Wij bepalen
zelf wat
de pot schaft
„Nijpels neemt te groot voorschot op science-fiction"
PC
AKZO-TOPMAN LOUDON HEEFT TWIJFELS BIJ MILIEUPLAN
KWART EEUW REDACTIONEEL
SAMENWERKINGSVERBAND PERS UNIE
Ruding heef]
toch ernstige
bezwaren
tegen milieu
heffingen
BINNENLAND
QeidbaQowuvnt
DONDERDAG 27 APRIL 1989 PAGING
Gi
Het Nationaal Milieubeleidsplan (NMP) is al omstreden
voordat het gepubliceerd is. Na de VVD-fractie (lasten
verhoging is uit den boze) en minister Van den Broek
van buitenlandse zaken (korten op defensie is niet Ver
standig) heeft nu ook Akzo-directeur Loudon zich in de
rij van „ach-en-wee"-roepers geschaard. Diens grootste
vrees: de politiek rekent te veel op het probleem-oplos
send vermogen van de techniek. Loudon, gisteren tijdens
een bijeenkomst van hoofdredacteuren: „Als de indusjrie
uiteindelijk de doelstellingen niet haalt, krijgen wij de
schuld".
DEN HAAG Akzo staat
als internationaal che
misch bedrijf behoorlijk
in de schijnwerpers sedert
koningin Beatrix in haar
kersttoespraak zinspeelde
op niets minder dan de
ondergang van Moeder
Aarde. „Wij staan voor de
opdracht ons milieu-ima
go in positieve zin om te
buigen", zei president-di
recteur Loudon in een re
actie daarop.
Nog geen vier maanden later
riep Loudon echter al de woe
de van de milieubeweging
over zich af door tijdens de
presentatie van de kwartaalcij
fers te verklaren dat Akzo de
schadelijke cfk-gassen zal blij
ven produceren zo lang de
klanten daar om vragen. En
dat terwijl cfk's die ge
bruikt worden in onder meer
spuitbussen, piepschuim en
koelkasten de ozonlaag aan
tasten.
Dat was niet bepaald een han
dige manoeuvre
Loudon verontschuldigend:
„Die mededeling is indertijd
door de televisie nogal ver
knipt voor het voetlicht ge
bracht. Er was namelijk wel
het één en ander aan vooraf
gegaan. Zo heb ik aangetekend
dat je niet één-twee-drie we
reldwijd met de cfk-produktie
kunt stoppen. Akzo heeft maar
twee procent van de markt in
handen. Daar komt bij dat er
voor cfk's in een aantal pro-
dukten zoals ijskasten en air
conditioners nog geen goed al
ternatief is. Waar je cfk's kunt
vervangen moet je het niet la
ten, maar je kunt niet van
vandaag op morgen zeggen: er
Akzo-directeur
Loudon: „Het
is zeer
gevaarlijk om
op science
fiction te
rekenen, want
als het niet
gebeurt, krijgt
de industrie op
zijn donder
omdat
bepaalde
zaken nog niet
technisch
uitvoerbaar
zijn"
Daar is de ozonlaag nog niet
mee geholpen
„Inderdaad, de druk op onze
research-afdeling om een goe
de vervanging te vinden is vrij
groot. En we maken al behoor
lijke vorderingen zoals bij de
spuitbussen, waar nu wèl al
ternatieve drijfgassen voor
handen zijn. Waar je voorlopig
nog wel cfk's moet gebruiken
is het zaak dat ie het milieu zo
min mogelijk belast. Daarom
juichen wij het initiatief van
de provincie Gelderland, die
nu de koelvloeistof uit ijskas
ten inzamelt, ook toe. Deze af
getapte vloeistof wordt bij ons
in Weert in een speciale instal
latie gerecycled. Intussen zit
ten onze onderzoekers niet stil.
Wij gaan ervan uit dat de cfk-
produktie voor het eind van
deze eeuw verdwenen is".
