We worden èerste" Justine Pelmelay wil nu zelf vooraan staan 'goidóc Gom-cwit ZUINIG g* Papa mol Broer SCHRIJVER NEDERLANDS LIEDJE: Markt Ambulant ZATERDAG 29 APRIL 1989 PAGINA 26 Justine Pelmelay heeft al enige ervaring met het songfestival: vorig jaar maakte ze deel uit van de backinggroep bij Gerard Joling. FOTO: PR Een beetje oneerbiedig misschien, maar den wat zou dat mooi zijn. Prinses Juliana heri naar de heksenwaag te Oudewater m0( teneinde voor het oog van gans het volk jeef haar gewicht te laten vaststellen, waarna dit gewicht in de vorm van goud en y**" edelgesteente onder het volk wordt 1HU verdeeld. Helemaal onzin is de gedachte bovendien niet. De Aga Khan placht M jaarlijks een dergelijke geste te stellen en I a' slechts zijn dood in 1957 kon een streep zetten onder zoveel vrijgevigheid. Deze 1 Aga Khan, leider van een ismaflitische r," sekte met vooral in Pakistan een miljoenenaanhang, baarde bij zijn leven Jff opzien door zich te laten fotograferen aan de zijde van Rita Hayworth en vi andere, in wulps bochtenwerk 91 vergelijkbare filmgodinnen. Maar de "ff meeste opzien baarde hij door zich te laten fotograferen terwijl hij in vol ornaat op een bascule plaats nam, niet in het Jy minst bekommerd over de vraag hoeveel extra broodjes goud zijn lustige levenswandel met bijbehorende vetrollen j' hem nu weer zou gaan kosten. 6®." Nou ja, zo'n Aga Khan is natuurlijk géén Q?1 vergelijking. Juliana, die moedert over een totaal verschillend volk en 's lands wijs 's lands eer. Een beetje op z'n kruideniers dus. Zuinig. Een vorm van zoa. vrijgevigheid die budgettair neutraal is. v?r Geen cadeaus voor haar op haar ni^ tachtigste verjaardag, nee, ..het liefst zou £arT ik zien zei ze op de televisie, „dat de J hartelijkheid die mij altijd ten deel is val gevallen, nu wordt gericht op anderen". Hier klinkt het bijbelwoord dat geven y zaliger is dan ontvangen, maar wel op z'n Hollands uitgelegd, door namelijk het geven te delegeren aan degenen van De wie ontvangen zou worden. Ste< De kerken waren de eerste die het lale snapten. Koud was de voormalige vorstin Vei uitgesproken of ze deden, te Driebergen de in vergadering bijeen, de volgende oproep ver uitgaan:Breng de cadeaus en giften »G< voor prinses Juliana naar uw plaatselijke diei bedehuis met het verzoek om deze ten Hu goede te laten komen aan asielzoekers". '23 Nou, toen was het hek natuurlijk van de De dam. „In naam van Oranje, doe open de och portemonnee", luidde alom het parool. 1 mei Meer meepikkers waren er dan er AV graantjes mee te pikken waren, logisch, zoe want prinses Juliana was vergeten dat j hoi haar plannetje pas kans van slagen heeft ken wanneer de Postbank een manier heeft r>jg uitgevonden om een zelfgebakken me krentenwegge te gireren. 'n Een rare dag evengoed, deze ten koninginnedag 1989. Hoeveel vee Nederlanders zouden er rondlopen met ker hun ziel onder de arm? Laat deze regels dui opgedragen zijn aan hen. Nee, niet aan jo s gravin M.H. van Limburg Stirum- opc Hoeufft van Velsen. Ook zij gaat gebukt g|n onder de wens van Juliana om voortaan oaa gevrijwaard te blijven van hartelijkheid, j^n het is waar. maar bij haar is er sprake ken van een soort bedrijfsrisico; zij heeft als Per oprichtster en voorzitster van de Haagse ten Oranjevereniging 'Oranje Hofstad' de nu. liefde voor het vorstenhuis tot professie W,J verheven en moet bijgevolg een tegenslag als deze kunnen incasseren. Haar JfJd publieke sputteren van „wie zijn wij dat "jk onze hartelijkheid niet langer gewenst m° is?", verdient geen medeleven. Ook bij de De beste bakker rijst het deeg wel eens ver minder dan hij zou hebben gewild. ren