het onbekende, want hoeveel Nederlan ders zouden er zijn die de Vlaamse pol ders hebben doorkruist? Het aantal valt volgens Sneliderwaard te verwaarlozen. De Belgische kust als zodanig, moet men weten, wordt door de LF 1 gemeden als de pest. Volgebquwd door de ene schraapzuchtige uitbater na de andere. Voor eeuwig bedorven, althans uit een oogpunt van natuurbeleving. Daarom gaat de fietsroute er met een grote boog achter langs. Door de Vlaamse polders dus, nog lang niet zo door ruilverkave lingen aangetast als de Nederlandse. Kleine weggetjes. Oude jaagpaden. Maar vooral de rijkdom aan sloten, plassen en grachten die veel van hun oorspronkelij ke begroeiing behouden hebben, dora do's voor vogels. Dit polderlandschap stond Jacques Brei voor ogen wanneer hij in een mengel moes van haat en liefde z(Dng over „mijn vlakke Vlaandrenland, mijn platte land, patattenland". Begrijpelijkerwijs is de gids die fietsers van de LF 1 ten dienste staat, aanzienlijk meer complimenteus. Daarin wordt gewaagd van „rust en on gereptheid, met alleen kleine dorpjes en veel verspreid liggende, schilderachtige boerderijen", hetgeen bij inspectie won derwel blijkt te kloppen. Die dorpen he ten Kaaskerke, Ramskapelle, Plassenda- le, Stalhille, en de tijd staat er stil. Maar ook historische stedekes als Nieuwpoort en Damme liggen langs de route. En Brugge ligt er, sinds eeuwen „die Scone" bijgenaamd, een van de fraaiste steden van Europa, een openluchtmuseum bij na, maar dan wel één dat vibreert van eigentijdse bedrijvigheid. Met de rest van de als LF 1 afgebakende route zal menige Nederlander meer ver trouwd zijn. Over de Deltawerken voert hij, langs de binnenduinrand van Goe- ree, door de Voornse duinen (in de ogen van biologen de mooiste duinen van Ne derland) en zo omhoog via Hoek van Holland, Scheveningen, Haarlem, Eg- mond en Bergen naar Den Helder. Voor het hele 360 kilometer lange traject geldt dat het is getoetst aan een aantal criteria; alles gaat langs vrij liggende fietspaden of rustige landweggetjes door een land schap dat regelmatig dient te variëren. Soms is er uitzicht op zee, soms door snijdt men een binnenduinbos. De ene keer wordt gepedaleerd over imposante zeeweringen, de andere keer langs een schilderachtig overlommerd jaagpad. Want dat is het aardige van de LF 1. Hoewel opgezet ten dienste van een meerdaagse fietsvakantie, leent de route zich ook uitstekend voor een aantal los se tochten, bijvoorbeeld in combinatie met het openbaar vervoer. De LF 1 moge dan de eerste bewegwij- zerde FL zijn, in totaal blijkt er al een netwerk van lange-afstandsroutes te be staan ter lengte van ruim vijfduizend ki lometer. De bewegwijzering hiervan staat voor de nabije toekomst op het program. Allereerst wordt gedacht aan een oost-westroute tussen de kust en Winterswijk die aansluit op de net geo pende Duitse route naar het Weserberg- land. Maar het einddoel is een netwerk door heel Europa. Daarmee wordt in een duidelijke behoefte voorzien, weet men bij de Stichting Landelijk Fietsplatform. Toegegeven, het wemelt al van de routes voor de vrije-tijdsfietser. Maar meestal' gaat het dan om rondritten, om routes met een beperkte lengte die eindigen op het punt waar ze beginnen. De LFs daarentegen zijn doorgaande routes die stad en streek, en ook de fietsrondritten op een recreatief aantrekkelijke manier met elkaar verbinden. Waarbij rust en schoonheid sleutelbegrippen zijn. De Stichting Landelijk Fietsplatform is gevestigd op het adres Buxtehudelaan 1 te Nieuwegein, telefoon 03402-42003. Daar bevindt zich het onafhankelijk coördinatiepunt voor het recreatief-toe- ristisch fietsen in Nederland. Doel: te komen tot afstemming van activiteit en beleid binnen de vele organisaties die met deze vorm van vrijetijdsbesteding te maken hebben. Verschenen zijn al de delen 1 en 2 van de gids Lange-Afstands-Fietsroutes. Deel 1 kost 24,95 gulden en bestrijkt heel Ne derland boven de rivieren; deel 2 dat 29,50 gulden geprijsd is, omvat zuidelijk Nederland en Vlaanderen. Daarnaast nu dus de gids 'LF 1 Noordzeeroute' die 10 gulden kost. De gidsen zijn te verkrijgen bij ANWB-kantoren, de Stichting Fiets, verschillende VVV-kantoren en bij de gespecialiseerde of uitgebreid gesorteerde boekhandel. Deze gidsen bevatten beschrijvingen van de routes, gedetailleerde kaarten van het hele gebied met route-opdruk en aanvul lende informatie over fietsverhuur, over nachtingsmogelijkheden, bezienswaar digheden en belangrijke adressen, dit steeds in twee richtingen. PIET SNOEREN t ANWB FIETSPLATFORM

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1989 | | pagina 27