De cfk-produktie vormt een
relatief klein en nog goed te
overzien onderdeel van de mi
lieuproblematiek. Anders zit
het met een groot aantal ande
re bij- en restprodukten van
de chemische industrie. Hoe
wel bij het ministerie van mi
lieubeheer overuren worden
gemaakt om de normen voor
deze produkten vast te stellen,
is het aan het overlegfront de
laatste maanden volgens Lou
don vrij rustig. Hij heeft de in
druk dat het ministerie op ei
gen kracht een heel pakket
maatregelen heeft uitgebroed,
zonder daar de industrie vol
doende bij te raadplegen.
Dan is het tijd voor een schot
voor de boeg. Loudon: „Wat ik
jammer vindt is dat het plan te
lang in beperkte kring bespro
ken is. Daardoor weten wij
nog steeds niet wat ons boven
het hoofd hangt. Bovendien is
het natuurlijk niet zo dat met
het opstellen van een nota de
problemen uit de wereld zijn.
Het uitwerken van maatrege
len zal nog heel wat tijd ver
gen. Vervolgens moet het plan
ook nog geaccepteerd worden,
niet alleen door de politiek
maar óók door de industrie".
Akzo behoudt zich het recht
voor dwars te gaan liggen?
„Och, de bereidheid om ons
aan het milieuplan te binden is
er. In principe staan we er dus
positief tegenover, waarbij ook
voor ons het uitgangspunt is:
de vervuiler betaalt. Maar wij
zijn wèl bang dat er in het
NMP verwachtingen worden
gewekt die niet haalbaar zijn.
Dat er bijvoorbeeld doelstellin
gen in worden opgenomen op
basis van technieken die nog
ontwikkeld moeten worden.
Het is zeer gevaarlijk om op
dat soort science-fiction te re
kenen, want als het niet ge
beurt, wat dan? Dan krijgt de
industrie op zijn donder omdat
bepaalde zaken nog niet tech
nisch uitvoerbaar zijn".
De rekening voor het schoon
maken van het milieu, zo te
kent de Akzo-topman daarbij
aan, kan niet uitsluitend bij de
industrie worden neergelegd.
Net als de overheid heeft ook
het bedrijfsleven immers te
maken met een bepaalde fi
nanciële armslag. Loudon: „Je
moet afwegen, welke kosten
maak je voor het milieu en
hoe ziet de groei die je wilt er
uit? In het bedrijf moet bere
kend worden hoe lang je pols
stok is om èn milieu-investe
ringen te doen èn de werkge
legenheid veilig te stellen. Wat
dat betreft zit je voortdurend
in de knel tussen wat wense
lijk en wat haalbaar is".
Bezuinigingen
Bij het omkeren van dubbel
tjes om geld vrij te maken
voor het milieu wringt de
overheid zich volgens Loudon
in allerlei onmogelijke boch
ten. Verwijzend naar de bezui
nigingen die vorige week vrij
dag tussen premier Lubbers en
schatkistbewaarder Ruding
Gi
zijn afgesproken merkt hij
„Als het milieu zo'n hoge p
riteit heeft, dan moet de o1
heid maar iets minder aan
dere zaken doen. Het is
gemakkelijk om te zeggen:
milieu moet worden vei
terd, anders laten we een
peste wereld voor o
ren achter. Je hoort veel ir->
der vaak praten over de h
veelheid financiële schuit
die worden achtergelaten.
Italië en België heeft Ned'
land de hoogste staatsschi"
wat óók een enorme claimt—
de toekomst legt".
Bij de lastenverhogingen
blijkens uitgelekte onderde A
van het Milieuplan in het v I
schiet liggen, heeft Louc
eveneens enkele bedenking
„Het risico is dat heffingen
bruikt worden louter om g I
binnen te krijgen, maar i|
om het milieu effectief te vi
beteren. Een heffing op vu
auto's om daarmee schone I
to's met een katalysator goj
koper te maken is prima. Mi I
een heffing op brandstof?
ga je daarmee doen? Dat 1<
een verkapte belastingven
ging zijn en daar zou ik niet
veel van verwachten".