Medeleven, dat verdienen de anonieme dir velen van wie mevrouw A.v.d.Heide- kee Hulzenga uit Heeg de verpersoonlijking hst is. „Op een dag toen onze koningin Ho Juliana jarig was", aldus haar relaas, zal stelde ik voor om haar een kaart te vai sturen. Onze kinderen zeiden toen, ik hoor het ze nog zeggen: maar moeder, de koningin kun je toch niet zomaar een prentbriefkaart sturen? Ik zei: we doen daar niets verkeerds mee. En zo is het f eerst met een kaart begonnen. Later stuurde ik de koninein en prins met hun verjaardag - en ook nu nog - een cadeautje, bijvoorbeeld: Friese drabbelkoeken, dümkes, kruidkoek, kaas, rv Wilhelmina-pepermunt, gedichtbundels enzovoort. Toen de prinsessen trouwden, lls ging er een gelukwens heen, in blijde en CS! in droeve dagen gaat er bericht heen scl Men vindt deze ontboezeming in het W Nationaal Foto-album dat Mies m Bouwman, die andere moeder des t, vaderlands, samenstelde toen prinses 1 Juliana 75 werd. Ach heden, wat haar zu blijkens dit bladerboek in de loop der lo jaren is toegestopt. Een kistje met vier wt doosjes aardbeien. Een pony wagen. Een Di zelf geklost kanten tafelkleed. Een afgietsel van de Beerse Overlaat. Een kaas-uienstokbrood. Een reddingsboei. Een poppenkast. En steevast eindigt de JC< bijbehorende ontboezeming met „het was ar een dag om nooit te vergeten of „wat 1 voelden we ons trots en gelukkig". Lj Mevrouw H. Oostra-van Hemert uit Genderen: „Als de dag van gisteren kan ik me alles nog herinneren. M'n zus bood een Edammer kaas aan en de jongste van de twee zei tegen de prinses: y hier, en gaf haar snijbloemen uit de t,e tuin Mevrouw M. Eikelenboom uit va Haarlem: „En daar stond ze: een vrouw -z die bijna alle bekenden van de wereld ne heeft gezien, onze oude koningin over m' wie zoveel boeken zijn geschreven. Twee ze a drie seconden had. ik haar voor mijzelf. 'ai Toen gaf ik haar de bloemen Aan ,ai dezulken worden deze regels opgedragen. trt Zij kunnen, koninginnedag 1989 vierend PJI met hun ziel onder de arm, wat hartelijkheid gebruiken. D T< ACHTERGROND ZANGERES ALS SOLISTENAAR SONGFESTIVAL ZOETERMEER - In vergelijking met veel andere deelnemers aan het Eurovisie Songfestival van dit jaar (op zaterdag 6 mei in Lausan ne) brengt de Zoetermeerse zange res Anneke Pelmelay een wereld van ervaring mee. Ze is dertig jaren oud, en daarvan heeft ze al zo'n beetje de helft met de zangmicro foon in handen gestaan - dat is an dere koek dan de prilheid van de twaalfjarige Luikse Naty Paque, met wie Frankrijk het festival dit jaar in zoiets als 'Kinderen voor Kinderen' lijkt te willen omvor men. Pelmelay, die door het artiestenleven gaat als 'Justine' („Anneke, ach, dat is zoiets, ik weet niet, je had ook al Anne ke Grönloh, ik wil niet graag de tweede Anneke in de Nederlandse showbiz wor den van Indonesische afkomst"), ziet haar afvaardiging naar Lausanne als de definitieve opstap naar een solocarrière. „Ik heb altijd al echt een solozangeres willen zijn, ik stond ook al heel jong te zingen bij elk bandje dat me maar wilde hebben, 't Gekke is dat ik tot nu toe de meeste naam heb gemaakt als achter grondzangeres. Maar dat heb ik zelf toch steeds als een leerperiode beschouwd, als een tussenfase, iets om ervaring mee op te doen. En jawel, natuurlijk, ook om contacten te leggen". Dat is gelukt: Pelmelay maakte een paar jaar deel uit van de roemruchte Jody Singers, zong mee in koortjes op velé plaatprodukties (zoals bij Gerard Joling, Robert Long en Anita Meyer) en op con certen van nationale grootheden als Lee Towers. Ze heeft inmiddels een goede naam in de Nederlandse lichte muziek en wordt overal gevraagd waar haar stem maar