PAUL KOOPMi
Pers Unie verricht, als een kok in de keuken, zijn arbeid buiten
het blikveld van wie de maaltijd krijgt opgedist. 625.000 abonnees
tellen de aangesloten regionale bladen, waaronder deze, uw eigen
krant. Een leesdichtheid die de twee miljoen verre overschrijdt.
Beschikbaar arsenaal: tussen de 600 en 700 journalisten. Als
redactionele organisatie een der allergrootsten. En nagenoeg
niemand die er ooit van heeft vernomen. Zo hoort het ook.
Behalve heel even. Nu deze Pers Unie 25 jaar bestaat, zet
voorzitter Dekker de deur van de keuken heel even op een kier.
Het geheim van het recept: „Wij bepalen zelf wat de pot schaft".
Gluur mee.
HENGELO „Wanneer
Nederland" geen redactio
nele samenwerkingsver
banden kende zoals Pers
Unie er een is? Dan zou
den de regionale kranten
al lang zijn weggedrukt
door de landelijke bla
den", zegt de heer A. A.
Dekker met grote stellig
heid. „Dan zouden we
geen enkel alternatief te
bieden hebben gehad. Het
is volstrekt onmogelijk
dat we op eigen kracht
hadden gepresteerd wat
we presteren dank zij een
Pers Unie. Voor zover er
nog regionale kranten
zouden hebben bestaan
ik vraag het me af
zouden ze voor de nieuws-
verstrekking volkomen
hebben moeten blindva
ren op het ANP. Eén gro
te, grijze soep was het ge
worden. Niet bepaald be
vorderlijk voor je voortbe
staan. Plaatselijke sufferd
jes zouden er zijn overge
bleven, biggeblaadjes zo
als de mensen ze vroeger
noemden. Ik heb absoluut
niet de bedoeling om de
nigrerend te klinken,
maar dan kom je uit op
het peil van de nieuwsbla
den".
Voor de goede orde: Dekker is
algemeen directeur van de
Drukkerij Twentsche Courant
B.V. Daarnaast fungeert hij als
voorzitter van de Stichting
Pers Unie. En omdat hij ook
nog in het bestuur van de
NDP zit, de organisatie van
Nederlandse dagbladuitgevers,
praat hij, wanneer zulks van
pas komt, vanuit een generale
kijk op de vaderlandse kran
tenwereld. Die Stichting Pers
Unie echter. 28 April 1964 op
gericht in „De Witte Hole
voet" te Scherpenzeel, zo
vangt de interne kroniek aan.
Morgen vijfentwintig jaar ge
leden dus de aanleiding
voor het interview. 625.000
abonnees bestrijken de binnen
Pers Unie samenwerkende re
gionale bladen, waaronder ook
deze krant. Een leesdichtheid
die de twee miljoen verre
overschrijdt. Amper iemand
uit dat lezerslegioen echter zal
beseffen een door Pers Unie
verspreid bericht, verslag,
vraaggesprek of achtergrond
verhaal onder ogen te hebben
wanneer de blik langs de re
gels dwaalt.
Keuken
En zo is het goed, luidt de filo
sofie. Een kok voert zijn gas
ten ook niet langs de fornui
zen met pruttelende pannen
alvorens hij ze de voedzame,
doch smakelijke maaltijd ser
veert waarvoor ze gekomen
zijn. Pers Unie, dat is keuken.