kan worden gebruikt om de juiste klankkleur toe te voegen aan mu- ziekprodukties van velerlei aard. Vorig jaar maakte ze deel uit van de backinggroep bij Gerard Joling en kon toen al eens flink aan het Eurovisiege- beuren snuffelen. „Dat vond ik al hart stikke te gek". Maar nu wil ze zelf wel eens vooraan staan, en daar ook blijven staan. Het songfestival lijkt haar een ge schikt voertuig naar het gewenste voet licht, en ze stort zich met hart en ziel in alles wat ermee te maken heeft. „Ik vind 't enig. Wel ontzettend druk, want er wordt van alle kanten aan je ge trokken. Interviews, fotosessies, ik moet elke keer weer een andere taal inzingen van 'Blijf zoals je bent', omdat ze 't overal willen uitbrengen, ik moet ineens in allerlei tv-programma's opdraven. Maar ik vind 't prachtig". En straks, als in Lausanne de internatio nale media over je heen rollen? „Ja, dat weet ik nog niet, hoe 't dan is. Ik weet natuurlijk van vorig jaar wel van alles over zo'n festival, hoe het toegaat en zo, maar dan sta je als koorlid toch nooit zo in de belangstelling als de solist. Beetje eng vind ik het wel, tenminste dat gedoe met de pers en zo. Ik ben een spontaan mens, ik ben altijd bang dat ik er zo maar wat uitflap. Ik spreek trouwens wel Engels, maar mijn Frans en Duits, dat is echt waardeloos. Dan moet ik maar om een tolk roepen. En m'n manager Kees van Leeuwen is er natuurlijk bij, die spreekt alle talen vloeiend". Wat betreft het muzikale gedeelte is Pel melay niet bevreesd. „Nee hoor, ik heb een mooi liedje, vind ik, dat heel goed is voor mijn type stem. Ik ben ook niet bang voor kritiek, ik weet wat ik kan, ik doe m'n best, meer kan ik niet, en wie het niet mooi genoeg vindt, ja, die heeft pech gehad. Ik hoop alleen dat ik die ene hoge noot daar middenin goed pak; dat me niet hetzelfde overkomt als Gerard vorig jaar, toen die die ene net niet haal de". De voormalige achtergrondzangeres laat zich in Lausanne niet ondersteunen door achtergrondvocalisten, net zo min als tij dens de nationale finale. „Ik heb daar wel over geaarzeld, en Jody (Pijper) zei: meid je moet een koortje nemen. Maar' John de Mol, Papa Mol noem ik die (De Mol is de vader van presentatrice Linda en producer John jr. - RdC), wil het niet. Die zegt: je kunt het alleen, ik wil dat je het ook alleen doet, ik heb vertrouwen in je. Dat streelt me wel natuurlijk, en het geeft me ook meer zelfvertrouwen. Ik durf dat nu wel aan". Justine Pelmelay (de naam heeft ze 'ge leend' van haar grootmoeder, als een soort eerbetoon, en ook wel een beetje omdat die internationaal 'wel lekker klinkt', zegt ze er eerlijk bij) is een lief hebster van 'gekleurde' muziek. Ze is zelf van Indonesisch/Molukse origine en tussen haar door Soul en funk bezeten broers kon ze haast niet anders doen ook een voorliefde in die richting ontwikke len. „Vooral mijn oudste broer heeft me al tijd gestimuleerd om te gaan zingen, liet me van alles horen. Hij nam me mee naar allerlei bandjes, concerten en repe tities en zo. En dan zeiden ze altijd: zing maar mee, en ik vond dat geweldig na tuurlijk. M'n broer hielp me altijd, ik heb ontzettend veel aan hem te danken. Hij is er niet meer, drie jaar geleden werd hij ineens ziek, opgenomen in het ziekenhuis, en vier dagen later was hij dood - niemand weet precies hoe dat kon. Hij heeft ook een paar mooie lied jes geschreven, en één ervan wil ik straks opnemen op m'n elpee, die deze zomer moet uitkomen. Als eerbetoon, als dank betuiging. Ik mis 'm nog steeds". Pelmelay wil niet verbloemen uit welke hoek ze zich als zangeres laat beïnvloe den: „Chaka Khan, ah, dat is m'n idool. Dat is zó'n fantastische zangeres! En ik luister veel naar mensen als Anita Baker en Vanessa Williams, vooral om hun techniek. Ik hou van soft soul, met goeie arrangementen, van mensen als Quincy Jones. Het moet wel een beetje subtiel zijn. en niet te veel gesampled zijn, beet je naturel, dat ben ik zelf ook. En gospel: mens, als dat een beetje goed gedaan is, daar kan ik bij zitten janken". Door de winst op het Nederlandse song festival is „alles in een stroomversnel ling terechtgekomen". Kisjes: „Uiteraard groeit nu de belangstelling voor mijn werk. Dan moet je denken aan mensen als Lee Towers en Willeke Alberti". 'Blijf zoals je bent' is geen vervelend liedje. Justine Pelmelay zingt beter dan alle pseudo-Abba's en trendy groepjes die Nederland ook zo graag wilden ver tegenwoordigen. Eveneens van belang: na één keer luisteren blijft de melodie hangen, kun je het al meefluiten. Kisjes: „Dat is de wens van iedere schrijver. Ie dereen moet het overal kunnen neu riën". De keerzijde: het liedje doet wat alge meen aan, met voorspelbare wendingen. Dat vat Kisjes echter ook als een com pliment op. „Voorspelbare wendingen? Dat moet ook! Ik werk alleen maar heel cliché". Jarenlang heeft Kisjes Zwolle opgefleurd in een roze outfit. Een roze Amerikaanse slee, een roze scooter, een roze pakje. Zo manifesteerde Mr. Gel zich samen met zijn (vrouwelijke) Paperclips. De grote doorbraak echter bleef uit, ook pp het gebied van de lingerie waar hij zich als jonge ondernemer een blauwe maandag in stortte. Hij gaat de zaken nu echter grondiger aanpakken. Het Grote Geld? „In Nederland word je alleen miljonair met 'n hit als die van René Froger en dan moet je nog elke avond optreden. Een voorbeeld: de elpee van Justine vergt alleen al een voorinvestering van 32.000 gulden". Een voorspelling voor het songfestival? Kisjes blaakt van zelfvertrouwen: „We worden eerste. Ik heb alle stukken ge hoord en ik denk dat er maar één serieu ze belager is: Flieger, de Duitse inzen ding". JOOP OFFRINGA door Piet Snoeren Jan Kisjes heeft alle liedjes gehoord en denkt dat er één serieuze belager is: Flieger, de Duitse inzending. FOTO: PERS UNIE ZWOLLE - Voor het Nederlands songfestivalliedje staan maar liefst vijf tekstschrijvers genoteerd en één componist. Een bezoek aan die componist maakt duidelijk dat er in feite ook maar één tekstschrijver verantwoordelijk is voor 'Blijf zoals je bent': Jan Kisjes uit Zwolle. Na twaalf jaar zwoegen en zweten staat hij aan de vooravond van een dag waarop miljoenen mensen een lied je van hem zullen horen. Dat is an dere koek dan een lingeriezaak in Zwolle, het groepje Mr. Gel and The Paperclips en een roze outfit. „Ik heb het liedje op Texel geschreven. Als dank aan mijn vriendin die me hielp toen ik zwaar overspannen was". Vol gens Jan Kisjes (29) is het opvoeren van vijf tekstschrijvers (A. Mol, G. Hessing, E. Veerhoff. C. van Prehn en C. Berg man) te herleiden tot een zakelijke over eenkomst. „Het zijn jongens uit Leiden, van Cat-Music, met wie ik een soort sa menwerkingsverband had. Ik deed de muziek, zij zouden teksten maken. Zo was de verdeling, die voor 'Blijf zoals je bent' toevallig niet opging. Dat hun naam op het plaatje staat, maakt mij niets uit". Het toeval speelde ook een rol bij de keuze van de zangeres. „In feite zong Justine Pelmelay alleen maar de demo in, waarna echter werd besloten dat ze het liedje ook maar op het songfestival moest doen". Even terug naar het songfestival. 