Maar bij gelegenheid van het
jubileum wil Dekker even ge
zegd hebben dat men dan wel
over een arsenaal van tussen
de 600 en 700 journalisten
praat. Een redactionele organi
satie die zich tot de allergroot
sten mag rekenen. Dit komt
doordat Pers Unie is opgezet
als een samenwerkingsver
band dat wordt gedragen door
alle journalisten van de aange
sloten regionale bladen, samen
met een aantal journalisten in
vaste dienst. „Pers Unie zijn
we met z'n allen", mag Dek
ker graag zeggen. En, iets uit
voeriger: „Uitwisseling, sa
menwerking, betrokkenheid
bij elkaar, dat zijn de hoekste
nen van Pers Unie. Sleutel
woorden die gelden voor iede
re journalist van elke aange
sloten krant, niet alleen voor
de redacteuren binnen-buiten-
land, voor de mensen van de
nieuwsdienst en de sportver
slaggevers, maar evengoed
voor de gebieden kunst of ra
dio-televisie en zeker ook voor
de stad- en streekredacties. Zij
zullen een bericht, een verslag,
een reportage die daarvoor be
langwekkend genoeg is, on
middellijk doorgeven aan Pers
Unie zodat ook de partnerbla
den er hun voordeel mee kun
nen doen. Daarnaast is er dan
een vast apparaat: de parle
mentaire redactie in Den
Haag, de centrale verslaggeve-
rij en het net van buitenlandse
correspondenten. Op deze ma
nier kan een bij Pers Unie
aangesloten krant zich niet al
leen onderscheiden van ande
re bladen die in de regio ver
schijnen, maar tegelijkertijd
zijn lezers een volwaardig
journalistiek produkt aanbie
den dat de vergelijking met
Pers-Unievoorzitter A.A. Dekker: „Zonder een samenwerkingsverband als het onze zouden regionale kranten niet uitkomen boven
het niveau van plaatselijke sufferdjes". foto: george nusmeijer
landelijke dagbladen glansrijk
doorstaat".
Een bijkomend pluspunt,
voortvloeidend uit de in 1964
gekozen werkwijze, is dat het
beleid binnen Pers Unie voor
een groot deel bepaald, beïn
vloed en gestuurd wordt door
de aangesloten bladen zëlf,
ook door deze krant dus. In
Dekkers woorden: „We ken
nen geen log apparaat ergens
op een centrale plaats met vas
te lijnen. Dat is het verschil
met bijvoorbeeld de Gemeen
schappelijke Pers Dienst, een
ander samenwerkingsverband
van regionale kranten. Deze
GPD vult centraal een grote
pot en daar kunnen de aange
sloten bladen dan uithalen wat
ze van hun gading vinden.
Alle respect, hoor, maar wij
bepalen zelf wat voor voed
zaams en smakelijks we in de
pot doen. Elke redactie geeft
zijn eigen produkt het gewen
ste regionale accent mee, en
daarnaast draagt Pers Unie bij
aan het speciale gezicht van de
Dichtbij
Om de concurrentie met de
landelijke dagbladen het hoofd
te kunnen bieden niet de
onbelangrijkste bestaansreden
van het jubilerende samen
werkingsverband. Maar ook
een legitieme? Jan van de
Plasse die als „Zomaar een Le
zer" in het vakblad De Jour
nalist de vinger aan de pols
houdt, kwam onlangs tot de
slotsom: „De lezer in de regio
zit niet te wachten op grotere
en dikkere kranten. Die wil
een krant van dichtbij, met
nieuws van dichtbij, gemaakt
door journalisten van dicht
bij". En de Nijmeegse hoogle
raar publicistiek James Stap
pers klaagde ooit in een vraag
gesprek: „De fout is dat we al
lemaal een krant proberen te
maken die in heel Nederland
gelezen kan worden. Kranten,
ook regionale, hebben de nei
ging te schrijven over dingen
die zij belangrijk vinden voor
de mensen. Maar de mensen
willen juist lezen wat ze zelf
belangrijk vinden. En dat staat
binnen de Nederlandse ver
houdingen niet zo hoog geno
teerd. Wil een schandaal in
Appingedam groot genoeg zijn
om de voorpagina te halen,
dan moet het toch ten minste
zo schandalig zijn dat het ook
in Vrij Nederland kan staan.
Ach, wat zijn journalisten an
ders dan mensen die een krant
maken waarvoor ze van ande
re journalisten complimentjes
krijgen?".
Dekker heeft het citaat met
klimmende ontstemming aan
gehoord. „Ik ben het helemaal
niet met prof. Stappers eens",
onderbreekt hij. „Onzin, dat
journalisten de regionale of lo
kale verslaggeving laten han
gen omdat ze zich liever me
ten met landelijke collega's.