'Blijf zoals je bent' is een mooi liedje, zegt ze zelf. Vindt ze het niet een beetje erg al gemeen klinken, een beetje vlak, zoals de meeste van die typische songfestival liedjes? „Vind je dat? Jammer. Ik zelf vind het wèl mooi. Misschien komt het een beetje door het arrangement, zo'n groot orkest lijkt natuurlijk altijd wel iets op al die andere grote orkesten, met al die blazers en strijkers". Daar kunnen mensen als arrangeurs en producers toch iets aan veranderen? „Ja wel, maar ik denk dat ze een beetje op 'veilig spelen, weet je wel. Die strijkers zitten er nu eenmaal allemaal, dus die gebruiken ze ook". Jammer, waarom nou niet eens wat meer gedurfds? Pelme lay haalt met enige berusting haar schou ders op: „Misschien zou iets subtielers inderdaad wel kunnen scoren Ze klinkt wat besluiteloos. „Ja, dat komt, ik ben een Weegschaal, en dat hoort erbij, schijnt het. Ik weet ook nooit wat voor kleren ik moet kiezen, wat voor kleur. Dan zeggen ze: mens, het staat je goed, en dan koop ik het, en thuis word ik weer overvallen door twij fel. Ik ben zó om te turnen, te overtui gen door andere mensen. Ik wil ook nooit een conflict. Als er ruzie is in de familie of zo, loop ik altijd te sussen. Ik zoek steeds het evenwicht". Over kleding gesproken: draagt ze in Lausanne hetzelfde glitterpak als in de nationale finale? „Nee. Maar wat het wèl wordt, dat is nog geheim. Het wordt een jurk, dat wil ik wel kwijt. Gemaakt door Theo Sijthoff, die precies weet wat er nodig is. We weten de hoofdkleur van het decor, er moet rekening worden ge houden met eventuele rookeffecten. dat je niet met van die rare afgekapte been: tjes in de rook staat en er moet bij mij nog wel iets verdoezeld worden, ik heb van die Indische bovenarmen, weet je wel. lekker stevig s" Ze ondervindt in haar muzikale loop baan en in haar dagelijks leven volop steun van haar familie, constateert ze trots en tevreden. Haar vader is van Molukse afkomst, haar moeder van Ja vaanse. „Toen ze in 1952 in Nederland aankwamen, kozen ze gelijk voor aan passing, voor leven tussen de Nederlan ders. Daar hebben ze best problemen mee gehad, ook al in de Molukse ge meenschap. waar veel mensen vonden dat dat helemaal niet kon. Maar ik ben ze er nog dankbaar voor: ik voel me zo Hollands als ik weet niet wat, en dat maakt je leven hier toch een stuk van zelfsprekender". Anneke is dan wel landelijk bekend als zangeres Justine (ze wil de naam Pelme lay er wél steeds bij hebben, hoewel op het hoesje van de festivalsingle trots al leen 'Justine' staat), het zingen is niet haar beroep. Nóg niet, tenminste: „Ik heb het nog niet gedurfd m'n baan er he lemaal aan te geven. Ik ben bedrijfsleid ster bij Blokker. Ik werk in overleg met de directie al geen hele weken meer, en sta ook niet meer vast in één zaak, zoals eerst in Leidschendam. Ik ben nu ambu lant, ik kan worden ingezet in elke vesti ging waar een bezettingsprobleem is". Maar ze mikt, nu haar loopbaan door de selectie voor Lausanne in een stroom versnelling belooft te komen, voor de toekomst wel echt op een zangcarrière. „Ik ben er nu wel aan toe, vind ik zelf. Ik heb ervaring, ik krijg nu een prachtige kans, en ik krijg alle steun. Vooral ook van m'n vriend Nanouck, die zelf musi cus is, en haast nog fanatieker dan ik zelf'. „In m'n privéleven is alles dik voor me kaar. Ik heb een dochtertje van drie jaar, dat woont bij m'n ex-man en wordt op die manier veel beter opgevangen dan ik het zou kunnen doen in dit vak. Ik vóel me wel moeder en ik wil voor Naomi ook graag dé moeder zijn, maar ik moét het goed doseren. Als ze bij me is, zet ik me ook helemaal voor haar in. Maar als ik met muziek bezig kan zijn, dan geef ik me weer helemaal daaraan over. Zo heb ik van twee kanten het mooiste. Pri- ma toch?" RENÉ DE COCQ

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1989 | | pagina 26