Wij werken in volledige con
currentie en dan ben je ver
plicht op streek- of stadsni-
veau een kwalitatief hoog
waardige krant te maken. Dat
geldt voor nagenoeg alle part
ners binnen Pers Unie en er
wordt verschrikkelijk veel in
geïnvesteerd. Wanneer de
sleutel één journalist op iedere
duizend abonnees is een
niet ongebruikelijke sleutel
dan zitten veel van de bij Pers
Unie aangesloten kranten op
vijftig procent bóven die sleu
tel. De helft méér. Dat moet je
niet onderbelichten".
Concurrentie
Voeg daarbij het gegeven dat
de landelijke bladen aan een
opmars binnen de regio's be
gonnen zijn. Enkele cijfers. In
de provincies Groningen,
Friesland en Drenthe zagen de
landelijke bladen hun oplage
in vijftien jaar stijgen met 33,4
procent tegen de regionale bla
den met slechts 10,6 procent,
in Overijssel met 19,4 procent
tegen een schamele 4,6 procent
voor de regionale bladen, in
Utrecht nog sterker, 29,5 pro
cent tegen 2,8 procent, en in
Zuid-Holland onheilspellend:
een winst van 38,3 procent
voor de landelijke bladen te
gen een verlies van 28,1 pro
cent bij de regionale pers. Al
leen in Gelderland konden de
concurrenten elkaar bijbenen:
20,3 en 20,8 procent. Neemt
men de laatste vijf jaar, dan
blijkt de oplage van de lande
lijke bladen gestegen met 12,4
procent, die van de regionale
kranten met nog geen 2 pro
cent. In 1948 hadden de lande
lijke bladen amper een kwart
van de markt in handen, nu al
dik 41 procent (bron: De Jour
nalist).
„Je kunt inderdaad spreken
van een behoorlijke concur
rentie van de landelijke bla
den in de regio", beaamt Dek
ker. „Ze zijn écht de strijd met
ons aangegaan. Wat wil je? Ze
moeten hun winst proberen te
vinden in de regio, want hun
posities in de agglomeraties
zijn uitgekristalliseerd. Ze zijn
zeer agressief bezig. Telkens
wervingscampagnes. Ze tam
boeren erop: Wij zijn ochtend
bladen, terwijl jullie regionale
krant 's middags verschijnt:
wij hebben de actualiteit in
pacht. Wie zijn bovendien de
hardste groeiers? Volkskrant
en NRC-Handelsblad, met hun
nadruk op kwaliteit. Daaraan
kun je zien dat de mensen, ook
in de regio, de provincie, be
hoefte hebben aan meer ach
tergronden, aan uitleg, aan
duiding van het nieuws. Het is
zaak dat de regionale kranten
bij deze ontwikkeling in de pas
blijven, willen;ze niet wegge
drukt worden, wat prof. Stap
pers verder ook moge bewé-
Investeren
Gedurende de jaren zestig,
schetst Dekker, hebben de uit
gevers van dagbladen geïnves
teerd in gebouwen, gedurende
de jaren zeventig in zet-tech-
nieken en gedurende de jaren
tachtig in drukpersen. Met
klem: „Nu is de tijd aangebro
ken om te investeren in het
journalistieke produkt. Ik be
doel: technisch kunnen we op
het ogenblik nagenoeg alles.
De inhoud van de krant dus,
daar moeten we in dit stadium
de volle aandacht op richten.
Pers Unie heeft bijvoorbeeld
een abonnement genomen op
het internationale persbureau
Associated Press. En ze heeft
voor ons land het copyright
van The Times en The Sunday
Times. Dat wil zeggen dat de
Pers-Uniekranten vrijwel on
beperkt artikelen uit die be
faamde Engelse bladen mogen
overnemen. Dus ook verhalen
van correspondenten in die
delen van de wereld waar
Pers Unie geen eigen corres
pondenten heeft".
„En zo zijn er meer terreinen
waarop we ons produkt inhou
delijk kunnen verbeteren. Re
portages, achtergrondverha
len. De radio en de televisie
kunnen we niet voor zijn; het
nieuws, de actualiteit bereikt
de mensen langs die weg wel.
Wij zullen het dus veel meer
moeten hebben van duiding,
van uitleg". „Onderzoeksjour
nalistiek. Wat zijn de achter
gronden van het nieuws? Hoe
lopen de dwarsverbindingen?
Ik denk dat daar een belang
rijke prioriteit ligt. Plus het
zichtbaar maken van het
nieuws met behulp van foto's,
kaarten, tekeningen, grafie
ken. Men blijkt steeds meer
geïnteresseerd te zijn in waar
iets gebeurd is en hoe. Dat kun
je heel goed in beelden duide
lijk maken. Ziedaar twee ter
reinen waarop we volgens mij
als Pers Unie onze sporen
kunnen verdienen".
Strategie
Het 25-jarig jubileum is door
de leiding van de deelnemen
de kranten aangegrepen om
zich te bezinnen op een strate
gische schets. Waar willen we
als Pers Unie over vijf jaar
zijn? zo luidde de vraag. In af
wachting van de uitkomst zegt
Dekker alvast waar hij per
soonlijk als Pers Unie over vijf
jaar wil zijn. „Op dè eerste
plaats staat mij een produkt
voor ogen waarin veel meer
met beeld wordt gewerkt. Tien
tot twintig procent van de hui
dige redactionele inbreng zou
plaats moeten maken voor
beeld. Op de tweede plaats
dient het aanbod van de ach
tergrondinformatie, van de
nieuwsduiding, te groeien met
eens kijken, als ik de alge
mene informatiepagina's en de
weekendbijlagen neem mi
nimaal tien procent. Op de
derde plaats wil ik een veel in
tensiever lezerskringonder-
zoek zodat je weet wat de
mensen bezig houdt, waar hun
wensen liggen, zodat je daar
vervolgens rekening mee kunt
houden". Plus nog het een en
ander. Meer gezamenlijkheid
op het terrein van speciale bij
lagen wonen, werken, ver
keer, onderwijs, recreatie, cul
tuur die door hun toege
spitste, kwalitatief hoogstaan
de inhoud een meerwaarde
toevoegen aan de krant zoals
de lezers hem kennen. Een
wat professionelere aanpak
van de coördinatie binnen
Pers Unie waar het nu, in de
woorden van Dekker, „alle
maal nog een beetje vrijblij
vend toegaat; de charme, maar
ook een zwakte van de club"
dit overigens zonder dat de
zelfstandigheid van de deelne
mende kranten erdoor in het
geding zou kunnen komen, de
sterkte van de club. En schaal
vergroting vindt Dekker wen
selijk, meer regionale kranten
erbij, want ofschoon Pers Unie
grote delen van Nederland en
ook Vlaanderen bestrijkt,
wordt niet alles bestreken. Sa
mengevat, een nog gevarieer
der aanbod van een nog hoge
re kwaliteit uit een nog groter
gebied, dat is wat de voorzitter
voor ogen staat en wat de le
zers ook van deze krant
bijgevolg kunnen verwachten.
Radio
O ja, daar in 1964 te Scherpen
zeel werd door de oprichters
van Pers Unie ook nog beslo
ten een lokale zendvergunning
aan te vragen voor radio en te
levisie. Hoe is het hiermee na
een kwart eeuw gesteld? Dek
ker moet bekennen dat het
onderwerp de laatste jaren
niet aan de orde is geweest. Hij
ontpopt zich bovendien als
zijnde mordicus tégen de ge
dachte van regionale of lokale
radio en televisie op commer
ciële basis. „Schadelijk en on
betaalbaar", veegt hij het on
derwerp van tafel. „Helaas een
modieus gespreksonderwerp,
dat wel. Politiek ligt het lek
ker. Er wordt over gesproken
door mensen die eenvoudig
niet weten wat het commer
cieel betekent om zoiets op te
zetten. Allemaal liefdewerk
oud papier. Als je ziet wat er
bij een professionele krant op
het gebied van de informatie
verstrekking komt kijken, wil
je het behoorlijk doen. En zo'n
klus zouden de regionale of lo
kale omroepen wel even met
een stel vrijwilligers kunnen
klaren? Men laat een geest uit
de fles die vervolgens niet te
beteugelen valt. Een aanslag
op de inkomsten van de regio
nale kranten in de orde van 10
tot 25 procent. Kranten waar
van er sommige toch al op de
rand van het haalbare balan
ceren. Het betekent onherroe
pelijk het einde van het ver
haal. Tegenhouden dus. Maar
als dat onverhoopt niet lukt?
Tja, dan moeten we als uitge
vers vaft regionale dagbladen
zorgen dat we erbij zijn. Dat
we in dergelijke omroepen
participeren. Misschien binnen
Pers Unie in dit jubileumjaar
een aardig onderwerp om
weer eens op te pakken
PIET SNOEREN
(Van onze
parlementaire redactie)
DEN HAAG Minisj
Ruding (financiën) blij
toch zeer zwaarwegenl
bezwaren te hebben tegj
de invoering van extra q
lastingmaatregelen ter I
nanciering van de milie,
plannen. Zijn staatsseci)
taris, de VVD'er Konir
deelt, evenals de VVI
fractie in de Tweede K V
mer, de kritiek van z|
minister op de lastenve
zwaring en dreigt zei b
met aftreden indien I A
milieuheffingen toch wc g
den doorgevoerd. De p
nanciering van het Nat E
naai Milieubeleidsplan»
hierdoor weer op loi J
schroeven komen te staa n
d
De bewindslieden van fina d
ciën vrezen dat de fisc) t'
maatregelen de lastendruk I p
veel zal doen oplopen. B tj
gaat onder meer om verhogi] n
van de accijns op autobraij
stof, het schrappen van t<
belastingaftrek voor het wott v
werkverkeer en het verhogi 0
van het huurwaardeforfj
voor eigen woningbezitters.
Premier Lubbers wekte vori j
week de indruk dat minis
Ruding zich niet meer i
verzetten tegen milieu-heff
gen die nodig zijn voor de t
nanciering van het Nation
Milieubeleidsplan. Een woot
voerder van het departeme
van financiën ontkende ech
vanmorgen dat Ruding vor
week vrijdag zijn instemmi
zou hebben gegeven aan de
nanciering van het milieupl;
Uitvoering van het plan g f
de komende jaren zo'n 6,6 m
jard gulden kosten. Ruim
helft van dit bedrag moet wi
den opgebracht door de vi
vuilers. Via heffingen moet
2,6 miljard binnenkomen. Z
honderd miljoen komt voor i I
kening van de schatkist.
De VVD-fractie liet al eercj
deze week weten grote bezvi
ren te hebben tegen de heff N
gen omdat ze in strijd zoud 1
zijn met het beleid dat juist
richt is op lastenverlichtii r
voor de burgers. Ruding voi
zich door de kritiek van j
VVD gesterkt in zijn opvatti
gen. Saillant hierbij is dat
VVD-bewindslieden die
trokken zijn bij de invoeri
van de milieumaatregelen, if
lieu-minister Nijpels en mini
ter Smit-Kroes (verkeer L-
waterstaat) wèl instemmi
met de voorstellen van pL.
nu af in hoeverre de VVD-ij
nisters onder druk van l"
fractie hun standpunt zuil'
herzien.
Het kabinet wil morgen elO!
definitief besluit nemen o\fear
het milieuplan. De top van io i
VVD beraadde zich gistérli
avond over de politieke sitifes
tie rond de problemen. In efett
restaurant te Leidschendéfen
kwamen partij-voorzitter Gijon
jaar, Tweede Kamer-fracttide
voorzitter Voorhoeve en oiier
VVD-lijsttrekker Wiegjmi
thans commissaris van de l*t
ningin in Friesland, bijeen. Sag
afloop van het geheime ovfo
leg werden geen mededeliari
gen gedaan. Vanavond komjg
de liberale bewindslieden tol
de fractietop bijeen. Voorhtfe
ve liet eerder deze week
ten niet aan te willen sturfeel
op een crisis. Mocht de We a
nu geen invloed meer kunnèlii
uitoefenen op de besluitvijad
ming, dan zal de fractie het II
dens het Kamerdebat c
milieuplan alsnog proberen,
liet Voorhoeve weten.
